Met het piepen van de zon zetten we onze opdracht van gisteren verder Afwisselende ondergrond maakte ons alert van de eerste minuut vast zand, kasseien, los duinzand, uitgezonderd asfalt, we kregen het allemaal
Brompa Raf reed al snel zijn diff-lock* vast onze mechanieker Wouter kroop onder de landrover en toverde alles weer los
Opeens hield de legercommandant halt Ze hadden een vreemde vrachtwagen gezien die daar, volgens hun bescheiden mening, niet thuishoorde Met 4 à 5 wagens reden ze in ware commandostijl er op af De Italiaanse chauffeur was zijn team kwijt Al gauw werden deze opgespoord en konden we weer rustig verder Enfin rustig is misschien niet het juiste woord, want we waren trouwens nog niet op ons eindpunt van gisteren Rond 13.30u arriveerden we daar eindelijk Het legerteam werd afgelost door een nieuw team van het volgende gebied Deze waren uitgerust met splinternieuwe Land Rover Defenders TD4, met alles erop en eraan (inclusief machinegeweer punt 50) heel indrukwekkend !! Eindelijk konden we aan de opdracht van vandaag beginnen 210km te gaan van Oued Rachid tot de Passe de Nega Enfin geen tijd te verliezen dus
Een 60-tal km later ging onze dokter Ludo door zijn voorste schokdempers ( van zijn landrover uiteraard ;-)). Alweer Wouter en Garry die moesten werken al gauw hadden ze het probleem gefikst en kon onze dokter weer veilig verder hopla we waren weer vertrokken
In het kleine dorpje Tidjikja kregen we een bewaking die volgens mij 10 x sterker was dan die van onze eigen koning Het dorpje werd letterlijk langs alle kanten afgezet Op elke hoek van de straat een politieagent die ons absolute voorrang verleende en de dorpelingen alle doorgang verbood. Het was op dat plekje ongeveer dat er tijdens de Dakar-rally van 2 jaar geleden geschoten is geworden Ondanks dit voelden we ons super veilig want niemand mocht tanken, rijden,bewegen of om het even wat totdat wij het dorp verlieten. Allemaal een beetje overkill eigenlijk.
Op naar het volgende waypoint We reden een tijdje over asfalt, het deed goed na 4 dagen piste-getril. Wel leuk was het feit dat de militairen in iedere bocht hun richtingaanwijzers gebruikten, enkel bij rechtdoor rijden pinkten de oranje lampjes niet.Nog 100km af te leggen en de klok tikte alweer naar de tijd van het ondergaan van de zon
Weeral onderhandelingen met het leger, want het werd razendsnel donker en onze bivakplaats moest net zoals gisteren van locatie veranderen
Laat ons hopen dat we morgen wat meer kilometers kunnen inhalen
Nu rest er ons nog de tenten rechtop te zetten, te koken, te eten, na te praten en . De ritssluitingen van de tenten met de ogen te sluiten
Eet smakelijk en slaap zacht iedereen .
Morgen zijn we er weer met meer
*diff-lock : het manueel vergrendelen, door middel van een pookje naast de versnellingspook, van het middendifferentieel in de tussenbak. Voor-en achteras worden steeds onafhankelijk aangedreven, bij het inschakelen van diff-lock wordt de aandrijving van voor-en achteras aan elkaar gekoppeld.
Na het opplooien (instructies te volgen op het plannetje) van de grote familietent van Véronique en Roland, gaf onze chef de briefing om 7.15u . Vertrek stipt om 7.30u 240km voor de boeg Onze chef verwittigde ons voor een niet te onderschatten traject Bivakpunt Taoujafert in Oued Rachid
Here we go . !!! We werden al snel wakker geschud door de hobbelige canyonkasseien die ons moesten leidden naar het fijne duinzand We werden op de voet gevolgd door het leger Een achttal wagens begeleidden ons door het gevaarlijke Mauritanië Even voor we de duinen moesten induiken werd er opeens halt gehouden één van de miliciens was uit een laadbak van een bloembak gekatapulteerd !!! Zeer ongelukkig kwam hij met zijn hoofd op een kassei terecht. Onze dokter Ludo en onze brandweerambulanciers Wouter en Dirk reden onmiddellijk met de commandant naar de plaats van het gebeuren Zij boden hem alle noodzakelijke hulp die ze konden zoals het toedienen van zuurstof, een baxter, Een schedelbasisfractuur kan men echter niet over deze hobbelige kasseien vervoeren. Een helikopter werd opgeroepen ( deze arriveerden na 3u !!! ) om de milicien over te brengen naar een ziekenhuis in Nouakchott ( 700km verder ) Wij duimen en hopen dat hij goed revalideert Het lijkt erop dat we een World Rescue Team aan het worden zijn ;-) het rechttrekken van vrachtwagens, het bieden van hulp aan zwaargewonden, Mag de vakantie dan nu beginnen ???
