Na het opplooien (instructies te volgen op het plannetje) van de grote familietent van Véronique en Roland, gaf onze chef de briefing om 7.15u . Vertrek stipt om 7.30u 240km voor de boeg Onze chef verwittigde ons voor een niet te onderschatten traject Bivakpunt Taoujafert in Oued Rachid
Here we go . !!! We werden al snel wakker geschud door de hobbelige canyonkasseien die ons moesten leidden naar het fijne duinzand We werden op de voet gevolgd door het leger Een achttal wagens begeleidden ons door het gevaarlijke Mauritanië Even voor we de duinen moesten induiken werd er opeens halt gehouden één van de miliciens was uit een laadbak van een bloembak gekatapulteerd !!! Zeer ongelukkig kwam hij met zijn hoofd op een kassei terecht. Onze dokter Ludo en onze brandweerambulanciers Wouter en Dirk reden onmiddellijk met de commandant naar de plaats van het gebeuren Zij boden hem alle noodzakelijke hulp die ze konden zoals het toedienen van zuurstof, een baxter, Een schedelbasisfractuur kan men echter niet over deze hobbelige kasseien vervoeren. Een helikopter werd opgeroepen ( deze arriveerden na 3u !!! ) om de milicien over te brengen naar een ziekenhuis in Nouakchott ( 700km verder ) Wij duimen en hopen dat hij goed revalideert Het lijkt erop dat we een World Rescue Team aan het worden zijn ;-) het rechttrekken van vrachtwagens, het bieden van hulp aan zwaargewonden, Mag de vakantie dan nu beginnen ???
Met enige vertraging zette we onze rit verder Geelbruine hoge duinen kwamen ons tegemoet Werken geblazen !! Concentratie, toeren houden, het juiste traject zoeken, wroeten, ploegen, vast rijden, lostrekken, het hoorde er weer allemaal bij
Door het oponthoud van vanmiddag moesten we onze opdracht vroegtijdig staken De zon kroop snel achter de zandheuvels en de avond viel heel snel In het donker door de woestijn rijden is ten zeerste af te raden !! De commandant van het leger zocht een geschikte plek waar we onze bivak konden opslaan en die ze goed konden beveiligen 120km te weinig afgelegd Dat beloofd voor de volgende dagen !!! Nog even een gezamenlijk aperitiefje, een primitief avondmaal, en dan licht uit .
Om 8.00 werd ons vers gebakken brood geserveerd warm, vers uit de oven (onder het zand!). Anders dan de andere dagen gingen we vooraleer we weer gingen rijden even de city in. Wat water, fruit, souvenirs werden aangekocht, iedereen voorzag zich van verse, gezonde etenswaar. Uiteraard nog een bezoekje gebracht aan de plaatselijke bibliotheek om enkele authentieke manuscripten van amper 800 jaar oud -welke we mochten aanraken en fotograferen met flits- te bewonderen. 10.30u het startschot loeide onze chef duwde 2x op zijn toeter en iedereen was paraat ! Een heel belangrijk gegeven vandaag was tanken !!! We duiken voor 5 dagen de woestijn in, en tja dromedarissen zoveel je wil, maar uiteraard geen tankstation. Een heel primitief, piepklein stationnetje voorzag ons allen van de nodige autovloeistof. Het leek alsof het er met een bekertje werd ingegoten, zo traag ging het, Afrikaans tempo of omdat het handbediend werd ??? Daar gingen we dan weer voor een rit van 175km. Van Chinguetti tot in Vallée Blanche De eerste 100km waren vrij hobbelig, hortend en botsendknotsten we met onze Land Rovers door de prachtige canyon !! Opeens riep onze grand chef Peter door de CB (autoradio) of Garry naar voor wou komen. Er was duidelijk een probleem Een groot probleem ! Peter was vastgereden op een grote kassei ! Raar maar waar, want groter kon de kassei echt niet zijn Wouter, Garry, Dirk, Luc, Thomas, probeerden de kassei vrij te scheppen, terwijl onze chef trachtte de uit te leggen (veel uitleggen en anderen alles laten doen is dé specialiteit van de chef ;-) ) dat hij aan het rijden en filmen tegelijk was fout chef !!! ;-) Bon, scheppen was geen oplossing, dan maar zandplaten leggen, even trekken en hop onze chef kon weer verder (rijden en filmen tegelijk !). Dan is de volgende vraag Wat filmde onze chef ?? Echt wel de