De meest ijdel-tuiterige foto die ik van mezelf maar kon vinden heb ik op mijn facebookaccount gezet! En daar speel ik dan het spelletje : Altijd grappig! Altijd succesvol! Altijd gelukkig!
Ik ben een Facebookfan en razend enthousiast over de mogelijkheid van contact met allerlei mensen over de hele wereld en nieuwsgierig! Na ongeveer een half jaar begint er nu langzaam iets te knagen aan mijn zieltje en ben ik een beetje in een wantrouwig persoontje veranderd.
Ik lieg voortdurend op Facebook. Ik doe me net iets beter voor. Ik toon hoe leuk ikhet heb. Post foto's van reizen, van mijn kinderen! Kijk mij nu weer eens plezier hebben, grappig doen en gelukkig zijn! Kijk eens hoe goed en geslaagd ik ben in dit leventje. Ik ben bezig met een voortdurende roep naar goedkeuring van anderen! Dat is bijzonder vermoeiend. Het is een van de redenen waarom ik wil stoppen met Facebook. Ik wil niet beoordeeld worden op mijn grappigheid en leukheid. Vind ik leuk/Vind ik niet meer leuk. Ik ga je ontvrienden
Volgens Schopenhauer is 'andermans hoofd een waardeloze plek om als zetel voor geluk te dienen'.
Het is precies wat ik wél doe op Facebook!
Schopenhauer zou mij aanraden om weg te spurten uit Facebookland.
Net als Jean-Jacques Rousseau met zijn 2 vormen van eigenwaarde : de zelfliefde (lamour propre) waarbij die eigenwaarde afhankelijk is van het oordeel van anderen en de eigenliefde (lamour de soi) waarbij je absolute vrijheid hebt, omdat deze eigenwaarde niet en nooit afhangt van de waardering van een ander
Iemand zei eens heel mooi dat we door de komst van het internet en facebook 'ademen met de kieuwen van Google en Facebook'.
Ik adem niet meer díép, maar blijf hap-hap aan de oppervlakte.
Ik surf van de ene statusupdate naar de andere.
Facebook is een enorme zee van vrienden waar ik in rond zwem zonder ooit aan te komen of te landen. Jarig zijn vind ik ook niet meer leuk : een berichtje op mijn muur en klaar!
