Janice: Wat is de betekenis van uw ervaring met deze AIDS-slachtoffers?

Marija: Zij die niet volhielden zijn gestorven. Ons lichaam is in voortdurende strijd met het leven. Als u dingen doet met uw lichaam, zoals het nemen van drugs en zo, die uw gezondheid vernietigen, dan zult u sterven, omdat uw lichaam, uw organen niet meer kunnen functioneren. Dat is ziekte. AIDS is werkelijk een boodschap die God ons wenst te geven over hoe Hij wil dat wij leven.

Janice: Marija, wat is uw bron voor deze uitspraak?

Marija: Mijn bron voor dit is het gebedsleven dat ik heb geleefd in Italië met de mensen die AIDS hadden. Zij die beantwoordden aan de boodschappen van Onze Lieve Vrouw van Medjugorje, bleven leven en zijn nu weer gezond. Zij die dit niet deden, stierven.

Janice: Kunt u ons iets anders vertellen over uw tijd in Italië?

Marija: Soms toen ik naar TV keek, zag ik de reclamespots rond de bescherming tegen AIDS. Mijn mening is dat deze reclamespots meer zijn geïnteresseerd in het verkopen van hun dingen dan in de bescherming tegen AIDS. Zij halen gewoon voordeel uit de ziekte. Het is God die werkelijk onze meester is en het is aan Hem dat wij ons moeten overleveren. Wij zouden ons aan Hem moeten geven met alles wat wij hebben, en dan zal Hij ons hiervoor belonen. Vele keren trachten ze ons met deze reclamespots angst in te boezemen en ons meer en meer aan te zetten tot de aankoop van materiële dingen die geld kosten. God is onze Meester en wij moeten ons overleveren aan Hem. Hij is de Meester van alle omstandigheden.

Wordt vervolgd …

Janice: Marija, hebt u een mening over mensen die de ziekte AIDS hebben?

Marija: Ja. Wij mogen nooit mensen met AIDS veroordelen en hen nooit afkeuren en zeker de zieken niet. Wij mogen hen nooit afzonderen of weigeren om hen hulp te verlenen. Het is niet dat wat Gods wil is.

Janice: Betekent dit dat we geen medische voorzorgen mogen nemen tegen deze ziekte?

Marija: We mogen nooit uitersten opzoeken. Als ik bijvoorbeeld naar de tiende verdieping van een gebouw zou gaan om mij van het balkon te werpen om te zeggen dat er mij niets zal overkomen, dat God mij zal beschermen en voor mij zal zorg dragen, dan is dit een zonde. God verwacht dat wij altijd ons gezond verstand gebruiken, in alle dingen die we doen. Denk aan een plaats als Lourdes, waar de zieken van over de hele wereld komen om ginds te worden ondergedompeld in het water, omdat Lourdes een genezende plaats is. We mogen geen vrees hebben, want wij zijn Gods kinderen.

Janice: Denkt u dat het goed is dat de medische wereld voorzorgen neemt als het over gevaarlijke ziekten gaat?

Marija: Ik ben geen wetenschapper. Al wat ik kan zeggen is dat ik in God geloof. Ik geloof in Gods liefde voor mij en ik geloof dat God voor mij zorg draagt. Maar ik weet ook dat God wil dat ik Hem gehoorzaam en Hij spreekt door vele mensen, zelfs dokters.

Janice: Wat stelt u voor wat de mensen moeten doen?

Marija: We moeten antwoorden met onze harten en onze zielen, op een manier waarvan wij weten dat ze de juiste is. We moeten bidden, en hoe meer we bidden, hoe meer we zullen weten wat God van ons verlangt. Wij zijn Christenen. Wat soort Christenen zijn wij, als we mensen zien sterven van AIDS en deze achterlaten en zeggen: "Neen, hij is ziek, hij sterft aan AIDS en ik wil mijzelf beschermen. Hij kan mij niets schelen, laat hem maar sterven." Dat is geen Christelijke houding en deze gedachte is niet Jezus’ wil. Jezus stierf ook voor hen en wij weten dat het leven op aarde niet alles is, want de dood is niet het einde van ons leven. Het is pas het begin. De dood is het begin van ons leven in de Hemel. We moeten altijd op aardse dingen antwoorden naar Jezus’ onderricht.

Janice: Er zijn zoveel problemen in de wereld van vandaag. Dikwijls is het heel moeilijk om beslissingen te nemen om deze problemen aan te pakken.

Marija: Het is belangrijk dat we antwoorden op de manier waarop we moeten antwoorden, namelijk op een Christelijke wijze.

Einde

De Chileense mijnwerkers

Naar de nieuwsbrief van Zuster Emmanuel,

15 oktober 2010

De ervaring van de Chileense mijnwerkers is een prachtige illustratie van de manier waarom de mens van vandaag zichzelf behandelt. 