Met enige vertraging zette we onze rit verder Geelbruine hoge duinen kwamen ons tegemoet Werken geblazen !! Concentratie, toeren houden, het juiste traject zoeken, wroeten, ploegen, vast rijden, lostrekken, het hoorde er weer allemaal bij
Door het oponthoud van vanmiddag moesten we onze opdracht vroegtijdig staken De zon kroop snel achter de zandheuvels en de avond viel heel snel In het donker door de woestijn rijden is ten zeerste af te raden !! De commandant van het leger zocht een geschikte plek waar we onze bivak konden opslaan en die ze goed konden beveiligen 120km te weinig afgelegd Dat beloofd voor de volgende dagen !!! Nog even een gezamenlijk aperitiefje, een primitief avondmaal, en dan licht uit .
Om 8.00 werd ons vers gebakken brood geserveerd warm, vers uit de oven (onder het zand!). Anders dan de andere dagen gingen we vooraleer we weer gingen rijden even de city in. Wat water, fruit, souvenirs werden aangekocht, iedereen voorzag zich van verse, gezonde etenswaar. Uiteraard nog een bezoekje gebracht aan de plaatselijke bibliotheek om enkele authentieke manuscripten van amper 800 jaar oud -welke we mochten aanraken en fotograferen met flits- te bewonderen. 10.30u het startschot loeide onze chef duwde 2x op zijn toeter en iedereen was paraat ! Een heel belangrijk gegeven vandaag was tanken !!! We duiken voor 5 dagen de woestijn in, en tja dromedarissen zoveel je wil, maar uiteraard geen tankstation. Een heel primitief, piepklein stationnetje voorzag ons allen van de nodige autovloeistof. Het leek alsof het er met een bekertje werd ingegoten, zo traag ging het, Afrikaans tempo of omdat het handbediend werd ??? Daar gingen we dan weer voor een rit van 175km. Van Chinguetti tot in Vallée Blanche De eerste 100km waren vrij hobbelig, hortend en botsendknotsten we met onze Land Rovers door de prachtige canyon !! Opeens riep onze grand chef Peter door de CB (autoradio) of Garry naar voor wou komen. Er was duidelijk een probleem Een groot probleem ! Peter was vastgereden op een grote kassei ! Raar maar waar, want groter kon de kassei echt niet zijn Wouter, Garry, Dirk, Luc, Thomas, probeerden de kassei vrij te scheppen, terwijl onze chef trachtte de uit te leggen (veel uitleggen en anderen alles laten doen is dé specialiteit van de chef ;-) ) dat hij aan het rijden en filmen tegelijk was fout chef !!! ;-) Bon, scheppen was geen oplossing, dan maar zandplaten leggen, even trekken en hop onze chef kon weer verder (rijden en filmen tegelijk !). Dan is de volgende vraag Wat filmde onze chef ?? Echt wel de moeite, piepkleine strooien hutjes, niet voor te stellen dat daarin toch overleefd kan worden ! We dachten dat ze in de film de meest desolate dorpjes hadden uitgekozen om ons een beeld te geven van Afrika, maar nee, hier leven ze dus echt zo De grote kasseien veranderden in kleinere stenen, en van stenen in duinzand Banden aflaten tot 1.2 bar, anders is vast rijden zeker gegarandeerd. Ready om in het zand te spelen! Uitleven maar !! Ploegen, wroeten, vast rijden, lostrekken, het gebeurde allemaal ! Van duinzand weer terug tussen en op de kasseien, door smalle, heel smalle padjes. De zon begon te zakken Ons eindpunt lag nog een 10 km van ons verwijderd alle lichten, lichtbalken en wat dan ook maar kan branden aan, en zo baanden we onze weg verder tot het laatste Way Point Nog 3km te gaan Arrête Roland riep Wouter door de CB ! Alweer een lekke band voor Roland, maar deze keer was het niet de veer die erdoor was geboord, maar een vervelende kassei die in de weg lag Zijn derde band al ! Arme Roland ! Wouter, Garry en Dirk schoten weer gelijk in gang ! In een hip en flik was deze weeral vervangen ! We konden verder Tja toch wel 10 meter, want dan stond de Land Rovers van brompa Raf opeens op 3 poten Alweer kwam de krik en de elektrische slagmoersleutels te voorschijn Terwijl onze mechaniekers onze brompa hielpen, besliste onze chef om te onderhandelen met onze bodyguards om de slaapplaats te verleggen. Een paar 100 meter verder mochten we stand houden, tenten opzetten, een aperitiefje drinken, (of was de volgorde omgekeerd?), eten maken, nog even nagenieten van de dag onder de grote spots van Garry, en dan Onder de beveiliging van het leger oogjes toe !!
Gisterenavond een beetje blijven plakken aan het kampvuur (een deel ging reeds om 21u slapen en het andere deel 2u later). Het was weer vroeg morgen Dezenacht was opnieuw een heel veilige nacht onder bewaking van het leger. Roland en Veronique, die verkozen om niet in hun tent maar in de grote plaatselijke tent te slapen, kregen zelfs persoonlijke bewaking naast hun bed.
