Een klein, pikzwart bolletje stoof door de bloemen, het lange gras in. Haar pootjes raakten de grond haast niet in haar poging om de anderen voor te blijven. Ze kneep haar rode oogjes een beetje dicht tegen het zonlicht van een laag hangende zon. Een even zwarte wolf, ter grootte van een volwassen grizzly, liep het dichtst achter haar aan. Zijn paarse ogen twinkelden van plezier. Achter hen volgde het grootste deel van de roedel. Er was maar een die niet meedeed aan het ritueel. Een wolf zo groot als een klein paard, zat op een kleine heuvel neer te kijken op de anderen. Hij was muisgrijs ; zijn ogen een angstaanjagend gifgroen, met een strenge blik. Hij staarde naar het kleintje, dat zonder moeite de anderen voor bleef. Ze zigzagde door het veld. Plots draaide ze zijn kant uit. Het grootste deel van de roedel remde af, behalve de wolf die haar als enige op de hielen zat. Nu deed hij nog meer zijn best om haar in te halen. De muisgrijze wolf keek geamuseerd toe om te zien wat er zou gebeuren. Het kleine bolletje schoot de heuvel op, haar achtervolger miste haar staart op een haar na toen hij ernaar hapte. Ze sprong tegen de muisgrijze wolf en beiden rolden in een wirwar van poten de berg af. Hij die haar had willen tegenhouden, kwam slippend tot stilstand, angstig jankend en zijn oren bang tegen zijn kop. Onder aan de heuvel kwam de muisgrijze wolf recht en schudde zijn vacht. Het bolletje bleef duizelig liggen. De hele roedel verzamelde rond hen ; allemaal met hun oren bang tegen hun kop. Ze maakten zich zo klein mogelijk. Het kleintje schudde haar vacht, maar aarde en mos bleef erin vaststeken. Ze hapte en krabde om het los te krijgen, zich niet bewust van de starende blikken om haar heen. Plots werd ze neer geduwd door een grote, grijze poot. Met een kreetje van schrik en pijn zakte ze door haar pootjes. Ze worstelde om los te komen, maar bevroor toen de muisgrijze wolf waarschuwend gromde. Hij liet zijn kop tot vlak voor de hare zakken. Hier en daar klonk angstig gepiep, van de roedel die zachtjes jankte. Weer begon het kleintje te kronkelen, wanhopiger dit keer. Met een duw rolde ze op haar rug. Haar pootjes maaiden door de lucht, maar ze kon geen kant op. De muisgrijze wolf duwde zijn neus tegen haar buik. Niemand durfde nog adem te halen. Het kleintje begon doodsbang te janken en worstelen, maar haar pootjes raakten enkel de neus en poot die haar op de grond hielden. Boven op de heuvel zette de zwarte achtervolger zich schrap, maar toen gebeurde iets waardoor zijn mond open viel. De muisgrijze wolf likte het kleintje haar neus en begon haar schoon te maken. Op dat moment durfden de anderen dichterbij te komen. Er was vanaf nu een nieuw lid in de roedel, en dan wel eentje met lef.
We waren al na enkele minuten aan de rand van het bos. Zijn snelheid was hoger dan die van Josh en dat vond ik super. Ik zag een enorm huis - eigenlijk meer een kasteel - op het einde van een grote tuin, die versierd was met bloemen van alle soorten en een stenen pad die tussen de bloembedden doorliep.
Volg mij maar, zei Kyousuke. Ik nam zijn hand zonder nadenken. Hij keek me glimlachend aan, kneep bemoedigend in mijn hand en begon daarna langs het pad te lopen. Miron zou al terug moeten zijn.
Miron ? herhaalde ik.
De man met de blonde krullen, vertelde Kyousuke. Hij is onze leiderfiguur. Maar dat begrijp jij wel, voegde hij knipogend toe. Ik knikte gretig. Toen we er bijna waren, ging de achterdeur al open en kwam een jongen - niet zoveel ouder dan mij - naar buiten. Hij had net zon zwart haar als Kyousuke, maar zijn ogen waren hemelsblauw. Hij was gekleed in een korte jeans met een vuil t-shirt.
Wie is dat ? vroeg hij nogal nors met een knik op mij. Ik zag hoe hij zijn borst vooruit stak om groter te lijken. Kyousuke stak zijn hand waarschuwend op.
