Proficiat Kim en 'kleine broer' Bert met jullie klein 'waeterke' op komst! Proficiat Els met de tot nu toe pickles-loze zwangerschap! Proficiat Liesbeth met de toekomstige speelkameraad voor Trix! Proficiat Evelyn met de toekomstige partner-in-crime voor Bes! Proficiat Lieve met een minstens even guitige spruit als Ida! Proficiat Veronique met je superzoon Brent!
Hèhè, zijn dat even drukke tijden geweest. Op één of andere manier kwamen noch mijn moeder noch mijn vader aan de tijd om hier enkele foto's van mijn allemooiste mezelf op de wereld los te laten, maar bij deze: we zijn nog steeds alledrie alive and kicking. Het moet gezegd: het is maar saai zonder papa thuis, natuurlijk probeert mama me wel te entertainen en ik kan mezelf ook al behoorlijk wat bezighouden, maar 't is toch leuker om eens met een andere vent te kunnen spreken. En zeker nu ik al zo'n flinke beer ben. Mama gloeide van trots toen we vorige week naar de dokter mochten en bleek dat ik toch wel 'ne groten' ben. Zeker voor zo'n ukkepuk als mama was dat een hele opluchting dat ik tenminste al goed begonnen ben in mijn spurt naar de 2 meter. Mama en papa zijn eigenlijk kinderlijk blij voor het minste dingetje dat met mij te maken heeft. 't Zal bij mijn broer of zus al heel wat minder enthousiasme zijn, want dan kunnen ze telkens vergelijken in de trant van: 'Ooh, maar Benne deed dat al veel vroeger...' Hihihi... Zonder grappen: vorige week ben ik serieus geschrokken van mezelf, ik lag zoals gewoonlijk weer eens te kraaien van plezier toen mama me in bad wou stoppen en plots kwam een heel nieuw register geluidjes naar boven. Ietsje hoger dan gewoonlijk, ietsje scheller, maar naar mama's doen te beoordelen vond ze 't wel leuk. Ikzelf vond het eerst maar een heel vreemd geluid, en ik wist totaal niet hoe ik die hoge schelle klank nog eens moest herhalen, maar intussen ben ik er weg mee, en laat ik regelmatig nieuwe versie van 'oehoe' en 'ihie' los. En content dat ze weer zijn Sinds vorige week hangen er ook twee handjes aan mij. Ik denk dat ze die vergeten waren en ze die er nu vlug bijgeplakt hebben, want tot vorige week wist ik niet dat die twee grijpers er waren. Enfin, die twee handen zijn er nu en wat je daar niet allemaal mee kan doen. Ik heb zo'n speelgoedslang, Suzie genaamd, en daar 'klop' ik wel graag op. Dan begint dat beest heen en weer te wiebelen en dat maakt het wel leuk. Ook is er zo'n bal, en als je daar tegen klopt (met die nieuwe handen van me) dan maakt die een geluidje. En daarbovenop komt dan ook nog telkens het gekir van mama of het applaus van mama als ik ook maar even in de buurt durf te komen van iets wat op 'grijpen' lijkt. 'k Heb nog tijd genoeg, zolang ik mama's haren kan vastnemen als ze me in bad wil stoppen heb ik hier nog wel even mijn plezier. Ze nemen me toch nog niets kwalijk, tenzij als ik weer eens in een grote boog probeer te plassen over mama, over de commode, op de grond, enfin... overal eigenlijk. Niets zo leuk als even ongecontroleerd wildplassen als je pas gewassen bent... zucht, wat een leven
Hiplahoi, Ze zeggen dat ik lach... en als ik dat doe, springen de traantjes in mama's ogen van blijdschap. Nu hebben m'n ouders al geleerd hoe ze dat lachje zelf kunnen 'activeren': even met de vinger langs mijn wangetje strelen (van oog naar kin, zo moet het), en ik begin spontaan te lachen. Voor mij is het ook reuzeleuk hoor. Intussen heeft mama al mijn eerste kleren mogen opbergen, ik ben al zooooooveel gegroeid dat die kleine ukkepuk-kleren niets meer voor mij zijn, laat dat dus maar over aan de echte baby's. Ik ben intussen mijn 1ste maand voorbij, en vooral mama en papa vinden dat heel leuk. Ik ben wat actiever geworden, ben al wat steviger (alhoewel ik met momenten nog een stevig rondje kan headbangen op hun schouders), het slapen gaat supergoed, ... zo wil mama er nog 10 kopen heeft ze gezegd. En dan zitten ze aan de 11, die papa altijd had gewild voor zijn voetbalploeg... Nog een weekje en papa gaat terug aan het werk, dan heb ik samen met mama het kot voor mij alleen, we zien het al helemaal zitten met ons twee, maar het zal leuker zijn met nog een 'echte vent' in huis... Nieuws heet van de naald: ik krijg mijn haar terug... en het is niet zwart of bruin of wit... nee, het is gewoon donkerblond. Hetzelfde als toen ik pas geboren was. Mijn weelderige haardos is dus bijna terug! De vorige coupe zag er niet uit, met mijn 'kletskopje' begon ik een beetje teveel op mijn opa's te lijken
'Do not feed me', yeah right. Gisteren even langs geweest bij Kind en Gezin, en zomaar eventjes 680 gram bijgekomen in twee weken tijd. Dubbel zo dik, dubbel zo goed dus
Voila, recyleren is de boodschap! En daar gaan we ver in... tot in 1978! Oma Yvette had enkele kleertjes van mijn papa Steve teruggevonden, toen hij nog klein was. Mijn moeder vond die 'kostuumkes' natuurlijk weer veel te koddig en dus ben ik vandaag in een seventies-mood. Nu nog juist de gepaste boogie shoes vinden...