Vandaag stond een tocht van 290 km op het programma langs fort Saganne en de pas de Amogjar naar Chinguetti. Vooraleer we konden vertrekken moest er echter eerst nog een platte band vervangen worden bij brompa Raf .We waren nog maar 50 km ver en het liep mis. In een duinenstrook liep de helft al vast in het mulle zand. Na een half uurtje zwoegen hadden alle wagens weer vast zand onder de wielen. Amper 30 minuten later passeerden we een gekantelde vrachtwagen en konden we het niet laten om eerst de lading te helpen lossen samen met de ons begeleidende gendarmerie en daarna met 4 land rovers deze weer op zijn vier wielen te winchen* onder de deskundige leiding van de Garry. Hier verloren we wel ongeveer 2 uur zodat we nu al wisten dat het laat zou worden vanavond. 10 minuten daarna platte band voor Roland. Bleek dat zijn achterveer door een jumpke uit zijn houder was gevlogen en deze had de band aan flarden gereten. Gelukkig is de Wouter mee als mechanieker, zodat Roland na een half uurke weer kon verder rijden.
We passeerden schitterende landschappen. Ongeveer zoals National geografic, maar dan in het echt J Ik wist dat we mooie dingen te zien zouden krijgen, maar dit overtreft al mijn verwachtingen ! Zandstroken wisselden af met duinen en rotsformaties. Het ene al iets gemakkelijker te nemen dan het andere. Sommige obstakels waren iets moeilijker in te schatten waardoor zowel Garry als Thomas een behoorlijke jump maakten.
Om 17u30 moesten Wouter en Dirk rechtsomkeer maken samen met Roland en Veronique, gezien deze laatsten voor de tweede keer met pech kregen af te rekenen. De veer had opnieuw zijn vaste plaats verlaten en ook deze keer was een platte band het resultaat. In het dorpje Atar bracht de plaatselijke michelin dealer (stel u een gammel kotje met 10 banden voor) soulaas en na een half uurtje werk werd via de plaatselijke E313 (een met steentjes verharde weg) richting gezet naar Chinguetti.
Ondertussen zette de rest de van de groep koers naar hetzelfde doel, maar dan via het heel mooie fort Saganne waar de zonsondergang zorgde voor onvergetelijke beelden, en de pas de Amogjar waar het soms heel moeilijk was om de hindernissen te nemen.
Het was reeds een uurtje donker toen iedereen aankwam in het beste hotel van de stad, maar bijna iedereen besloot om toch maar in zijn tent te slapen vannacht J Het GSM bereik is hier voor de proximus gebruikers schitterend, voor de rest onder ons nihil. Na het avondmaal, alweer couscous met boullie, probeerden we nog een avondwandelingetje te maken in stad, maar de militairen die ons hotel bewaken verboden ons dit. We konden echter een deal sluiten en onder begeleiding van een gewapende militair verkenden we het dorp. 100 meter verder waren we echter op het einde van de straat gekomen en moesten we alweer rechtsomkeer maken, maar niet zonder dat Luc een plaatselijke verkoper nog kon overtuigen om een (vermoedelijk???) 800 jaar oud hangslot te laten gaan voor een spotprijsje.
Het moet gezegd dat de organisatie van Peter om de veiligheid van de groep te waarborgen onwaarschijnlijk is. Overal waar we komen staat politie of het leger die perfect weten waar we vandaan komen, waar we naartoe gaan en met hoeveel voertuigen we zijn. Alles wordt vakkundig doorgegeven. Er is bij deze mensen geen enkele vorm van corruptie merkbaar, ze zijn professioneel en heel behulpzaam.
Tussen pot en pint werd nog besloten dat de haren van velen toch wel aan de lange kant was en een plaatselijke barbier werd opgetrommeld (om 23u) om het overtollige haar te verwijderen. Zo kregen Luc, Garry en Wouter een militaire snit J
De meesten zitten nu al onder de wol, maar voor de trouwe lezers mochten we het niet laten om ook van deze spannende dag een verslagje te maken.
De eerste bivak zaten de meesten al vroeg onder de veren. Enkelen genoten nog van de prachtige sterrenhemel met een glaasje whisky of een biertje (ja, het zijn geen bivakken zoals in het leger lol), maar ook zij zochten voor middernacht hun bed op. Terwijl wij in pierenland vertoefden zorgen de 60 aanwezige militairen voor de nodige bewaking. Zo veilig hebben we nog nooit geslapen.
De zon was nog niet opgestaan of iedereen was al druk in de weer om het ontbijt klaar te maken. De ene nuttigde een zachtgekookt eitje terwijl de andere genoegen nam met een kommetje muesli. De bivak werd tegen 8u30 opgeruimd om tijdig te kunnen vertrekken. Op dat moment maakte het leger aanstalten om te vertrekken, maar we keken onze ogen uit toen de gendarmerie met 3 voertuigen (bloembakken) aankwam om de rest van de dag over onze veiligheid te waken.
