Vandaag hebben we een waardig einde gemaakt aan onze tour door de natuurparken aan de Amerikaanse westkust; dé Grand Canyon stond op ons programma. We zijn begonnen met de route naar de oostkant, de zogenaamde Desert View route. Prachtige vergezichten op de Canyon, de resten van een Indiaanse nederzetting en aan Desert View zelf een prachtige toren - uitkijkpost die je kan beklimmen en die binnenin prachtig is ingericht met Indiaanse wandschilderingen en dergelijke.
Na een pick nick dezelfde weg teruggereden naar het Visitor Center aan de zuidelijke ingang van het park. Daar de auto geparkeerd en te voet over de Rimtrail naar het startpunt van de Hermits Rest Route. Een heel mooie, eenvoudige wandeling (iets meer dan 4 km) en heel de tijd prachtig zicht op de Canyon. Onderweg een babbel met een vrouwelijke ranger die uit Los Angeles afkomstig is en ons wat raad geeft van wat we zeker moeten zien in de stad; we opteren voor de Hollywood piste en Santa Monica Beach.
Aan het startpunt van de Hermits Rest Route de shuttle bus richting Hermits Rest genomen. Het is dan al 18.15 uur en we stappen af aan het Mohave Point, dat bekend staat als één van de mooiste uitzichtpunten van de Canyon (dixit de chauffeur van de bus). We blijven een dik uur ter plaatse en maken - al zeggen we het zelf - mooie kiekjes van een bijna ondergaande zon. Op de zonsondergang zelf (rond 19.45 uur) wachten we niet, want het is op de uitzichtpunten zo druk dat we vrezen dat de bussen dan overbevolkt zullen zijn.
Op de terugweg met de bus zien we verschillende rendieren (waarvan één groot met een reusachtig gewei), maar het lukt ons helaas niet die op de gevoelige plaat vast te leggen. Uiteindelijk rond 21.15 uur terug aan het hotel, waar we nog vlug de Mac Donalds binnenlopen om de innerlijke mens te sterken (voor de vrouwen een slaatje om de calorieën in bedwang te houden).
Morgen gaat het naar Los Angeles, een heel eindje rijden (+/- 750 km). Tot dan!
Na een slechte nacht (te warm en slechte matras) vanmorgen vanuit Cortez vertrokken naar Williams. We hebben echter een belangrijke tussenstop in Monument Valley, één van de hoogtepunten van de US.
Daar aangekomen, blijkt dat de kostprijs voor een tocht van 1,5 uur op een open jeep door de vallei 70 USD per persoon kost; je kan in Monument Valley ook zelf met de wagen rijden, maar rekening houdend met het sterretje in onze voorruit én met het feit dat je van de meeste verhuurders niet op onverharde wegen mag rijden, riskeren we dat toch niet. Maar 70 USD per persoon vinden we toch ook te veel van het goede, dus gaat Erwin onderhandelen om de prijs naar beneden te krijgen. We spreken af dat we maximaal 50 USD per persoon willen betalen, en dat lukt ...
De tocht zelf is wel de moeite, de rotsformaties (Elephant Butte, the Three Sisters, the Totem Pale, ...) spreken tot de verbeelding. De Indianen die het park runnen, proberen wel uit alles geld te halen (als je een foto wil nemen, zelf gemaakte sierraden, ...).
Om iets voor 16 uur vertrekken we in Monument Valley richting Williams waar we rond 19.15 uur toekomen in de Holiday Inn. Ouderwetse boel, maar tenminste proper. Alleen beloofde Expedia ons hier een volledig ontbijt, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Dat wordt morgenvroeg weer zoeken naar een voedzaam en gezond ontbijt...
Morgen staat het allerlaatste natuurpark op ons programma, maar dat is niet het minste; we hopen in schoonheid te eindigen in de Grand Canyon!
Dag 14 - donderdag 21/7 - Mesa Verde National Park
Deze morgen vertrokken in Moab na een verblijf van 3 nachten. We steken de staatsgrens van Utah over en rijden Colorado binnen richting Cortez, waar we het Mesa Verde National Park bezoeken. Zoals gisteren al aangekondigd, doen we dit park niet omwille van de natuur, maar omwille van de cultuurhistorische waarde aan.
We bezoeken de ruïnes van een aantal indianenwoonplaatsen doorheen de tijd; we zien de evolutie van hoe de Indianen leefden tussen 500 en 1500 na Christus. Van heel eenvoudige pithouses (huisjes die ze op de top van de mesa - het bergplateau - bouwden), naar meer complexere exemplaren (meerdere verdiepingen, van één dunne muur naar een dubbele muur met stevigere rotsstenen, en kiva's of tempels binnen de muren van het huis), naar Cliff Dwellings (huizen die ze bouwden van onder de rand van het plateau).
's Avonds komen we aan in ons onderkomen (een hotel kan ik het niet noemen) voor vannacht, de Mesa Verde Inn, een 2 sterrenmotel, wat betekent dat we echt enkel over het allernoodzakelijkste beschikken, bovendien totaal smakeloos (opnieuw afschuwelijke gebloemde bedspreien, spuuglelijke meubelen, ... ).
