Ik moet het eerlijk toegeven: ik heb de blog de voorbije weken verwaarloosd. Maar ik schrok toch toen ik zag hoé lang het wel geleden was. Nu ja, er is ook niet zo veel gebeurd.
Vorige week was het feest in het dorp. En elk dorp dat zichzelf respecteert voorziet ook een kermis bij het feest. En natuurlijk hebben de ouders het dan "aan de rekker": de kermis was nog maar half opgebouwd en ons Amaya stond al klaar. Het blijft toch wel speciaal, zo'n kermis op de pier van de haven, met uitzicht op zee, stand en bergen. Maar naar Belgische normen ontbraken er toch wel een aantal essentiële attracties, zoals bijvoorbeeld de paardjes. Dat vond Amaya wel heel jammer. Toch stonden er twee van haar favoriete kramen: de pulpo (bij ons beter bekend als "de inktvis") en de draak. De draak is wel leuk: het is een soort kleine achtbaan die gelukkig niet overkop gaat - net onschuldig genoeg voor de kinderen, maar toch een beetje adrenaline. De pulpo... laten we het zo stellen: Amaya, die steeds het gevaar opzoekt, vond het super. Tijdens de snelle rondjes gooide ze haar armen in de lucht - ik kreeg bijna een hartaanval. Toen het gedaan was, danste ze in het rond: "Nog een keer, nog een keer!". En ik... ik probeerde op mijn benen te blijven staan, want van al dat draaien was ik toch wel wat duizelig.
Van de eigenlijke feestelijkheden hebben we niet zoveel gezien, want de meeste optredens waren 's avonds laat. De kindjes van hier doen denk ik nog een siesta 's middags, want die lopen vrolijk rond tijdens de late optredens, maar met Amaya lukt dat niet. Als ze moe is, gaat ze slapen, en tijdens de vakantieperiode is dat meestal tussen 9u en 9u30. De avond van het vuurwerk ben ik ze uit haar bedje gaan halen om vanop het dakterras te kijken, maar zelfs dan heeft ze het grootste deel van de tijd op mijn schouder verdergeslapen. Het vuurwerk blijft mooi, maar hieraan merk je wel dat het crisis is in Spanje. Ik herinner me de feesten van een jaar of acht geleden, met spectaculair vuurwerk waar geen einde aan leek te komen. Dat is nu wel veranderd, al blijft het wel leuk.
De bossen blijven ook branden op deze mooie eilanden. In Tenerife is er weer een behoorlijke brand geweest, deze keer in het noordwesten, maar vooral het mooie eiland La Gomera is zwaar getroffen. Vrijdag was de brand zogezegd onder controle, om enkele dagen later dubbel zo hard verder te woekeren. Vele mensen zijn geëvacueerd geweest, en één dorpje van 40 huisjes is volledig afgebrand. Die mensen zijn alles kwijt. Ook het natuurreservaat Garajonay is zwaar getroffen, wel één vijfde van het park is aangetast. De middelen om het vuur te bestrijden zijn absoluut onvoldoende - en natuurlijk wijzen de politici nu met een beschuldigende vinger naar elkaar - "we hadden jullie gewaarschuwd!"