Vandaag legden we 290 kilometer af door de Mauritaanse woestijn onder een loden zon (32 graden in de schaduw) zonder ook maar één meter asfalt tegen te komen. Het is zoals rijden van Oostende naar Arlon op onverharde wegen Slechts één iemand kwam in het begin van de dag vast te zitten, maar na de deskundige uitleg van onze mecanicien Wouter kon iedereen gezwind rijden. Op sommige momenten werden er op de zandvlaktes een snelheid van ruim 100 km/u gehaald. De Garry en Wouter werden regelmatig uitgedaagd door een bloembak (Toyota 4x4) van de Gendarmerie om te racen. Er ontstonden regelmatig desert-races over de piste en zoals iedereen reeds verwachtte waren de bloembakken een maatje te klein voor onze Land Rovers. De Gendarmes in de achterbak van de desbetreffende voertuigen, gewapend metAK-47s (Kalasjnikov) en een .30 machinegeweer, vlogen bij het nemen van bepaalde putten soms een meter de lucht in.
Om 17u30 kwamen we aan op het kampement* in Ben Amira. De wagens werden geparkeerd naast de grootste monoliet van Afrika (een rots van 178m hoog uit één stuk). De plaatselijke kookploeg voorzag ons van ongekende voeding . Na het vallen van de duisternis stak Garry zijn lichtmast naar omhoog zodat we rustig verder konden genieten van ons Dakaravontuur. J We worden nog steeds beschermd door onze plaatselijke bodyguards (het Mauritaanse leger).
We eindigen onze blog voor vandaag want we worden aan tafel geroepen .
Smakelijk eten en tot morgen .
*kampement :een bivak voorzien van eten door de plaatselijke bevolking.
Ons zandavontuur is vandaag eindelijk begonnen. Eerst moesten we echter nog 300 km rijden vooraleer we stopten aan het laatste Marokkaans tankstation, waar we nog een hapje aten, water bijvulden en brandstof dronken.
Vervolgens begonnen aan onze oversteek naar Mauritanië, die volgens Afrikaanse normen zeer vlot verliep. Paspoorten hier, autopapieren daar en stempels overal, een bezigheid van slechts 4u ..
Eerst kwamen we in niemandsland (een stukje land van ongeveer 1 km breed) waar onze chef de oude mijnroute volgde, deze werd vroeger 2 x per dag gebruikt voor een gezamenlijke oversteek. Opeens reed er een zwarte Mercedes in de richting van onze chef en de chef deed discreet teken om dit voertuig tot bij hem te roepen.In waremaffiosi-stijl veranderden bruine enveloppen van eigenaar. De ondergrond in de transit zone veranderde van hard naar zacht. Enkele van onze chauffeurs (waaronder brompa Raf) reden vast in het losse zand. De ene 4x4 werd aan de andere gehangen en zo geraakte iedereen uiteindelijk aan de grens .
Tal van politiekantoortjes* wisselden elkaar af.Maar de belangrijkste stempel om Mauritanië binnen te komen werd in een gammele barakje, met een scheve houten tafel en een plastieken stoel, gezet.
Na een 40 km reden we de boulevard* van het eerste Mauritaanse dorpje op. Vervolgens werden we opgewachte door een aantal legerautos. In convoy reden we achter onze begeleiders aan en zo arriveerden we uiteindelijk net voor zonsondergang op de plaats van onze bivak. We kregen onmiddellijk een briefing van de legerkolonel. Ze beveiligen ons in een all-round stelling vanop een zekere afstand zodat we veilig kunnen eten en slapen. Onze bodyguards blijven gans de nacht wakker .
Nu rest ons nog een apero te drinken, eten klaar te maken en te slapen .
Slaap lekker en tot morgen .
P.S. Doordat we hier in de woestijn onze blog moeten versturen via de satelliet, kan het zijn dat de volgorde van de dagen niet juist zijn, dus scroll tot beneden en vroeg of laat kom je de juiste dag wel tegen. Onze excuses voor deze ongemakken.
*Politiekantoortjes; kleine vliegrijke ruimtesmet één of meerdere personen die één of meer taken hebben om één of meer personen te controleren en één of meer stempels te plaatsen in één of meerdere uren.
* Boulevard; betreft hier een zandweg tussen de hutjes afgebakend met afval.
Ons zandavontuur is vandaag eindelijk begonnen. Eerst moesten we echter nog 300 km rijden vooraleer we stopten aan het laatste Marokkaans tankstation, waar we nog een hapje aten, water bijvulden en brandstof dronken.
Vervolgens begonnen aan onze oversteek naar Mauritanië, die volgens Afrikaanse normen zeer vlot verliep. Paspoorten hier, autopapieren daar en stempels overal, een bezigheid van slechts 4u ..
Eerst kwamen we in niemandsland (een stukje land van ongeveer 1 km breed) waar onze chef de oude mijnroute volgde, deze werd vroeger 2 x per dag gebruikt voor een gezamenlijke oversteek. Opeens reed er een zwarte Mercedes in de richting van onze chef en de chef deed discreet teken om dit voertuig tot bij hem te roepen.In waremaffiosi-stijl veranderden bruine enveloppen van eigenaar. De ondergrond in de transit zone veranderde van hard naar zacht. Enkele van onze chauffeurs (waaronder brompa Raf) reden vast in het losse zand. De ene 4x4 werd aan de andere gehangen en zo geraakte iedereen uiteindelijk aan de grens .
