Ook in dit hotel hebben we ontbijt, opnieuw met een pannenkoekenmachine, maar helaas voor Erwin is die "temporarily out of order" ... Dan maar andere dingen gegeten.
Na het ontbijt trekken we naar het Bryce Canyon National Park. Zoals aangeraden in de informatie van het park, rijden we eerst helemaal door tot het einde van het park, om dan in de terugrit te stoppen bij de verschillende uitkijkpunten. Dat blijkt een goede tip, want al die uitkijkpunten liggen aan dezelfde kant van de weg (in het terugrijden ligt de Canyon volledig aan je rechterkant).
Bryce ligt ook volledig op een hoogte van tussen de 2400 en 2800 meter, wat maakt dat de temperatuur er - in vergelijking met de voorgaande dagen - aangenaam fris is (tussen 65 en 70°F). Er staat bovendien een stevig windje, wat de gevoelstemperatuur nog aangenamer maakt. De zon blijft ook op die hoogte goed katoen geven, wat we 's avonds merken aan ons kleurtje. Deze keer is het vooral Annelies die op schouders en armen rood kleurt.
Wat typisch is aan het park zelf, zijn de "hoodoo's". Dit zijn rotsen die door de erosie gevormd zijn tot quasi alleenstaande figuren. Je zou denken dat ze door mensen zijn uitgehouwen, maar niets is minder waar, dit is volledig het werk van de natuur. De reden waarom ze - in tegenstelling tot de grotere rotsen die in hun geheel eroderen - in afzonderlijke figuren eroderen, is dat er in hun kern een hardere steensoort zit die dus minder makkelijk erodeert. In het Bryce "amphitheater" staan er duizenden van die hoodoo's, mij doen ze wat denken aan het stenen leger in China (al is dat natuurlijk door mensen gemaakt).
Nadat we alle uitkijkpunten bezocht hebben en in de omgeving wat hebben rondgewandeld, hebben we het gevoel dat we het wel gehad hebben (pas op, het is zeker prachtige natuur, maar het verrassingseffect gaat er op de duur wel at af).
Terug in Kanab aangekomen, incasseert Annelies haar eerste paar Converse schoenen (rode!). Ze blijkt gelijk te hebben dat die in de US maar de helft van de prijs van in België kosten. Bovendien was ze toe aan een paar nieuwe (heeft speciaal tot nu gewacht om die te kopen); in LA of in New York volgt waarschijnlijk nog een tweede paar. Als dat maar goed komt met het gewicht van de koffers ...
's Avonds eten we in een self service restaurant waar je buiten op het terras kan zitten (leuk, want die Amerikanen zetten volgens ons hun airco altijd veel te koud, zeker als je vergelijkt met de buitentemperaturen). Rond het terras zijn allemaal cowboy-shopjes / attributen nagebouwd; na het eten volgt dan ook een fotosessie op al die dingen.
In de kamer bekijken we nog alle tot hiertoe genomen foto's, dat begint al een aardige verzameling te worden, en kruipen daarna in ons bed.
P.S. voor opa & oma: we hebben tot hiertoe één keer tijdens een rit een aanduiding zien staan naar een Red Lobster restaurant, maar nog nooit één getroffen op de plaatsen waar we logeerden.
Erwin beweert nog redelijk geslapen te hebben op de grond, al blijkt later op de dag dat het wellicht toch niet zo goed was ...
Uit armoede gaan we voor het ontbijt opnieuw een groot hotel binnen waar er een Starbucks is temidden van de gokwoede. Ongelooflijk, zelfs om 9 uur 's morgens zitten hier mensen met een sigaret en een flesje Cola op van die machines te staren, compleet van de wereld ...
