Ik keek naar mijn reflectie. Mijn lange zwarte krullen zwaaiden naar me op het zomerbriesje. De zon brandde op mijn rug. Binnen zag ik de andere kinderen knutselen. We moesten bloemen maken. Maar waarom zou ik helpen ? Er stonden er genoeg in de tuin. Niemand had me tegen gehouden toen ik naar buiten was gegaan. Dat deden ze nooit. En dat zou ik ook helemaal niet willen. Ik stak mijn neus in de lucht en snoof minachtend. "Ik ben uniek," fluisterde ik. Alle ouders zeiden dat tegen hun kinderen. Een leugentje om bestwil zodat de kleintjes zich niet slecht zouden voelen. Maar ik had geen ouders. Daarom zat ik hier. In het weeshuis. Voor mij was het een gevangenis. Ik had geen vrijheid. Ik kon niet doen wat ik wilde. En dat was lastig. Achter het weeshuis lag zo'n mooi bos, waar ik kon zijn wie ik wilde. Maar we mochten er niet heen. Ik zag mijn vreemde rode ogen naar me terug staren. Dromend. De andere kinderen begrepen niet dat mijn ogen zo'n kleur hadden en dat zij groene, bruine, blauwe ogen hadden. Zoals ik al zei, ik ben uniek. Achter me zag ik een vage reflectie van het bos in het raam. Ik moest hier weg. "Melena !" Josh. Zijn stem sneed door me heen. Ik huiverde. Toen ik niet reageerde, riep hij weer. Ik draaide me om, mijn ogen tot spleetjes geknepen. "Haal die blik van je gezicht ! Kom hier !" Nu ! riep een stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje had gelijk. Als ik het nu voluit op een lopen zette, zou Josh me nooit meer kunnen inhalen. "Melena !" Ik schoot in volle snelheid uit mijn startblokken. "Waar denk je dat je heen gaat ? Kom terug !" De tuin was iets meer dan een voetbalveld lang. Ik kon met gemak over het hek springen. Ik kon wel meer van die vreemde dingen als zeven jarige. Ik struikelde niet één keer, hopte zonder moeite over de plassen in het veld en aan het hek zette ik mij met mijn handen af op de rand. Ik gooide mijn benen er soepel over. Ik landde zacht in het hogere gras. Om zeker te zijn keek ik over mijn schouder om te zien waar Josh was. Blijkbaar had hij halverwege al opgegeven. Ik zag hem terug joggen naar het weeshuis, zwaaiend naar Ana, de enige andere begeleidster daar. Ik had vrij spel. Eindelijk kon ik doen wat ik wou. Het leek alsof het bos me riep, dus sprintte ik de laatste meters naar de rand van het bos en verdween in de schaduwen van de bomen...
