Intussen ben ik 35 weken oud, en begint het hier behoorlijk krap te
zitten. Nu heb ik wel gemerkt dat dat ding waar ik in zit behoorlijk
rekbaar is langs alle kanten, en zodus kunnen die tricepsen en
kuitspieren nog dagelijks een training hebben. Maar met dit warme weer
hoor ik mijn moeder meer en meer zuchten en puffen en dan heeft ze het
over water in haar voeten (zou daar dan ook nog een kleine
speelkameraad voor mij inzitten) en over loodjes en zwaar wegen. Ze
doet maar, ik amuseer me hier nog best!
Papa houdt zich intussen bezig met het 'WK voetbal', ik denk dat een
plezante mens moet zijn, want als hij daarover vertelt hoor ik zijn
stem enthousiast op en neer gaan en in de verte hoor ik mensen roepen
en juichen. Die 'WK voetbal', die komt niet zo goed overeen met mama,
maar papa heeft al verteld dat die meneer 'WK voetbal' met weinig mama's kan
opschieten. Intussen houdt mama zich dan maar bezig met een dagboek
voor mij, want al van toen ik nog maar een rijstkorrel groot was
schrijft ze regelmatig een briefje naar mij en als ik dan groot ben
(naar 't schijnt ben ik dat nu nog niet), dan krijg ik dat. Wie weet
belooft ze me dingen waar ik haar later nog kan op pakken, dat zou wel
wat geven, dat ze het dan maar eens uitleggen, die twee ouders van
mij
Super, ik weet hoe ik mijn moeder moet kietelen.
Papa heeft me dat eens helemaal zitten vertellen toen mama lag te
slapen en heeft me de allerlaatste kieteltechnieken bijgebracht. En ja
hoor, het werkt. Mama zegt dat ze het voelt kietelen aan de rechterkant
van haar buik, ik ben het niet zeker, maar volgens mij werkt mijn
handmassage dus écht. Verder speel ik heel graag 'alien', da's een heel
tof spelletje waarbij je doet alsof je uitbreekt. Je begint
bijvoorbeeld heel hard te duwen met je handen, maakt je vervolgens heel
klein en daarna duw je met je voeten zo hard je kan, recht naar omlaag!
Ja, omlaag, want ik hang hier al met mijn hoofd naar beneden, nu ja,
da's goed voor het verstand.
Verder is het ongelooflijk plezant om te schoppen als mama in een
vergadering zit, dan moet ze heel serieus doen en al ik dan zit op en
neer te wiebelen in die buik, kan ik het haar toch knap lastig maken.
Pfft, die vergaderingen zijn toch mijn ding niet, dus dan maak ik
liever wat leute op mijn eentje.
Naar het schijnt zijn ze bezig met het schilderen van mijn kamer en als
ik al die 'oohs' en 'aahs' mag geloven heeft die ene oma toch wel
formidabel werk geleverd. Mama vertelde dat er in ons huis de laatste
maanden behoorlijk wat drukte is geweest met al lieve mensen die m'n
mama en papa zijn komen helpen om het huisje 'Herman-klaar' te maken.
Nu, die omheining in de tuin is eerder voor die honden, dan voor mij,
ik ben niet van plan zo vlug uit te breken. Bij deze: bedankt oma en
opa Izegem, bedankt oma en opa Desselgem, bedankt nonkel Jacques (als
ik groot ben dan draai ik wel eens een kippenworst voor je), bedankt
aan alle mensen die mijn mama en papa zo geholpen hebben. Ze zijn er
zwaar van onder de indruk, en ik kan het weten, want ik voel die
stemmingen van mijn moeder beter aan dan wie ook. Hopelijk begrijp ik
de vrouwen later ook nog zo goed
Bon, tijd voor weer wat buitelingen!
