De zon drong amper door tussen het dichte bladerdek. Ik hoorde vogels fluiten, konijnen stampen, takjes kraken. Ik huiverde. Langzaam volgde ik een onherbergzaam pad. Dit was niet bedoeld voor mensen. Mijn kleine gestalte maakte het me iets makkelijker. Heel erg lang had ik niet nodig om verdwaald te raken. Maar ik bleef kalm, ik was waar ik moest zijn. Ik kon dit. Ik had geen hulp nodig. Veel meer dan het pad volgen kon ik niet doen, dus dat was het plan. Blijven wandelen. Mijn neus was niet genoeg getraind om geuren op te pikken. Dat was geen fantastisch nieuws, in een bos als deze. Hoe verder ik liep, hoe moeilijker het werd om op het pad te blijven. dus week ik af van het pad. Na vijf minuten al bleek dat een heel slecht idee. Zonder pad was er geen specifieke richting die ik kon volgen. Ik besloot dat het tijd was om mezelf ergens te laten zitten en zielig te beginnen mopperen. Wat verderop lag een grote boomstam waar ik onder kon kruipen. Ik ging zitten en zuchtte diep. "Goed gedaan," fluisterde ik. "Van de ene gevangenis in de andere." Ik sloeg mijn armen om mijn knieën. Dit bos hoorde bij iemand, dus Iemand zou me wel vinden. Ik besloot daarop te wachten. Ik verzette geen stap meer tot Iemand me vond.
Ineens schoot ik wakker. Ik moest ingedommeld zijn. Ik keek rond en zag dat het donker aan het worden was. Ergens heel ver hoorde ik roepende mensen. Ze waren nog héél ver. Ik verroerde geen vin. Ze zouden me toch niet horen als ik hen riep. Stilte. Ik hoorde geen dieren meer. En dat vond ik vreemd. Luid gekraak liet me schrikken. "Hallo ?" hoorde ik vlakbij. "Melena ?" Ik keek om. Achter me stond een grote jongeman, rond de twintig jaar. Hij had gitzwart haar, grote amandelvormige ogen met een vreemde paarse kleur. Hij was héél groot. "Melena, de opvoeders van het weeshuis zoeken je." Een vlaag van paniek overmande me. Josh was de eigenaars van het bos gaan waarschuwen. Maar ik wou helemaal niet terug. Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil niet terug !" Ik sprong op en greep de jongeman zijn arm. "Ik wil echt niet terug !" Hij keek me meelevend aan. Hij nam mijn arm glimlachend. Ik worstelde. "Nee !" Hij had geen moeite me in bedwang te houden. Hij suste me. "Ik begreep je de eerste keer al, Melena, rustig maar." Ik viel stil. Zijn blik brandde in mijn gezicht. "We vinden wel een oplossing voor je." "Oplossing ?" herhaalde ik. Hij knipoogde op hetzelfde moment dat hij tegen zijn neus tikte. Ik snuffelde. Meteen werd mijn neus gevuld met een bekende geur. "Je weet het !?" De jongeman knikte. Hij begon te wandelen. Ik volgde huppelend. "Mijn naam is Kyousuke." "Aangenaam," zei ik met een stem rinkelend van geluk. "Jongens !" riep Kyousuke. Na enkele seconden stonden er twee mannen bij ons. Ze keken me vragend aan, zagen Kyousukes blik en begrepen meteen hoe het zat. Ik glimlachte een typische tandpastaglimlach. Beide mannen lachten. "Melena wil niet teruggaan," vertelde Kyousuke. De grootste van de twee mannen, met korte goudblonde krullen en gifgroene ogen, knikte. "Ik ben zeker dat er iets kan geregeld worden. We kunnen haar niet zomaar laten gaan," zei hij. Hij had een zware, diepe stem. Volgens mij absoluut geen vaderfiguur. Kyousuke knikte instemmend. "Breng haar maar naar binnen. Ik los het op." Kyousuke liet mijn hand los en begon te lopen. Als een schoothondje liep ik achter hem aan, nog voordat hij mij kon zeggen dat ik moest volgen. "Dit is héél interessant," fluisterde de blonde man, maar ik had hem toch gehoord.
Ik keek naar mijn reflectie. Mijn lange zwarte krullen zwaaiden naar me op het zomerbriesje. De zon brandde op mijn rug. Binnen zag ik de andere kinderen knutselen. We moesten bloemen maken. Maar waarom zou ik helpen ? Er stonden er genoeg in de tuin. Niemand had me tegen gehouden toen ik naar buiten was gegaan. Dat deden ze nooit. En dat zou ik ook helemaal niet willen. Ik stak mijn neus in de lucht en snoof minachtend. "Ik ben uniek," fluisterde ik. Alle ouders zeiden dat tegen hun kinderen. Een leugentje om bestwil zodat de kleintjes zich niet slecht zouden voelen. Maar ik had geen ouders. Daarom zat ik hier. In het weeshuis. Voor mij was het een gevangenis. Ik had geen vrijheid. Ik kon niet doen wat ik wilde. En dat was lastig. Achter het weeshuis lag zo'n mooi bos, waar ik kon zijn wie ik wilde. Maar we mochten er niet heen. Ik zag mijn vreemde rode ogen naar me terug staren. Dromend. De andere kinderen begrepen niet dat mijn ogen zo'n kleur hadden en dat zij groene, bruine, blauwe ogen hadden. Zoals ik al zei, ik ben uniek. Achter me zag ik een vage reflectie van het bos in het raam. Ik moest hier weg. "Melena !" Josh. Zijn stem sneed door me heen. Ik huiverde. Toen ik niet reageerde, riep hij weer. Ik draaide me om, mijn ogen tot spleetjes geknepen. "Haal die blik van je gezicht ! Kom hier !" Nu ! riep een stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje had gelijk. Als ik het nu voluit op een lopen zette, zou Josh me nooit meer kunnen inhalen. "Melena !" Ik schoot in volle snelheid uit mijn startblokken. "Waar denk je dat je heen gaat ? Kom terug !" De tuin was iets meer dan een voetbalveld lang. Ik kon met gemak over het hek springen. Ik kon wel meer van die vreemde dingen als zeven jarige. Ik struikelde niet één keer, hopte zonder moeite over de plassen in het veld en aan het hek zette ik mij met mijn handen af op de rand. Ik gooide mijn benen er soepel over. Ik landde zacht in het hogere gras. Om zeker te zijn keek ik over mijn schouder om te zien waar Josh was. Blijkbaar had hij halverwege al opgegeven. Ik zag hem terug joggen naar het weeshuis, zwaaiend naar Ana, de enige andere begeleidster daar. Ik had vrij spel. Eindelijk kon ik doen wat ik wou. Het leek alsof het bos me riep, dus sprintte ik de laatste meters naar de rand van het bos en verdween in de schaduwen van de bomen...