De mijnwerkers, die uit de diepte van de aarde levend zijn teruggekeerd, zijn niet dezelfden als degenen, die in de mijn waren afgedaald.  Ze zijn veranderd, voor het leven getekend. Nooit zullen ze nog dezelfden zijn.  Totaal van de wereld en van elke zekerheid afgesloten, als levend begraven in een donker hol, is hun leven plots in een gans andere werkelijkheid terecht gekomen. Uit hun dagelijkse routine gerukt, verstoken van elke ontspanning en van elke menselijke horizon, overgeleverd aan de grootste armoede, hebben ze de dood in de ogen gezien.  Ze zijn in zichzelf teruggekeerd. Deze eindeloze weken van afzondering, van nacht, van gebrek en van angst, hebben hen de gelegenheid gegeven om zich op het essentiële te concentreren en zich de echte vragen te stellen over het leven, over God, over het hiernamaals en over de uitersten van de mens. Na hun ongelofelijke terugkeer in het licht, hebben ze onthutsende getuigenissen gegeven. Hun inwendige ervaringen waren even donker als de nacht, die hen gevangen hield. Geen enkele heeft besloten slechter te worden, integendeel, de meesten onder hen hebben de dringendheid aangevoeld om de richting van hun leven te veranderen en zich met God te verzoenen, ieder op zijn manier.

Wordt vervolgd …

Ik ben teruggekeerd van een lange zending in Spanje (Sevilla, Madrid, Saragossa, Barcelona, Valencia, Estepona en Mucia) en van een kortere zending in Italië (Monza en Genua). Overal treft het me hoeveel de mens zichzelf lijden aandoet door enkel te leven aan de oppervlakte van zijn wezen, gevangene van de tastbare wereld, van het lawaai, van de stress, van de drang tot bezit en handelen. Hij is zozeer “buiten opgesloten” zou ik zeggen, dat hij vergeet dat zijn ziel bestaat. Hij dringt zich een anorexie op van de ziel. De prachtigste regionen van zijn wezen sterven van honger. Hij is zijn richting kwijt en vergeet dat hij naar zijn eeuwigheid gaat. De mijnwerkers van Chili hebben veel geleden, maar God heeft een mooi geschenk gegeven : Voor de rest van hun dagen hebben ze begrepen dat het belangrijkste onzichtbaar is voor de ogen. Tijdens deze lange ontbering hebben ze immers een prachtige reis gemaakt naar het binnenste van zichzelf !  Ze hebben hun ziel geraakt !  Ze zijn echte ontdekkers geworden van de diepten !

Hoe zal God de moderne mens toelaten terug te keren naar de wijsheid ?   Dat is Zijn geheim. Gospa werkt daar al 30 jaar aan en ze heeft reeds prachtige vruchten verkregen.  Als we haar boodschappen beleven, dan zullen we geen tragische instorting nodig hebben om te begrijpen dat Jezus de Weg is, de Waarheid en het Leven !   We moeten echter veel meer bidden !

“Zonder mijn Zoon Jezus, zegt ze, hebt ge noch vreugde, noch vrede, noch toekomst, noch eeuwig leven” (25/07/2010). “Mijn kinderen, laat u niet bedriegen door aardse goederen. Denk aan de ziel, ze is immers belangrijker dan het lichaam. Zuivert haar !  Aanroept de Vader, Hij wacht op u, keer naar Hem terug !” (02/11/2009)

Lieve Gospa, Hoeveel rozenkransen zijn er gebeden voor uw 33 zonen in Chili ?

In deze oktobermaand, help ons vaker deze geknoopte koord te nemen, die de rozenkrans is, om onze gevangenissen te verlaten en ons op te tillen naar het Licht, dat niet verbleekt, uw Zoon !

Einde

VCD (Vrije Christen Democraten) staat als enige partij openlijk achter de uitspraken van Mgr. Léonard.

Zetel VCD :

Hofmeierlaan 2

8310 Sint-Kruis-Brugge

Website : www.vcd-vl.be

Onderstaande tekst kreeg ik op 22 oktober 2010 via mail door van Jos De Bres, medewerker aan het blog www.bloggen.be/medjugorje. Het verslag dateert van 15 oktober 2010.

Mgr. Léonard : ‘Ik zie deze epidemie dus niet als een straf, hoogstens een soort immanente gerechtigheid. Een beetje zoals op het ecologische vlak, soms de rekening gepresenteerd krijgen, voor wat we het milieu aan doen.’ ‘Homoseksualiteit is een verkeerde vorm van seksualiteit.’

VCD staat achter de uitspraken van Mgr. Léonard. Seksualiteit hoort thuis binnen het huwelijk, in een levenslange trouwe relatie tussen man en vrouw. We pleiten evenzeer voor een hechte band tussen seksualiteit en liefde.