Ik ken mijn naam! Papa die was al enkele weken
datzelfde woordje aan het zeggen, en ook mama begon meer en meer dat
woord tegen me te zeggen. Ik dacht: "Waar gaat dit hier over?" en ik
heb het door. Ze kunnen me onmogelijk met een naam als Herman door het
leven laten gaan (hebben ze eindelijk ook door) en daarom hebben ze
maar een andere naam voor me gekozen. Eigenlijk wisten ze die naam al
langer, maar 't is pas sinds enkele dagen dat ze die ook hardop
uitspreken om te horen hoe die naam klinkt. En het bevalt me wel, moet
ik zeggen. Maar da's weer zoiets dat mijn mama en papa geheim willen
houden tot ik er ben... nu voor mij alvast geen probleem, ik kan het
toch nog aan niemand zeggen.
Intussen zijn ze nog maar eens op bezoek geweest bij de dokter, maar
het beviel me niet zo. Lag ik juist rustig te soezen na een lange zware
dag (ja, ook wij kunnen zo onze baaldagjes hebben), begint daar zo'n
apparaat weer te zoemen en wordt m'n hele lichaampje gescand. Die
dokter maar weer leutig doen, maar ik was echt niet in de mood en dat
heb ik laten merken ook. Toen hij bezig was met mijn voeten te tonen,
heb ik hem eens een reden gegeven om die voeten te tonen. Een
gigantische schop waar ze even alledrie niet goed van waren. Maar ze
konden er nog mee lachen, blijkbaar. Ik weeg momenteel 1355 gram
(verdubbeling in vier weken tijd), als dit zo doorgaat zal mijn mama
nog serieus mogen puffen. En papa zal mij al direct op een fiets mogen
zetten om de overtollige kilo's eraf te krijgen.
Jongens, ik moet dringend aan mijn lijn werken, ik
weeg nu al 734 gram en da's zomaar eventjes heel veel bijgekomen in een
korte tijd... als dat maar geen striemen op mijn nieuw velletje zal
geven. Mama en papa hebben een zogenaamde 3-D foto gekregen van die
lieve, grappige dokter, en blijkbaar ben ik toch wel een mooi manneke,
maar wel eentje met een wipneusje. Ze waren de hele tijd bezig over
'schattig', 'lief', 'koddig', 'super', 'goddelijk', etc. Als zij het
zeggen... 't is hun eerste kindje, je kan het ze niet kwalijk nemen...
Intussen stamp ik dus hard genoeg zodat mijn mama me kan voelen, dat
werd tijd zeg! Zit ik hier al zoveel weken te stampen en te schudden:
geen reactie. Begin ik met mijn poep op en neer te gaan: geen reactie.
Ben ik mijn hoofd weg en weer aan het schudden: geen reactie. Maar als
je dan op een dag plots een spasme hebt in je been en een klein stampje
geeft hoor je plots lachen en 'ooh' en 'aah'... Enfin, mama gerust,
papa nog een beetje aan de zijlijn want die wil natuurlijk die buik op
een neer zien gaan als een zee in woeste storm. Geduld papa, jouw
spieren zijn er ook niet in één dag gekomen.
Wist je trouwens dat mama en papa vandaag 6 jaar samen zijn? Zes jaar
met z'n tweeën, drie jaar samengewoon en dan plots ikke erbij... ze
weten niet waar ze aan beginnen, die twee
Ooh help, mijn
moeder is verliefd op me, zegt ze. Daar gaan mijn kansen bij het andere
geslacht. Maar anderzijds begrijp ik ze wel: ik heb m'n ouders namelijk
mijn kuiten en voeten laten zien. En ze waren behoorlijk onder de
indruk, wat wil je, met voeten van 3.23 cm. Zalig hoe die twee constant
lopen te gibberen en gelukzalig te zuchten als ze het over mij hebben.