moeite, piepkleine strooien hutjes, niet voor te stellen dat daarin toch overleefd kan worden ! We dachten dat ze in de film de meest desolate dorpjes hadden uitgekozen om ons een beeld te geven van Afrika, maar nee, hier leven ze dus echt zo De grote kasseien veranderden in kleinere stenen, en van stenen in duinzand Banden aflaten tot 1.2 bar, anders is vast rijden zeker gegarandeerd. Ready om in het zand te spelen! Uitleven maar !! Ploegen, wroeten, vast rijden, lostrekken, het gebeurde allemaal ! Van duinzand weer terug tussen en op de kasseien, door smalle, heel smalle padjes. De zon begon te zakken Ons eindpunt lag nog een 10 km van ons verwijderd alle lichten, lichtbalken en wat dan ook maar kan branden aan, en zo baanden we onze weg verder tot het laatste Way Point Nog 3km te gaan Arrête Roland riep Wouter door de CB ! Alweer een lekke band voor Roland, maar deze keer was het niet de veer die erdoor was geboord, maar een vervelende kassei die in de weg lag Zijn derde band al ! Arme Roland ! Wouter, Garry en Dirk schoten weer gelijk in gang ! In een hip en flik was deze weeral vervangen ! We konden verder Tja toch wel 10 meter, want dan stond de Land Rovers van brompa Raf opeens op 3 poten Alweer kwam de krik en de elektrische slagmoersleutels te voorschijn Terwijl onze mechaniekers onze brompa hielpen, besliste onze chef om te onderhandelen met onze bodyguards om de slaapplaats te verleggen. Een paar 100 meter verder mochten we stand houden, tenten opzetten, een aperitiefje drinken, (of was de volgorde omgekeerd?), eten maken, nog even nagenieten van de dag onder de grote spots van Garry, en dan Onder de beveiliging van het leger oogjes toe !!
Gisterenavond een beetje blijven plakken aan het kampvuur (een deel ging reeds om 21u slapen en het andere deel 2u later). Het was weer vroeg morgen Dezenacht was opnieuw een heel veilige nacht onder bewaking van het leger. Roland en Veronique, die verkozen om niet in hun tent maar in de grote plaatselijke tent te slapen, kregen zelfs persoonlijke bewaking naast hun bed.
Vandaag stond een tocht van 290 km op het programma langs fort Saganne en de pas de Amogjar naar Chinguetti. Vooraleer we konden vertrekken moest er echter eerst nog een platte band vervangen worden bij brompa Raf .We waren nog maar 50 km ver en het liep mis. In een duinenstrook liep de helft al vast in het mulle zand. Na een half uurtje zwoegen hadden alle wagens weer vast zand onder de wielen. Amper 30 minuten later passeerden we een gekantelde vrachtwagen en konden we het niet laten om eerst de lading te helpen lossen samen met de ons begeleidende gendarmerie en daarna met 4 land rovers deze weer op zijn vier wielen te winchen* onder de deskundige leiding van de Garry. Hier verloren we wel ongeveer 2 uur zodat we nu al wisten dat het laat zou worden vanavond. 10 minuten daarna platte band voor Roland. Bleek dat zijn achterveer door een jumpke uit zijn houder was gevlogen en deze had de band aan flarden gereten. Gelukkig is de Wouter mee als mechanieker, zodat Roland na een half uurke weer kon verder rijden.
We passeerden schitterende landschappen. Ongeveer zoals National geografic, maar dan in het echt J Ik wist dat we mooie dingen te zien zouden krijgen, maar dit overtreft al mijn verwachtingen ! Zandstroken wisselden af met duinen en rotsformaties. Het ene al iets gemakkelijker te nemen dan het andere. Sommige obstakels waren iets moeilijker in te schatten waardoor zowel Garry als Thomas een behoorlijke jump maakten.
Om 17u30 moesten Wouter en Dirk rechtsomkeer maken samen met Roland en Veronique, gezien deze laatsten voor de tweede keer met pech kregen af te rekenen. De veer had opnieuw zijn vaste plaats verlaten en ook deze keer was een platte band het resultaat. In het dorpje Atar bracht de plaatselijke michelin dealer (stel u een gammel kotje met 10 banden voor) soulaas en na een half uurtje werk werd via de plaatselijke E313 (een met steentjes verharde weg) richting gezet naar Chinguetti.