We laten Las Vegas achter ons en rijden via Hurricane (what's in a name) naar Zion Park dat we vandaag bezoeken. Je mag daar enkel tot het Visitors Center met de auto en moet dan overstappen op een busje dat je langs de verschillende bezienswaardigheden in de Zion's Canyon voert. Aan de laatste halte stappen we uit en wandelen van daaruit tot de plaats waar de Canyon versmalt tot +/- 6 meter. Je voelt je nietig tussen die metershoge rotsen die zowel links als rechts van je staan. Je kan van daaruit nog verder, maar dan moet je eerst een stuk door de rivier waden, daar hebben we ons toch maar niet aan gewaagd.
Het blijft broeierig warm; in het heengaan op de wandeling lopen we nog in volle zon (zweten!), op de terugweg is de zon net achter de rots verdwenen, en is het aangenaam. Terug op het startpunt van de wandeling laten we onze voeten heerlijk afkoelen in de rivier en nemen dan het busje voor de terugrit. We pikken onze auto op en rijden dan via een prachtige weg het park uit. Imposante rotsformaties in de mooiste kleuren (vooral dieprood en bijna wit). Als je bijna uit het park rijdt, kom je aan een rots die aan een dambord doet denken (de horizontale en verticale groeven die er door lopen, lijken echt op de vlakjes op een dambord).
Aangekomen in Kanab checken we in in de Holiday Inn aldaar, deze keer voor 3 nachten. Gelukkig deze keer wél 2 queensize bedden en dat ... alsof ze weten dat ze nog iets goed te maken hebben ... in een heuse suite. Stel je daarbij zeker niet te veel voor, de kamer heeft enkel een salonnetje en is wat groter. Voor de rest zeker geen overdreven luxe, eerder "Amerikaans" landelijke stijl, met een vasttapijt met grote tekeningen, behang met stierenkoppen en cowboyboots in de badkamer ...
Had gehoopt hier een wasje te slaan, maar dat zal niet gaan; er is wel een strijkplank en strijkijzer op de kamer, maar voor de rest geen laundryfacilities. Geen ramp, kan wachten tot Moab (volgende logeerplaats voor 3 nachten), hoop dat ze daar dan wel facilities hebben.
Zo, het relaas van vandaag, kruip in mijn bedje. Slaapwel!
P.S. Annelies vroeg me te laten weten dat ik (Ingrid) de schrijver van dienst ben van de blog, kwestie dat jullie weten wie "ik" en "wij" zijn in de verhalen die ik post.
Vandaag vroeg uit de veren, want er wacht ons een lange rit (iets meer dan 500 km) van Bishop naar Las Vegas via Death Valley.
In dit hotel kunnen we genieten van een ontbijt, Erwin is in de wolken, want er is zowaar een pannenkoekenmachine. Dat probeert hij natuurlijk direct uit, alleen heeft hij zijn bril niet op, zodat hij niet goed ziet wat hij doet. Blijkbaar moet je op een knop drukken om een pannenkoek te bestellen; telkens je op die knop drukt, bestel je een extra pannenkoek. Wanneer ik met mijn bord passeer, vertelt hij me trots dat hij op 2 pannenkoeken staat te wachten. Ik zie op de machine staan "2 of 8 is being made", maar besteed daar verder geen aandacht aan. Na even wordt duidelijk dat hij inderdaad 8 pannenkoeken heeft besteld (ontbijt!!), gelukkig geraakt hij er 2 kwijt aan een andere dame en ook Annelies eet er nog ééntje op. Blijft nog 5 voor Erwin ...
Na dit koningsmaal de baan op richting Death Valley; de temperaturen lopen vlotjes op, tegen de tijd dat we in Stovepipe Wells aankomen, bedraagt ze 99°F (+/- 38°C) in de schaduw. In Furnace Creek stoppen we voor een middagmaal in de vorm van een buffet waar je mag aanschuiven zo dikwijls je wil. Niet echt fijn eten, maar naar Amerikaanse normen doenbaar.
Na de middag rijden we door via Artists Drive (bochtige, korte eenrichtingsweg die een aftakking vormt van de hoofdbaan en waar de rotsen verschillende kleuren aannemen (vandaar de naam); van diep rood over mosterdkleurig naar blank en zelfs grijsgroen. Indrukwekkend!