Middelpunt van de wereld? Ikke, nah! Maar naar het schijnt duurt dat
niet lang, er zijn ook nog twee honden waar ik mee zal moeten
concurreren en als er dan nog broers of zussen bijkomen kan ik het
helemaal vergeten om het centrum van hun bestaan te zijn. Enfin,
genieten zolang het duurt! M'n papa heeft het de hele tijd
over zijn 'zoon', die meneer is echt content dat wij iets
gemeenschappelijks hebben! Intussen komt die verhuis naar Sellewie
dichter en alhoewel mijn mama veel moet rusten zit ze toch hele avonden
te sjouwen met dozen, en ze doet het nog graag ook. Probeer dat maar
eens te begrijpen. Ik denk dat ik meer zal zijn als papa: het zalig
nietsdoen boven alles... maar... er moet gewerkt worden en dan moeten
de stoere mannen de vrouwtjes helpen, dus vooruit met die dozen!
Ahum, we zijn zo bijna halverwege en nog altijd
zitten mama en papa rustig te wezen. Die zijn meer met het huis bezig
dan met mij... maar naar het schijnt is dat maar van korte duur, dan
moet alle aandacht naar deze echte vent gaan. Ja, echte vent, want daar
zijn intussen al bewijzen genoeg van, en zelf heb ik het nu ook door
dat er iets tussen mijn benen zit, voorlopig nog met een vreemde vorm
maar 't is wel leuk om naar te kijken. Als ik groot ben moet iedereen
dat eens gezien hebben!
Mama en papa zijn intussen naar 'info-avonden' geweest in het
ziekenhuis. Dat weet direct hoe ze een kleine moeten in elkaar steken,
maar bevallen... ho maar! Papa en mama hebben heel goed geluisterd want
ik hoorde ze daarna in de auto nog een soort samenvatting geven van wat
ze nog allemaal moesten doen. Het duurde behoorlijk lang, en ze bleven
er nog rustig onder, die twee. Niet te geloven, zeg...
Ja hallo, hebben
ze nu toch wel een huis gekocht zeker? Moet dat er nu ook nog eens bij?
Kwestie dat het hier nog niet druk genoeg is... mama heeft examens
gehad en had behoorlijk wat slaaptekort en natuurlijk heeft dat zijn
gevolgen: een vermanende vinger van de dokter (hahaaa, als die het
zegt, dan moet ze wel luisteren, die moeder van mij), en een bezorgde
blik van papa. Om even egoïstisch te doen: met mij gaat alles
uitstekend. Blijkbaar hebben die bloeddruk van mama (die stond
superhoog) en die blaasontsteking nog niet zoveel invloed gehad. Zelf
ben ik de volle 12 cm, ik weeg ongeveer 152 gram (behoorlijk
anorectisch, ik weet het) en mijn rikketik klopt 150 keer per minuut.
Denk dat mama de laatste weken ook een paar keer zo hoog heeft
gezeten Ah, en eindelijk heeft ze gehuild,
ze wou toch per sé last van haar hormonen, voila: het is zover... Maar
eigenlijk had ze er een gegronde reden voor: examens, moe, veel werk,
en meest verschrikkelijke van allemaal: ze vond geen leuke
zwangerschapsbroeken. Dat was de druppel. Ik denk dat ik nu maar aan
die hormonen zal vragen om ze weer een beetje met rust te laten, 't is
toch leuker als ze zich wat beter voelt. Best dat die papa er nog is... Naar het schijnt ben ik zoals papa,
de dokter zei plots dat ik een jongen was. Ik begreep er niets van, ben
al blij dat ik er ben, maar blijkbaar delen ze de mensen in hokjes in,
te beginnen met meisje/jongen. Ik weet echt niet hoe die meneer (nogal
een toffe meneer, trouwens) zoiets durft te zeggen, want ik heb wel
graag dat ik zelf weet hoe het in elkaar zit. Misschien eens later aan
papa vragen wat dat 'jongensschap' precies inhoudt, welke extralegale
voordelen je daarbij hebt en hoe ik dat 'jongensschap' optimaal kan
benutten.