Ondertussen zette de rest de van de groep koers naar hetzelfde doel, maar dan via het heel mooie fort Saganne waar de zonsondergang zorgde voor onvergetelijke beelden, en de pas de Amogjar waar het soms heel moeilijk was om de hindernissen te nemen.
Het was reeds een uurtje donker toen iedereen aankwam in het beste hotel van de stad, maar bijna iedereen besloot om toch maar in zijn tent te slapen vannacht J Het GSM bereik is hier voor de proximus gebruikers schitterend, voor de rest onder ons nihil. Na het avondmaal, alweer couscous met boullie, probeerden we nog een avondwandelingetje te maken in stad, maar de militairen die ons hotel bewaken verboden ons dit. We konden echter een deal sluiten en onder begeleiding van een gewapende militair verkenden we het dorp. 100 meter verder waren we echter op het einde van de straat gekomen en moesten we alweer rechtsomkeer maken, maar niet zonder dat Luc een plaatselijke verkoper nog kon overtuigen om een (vermoedelijk???) 800 jaar oud hangslot te laten gaan voor een spotprijsje.
Het moet gezegd dat de organisatie van Peter om de veiligheid van de groep te waarborgen onwaarschijnlijk is. Overal waar we komen staat politie of het leger die perfect weten waar we vandaan komen, waar we naartoe gaan en met hoeveel voertuigen we zijn. Alles wordt vakkundig doorgegeven. Er is bij deze mensen geen enkele vorm van corruptie merkbaar, ze zijn professioneel en heel behulpzaam.
Tussen pot en pint werd nog besloten dat de haren van velen toch wel aan de lange kant was en een plaatselijke barbier werd opgetrommeld (om 23u) om het overtollige haar te verwijderen. Zo kregen Luc, Garry en Wouter een militaire snit J
De meesten zitten nu al onder de wol, maar voor de trouwe lezers mochten we het niet laten om ook van deze spannende dag een verslagje te maken.
De eerste bivak zaten de meesten al vroeg onder de veren. Enkelen genoten nog van de prachtige sterrenhemel met een glaasje whisky of een biertje (ja, het zijn geen bivakken zoals in het leger lol), maar ook zij zochten voor middernacht hun bed op. Terwijl wij in pierenland vertoefden zorgen de 60 aanwezige militairen voor de nodige bewaking. Zo veilig hebben we nog nooit geslapen.
De zon was nog niet opgestaan of iedereen was al druk in de weer om het ontbijt klaar te maken. De ene nuttigde een zachtgekookt eitje terwijl de andere genoegen nam met een kommetje muesli. De bivak werd tegen 8u30 opgeruimd om tijdig te kunnen vertrekken. Op dat moment maakte het leger aanstalten om te vertrekken, maar we keken onze ogen uit toen de gendarmerie met 3 voertuigen (bloembakken) aankwam om de rest van de dag over onze veiligheid te waken.
Vandaag legden we 290 kilometer af door de Mauritaanse woestijn onder een loden zon (32 graden in de schaduw) zonder ook maar één meter asfalt tegen te komen. Het is zoals rijden van Oostende naar Arlon op onverharde wegen Slechts één iemand kwam in het begin van de dag vast te zitten, maar na de deskundige uitleg van onze mecanicien Wouter kon iedereen gezwind rijden. Op sommige momenten werden er op de zandvlaktes een snelheid van ruim 100 km/u gehaald. De Garry en Wouter werden regelmatig uitgedaagd door een bloembak (Toyota 4x4) van de Gendarmerie om te racen. Er ontstonden regelmatig desert-races over de piste en zoals iedereen reeds verwachtte waren de bloembakken een maatje te klein voor onze Land Rovers. De Gendarmes in de achterbak van de desbetreffende voertuigen, gewapend metAK-47s (Kalasjnikov) en een .30 machinegeweer, vlogen bij het nemen van bepaalde putten soms een meter de lucht in.
Om 17u30 kwamen we aan op het kampement* in Ben Amira. De wagens werden geparkeerd naast de grootste monoliet van Afrika (een rots van 178m hoog uit één stuk). De plaatselijke kookploeg voorzag ons van ongekende voeding . Na het vallen van de duisternis stak Garry zijn lichtmast naar omhoog zodat we rustig verder konden genieten van ons Dakaravontuur. J We worden nog steeds beschermd door onze plaatselijke bodyguards (het Mauritaanse leger).
We eindigen onze blog voor vandaag want we worden aan tafel geroepen .
Smakelijk eten en tot morgen .
*kampement :een bivak voorzien van eten door de plaatselijke bevolking.