Fly, dit is Melena. Zij is voor wie onze onverwachte gasten op bezoek zijn. Een sterke, dominante geur vulde mijn neus toen een briesje langs Fly waaide. Mijn nekharen kwamen overeind en een haast onbedwingbare grom borrelde op in mijn keel. Kyousuke gaf een ruk aan mijn arm voordat ik de kans kreeg mijn tanden te tonen. Jij gaat naar je kamer. Melena, jij komt mee met mij. Straks raad ik je aan om gewoon stil naast mij te blijven zitten tot iemand je iets vraagt. Goed ? Mijn agressieve bui verdween als sneeuw voor de zon. Ik knikte braafjes en volgde. Fly was al verdwenen. De achterdeur kwam uit in een immense keuken. Voor ik goed had kunnen rondkijken, liep Kyousuke al door een volgende deur. De ene geur na de ander pleegde een aanslag op mijn reukzin, waardoor ik mijn hoofd onophoudelijk schudde. Kyousuke lachte.
Dat went wel. In de verste hoek van de ruimte zaten een aantal mannen, waarvan ik Miron herkende en de man die eerder naast hem had gestaan in het bos. Er zaten nog vijf mensen naast hen, met Josh en Ana die recht tegenover hen zaten. Ze keken zowel kwaad als wantrouwig, alsof ze hier helemaal niet wilden zijn.
Ah, daar ben je, rotjong ! snauwde Josh. Hij wou net recht springen, maar twee van de mannen waren hem voor. Josh zakte weer door zijn benen en liet zijn blik naar de grond zakken. Kyousuke ging in een kleine fauteuil zitten. Hij had mijn hand niet losgelaten en ik weigerde het zijne evenmin los te laten.
In mijn huis, begon Miron, hebben we respect voor elkaar. Dus als je even op je taal wilt letten, jongeheer ? Josh knikte ongeduldig. Hij kon zijn ogen niet van mij houden ; net als een jager die zijn prooi gespot had en er volledig voor ging. Daarbij zijn wij allemaal van het principe wie het vindt, mag het houden, ging Miron verder met een blik op mij. Voor het eerst keek Josh weg van mij om naar de leiderfiguur te kijken. Ik keek verwachtingsvol naar Kyousuke, maar die bleef roerloos zitten. Ik voelde de druk van zijn greep harder worden op mijn hand.
Melena is geen voorwerp waar jij recht op hebt omdat zij toevallig in je tuin liep ! snauwde Ana. Je kan niet bewijzen dat ze van jou is !
En dat kunnen jullie evenmin. Miron staarde Josh recht in de ogen aan. Ik zag hoe Josh bleker werd. De sfeer werd gespannen, nog meer dan die al was. Een van de jongens die dichtst bij Miron zat, stond op. Hij wreef door zijn zwarte haar en schoof zijn bril goed op zijn neus voor hij iets zei. Hij schraapte zijn keel heel plechtig.
Jullie hebben geen papieren of wat dan ook voor haar verblijf bij jullie in het weeshuis, begon hij. Josh wou protesteren, maar een vinger in de lucht legde hem het zwijgen op. Een kind dat wegloopt, wijst altijd op duistere zaken. Het zou trouwens niet de eerste keer zijn dat er klachten komen over jullie weeshuis.
Dat berustte op een mis- begon Josh, maar de jongen sprak verder alsof niemand hem onderbrak.
Jullie kwamen ervan af met een waarschuwing, maar kinderen die seksueel getinte verhalen komen vertellen... Dat hoort niet. En de waarheid komt uit de kindermond. Dus nu hoor ik graag uw verdediging.
Wij hebben de kinderen niets aangedaan ! tierde Ana.
Jíj hebt de kinderen niets gedaan, maar kan je dat ook zeggen van jongeheer Josh ? We hebben heel wat gehoord in de tijd van die klachten en we hebben alles bijgehouden. Ik kan u heel pittige verhalen vertellen waarvan zelf hij niet wist dat die gekend waren. De groene ogen van de jongen lichtten boosaardig op. Hij was Josh en Ana aan het bedreigen en chanteren. Ik had het erg moeten vinden, maar in plaats daarvan genoot ik er enorm van. Hij verdiende dit. Ik beloof je dat jouw geheim bij ons veilig is als jullie nu naar huis vertrekken zonder Melena. Ana stond knikkend recht, maar Josh verroerde zich niet.