Wat verder op komen we in Badwater, een opgedroogd meer dat nu een immense zoutvlakte vormt die meer dan 80 meter onder de zeespiegel ligt en bekend staat als de warmste plek op aarde. Weet niet of dat inderdaad zo is, weet wel dat het er bij onze passage 110°F was (+/- 44°C). Precies of je je haar in de hoogste stand aan het drogen bent, maar dan over heel je lichaam. Je voelt de zon branden ... Combineer dat met het beeld van een immense witte zoutvlakte (precies sneeuw, maar dan van een soort waaruit je de warme dampen ziet opstijgen) en je beseft dat dit eerder surrealistisch aandoet. Prachtig, maar moeilijk te beschrijven én te harden voor een Europeaan die zulke temperaturen niet gewend is. Als je na de wandeling terug in de auto stapt, en je begint te rijden (gelukkig met airco), breekt het zweet je langs alle kanten uit en voel je het in straaltjes langs je gezicht, armen en benen lopen.
Na Badwater rijden we het park uit richting Las Vegas, de temperatuur neemt opnieuw wat af, maar blijft toch rond de 100°F schommelen.
In Vegas aangekomen, checken we in in Holiday Inn Flamingo Paradise; de naam klinkt goed, het hotel ziet er ook het meest luxueuse uit dat we tot hiertoe gehad hebben, dus iedereen gelukkig... Tot we op onze kamer aankomen, waar we vaststellen dat er geen 2 queen size beds staan, maar 1 king size bed. Je merkt het meteen; dat komt niet goed met 3 volwassen mensen. Wij naar de receptie om te vertellen dat er een vergissing is gebeurd en wat ze daaraan kunnen doen. Het antwoord is vrij laconiek: niets. Als je via Booking.com boekt, wordt blijkbaar enkel een kamer gereserveerd en wordt het kamertype niet gegarandeerd. Staat inderdaad zo op papieren die we hebben afgedrukt, maar wie maakt zich daar op voorhand zorgen over? We hebben zowat alles geprobeerd om de man op andere gedachten te brengen, maar hij is niet bereid om naar oplossingen te zoeken ... Uiteindelijk brengt hij 2 matrasbeschermers (zijn ietwat met dons gevuld om de matras zachter te maken), die worden op de grond gedeponeerd en dienen als slaapplaats voor iemand vannacht. Erwin wil dat persé doen omdat hij de beste slaper is van ons 3, maar comfortabel is het natuurlijk niet. Uiteraard onmiddellijk een klacht gestuurd naar Booking.com, tot hiertoe zonder antwoord.
Als onze woede wat bekoeld is, trekken we de stad in op zoek naar pracht en glitter; we komen eerst in Caesar's Palace terecht, waar we iets eten met het zicht op drommen mensen die allemaal als bezetenen op lichtbakken spelen. Als we later door het immense hotel wandelen, merken we dat er ook een film van Paramount Pictures wordt opgenomen. Maar je mag niet blijven staan om er een glimp van op te vangen, de security bijt je toe 'get off man'. Een iets vriendelijker exemplaar weet ons te vertellen dat het om een film met la Streisand gaat (we kregen al visioenen van Loft en wilden Erics handje wel es schudden), maar meer komen we niet te weten.
Van Caesar's Palace gaat het naar Belloni, een zo mogelijk nog decadentere en zeker nog modernere tempel vol gokplezier. Na ook heel dit complex te hebben afgestruind (hier meer Roulette en pokertafels, dus echte casino toestanden), komen we opnieuw op de Strip uit, waar er net op dat ogenblik op het water voor het Belloni een spectaculaire klank- en lichtshow start). Dat was wél de moeite.
Daarna houden we het voor bezien, we zijn moe en nemen een taxi naar het hotel waar Erwin aan zijn nachtje op de grond begint.
We hadden op voorhand al onze twijfels of Las Vegas iets voor ons was, maar nu weten we het zeker; niets voor ons, je moet het wel es gezien hebben, maar dan moet je er zo snel mogelijk weg, terug naar de echte wereld!
