Dag lieve lieve Thibo,
vandaag is het weer een speciale dag... 2 jaar geleden rond 20u 's avonds vertrok jij
naar een wereld zonder pijn. Op dat moment voelde het eigenaardig genoeg
zelfs goed aan: eindelijk was je verlost van alle ellende, van alle prikjes, van alle
medicijnen en vooral van alle pijn.
Nu moeten we al 2 jaar leven zonder jouw fantastische lach, zonder jouw grappige woordjes,
zonder jouw dikke knuffels...
De mensen zeggen: "het leven gaat verder" en inderdaad, dat klopt, maar het gaat toch
op een heel andere manier verder dan bij de meesten onder ons.
Toen het vorig jaar jouw 1ste kabouterverjaardag was konden we aan jouw oma's en
opa's het nieuws brengen dat jij grote broer werd.
Ondertussen is Woutje al 5 maanden oud...
Raar, de tijd gaat vooruit, maar jij blijft altijd 3 jaar.
Voor jou komt er geen eerste schooldag, geen eerste leerjaar, geen eerste communie, geen eerste
toetsjes, geen vormsel, geen eerste vriendinnetje....
Woutje is nog te klein om te beseffen dat het vandaag jouw dag is.
Hij eet, slaapt en speelt als elke andere dag en dat is maar goed ook.
We waren vandaag aangenaam verrast door de vele kaartjes en sms-jes:
de mensen zijn je echt nog niet vergeten. Vaak lijkt het zo omdat er nu meer over Wout
gesproken wordt, maar we zijn iedereen enorm dankbaar dat ze vandaag extra aan jou denken.
Hebben ze voor jou een taart gebakken hierboven?
Al 2 jaar vragen we ons elke dag af of het daar nu echt zo goed is?
Kan je leuk spelen met al je vriendjes? Kijken jullie met zijn allen naar
jullie mama's en papa's?
Soms wou ik dat ik je nog 1 keer kon vastnemen, je nog 1 keer kon knuffelen,
je nog 1 keer kon horen lachen, je nog 1 keer "mama" of "papa" kon horen zeggen,
je nog 1 keer kon induffelen voor het slapengaan, je nog 1 keer uit je bedje kon halen 's morgens...
Je kon ook zo grappig je vingertje in de lucht steken als je iets nog 1 keer wilde (zie foto).
Dat was dan vooral als je nog een keer naar een Plop-filmpje wilde kijken, en wie waren wij
om zo'n grappig gebaar te weigeren?
Ook al is Woutje nu bij ons en zorgt hij ervoor dat we al die dingen met hem kunnen doen,
toch vergeten we je nooit. Elke minuut van de dag denken we aan je, aan hoe goed je
voor hem zou zorgen, hoe flink je met hem zou spelen, hoe je zou helpen met zijn badje.
Je kan dat allemaal niet écht doen, maar toch weten we dat je samen met ons voor hem zorgt,
op je eigen speciale manier.
Bo'tje, ik kan hier nog uren blijven schrijven naar jou, maar uiteindelijk komt het altijd
op hetzelfde neer: we zien je graag, we blijven je missen en vergeten je nooit !!!
Dikke, dikke, dikke knuffel
Je mama (voor altijd)
13-08-2010 om 18:38
geschreven door mama 
|