De promiscuïteit, namelijk volledig vrij seksueel verkeer, zorgt ervoor dat men eigen grenzen en de grenzen van anderen overschrijdt en dat aids toeslaat bij de betrokkenen. Bovendien heeft dat als gevolg dat er veel onschuldige slachtoffers meelijden, denk maar aan de vrouwen die verkracht worden en de kinderen die het virus via het bloed meekrijgen.

Ook het lichaam heeft zijn grenzen aan, overschrijdt men die dan zal ziekte toeslaan. Zowel de vele buitenechtelijke relaties van heteroseksuelen als homoseksuelen zijn broeihaarden van aids en andere seksueel overdraagbare ziekten. Dat is een natuurlijk gegeven dat door de wetenschap wordt geconstateerd. Daar is geen transcendente tussenkomst in de vorm van straf voor nodig.

Het evangelie heeft nooit straffen voor overspel en homoseksuelen opgelegd zoals in de Islam. Wel staan Kerken klaar om paren te ondersteunen in duurzame relaties en om mensen met homoseksuele neigingen bij te staan in het bespreekbaar stellen van dit probleem,  in het herstel van hun relaties in het algemeen en de heteroseksuele beleving in het bijzonder. Homoseksualiteit praktiseren is een keuze van iemand. Men heeft trouwens tot nu toe nog niet kunnen bewijzen dat dit erfelijk is.

Wordt vervolgd …

We hebben erop gewezen dat de gayparades enkel leiden tot promiscuïteit en perversie. We hebben gevraagd aan schepen Heylen om van Antwerpen niet de holebihoofdstad te maken van België en Europa.  Het doel van de gayparades is om homoseksualiteit te normaliseren binnen maatschappij en wetgeving. Deze norm moet niet opgedrongen worden, want velen geloven in een andere norm en hun mening is evenwaardig. Holibi’s zullen aan geloofwaardigheid winnen als ze aanzetten tot het uitbouwen van duurzame relaties. Dit is in de praktijk eerder een zeldzaamheid. 

We hebben ook eerder opgemerkt dat de seksuele vorming door Sensoa gebracht ondermaats is. Op de site van Sensoa gaat men anale seks promoten als een aangename ervaring die men even moet uitproberen. We geloven dat seksualiteit als doel heeft de eenmaking tussen man en vrouw. De geslachtsorganen van man en vrouw zijn hier volledig op ingesteld. Anale seks past niet binnen die eenwording, is alles behalve hygiënisch en is een zwak surrogaat. Het opent enkel de poort naar homoseksualiteit, wat Sensoa maar al te graag heeft.

Het is aan de christelijke en conservatieve partijen om te waken over goed onderwijs. Als men Sensoa volop gaat subsidiëren, toegang geeft tot scholen, aanbeveelt in verenigingen en niet zorgt voor een waardig alternatief, dan zal de promiscuïteit blijven toenemen en ook het aantal aidsgevallen. Dan zijn de acties die ondernomen worden om gelden in te zamelen om aids te bestrijden, dweilen met de kraan open, zolang men de oorzaak ervan niet durft aan te pakken, namelijk de promiscuïteit. Wat onderwezen wordt, wordt voor waar aangenomen en wordt de richtlijn voor de handelingen. Gewezen minister van welzijn Inge Vervotte heeft er indertijd erop gewezen dat bepaalde voorlichtingscampagnes hun doel missen. Zij is onvoldoende gesteund geweest door haar achterban om een grondige wijziging of alternatief door te voeren.

Kamerlid Alexandra Colen heeft deze promiscuïteit binnen gayparades ook meermaals aangeklaagd, maar ook zij wordt door haar partij hierin niet gesteund. Ze zijn bang dit debat te moeten aangaan, omdat hiermee geen stemmen worden gewonnen.

De ethicus Wouter Beke en de kerkjurist Rik Torfs hebben beiden een ontwijkend antwoord gegeven op de vragen van de pers. Blijkbaar durft men niet de vinger op de wond leggen.

Wordt vervolgd …

VCD vraagt een waardig alternatief voor Sensoa, opdat er een goede seksuele vorming zou worden gegeven, waarbij vooreerst de duurzaamheid van trouwe relaties ondersteund wordt en niet het seksueel experimenteren. We zien dat jongeren reeds in hun jeugdjaren daardoor verwond raken, zodat ze geen trouwe relatie meer durven aan te gaan. Daarnaast kan men het vruchtbaarheidsbewustzijn, anticonceptie en preventie van overdraagbare ziekten doceren, doch op een serene manier, zodat men niet aanzet tot experimenteren.

Niet Léonard opent het debat over de kerkbelasting, zoals de Standaard op 16 oktober meldt,  maar Gwendolyn Rutten van Open VLD. Blijkbaar willen ze de RKK niet enkel kortwieken door de Kerk in een kwaad daglicht te plaatsen, maar ook door in haar financiën te snoeien. Dan moet men ook consequent zijn en alle ondersteuning van linkse groeperingen achterwege laten, want dat is de nieuwe religie van deze eeuw.