Vandaag vanuit El Portal naar Bishop (+/- 225 km), via de prachtige route door het hoogland van Yosemite.
Qua natuurschoon is dit ongetwijfeld het mooiste dat we tot hiertoe hebben gezien, een staalblauwe hemel, besneeuwde toppen overal waar je kijkt, aangename temperaturen (door de hoogte - je zit het grootste deel van de tijd boven de 2000 meter - is het hier net goed), enorme rotsformaties, ... Je moet het met je eigen ogen zien om de schoonheid goed te vatten.
In de namiddag heeft opa nog een bezoekje aan het Devils Postpile National Monument voor ons in petto, maar daar zijn we niet geraakt. We zijn met de auto wel zo ver gereden als we mochten (skigebied Mammothlake), maar dan moesten we overstappen op een bus. Volgens de informatie ter plaatse moest je van daaruit nog zeker 2 à 3 uur rekenen voor het bezoek, wat betekende dat we weer laat in Bishop zouden zijn. Er hingen foto's van het monument, het zag er wel mooi uit, maar na de pracht van de Tioga pas en de rest van wat we vandaag hebben gezien, vonden we het niet meer echt de moeite waard.
In Mammothlake zelf dan nog een outletwinkel van Polo Ralph Lauren binnen, in vergelijking met België zeer schappelijke prijzen, Erwin heeft er 2 polo's gekocht.
Rond 18.30 uur in Bishop, opfrissen, eten, blogberichtjes van de afgelopen dagen posten en bed in. Hoop op een goede nachtrust, maar de "kreeftkleur" van mijn décolleté zou wel es roet in het eten kunnen strooien ... aangename temperaturen betekenen helaas dus niet dat je niet verbrandt ...
Morgen wachten Death Valley en Las Vegas, slaapwel.
Vandaag begint de dag zenuwachtig; als we opstaan, kunnen we immers op het net de resultaten van Annelies' ingangsexamen opzoeken.
In Cedar Lodge heb je echter geen internet op de kamer, je kan wél betalend in de ruimte rond de receptie op het internet. Door onze zenuwen en het ingewikkelde systeem lukt het ons pas de 4de keer om een account aan te maken, hoogspanning! En dan het grote moment, alle resultaten kleuren groen, behalve dat voor biologie. Ook het totaalresultaat (26,50/40) kleurt mooi groen, en daaronder de verlossende zin "Proficiat, u bent geslaagd". Overweldigende vreugde, en het resultaat via Facebook en een mailtje naar oma & opa wereldkundig gemaakt. Dorien is vanuit België de eerste die Annelies feliciteert, de eerste uit een lange rij ;-). In de loop van de dag wordt het wel duidelijk dat er van de andere deelnemers die Annelies kent, niet veel zijn die ook geslaagd zijn. Dit zorgt bij Annelies voor gemengde gevoelens, ze is uiteraard heel blij, maar voelt ook erg mee met diegenen die er in augustus nog eens voor staan.
Genoeg over de resultaten, over naar de prachtige natuur in Yosemite. Vandaag bezoeken we het centrum van het park; we zijn blij dat we de auto aan de kant kunnen laten en het vandaag te voet / met de bus kunnen doen. In de voormiddag wandelen we naar de Bridelvail's fall en bezoeken we het prachtige Ahwanhee hotel (waar we om de resultaten te vieren iets nuttigen in de bar), en na de picknick 's middags nemen we de bus om achtereenvolgens af te stappen aan de Nevada falls (vanaf bushalte nog +/- 2 km vrij steil naar boven) en aan het Mirror Lake (vanaf de volgende bushalte opnieuw +/- 1,5 km tot aan het meer). Vooral de eerste wandeling vinden we - rekening houdend met de warmte - behoorlijk pittig. We vragen ons af hoe opa en oma dat hebben gedaan met nonkel Hugo en tante Mary.