Zomaar vertrekken betekent dat ik toegeef wat jij staat te beweren, snauwde hij.
Ik vertel geen leugens, zei de jongen ijskoud. Zijn ogen verkilden en hij leek plots heel wat minder diplomatisch. Bijna beestachtig, vond ik. Kyousuke trok mij voorzichtig naar zich toe. Ik heb ook niet gezegd dat je een andere keuze had. Ana trok aan Josh zijn arm.
Kom Josh, we gaan. Melena zal hier gelukkig zijn. Als het zo op informele manier kan opgelost worden dan is dat beter dan via officiële instanties... De andere mannen stonden ook recht en richtten zich in hun volle lengte op. Als wolven in een roedel. Josh moest voelen dat hij niet langer welkom was en niet naar huis zou gaan met diegene voor wie hij was gekomen. Zijn ogen flitsten dreigden naar mij voor hij zich nijdig omdraaide en Ana naar de deur volgde. Een bleekblonde man volgde hen. De jongeman die Josh net had buiten gepraat draaide zich naar mij om met diezelfde beestachtige blik op zijn gezicht. Meteen liep een rilling van angst over mijn rug. Kyousuke stond ook op, liet mijn hand op datzelfde moment los en sloeg de jongeman met een vriendschappelijk gebaar op de arm.
Bedankt broertje ! zei hij grijnzend. Je deed het fantastisch.
Dat is mijn rol hier, nietwaar ? zei de broer van Kyousuke nogal nors. En nu, juffrouw ? Wat wil je hier doen ? Hij klonk een stuk vriendelijker. Iedereen keek mij verwachtingsvol aan.
Rennen ? Er steeg geroezemoes op alsof ik een magisch woord gezegd had.
De zon drong amper door tussen het dichte bladerdek. Ik hoorde vogels fluiten, konijnen stampen, takjes kraken. Ik huiverde. Langzaam volgde ik een onherbergzaam pad. Dit was niet bedoeld voor mensen. Mijn kleine gestalte maakte het me iets makkelijker. Heel erg lang had ik niet nodig om verdwaald te raken. Maar ik bleef kalm, ik was waar ik moest zijn. Ik kon dit. Ik had geen hulp nodig. Veel meer dan het pad volgen kon ik niet doen, dus dat was het plan. Blijven wandelen. Mijn neus was niet genoeg getraind om geuren op te pikken. Dat was geen fantastisch nieuws, in een bos als deze. Hoe verder ik liep, hoe moeilijker het werd om op het pad te blijven. dus week ik af van het pad. Na vijf minuten al bleek dat een heel slecht idee. Zonder pad was er geen specifieke richting die ik kon volgen. Ik besloot dat het tijd was om mezelf ergens te laten zitten en zielig te beginnen mopperen. Wat verderop lag een grote boomstam waar ik onder kon kruipen. Ik ging zitten en zuchtte diep. "Goed gedaan," fluisterde ik. "Van de ene gevangenis in de andere." Ik sloeg mijn armen om mijn knieën. Dit bos hoorde bij iemand, dus Iemand zou me wel vinden. Ik besloot daarop te wachten. Ik verzette geen stap meer tot Iemand me vond.
