Ik moet het eerlijk toegeven: ik heb de blog de voorbije weken verwaarloosd. Maar ik schrok toch toen ik zag hoé lang het wel geleden was. Nu ja, er is ook niet zo veel gebeurd.
Vorige week was het feest in het dorp. En elk dorp dat zichzelf respecteert voorziet ook een kermis bij het feest. En natuurlijk hebben de ouders het dan "aan de rekker": de kermis was nog maar half opgebouwd en ons Amaya stond al klaar. Het blijft toch wel speciaal, zo'n kermis op de pier van de haven, met uitzicht op zee, stand en bergen. Maar naar Belgische normen ontbraken er toch wel een aantal essentiële attracties, zoals bijvoorbeeld de paardjes. Dat vond Amaya wel heel jammer. Toch stonden er twee van haar favoriete kramen: de pulpo (bij ons beter bekend als "de inktvis") en de draak. De draak is wel leuk: het is een soort kleine achtbaan die gelukkig niet overkop gaat - net onschuldig genoeg voor de kinderen, maar toch een beetje adrenaline. De pulpo... laten we het zo stellen: Amaya, die steeds het gevaar opzoekt, vond het super. Tijdens de snelle rondjes gooide ze haar armen in de lucht - ik kreeg bijna een hartaanval. Toen het gedaan was, danste ze in het rond: "Nog een keer, nog een keer!". En ik... ik probeerde op mijn benen te blijven staan, want van al dat draaien was ik toch wel wat duizelig.
Van de eigenlijke feestelijkheden hebben we niet zoveel gezien, want de meeste optredens waren 's avonds laat. De kindjes van hier doen denk ik nog een siesta 's middags, want die lopen vrolijk rond tijdens de late optredens, maar met Amaya lukt dat niet. Als ze moe is, gaat ze slapen, en tijdens de vakantieperiode is dat meestal tussen 9u en 9u30. De avond van het vuurwerk ben ik ze uit haar bedje gaan halen om vanop het dakterras te kijken, maar zelfs dan heeft ze het grootste deel van de tijd op mijn schouder verdergeslapen. Het vuurwerk blijft mooi, maar hieraan merk je wel dat het crisis is in Spanje. Ik herinner me de feesten van een jaar of acht geleden, met spectaculair vuurwerk waar geen einde aan leek te komen. Dat is nu wel veranderd, al blijft het wel leuk.
De bossen blijven ook branden op deze mooie eilanden. In Tenerife is er weer een behoorlijke brand geweest, deze keer in het noordwesten, maar vooral het mooie eiland La Gomera is zwaar getroffen. Vrijdag was de brand zogezegd onder controle, om enkele dagen later dubbel zo hard verder te woekeren. Vele mensen zijn geëvacueerd geweest, en één dorpje van 40 huisjes is volledig afgebrand. Die mensen zijn alles kwijt. Ook het natuurreservaat Garajonay is zwaar getroffen, wel één vijfde van het park is aangetast. De middelen om het vuur te bestrijden zijn absoluut onvoldoende - en natuurlijk wijzen de politici nu met een beschuldigende vinger naar elkaar - "we hadden jullie gewaarschuwd!"
Gisteren was het 15 augustus, en dat is de officiële feestdag van de "maagd van Candelaria", de belangrijkste beschermheilige van de eilanden. Vele mensen maken een bedevaart naar de stad Candelaria, vooral mensen die ziek geweest zijn of tegenslag gekend hebben. Het bijzondere aan de Maria-figuur is dat het een donkere Maria is, en volgens de legende was ze verschenen aan de Guanches, de oorspronkelijke bewoners van de eilanden, vooraleer de Spanjaarden toekwamen. En de Guanches waren niet Katholiek hé! Een mirakel dus. Er is zelfs een grot à la Lourdes in Candelaria. Nu ja, mijn dochter vindt de Maria supermooi en is zelfs geïntrigeerd door die figuur, al maakt ze wel aan iedereen duidelijk dat ze niet in god gelooft! ("Ik geloof dat wij broertjes zijn van de apen" ) Ze zal ook één van de weinige kindjes zijn die in september in de les "burgerlijke opvoeding" (lees: zedenleer) zit, in plaats van godsdienst. Al zou papa toch wel graag hebben dat zijn dochter uiteindelijk toch gedoopt wordt en haar communie doet... hmmmm... we zien wel
Drie keer per week staat Amaya ook te springen voor haar zwemlessen. Ze vindt het echt heel leuk, vooral haar supergrappige juf (al begrijpt ze de juf vaak niet, want die praat supersnel en echt met een zwaar accent van hier ) Ook in het zwembad kent ze geen gevaar, en al heeft de juf het wel allemaal onder controle, toch zit ik daar telkens zenuwachtig toe te kijken. Ik denk telkens dat Amaya aan het verdrinken is - ik onderschat duidelijk haar zwemkunsten. Tot nu toe heeft ze het toch al elke keer overleefd, en beetje bij beetje begint ze beter te zwemmen. Ze doet een 3 à 4-tal slagen en dan houdt ze zich vast aan de boord, en zo doet ze toch verschillende lengtes per les. Dan is ze wel moe, maar dat is de bedoeling natuurlijk. Maandag hebben de kindjes leren duiken. Dat was wel heel grappig. Na een half uur opbouwende oefeningetjes mochten ze dan eens alleen van de kant duiken. Alle kindjes stonden mooi klaar, met hun handjes tegen elkaar, kinnetje op de borst en voetjes op de rand. En dan sprongen ze gewoon het water in. Heel grappig. De zwemles is alleszins een succes bij Amaya, en ik heb haar al moeten beloven dat ze volgende maand mag blijven gaan. Ze begint nu ook langzaam aan vriendinnetjes te maken, al praat ze nog niet zo veel.
