Parents hold their children's hands for a while and their hearts forever...
Zoeken in blog
Een blijvende herinnering aan Thibo
16-03-2012
busdrama
Lieve lieve Thibo,
heb je die nieuwe sterretjes wegwijs gemaakt in die grote wereld waar jullie nu samen zijn Zo verschrikkelijk wat er deze week gebeurde, een autobus vol met kinderen heeft in Zwitserland op de terugweg naar België een groot ongeval gehad. 22 kinderen en 6 volwassenen zijn overleden. 28 gezinnen zijn kapot, 28 stoelen blijven leeg...
Vandaag was het een nationale rouwdag uit respect voor de slachtoffers. Iedereen hield vandaag om 11u 1 minuut stilte... De beelden zijn aangrijpend, verschrikkelijk.
Op zo'n moment pakt iedereen zijn kindjes een extra goed vast en prijst zich gelukkig dat ze gezond zijn.
Uiteraard denken we ook op zo'n dagen ook nog extra veel aan jou. We weten hoe het voelt om plots zonder jou verder te moeten gaan en toch is dit nog helemaal iets anders. Hoe moeilijk het ook was, wij hebben afscheid kunnen nemen. Wij wisten dat de fatale dag kwam. Bij deze kinderen en volwassenen was het zo plots. Het ene moment zaten ze nog te zingen op de bus en dan ... niets meer... Niet meer kunnen zeggen hoe graag je je kindje wel ziet, het niet meer kunnen overladen met alle kusjes die je in je lichaam hebt, niet kunnen zeggen dat je het nooit zal vergeten... Zelfs wij kunnen ons niet voorstellen hoe dit als ouder voelt.
Wel weten we hoeveel pijn het doet, hoe het verdriet en het gemis blijft, ongeacht hoelang het geleden is. Lieve Thibo, wij zijn zo blij dat wij de tijd gekregen hebben om afscheid te nemen. Even dachten we dat het in Villa Pardoes jouw laatste momenten waren. Wat zijn we blij dat je toen besliste om nog even bij ons te blijven.
Ondertussen is Woutje 2 jaar geworden en zitten we volop in de pipi-potje-periode. En wat zijn we trots op hem ! Hij doet het echt supergoed. Op een kleine week tijd is hij proper. Nu en dan heeft hij nog eens een accidentje, maar eigenlijk doet hij het fantastisch. Zelfs 's nachts blijven de pampers droog. Ook deze fase doet ons zo vaak terugdenken aan jou. Ook jij was snel proper, op 3 dagen tijd ! En dan zei je altijd: "titi". Je kon zo weinig zeggen en daardoor was het schitterend dat je je hierover wel duidelijk kon maken. Na je laatste operatie op 14 maart had je het zo moeilijk, maar je was nog in het ziekenhuis toen je alweer op het potje begon te zitten, zo leuk vond je dat.
Ik kreeg vandaag een zeer mooi sms-je die liet weten dat het lintje aan haar auto ook voor jou was. Op zo'n momenten ben ik echt blij dat er ook nog anderen vaak aan jou denken, dat je echt nog niet vergeten bent.
We hebben je tijdens je laatste momenten beloofd dat we je altijd graag blijven zien, je nooit zullen vergeten en we houden onze belofte zonder problemen. Je bent en blijft mijn grote schat. En op 13 augustus heb ik je nog vele kusjes gegeven, maar nu krijg je er ook nog dagelijks...
Ik hoop dat de ouders en familieleden van het busdrama dit ooit ook zullen kunnen...
Wat dacht je, mijn mama is me vergeten met kerst en nieuwjaar? Tuurlijk ben ik je niet vergeten, integendeel. Tijdens de kerstdagen en met de overgang van oud naar nieuw denken we altijd nog eens extra aan jou. Al de 4de keer dat we door deze periode moeten zonder jou. Maar toch ligt er voor jou ook nog altijd een pakje onder de kerstboom. Ongelooflijk hoe de tijd toch verder gaat. Nog vaak kan ik niet geloven dat je er niet meer bent.
