Alweer vroeg uit de veren, want we hadden 700 km voor de boeg, althans volgens Peter (die niet onmiddellijk gekend is voor correcte weergave van de werkelijkheid) Na het ontbijtbuffet kregen we een korte briefing waar we te horen kregen dat we verondersteld werden om de mobiele radio te gebruiken om mekaar te verwittigen als de kust veilig was om in te halen, en dat we op 20 km voor Tan-Tan een off-road piste moesten nemen naar het hotel. Om 7u45 vertrokken we. Onze GPS gaf aan dat onze bestemming in vogelvlucht 444 km ver was.
We reden Marrakech uit in groep en merkten algauw dat er heel veel politiecontrole was. Na slechts enkele kilometers werd Peter halt gehouden omdat hij 10 km/uur te snel had gereden. Na enige onderhandeling kwam hij ervan af met 1 fles vittel (attention Monsieur, Vittel ce nest pas de leau normal, cest spécial).Al gauw moest ook Raf aan de kant en daarna ook Roland. Hun onderhandelingscapaciteiten waren echter niet van hetzelfde kaliber van onze chef en zij moesten 400 dirham betalen (ong.40 ).In ruil voor betaling kregen zij een dagticket*. Daarna besloten we om ons min of meer aan de snelheidsbeperkingen te houden.
De wegen werden hoe langer hoe smaller en de staat ervan erbarmelijker, wat het inhalen er niet gemakkelijker op maakte. Door de rijstijl van sommige Marokkaanse chauffeurs waren we verplicht om regelmatige uitwijkmanoeuvres uit te voeren. ZowelLuc als Veronique moest dit aan den lijve ondervinden, echter zonder veel erg.
In de dorpen die we voorbijreden was het een drukte van jewelste, maar tussen de dorpen door reden we soms afstanden van 25 kilometer zonder iets of iemand tegen te komen. (behalve de politie die snelheidscontroles deed).
De verbindingsrit verliep zonder problemen, maar was slechts 550 km ver in plaats van de aangekondigde 700. Dit wil zeggen dat we morgen dus 150 km meer moeten rijden dan voorzien, het worden er dus ongeveer slechts 900 !! Aan hetzelfde tempo van vandaag doen we er dus 16 uur over. We zullen een tandje moeten bijsteken.
Gezien het hotel in the middle of nowhere ligt, hebben we hier geen internetverbinding en moeten we deze blog dus bijwerken met de satelliettelefoon. Daardoorsteken we er deze maal geen fotos bij.Deze volgen later.
*dagticket;éénmaal een boete betaald, mag je op vertoon van je PV de rest van de dag ongestraft overtredingen maken.
Alweer vroeg uit de veren, want we hadden 700 km voor de boeg, althans volgens Peter (die niet onmiddellijk gekend is voor correcte weergave van de werkelijkheid) Na het ontbijtbuffet kregen we een korte briefing waar we te horen kregen dat we verondersteld werden om de mobiele radio te gebruiken om mekaar te verwittigen als de kust veilig was om in te halen, en dat we op 20 km voor Tan-Tan een off-road piste moesten nemen naar het hotel. Om 7u45 vertrokken we. Onze GPS gaf aan dat onze bestemming in vogelvlucht 444 km ver was.
We reden Marrakech uit in groep en merkten algauw dat er heel veel politiecontrole was. Na slechts enkele kilometers werd Peter halt gehouden omdat hij 10 km/uur te snel had gereden. Na enige onderhandeling kwam hij ervan af met 1 fles vittel (attention Monsieur, Vittel ce nest pas de leau normal, cest spécial).Al gauw moest ook Raf aan de kant en daarna ook Roland. Hun onderhandelingscapaciteiten waren echter niet van hetzelfde kaliber van onze chef en zij moesten 400 dirham betalen (ong.40 ). In ruil voor betaling kregen zij een dagticket*. Daarna besloten we om ons min of meer aan de snelheidsbeperkingen te houden.