Tal van politiekantoortjes* wisselden elkaar af.Maar de belangrijkste stempel om Mauritanië binnen te komen werd in een gammele barakje, met een scheve houten tafel en een plastieken stoel, gezet.
Na een 40 km reden we de boulevard* van het eerste Mauritaanse dorpje op. Vervolgens werden we opgewachte door een aantal legerautos. In convoy reden we achter onze begeleiders aan en zo arriveerden we uiteindelijk net voor zonsondergang op de plaats van onze bivak. We kregen onmiddellijk een briefing van de legerkolonel. Ze beveiligen ons in een all-round stelling vanop een zekere afstand zodat we veilig kunnen eten en slapen. Onze bodyguards blijven gans de nacht wakker .
Nu rest ons nog een apero te drinken, eten klaar te maken en te slapen .
Slaap lekker en tot morgen .
P.S. Doordat we hier in de woestijn onze blog moeten versturen via de satelliet, kan het zijn dat de volgorde van de dagen niet juist zijn, dus scroll tot beneden en vroeg of laat kom je de juiste dag wel tegen. Onze excuses voor deze ongemakken.
*Politiekantoortjes; kleine vliegrijke ruimtesmet één of meerdere personen die één of meer taken hebben om één of meer personen te controleren en één of meer stempels te plaatsen in één of meerdere uren.
* Boulevard; betreft hier een zandweg tussen de hutjes afgebakend met afval.
Opstaan zonder electriciteit en warm water . Een kaarsje en een keteltje kokend water
De briefing werd gisterenavond voor het eten al gehouden : 7.15uontbijt en vertrek om 8.00,
900 km te gaan bedankt chef !!!!! ;-)
De ochtend startte vlotjes : Garry, Thomas, Raf en Roland negerden een stop bord. Vera en Gilbert, die eerst voorop reden, sloegen heel slim een klein steegje in en schoven zo de boete in de schoot van Garry en Thomas. Een beetje praten en zeveren en de deal werd gesloten op 400 diram (40) voor beiden, alsook Raf en Roland kregen een duoticket.
Een jalha jalha kreet loeide door de radio daar vloog onze chef voorbij. Hij was op zoek naar brandstof. Even afslaan, maar het tankstadion was toe, dan maar een theetje drinken. Opeens sprak een mannelijke persoon onze chef in het perfect Nederlands aan Meneer, ik ben onderweg naar de luchthaven, ik wou hier de boot nemen, maar deze is gestrand op de zandbank, kunnen jullie mij eventueel meenemen tot daar ? Ik ben al liftend van Luik tot hiergekomen, ben al 3 maanden onderweg, ik was afgestudeerd en door de crisis heb ik geen werk, dus ik ga maar een jaartje heel zuinig op vakantie
Onze chef ging verder op zoek naar brandstof een tweede poging gaf weer negatief resultaat, weer pottoe. Weer verder Bij de zoveelste politiecontrole moesten we stoppen en daar begaf ook onze chef zijn auto het zouden de flikken hem 100 m verder duwen tot aan het tankstation ??? Nope, het was Garry die hem aan zijn trekhaak heeft gehangen, en zo was onze chef gered.
Bij een zoveelste politiecontrole hadden Thomas en Garry weer prijs ! Een beetje te hard deze keer. Maar het goede nieuws was dat ze de boete deze keer ook met Luc mochten delen, het potje mochtin drie. Piet en Raf kregen met dezelfde problematiek te maken, maar Ineke kon de boete voorkomen met een heel verstandige vraag : Mijnheer, hebt u geen familie in Nederland ? Uiteraard was dit het geval en met het overbrengen van warme groeten mochten ze verder rijden.
Raf mocht eveneens kosteloos verder doordat zijn dagticket de ganse dag geldig was.
Wonder boven wonder was onze chef nog steeds niet voorbij gezoefd, en kwamen steeds korter bij het hotel. Nog een klein intermezzo, een overstekende kameel, Thomas en Luc lieten deze keurig van de linker naar de rechterkant passeren en zo kwam na vele uren het hotel in zicht. Voor de ene al wat vroeger dan voor de andere ..
Een lekker avondmaal en de dagelijkse briefing van de chef bracht ons tot het einde van deze dinsdag in januari .. Slaap lekker en tot morgen !
Alweer vroeg uit de veren, want we hadden 700 km voor de boeg, althans volgens Peter (die niet onmiddellijk gekend is voor correcte weergave van de werkelijkheid) Na het ontbijtbuffet kregen we een korte briefing waar we te horen kregen dat we verondersteld werden om de mobiele radio te gebruiken om mekaar te verwittigen als de kust veilig was om in te halen, en dat we op 20 km voor Tan-Tan een off-road piste moesten nemen naar het hotel. Om 7u45 vertrokken we. Onze GPS gaf aan dat onze bestemming in vogelvlucht 444 km ver was.
