Vandaag hebben we een waardig einde gemaakt aan onze tour door de natuurparken aan de Amerikaanse westkust; dé Grand Canyon stond op ons programma. We zijn begonnen met de route naar de oostkant, de zogenaamde Desert View route. Prachtige vergezichten op de Canyon, de resten van een Indiaanse nederzetting en aan Desert View zelf een prachtige toren - uitkijkpost die je kan beklimmen en die binnenin prachtig is ingericht met Indiaanse wandschilderingen en dergelijke.
Na een pick nick dezelfde weg teruggereden naar het Visitor Center aan de zuidelijke ingang van het park. Daar de auto geparkeerd en te voet over de Rimtrail naar het startpunt van de Hermits Rest Route. Een heel mooie, eenvoudige wandeling (iets meer dan 4 km) en heel de tijd prachtig zicht op de Canyon. Onderweg een babbel met een vrouwelijke ranger die uit Los Angeles afkomstig is en ons wat raad geeft van wat we zeker moeten zien in de stad; we opteren voor de Hollywood piste en Santa Monica Beach.
Aan het startpunt van de Hermits Rest Route de shuttle bus richting Hermits Rest genomen. Het is dan al 18.15 uur en we stappen af aan het Mohave Point, dat bekend staat als één van de mooiste uitzichtpunten van de Canyon (dixit de chauffeur van de bus). We blijven een dik uur ter plaatse en maken - al zeggen we het zelf - mooie kiekjes van een bijna ondergaande zon. Op de zonsondergang zelf (rond 19.45 uur) wachten we niet, want het is op de uitzichtpunten zo druk dat we vrezen dat de bussen dan overbevolkt zullen zijn.
Op de terugweg met de bus zien we verschillende rendieren (waarvan één groot met een reusachtig gewei), maar het lukt ons helaas niet die op de gevoelige plaat vast te leggen. Uiteindelijk rond 21.15 uur terug aan het hotel, waar we nog vlug de Mac Donalds binnenlopen om de innerlijke mens te sterken (voor de vrouwen een slaatje om de calorieën in bedwang te houden).
Morgen gaat het naar Los Angeles, een heel eindje rijden (+/- 750 km). Tot dan!
Na een slechte nacht (te warm en slechte matras) vanmorgen vanuit Cortez vertrokken naar Williams. We hebben echter een belangrijke tussenstop in Monument Valley, één van de hoogtepunten van de US.
Daar aangekomen, blijkt dat de kostprijs voor een tocht van 1,5 uur op een open jeep door de vallei 70 USD per persoon kost; je kan in Monument Valley ook zelf met de wagen rijden, maar rekening houdend met het sterretje in onze voorruit én met het feit dat je van de meeste verhuurders niet op onverharde wegen mag rijden, riskeren we dat toch niet. Maar 70 USD per persoon vinden we toch ook te veel van het goede, dus gaat Erwin onderhandelen om de prijs naar beneden te krijgen. We spreken af dat we maximaal 50 USD per persoon willen betalen, en dat lukt ...
De tocht zelf is wel de moeite, de rotsformaties (Elephant Butte, the Three Sisters, the Totem Pale, ...) spreken tot de verbeelding. De Indianen die het park runnen, proberen wel uit alles geld te halen (als je een foto wil nemen, zelf gemaakte sierraden, ...).
Om iets voor 16 uur vertrekken we in Monument Valley richting Williams waar we rond 19.15 uur toekomen in de Holiday Inn. Ouderwetse boel, maar tenminste proper. Alleen beloofde Expedia ons hier een volledig ontbijt, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Dat wordt morgenvroeg weer zoeken naar een voedzaam en gezond ontbijt...
Morgen staat het allerlaatste natuurpark op ons programma, maar dat is niet het minste; we hopen in schoonheid te eindigen in de Grand Canyon!
Dag 14 - donderdag 21/7 - Mesa Verde National Park
Deze morgen vertrokken in Moab na een verblijf van 3 nachten. We steken de staatsgrens van Utah over en rijden Colorado binnen richting Cortez, waar we het Mesa Verde National Park bezoeken. Zoals gisteren al aangekondigd, doen we dit park niet omwille van de natuur, maar omwille van de cultuurhistorische waarde aan.
We bezoeken de ruïnes van een aantal indianenwoonplaatsen doorheen de tijd; we zien de evolutie van hoe de Indianen leefden tussen 500 en 1500 na Christus. Van heel eenvoudige pithouses (huisjes die ze op de top van de mesa - het bergplateau - bouwden), naar meer complexere exemplaren (meerdere verdiepingen, van één dunne muur naar een dubbele muur met stevigere rotsstenen, en kiva's of tempels binnen de muren van het huis), naar Cliff Dwellings (huizen die ze bouwden van onder de rand van het plateau).
's Avonds komen we aan in ons onderkomen (een hotel kan ik het niet noemen) voor vannacht, de Mesa Verde Inn, een 2 sterrenmotel, wat betekent dat we echt enkel over het allernoodzakelijkste beschikken, bovendien totaal smakeloos (opnieuw afschuwelijke gebloemde bedspreien, spuuglelijke meubelen, ... ).