We willen Mgr. Léonard danken voor zijn vrijmoedigheid. Het lijkt misschien een donderslag bij heldere hemel. Hij spreekt niet om te veroordelen, maar om een duidelijk richtsnoer te geven aan de Kerk en de maatschappij. Men is blijkbaar het paslood kwijt. Dat dit nog steeds gedragen wordt door een grote achterban is een feit, maar die opinies worden uit de media geweerd. Mgr. Léonard kan men gelukkig niet weren, wel kan men zijn woorden uit de context halen en dat doet men ook gretig. Men beweert dat Mgr. Léonard hardvochtig is en medogenloos. Dat zegt althans Sensoa. Het is echter medogenloos en hardvochtig te zien dat iemand de afgrond zal instorten en die niet te waarschuwen. Mgr. Léonard wil waarschuwen voor nog meer catastrofes. Hierbij willen we hem citeren ‘Slecht omgaan met de diepere aard van de menselijke liefde, mondt tenslotte uit in catastrofes op alle niveaus’. A.J.

Het citaat van Léonard geeft een werkelijkheid weer die niet alleen geldt voor aids, maar voor alle SOA's en zelfs voor elk verkeerd menselijk handelen, binnen en buiten het seksueel gebeuren. Immanente gerechtigheid betekent gerechtigheid die in de logica der dingen zelf aanwezig is en waaraan noch Mgr. Léonard, noch politieke statements iets kunnen veranderen. Alles heeft immers zijn gevolgen en degene die hiervoor blind is en zijn fouten toedekt is niet alleen verantwoordelijk voor zijn eigen daden, maar ook voor deze die zullen begaan worden door anderen die zijn voorbeeld

volgen.

Wordt vervolgd …

De Belgische partijen en autoriteiten dragen een immense verantwoordelijkheid ten aanzien van de moraliteit van de opgroeiende jeugd. Sommige autoriteiten stimuleren en subsidiëren obscene gayparades en seksuele voorlichtingen die aanzetten tot geslachtsbetrekkingen, los van een stabiele binding, alsof het over vrijblijvende spelletjes gaat.

De negatieve moraal die aldus verspreid wordt leidt wiskundig zeker naar een verhoogd aantal aidsgevallen, tienerzwangerschappen en abortussen. Dáár moet over gedebatteerd worden en niet over een citaat dat in feite een logisch besluit is en dat ons erop wijst dat onze daden niet vrijblijvend zijn, maar verstrekkende gevolgen kunnen hebben. Die gevolgen kunnen ook anderen treffen, zoals kinderen en verplegend personeel.

Het zijn degenen die het nalaten de mensen te wijzen op hun relationele en maatschappelijke plichten in de omgang met seksualiteit, die mee de schuld dragen voor het lijden van onschuldige slachtoffers en niet Mgr. Léonard, die integendeel de mensen de ogen opent en wijst naar de ernstige gevolgen van een ontspoorde seksualiteitsbeleving. I.V.H.

Einde

Mijn leven ging naar de knoppen

Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, aug. 2010

Pro Vita – Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen

www.provita.be

Janet Boynes was lesbisch. Haar lesbische levensstijl begon, zoals bij veel vrouwen : als een reactie op de seksuele en psychologische mishandeling die zij onderging als kind.

Janet werd opgevoed door één van de vriendjes van haar moeder, een alcoholist die haar moeder misbruikte en die op zijn beurt Boynes weinig affectie toonde. Op haar 12^de werd ze misbruikt door een familielid. Ze begon een afkeer te krijgen van mannen en begon haar eigen geslacht aantrekkelijker te vinden. Ze begon ook met drugs.

In een interview met CBN vertelde Boynes : “Zoveel mannen hadden mij diep gekwetst, en deze vrouwen leken aantrekkelijker, veel meer als mezelf.”

Drugs moesten de innerlijke pijn verdrijven. Maar in haar was ook een stuk gevoeligheid waar ze zich van afsloot. Dat uitte zich in een agressief, mannelijk gedrag. Ze werd een van de pestkoppen van de school, waardoor sommigen op school haar begonnen te vragen of ze lesbisch was. Een idee waar ze niet op inging, tot na haar tienerjaren, toen haar eenzaamheid haar tot een eerste seksuele ontmoeting met een vrouw dreef.

Hoewel ze zich tot het christendom had bekeerd, brachten haar seksuele ervaringen haar weer af van het geloof. Ze koos voor de lesbische levensstijl, met al zijn onrust en pijn. Ze ging van de ene relatie naar de volgende, werd verslaafd aan cocaïne, en ontwikkelde ernstige eetstoornissen.

“Mijn leven was ellendig. Het ging letterlijk naar de knoppen”, zegt Boynes. “Maar ik weigerde om terug bij God te komen.”