Eventjes wat uitleg over mijn naam: Benne is een oud-Germaanse/Noorse naam, afkomstig van Bern-hard wat zoveel betekent als 'sterk of moedig als een beer'. De naam komt nu vooral voor in de Scandinavische landen en in Friesland. Gerben is een samentrekking van de namen van mijn twee opa's: Gerrit en Bernard. Maar de naam betekent ook zoveel als 'sterk als een beer met de speer'. (ik heb het ook maar van mijn moeder, en die heeft het op internet gevonden...) Dit jaar zijn er al 3 jongens met de naam Benne geboren, waaronder 2 in West-Vlaanderen. Eén ervan ben ik, dat heb ik vlug eens opgezocht op de volgende site: http://www.kindengezin.be/KG/voornamen/default.jsp
Het gaat goed hier in Sellewie, er komen heel wat lieve mensen langs, en ik amuseer me rot met al die lieve meisjes die me wiegend op hun arm nemen. Ik geniet ervan, want het kan nog jaren duren voor ik nog eens zo dicht bij de meisjes mag hangen, mama zegt alvast dat ik er nu van moet profiteren. Elke keer als m'n grootouders me zien zijn ze verwonderd dat ik al zoveel veranderd ben, maar ik ben ook niet van plan om eeuwig klein te blijven. Mama verlangt trouwens tot ik een paar maanden ouder ben, zodat ze wat meer 'interactie' met me heeft, zo noemt ze dat. En ook sommige nonkels verlangen tot ik wat steviger ben en minder lig te headbangen met m'n hoofd. Geduld, mensen, ik ben volop bezig met het kweken van spieren. En intussen geniet ik ervan om op mama's schouder in slaap te vallen, tot ze kramp heeft in haar armen, zodat papa mijn dan vastneemt en me op zijn buik legt, kan ik daar lustig verder knorren. Ook zalig is 's morgens, wanneer ik tussen mama en papa in het grote bed mag liggen, terwijl papa langs de ene kant nog wat ligt te slapen, en mama me de hele tijd met verliefde ogen aankijkt. En ze kunnen het maar niet laten om foto's en filmpjes te maken van me, telkens met de mededeling: "dit moeten we later aan zijn eerste lief laten zien!". Ik hoop maar dat ze tegen die tijd lichtjes dementerend zullen zijn, zodat ze het allemaal niet meer goed weten wat voor foto's ze van mij hebben. Maar ze doen het behoorlijk goed hoor, die twee. Ze worden steeds beter en beter in het geven van een badje, het verversen van pampers met oog voor het feit dat ik op elk moment mijn afvalstoffen wil lozen, het aantal spetters en druppels op de muren is merkelijk verminderd. Ze hebben het door dat ik een onvoorspelbaar kereltje ben. Mama beweerde trouwens nog dat jongens meer geluk hebben dan meisjes, omdat wij, jongens, overal en altijd kunnen plassen. Maar toen ik erin slaagde om zowel m'n nek, schouders als buik onder te plassen terwijl mama m'n pamper wou omdoen, trok ze haar woorden in. Kleine jongens hebben toch niet altijd zoveel geluk, en zelf vond ik het ook niet echt plezant. Maar mama kon er nog mee lachen en deed me vrolijk andere kleren. Nu kijken ze nog vertederd als ik papa's kleren met een laatste restje melk bewerk, of als ik mama's kleren wil wassen volgens mijn methode, maar ooit komt de dag dat ik met mijn kleine verfhandjes stempels wil maken op de muur. Eens kijken of ze dan nog zo enthousiast zijn en of die stempels op de muur (in hun living welteverstaan) er komen