's Avonds op een behoorlijk uur aan het hotel, douchen, lekker eten en bed in.
Deze morgen voor het eerst ontbijt in het hotel in Three Rivers: gekleurde cornflakes, toast met confituur en (enkel voor Erwin) waffles.
Daarna de auto in en via Fresno naar Yosemite waar we met een openluchttreintje eerst de Mariposa Grove bezochten: een bos met bekende (onder meer de Grizzly Bear) en minder bekende, maar zeker even mooie Sequoia's. Voor ons zeker even mooi en eigenlijk nog mooier dan Sequoia National Park, vooral omdat er veel meer Sequoia's staan en precies in een meere natuurlijke omgeving. Door de droogte was het bos wel erg stoffig, getuige de zitjes van het treintje en onze brillen die vol stof hingen.
In de namiddag reden we naar Glacier's Point, een heel eind omhoog in het park (tot voorbij de sneeuwgrens). Van daaruit heb je een adembenemend zicht op Yosemite Valley (het centrum van het park dat we morgen bezoeken) met onder meer de Bridelvails fall en de Half Dome (een van de bekendste rotsformaties in Yosemite).
Daarna naar het hotel (Cedar Lodge in El Portal), dat me onmiddellijk aan Twin Peaks deed denken; de jongens aan de receptie die er wat buitenaards en Harry Potter achtig uitzagen en onze kamer in het meer dan halfduister en met afschuwelijke gebloemde bedspreien. Helaas een hotel voor 2 nachten, maar we zullen het wel overleven. Moe zijn we in ieder geval!
Vroeg wakker deze morgen, en al iets beter uitgerust dan gisteren.
Opnieuw gaan ontbijten bij Starbucks en daarna uitchecken op zijn Erwins; terwijl moeder en dochter nog even naar het toilet gaan, gaat hij al eventjes de grootste valiezen naar de auto brengen. Meer dan een half uur later (wij denken al dat hij in de parkeergarage aangevallen is), komt hij eindelijk terug op de proppen (koffer auto niet open gekregen, dan enkel raampje van kofferdeksel open, hoe krijg je dat terug dicht, als ja al betaald hebt en je kaart hebt afgegeven, geraak je niet meer binnen in het hotel, ...). Enfin, niet voor herhaling vatbaar.
Tegen 10 uur (we weten het opa, te laat) de baan op richting Fresno. Vanuit de auto zien we de temperatuur buiten spectaculair stijgen (van < 70°F vlotjes naar 96°F). In Fresno snel iets gegeten bij McDo en dan naar Sequoia (in de tegenovergestelde richting als door opa beschreven, omdat we deze avond in Three Rivers (aan de zuidkant van het park) logeren in plaats van in Fresno (aan de noordkant). Prachtige natuur bewonderd en volgens een brandweervrouw ook een unicum; aan de overkant van de vallei waar wij rijden, merken we precies een bosbrand. Aan het volgende uitkijkpunt bevestigt de vrouw de brand, maar vertelt erbij dat het een georkestreerde brand is. Op die manier probeert men een heterogener sequoiabos aan te leggen op. Alle sequoia's die daar staan, zijn einde jaren '60 geplant, men wil er nu jongere bomen tussenkrijgen en daarom steekt men de onderkant in brand, zodat de "zaadlijsten" (niet het correcte woord, maar herinner het me niet meer) openspringen en het zaad in de omtrek verspreid geraakt en de kiem vormt voor nieuwe bomen. Het is de eerste keer dat de Amerikaanse overheid akkoord is om dit te doen; tot hiertoe verloopt het zoals gepland, maar de vrouw is er toch niet 100% gerust in.
Het is al bijna 20.30 uur als we aankomen in ons hotel in Three Rivers. Opnieuw doodmoe, nog snel een pizza gegeten (niet veel andere alternatieven in de directe omgeving), naar de kamer waar Annelies nog moet douchen met de bijbehorende rituelen.
Geeft mij de kans de blog bij te werken, zo dadelijk oogjes toe en slapen!!