Herman/Hermien...
hoe komen ze er in godsnaam op? Van alle namen die je een baby kan
geven, van alle lieve woordjes, van alle verkleinwoordjes, nee...
Herman noemen ze me nu. "We moeten er toch iets tegen zeggen?" hoor ik
mijn mama vragen. Ok, maar... Herman? Enfin, zolang die echte naam maar
een beetje meevalt. Intussen weten de oma's en opa's en
nonkels al van mijn komst en was ik blijkbaar wel een leuk
kerstkadootje. Mama en papa hadden een foto van mij getoond toen ik 7
weken oud was, ja zeg... kan het nog meer belachelijk? Intussen ben ik
wel serieus gegroeid, ik ben niet meer die kleine rijstkorrel van
enkele weken geleden, ik ben groter geworden en ik wil dat ze dat
doorhebben en respecteren. Enfin, intussen zijn er nieuwe bewijzen van
mijn extra centimeters (nu al 5.5 cm groot), maar de hedendaagse
technologie is toch nog dat niet. Alhoewel ik geprobeerd heb om er op
mijn best uit te zien, lopen m'n ouders nu te paraderen met een foto
van een spookachtig ding met holle ogen en magere armpjes en beentjes.
Mama loopt te glunderen dat ik toch zo mooi ben... tja, wat kan je
daarop zeggen? Als ze al met zoiets tevreden zijn... ik alvast niet,
dus groeien is de boodschap!
Whoohoo, nog 7
maanden en dan zie ik eindelijk wie mijn mama en papa zijn. Wel zalig
dat ze zo met mij bezig zijn. Mama is gestopt met roken (zonder enige
moeite) en ook de wijn kan ze laten staan. Mijn papa daarentegen neemt
de taak op zich om die tak van de economie op peil te houden maar ik
zit dan ook niet in zijn buik, dus van mij mag hij doen wat hij wil.
M'n ouders zijn nog niet begonnen met verwoed baby-shoppen want alles
moet nog een geheim blijven. Niet dat ze niet tevreden zijn over mijn
komst, maar ze zouden mij als verrassing willen houden voor kerstavond,
want zo is er dan direct iets om over te praten bij de kalkoen. Mama zou liever de hele dag
kotsmisselijk zijn, heeft ze gezegd, zo weet ze tenminste dat ze nog
zwanger is. Tja, ik kan er ook niets aan doen dat ik weinig hormonen in
beweging zet, maar misschien heeft ze wel gelijk en moet ik dringend
wat groeien zodat ik eens een ferme duw kan geven op die buik en mama
gerustgesteld is.
M'n ouders
hadden het precies al langer in de gaten dat ik zo ergens tussen het
vruchtwater door zweefde, maar dat moesten ze nog eens bevestigd zien.
Op 1 december 2005 heb ik dan maar mijn bestaan aan de wereld (mama,
papa en dokter) bekend gemaakt. Vooral mama had nogal wat overtuigende
beelden nodig voor ze wou geloven dat ik er was (dan ben je zo
vriendelijk om niet mee te spelen met die hormonen zodat ze geen last
heeft, en dan gelooft ze niet dat ik er ben). Papa daarentegen was
direct overtuigd van mijn komst, die meneer was al te overtuigen met
een dikke roze streep op een predictor (of zoiets). Enfin, met mijn 1.2 cm heb ik nog
behoorlijk wat te gaan zei de dokter (hineekooloog, noemen ze die),
maar mijn hartslag is al dik in orde: 162 slagen per minuut. Ja, beste
mensen, ik heb dus al een hart en bijgevolg ook gevoelens, dus
vriendelijk blijven is de boodschap!
Aangezien de
kleine zelf nog niet kan typen en bijgevolgd geen commentaar kan geven
op de fratsen van zijn ouders, neemt zijn 'inner speech' het hier over.
Volledig waarheidsgetrouw weergegeven door een perfecte omzetting van
stampjes en stompjes naar de Nederlandse taal.
De eerstkomende dagen meer...