Heb de rest van onze boekingen gecheckt en het zou de laatste keer moeten zijn (na de Cedar Lodge in El Portal) dat dit ons overkomt. 2 sterren blijkt in Amerika dus echt niet genoeg te zijn. Wel lekker gegeten bij één van de lokale Chinezen, 't zal wel rap morgenvroeg zijn ...
Morgen gaan we naar Monument Valley, volgens diegene die de informatie heeft geschreven die opa voor ons van het internet haalde, hét hoogtepunt van de reis. Hooggespannen verwachtingen dus ...
Dag 13 - woensdag 20 juli - Canyonlands National Park
Na het onweer van gisteren ziet het er vandaag terug stabieler weer uit, nog wel wat cumuluswolken aan de einder, maar voor 97% van de tijd opnieuw brandende zon (wel iets "frisser" dan gisteren - maar 98°F in Moab).
We bezoeken vandaag Canyonlands National Park; het begint al goed, ik stuur Erwin in de goede richting, maar mis dan de afslag na +/- 10 mijl. We zijn al 10 mijl verder als ik dat merk. Terugrijden dus ... Wat verder (we zijn nog niet in het park) moet ik het stuur overnemen, want Erwin krijgt al een moeilijk moment zo vroeg op de dag.
In Canyonlands zelf hebben we flink gewandeld; al bedroeg de totale afstand slechts 6,5 km (vesrpreid over 3 kortere wandelingen), toch vinden we dat een prestatie in deze hitte. Er wordt ook overal aangeraden om water mee te nemen en te rekenen op 4 liter per persoon per dag. Het park op zich is weer prachtig, opvallend hier zijn de prachtige panorama's in de diepte. Canyonlands ligt tussen 3 rivieren (de voornaamste zijn de Green River en de Colorado) en ligt zelf op een hoogte, zodat je vanuit het park op verschillende plaatsen de door het water geërodeerde valleien kan zien liggen, diep onder je. Op de laatste wandeling, die helemaal aan het uiteinde van dit deel van het park (Island in the sky) ligt, heb je langs de linkse kant het zicht op één van de valleien en langs de rechtse kant op één van de overblijvende 2. Echt knap, alleen heb je best niet te veel hoogtevrees, de ravijnen naast je zijn echt wel héél diep. Gelukkig word je niet verplicht om vlak naast de ravijn te lopen ...
Minpuntje is dat het park vergeven is van kleine vliegjes (soort fruitvliegjes), die overal rondom je zwermen. We sproeien duchtig met een anti-insectenmiddel, maar de beetjes schijnen er zich niet veel van aan te trekken. Het enige wat helpt, is in beweging blijven (doenbaar) of niet te veel zweten (minder goed doenbaar).
Vanavond zien we op TV een waarschuwing voor flash floods; dat zijn een soort van lokale overstromingen van wegen, te wijten aan plotse hevige regenval, bij voorbeeld bij een onweer. Momenteel (> 22.00 uur) zitten er in Arches National Park nog een 30 tal voertuigen geblokkeerd door zo'n flash food. Het zou nog een tweetal uur duren voor er terug een doorkomen aan is. We zijn hier blijkbaar net op tijd weg, morgen trekken we verder naar Cortez, waar het Mesa Verde Park op ons wacht. Deze keer geen natuurpracht, maar historische waarde (overblijfselen van Indianen die hier in het verleden hebben gewoond).
Na het ontbijt vertrokken naar Arches National Park - dat ligt hier vlakbij Moab.
Opnieuw een prachtig park, dat als voornaamste kenmerk de natuurlijk gevormde bogen heeft. Je ziet ze er in alle mogelijke formaten. Enkele korte wandelingen gemaakt om de bogen van dichtbij te bewonderen. Helaas zijn we niet tot bij de bekendste boog (Landscape Arch) geraakt; toen we op het einde van het park aankwamen, werd het - zoals voorspeld - erg donker aan de einder en zagen we bliksems in de verte. En laat ons sinds we in Oostenrijk een knalonweer meemaakten op een bergwandeling - geen helden (meer) zijn om in zo'n weer te wandelen. We zijn er nog wel met goede moed aan begonnen, maar zijn halverwege toch maar teruggekeerd, omdat we het niet meer vertrouwden. Toen we pas in de auto zaten, begon het wel hard te regenen, maar echt onweer hebben we op onze weg terug naar Moab niet meer gehad.
Dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om postkaartjes (eindelijk) te gaan kopen, schrijven en versturen, een lekkere koffie te gaan drinken en een wasje te slaan in het hotel (hier wel laundry facilities).
Morgen staat Canyonlands National Park op het programma, hopelijk is het weer dan opnieuw wat stabieler. Momenteel (22.05 uur) is het nog altijd aan het onweren in de verte.
Vandaag een lange rit vanuit Kanab naar Moab (+/- 700 km).
Bij vertrek uit Kanab is het nog vrij goed van temperatuur; het onweer heeft hier toch ook voor wat afkoeling gezorgd.