Heb de rest van onze boekingen gecheckt en het zou de laatste keer moeten zijn (na de Cedar Lodge in El Portal) dat dit ons overkomt. 2 sterren blijkt in Amerika dus echt niet genoeg te zijn. Wel lekker gegeten bij één van de lokale Chinezen, 't zal wel rap morgenvroeg zijn ...
Morgen gaan we naar Monument Valley, volgens diegene die de informatie heeft geschreven die opa voor ons van het internet haalde, hét hoogtepunt van de reis. Hooggespannen verwachtingen dus ...
Dag 13 - woensdag 20 juli - Canyonlands National Park
Na het onweer van gisteren ziet het er vandaag terug stabieler weer uit, nog wel wat cumuluswolken aan de einder, maar voor 97% van de tijd opnieuw brandende zon (wel iets "frisser" dan gisteren - maar 98°F in Moab).
We bezoeken vandaag Canyonlands National Park; het begint al goed, ik stuur Erwin in de goede richting, maar mis dan de afslag na +/- 10 mijl. We zijn al 10 mijl verder als ik dat merk. Terugrijden dus ... Wat verder (we zijn nog niet in het park) moet ik het stuur overnemen, want Erwin krijgt al een moeilijk moment zo vroeg op de dag.
In Canyonlands zelf hebben we flink gewandeld; al bedroeg de totale afstand slechts 6,5 km (vesrpreid over 3 kortere wandelingen), toch vinden we dat een prestatie in deze hitte. Er wordt ook overal aangeraden om water mee te nemen en te rekenen op 4 liter per persoon per dag. Het park op zich is weer prachtig, opvallend hier zijn de prachtige panorama's in de diepte. Canyonlands ligt tussen 3 rivieren (de voornaamste zijn de Green River en de Colorado) en ligt zelf op een hoogte, zodat je vanuit het park op verschillende plaatsen de door het water geërodeerde valleien kan zien liggen, diep onder je. Op de laatste wandeling, die helemaal aan het uiteinde van dit deel van het park (Island in the sky) ligt, heb je langs de linkse kant het zicht op één van de valleien en langs de rechtse kant op één van de overblijvende 2. Echt knap, alleen heb je best niet te veel hoogtevrees, de ravijnen naast je zijn echt wel héél diep. Gelukkig word je niet verplicht om vlak naast de ravijn te lopen ...
Minpuntje is dat het park vergeven is van kleine vliegjes (soort fruitvliegjes), die overal rondom je zwermen. We sproeien duchtig met een anti-insectenmiddel, maar de beetjes schijnen er zich niet veel van aan te trekken. Het enige wat helpt, is in beweging blijven (doenbaar) of niet te veel zweten (minder goed doenbaar).
Vanavond zien we op TV een waarschuwing voor flash floods; dat zijn een soort van lokale overstromingen van wegen, te wijten aan plotse hevige regenval, bij voorbeeld bij een onweer. Momenteel (> 22.00 uur) zitten er in Arches National Park nog een 30 tal voertuigen geblokkeerd door zo'n flash food. Het zou nog een tweetal uur duren voor er terug een doorkomen aan is. We zijn hier blijkbaar net op tijd weg, morgen trekken we verder naar Cortez, waar het Mesa Verde Park op ons wacht. Deze keer geen natuurpracht, maar historische waarde (overblijfselen van Indianen die hier in het verleden hebben gewoond).
Na het ontbijt vertrokken naar Arches National Park - dat ligt hier vlakbij Moab.
Opnieuw een prachtig park, dat als voornaamste kenmerk de natuurlijk gevormde bogen heeft. Je ziet ze er in alle mogelijke formaten. Enkele korte wandelingen gemaakt om de bogen van dichtbij te bewonderen. Helaas zijn we niet tot bij de bekendste boog (Landscape Arch) geraakt; toen we op het einde van het park aankwamen, werd het - zoals voorspeld - erg donker aan de einder en zagen we bliksems in de verte. En laat ons sinds we in Oostenrijk een knalonweer meemaakten op een bergwandeling - geen helden (meer) zijn om in zo'n weer te wandelen. We zijn er nog wel met goede moed aan begonnen, maar zijn halverwege toch maar teruggekeerd, omdat we het niet meer vertrouwden. Toen we pas in de auto zaten, begon het wel hard te regenen, maar echt onweer hebben we op onze weg terug naar Moab niet meer gehad.
Dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om postkaartjes (eindelijk) te gaan kopen, schrijven en versturen, een lekkere koffie te gaan drinken en een wasje te slaan in het hotel (hier wel laundry facilities).
Morgen staat Canyonlands National Park op het programma, hopelijk is het weer dan opnieuw wat stabieler. Momenteel (22.05 uur) is het nog altijd aan het onweren in de verte.
Vandaag een lange rit vanuit Kanab naar Moab (+/- 700 km).
Bij vertrek uit Kanab is het nog vrij goed van temperatuur; het onweer heeft hier toch ook voor wat afkoeling gezorgd.