Wordt vervolgd …

Haar leven begon te veranderen toen ze werd uitgenodigd voor een bijeenkomst in een plaatselijke kerk. “Ik weet niet goed waarom. Ik was niet goed bij mijn verstand, maar ik zei : ‘zeker, ik kom.’ Ik kwam redelijk slonzig binnen, gekleed in een joggingbroek. Ik wist niet wat ik mocht verwachten. Ik zat in een kamer met negen andere vrouwen, allemaal mooie vrouwen, zo anders dan ik, zo vrouwelijk, en ik dacht, ‘wat heeft me toch bezield ?’ Ik zat daar met mijn hoofd naar beneden, ik voelde me zo beschaamd. Ik dacht dat ze me wreed gingen behandelen, dat ze me zouden oordelen omwille van mijn levensstijl.”

“Iedereen stelde zichzelf voor, en toen het mijn beurt was zei ik : ‘Mijn naam is Janet. Ik leef als lesbische, maar als jullie mij helpen, zal ik voortaan leven voor de Heer’.”

Zij oogstte geen verwijten, maar mededogen en begrip. De leden van de kerk steunden haar in haar strijd om zich los te wrikken uit haar verslavende levensstijl. Uiteindelijk bood een echtpaar aan om haar in huis te nemen. Ze woonde er een jaar en ontving er de liefde die ze nooit had gekend in haar kinderjaren. Ze hervond er stilaan haar heteroseksuele identiteit.

“Ik wil dat iedereen die leeft zoals ik geleefd heb, die geen goede moeder of vader heeft gehad, ervaart dat God een Vader is voor de vaderlozen en de moederlozen,” zegt Boynes. “Wat Hij voor mij heeft gedaan, zal Hij ook doen voor hen.” Na elf jaar stapte Boynes uit het wereldje. Vandaag heeft ze een missie. Ze biedt hulp aan diegenen die willen ontsnappen aan de homoseksuele levensstijl. Ze heeft onlangs ook getuigd voor een senaatscommissie tegen het homoseksuele huwelijk.

Ze wees de senatoren erop dat zij één van haar lesbische partners wilde ‘trouwen’ en kinderen adopteren. “Ik ben zo dankbaar dat we onze plannen niet hebben doorgezet en niet nog een disfunctioneel gezin in het leven hebben geroepen. Kinderen hebben nood aan één moeder en één vader.” Ze merkte ook op dat het homohuwelijk niet mag worden gelegaliseerd omdat het gedrag aanmoedigt dat mensen kwetst en ziek maakt – vaak ongeneeslijk en fataal. “Terwijl ik leefde als lesbische zag ik dat voor mijn ogen gebeuren in de levens van veel van mijn vriendinnen.”

Bron : www.lifesitenews.com

Einde

De zuster van de stal

Bron : Fax Zuster Emmanuel,

15 juni 2010

Een bekende Duitse Bisschop, Mgr. Ketteler, vertelde een voorval, dat hem diep geraakt had. God had hem geopenbaard dat er een kloosterzuster was, die haar leven voor hem had geofferd en dat de vruchtbaarheid van zijn apostolaat te danken was aan haar gebed.  Ook het gezicht van de zuster werd hem getoond. Hij wist echter niet waar ze woonde. Bij zijn bezoeken aan de kloosters van zijn bisdom vroeg hij telkens om alle zusters te zien. Zo dacht hij haar te kunnen herkennen …

Op een dag bezocht hij zusters in een nabije stad en droeg de H. Mis op in hun kapel. Aan het einde van de uitdeling van de H. Communie, viel zijn blik op een zuster. Hij werd bleek en bleef een ogenblik verstijfd. Hij vermande zich en gaf de H. Communie aan de zuster, die niets gemerkt had. Dan eindigde hij heel sereen de H. Mis.

Hij vroeg de overste hem alle zusters voor te stellen. Toen hij echter deze, die hij zocht, niet zag, vroeg hij de overste : “Zijn alle zusters hier ?”   Ze antwoordde : “Monseigneur, ik heb ze allemaal laten roepen, maar er is er wel degelijk een die ontbreekt. Ze houdt zich op zo’n een voorbeeldige manier bezig met de stal, dat ze soms andere dingen vergeet”.

“Ik zou die zuster willen leren kennen”, drong de bisschop aan. Wat later kwam de zuster binnen. De bisschop verbleekte opnieuw en vroeg of men hem even met haar alleen wou laten.

Hij vroeg haar : “Kent u mij ?”

“Ik heb uw excellentie nooit gezien”.

“Welke devotie pratikeert u liefst ?”

“De devotie tot het H. Hart van Jezus” was het antwoord. 

“Naar het schijnt doet u het zwaarste werk van het klooster” ging hij verder.

“O, nee, Excellentie. Wel moet ik zeggen dat het me soms tegensteekt”.

“Wat doet u als u overvallen wordt door bekoringen ?”