Tijdens het eerste stuk van de rit belt Erwin met iemand van Alamo over het sterretje in de voorruit; zolang het niet groter wordt en we er ons veilig bij voelen, mogen we met de auto blijven rijden. In het andere geval moeten we op Moab Airport (daar zal veel volk naar komen kijken ;-)) gaan kijken of we hem kunnen inwisselen. Tot hiertoe groeit het sterretje echter niet, dus so far, so good!
De rit is lang, maar ook prachtig; je rijdt van het ene al mooiere natuurfenomeen naar het volgende.
Een greep uit wat we zagen:
- vlak voorbij de ingang van Bryce Canyon Park (dat we zaterdag al bezochten) komen we in het vrij nieuwe Escalante Grand Staircase Park. Dit gebied is pas in 1996 door Bill Clinton erkend als een nationaal monument en dankt zijn naam aan een vrij alleenstaande immense rots die er inderdaad als een podium uitziet. Verder in dit gebied vooral roestkleurige immense kalkrotsen, de ene formatie al imposanter en mooier dan de andere.
- voorbij Escalante komen we in Dixie National Forest waar de rotsformaties wat lichter kleuren (kalkkleur), maar zeker even mooi als het Escalante Park.
- Daarna komen we in het Capitol Reef National Park waar opnieuw de roestkleurige (tot zwart gekleurde) rotsen de hoofdtoon voeren. In vergelijking met vorige 2 gebieden zijn er hier meer kleinere, grillig gevormde en/of opgestapelde rotsen tussen de monolieten.
- Last but not least rijden we door Glen Canyon National Park (aan de noordkant deze keer, het Lake Powell van gisteren komt bijna tot hier) waar we enkele keren over de Colorado River rijden. Dit stuk is voor mij zeker het knapste van de hele dag, adembenemende vergezichten in de diepte!
Het weer is vandaag instabiel, we zien de hele dag cumuluswolken aan de einder, die op het ontstaan van thunderstorms (onweer) wijzen. Rond de middag vallen er al enkele XL druppels regen; tegen de tijd dat we Moab bereiken, liggen er daar plassen van de regen die net is gevallen. De rest van de avond blijft het weerlichten in de verte en horen we het nu en dan donderen. De warmte blijft, maar voelt vochtig en plakkerig aan. Op het nieuws zien we dat het midden en het oosten van Amerika onder de hitte kreunen (temperaturen van +/- 100°F); morgen worden er daar stormen verwacht die de hitte zullen wegblazen. Laat maar komen, zodat New York tegen volgende week ietwat afkoelt. Hier blijven de verwachtingen even warm, met telkens in de latere namiddag kans op onweer.
Morgen staat Arches National Park op het programma (vlak bij Moab), naar het schijnt prachtig, maar ook heet (voor een wandeling van 1 uur zeker 1 liter water per persoon meenemen!). Slaapwel.
Vandaag een rustige dag, om te beginnen mag Annelies wat langer slapen, ze moet nog wat recupereren van de lange examenperiode en tot nog toe kreeg ze niet veel kans om wat bij te slapen.
Na het ontbijt gaan we eerst inkopen doen voor de picknick, voor de eerste keer in een supermarkt, we kijken onze ogen uit.
Daarna rijden we naar Lake Powell, waar we reserveren voor een boottocht in de namiddag. Tot zolang willen we wat gaan relaxen op het strand (en daar dan ook picknicken). Uiteindelijk wordt het picknicken in de auto wegens te heet buiten (opnieuw 100°F). Het is vandaag ook bewolkt (tegen de avond zal het voorbij Page stevig onweren, althans als je verdergaat op de kleur van de lucht in die richting), wat ervoor zorgt dat de warmte gepaard gaat met wat meer vochtigheid in de lucht, en dus veel drukkender aanvoelt.
Op de boot kiezen we dan ook voor een plekje in de binnenruimte beneden in plaats van op het dek boven; het is daar ook wel drukkend warm, maar je zit tenminste niet heel de tijd in de zon. De tocht naar en door de Antelope Canyon is prachtig, helgroen gekleurd water langs beide kanten omringd met tweekleurige rotspartijen (onderaan wit - geeft aan tot waar het water in de jaren 80 van vorige eeuw op het hoogste niveau kwam - en bovenaan roestrood tot zwartgekleurd).
Op de terugrit naar Kanab vliegt er een steentje in onze voorruit, met een sterretje en kleine barstjes daarrond tot gevolg. We proberen verhuurder Alamo te bereiken om na te vragen wat we moeten doen, maar geraken er niet binnen. Morgenvroeg opnieuw proberen, hopelijk verloopt dat wat vlot!
Het avondmaal gebruiken we in een soort familiezaak - grill, waar Erwin een medium T bone steak bestelt, een heel bordje vol. Zelf bestel ik een vegetarische schotel die heel lekker is, maar waarvan ik eigenlijk niet weet wat het was (acorn, volgens vertalen nu is dat een eikel, maar dan toch een heel grote; zou dat wat zoetig smaken?).
Morgen hebben we één van de langste ritten van de reis voor de boeg (van Kanab naar Moab - een kleine 700 km), dus op tijd naar bed zodat we morgen vroeg kunnen vertrekken.