Tijdens het eerste stuk van de rit belt Erwin met iemand van Alamo over het sterretje in de voorruit; zolang het niet groter wordt en we er ons veilig bij voelen, mogen we met de auto blijven rijden. In het andere geval moeten we op Moab Airport (daar zal veel volk naar komen kijken ;-)) gaan kijken of we hem kunnen inwisselen. Tot hiertoe groeit het sterretje echter niet, dus so far, so good!
De rit is lang, maar ook prachtig; je rijdt van het ene al mooiere natuurfenomeen naar het volgende.
Een greep uit wat we zagen:
- vlak voorbij de ingang van Bryce Canyon Park (dat we zaterdag al bezochten) komen we in het vrij nieuwe Escalante Grand Staircase Park. Dit gebied is pas in 1996 door Bill Clinton erkend als een nationaal monument en dankt zijn naam aan een vrij alleenstaande immense rots die er inderdaad als een podium uitziet. Verder in dit gebied vooral roestkleurige immense kalkrotsen, de ene formatie al imposanter en mooier dan de andere.
- voorbij Escalante komen we in Dixie National Forest waar de rotsformaties wat lichter kleuren (kalkkleur), maar zeker even mooi als het Escalante Park.
- Daarna komen we in het Capitol Reef National Park waar opnieuw de roestkleurige (tot zwart gekleurde) rotsen de hoofdtoon voeren. In vergelijking met vorige 2 gebieden zijn er hier meer kleinere, grillig gevormde en/of opgestapelde rotsen tussen de monolieten.
- Last but not least rijden we door Glen Canyon National Park (aan de noordkant deze keer, het Lake Powell van gisteren komt bijna tot hier) waar we enkele keren over de Colorado River rijden. Dit stuk is voor mij zeker het knapste van de hele dag, adembenemende vergezichten in de diepte!
Het weer is vandaag instabiel, we zien de hele dag cumuluswolken aan de einder, die op het ontstaan van thunderstorms (onweer) wijzen. Rond de middag vallen er al enkele XL druppels regen; tegen de tijd dat we Moab bereiken, liggen er daar plassen van de regen die net is gevallen. De rest van de avond blijft het weerlichten in de verte en horen we het nu en dan donderen. De warmte blijft, maar voelt vochtig en plakkerig aan. Op het nieuws zien we dat het midden en het oosten van Amerika onder de hitte kreunen (temperaturen van +/- 100°F); morgen worden er daar stormen verwacht die de hitte zullen wegblazen. Laat maar komen, zodat New York tegen volgende week ietwat afkoelt. Hier blijven de verwachtingen even warm, met telkens in de latere namiddag kans op onweer.
Morgen staat Arches National Park op het programma (vlak bij Moab), naar het schijnt prachtig, maar ook heet (voor een wandeling van 1 uur zeker 1 liter water per persoon meenemen!). Slaapwel.
Vandaag een rustige dag, om te beginnen mag Annelies wat langer slapen, ze moet nog wat recupereren van de lange examenperiode en tot nog toe kreeg ze niet veel kans om wat bij te slapen.
Na het ontbijt gaan we eerst inkopen doen voor de picknick, voor de eerste keer in een supermarkt, we kijken onze ogen uit.
Daarna rijden we naar Lake Powell, waar we reserveren voor een boottocht in de namiddag. Tot zolang willen we wat gaan relaxen op het strand (en daar dan ook picknicken). Uiteindelijk wordt het picknicken in de auto wegens te heet buiten (opnieuw 100°F). Het is vandaag ook bewolkt (tegen de avond zal het voorbij Page stevig onweren, althans als je verdergaat op de kleur van de lucht in die richting), wat ervoor zorgt dat de warmte gepaard gaat met wat meer vochtigheid in de lucht, en dus veel drukkender aanvoelt.
Op de boot kiezen we dan ook voor een plekje in de binnenruimte beneden in plaats van op het dek boven; het is daar ook wel drukkend warm, maar je zit tenminste niet heel de tijd in de zon. De tocht naar en door de Antelope Canyon is prachtig, helgroen gekleurd water langs beide kanten omringd met tweekleurige rotspartijen (onderaan wit - geeft aan tot waar het water in de jaren 80 van vorige eeuw op het hoogste niveau kwam - en bovenaan roestrood tot zwartgekleurd).
Op de terugrit naar Kanab vliegt er een steentje in onze voorruit, met een sterretje en kleine barstjes daarrond tot gevolg. We proberen verhuurder Alamo te bereiken om na te vragen wat we moeten doen, maar geraken er niet binnen. Morgenvroeg opnieuw proberen, hopelijk verloopt dat wat vlot!
Het avondmaal gebruiken we in een soort familiezaak - grill, waar Erwin een medium T bone steak bestelt, een heel bordje vol. Zelf bestel ik een vegetarische schotel die heel lekker is, maar waarvan ik eigenlijk niet weet wat het was (acorn, volgens vertalen nu is dat een eikel, maar dan toch een heel grote; zou dat wat zoetig smaken?).
Morgen hebben we één van de langste ritten van de reis voor de boeg (van Kanab naar Moab - een kleine 700 km), dus op tijd naar bed zodat we morgen vroeg kunnen vertrekken.