Ons zandavontuur is vandaag eindelijk begonnen. Eerst moesten we echter nog 300 km rijden vooraleer we stopten aan het laatste Marokkaans tankstation, waar we nog een hapje aten, water bijvulden en brandstof dronken.
Vervolgens begonnen aan onze oversteek naar Mauritanië, die volgens Afrikaanse normen zeer vlot verliep. Paspoorten hier, autopapieren daar en stempels overal, een bezigheid van slechts 4u ..
Eerst kwamen we in niemandsland (een stukje land van ongeveer 1 km breed) waar onze chef de oude mijnroute volgde, deze werd vroeger 2 x per dag gebruikt voor een gezamenlijke oversteek. Opeens reed er een zwarte Mercedes in de richting van onze chef en de chef deed discreet teken om dit voertuig tot bij hem te roepen.In waremaffiosi-stijl veranderden bruine enveloppen van eigenaar. De ondergrond in de transit zone veranderde van hard naar zacht. Enkele van onze chauffeurs (waaronder brompa Raf) reden vast in het losse zand. De ene 4x4 werd aan de andere gehangen en zo geraakte iedereen uiteindelijk aan de grens .
Tal van politiekantoortjes* wisselden elkaar af.Maar de belangrijkste stempel om Mauritanië binnen te komen werd in een gammele barakje, met een scheve houten tafel en een plastieken stoel, gezet.
Na een 40 km reden we de boulevard* van het eerste Mauritaanse dorpje op. Vervolgens werden we opgewachte door een aantal legerautos. In convoy reden we achter onze begeleiders aan en zo arriveerden we uiteindelijk net voor zonsondergang op de plaats van onze bivak. We kregen onmiddellijk een briefing van de legerkolonel. Ze beveiligen ons in een all-round stelling vanop een zekere afstand zodat we veilig kunnen eten en slapen. Onze bodyguards blijven gans de nacht wakker .
Nu rest ons nog een apero te drinken, eten klaar te maken en te slapen .
Slaap lekker en tot morgen .
P.S. Doordat we hier in de woestijn onze blog moeten versturen via de satelliet, kan het zijn dat de volgorde van de dagen niet juist zijn, dus scroll tot beneden en vroeg of laat kom je de juiste dag wel tegen. Onze excuses voor deze ongemakken.
*Politiekantoortjes; kleine vliegrijke ruimtesmet één of meerdere personen die één of meer taken hebben om één of meer personen te controleren en één of meer stempels te plaatsen in één of meerdere uren.
* Boulevard; betreft hier een zandweg tussen de hutjes afgebakend met afval.
Ons zandavontuur is vandaag eindelijk begonnen. Eerst moesten we echter nog 300 km rijden vooraleer we stopten aan het laatste Marokkaans tankstation, waar we nog een hapje aten, water bijvulden en brandstof dronken.
Vervolgens begonnen aan onze oversteek naar Mauritanië, die volgens Afrikaanse normen zeer vlot verliep. Paspoorten hier, autopapieren daar en stempels overal, een bezigheid van slechts 4u ..
Eerst kwamen we in niemandsland (een stukje land van ongeveer 1 km breed) waar onze chef de oude mijnroute volgde, deze werd vroeger 2 x per dag gebruikt voor een gezamenlijke oversteek. Opeens reed er een zwarte Mercedes in de richting van onze chef en de chef deed discreet teken om dit voertuig tot bij hem te roepen.In waremaffiosi-stijl veranderden bruine enveloppen van eigenaar. De ondergrond in de transit zone veranderde van hard naar zacht. Enkele van onze chauffeurs (waaronder brompa Raf) reden vast in het losse zand. De ene 4x4 werd aan de andere gehangen en zo geraakte iedereen uiteindelijk aan de grens .
Tal van politiekantoortjes* wisselden elkaar af.Maar de belangrijkste stempel om Mauritanië binnen te komen werd in een gammele barakje, met een scheve houten tafel en een plastieken stoel, gezet.
Na een 40 km reden we de boulevard* van het eerste Mauritaanse dorpje op. Vervolgens werden we opgewachte door een aantal legerautos. In convoy reden we achter onze begeleiders aan en zo arriveerden we uiteindelijk net voor zonsondergang op de plaats van onze bivak. We kregen onmiddellijk een briefing van de legerkolonel. Ze beveiligen ons in een all-round stelling vanop een zekere afstand zodat we veilig kunnen eten en slapen. Onze bodyguards blijven gans de nacht wakker .