Ook in dit hotel hebben we ontbijt, opnieuw met een pannenkoekenmachine, maar helaas voor Erwin is die "temporarily out of order" ... Dan maar andere dingen gegeten.
Na het ontbijt trekken we naar het Bryce Canyon National Park. Zoals aangeraden in de informatie van het park, rijden we eerst helemaal door tot het einde van het park, om dan in de terugrit te stoppen bij de verschillende uitkijkpunten. Dat blijkt een goede tip, want al die uitkijkpunten liggen aan dezelfde kant van de weg (in het terugrijden ligt de Canyon volledig aan je rechterkant).
Bryce ligt ook volledig op een hoogte van tussen de 2400 en 2800 meter, wat maakt dat de temperatuur er - in vergelijking met de voorgaande dagen - aangenaam fris is (tussen 65 en 70°F). Er staat bovendien een stevig windje, wat de gevoelstemperatuur nog aangenamer maakt. De zon blijft ook op die hoogte goed katoen geven, wat we 's avonds merken aan ons kleurtje. Deze keer is het vooral Annelies die op schouders en armen rood kleurt.
Wat typisch is aan het park zelf, zijn de "hoodoo's". Dit zijn rotsen die door de erosie gevormd zijn tot quasi alleenstaande figuren. Je zou denken dat ze door mensen zijn uitgehouwen, maar niets is minder waar, dit is volledig het werk van de natuur. De reden waarom ze - in tegenstelling tot de grotere rotsen die in hun geheel eroderen - in afzonderlijke figuren eroderen, is dat er in hun kern een hardere steensoort zit die dus minder makkelijk erodeert. In het Bryce "amphitheater" staan er duizenden van die hoodoo's, mij doen ze wat denken aan het stenen leger in China (al is dat natuurlijk door mensen gemaakt).
Nadat we alle uitkijkpunten bezocht hebben en in de omgeving wat hebben rondgewandeld, hebben we het gevoel dat we het wel gehad hebben (pas op, het is zeker prachtige natuur, maar het verrassingseffect gaat er op de duur wel at af).
Terug in Kanab aangekomen, incasseert Annelies haar eerste paar Converse schoenen (rode!). Ze blijkt gelijk te hebben dat die in de US maar de helft van de prijs van in België kosten. Bovendien was ze toe aan een paar nieuwe (heeft speciaal tot nu gewacht om die te kopen); in LA of in New York volgt waarschijnlijk nog een tweede paar. Als dat maar goed komt met het gewicht van de koffers ...
's Avonds eten we in een self service restaurant waar je buiten op het terras kan zitten (leuk, want die Amerikanen zetten volgens ons hun airco altijd veel te koud, zeker als je vergelijkt met de buitentemperaturen). Rond het terras zijn allemaal cowboy-shopjes / attributen nagebouwd; na het eten volgt dan ook een fotosessie op al die dingen.
In de kamer bekijken we nog alle tot hiertoe genomen foto's, dat begint al een aardige verzameling te worden, en kruipen daarna in ons bed.
P.S. voor opa & oma: we hebben tot hiertoe één keer tijdens een rit een aanduiding zien staan naar een Red Lobster restaurant, maar nog nooit één getroffen op de plaatsen waar we logeerden.
Erwin beweert nog redelijk geslapen te hebben op de grond, al blijkt later op de dag dat het wellicht toch niet zo goed was ...
Uit armoede gaan we voor het ontbijt opnieuw een groot hotel binnen waar er een Starbucks is temidden van de gokwoede. Ongelooflijk, zelfs om 9 uur 's morgens zitten hier mensen met een sigaret en een flesje Cola op van die machines te staren, compleet van de wereld ...
We laten Las Vegas achter ons en rijden via Hurricane (what's in a name) naar Zion Park dat we vandaag bezoeken. Je mag daar enkel tot het Visitors Center met de auto en moet dan overstappen op een busje dat je langs de verschillende bezienswaardigheden in de Zion's Canyon voert. Aan de laatste halte stappen we uit en wandelen van daaruit tot de plaats waar de Canyon versmalt tot +/- 6 meter. Je voelt je nietig tussen die metershoge rotsen die zowel links als rechts van je staan. Je kan van daaruit nog verder, maar dan moet je eerst een stuk door de rivier waden, daar hebben we ons toch maar niet aan gewaagd.
Het blijft broeierig warm; in het heengaan op de wandeling lopen we nog in volle zon (zweten!), op de terugweg is de zon net achter de rots verdwenen, en is het aangenaam. Terug op het startpunt van de wandeling laten we onze voeten heerlijk afkoelen in de rivier en nemen dan het busje voor de terugrit. We pikken onze auto op en rijden dan via een prachtige weg het park uit. Imposante rotsformaties in de mooiste kleuren (vooral dieprood en bijna wit). Als je bijna uit het park rijdt, kom je aan een rots die aan een dambord doet denken (de horizontale en verticale groeven die er door lopen, lijken echt op de vlakjes op een dambord).