Met oudejaar hadden we een wensballon gekocht voor jou. Met zijn allen staken we hem aan en hoopten we dat hij tot bij jouw raakte. Hoewel we ook allemaal weten dat dit niet echt kan, was het toch een mooi moment
Als we het internet mogen geloven zit Wout volledig in zijn peuterpubertijd. Hij kan echt boos worden en zijn hand heeft al vaak mijn kaak gevonden. We moeten streng zijn, maar eerlijk gezegd, t is moeilijk. Hij is toch zo schattig en als je dan boos wordt, dan weent hij nog meer.
En ik ben natuurlijk de beginperiode van je ziekte niet vergeten. Je had plots ook zon agressie in jou en iedereen ook maar zeggen dat we strenger moesten zijn. Ik ben er 300% zeker van dat het met Wout iets anders is, dat hij gewoon echt koppig is, maar het blijft toch in het achterhoofd zitten.
2012 zal het jaar zijn waarin jij normaal je eerste communie zou doen. Mooie kleertjes aandoen, een leuk feestje. Jammer dat we je dat niet meer kunnen geven... Zo zie je maar, er blijft altijd wel iets waardoor het pijnlijk blijft dat je niet meer bij ons bent. Dit jaar zal Wout ook voor het eerst naar school gaan. Opnieuw iets wat jij ook niet hebt mogen meemaken. Nog even en het vergelijken zal echt ophouden.
Nu al staat Wout zoveel verder dat jouw kunnen en dat terwijl hij nog geen 2 jaar is. We waren in de overtuiging dat jij ondanks je beperkingen vrij veel dingen kon, maar nu Wout zo snel evolueert beseffen we dat we daar eigenlijk mis in waren. Alle tests wezen toen uit dat je een grote achterstand had, maar wij geloofden dat toen niet. Je deed immers zo je best. Nu moeten we toegeven dat je inderdaad heel wat minder kon dan wat normaal zou moeten. Maar waar we wel van overtuigd blijven is dat je supergoed je best deed om telkens iets meer te kunnen ! Je was zo'n vechtertje, dat kan iedereen die jou een beetje kende beamen !
Thibo, ook in het nieuwe jaar zullen we je enorm missen. Elke dag blijf je door mijn hoofd spoken. Ik probeer me een beeld te vormen van hoe je er nu uit zou zien, maar eerlijk gezegd, dat lukt me niet. Je was fantastisch zoals je was en dat blijf ik me voor altijd herinneren !
heb je het gehoord tot in de kabouterhemel? Eindelijk, eindelijk kan je broertje Wout jouw naam zeggen !
Dit weekend bekeken we samen met hem wat filmpjes van jou en plots zei hij "Thibo". Zo schattig, zo ontroerend, zo.... Het klonk echt fantastisch !! Nu zegt hij ondertussen ook al "dada Thibo" als we gaan slapen of vertrekken en hij helpt het kaarsje uitblazen.
Je papa en ik hebben er lang naar uitgekeken en veel geoefend samen met hem en zijn zo blij dat hij het eindelijk doet. Als we vragen "waar is je broer", dan wijst hij naar je plekje en zegt hij "kijken". Dan kijken we samen even naar je foto en de vele geschenkjes die op je plekje staan. Toegegeven, het is vooral de grote kabouter Plop die hem interesseert, maar toch...
Nog effekes en hij zal zich vragen beginnen stellen...
Zie je Bo'tje, elke dag nog ben je bij ons, elke dag spreken we over jou, en nu kan zelfs je broer ook al over jou spreken. Super toch !
Binnenkort terug Sinterklaas en de feestdagen en dat zijn toch ook altijd dagen met een dubbel gevoel. Maar zoals elk jaar slaan we er ons ook nu weer door.
We missen je, zelfs elke dag nog iets meer...
Dikke knuffel van mama en papa en een "dada" van Wout xxxx
De bloemen fleuren het kerkhof weer op en ook wij hebben terug enkele mooie bloemstukjes mogen krijgen om bij je plekje te plaatsen.
Ik zal hier waarschijnlijk overkomen als een oude zaag, maar wat vliegt de tijd Straks is het al de 3de kerstmis die we zonder jou moeten vieren.Hoe langer ik daar over nadenk, hoe ongelooflijker dat lijkt.
En toch is het waar en we kunnen dit het best zien aan Wout, hoe snel hij groeit. Jij hebt het geluk niet gehad om je zo goed te voelen als hij en dat merken we duidelijk. Hij voelt zich super in zijn vel en dat is allemaal maar fantastisch om te zien. Hij doet zijn best om zich verstaanbaar te maken en het lukt hem al vrij aardig. Zoveel woordjes heb jij van je ganse leventje nooit kunnen zeggen.