“Ik heb de gewoonte aangenomen uit liefde voor God en met vreugde elk werk te doen dat me zwaar valt.  En ik draag dit op voor een ziel op deze wereld. Het is aan de goede God, te kiezen welke ziel er de begunstigde van zal zijn.  Elke avond bied ik voor haar mijn uur aanbidding van het H. Sacrament aan”.

“En hoe bent u op het idee gekomen, dat alles voor een ziel te offeren ?” 

De zuster antwoordde : “Het is een gewoonte, die ik op school heb aangenomen. Mijnheer Pastoor heeft ons geleerd dat men voor de anderen moet bidden, zoals men bidt voor zijn familie”. Hij zei ook : “Men moet veel bidden voor de zielen, die gevaar lopen verloren te gaan. Vermits echter alleen God weet, wie dit het meest nodig heeft, is het best zijn gebeden aan het Heilig Hart van Jezus te offeren, terwijl men vertrouwen heeft in Zijn wijsheid”.  Dat heb ik gedaan en ik heb steeds gedacht dat God de geschikte ziel gevonden had”.

“Zou u graag weten voor welke ziel ge bidt ?”

“O, nee, dat is niet nodig !”

Toen ze afscheid namen, heeft de bisschop zijn geheim niet onthuld …

Wie zijn tegenwoordig de meest bedrogenen ?

Bron : Emmerickblaadje, april – mei – juni 2008

Tekst overgenomen uit “Gaat tot Jozef”

Als u het mij vraagt : niet de gehandicapten, niet de hongerlijders in de arme landen. Het zijn wel stakkers, maar van alle kanten wordt er toch geprobeerd hun lot te verzachten. Neen, het meest gedupeerd lijken mij de zielen in het vagevuur. Die zijn geheel aangewezen op onze hulp en die worden tegenwoordig zoveel vergeten.

Dat er een vagevuur bestaat, een loutering van zielen die nog niet geheel rein zijn om in de hemelse vreugde te worden opgenomen, dat is een geloofspunt. Dat moet een katholiek geloven als hij nog katholiek wil zijn. Dat heeft het Concilie van Trente dogmatisch vastgelegd.

Wij kunnen de zielen in het vagevuur helpen door voor hen H. Missen te laten lezen, of voor hen een extra H. Mis te gaan bijwonen. Door voor hen te bidden, in het bijzonder de kruisweg en de rozenkrans. Door voor hen aflaten te verdienen, vooral volle aflaten.

Maar nu er zoveel misverzuim voorkomt, nog maar een handvol gelovigen door de week de H. Mis bijwoont, in zoveel gezinnen de rozenkrans is vervallen, heel weinig volle aflaten worden verdiend (want om die te verdienen moet men te biechten gaan en dat schijnt van menigeen te veel gevraagd) zijn de zielen in het vagevuur werkelijk de dupe van de geloofsvervlakking geworden.

Laat dat voor ons een reden te meer zijn om in de maand november, de allerzielenmaand, eens extra die zielen te gedenken. Ze hadden een onvoldoende op hun eindexamen, en ze moeten tot de laatste penning afbetalen.

Maar wij kunnen ze nog helpen. Waarom dat niet doen ?

Zalig de barmhartigen, want ze zullen barmhartigheid verwerven.

Lowie en de grens van het leven …

Bron : Wekelijks woord van de pastoor

8 september 2010

www.rk-bergeijk.nl

Afgelopen zaterdag mocht ik in Luyksgestel een kindje dopen op zijn eerste verjaardag. Het kindje heeft al een bijzondere geschiedenis. De geboorte was verwacht voor 14 december 2009 maar Lowie werd geboren op 28 augustus 2009. Veel te vroeg dus, na een zwangerschap van 24 weken en 4 dagen werd hij geboren, zo teer, zo klein, zo kwetsbaar. Eigenlijk verwachtten de doktoren dat de kleine niet levensvatbaar zou zijn. De moeder geloofde dat haar kind kon leven want zelf was ze ook te vroeg geboren en was ook blijven leven. Op aandringen van de moeder gingen de doktoren er toch voor. En inderdaad…het kind leefde en bleef leven. In een woordje bij de doop schreef de mama: “Samen hebben we gestreden, ontelbare momenten heb ik gebeden voor je leven. ‘Blijf leven, blijf leven, al is het nog maar voor even’. Dankbaar en sterk besloot jij er alles voor te geven. Als een echte superman vocht je elke dag: adem voor adem, gram voor gram. Bang maar hoopvol bleven we dromen dat jij ooit met ons mee naar huis mocht komen. Op 27 november, na 92 dagen in het ziekenhuis mocht je eindelijk mee naar huis”. In die doopplechtigheid overheerste de dankbaarheid naar God voor het gekregen kind, voor het mogen houden van dit kind. Als evangelielezing voor deze doopplechtigheid had men gekozen woorden van de Heer uit het evangelie van Marcus die in dit verhaal een bijzondere klank hadden: “Als je voor een kind zorgt in mijn naam, dan neem je mij op en God, die mij gezonden heeft”.