Aangekomen in Kanab checken we in in de Holiday Inn aldaar, deze keer voor 3 nachten. Gelukkig deze keer wél 2 queensize bedden en dat ... alsof ze weten dat ze nog iets goed te maken hebben ... in een heuse suite. Stel je daarbij zeker niet te veel voor, de kamer heeft enkel een salonnetje en is wat groter. Voor de rest zeker geen overdreven luxe, eerder "Amerikaans" landelijke stijl, met een vasttapijt met grote tekeningen, behang met stierenkoppen en cowboyboots in de badkamer ...
Had gehoopt hier een wasje te slaan, maar dat zal niet gaan; er is wel een strijkplank en strijkijzer op de kamer, maar voor de rest geen laundryfacilities. Geen ramp, kan wachten tot Moab (volgende logeerplaats voor 3 nachten), hoop dat ze daar dan wel facilities hebben.
Zo, het relaas van vandaag, kruip in mijn bedje. Slaapwel!
P.S. Annelies vroeg me te laten weten dat ik (Ingrid) de schrijver van dienst ben van de blog, kwestie dat jullie weten wie "ik" en "wij" zijn in de verhalen die ik post.
Vandaag vroeg uit de veren, want er wacht ons een lange rit (iets meer dan 500 km) van Bishop naar Las Vegas via Death Valley.
In dit hotel kunnen we genieten van een ontbijt, Erwin is in de wolken, want er is zowaar een pannenkoekenmachine. Dat probeert hij natuurlijk direct uit, alleen heeft hij zijn bril niet op, zodat hij niet goed ziet wat hij doet. Blijkbaar moet je op een knop drukken om een pannenkoek te bestellen; telkens je op die knop drukt, bestel je een extra pannenkoek. Wanneer ik met mijn bord passeer, vertelt hij me trots dat hij op 2 pannenkoeken staat te wachten. Ik zie op de machine staan "2 of 8 is being made", maar besteed daar verder geen aandacht aan. Na even wordt duidelijk dat hij inderdaad 8 pannenkoeken heeft besteld (ontbijt!!), gelukkig geraakt hij er 2 kwijt aan een andere dame en ook Annelies eet er nog ééntje op. Blijft nog 5 voor Erwin ...
Na dit koningsmaal de baan op richting Death Valley; de temperaturen lopen vlotjes op, tegen de tijd dat we in Stovepipe Wells aankomen, bedraagt ze 99°F (+/- 38°C) in de schaduw. In Furnace Creek stoppen we voor een middagmaal in de vorm van een buffet waar je mag aanschuiven zo dikwijls je wil. Niet echt fijn eten, maar naar Amerikaanse normen doenbaar.
Na de middag rijden we door via Artists Drive (bochtige, korte eenrichtingsweg die een aftakking vormt van de hoofdbaan en waar de rotsen verschillende kleuren aannemen (vandaar de naam); van diep rood over mosterdkleurig naar blank en zelfs grijsgroen. Indrukwekkend!
Wat verder op komen we in Badwater, een opgedroogd meer dat nu een immense zoutvlakte vormt die meer dan 80 meter onder de zeespiegel ligt en bekend staat als de warmste plek op aarde. Weet niet of dat inderdaad zo is, weet wel dat het er bij onze passage 110°F was (+/- 44°C). Precies of je je haar in de hoogste stand aan het drogen bent, maar dan over heel je lichaam. Je voelt de zon branden ... Combineer dat met het beeld van een immense witte zoutvlakte (precies sneeuw, maar dan van een soort waaruit je de warme dampen ziet opstijgen) en je beseft dat dit eerder surrealistisch aandoet. Prachtig, maar moeilijk te beschrijven én te harden voor een Europeaan die zulke temperaturen niet gewend is. Als je na de wandeling terug in de auto stapt, en je begint te rijden (gelukkig met airco), breekt het zweet je langs alle kanten uit en voel je het in straaltjes langs je gezicht, armen en benen lopen.
Na Badwater rijden we het park uit richting Las Vegas, de temperatuur neemt opnieuw wat af, maar blijft toch rond de 100°F schommelen.
In Vegas aangekomen, checken we in in Holiday Inn Flamingo Paradise; de naam klinkt goed, het hotel ziet er ook het meest luxueuse uit dat we tot hiertoe gehad hebben, dus iedereen gelukkig... Tot we op onze kamer aankomen, waar we vaststellen dat er geen 2 queen size beds staan, maar 1 king size bed. Je merkt het meteen; dat komt niet goed met 3 volwassen mensen. Wij naar de receptie om te vertellen dat er een vergissing is gebeurd en wat ze daaraan kunnen doen. Het antwoord is vrij laconiek: niets. Als je via Booking.com boekt, wordt blijkbaar enkel een kamer gereserveerd en wordt het kamertype niet gegarandeerd. Staat inderdaad zo op papieren die we hebben afgedrukt, maar wie maakt zich daar op voorhand zorgen over? We hebben zowat alles geprobeerd om de man op andere gedachten te brengen, maar hij is niet bereid om naar oplossingen te zoeken ... Uiteindelijk brengt hij 2 matrasbeschermers (zijn ietwat met dons gevuld om de matras zachter te maken), die worden op de grond gedeponeerd en dienen als slaapplaats voor iemand vannacht. Erwin wil dat persé doen omdat hij de beste slaper is van ons 3, maar comfortabel is het natuurlijk niet. Uiteraard onmiddellijk een klacht gestuurd naar Booking.com, tot hiertoe zonder antwoord.
