De voorbije dagen hebben we besteed aan het huisje. De bibliotheek is eindelijk geschilderd en staat op zijn plaats; alle boeken staan er al in en dus zijn we eindelijk verlost van alle dozen hier in huis. Het is wel weer even wennen aan het "downsizen", en wie ons huisje in Bodegem gezien heeft zal hier wel mee moeten lachen, want groot kon je dat alleszins niet noemen. Maar daar hadden we een "rommelkamer" die uit het zicht van bezoekers bleef, terwijl in dit appartementje alles netjes een plaatsje moet krijgen, want alle kamers worden intensief gebruikt. Het is wel leuk om eens een echte keuken te hebben en geen piepkleine kitchenette. Amaya geniet ook veel meer van haar kamertje hier, het ligt op 3 stappen van de keuken en de living, geen trappen hier, en dus kan ze veel meer op haar kamertje spelen. Dat betekent ook dat er gelukkig wat minder speelgoed in de living ligt. Hoewel het appartementje veel voordelen heeft, missen we toch wel een tuintje of een buitenruimte om af en toe eens uit te blazen in het zonnetje. Maar natuurlijk lossen we dat op door naar het strand te gaan.
Het leven gaat hier ook een gezapig gangetje. Na het gejaagde leven in Belgie doet dat echt wel deugd. Ik geniet er ook van alles te voet te doen; het dorp is net groot genoeg zodat je hier alles kan vinden, en toch klein genoeg om geen auto nodig te hebben. Ik las een paar dagen geleden in De Morgen dat door de crisis in Spanje de siesta afgelast werd, maar die maatregel is hier toch nog niet doorgebroken. Tussen 1 en 4 of 5 uur ligt het leven hier stil. Dan sluiten de winkels, en als je over straat loopt komen er uit alle huisjes heerlijke geuren van het middageten. En het eten is hier lekker hoor! Tijdens de uren van de siesta is het ook te warm om veel buiten te komen, dus gaan wij meestal pas tegen 5u naar het strand. Dan zie je ook alle gezinnen uit het dorp toekomen met hun parasolletjes en hun frigoboxen. Na een paar weken herken je de meeste gezichten al. Dan observeren we de kindjes en proberen we te raden welke kindjes er in september in Amaya's klas zullen zitten.
Amaya begint ook wat losser te komen. Ze blijft een beetje verlegen en voelt zich nog niet helemaal confortabel in het Spaans, maar ze begroet de mensen toch al vlotter en antwoordt op hun vragen zonder zich achter mijn rug te verstoppen. Ze is het al een beetje gewoon dat je hier veel sneller wordt aangesproken dan in Belgie. Soms zie ik haar op het strand kijken naar andere meisjes en in hun buurt rondhangen, maar ze durft ze nog net niet zelf aan te spreken. Toch denk ik dat de stap klein is en dat ze binnenkort nieuwe vriendjes zal maken.
Deze week beginnen de jaarlijke feesten in het dorp. En hier zijn dat dan ook echt wel feesten. Het podium is reeds opgebouwd en de kermis staat er al. Dus weten we deze week al hoe we onze avonden gaan vullen! Fotos en commentaar volgen!
In bijlage enkele foto's: de aankomst van mevrouw paard in Playa San Juan (voor Marijke); strandpret met Milan en enkele leuke momenten in juli.
De voorbije weken zijn voorbij gevlogen. Met het bezoek van oma en opa heb ik alles een beetje uitgesteld, om zoveel mogelijk tijd met hen te kunnen doorbrengen. Nu ze weg zijn heb ik me op het grote werk gestort: het appartementje op orde brengen en alle dozen eindelijk eens uitpakken. Rapper gezegd dan gedaan, merk ik nu... Amaya's kamertje is wel zo goed als klaar, met de klasfoto in een mooie kader naast haar bed. Enkel Eefje Donkerblauw moet nog ingekaderd worden en krijgt dan ook een plekje aan de muur.
Vorige week werd het eiland geteisterd door een hevige bosbrand. Eén van de vuurhaarden bevond zich boven Guia de Isora - in de bergen boven ons dorp dus. Vanuit het appartement konden we 's nachts de vlammen zien; dat was beangstigend. Ook in ons dorp lag alles onder de as en het roet. Het heeft verschillende dagen geduurd eer de brand onder controle was. 6500 hectare heeft gebrand. Vandaag las ik in de krant dat 4500 hectare hiervan redelijk ongedeerd is gebleven. Van de overige 2000 hectare bestaat de helft uit Canarische pijnbomen, en die hebben "feniks" kwaliteiten: onder de verbrande schors groeit de boom gewoon verder en de schors vernieuwt zich met de tijd. Maar toch blijft het een ramp, 1000 hectare prachtig natuurgebied verwoest... Het was ook niet de eerste keer dat we dit meemaakten. Vijf jaar geleden was er ook een grote bosbrand in de buurt, waarvan de sporen nu nog steeds te zien zijn.
Verder gaat het leven hier zijn rustige gangetje. Amaya en ik proberen zoveel mogelijk naar het strand te gaan. Elke vrijdag is het "papadag", dan is papa vrij en wordt hij volledig opgeeist door zijn dochter. Af en toe gebeuren er kleine "grote gebeurtenissen", zoals vandaag: Amaya's eerste tandje is uitgevallen! Maar hij is wel in haar buik beland
We zijn er! Deze morgen vertrokken om 2u27, toegekomen iets voor 18u. Het was een leuke rit, tof gezelschap, weinig verkeer, alles super. Nu gaan we genieten van een paar dagen in deze bruisende stad!
Fase 2 is volbracht; Amaya is vertrokken. Met 106 kg (!) bagage - waarvan de helft van Amaya & ik - zijn oma, opa, Milan en Amaya op het vliegtuig gestapt.
Gisterenmorgen een prachtige verrassing, het heeft me echt ontroerd. Ik wil nog even alle kindjes, ouders en juf Elke bedanken om dit mooie feestje in elkaar te steken. Woorden schoten me gisteren te kort, maar Amaya en ik - en ook Jorge, vanuit Tenerife - willen nog even benadrukken hoe nauw dit schooltje en de mensen die we hier hebben leren kennen, ons aan het hart liggen. Zoals Claire gisteren al zo mooi verwoordde in haar speech: in de voorbije drie jaar is er een band ontstaan. Een terugkeer naar Spanje was al lang gepland, maar ik wou absoluut dat Amaya hier haar kleuterschool zou afwerken.
Lieve vriendjes van Amaya, ik heb jullie ook beter leren kennen de voorbije maanden, en voor mij is elk van jullie met jullie eigen persoonlijkheid een sterretje aan de Horizon. Een warme gedachte voor alle kindjes die Amaya's leventje rijker gemaakt hebben. We gaan jullie allemaal missen!
Tot slot nog een fotootje; deze keer met een knipoog naar Elke en Claire!
De laatste dagen gaan voorbij, de grote dag komt dichterbij. Wat een emotionele week: laatste etentje met collega's, laatste schooldag, afscheid van meme en van nonkel Kim... En ik die niet hou van afscheid nemen. Waar we ook gaan, we laten steeds mensen achter die we in ons hart dragen.
(Het is erg druk geweest de voorbije weken. Ik beloof in de toekomst veel fotootjes te posten! Alvast deze voor meme...)
Amaya in Tenerife
- zijn oma, opa, Milan en Amaya op het vliegtuig gestapt. 
