Het wordt stilaan tijd voor mijn volgende bericht ...
Ondertussen ben ik al heel wat pagina's gevorderd in 'De helaasheid der dingen'. Het boek waarvan ik in mijn eerste blogbericht de humor nog zo fel prees. Die mening zou ik graag even terugtrekken, of toch grondig nuanceren. Ik beoordeelde het boek toen naar zijn eerste ca. 50 pagina's. Ik kon toe immers niet weten dat de sfeer zou veranderen, maar had dat in feite wel kunnen voorspellen. Doorheen het boek wordt Verhulst als maar meer een wereldvreemde man. Hij geeft geen blijk van ook maar één menselijk gevoel (wel van zijn driften).
Ondanks de voorgaande vaststelling zal ik het boek niet minder goed gaan vinden. Ik zal me niet laten leiden door volgende vragen: 'Wat bezielt deze man? Waarom wil hij zijn eigen kind niet? Hoe kan hij zo cynisch tegen het leven aankijken?' Ik moet immers rekening houden met een vorm van 'dichterlijke ik'. Maar aangezien het hier om een autobiografisch boek gaat, valt dat onderscheid tussen Dimitri Verhulst en de ik-persoon in het boek me nogal zwaar.
Ik blijf toch nog halsstarrig hopen op een 'happy end'. Annelies.