Ik lig hier lekker naast ons moeder te soezen, wetend dat ze bij de minste kik al vertederd (als ik zing, of brabbel of gekke bekken trek) of bezorgd (als ik helemaal rood ben omdat ik mijn pamper moet vullen of zal beginnen huilen) mijn richting uitkijkt, aaah, wat een zalig leventje is dat hier toch. Het is druk geweest de laatste dagen, waar ik allemaal al niet geweest ben om alle 'oohs' en 'aahs' in ontvangst te nemen, en als ik dan eens thuis ben en in mijn wiegje lig te dutten dan staan er daar opeens ook weer een aantal grote hoofden met wijd opengesperde mond boven me, en allemaal doen ze 'kirre kirre' en 'boele boele' en 'adadadadaa', of zoiets... ze doen maar, ik zal dan later eens vragen aan m'n ouders of dat wel normaal is. Bon, ik ben dus de volle twee weken oud en ben welgeteld 340 gram bijgekomen sinds ik het ziekenhuis mocht verlaten vorige week. Als je weet dat het gemiddelde zo'n 100 tot 150 gram is per week, dan begrijp je wel dat ik al enorm mijn best heb gedaan. Mama en papa zijn supertrots op hun lieve dikzak, zeggen ze. Ik heb trouwens een tutje gekregen ook, en volgens mama en papa ben ik daardoor nog braver geworden, maar da's stilte voor de storm, ik spaar alle streken op voor mijn puberteit Mama is er heilig van overtuigd dat ze me al heeft zien lachen en papa doet niets liever dan m'n gekke bekken tellen. Zelf ben ik bijzonder goed in het plassen terwijl mijn pamper los is, liefst als mama net gewassen en gestreken is, in het uitspuwen van het laatste slokje melk, ook liefst wanneer mama of ik verse kleren aanhebben en waar ik ook goed in ben is elegant niezen en boos (lees: doordringend) kijken. Enfin, het leven gaat hier zijn gangetje, maar volgens m'n ouders blijft dat niet duren. Over 7 weken moet mama al gaan werken, en papa begint er al aan over 4 weken, en ikke... heb nog 3 jaar voor ik naar school moet, tot die tijd hou ik mezelf wel bezig met het entertainen van familie, vrienden, ouders en knuffelbeesten.
Gisteren m'n eerste ver'week'dag gevierd. Toen ik exact een week oud was, lag ik samen met mama in het grote bed wat te soezen (nadat ik ze weeral had wakker gemaakt om te proeven wat voor lekkers er nu weer klaarstond voor me). Ik probeer om m'n ouders gemiddeld vier keer per nacht wakker te maken, dat lijkt me zo net op het randje van het menselijke . Vannacht heb ik wel beter m'n best gedaan en had ik m'n eerste hongeraanval rond vier uur. Ze mogen ook eens uitslapen die twee. Mama kan er eigenlijk nog behoorlijk goed tegen, naar het schijnt maakt die hormonen aan waardoor ze beter tegen het slaaptekort kan. Papa, daarentegen, die lag na m'n eerste nachtje thuis tegen de middag totaal uitgeput in de zetel. Een flink middagdutje deed dus wonderen, voor ons allebei. Mama is intussen van plan me in te schrijven voor een reportage 'vraatzucht bij baby's'. Ze heeft het de hele tijd over mijn vraatzucht, maar ik heb gewoon honger en dorst. Wat wil je met dit warme weer? Trouwens, als ze zeggen dat ik toch zo'n grote zal worden door m'n grote voeten, dan is er nog flink wat werk aan de winkel om die 1 meter 90 te halen. Papa zegt wel dat ik daar nog 20 jaar voor heb, maar je kan nooit vroeg genoeg beginnen met groeien, nah. Ik zou graag tegen m'n twaalf jaar al groter zijn dan mijn mama, dat lijkt me nog behoorlijk fun en het werkt misschien wel imponerend... Gisteren hebben we ook al de kinderwagen, maxi-cosi en de hele reutemeteut getest door op stap te gaan naar Desselgem en Izegem. Oma's en opa's content en ik kon de huizen daar eens inspecteren of ze wel baby-proof en baby-friendly waren. Maar ze hebben al serieus hun best gedaan, die oudjes. We moeten dus dringend mama en papa eens buitenkrijgen zodat ik het kot voor mij alleen heb in Izegem of Desselgem Uitnodigingen voor de eerste fuif-zonder-ouders volgen dus...