Het hele verhaal laat er ons weer eens duidelijk zien dat je geen grenzen kunt trekken wanneer iemand een mens is, wanneer iemand mens wordt is niet 26 of 25 weken maar vanaf het moment dat het leven ontstaat in de moederschoot. De vroege geboorte van Lowie laat ons daar weer eens bij stil staan.

Ik was onlangs nog getroffen door het verhaal wat de bekende zanger Andrea Bocelli vertelde: Op een dag werd een jonge, pasgetrouwde zwangere vrouw opgenomen in het ziekenhuis voor een eenvoudige acute blindedarmontsteking. Artsen moesten ijs op haar buik leggen, en na het voltooien van deze behandeling stelden ze voor abortus te plegen. Ze vertelden haar dat dit de beste oplossing was omdat ze er bijna zeker van waren dat de baby met een handicap geboren zou worden. Maar de jonge, moedige vrouw besloot haar zoon ter wereld te laten komen. Die jongedame was mijn moeder en die baby was ikzelf! Ik ben natuurlijk partijdig omdat het over mijn leven gaat, maar ik denk echt dat het de beste keuze was en ik hoop dat dit verhaal een aanmoediging zal zijn voor de vele moeders die soms moeilijke momenten doormaken in hun gecompliceerde leven, maar die kiezen voor het leven van hun baby. Ik wens hen alle goeds en hoop dat ik op een dag iets voor hen kan betekenen.

Verhalen als dat van de kleine Lowie en dat van Andrea Bocelli mogen ons de heiligheid van het leven weer eens in herinnering brengen…

De pil – 50 jaar op het verkeerde pad

Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, juni 2010

Pro Vita – Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen

www.provita.be

De pil is 50 dit jaar . Dat wordt in vele westerse kranten uitbundig besproken en gevierd. De jubelstemming omtrent 50 jaar pil geeft blijk van een beangstigende blikvernauwing en een stuitend gebrek aan elementaire objectiviteit in de media. Vijftig jaar na de feiten vragen zelfs de feministen zich luidop af of de pil vloek of zegen is geweest. Wij gaan voor vloek. De Kerk heeft altijd geleerd dat de menselijke seksualiteit noch in daden noch in denken losgekoppeld mag worden van de mogelijkheid tot voortplanting, dat contraceptie een kwaad is. Wat God heeft verbonden – seksualiteit en de mogelijkheid om het leven door te geven – mag de mens niet scheiden. Vijftig jaar pil wil zeggen 50 jaar bittere vruchten, wil zeggen 50 jaar op het verkeerde pad.

De pil is het eerste en het enige ‘geneesmiddel’ dat massaal gebruikt wordt door vrouwen die helemaal niet ziek zijn, maar er wel ziek van kunnen worden. Dit toont al duidelijk aan dat de reden waarom vrouwen aan de pil willen, zich situeert in de morele sfeer. Men kan trachten de verantwoordelijkheid over zijn daden van zich af te schudden, maar uiteraard kan men zich niet bevrijden van de biologische werkelijkheid, van het feit dat men schepsel is en door God op een welbepaalde manier is gemaakt en gewild. Aan die realiteit willen ontsnappen is om problemen vragen. En problemen hebben de pilslikkende generaties gekregen, bij de vleet zelfs.

Wordt vervolgd …

In de begindagen van de pil gingen de voorstanders er een tikkeltje naïef van uit dat dit nieuwe wondermiddel het huwelijk zou versterken omdat er geen ongeplande kinderen meer zouden komen. Vijftig jaar na datum blijkt dat er bijna geen huwelijken meer zijn en dat de huwelijken die nog gesloten worden, niet zelden aan elkaar hangen als los zand. En dat is niet alleen op conto van de pil te schrijven, maar vooral aan de innerlijke mentaliteit die er zo nauw mee samenhangt : individualisme en genotzucht. De pil heeft de zaken natuurlijk snel op de spits gedreven. Er is een brede weg gebaand die de mensen verleid heeft tot overspel en ontucht met een explosie van echtscheidingen tot gevolg. Het samen denken van seksualiteit en voortplanting zet uiteraard een rem op de menselijke driften die zo gemakkelijk ontsporen en zelfs tot schandalige perversies kunnen uitgroeien indien ze door het kwaad worden aangewakkerd. Vijftig jaar pil en het willen loskoppelen van seksualiteit en voortplanting heeft alle remmen weggenomen. De samenleving is compleet verseksualiseerd. Pornografie en perversie zijn alomtegenwoordig. Alleen een stekeblinde ziet dit niet.