Gisteren hebben we de namiddag doorgebracht aan een openluchtzwembad. Het was heel leuk, al vloog Amaya bijna van de schuifaf af (ze zal er een dikke blauwe plek op haar bil aan over houden). Er was ook een kinderbadje en daar heeft Amaya een groot deel van de namiddag haar slagen zitten oefenen, en ze wou ook al van de kant duiken, maar dat leek me niet echt een goed idee, aangezien het water maar een halve meter diep was... Het resultaat van die leuke namiddag was wel een rode mama, al had ik me goed ingewreven met een hoge factor, maar toch... Belgisch vel hé.
Ik besefte ook plots dat het al half augustus is, en dat er nog een heleboel dingen moeten gebeuren. Dat vakantiegevoel... Deze namiddag zullen we al beginnen met Amaya's schoolboeken te bestellen, dat ze zeker in orde is op 10(?) september. Ik weet eigenlijk nog altijd niet goed wanneer de school nu eigenlijk begint.
Toen Amaya en ik uit België vertrokken, waren er een aantal zaken die "op punt" stonden om te gebeuren: Amaya stond op het punt van te fietsen zonder kleine wieltjes, ze stond op het punt van te zwemmen en haar 2 tandjes stonden op punt van uitvallen. Jammer genoeg heeft ze hier geen fiets en kan ze dus niet verder oefenen - maar haar verjaardag is gelukkig niet zo ver weg
Wat het zwemmen betreft, dat komt wel in orde. Woensdag zijn Amaya en ik naar het sportcentrum getrokken waar we 5 jaar geleden ook baby-zwemmen hebben gedaan, en dezelfde namiddag kon Amaya al beginnen met de zwemlessen. Ik heb wel mijn plezier gehad in het verschil in aanpak met België: in Dilkom waren er wel 12 verschillende groepjes, volgens niveau. In elk groepje leerden de kinderen bepaalde oefeningetjes, en elke 6 weken waren er testjes om over te gaan naar de volgende groep. Amaya heeft 2 groepjes afgewerkt en leerde stapje per stapje de bewegingen voor vrije slag en rugslag - met andere woorden: ze maakte een pijltje met haar armen en trapte met haar beentjes, telkens een klein stukje en dan stond ze weer recht. Hier zijn er 3 groepjes: de kindjes die nog niet drijven, de kindjes die wel drijven en een groepje om de zwemstijlen te perfectioneren. Amaya kwam in het middelste groepje terecht. Na een korte opwarming ging de juf met de hele bende naar de rand van het diepe zwembad. Ze sprong in het water en riep: "En nu allemaal het water in en zwemmen tot aan de overkant!" Ik zag Amaya even twijfelen, maar ze liet zich niet kennen en ze sprong achter de anderen het water in. De juf zag wel dat ze het nog wat moeilijk had en ze heeft dan toch een "spaghetti" gekregen om wat beter te drijven. Gelukkig hadden de andere meisjes ook een spaghetti en dus vond ze het niet erg. Na verschillende lengtes ploeteren van de ene naar de andere kant begaf het groepje zich naar het "kinderbad" (dat is ook 1m40 diep???) en daar deden ze aan de hand van de juf een volledige lengte onder water, terwijl ze ringen van de bodem moesten oprapen. Amaya mocht hiervoor een zwembrilletje van een ander meisje lenen en weer liet ze zich niet kennen en deed ze de volledige lengte van de eerste keer. Ik ben wel na de les onmiddellijk moeten stoppen bij de sportwinkel om voor haar ook een zwembrilletje te kopen Ze zal misschien in het begin niet zo mooi zwemmen met deze aanpak, maar ik denk wel dat ze sneller zal zwemmen - ik bedoel niet verdrinken en stijl kan ze altijd later nog verbeteren...