Soms ben ik vergeten hoe jij klonk, maar gelukkig hebben we een paar filmpjes zodat de herinneringen altijd blijven.
Thibo, eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven. Dat we je missen, dat weet je al. Dat we je nooit vergeten, weet je ook al. Dat we je graag zien, weet je al lang.
Maar toch wil ik nog even herhalen dat ik me nog altijd jouw mama voel en dat zal nooit veranderen !
Vandaag ben ik jarig Moet eigenlijk een leuke dag zijn en pas op, dat is het ook, maar toch altijd met een dubbel gevoel. Waarom was jij er nu vanmorgen niet om me net als Wout en papa een gelukkige verjaardag te wensen?Waarom kon jij geen liedje zingen? t Lijkt eigenlijk heel simpel, maar meer zou ik echt niet nodig hebben. Gewoon je lachend gezichtje nog 1 keer zien, dat was mijn wens voor vandaag.
Wout begint echt veel te veranderen.Hij doet zijn best om veel woordjes te zeggen en dat is fantastisch leuk !Het begint ook meer en meer duidelijk te worden dat hij veel sneller evolueert dat jij toen je die leeftijd had. Vanaf nu mag ik niet meer vergelijken want dat is ook niet echt fair hé, jij had niet dezelfde mogelijkheden.
We proberen Wout echt jouw naam te doen zeggen, maar hij zegt altijd iets wat lijkt op Botje en op zich is dat ook goed, maar hij zegt hetzelfde tegen boterham en das niet de bedoeling hé. Wel kan hij al goed helpen om jouw kaarsje uit te blazen en zwaait hij altijd naar jou als we weggaan. Dat is ook echt wel schattig om te zien. Nog een beetje geduld en hij zal zich vragen beginnen stellen rond jouw foto en zo, denk ik. Ook dat zal niet zo makkelijk worden, maar we gaan alles proberen zo goed mogelijk uit te leggen.
Eigenlijk komen al de briefjes die ik naar je schrijf altijd op hetzelfde neer: we missen je, we missen je, we missen je. Enkele dagen geleden zei je papa het ook dat het fantastisch ging zijn, moest je de hand van Wout kunnen nemen en hem meenemen op ontdekkingstocht Je ziet, je komt nog zo vaak ter sprake.Voor altijd blijf jij een onderdeel van ons gezinnetje, ook al is dat op een andere manier dan normaal zou moeten.
Geef je eens een seintje als mijn briefje is aangekomen?
1 september 2011, de dag dat jij naar het eerste leerjaar zou trekken met je grote boekentas Een speciale dag
Iedereen is volop in de weer met boeken kaften, schoolgerief halen. Sommigen kunnen er ook wat over klagen, maar eigenlijk moeten ze gewoon blij zijn dat hun kind naar school kan. Ik hoor mensen vaak zeggen: hoe groter de kinderen, hoe groter de problemen.En met alle respect, ik begrijp dat. Opgroeiende kinderen zijn niet altijd makkelijk. Maar je kan ook met kleine kinderen zeer grote problemen hebben en vaak is dat dan nog van een veel ergere soort En niet iedereen (of bijna niemand) denkt daaraan.
Ik zou miljoenen euros geven om je vanmorgen te mogen afzetten aan de schoolpoort. Waarschijnlijk wel met een traantje in de ogen, maar toch ook supertrots.
Je broertje heeft een mooie boekentas gekleurd en vanaf vandaag staat die dan ook bij jouw plekje. Op die manier is 1 september dit jaar toch ook een beetje speciaal.
Het is een kort briefje deze keer, maar ééntje met een boodschap voor iedereen die dit leest en opgroeiende kinderen heeft: Het is niet altijd makkelijk, dat besef ik, maar wees blij dat je kinderen gezond en gelukkig zijn en naar school mógen gaan. Wees blij dat het druk is om ze te halen en te voeren naar hun activiteiten. Wees blij dat ze zagen om vanalles te krijgen of uit te mogen gaan. Wees gewoon blij dat ze nog bij jullie zijn en dat ze dat allemaal kunnen doen
Superknuffel dikke vriend en tot een volgend briefje.
vandaag, 13 augustus, rond 20u 's avonds is het exact 3 jaar geleden dat je ons verliet. 3 jaar !!!!! Kort na je 3de verjaardag kregen we het verdict dat je echt ongeneeslijk ziek was. Nu leven we al 3 jaar zonder je lichaampje in ons midden. Ik kan niet zeggen dat je er niet meer bent, want je staat natuurlijk centraal in ons huis, maar toch...