We reden Marrakech uit in groep en merkten algauw dat er heel veel politiecontrole was. Na slechts enkele kilometers werd Peter halt gehouden omdat hij 10 km/uur te snel had gereden. Na enige onderhandeling kwam hij ervan af met 1 fles vittel (attention Monsieur, Vittel ce nest pas de leau normal, cest spécial).Al gauw moest ook Raf aan de kant en daarna ook Roland. Hun onderhandelingscapaciteiten waren echter niet van hetzelfde kaliber van onze chef en zij moesten 400 dirham betalen (ong.40 ).In ruil voor betaling kregen zij een dagticket*. Daarna besloten we om ons min of meer aan de snelheidsbeperkingen te houden.
De wegen werden hoe langer hoe smaller en de staat ervan erbarmelijker, wat het inhalen er niet gemakkelijker op maakte. Door de rijstijl van sommige Marokkaanse chauffeurs waren we verplicht om regelmatige uitwijkmanoeuvres uit te voeren. ZowelLuc als Veronique moest dit aan den lijve ondervinden, echter zonder veel erg.
In de dorpen die we voorbijreden was het een drukte van jewelste, maar tussen de dorpen door reden we soms afstanden van 25 kilometer zonder iets of iemand tegen te komen. (behalve de politie die snelheidscontroles deed).
De verbindingsrit verliep zonder problemen, maar was slechts 550 km ver in plaats van de aangekondigde 700. Dit wil zeggen dat we morgen dus 150 km meer moeten rijden dan voorzien, het worden er dus ongeveer slechts 900 !! Aan hetzelfde tempo van vandaag doen we er dus 16 uur over. We zullen een tandje moeten bijsteken.
Gezien het hotel in the middle of nowhere ligt, hebben we hier geen internetverbinding en moeten we deze blog dus bijwerken met de satelliettelefoon. Daardoorsteken we er deze maal geen fotos bij.Deze volgen later.
*dagticket;éénmaal een boete betaald, mag je op vertoon van je PV de rest van de dag ongestraft overtredingen maken.
Alweer vroeg uit de veren, want we hadden 700 km voor de boeg, althans volgens Peter (die niet onmiddellijk gekend is voor correcte weergave van de werkelijkheid) Na het ontbijtbuffet kregen we een korte briefing waar we te horen kregen dat we verondersteld werden om de mobiele radio te gebruiken om mekaar te verwittigen als de kust veilig was om in te halen, en dat we op 20 km voor Tan-Tan een off-road piste moesten nemen naar het hotel. Om 7u45 vertrokken we. Onze GPS gaf aan dat onze bestemming in vogelvlucht 444 km ver was.
We reden Marrakech uit in groep en merkten algauw dat er heel veel politiecontrole was. Na slechts enkele kilometers werd Peter halt gehouden omdat hij 10 km/uur te snel had gereden. Na enige onderhandeling kwam hij ervan af met 1 fles vittel (attention Monsieur, Vittel ce nest pas de leau normal, cest spécial).Al gauw moest ook Raf aan de kant en daarna ook Roland. Hun onderhandelingscapaciteiten waren echter niet van hetzelfde kaliber van onze chef en zij moesten 400 dirham betalen (ong.40 ). In ruil voor betaling kregen zij een dagticket*. Daarna besloten we om ons min of meer aan de snelheidsbeperkingen te houden.
De wegen werden hoe langer hoe smaller en de staat ervan erbarmelijker, wat het inhalen er niet gemakkelijker op maakte. Door de rijstijl van sommige Marokkaanse chauffeurs waren we verplicht om regelmatige uitwijkmanoeuvres uit te voeren. ZowelLuc als Veronique moest dit aan den lijve ondervinden, echter zonder veel erg.
In de dorpen die we voorbijreden was het een drukte van jewelste, maar tussen de dorpen door reden we soms afstanden van 25 kilometer zonder iets of iemand tegen te komen. (behalve de politie die snelheidscontroles deed).
De verbindingsrit verliep zonder problemen, maar was slechts 550 km ver in plaats van de aangekondigde 700. Dit wil zeggen dat we morgen dus 150 km meer moeten rijden dan voorzien, het worden er dus ongeveer slechts 900 !! Aan hetzelfde tempo van vandaag doen we er dus 16 uur over. We zullen een tandje moeten bijsteken.
Gezien het hotel in the middle of nowhere ligt, hebben we hier geen internetverbinding en moeten we deze blog dus bijwerken met de satelliettelefoon. Daardoor steken we er deze maal geen fotos bij. Deze volgen later.
*dagticket; éénmaaleen boete betaald, mag je op vertoon van je PV de rest van de dag ongestraft overtredingen maken.
6u30 gaat de wekker, veel te vroeg....... (niet erg)
Het uitgebreid ontbijtbuffet stond al klaar in orange zakjes achter de balie van de receptie
We vertrokken met een kleine vertraging richting Tarifa waar we de boot naar Tanger namen. De korte overtocht van 35 minuten bleken er 55 te zijn. Niemand ligt wakker van dergelijke kleine onregelmatigheden want in de volgende weken worden dergelijke kleine wijzigingen scheering en inslag. Op Garry na slaagde iedereen erin zijn wagen vlotjes te declareren. Garry was er van overtuigd dat er een nummer mankeerde in zijn paspoort en na 3 politieposten bezocht te hebben bleek alles toch in order. Zodoende kon iedereen de tocht van 570 km aanvatten naar Marrakech.