Als onze woede wat bekoeld is, trekken we de stad in op zoek naar pracht en glitter; we komen eerst in Caesar's Palace terecht, waar we iets eten met het zicht op drommen mensen die allemaal als bezetenen op lichtbakken spelen. Als we later door het immense hotel wandelen, merken we dat er ook een film van Paramount Pictures wordt opgenomen. Maar je mag niet blijven staan om er een glimp van op te vangen, de security bijt je toe 'get off man'. Een iets vriendelijker exemplaar weet ons te vertellen dat het om een film met la Streisand gaat (we kregen al visioenen van Loft en wilden Erics handje wel es schudden), maar meer komen we niet te weten.
Van Caesar's Palace gaat het naar Belloni, een zo mogelijk nog decadentere en zeker nog modernere tempel vol gokplezier. Na ook heel dit complex te hebben afgestruind (hier meer Roulette en pokertafels, dus echte casino toestanden), komen we opnieuw op de Strip uit, waar er net op dat ogenblik op het water voor het Belloni een spectaculaire klank- en lichtshow start). Dat was wél de moeite.
Daarna houden we het voor bezien, we zijn moe en nemen een taxi naar het hotel waar Erwin aan zijn nachtje op de grond begint.
We hadden op voorhand al onze twijfels of Las Vegas iets voor ons was, maar nu weten we het zeker; niets voor ons, je moet het wel es gezien hebben, maar dan moet je er zo snel mogelijk weg, terug naar de echte wereld!
Vandaag vanuit El Portal naar Bishop (+/- 225 km), via de prachtige route door het hoogland van Yosemite.
Qua natuurschoon is dit ongetwijfeld het mooiste dat we tot hiertoe hebben gezien, een staalblauwe hemel, besneeuwde toppen overal waar je kijkt, aangename temperaturen (door de hoogte - je zit het grootste deel van de tijd boven de 2000 meter - is het hier net goed), enorme rotsformaties, ... Je moet het met je eigen ogen zien om de schoonheid goed te vatten.
In de namiddag heeft opa nog een bezoekje aan het Devils Postpile National Monument voor ons in petto, maar daar zijn we niet geraakt. We zijn met de auto wel zo ver gereden als we mochten (skigebied Mammothlake), maar dan moesten we overstappen op een bus. Volgens de informatie ter plaatse moest je van daaruit nog zeker 2 à 3 uur rekenen voor het bezoek, wat betekende dat we weer laat in Bishop zouden zijn. Er hingen foto's van het monument, het zag er wel mooi uit, maar na de pracht van de Tioga pas en de rest van wat we vandaag hebben gezien, vonden we het niet meer echt de moeite waard.
In Mammothlake zelf dan nog een outletwinkel van Polo Ralph Lauren binnen, in vergelijking met België zeer schappelijke prijzen, Erwin heeft er 2 polo's gekocht.
Rond 18.30 uur in Bishop, opfrissen, eten, blogberichtjes van de afgelopen dagen posten en bed in. Hoop op een goede nachtrust, maar de "kreeftkleur" van mijn décolleté zou wel es roet in het eten kunnen strooien ... aangename temperaturen betekenen helaas dus niet dat je niet verbrandt ...
Morgen wachten Death Valley en Las Vegas, slaapwel.
Vandaag begint de dag zenuwachtig; als we opstaan, kunnen we immers op het net de resultaten van Annelies' ingangsexamen opzoeken.
In Cedar Lodge heb je echter geen internet op de kamer, je kan wél betalend in de ruimte rond de receptie op het internet. Door onze zenuwen en het ingewikkelde systeem lukt het ons pas de 4de keer om een account aan te maken, hoogspanning! En dan het grote moment, alle resultaten kleuren groen, behalve dat voor biologie. Ook het totaalresultaat (26,50/40) kleurt mooi groen, en daaronder de verlossende zin "Proficiat, u bent geslaagd". Overweldigende vreugde, en het resultaat via Facebook en een mailtje naar oma & opa wereldkundig gemaakt. Dorien is vanuit België de eerste die Annelies feliciteert, de eerste uit een lange rij ;-). In de loop van de dag wordt het wel duidelijk dat er van de andere deelnemers die Annelies kent, niet veel zijn die ook geslaagd zijn. Dit zorgt bij Annelies voor gemengde gevoelens, ze is uiteraard heel blij, maar voelt ook erg mee met diegenen die er in augustus nog eens voor staan.
Genoeg over de resultaten, over naar de prachtige natuur in Yosemite. Vandaag bezoeken we het centrum van het park; we zijn blij dat we de auto aan de kant kunnen laten en het vandaag te voet / met de bus kunnen doen. In de voormiddag wandelen we naar de Bridelvail's fall en bezoeken we het prachtige Ahwanhee hotel (waar we om de resultaten te vieren iets nuttigen in de bar), en na de picknick 's middags nemen we de bus om achtereenvolgens af te stappen aan de Nevada falls (vanaf bushalte nog +/- 2 km vrij steil naar boven) en aan het Mirror Lake (vanaf de volgende bushalte opnieuw +/- 1,5 km tot aan het meer). Vooral de eerste wandeling vinden we - rekening houdend met de warmte - behoorlijk pittig. We vragen ons af hoe opa en oma dat hebben gedaan met nonkel Hugo en tante Mary.