Gisteren was het 15 augustus, en dat is de officiële feestdag van de "maagd van Candelaria", de belangrijkste beschermheilige van de eilanden. Vele mensen maken een bedevaart naar de stad Candelaria, vooral mensen die ziek geweest zijn of tegenslag gekend hebben. Het bijzondere aan de Maria-figuur is dat het een donkere Maria is, en volgens de legende was ze verschenen aan de Guanches, de oorspronkelijke bewoners van de eilanden, vooraleer de Spanjaarden toekwamen. En de Guanches waren niet Katholiek hé! Een mirakel dus. Er is zelfs een grot à la Lourdes in Candelaria. Nu ja, mijn dochter vindt de Maria supermooi en is zelfs geïntrigeerd door die figuur, al maakt ze wel aan iedereen duidelijk dat ze niet in god gelooft! ("Ik geloof dat wij broertjes zijn van de apen" ) Ze zal ook één van de weinige kindjes zijn die in september in de les "burgerlijke opvoeding" (lees: zedenleer) zit, in plaats van godsdienst. Al zou papa toch wel graag hebben dat zijn dochter uiteindelijk toch gedoopt wordt en haar communie doet... hmmmm... we zien wel
Drie keer per week staat Amaya ook te springen voor haar zwemlessen. Ze vindt het echt heel leuk, vooral haar supergrappige juf (al begrijpt ze de juf vaak niet, want die praat supersnel en echt met een zwaar accent van hier ) Ook in het zwembad kent ze geen gevaar, en al heeft de juf het wel allemaal onder controle, toch zit ik daar telkens zenuwachtig toe te kijken. Ik denk telkens dat Amaya aan het verdrinken is - ik onderschat duidelijk haar zwemkunsten. Tot nu toe heeft ze het toch al elke keer overleefd, en beetje bij beetje begint ze beter te zwemmen. Ze doet een 3 à 4-tal slagen en dan houdt ze zich vast aan de boord, en zo doet ze toch verschillende lengtes per les. Dan is ze wel moe, maar dat is de bedoeling natuurlijk. Maandag hebben de kindjes leren duiken. Dat was wel heel grappig. Na een half uur opbouwende oefeningetjes mochten ze dan eens alleen van de kant duiken. Alle kindjes stonden mooi klaar, met hun handjes tegen elkaar, kinnetje op de borst en voetjes op de rand. En dan sprongen ze gewoon het water in. Heel grappig. De zwemles is alleszins een succes bij Amaya, en ik heb haar al moeten beloven dat ze volgende maand mag blijven gaan. Ze begint nu ook langzaam aan vriendinnetjes te maken, al praat ze nog niet zo veel.
Gisteren hebben we de namiddag doorgebracht aan een openluchtzwembad. Het was heel leuk, al vloog Amaya bijna van de schuifaf af (ze zal er een dikke blauwe plek op haar bil aan over houden). Er was ook een kinderbadje en daar heeft Amaya een groot deel van de namiddag haar slagen zitten oefenen, en ze wou ook al van de kant duiken, maar dat leek me niet echt een goed idee, aangezien het water maar een halve meter diep was... Het resultaat van die leuke namiddag was wel een rode mama, al had ik me goed ingewreven met een hoge factor, maar toch... Belgisch vel hé.
Ik besefte ook plots dat het al half augustus is, en dat er nog een heleboel dingen moeten gebeuren. Dat vakantiegevoel... Deze namiddag zullen we al beginnen met Amaya's schoolboeken te bestellen, dat ze zeker in orde is op 10(?) september. Ik weet eigenlijk nog altijd niet goed wanneer de school nu eigenlijk begint.
Amaya in Tenerife
) Ze zal ook één van de weinige kindjes zijn die in september in de les "burgerlijke opvoeding" (lees: zedenleer) zit, in plaats van godsdienst. Al zou papa toch wel graag hebben dat zijn dochter uiteindelijk toch gedoopt wordt en haar communie doet... hmmmm... we zien wel 
) Ook in het zwembad kent ze geen gevaar, en al heeft de juf het wel allemaal onder controle, toch zit ik daar telkens zenuwachtig toe te kijken. Ik denk telkens dat Amaya aan het verdrinken is - ik onderschat duidelijk haar zwemkunsten. Tot nu toe heeft ze het toch al elke keer overleefd, en beetje bij beetje begint ze beter te zwemmen. Ze doet een 3 à 4-tal slagen en dan houdt ze zich vast aan de boord, en zo doet ze toch verschillende lengtes per les. Dan is ze wel moe, maar dat is de bedoeling natuurlijk. Maandag hebben de kindjes leren duiken. Dat was wel heel grappig. Na een half uur opbouwende oefeningetjes mochten ze dan eens alleen van de kant duiken. Alle kindjes stonden mooi klaar, met hun handjes tegen elkaar, kinnetje op de borst en voetjes op de rand. En dan sprongen ze gewoon het water in. Heel grappig. De zwemles is alleszins een succes bij Amaya, en ik heb haar al moeten beloven dat ze volgende maand mag blijven gaan. Ze begint nu ook langzaam aan vriendinnetjes te maken, al praat ze nog niet zo veel.