Wat me ook opviel was dat ook hier het aantal gaten in je mond een prestigezaak is. De meisjes waren onmiddellijk aan het vergelijken wie er al het meeste tanden kwijt was. Ik zag Amaya onmiddellijk haar lip naar beneden trekken en de andere meisjes keken heel ernstig in haar mond - inderdaad, een tand weg! En fier dat Amaya was! En nu zal ze nog meer kunnen pronken want... ook haar bovenste tandje is vandaag uitgevallen!
In bijlage foto's van onze flinke zwemster en ook van het nieuwe "gat". In Amaya's eigen woorden: "Nu ben ik schoon, hé mama!"
De voorbije dagen hebben we besteed aan het huisje. De bibliotheek is eindelijk geschilderd en staat op zijn plaats; alle boeken staan er al in en dus zijn we eindelijk verlost van alle dozen hier in huis. Het is wel weer even wennen aan het "downsizen", en wie ons huisje in Bodegem gezien heeft zal hier wel mee moeten lachen, want groot kon je dat alleszins niet noemen. Maar daar hadden we een "rommelkamer" die uit het zicht van bezoekers bleef, terwijl in dit appartementje alles netjes een plaatsje moet krijgen, want alle kamers worden intensief gebruikt. Het is wel leuk om eens een echte keuken te hebben en geen piepkleine kitchenette. Amaya geniet ook veel meer van haar kamertje hier, het ligt op 3 stappen van de keuken en de living, geen trappen hier, en dus kan ze veel meer op haar kamertje spelen. Dat betekent ook dat er gelukkig wat minder speelgoed in de living ligt. Hoewel het appartementje veel voordelen heeft, missen we toch wel een tuintje of een buitenruimte om af en toe eens uit te blazen in het zonnetje. Maar natuurlijk lossen we dat op door naar het strand te gaan.
Het leven gaat hier ook een gezapig gangetje. Na het gejaagde leven in Belgie doet dat echt wel deugd. Ik geniet er ook van alles te voet te doen; het dorp is net groot genoeg zodat je hier alles kan vinden, en toch klein genoeg om geen auto nodig te hebben. Ik las een paar dagen geleden in De Morgen dat door de crisis in Spanje de siesta afgelast werd, maar die maatregel is hier toch nog niet doorgebroken. Tussen 1 en 4 of 5 uur ligt het leven hier stil. Dan sluiten de winkels, en als je over straat loopt komen er uit alle huisjes heerlijke geuren van het middageten. En het eten is hier lekker hoor! Tijdens de uren van de siesta is het ook te warm om veel buiten te komen, dus gaan wij meestal pas tegen 5u naar het strand. Dan zie je ook alle gezinnen uit het dorp toekomen met hun parasolletjes en hun frigoboxen. Na een paar weken herken je de meeste gezichten al. Dan observeren we de kindjes en proberen we te raden welke kindjes er in september in Amaya's klas zullen zitten.
Amaya begint ook wat losser te komen. Ze blijft een beetje verlegen en voelt zich nog niet helemaal confortabel in het Spaans, maar ze begroet de mensen toch al vlotter en antwoordt op hun vragen zonder zich achter mijn rug te verstoppen. Ze is het al een beetje gewoon dat je hier veel sneller wordt aangesproken dan in Belgie. Soms zie ik haar op het strand kijken naar andere meisjes en in hun buurt rondhangen, maar ze durft ze nog net niet zelf aan te spreken. Toch denk ik dat de stap klein is en dat ze binnenkort nieuwe vriendjes zal maken.
Deze week beginnen de jaarlijke feesten in het dorp. En hier zijn dat dan ook echt wel feesten. Het podium is reeds opgebouwd en de kermis staat er al. Dus weten we deze week al hoe we onze avonden gaan vullen! Fotos en commentaar volgen!
In bijlage enkele foto's: de aankomst van mevrouw paard in Playa San Juan (voor Marijke); strandpret met Milan en enkele leuke momenten in juli.
De voorbije weken zijn voorbij gevlogen. Met het bezoek van oma en opa heb ik alles een beetje uitgesteld, om zoveel mogelijk tijd met hen te kunnen doorbrengen. Nu ze weg zijn heb ik me op het grote werk gestort: het appartementje op orde brengen en alle dozen eindelijk eens uitpakken. Rapper gezegd dan gedaan, merk ik nu... Amaya's kamertje is wel zo goed als klaar, met de klasfoto in een mooie kader naast haar bed. Enkel Eefje Donkerblauw moet nog ingekaderd worden en krijgt dan ook een plekje aan de muur.