's Avonds op een behoorlijk uur aan het hotel, douchen, lekker eten en bed in.
Deze morgen voor het eerst ontbijt in het hotel in Three Rivers: gekleurde cornflakes, toast met confituur en (enkel voor Erwin) waffles.
Daarna de auto in en via Fresno naar Yosemite waar we met een openluchttreintje eerst de Mariposa Grove bezochten: een bos met bekende (onder meer de Grizzly Bear) en minder bekende, maar zeker even mooie Sequoia's. Voor ons zeker even mooi en eigenlijk nog mooier dan Sequoia National Park, vooral omdat er veel meer Sequoia's staan en precies in een meere natuurlijke omgeving. Door de droogte was het bos wel erg stoffig, getuige de zitjes van het treintje en onze brillen die vol stof hingen.
In de namiddag reden we naar Glacier's Point, een heel eind omhoog in het park (tot voorbij de sneeuwgrens). Van daaruit heb je een adembenemend zicht op Yosemite Valley (het centrum van het park dat we morgen bezoeken) met onder meer de Bridelvails fall en de Half Dome (een van de bekendste rotsformaties in Yosemite).
Daarna naar het hotel (Cedar Lodge in El Portal), dat me onmiddellijk aan Twin Peaks deed denken; de jongens aan de receptie die er wat buitenaards en Harry Potter achtig uitzagen en onze kamer in het meer dan halfduister en met afschuwelijke gebloemde bedspreien. Helaas een hotel voor 2 nachten, maar we zullen het wel overleven. Moe zijn we in ieder geval!
Vroeg wakker deze morgen, en al iets beter uitgerust dan gisteren.
Opnieuw gaan ontbijten bij Starbucks en daarna uitchecken op zijn Erwins; terwijl moeder en dochter nog even naar het toilet gaan, gaat hij al eventjes de grootste valiezen naar de auto brengen. Meer dan een half uur later (wij denken al dat hij in de parkeergarage aangevallen is), komt hij eindelijk terug op de proppen (koffer auto niet open gekregen, dan enkel raampje van kofferdeksel open, hoe krijg je dat terug dicht, als ja al betaald hebt en je kaart hebt afgegeven, geraak je niet meer binnen in het hotel, ...). Enfin, niet voor herhaling vatbaar.
Tegen 10 uur (we weten het opa, te laat) de baan op richting Fresno. Vanuit de auto zien we de temperatuur buiten spectaculair stijgen (van < 70°F vlotjes naar 96°F). In Fresno snel iets gegeten bij McDo en dan naar Sequoia (in de tegenovergestelde richting als door opa beschreven, omdat we deze avond in Three Rivers (aan de zuidkant van het park) logeren in plaats van in Fresno (aan de noordkant). Prachtige natuur bewonderd en volgens een brandweervrouw ook een unicum; aan de overkant van de vallei waar wij rijden, merken we precies een bosbrand. Aan het volgende uitkijkpunt bevestigt de vrouw de brand, maar vertelt erbij dat het een georkestreerde brand is. Op die manier probeert men een heterogener sequoiabos aan te leggen op. Alle sequoia's die daar staan, zijn einde jaren '60 geplant, men wil er nu jongere bomen tussenkrijgen en daarom steekt men de onderkant in brand, zodat de "zaadlijsten" (niet het correcte woord, maar herinner het me niet meer) openspringen en het zaad in de omtrek verspreid geraakt en de kiem vormt voor nieuwe bomen. Het is de eerste keer dat de Amerikaanse overheid akkoord is om dit te doen; tot hiertoe verloopt het zoals gepland, maar de vrouw is er toch niet 100% gerust in.
Het is al bijna 20.30 uur als we aankomen in ons hotel in Three Rivers. Opnieuw doodmoe, nog snel een pizza gegeten (niet veel andere alternatieven in de directe omgeving), naar de kamer waar Annelies nog moet douchen met de bijbehorende rituelen.
Geeft mij de kans de blog bij te werken, zo dadelijk oogjes toe en slapen!!
Niettegenstaande onze vermoeidheid de avond voordien, toch niet zo best geslapen en vroeg wakker.
Dan maar vroeg opgestaan en gaan ontbijten in de Starbucks. Daarna onmiddellijk gestart met de door opa uitgestippelde wandeling voor vandaag; in de voormiddag China Town waar we ons de ogen uit de kop hebben gekeken (en soms onze neus dichtgeknepen want wat ze daar allemaal aan de man brengen ...
Twee minpuntjes: de hoogste wolkenkrabber met gratis panorama op de 46ste verdieping is op zaterdag niet open en het weer was unlike California (met een jeans en een trui had je het zeker niet te warm).