De wegen werden hoe langer hoe smaller en de staat ervan erbarmelijker, wat het inhalen er niet gemakkelijker op maakte. Door de rijstijl van sommige Marokkaanse chauffeurs waren we verplicht om regelmatige uitwijkmanoeuvres uit te voeren. ZowelLuc als Veronique moest dit aan den lijve ondervinden, echter zonder veel erg.
In de dorpen die we voorbijreden was het een drukte van jewelste, maar tussen de dorpen door reden we soms afstanden van 25 kilometer zonder iets of iemand tegen te komen. (behalve de politie die snelheidscontroles deed).
De verbindingsrit verliep zonder problemen, maar was slechts 550 km ver in plaats van de aangekondigde 700. Dit wil zeggen dat we morgen dus 150 km meer moeten rijden dan voorzien, het worden er dus ongeveer slechts 900 !! Aan hetzelfde tempo van vandaag doen we er dus 16 uur over. We zullen een tandje moeten bijsteken.
Gezien het hotel in the middle of nowhere ligt, hebben we hier geen internetverbinding en moeten we deze blog dus bijwerken met de satelliettelefoon. Daardoor steken we er deze maal geen fotos bij. Deze volgen later.
*dagticket; éénmaaleen boete betaald, mag je op vertoon van je PV de rest van de dag ongestraft overtredingen maken.
6u30 gaat de wekker, veel te vroeg....... (niet erg)
Het uitgebreid ontbijtbuffet stond al klaar in orange zakjes achter de balie van de receptie
We vertrokken met een kleine vertraging richting Tarifa waar we de boot naar Tanger namen. De korte overtocht van 35 minuten bleken er 55 te zijn. Niemand ligt wakker van dergelijke kleine onregelmatigheden want in de volgende weken worden dergelijke kleine wijzigingen scheering en inslag. Op Garry na slaagde iedereen erin zijn wagen vlotjes te declareren. Garry was er van overtuigd dat er een nummer mankeerde in zijn paspoort en na 3 politieposten bezocht te hebben bleek alles toch in order. Zodoende kon iedereen de tocht van 570 km aanvatten naar Marrakech.
Ludo, door ons Dokter Jonckheer genoemd, had een geschenk af te leveren aan een kennis van zijn zoon in Rabat. Gezien Dirk en Wouter meestal samen rijden met Ludo was het niet meer dan normaal dat ze hierbij assisteerden. Zo geschiede.... Min of meer verwacht nodigde "Labil" ons uit om bij hem thuis een hapje te eten. We konden dit niet weigeren. De ontvangst en de maaltijd bij Labil thuis was hartverwarmend. De huisgemaakte tagine, bereid met bloemkool en soepvlees, smaakte als geen ander. Het diner werd afgesloten met een Marokaanse banaan en een heerlijke koffie. Na anderhalf uur konden we onze weg verderzetten.
De rest van de rit verliep vlot en we arriveerden om 19u30 lokale tijd in ons hotel. Iedereen was reeds aanwezig, zelfs Garry, die een hotel blijkt te vinden in Marokko met waypoints van Tunesië.... De co-piloot van Garry, Sigi (zoals ze zichzelf graag noemt), had al een tijdje in de mot dat de kilometers hetzelfde bleven maar de uren naar punt van bestemming verhoogden. Garry daarentegen was overtuigd van zijn gelijk maar na aandringen dwarste hij de middenberm van de autosnelweg om nu de juiste weg te nemen.
De rest van de dag werd gekenmerkt door een aantal verwaarloosbare incidenten, zoals daar zijn;
1. Peter, de chef (althans dat denkt hij zelf), was genoodzaakt om omwille van zijn rijstijl, de achtervolgingssnelheid van de politie-Nissan-voertuigen (door insider bloembakken* genoemd) uit te testen. Toen Peter bij 180 km/uur naar zesde versnelling schakelde zochten de politeagenten de eerste versnelling van de Niksan.
