Jongens, ik moet dringend aan mijn lijn werken, ik
weeg nu al 734 gram en da's zomaar eventjes heel veel bijgekomen in een
korte tijd... als dat maar geen striemen op mijn nieuw velletje zal
geven. Mama en papa hebben een zogenaamde 3-D foto gekregen van die
lieve, grappige dokter, en blijkbaar ben ik toch wel een mooi manneke,
maar wel eentje met een wipneusje. Ze waren de hele tijd bezig over
'schattig', 'lief', 'koddig', 'super', 'goddelijk', etc. Als zij het
zeggen... 't is hun eerste kindje, je kan het ze niet kwalijk nemen...
Intussen stamp ik dus hard genoeg zodat mijn mama me kan voelen, dat
werd tijd zeg! Zit ik hier al zoveel weken te stampen en te schudden:
geen reactie. Begin ik met mijn poep op en neer te gaan: geen reactie.
Ben ik mijn hoofd weg en weer aan het schudden: geen reactie. Maar als
je dan op een dag plots een spasme hebt in je been en een klein stampje
geeft hoor je plots lachen en 'ooh' en 'aah'... Enfin, mama gerust,
papa nog een beetje aan de zijlijn want die wil natuurlijk die buik op
een neer zien gaan als een zee in woeste storm. Geduld papa, jouw
spieren zijn er ook niet in één dag gekomen.
Wist je trouwens dat mama en papa vandaag 6 jaar samen zijn? Zes jaar
met z'n tweeën, drie jaar samengewoon en dan plots ikke erbij... ze
weten niet waar ze aan beginnen, die twee
Ooh help, mijn
moeder is verliefd op me, zegt ze. Daar gaan mijn kansen bij het andere
geslacht. Maar anderzijds begrijp ik ze wel: ik heb m'n ouders namelijk
mijn kuiten en voeten laten zien. En ze waren behoorlijk onder de
indruk, wat wil je, met voeten van 3.23 cm. Zalig hoe die twee constant
lopen te gibberen en gelukzalig te zuchten als ze het over mij hebben.
Middelpunt van de wereld? Ikke, nah! Maar naar het schijnt duurt dat
niet lang, er zijn ook nog twee honden waar ik mee zal moeten
concurreren en als er dan nog broers of zussen bijkomen kan ik het
helemaal vergeten om het centrum van hun bestaan te zijn. Enfin,
genieten zolang het duurt! M'n papa heeft het de hele tijd
over zijn 'zoon', die meneer is echt content dat wij iets
gemeenschappelijks hebben! Intussen komt die verhuis naar Sellewie
dichter en alhoewel mijn mama veel moet rusten zit ze toch hele avonden
te sjouwen met dozen, en ze doet het nog graag ook. Probeer dat maar
eens te begrijpen. Ik denk dat ik meer zal zijn als papa: het zalig
nietsdoen boven alles... maar... er moet gewerkt worden en dan moeten
de stoere mannen de vrouwtjes helpen, dus vooruit met die dozen!
Ahum, we zijn zo bijna halverwege en nog altijd
zitten mama en papa rustig te wezen. Die zijn meer met het huis bezig
dan met mij... maar naar het schijnt is dat maar van korte duur, dan
moet alle aandacht naar deze echte vent gaan. Ja, echte vent, want daar
zijn intussen al bewijzen genoeg van, en zelf heb ik het nu ook door
dat er iets tussen mijn benen zit, voorlopig nog met een vreemde vorm
maar 't is wel leuk om naar te kijken. Als ik groot ben moet iedereen
dat eens gezien hebben!
Mama en papa zijn intussen naar 'info-avonden' geweest in het
ziekenhuis. Dat weet direct hoe ze een kleine moeten in elkaar steken,
maar bevallen... ho maar! Papa en mama hebben heel goed geluisterd want
ik hoorde ze daarna in de auto nog een soort samenvatting geven van wat
ze nog allemaal moesten doen. Het duurde behoorlijk lang, en ze bleven
er nog rustig onder, die twee. Niet te geloven, zeg...
Ja hallo, hebben
ze nu toch wel een huis gekocht zeker? Moet dat er nu ook nog eens bij?
Kwestie dat het hier nog niet druk genoeg is... mama heeft examens
gehad en had behoorlijk wat slaaptekort en natuurlijk heeft dat zijn
gevolgen: een vermanende vinger van de dokter (hahaaa, als die het
zegt, dan moet ze wel luisteren, die moeder van mij), en een bezorgde
blik van papa. Om even egoïstisch te doen: met mij gaat alles
uitstekend. Blijkbaar hebben die bloeddruk van mama (die stond
superhoog) en die blaasontsteking nog niet zoveel invloed gehad. Zelf
ben ik de volle 12 cm, ik weeg ongeveer 152 gram (behoorlijk
anorectisch, ik weet het) en mijn rikketik klopt 150 keer per minuut.