Ineens schoot ik wakker. Ik moest ingedommeld zijn. Ik keek rond en zag dat het donker aan het worden was. Ergens heel ver hoorde ik roepende mensen. Ze waren nog héél ver. Ik verroerde geen vin. Ze zouden me toch niet horen als ik hen riep. Stilte. Ik hoorde geen dieren meer. En dat vond ik vreemd. Luid gekraak liet me schrikken. "Hallo ?" hoorde ik vlakbij. "Melena ?" Ik keek om. Achter me stond een grote jongeman, rond de twintig jaar. Hij had gitzwart haar, grote amandelvormige ogen met een vreemde paarse kleur. Hij was héél groot. "Melena, de opvoeders van het weeshuis zoeken je." Een vlaag van paniek overmande me. Josh was de eigenaars van het bos gaan waarschuwen. Maar ik wou helemaal niet terug. Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil niet terug !" Ik sprong op en greep de jongeman zijn arm. "Ik wil echt niet terug !" Hij keek me meelevend aan. Hij nam mijn arm glimlachend. Ik worstelde. "Nee !" Hij had geen moeite me in bedwang te houden. Hij suste me. "Ik begreep je de eerste keer al, Melena, rustig maar." Ik viel stil. Zijn blik brandde in mijn gezicht. "We vinden wel een oplossing voor je." "Oplossing ?" herhaalde ik. Hij knipoogde op hetzelfde moment dat hij tegen zijn neus tikte. Ik snuffelde. Meteen werd mijn neus gevuld met een bekende geur. "Je weet het !?" De jongeman knikte. Hij begon te wandelen. Ik volgde huppelend. "Mijn naam is Kyousuke." "Aangenaam," zei ik met een stem rinkelend van geluk. "Jongens !" riep Kyousuke. Na enkele seconden stonden er twee mannen bij ons. Ze keken me vragend aan, zagen Kyousukes blik en begrepen meteen hoe het zat. Ik glimlachte een typische tandpastaglimlach. Beide mannen lachten. "Melena wil niet teruggaan," vertelde Kyousuke. De grootste van de twee mannen, met korte goudblonde krullen en gifgroene ogen, knikte. "Ik ben zeker dat er iets kan geregeld worden. We kunnen haar niet zomaar laten gaan," zei hij. Hij had een zware, diepe stem. Volgens mij absoluut geen vaderfiguur. Kyousuke knikte instemmend. "Breng haar maar naar binnen. Ik los het op." Kyousuke liet mijn hand los en begon te lopen. Als een schoothondje liep ik achter hem aan, nog voordat hij mij kon zeggen dat ik moest volgen. "Dit is héél interessant," fluisterde de blonde man, maar ik had hem toch gehoord.
Ik keek naar mijn reflectie. Mijn lange zwarte krullen zwaaiden naar me op het zomerbriesje. De zon brandde op mijn rug. Binnen zag ik de andere kinderen knutselen. We moesten bloemen maken. Maar waarom zou ik helpen ? Er stonden er genoeg in de tuin. Niemand had me tegen gehouden toen ik naar buiten was gegaan. Dat deden ze nooit. En dat zou ik ook helemaal niet willen. Ik stak mijn neus in de lucht en snoof minachtend. "Ik ben uniek," fluisterde ik. Alle ouders zeiden dat tegen hun kinderen. Een leugentje om bestwil zodat de kleintjes zich niet slecht zouden voelen. Maar ik had geen ouders. Daarom zat ik hier. In het weeshuis. Voor mij was het een gevangenis. Ik had geen vrijheid. Ik kon niet doen wat ik wilde. En dat was lastig. Achter het weeshuis lag zo'n mooi bos, waar ik kon zijn wie ik wilde. Maar we mochten er niet heen. Ik zag mijn vreemde rode ogen naar me terug staren. Dromend. De andere kinderen begrepen niet dat mijn ogen zo'n kleur hadden en dat zij groene, bruine, blauwe ogen hadden. Zoals ik al zei, ik ben uniek. Achter me zag ik een vage reflectie van het bos in het raam. Ik moest hier weg. "Melena !" Josh. Zijn stem sneed door me heen. Ik huiverde. Toen ik niet reageerde, riep hij weer. Ik draaide me om, mijn ogen tot spleetjes geknepen. "Haal die blik van je gezicht ! Kom hier !" Nu ! riep een stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje had gelijk. Als ik het nu voluit op een lopen zette, zou Josh me nooit meer kunnen inhalen. "Melena !" Ik schoot in volle snelheid uit mijn startblokken. "Waar denk je dat je heen gaat ? Kom terug !" De tuin was iets meer dan een voetbalveld lang. Ik kon met gemak over het hek springen. Ik kon wel meer van die vreemde dingen als zeven jarige. Ik struikelde niet één keer, hopte zonder moeite over de plassen in het veld en aan het hek zette ik mij met mijn handen af op de rand. Ik gooide mijn benen er soepel over. Ik landde zacht in het hogere gras. Om zeker te zijn keek ik over mijn schouder om te zien waar Josh was. Blijkbaar had hij halverwege al opgegeven. Ik zag hem terug joggen naar het weeshuis, zwaaiend naar Ana, de enige andere begeleidster daar. Ik had vrij spel. Eindelijk kon ik doen wat ik wou. Het leek alsof het bos me riep, dus sprintte ik de laatste meters naar de rand van het bos en verdween in de schaduwen van de bomen...