Hoe zou je er nu uitzien? Hoe zou je klinken? Je stem is één van de dingen waar ik het het moeilijkst mee heb om me te herinneren. Gelukkig hebben we vele filmpjes waarop we je kunnen horen.
Eigenlijk is het ongelooflijk hoe de tijd toch vooruit gaat, terwijl we soms willen dat hij stil blijft staan.
Heb je het gezien dat we deze zomervakantie met een leuk gezin enkele dagen op reis waren? We hebben ons echt goed geamuseerd en Wout was in de wolken met de massa's aandacht die hij kreeg. Toen we een zoo bezochten moest ik echt nóg meer dan anders aan jou denken, vooral toen we bij de beren waren. De herinneringen aan de Beekse Bergen toen we verbleven in Villa Pardoes kwamen veel volop tot leven. Je had het toen al zo lastig, maar toch had je er ook nog plezier in om naar die dieren te kijken. Dat was de laatste uitstap die we met jou konden doen. Enkele dagen later kon je al niet meer stappen...
Je kleine broer lijkt echt supergoed op jou. Inderdaad, jij was wel al ziek op zijn leeftijd, maar hij heeft toch dezelfde glimlach en blik in zijn ogen. Uiteraard is hij veel actiever dan jij was, maar jij had dan ook al 2 zware operaties achter de rug. 1 ding is echt wel verschillend van jou: Wout kijkt niet graag naar tv. Plop of Bumba, het interesseert hem echt niet. De bezoekjes naar Plopsaland worden dus nog even uitgesteld. Toch liep Wout deze week even met je Plop-muts rond en echt waar, het was net alsof ik jou terug voor me zag staan !!
Onlangs vond ik een mooi gedichtje terug en wou het toch even op je blog plaatsen:
Kon ik maar toveren,
Ik zou jou sterretje een gezichtje geven zodat we je konden zien.
Kon ik maar toveren,
Ik zou jou sterretje oogjes- neusje en mondje geven zodat we je kusjes kon geven.
Kon ik maar toveren,
Ik zou jou sterretje armpjes geven zodat we je konden knuffelen.
Kon ik maar toveren,
Ik zou jou sterretje beentjes geven zodat je op ons kon toestappen.
Maar ik kan helaas niet toveren en alles blijft zoals het is...
Bo'tje toch, kon ik je maar nog eens écht vertellen hoezeer ik je mis. Ik zou alles geven om je nog 1 keer te kunnen vastpakken. Maar ja, zoals hierboven ook te lezen staat: ik kan niet toveren... 1 ding is zeker, ik (en ook je papa) blijven je elke dag missen. Zelfs nog meer dan ooit !!
donderdag moest we weer extra veel aan jou denken, want we brachten een bezoekje aan het UZ in Gent. Onlangs verhuisde de alombekende afdeling 3k6 naar een spiksplinternieuw gebouw en we wilden wel eens zien hoe "mooi" de nieuwe afdeling was. Normaal is mama altijd een beetje nerveus om terug richting Gent te rijden, omdat zelfs het gebouw op zich heel wat herinneringen oproept: de typische geur van zodra de deur opengaat, de piepende liften,... Nu was ik helemaal niet nerveus, met de nieuwe afdeling hebben we geen band, er zijn geen herinneringen.. En ja, het gebouw en de afdeling is mooi, alles is nieuw, maar zowel papa als ikzelf vonden het nogal kil. Op 3k6 hing er een huiselijke, oude sfeer en die is volledig weg. Vroeger kende iedereen iedereen en nu is dat niet meer zo het geval. Maar de accommodatie is voor de kindjes én hun ouders wel veel beter, dus dat is een enorme stap vooruit. Ons bezoekje heeft dus niet dezelfde indruk nagelaten als anders en daardoor was mama wel 'n beetje ontgoocheld... Binnenkort wordt het ganse oude gebouw met de grond gelijk gemaakt en dan is het echt wég. Uiteraard zitten alle herinneringen in ons hart, maar toch is het raar. Het gebouw waar we zoveel meemaakten: moeilijke, pijnlijke momenten, maar ook veel herinneringen waarom we moeten lachen : Thibo die speelt met het grote uurwerk, Thibo die het bad herontdekt, Thibo die de dvd-speler als beste vriend heeft, dansen op de studio 100 muziek, ...