Ludo, door ons Dokter Jonckheer genoemd, had een geschenk af te leveren aan een kennis van zijn zoon in Rabat. Gezien Dirk en Wouter meestal samen rijden met Ludo was het niet meer dan normaal dat ze hierbij assisteerden. Zo geschiede.... Min of meer verwacht nodigde "Labil" ons uit om bij hem thuis een hapje te eten. We konden dit niet weigeren. De ontvangst en de maaltijd bij Labil thuis was hartverwarmend. De huisgemaakte tagine, bereid met bloemkool en soepvlees, smaakte als geen ander. Het diner werd afgesloten met een Marokaanse banaan en een heerlijke koffie. Na anderhalf uur konden we onze weg verderzetten.
De rest van de rit verliep vlot en we arriveerden om 19u30 lokale tijd in ons hotel. Iedereen was reeds aanwezig, zelfs Garry, die een hotel blijkt te vinden in Marokko met waypoints van Tunesië.... De co-piloot van Garry, Sigi (zoals ze zichzelf graag noemt), had al een tijdje in de mot dat de kilometers hetzelfde bleven maar de uren naar punt van bestemming verhoogden. Garry daarentegen was overtuigd van zijn gelijk maar na aandringen dwarste hij de middenberm van de autosnelweg om nu de juiste weg te nemen.
De rest van de dag werd gekenmerkt door een aantal verwaarloosbare incidenten, zoals daar zijn;
1. Peter, de chef (althans dat denkt hij zelf), was genoodzaakt om omwille van zijn rijstijl, de achtervolgingssnelheid van de politie-Nissan-voertuigen (door insider bloembakken* genoemd) uit te testen. Toen Peter bij 180 km/uur naar zesde versnelling schakelde zochten de politeagenten de eerste versnelling van de Niksan.
2. De chaotische rijstijl van de plaatselijke bevolking in Marrakech verraste onze jongste chauffeur Thomas. Bijna ramde deze een uit een steeg komende bromfietsende Marokkaan wat bijna schade berokkende aan het voertuig. De bromfiets belandde in de zijberm en Thomas reed vrolijk door.
We sloten de dag af met een uitgebreid buffet en een glaasje thee. Morgen volgt een lange rit van 700 km naar Tan-Tan langs gewone wegen.
* bloembakken; Niet-Land-Rover-4x4-voertuigen gekenmerkt door bijzonder lelijke vormen, gemaakt in Japanse kunststof, ideaal voor het planten van bloemen zoals geraniums (dixit de kenners)
Na het maken van onze blog gisterenavond poogden we verbinding te maken met het internet via de sateliettelefoon (Iridium) zodat wij ook midden de woestijn onze blog verder kunnen aanvullen. Dit bleek iets minder evident dan verwacht omwille van onze beperkte kennis ter zake (zie foto). Later zou blijken dat alle informatie aangaande het gebruiken van een sateliettelefoon als modem eenvoudig te vinden is op de website van Iridium.
Na het bezoek aan een tapasbar sloten we avond vroeg af gezien het gebrek aan nachtrust van de voorbije dagen.
's Morgens om 8u15, na een fantastische nachtrust, belde Garry ons op met de mededeling dat hij was aangekomen in Algeciras met de zijruiten. We besloten dan maar om op te staan en te genieten van het uitgebreid ontbijtbuffet. We checken uit, stelden de GPS in en weg waren we...... althans, dat was de bedoeling. Na 500 meter werden we geconfronteerd met wegwerkzaamheden wat onze plannen in de war stuurde. Gelukkig kwamen we een selfcarwash voorbij met stofzuigers waar we gebruik van maakten om de resterende glasscherven uit de wagens te verwijderen. Daarna zetten we onze zoektocht naar de juiste weg verder. Na enige "bizarre Afrikaanse weginfrasturcturen" te hebben overwonnen belandden we terug op de snelweg. Na overleg beslisten we een shortcut te nemen en zo 30 km af te snijden van de door de GPS voorgestelde route. Deze nieuwe weg bracht ons langs tal van typische Zuid-Spaanse dorpen en het landschap werd gekenmerd door kilometers olijfplantages. Ons kennende lieten we het plaatselijk, uiterst gezellig, café links liggen .
Om 14u30 kwamen we aan in Algeciras, dus ruim op tijd om de zijruiten én de Gin-doseerder te installeren (in T-shirt want het is hier 25°C). Alles verliep vlekkeloos, ook het testen van de .......... Gin-doseerder . Tijdens de werkzaamheden kwamen nog een aantal deelnemers aan van de Transbaobab raid.