Nu rest ons nog een apero te drinken, eten klaar te maken en te slapen .
Slaap lekker en tot morgen .
P.S. Doordat we hier in de woestijn onze blog moeten versturen via de satelliet, kan het zijn dat de volgorde van de dagen niet juist zijn, dus scroll tot beneden en vroeg of laat kom je de juiste dag wel tegen. Onze excuses voor deze ongemakken.
*Politiekantoortjes; kleine vliegrijke ruimtesmet één of meerdere personen die één of meer taken hebben om één of meer personen te controleren en één of meer stempels te plaatsen in één of meerdere uren.
* Boulevard; betreft hier een zandweg tussen de hutjes afgebakend met afval.
Opstaan zonder electriciteit en warm water . Een kaarsje en een keteltje kokend water
De briefing werd gisterenavond voor het eten al gehouden : 7.15uontbijt en vertrek om 8.00,
900 km te gaan bedankt chef !!!!! ;-)
De ochtend startte vlotjes : Garry, Thomas, Raf en Roland negerden een stop bord. Vera en Gilbert, die eerst voorop reden, sloegen heel slim een klein steegje in en schoven zo de boete in de schoot van Garry en Thomas. Een beetje praten en zeveren en de deal werd gesloten op 400 diram (40) voor beiden, alsook Raf en Roland kregen een duoticket.
Een jalha jalha kreet loeide door de radio daar vloog onze chef voorbij. Hij was op zoek naar brandstof. Even afslaan, maar het tankstadion was toe, dan maar een theetje drinken. Opeens sprak een mannelijke persoon onze chef in het perfect Nederlands aan Meneer, ik ben onderweg naar de luchthaven, ik wou hier de boot nemen, maar deze is gestrand op de zandbank, kunnen jullie mij eventueel meenemen tot daar ? Ik ben al liftend van Luik tot hiergekomen, ben al 3 maanden onderweg, ik was afgestudeerd en door de crisis heb ik geen werk, dus ik ga maar een jaartje heel zuinig op vakantie
Onze chef ging verder op zoek naar brandstof een tweede poging gaf weer negatief resultaat, weer pottoe. Weer verder Bij de zoveelste politiecontrole moesten we stoppen en daar begaf ook onze chef zijn auto het zouden de flikken hem 100 m verder duwen tot aan het tankstation ??? Nope, het was Garry die hem aan zijn trekhaak heeft gehangen, en zo was onze chef gered.
Bij een zoveelste politiecontrole hadden Thomas en Garry weer prijs ! Een beetje te hard deze keer. Maar het goede nieuws was dat ze de boete deze keer ook met Luc mochten delen, het potje mochtin drie. Piet en Raf kregen met dezelfde problematiek te maken, maar Ineke kon de boete voorkomen met een heel verstandige vraag : Mijnheer, hebt u geen familie in Nederland ? Uiteraard was dit het geval en met het overbrengen van warme groeten mochten ze verder rijden.
Raf mocht eveneens kosteloos verder doordat zijn dagticket de ganse dag geldig was.
Wonder boven wonder was onze chef nog steeds niet voorbij gezoefd, en kwamen steeds korter bij het hotel. Nog een klein intermezzo, een overstekende kameel, Thomas en Luc lieten deze keurig van de linker naar de rechterkant passeren en zo kwam na vele uren het hotel in zicht. Voor de ene al wat vroeger dan voor de andere ..
Een lekker avondmaal en de dagelijkse briefing van de chef bracht ons tot het einde van deze dinsdag in januari .. Slaap lekker en tot morgen !
Alweer vroeg uit de veren, want we hadden 700 km voor de boeg, althans volgens Peter (die niet onmiddellijk gekend is voor correcte weergave van de werkelijkheid) Na het ontbijtbuffet kregen we een korte briefing waar we te horen kregen dat we verondersteld werden om de mobiele radio te gebruiken om mekaar te verwittigen als de kust veilig was om in te halen, en dat we op 20 km voor Tan-Tan een off-road piste moesten nemen naar het hotel. Om 7u45 vertrokken we. Onze GPS gaf aan dat onze bestemming in vogelvlucht 444 km ver was.