Denk dat mama de laatste weken ook een paar keer zo hoog heeft
gezeten Ah, en eindelijk heeft ze gehuild,
ze wou toch per sé last van haar hormonen, voila: het is zover... Maar
eigenlijk had ze er een gegronde reden voor: examens, moe, veel werk,
en meest verschrikkelijke van allemaal: ze vond geen leuke
zwangerschapsbroeken. Dat was de druppel. Ik denk dat ik nu maar aan
die hormonen zal vragen om ze weer een beetje met rust te laten, 't is
toch leuker als ze zich wat beter voelt. Best dat die papa er nog is... Naar het schijnt ben ik zoals papa,
de dokter zei plots dat ik een jongen was. Ik begreep er niets van, ben
al blij dat ik er ben, maar blijkbaar delen ze de mensen in hokjes in,
te beginnen met meisje/jongen. Ik weet echt niet hoe die meneer (nogal
een toffe meneer, trouwens) zoiets durft te zeggen, want ik heb wel
graag dat ik zelf weet hoe het in elkaar zit. Misschien eens later aan
papa vragen wat dat 'jongensschap' precies inhoudt, welke extralegale
voordelen je daarbij hebt en hoe ik dat 'jongensschap' optimaal kan
benutten.
Herman/Hermien...
hoe komen ze er in godsnaam op? Van alle namen die je een baby kan
geven, van alle lieve woordjes, van alle verkleinwoordjes, nee...
Herman noemen ze me nu. "We moeten er toch iets tegen zeggen?" hoor ik
mijn mama vragen. Ok, maar... Herman? Enfin, zolang die echte naam maar
een beetje meevalt. Intussen weten de oma's en opa's en
nonkels al van mijn komst en was ik blijkbaar wel een leuk
kerstkadootje. Mama en papa hadden een foto van mij getoond toen ik 7
weken oud was, ja zeg... kan het nog meer belachelijk? Intussen ben ik
wel serieus gegroeid, ik ben niet meer die kleine rijstkorrel van
enkele weken geleden, ik ben groter geworden en ik wil dat ze dat
doorhebben en respecteren. Enfin, intussen zijn er nieuwe bewijzen van
mijn extra centimeters (nu al 5.5 cm groot), maar de hedendaagse
technologie is toch nog dat niet. Alhoewel ik geprobeerd heb om er op
mijn best uit te zien, lopen m'n ouders nu te paraderen met een foto
van een spookachtig ding met holle ogen en magere armpjes en beentjes.
Mama loopt te glunderen dat ik toch zo mooi ben... tja, wat kan je
daarop zeggen? Als ze al met zoiets tevreden zijn... ik alvast niet,
dus groeien is de boodschap!
Whoohoo, nog 7
maanden en dan zie ik eindelijk wie mijn mama en papa zijn. Wel zalig
dat ze zo met mij bezig zijn. Mama is gestopt met roken (zonder enige
moeite) en ook de wijn kan ze laten staan. Mijn papa daarentegen neemt
de taak op zich om die tak van de economie op peil te houden maar ik
zit dan ook niet in zijn buik, dus van mij mag hij doen wat hij wil.
M'n ouders zijn nog niet begonnen met verwoed baby-shoppen want alles
moet nog een geheim blijven. Niet dat ze niet tevreden zijn over mijn
komst, maar ze zouden mij als verrassing willen houden voor kerstavond,
want zo is er dan direct iets om over te praten bij de kalkoen. Mama zou liever de hele dag
kotsmisselijk zijn, heeft ze gezegd, zo weet ze tenminste dat ze nog
zwanger is. Tja, ik kan er ook niets aan doen dat ik weinig hormonen in
beweging zet, maar misschien heeft ze wel gelijk en moet ik dringend
wat groeien zodat ik eens een ferme duw kan geven op die buik en mama
gerustgesteld is.
M'n ouders
hadden het precies al langer in de gaten dat ik zo ergens tussen het
vruchtwater door zweefde, maar dat moesten ze nog eens bevestigd zien.
Op 1 december 2005 heb ik dan maar mijn bestaan aan de wereld (mama,
papa en dokter) bekend gemaakt. Vooral mama had nogal wat overtuigende
beelden nodig voor ze wou geloven dat ik er was (dan ben je zo
vriendelijk om niet mee te spelen met die hormonen zodat ze geen last
heeft, en dan gelooft ze niet dat ik er ben). Papa daarentegen was
direct overtuigd van mijn komst, die meneer was al te overtuigen met
een dikke roze streep op een predictor (of zoiets). Enfin, met mijn 1.2 cm heb ik nog
behoorlijk wat te gaan zei de dokter (hineekooloog, noemen ze die),
maar mijn hartslag is al dik in orde: 162 slagen per minuut. Ja, beste
mensen, ik heb dus al een hart en bijgevolg ook gevoelens, dus
vriendelijk blijven is de boodschap!
Aangezien de
kleine zelf nog niet kan typen en bijgevolgd geen commentaar kan geven
op de fratsen van zijn ouders, neemt zijn 'inner speech' het hier over.
Volledig waarheidsgetrouw weergegeven door een perfecte omzetting van
stampjes en stompjes naar de Nederlandse taal.
De eerstkomende dagen meer...