We, Wouter en ikzelf, hadden afspraak met Luc en Thomas om 4 uur 's morgens aan de Franse grens te Rekkem. Niemand had zich overslapen en we konden dus stipt op tijd vertrekken richting Algeciras. Het was de bedoeling om de eerste dag minstens 1000 km af te leggen teneinde de resterende dagen het rustiger aan te kunnen doen. Onze timing was perfect want we waren voor de ochtendspits centrum Parijs voorbij en ook Bordeaux verliep vlekkeloos zodat we na 1050 km in St. Sebastian (Spanje) om 16u30 een hotel konden zoeken. Onze keuze viel op een "tophotel" gevestigd boven het buffet van het station. Bovendien konden onze Land Rovers "veilig" en op korte afstand van het hotel geparkeerd worden. Het bleek een heel leuk stadje met tal van tapasbars, pubs en formidabele whiskypub die we uiteraard links lieten liggen . Na een gezellige avond uit begaven we ons terug naar het hotel om de verloren nachtrust van vorige nacht in te halen. Tot hiertoe verliep alles volgens plan..........
Om 3u50 diezelfde nacht klopte de receptionist op de deur met de mededeling "Coche", wat dat ook mocht betekenen. Al vlug werd duidelijk dat het om de wagens ging. We begaven ons, fris en monter, naar beneden. Daar voorspelde de talrijke aanwezigheid van politieagenten niet veel goeds. Bleek dat de zijruiten kant co-piloot van beide wagens waren stukgeslagen. Gelukkig regende het niet. Bij een eerste vlugge inspectie bemerkten we dat er weinig gestolen was. Enkel de tas met kledij van Wouter was verdwenen. Helaas stelden we vast bij een meer grondige zoektocht dat ook de iPod van Thomas, hoofdlamp van Dirk en een USB stick van Wouter gestolen waren. Tot onze grote verbazing had de politie één van de daders al bij de kraag gevat met lamp van Dirk op zijn hoofd en goede muziek (lees iPod) in zijn zak. Gezien we verzocht werden om een verklaring te gaan afleggen op het politiekantoor checkten we op dit vroege uur reeds uit. Met een knipoog zei Wouter tegen de politieagent dat de parkeerboetes die ondertussen onder onze ruitenwissers zaten ginder direct zouden afgerekend worden. De agent grijnsde en zag het cynische ervan in.
Op het politiekantoor werden we geconfronteerd met de bizarre manier van verhoren of eerder het gebrek eraan. Wij kregen een voorgedrukt formulier wat we zelf konden invullen, daarna typte de agent alles netjes over. Desalniettemin werden we goed ontvangen en was iedereen behulpzaam en vriendelijk. De voertaal was een mix van spaans, frans, engels, duits en swahili. De gestolen goederen die werden in beslag genomen van de dader kregen we netjes terug. Wouter's kledij werd niet terug gevonden. Na 1,5 uur werden de verhoren afgerond, waarvan akte..... Met duct-tape en doorzichtige plactic folie kleefden we het ontstane ventilatiegat dicht en zetten onze reis onmiddellijk verder richting Algeciras. Garry werd opgebeld en gezien hij pas uit Antwerpen vertrokken was kon hij nog binnenwippen in de shop van Wouter om 2 nieuwe zijruiten en kledij voor Wouter mee te brengen naar Spanje.
Ook dag 2 verliep, net zoals de eerste, vlekkeloos. Na 700 km gooiden we onze remmen dicht in het stadje Lineras waar we logeren in het viersterrenhotel Hannibal met, om begrijpelijke redenen, bewaakte parking. Het hotel beschikt over een bijzonder leuke bar maar uiteraard maakten we hier geen gebruik van .
Hierbij nog enkele sfeerbeelden van de eerste dagen.
Vooraleer van start te gaan zou ik even willen vertellen hoe mijn reis en de voorbereidingen zijn begonnen :
Wouter, een collega vrijwillig brandweerman bij de brandweer van Harelbeke, tevens zaakvoerder van Trekk 4x4 adventure store te Desselgem, was enige tijd geleden aan het vertellen van de reizen die hij reeds gemaakt had met zijn Land Rover Defender. Op een gegeven moment zei hij dat hij nog een co-piloot zocht voor zijn volgende reis. Ik vroeg hem wat die allemaal moest kennen/kunnen ... Toen wist ik echter nog niet over welke reis hij het had, en hoe lang deze zou duren ... Die co-piloot moest goed zijn in kaartlezen en het bedienen van de GPS zei hij. Dat leek me wel een kolfje naar mijn hand en ik vertelde hem dat ik wel geïnteresseerd was. Bleek echter dat het een reis was van een kleine 5 weken naar Afrika georganiseerd door een landrover reisspecialist (zie www.adventureclub.be) waar Wouter de technische assistentie voor verleent ... Dit moest ik wel eerst bespreken op het thuisfront en op de werkvloer ... De ene hindernis bleek al iets eenvoudiger te nemen dan de andere, maar na rijp beraad werd de knoop doorgehakt en heb ik mijn deelname bevestigd.
We zijn nu enkele maanden verder en de reis nadert met rasse schreden. Nog 10 dagen te gaan...
.
){kind=link}