Reactie VCD op het artikel "VRAAG NAAR EUTHANASIE STIJGT" van 10 september in de standaard.

De onderzoeksgroep Zorg rond het Levenseinde van de VIB gaf zijn cijfers vrij. In Vlaanderen is het aantal euthanasiegevallen in tien jaar tijd verdubbeld. Tussen 1998 en 2003 daalde dit van 1,1 naar 0,3 procent, om dan opnieuw te stijgen tot 1,9 procent. De wetenschappers linken deze stijging aan de invoering van de Belgische euthanasiewet in 2002.

We zien terug, net zoals bij de abortuswet, dat een wet met ‘zogezegd’ nauwkeurige begrenzing ‘ervoor getoetst en achteraf gecontroleerd ’ in de praktijk leidt tot een versoepeling van het gebruik en hierbij een gewenning optreedt. Het is een hellend vlak naar een gedoogbeleid. En aan het eind van de rit zal men euthanasie verkrijgen op “verzoek”. Johan Bilsen, die deel uitmaakt van de onderzoeksgroep, geeft toe dat het recentste cijfer hoog ligt.

VCD stelt bij de euthanasiewet en de toepassing hiervan de volgende vragen. In hoeverre kan een evaluatiecommissie efficiënt controle uitoefenen en ingrijpen? In hoeverre opereren de  voorstellende arts en adviserende arts onafhankelijk of trekken ze samen aan één zeil. Mag de arts eigenlijk wel euthanasie aan de patiënt voorstellen als de patiënt er zelf niet om vraagt? Kan de patiënt wel vrij kiezen, is er geen druk van de omgeving? Word palliatieve zorg niet gediscrimineerd ten opzichte van euthanasie?

Het voorstellen van euthanasie aan de patiënt moet overbodig gemaakt worden door voldoende palliatieve zorgen aan te reiken die de lijdende patiënt faciliteert. Deze mogelijkheid wordt tot nu toe onvoldoende benut daar er onvoldoende financiële en dus ook praktische ondersteuning is van de diensten palliatieve zorg.

Net zoals bij de toepassing van de abortuswet zien we dat er een gedoogbeleid is en dat zal nog blijven toenemen. De arts heeft het recht om te doden om de patiënt ter wille te zijn. Men kiest zogezegd voor het minste 'kwaad'. Meerdere wetten zullen dit gedoogbeleid verder uitbreiden en legaliseren. Eenmaal je de deur op een kier zet wordt deze vlug verder opengeslagen.

Zo heeft CD&V ook een wetsvoorstel voor draagmoederschap in ‘uitzonderlijke gevallen’. Men is er in principe tegen maar...Heeft CD&V intussen nog niet geleerd dat dit een open deur is naar totale legalisering als men geen tegengas geeft? Of vaart men bewust deze koers om aan beide groepen in de achterban, vooruitstrevenden en behoudsgezinden, tegemoet te komen?
Een magere troost bij de euthanasiewet was en is dat artsen en ziekenhuizen niet verplicht zijn de wilsbeschikking in te volgen. Hoe lang zal dit nog houdbaar zijn? Ook hier wordt druk uitgeoefend.

Door de euthanasiewet en het aanbod wordt de vraag naar euthanasie aangewakkerd. We stellen ons vragen bij de houding van CD&V tegenover euthanasie.   In hoeverre zien zij toe dat de toepassing van de wet correct gebeurt? CD&V heeft bij de totstandkoming van de euthanasiewet wel tegen gestemd, maar in eerste instantie gingen er binnen de partij stemmen op om euthanasie goed te keuren. Sterke druk vanuit de achterban deed mogelijk de balans omslaan. Hetzelfde hebben we gezien bij    het adoptierecht voor koppels van hetzelfde geslacht. Eerst was men    voorstander, maar na hevig protest van de kiezers, stemde men tegen die wet. Men kan zich dus de vraag stellen in hoeverre er bij CD&V nog een werkelijke    overtuiging is om de christelijke waarden in de samenleving te verdedigen of    dat men alleen schrik heeft om de stemmen van behoudsgezinde christenen te verliezen.

Het VN-Mensenrechtencomité dringt aan op een "herziening" van de Nederlandse euthanasiewet. Het comité vreest dat rechten van de patiënt onvoldoende zijn beschermd. Wacht België op een berisping van de VN voordat ze effectief de euthanasiewet zal begrenzen?