2. De chaotische rijstijl van de plaatselijke bevolking in Marrakech verraste onze jongste chauffeur Thomas. Bijna ramde deze een uit een steeg komende bromfietsende Marokkaan wat bijna schade berokkende aan het voertuig. De bromfiets belandde in de zijberm en Thomas reed vrolijk door.
We sloten de dag af met een uitgebreid buffet en een glaasje thee. Morgen volgt een lange rit van 700 km naar Tan-Tan langs gewone wegen.
* bloembakken; Niet-Land-Rover-4x4-voertuigen gekenmerkt door bijzonder lelijke vormen, gemaakt in Japanse kunststof, ideaal voor het planten van bloemen zoals geraniums (dixit de kenners)
Na het maken van onze blog gisterenavond poogden we verbinding te maken met het internet via de sateliettelefoon (Iridium) zodat wij ook midden de woestijn onze blog verder kunnen aanvullen. Dit bleek iets minder evident dan verwacht omwille van onze beperkte kennis ter zake (zie foto). Later zou blijken dat alle informatie aangaande het gebruiken van een sateliettelefoon als modem eenvoudig te vinden is op de website van Iridium.
Na het bezoek aan een tapasbar sloten we avond vroeg af gezien het gebrek aan nachtrust van de voorbije dagen.
's Morgens om 8u15, na een fantastische nachtrust, belde Garry ons op met de mededeling dat hij was aangekomen in Algeciras met de zijruiten. We besloten dan maar om op te staan en te genieten van het uitgebreid ontbijtbuffet. We checken uit, stelden de GPS in en weg waren we...... althans, dat was de bedoeling. Na 500 meter werden we geconfronteerd met wegwerkzaamheden wat onze plannen in de war stuurde. Gelukkig kwamen we een selfcarwash voorbij met stofzuigers waar we gebruik van maakten om de resterende glasscherven uit de wagens te verwijderen. Daarna zetten we onze zoektocht naar de juiste weg verder. Na enige "bizarre Afrikaanse weginfrasturcturen" te hebben overwonnen belandden we terug op de snelweg. Na overleg beslisten we een shortcut te nemen en zo 30 km af te snijden van de door de GPS voorgestelde route. Deze nieuwe weg bracht ons langs tal van typische Zuid-Spaanse dorpen en het landschap werd gekenmerd door kilometers olijfplantages. Ons kennende lieten we het plaatselijk, uiterst gezellig, café links liggen .
Om 14u30 kwamen we aan in Algeciras, dus ruim op tijd om de zijruiten én de Gin-doseerder te installeren (in T-shirt want het is hier 25°C). Alles verliep vlekkeloos, ook het testen van de .......... Gin-doseerder . Tijdens de werkzaamheden kwamen nog een aantal deelnemers aan van de Transbaobab raid.
We, Wouter en ikzelf, hadden afspraak met Luc en Thomas om 4 uur 's morgens aan de Franse grens te Rekkem. Niemand had zich overslapen en we konden dus stipt op tijd vertrekken richting Algeciras. Het was de bedoeling om de eerste dag minstens 1000 km af te leggen teneinde de resterende dagen het rustiger aan te kunnen doen. Onze timing was perfect want we waren voor de ochtendspits centrum Parijs voorbij en ook Bordeaux verliep vlekkeloos zodat we na 1050 km in St. Sebastian (Spanje) om 16u30 een hotel konden zoeken. Onze keuze viel op een "tophotel" gevestigd boven het buffet van het station. Bovendien konden onze Land Rovers "veilig" en op korte afstand van het hotel geparkeerd worden. Het bleek een heel leuk stadje met tal van tapasbars, pubs en formidabele whiskypub die we uiteraard links lieten liggen . Na een gezellige avond uit begaven we ons terug naar het hotel om de verloren nachtrust van vorige nacht in te halen. Tot hiertoe verliep alles volgens plan..........