Vorige dinsdag moesten we met z'n drietjes nog langs bij de dokter en er was nog steeds niet veel verandering in te zien. Alhoewel die meneer tegen mama had gezegd dat ze donderdagavond wel zou bevallen, geloofde mama er niet al te veel van en was ze weeral volop plannen aan het maken voor de komende dagen. Plannen maken, goed en wel, maar planten verpotten? Waar haalt ze het? Toen ik hoorde dat ze van plan was om die avond nog al haar planten te verpotten vond ik het welletjes en heb ik maar besloten dat het tijd was om met z'n drieën aan het echte leven te beginnen. Ook vond ik het totaal niet kunen dat Tom Boonen had opgegeven in de Tour, en ik besloot hiervan zelf polshoogte te nemen. Naar het schijnt heb ik iets in gang gezet dat ze 'het breken van de vliezen' noemen. Maar m'n ouders waren nog altijd niet onder de indruk die dinsdag, 18 juli, om 21.30 's avonds. Mama die begon nog rustig aan de afwas, was zelfs nog van plan te strijken, papa heeft nog een tijdje met de hondjes gespeeld in de tuin, en toen zijn ze op hun grootste gemakken vertrokken naar het ziekenhuis. Rond half elf 's avonds zijn ze daar toegekomen, als waren ze op kamp. Allebei met hun rugzakje, nog grapjes makend met de vroedvrouw, die wellicht ook al dacht dat ze toch wel twee heel vreemde snuiters had ontmoet nu. Maar mama deed heel goed haar best, en voor we 't wisten mochten we naar de verloskamer en hield ik me klaar om opgevangen te worden door de grappige dokter. Viel dat even tegen, bleek dat die vent nog in zijn bed lag en dat we het moesten doen met de dokter van wacht. Ik kon en wou niet meer wachten tot 's morgens (mama zou het ook niet meer geapprecieerd hebben), en dus moesten we het maar doen met de middelen die voorhanden waren. Om 25 voor vijf 's morgens, 19 juli 2006, liet ik mijn knapste glimlach zien, plaste ik mama onder en hield ik een vuist op naar papa. Daarna kreeg ik mijn rapport van de liefste vroedvrouw van de wereld en die gaf me 10 op 10! De planten zullen dus nog even in hun potten moeten blijven, ik ben intussen thuisgekomen met mama en papa, heb de honden mijn gejodel al laten horen en heb de halve inhoud van mijn darmstelsel al achtergelaten op papa. Zelf ga ik eerst nog wat bekomen van de drukste dagen in mijn leventje tot nu toe, bedankt aan alle mensen die me al zijn komen bewonderen, bedankt voor alle leuke kadootjes en bedankt voor alle sms'jes, telefoontjes, kaartjes, ... ik laat jullie dan nog wel eens mijn liefste glimlach zien!
Ha! Ze hebben het door dat ik hier de trotse bezitter ben van een stel weerhaakjes waarmee ik me nog gretig vastklamp aan mijn coconnetje. Mama en papa proberen er rustig onder te blijven maar niemand had gedacht dat ik na de uitgerekende datum zou geboren worden, lekker wel dus. Niet dat ik jullie niet wil zien, of niet dat ik de wereld niet wil verblijden met mijn allerknapste aanwezigheid, maar het is me momenteel een beetje te warm buiten en ik wacht liever tot de Tour de France gedaan is zodat ik mijn eerste dutjes niet moet doen tijdens een tussensprint in de bergen. De dokter kon vandaag zelfs mijn gewicht niet meer schatten, zo rond en gezond ben ik al (net zoals mama, alhoewel die het meer dan beu is om zo genoemd te worden). Aan de monitor heb ik me kalmpjes gehouden en ook bij de dokter zelf was ik braaf (dan mag ik nog wat langer bij mama blijven, hoop ik). Papa vraagt regelmatig aan me wanneer ik zal komen, maar dan steek ik eens lekker mijn poep naar boven om te tonen dat ik er eigenlijk al ben, maar gewoon nog wacht op één of ander startsein. Laat ze nog maar wat van elkaar genieten, die twee, eens ik er ben zal hun onverdeelde aandacht naar mij moeten gaan, en dan komen mijn eerste stapjes zodat ik elk moment van de dag spoorloos zal verdwenen zijn, en daarna komt de schoolperiode, ..., en voor ze 't weten zijn ze oud en versleten en zit ik volop in mijn puberteit, zagend om een piercing en een tattoo en ga ik naar rare fuiven zodat mijn moeder tot een gat in de nacht wakker ligt omdat ik nog niet thuis ben... dus die twee weekjes rust gun ik ze nu nog wel
