|
Ce mercredi 18 Mai 05, nous avons la chance de pouvoir visiter lorphelinat. Il est vrai que notre guide a du longuement insister pour que nous puissions le visiter. Après 5 heures de voyage en bus, nous arrivons à Maoming.
Nous approchons du bâtiment ou notre puce est restée pendant presque 10 mois.
Triste spectacle au niveau de lextérieur, le bâtiment vieux, des barreaux à toutes les fenêtres. Pas despace vert.
Laccueil se fait dans la salle de réunion. Propre, bien décoré et airco. Ensuite nous allons visiter les chambres ou séjournaient nos enfants. Nous recevons linterdiction de filmer.
Chantal se trouvait devant moi. Jai vu ses yeux se remplir de larmes et jai compris que je reverrais la même scène que la première fois au home de Liying.
Nous sommes entrés dans les chambres, tous les regards des enfants se tournaient vers nous, certains nous lançaient un beau sourire en se disant « moi aussi vous venez me chercher ? »
et dautres semblaient fâchés en se disant « pourquoi pas nous ? »
Chantal et moi avons craqué. Les larmes coulaient sur ses joues. Moi aussi je voulais pleurer mais pas devant les enfants. Alors à la place de larmes, nous avons donné à ces enfants le peu que lon pouvaient leur offrir pour un court instant, cest à dire un peu de tendresse et d amour. Cest tout ce que Chantal et moi avons pu leur offrir pour quelques minutes. Minutes qui nous marquerons encore longtemps
..
Les émotions ressenties et décrites par un papa avec un très grand cur, un papa très fier de ses deux princesses.
Nu twee jaar later heb ik, de mama, het nog altijd moeilijk als ik deze woorden lees. Ik denk wel dat iedereen zal verstaan hebben wat Thierry heeft willen schrijven, welke emoties dit voor ons was en nog steeds is. Het is moeilijk te beschrijven wat wij gezien hebben.
Maar toch ben ik blij dat ik dit heb kunnen zien, de kamer, de bedjes waar onze kindjes hun eerste maanden hebben doorgebracht. Allemaal bedjes naast elkaar, gans de kamer rond en dan nog in het midden van de plaats, met juist genoeg ruimte voor er langs te gaan. Kamers zonder airco, maar wel heel warm, zo een vochtige warmte, maar in ieder kamer was er wel televisie.
Wij hebben ook een foto mogen nemen van hun speelkamer, wat men een speelkamer kan noemen voor zulke kleine babytjes. Eveneens hebben wij het ziekenboegje mogen zien maar niet filmen, geen woorden voor.
Verder hebben wij een verzorgerster die samen met een meisje van ongeveer 8 jaar (??) gewassen lappen stof en oude kleertjes plooide in een kamer die als wasruimte diende.
Het viel mij heel zwaar, ik ben in het tehuis binnen gegaan en kreeg tranen in mijn ogen en ben daar buiten gegaan met nog meer tranen.
Gedurende het bezoek heb ik Qian steeds stevig in mijn armen gehouden, ik wou haar niet kwijt. Ons Liying liep niets vermoedend mee met de groep. In de bus heb ik mijn twee schatten zo hard geknuffeld dat de gids mij zei : Deze twee prachtmeiden nemen zij je niet meer af Zeker weten
Woensdag 18 Mei 05 was een hele zware en emotionele dag, een dag om niet gauw te vergeten. Maar toch zijn wij blij dat iemand ons kindje gevonden heeft en ervoor gezorgd heeft dat Qian daar haar eerste levensmaanden heeft kunnen doorbrengen.
Is zij dan toch een kindje geboren met een geluksterretje, geschonken door haar buikmama. Dankjewel
02-03-2007 om 00:00
geschreven door tbch 
|