Om 3u50 diezelfde nacht klopte de receptionist op de deur met de mededeling "Coche", wat dat ook mocht betekenen. Al vlug werd duidelijk dat het om de wagens ging. We begaven ons, fris en monter, naar beneden. Daar voorspelde de talrijke aanwezigheid van politieagenten niet veel goeds. Bleek dat de zijruiten kant co-piloot van beide wagens waren stukgeslagen. Gelukkig regende het niet. Bij een eerste vlugge inspectie bemerkten we dat er weinig gestolen was. Enkel de tas met kledij van Wouter was verdwenen. Helaas stelden we vast bij een meer grondige zoektocht dat ook de iPod van Thomas, hoofdlamp van Dirk en een USB stick van Wouter gestolen waren. Tot onze grote verbazing had de politie één van de daders al bij de kraag gevat met lamp van Dirk op zijn hoofd en goede muziek (lees iPod) in zijn zak. Gezien we verzocht werden om een verklaring te gaan afleggen op het politiekantoor checkten we op dit vroege uur reeds uit. Met een knipoog zei Wouter tegen de politieagent dat de parkeerboetes die ondertussen onder onze ruitenwissers zaten ginder direct zouden afgerekend worden. De agent grijnsde en zag het cynische ervan in.
Op het politiekantoor werden we geconfronteerd met de bizarre manier van verhoren of eerder het gebrek eraan. Wij kregen een voorgedrukt formulier wat we zelf konden invullen, daarna typte de agent alles netjes over. Desalniettemin werden we goed ontvangen en was iedereen behulpzaam en vriendelijk. De voertaal was een mix van spaans, frans, engels, duits en swahili. De gestolen goederen die werden in beslag genomen van de dader kregen we netjes terug. Wouter's kledij werd niet terug gevonden. Na 1,5 uur werden de verhoren afgerond, waarvan akte..... Met duct-tape en doorzichtige plactic folie kleefden we het ontstane ventilatiegat dicht en zetten onze reis onmiddellijk verder richting Algeciras. Garry werd opgebeld en gezien hij pas uit Antwerpen vertrokken was kon hij nog binnenwippen in de shop van Wouter om 2 nieuwe zijruiten en kledij voor Wouter mee te brengen naar Spanje.
Ook dag 2 verliep, net zoals de eerste, vlekkeloos. Na 700 km gooiden we onze remmen dicht in het stadje Lineras waar we logeren in het viersterrenhotel Hannibal met, om begrijpelijke redenen, bewaakte parking. Het hotel beschikt over een bijzonder leuke bar maar uiteraard maakten we hier geen gebruik van .
Hierbij nog enkele sfeerbeelden van de eerste dagen.
Vooraleer van start te gaan zou ik even willen vertellen hoe mijn reis en de voorbereidingen zijn begonnen :
Wouter, een collega vrijwillig brandweerman bij de brandweer van Harelbeke, tevens zaakvoerder van Trekk 4x4 adventure store te Desselgem, was enige tijd geleden aan het vertellen van de reizen die hij reeds gemaakt had met zijn Land Rover Defender. Op een gegeven moment zei hij dat hij nog een co-piloot zocht voor zijn volgende reis. Ik vroeg hem wat die allemaal moest kennen/kunnen ... Toen wist ik echter nog niet over welke reis hij het had, en hoe lang deze zou duren ... Die co-piloot moest goed zijn in kaartlezen en het bedienen van de GPS zei hij. Dat leek me wel een kolfje naar mijn hand en ik vertelde hem dat ik wel geïnteresseerd was. Bleek echter dat het een reis was van een kleine 5 weken naar Afrika georganiseerd door een landrover reisspecialist (zie www.adventureclub.be) waar Wouter de technische assistentie voor verleent ... Dit moest ik wel eerst bespreken op het thuisfront en op de werkvloer ... De ene hindernis bleek al iets eenvoudiger te nemen dan de andere, maar na rijp beraad werd de knoop doorgehakt en heb ik mijn deelname bevestigd.
We zijn nu enkele maanden verder en de reis nadert met rasse schreden. Nog 10 dagen te gaan...
.
){kind=link}