Vorige week werd het eiland geteisterd door een hevige bosbrand. Eén van de vuurhaarden bevond zich boven Guia de Isora - in de bergen boven ons dorp dus. Vanuit het appartement konden we 's nachts de vlammen zien; dat was beangstigend. Ook in ons dorp lag alles onder de as en het roet. Het heeft verschillende dagen geduurd eer de brand onder controle was. 6500 hectare heeft gebrand. Vandaag las ik in de krant dat 4500 hectare hiervan redelijk ongedeerd is gebleven. Van de overige 2000 hectare bestaat de helft uit Canarische pijnbomen, en die hebben "feniks" kwaliteiten: onder de verbrande schors groeit de boom gewoon verder en de schors vernieuwt zich met de tijd. Maar toch blijft het een ramp, 1000 hectare prachtig natuurgebied verwoest... Het was ook niet de eerste keer dat we dit meemaakten. Vijf jaar geleden was er ook een grote bosbrand in de buurt, waarvan de sporen nu nog steeds te zien zijn.
Verder gaat het leven hier zijn rustige gangetje. Amaya en ik proberen zoveel mogelijk naar het strand te gaan. Elke vrijdag is het "papadag", dan is papa vrij en wordt hij volledig opgeeist door zijn dochter. Af en toe gebeuren er kleine "grote gebeurtenissen", zoals vandaag: Amaya's eerste tandje is uitgevallen! Maar hij is wel in haar buik beland
We zijn er! Deze morgen vertrokken om 2u27, toegekomen iets voor 18u. Het was een leuke rit, tof gezelschap, weinig verkeer, alles super. Nu gaan we genieten van een paar dagen in deze bruisende stad!
Fase 2 is volbracht; Amaya is vertrokken. Met 106 kg (!) bagage - waarvan de helft van Amaya & ik - zijn oma, opa, Milan en Amaya op het vliegtuig gestapt.
Gisterenmorgen een prachtige verrassing, het heeft me echt ontroerd. Ik wil nog even alle kindjes, ouders en juf Elke bedanken om dit mooie feestje in elkaar te steken. Woorden schoten me gisteren te kort, maar Amaya en ik - en ook Jorge, vanuit Tenerife - willen nog even benadrukken hoe nauw dit schooltje en de mensen die we hier hebben leren kennen, ons aan het hart liggen. Zoals Claire gisteren al zo mooi verwoordde in haar speech: in de voorbije drie jaar is er een band ontstaan. Een terugkeer naar Spanje was al lang gepland, maar ik wou absoluut dat Amaya hier haar kleuterschool zou afwerken.
Lieve vriendjes van Amaya, ik heb jullie ook beter leren kennen de voorbije maanden, en voor mij is elk van jullie met jullie eigen persoonlijkheid een sterretje aan de Horizon. Een warme gedachte voor alle kindjes die Amaya's leventje rijker gemaakt hebben. We gaan jullie allemaal missen!
Tot slot nog een fotootje; deze keer met een knipoog naar Elke en Claire!
De laatste dagen gaan voorbij, de grote dag komt dichterbij. Wat een emotionele week: laatste etentje met collega's, laatste schooldag, afscheid van meme en van nonkel Kim... En ik die niet hou van afscheid nemen. Waar we ook gaan, we laten steeds mensen achter die we in ons hart dragen.
(Het is erg druk geweest de voorbije weken. Ik beloof in de toekomst veel fotootjes te posten! Alvast deze voor meme...)
Amaya in Tenerife
) Ze zal ook één van de weinige kindjes zijn die in september in de les "burgerlijke opvoeding" (lees: zedenleer) zit, in plaats van godsdienst. Al zou papa toch wel graag hebben dat zijn dochter uiteindelijk toch gedoopt wordt en haar communie doet... hmmmm... we zien wel 
) Ook in het zwembad kent ze geen gevaar, en al heeft de juf het wel allemaal onder controle, toch zit ik daar telkens zenuwachtig toe te kijken. Ik denk telkens dat Amaya aan het verdrinken is - ik onderschat duidelijk haar zwemkunsten. Tot nu toe heeft ze het toch al elke keer overleefd, en beetje bij beetje begint ze beter te zwemmen. Ze doet een 3 à 4-tal slagen en dan houdt ze zich vast aan de boord, en zo doet ze toch verschillende lengtes per les. Dan is ze wel moe, maar dat is de bedoeling natuurlijk. Maandag hebben de kindjes leren duiken. Dat was wel heel grappig. Na een half uur opbouwende oefeningetjes mochten ze dan eens alleen van de kant duiken. Alle kindjes stonden mooi klaar, met hun handjes tegen elkaar, kinnetje op de borst en voetjes op de rand. En dan sprongen ze gewoon het water in. Heel grappig. De zwemles is alleszins een succes bij Amaya, en ik heb haar al moeten beloven dat ze volgende maand mag blijven gaan. Ze begint nu ook langzaam aan vriendinnetjes te maken, al praat ze nog niet zo veel.