Maar een minpuntje kan voor sommigen ook een groot voordeel zijn, als je op je wandeling een Abercrombie & Fitch winkel tegenkomt, en je hebt het koud, wat doe je dan? Juist, je koopt een lekker warme sweatervest, en omdat één eigenlijk geen is, koop je er ineens 2! Zelfs je vader kan aan de lokroep niet weerstaan, en als ze dat mooie hemdje niet meer in jouw maat in A&F hebben, dan ga je toch naar Hollister om daar de democratische versie aan te schaffen...
Vanuit Chinatown wilden we tegen de middag met de beroemde cable bar tot Beach Street sporen, maar daar was geen beginnen aan; het trammetje zat telkens zo vol dat ze zelfs niet meer wilden stoppen om ons te laten opstappen. Dan maar de cable bar genomen in de tegenovergestelde richting, aan de eindhalte afgestapt en vandaar met een ander antiek trammetje (de F line) naar Pier 39.
Daar lekker gegeten in een visrestaurant en daarna de pier afgewandeld. Man toch, wat die Amerikanen allemaal eten, vooral vettige troep, het ene ruikt al walgelijker dan het andere. En op een zaterdag heb je bij Pier 39 het gevoel dat je in Blankenberge tot de 2de macht bent.
Vandaar te voet naar Fisherman's Wharf, ook veel restaurantjes en toeristische prullaria. Vrij vlug het gevoel dat we het gehad hadden en dus terug met tram F naar de hoofdstraat (Market Street) waar we nog wat winkelden en 's avonds een kleinigheid aten vooraleer we terug naar het hotel wandelden.
Nog voor 10 uur bed in en slapen, het tijdsverschil speelt ons nog parten!
Vandaag rond 7 uur thuis vertrokken voor onze langste reis tot hiertoe.
Op Zaventem aangekomen, onze bagage ingecheckt (verdorie toch een koffer met 2 kg overgewicht, zodat we er enkele T-shirts van Erwin uit hebben moeten halen om 60 USD extra kosten te vermijden) en dan wachten op onze eerste vlucht. Die had 50 min. vertraging, maar dat werd onderweg goedgemaakt door lekker eten en drankjes. Overigens haalde de piloot nog +/- een half uur van de vertraging in tijdens de vlucht. Enige minpunt was dat Erwin bij de landing héél veel last had van de drukverschillen, Annelies en ikzelf dachten even dat hij serieus onwel was geworden.
In New York aangekomen eerst door de immigratiecontrole, erg streng (handscans van beide handen en foto) en heel lang aanschuiven op bevel van een vrouw die een heel eigen logica leek te volgen. Daar eindelijk gepasseerd, bagage ophalen en even verder terug inleveren (nut ???? ). Op JFK op zoek naar oordopjes om drukverschillen in de mate van het mogelijke te neutraliseren, na wat moeite gevonden.
Dan aanschuiven aan de foute gate (fout afgelezen op de borden ), gelukkig werd ons dat duidelijk toen Annelies hoorde dat ze aan een andere gate aan het boarden waren voor San Francisco. Een spurtje ingezet naar de juiste gate, waar ze juist aan de final boarding begonnen. Eindelijk op het vliegtuig gezeten, opgelucht dat we nog op tijd waren, merkte Annelies op dat het plannetje op de monitor een vliegreis naar Europa aangaf! Has over kop en in paniek gevraagd of het vliegtuig toch wel zeker nar San Francisco ging, kregen we het antwoord dat de monitor het soms begaf. Vervolgens nog 2 uur moeten wachten vooraleer op te stijgen omwille van de weersomstandigheden (onweer boven New York en verder naar het zuidwesten een onweersstorm zodat de piloot geen toelating kreeg om te vertrekken).
Uiteindelijk met een dik uur vertraging (ook deze piloot heeft een en ander goedgemaakt tijdens de vlucht) geland in San Francisco. Na ophalen van bagage auto opgehaald (we mochten zelf kiezen uit een aantal auto's en hebben gekozen voor een Ford Escape met nog geen 2000 miles op de teller, weliswaar geen benzinedop, maar dat is bij die auto normaal, speciaal systeem).
Dan rechtstreeks naar het hotel (GPS werkt naar behoren precies) en ingecheckt. Enkel nog een koek (honger!) gehaald bij Subway en bed in (rond 22.45 uur plaatselijke tijd, of 8.45 uur Belgische tijd).
). Op JFK op zoek naar oordopjes om drukverschillen in de mate van het mogelijke te neutraliseren, na wat moeite gevonden.
), gelukkig werd ons dat duidelijk toen Annelies hoorde dat ze aan een andere gate aan het boarden waren voor San Francisco. Een spurtje ingezet naar de juiste gate, waar ze juist aan de final boarding begonnen. Eindelijk op het vliegtuig gezeten, opgelucht dat we nog op tijd waren, merkte Annelies op dat het plannetje op de monitor een vliegreis naar Europa aangaf! Has over kop en in paniek gevraagd of het vliegtuig toch wel zeker nar San Francisco ging, kregen we het antwoord dat de monitor het soms begaf. Vervolgens nog 2 uur moeten wachten vooraleer op te stijgen omwille van de weersomstandigheden (onweer boven New York en verder naar het zuidwesten een onweersstorm zodat de piloot geen toelating kreeg om te vertrekken).