We reden Marrakech uit in groep en merkten algauw dat er heel veel politiecontrole was. Na slechts enkele kilometers werd Peter halt gehouden omdat hij 10 km/uur te snel had gereden. Na enige onderhandeling kwam hij ervan af met 1 fles vittel (attention Monsieur, Vittel ce nest pas de leau normal, cest spécial).Al gauw moest ook Raf aan de kant en daarna ook Roland. Hun onderhandelingscapaciteiten waren echter niet van hetzelfde kaliber van onze chef en zij moesten 400 dirham betalen (ong.40 ).In ruil voor betaling kregen zij een dagticket*. Daarna besloten we om ons min of meer aan de snelheidsbeperkingen te houden.
De wegen werden hoe langer hoe smaller en de staat ervan erbarmelijker, wat het inhalen er niet gemakkelijker op maakte. Door de rijstijl van sommige Marokkaanse chauffeurs waren we verplicht om regelmatige uitwijkmanoeuvres uit te voeren. ZowelLuc als Veronique moest dit aan den lijve ondervinden, echter zonder veel erg.
In de dorpen die we voorbijreden was het een drukte van jewelste, maar tussen de dorpen door reden we soms afstanden van 25 kilometer zonder iets of iemand tegen te komen. (behalve de politie die snelheidscontroles deed).
De verbindingsrit verliep zonder problemen, maar was slechts 550 km ver in plaats van de aangekondigde 700. Dit wil zeggen dat we morgen dus 150 km meer moeten rijden dan voorzien, het worden er dus ongeveer slechts 900 !! Aan hetzelfde tempo van vandaag doen we er dus 16 uur over. We zullen een tandje moeten bijsteken.
Gezien het hotel in the middle of nowhere ligt, hebben we hier geen internetverbinding en moeten we deze blog dus bijwerken met de satelliettelefoon. Daardoorsteken we er deze maal geen fotos bij.Deze volgen later.
*dagticket;éénmaal een boete betaald, mag je op vertoon van je PV de rest van de dag ongestraft overtredingen maken.
Alweer vroeg uit de veren, want we hadden 700 km voor de boeg, althans volgens Peter (die niet onmiddellijk gekend is voor correcte weergave van de werkelijkheid) Na het ontbijtbuffet kregen we een korte briefing waar we te horen kregen dat we verondersteld werden om de mobiele radio te gebruiken om mekaar te verwittigen als de kust veilig was om in te halen, en dat we op 20 km voor Tan-Tan een off-road piste moesten nemen naar het hotel. Om 7u45 vertrokken we. Onze GPS gaf aan dat onze bestemming in vogelvlucht 444 km ver was.
We reden Marrakech uit in groep en merkten algauw dat er heel veel politiecontrole was. Na slechts enkele kilometers werd Peter halt gehouden omdat hij 10 km/uur te snel had gereden. Na enige onderhandeling kwam hij ervan af met 1 fles vittel (attention Monsieur, Vittel ce nest pas de leau normal, cest spécial).Al gauw moest ook Raf aan de kant en daarna ook Roland. Hun onderhandelingscapaciteiten waren echter niet van hetzelfde kaliber van onze chef en zij moesten 400 dirham betalen (ong.40 ). In ruil voor betaling kregen zij een dagticket*. Daarna besloten we om ons min of meer aan de snelheidsbeperkingen te houden.
De wegen werden hoe langer hoe smaller en de staat ervan erbarmelijker, wat het inhalen er niet gemakkelijker op maakte. Door de rijstijl van sommige Marokkaanse chauffeurs waren we verplicht om regelmatige uitwijkmanoeuvres uit te voeren. ZowelLuc als Veronique moest dit aan den lijve ondervinden, echter zonder veel erg.
In de dorpen die we voorbijreden was het een drukte van jewelste, maar tussen de dorpen door reden we soms afstanden van 25 kilometer zonder iets of iemand tegen te komen. (behalve de politie die snelheidscontroles deed).
De verbindingsrit verliep zonder problemen, maar was slechts 550 km ver in plaats van de aangekondigde 700. Dit wil zeggen dat we morgen dus 150 km meer moeten rijden dan voorzien, het worden er dus ongeveer slechts 900 !! Aan hetzelfde tempo van vandaag doen we er dus 16 uur over. We zullen een tandje moeten bijsteken.
Gezien het hotel in the middle of nowhere ligt, hebben we hier geen internetverbinding en moeten we deze blog dus bijwerken met de satelliettelefoon. Daardoor steken we er deze maal geen fotos bij. Deze volgen later.
*dagticket; éénmaaleen boete betaald, mag je op vertoon van je PV de rest van de dag ongestraft overtredingen maken.