Nog een probleem van de contraceptieve mentaliteit is het aantal kinderen dat de vrouwen ter wereld brengen. De christelijke beschavingen vergrijzen en worden stilaan maar zeker van de kaart geveegd. Dat laat de individuele pilslikkende vrouw allicht Siberisch koud, maar wie even een ander perspectief wil innemen kan niet anders dan vaststellen dat de toekomst er op dat punt niet rooskleurig uit ziet. Nadat de pil het gezin als hoeksteen van onze christelijke beschaving heeft geruïneerd, gaat onze beschaving zelf kopje onder.

Wordt vervolgd …

Voorbehoedmiddelen zijn er altijd geweest, evenals het verlangen van de mens om op zoek te gaan naar lichamelijk seksueel genot zonder zich al te veel zorgen te moeten maken over de gevolgen op korte of langen termijn. De pil is anders in die zin dat ze duidelijk is samengegaan met een veralgemeende immorele mentaliteit die zich in de jaren ’60 van onze beschaving meester heeft gemaakt en haar ziel verdorven heeft. Seksualiteit mag slachtoffers maken, leert onze cultuur. Men mag, als men er zin in heeft, zijn levenspartner ontrouw zijn en in de steek laten. Geen enkel algemeen aanvaard maatschappelijk moreel verbod verbiedt het. Men spreekt er zelfs geen schande van. Men wordt er op straat niet scheef voor bekeken. Men mag de vrucht van de zonde, het ongeplande ongeboren kind straffeloos uit de weg ruimen. Het is min of meer normaal geworden. Men mag … men mag bijna alles als het gaat om seksualiteit. Men is vrij als een vogeltje. Het vuur van de seksualiteit (dat thuis hoort in het huwelijk) mag om zich heen grijpen en verwoesten. Dat zegt de cultuur en het is streng verboden om daar een probleem mee te hebben.

Er is een algemeen moreel voorschrift dat ook vandaag de dag nog aanvaard wordt : men mag anderen geen slachtoffer maken van op zichzelf gerichte verlangens. Egoïst is tot nader order nog een scheldwoord – maar er is één onbegrijpelijke uitzondering waar men zich maar niet bewust van wil worden. Men mag de seksuele krachten die het leven vermogen door te geven botvieren en anderen mogen hiervan het slachtoffer worden. Dat is de morele schizofrenie waaronder deze samenleving al 50 jaar gebukt gaat. Men heeft zich laten verleiden tot de gedachte dat de pil de spelregels straffeloos kon veranderen. De spelregels zijn wel degelijk veranderd : bijna niemand wil het spel nog eerlijk spelen.

Wordt vervolgd …

In 1968 heeft Paulus VI in zijn encycliek Humanae Vitae duidelijk gemaakt dat de mens eerlijk en gewetensvol moet nadenken en beslissingen maken i.v.m. seksualiteit en voortplanting. Alleen, zo waarschuwde de kerkvorst, moet de mens het natuurlijk functioneren van zijn lichaam blijven respecteren, omdat het de liefde en de wijsheid van de Schepper weerspiegelt, die de mens heeft geschapen en zag ‘dat het zeer goed was’. Ondertussen is gebleken hoezeer de H. Geest Paulus VI heeft geleid in zijn encycliek, want we weten nu dat de pil zo verstorend inwerkt op het vrouwelijk organisme dat de ongeboren vrucht verhinderd kan worden om zich in de baarmoeder in te nestelen en bijgevolg afgedreven wordt.

Bovendien heeft de paus duidelijk gemaakt dat men innerlijk edelmoedig moet openstaan voor het leven. Het kind is altijd een geschenk van God en mag nooit verworden tot een vijand die roet in het eten gooit. De Kerk roept aldus de mens op tot kuise liefde en een eerlijke, beheerste seksualiteit die offers kan brengen en die, indien nodig, kan wachten. Een seksualiteit die geen gezonde, onverstandige en immorele dingen van een ander verlangt, die met andere woorden oprecht wil beminnen en gelukkig wil maken.

We weten dat de mensheid deze ultieme oproep niet heeft willen horen, doof door het uitzinnig gejoel van de seksuele revolutie. Zelfs in de schoot van de Kerk vond de paus nauwelijks steun. Men wilde de waarheid niet horen. Er groeit evenwel een generatie op die zich maar al te bewust is van het feit dat ze enkel leven omdat hun moeder hen niet heeft gedood door abortus. Mogen de adolescenten van vandaag, de overlevenden van de abortusholocaust, de moed hebben om achterom te kijken om de bittere vruchten van 50 jaar pil en veralgemeende seksuele immoraliteit te overschouwen. Aan de vruchten zullen ze de boom herkennen !

Einde

Maria in Fatima

Bron : Emmerickblaadje, april – mei – juni 2008

Deze tekst verscheen eerder in Echo der liefde,

tijdschrift van Kerk in Nood / Oostpriesterhulp,

nr. 7, oktober 1997

Volgende tekst werd geschreven door Werenfried van Straaten. Om even over na te denken …