Ondertussen is Wout 16 maanden... Toen jij zo oud was had je al zo'n zware operatie achter de rug. Wout stapt gezellig rond en kan al fantastisch goed "neen" zeggen... Jij moest zo hard vechten om te blijven leven... Het contrast is groot. Elke dag vraag ik me nog af hoe het eigenlijk kan dat je er niet meer bent. Het zou super zijn om je te zien spelen met je kleine broertje in de tuin.
Maar het is niet zo en het kan ook nooit zo worden. We hopen dat je gelukkig was de tijd dat je bij ons kon zijn en blijven ervan overtuigd dat je ergens over ons waakt...
Volgende week gaan we voor een aantal dagen op reis met vrienden. Jij mag terug bij oma en opa logeren, maar je foto nemen we uiteraard mee. Alles wat we doen en overal waar we naartoe gaan, daar ben jij ook !!
Keppeke, we missen je, we missen je, we missen je ! Ik kan het nog duizend keer zeggen, nog drukt het niet uit hoe groot het gemis wel is.
vandaag is het 12 juni, Vaderdag. Een momentje om even na te denken wat papa allemaal voor ons betekent... Toen jij ziek was bleef mama thuis, maar papa moest werken. Vaak kwam hij moe thuis, maar toch altijd met een brede glimlach naar jou toe... Dat vond jij super: je papa die gekke toeren uithaalde met jou, alles deed hij om die glinsterende oogjes te kunnen zien. Wat kon je papa dat goed. Als jij het moeilijk had, kon hij je het best troosten. Toen je al heel ziek was, nam papa de moeilijke taak op zich om je te moeten aspireren. Voor hem was dit echt moeilijk, maar toch deed hij het. Op die manier kon je ook thuisblijven. Je mama is hem nog altijd zeer dankbaar voor, want ik weet dat dit voor hem niet de mooiste momenten zijn om aan terug te denken. Toch was het enorm belangrijk dat iemand dit kon doen. Weet je nog, toen hij een ballon onder je trui verstopte en die toen lichtjes losliet? Haha, je moest zo hard lachen... En hoeveel uren lag je niet met papa op het grote bed?
Ook nu is je papa super met je broer Wout ! Daarnet nog waagden ze zich aan het eerste voetbalpartijtje. Ik kan me voorstellen dat het papa's droom is om met zijn zoon te kunnen voetballen.
Zot doen kan je papa als de beste, maar hij kon ook goed voor jou zorgen en dat doet hij nu ook met Wout. Mama voelde zich de laatste dagen niet zo lekker en zonder probleem nam papa de zorg voor Wout volledig op zich. Fantastisch toch !!
Dus, bij deze... Schat, you're the best !!!
Voor vaderdag had mama een foto genomen van Wout samen met een foto van jou. Die kleefde mama op een doek, waar ik een handafdruk van jou naast kleefde en Wout kon zijn eigen verf-handdruk op het doek plaatsen. Het resultaat zie je hier op de foto.
Keppebolleke, Wout kan ondertussen al goed stappen. Het is zo grappig om hem te zien. Tegelijk doet het ook pijn dat we weten dat jij die eerste stapje nooit zo meemaakte. Jouw eerste stapjes zijn er pas gekomen na intense oefeningen met de kinesiste. Maar net zoals die van Wout waren ook die van jou een echte grote stap.
Nu zien we Wout ontwikkelen waar jij een tijdje bent blijven stilstaan. Mooi om te zien, jammer dat we jou nooit zo gekend hebben.
Maar ook in het zienhuis beleefden we prachtige, onvergetelijke momenten en die neemt niemand ons af hé, grote broer !
We blijven je missen, en zelfs elke dag een beetje meer !
Was je ook zo ontroerd door de mooie brief van papa? Daar heeft hij jou, maar ook zeker mij erg mee verrast...
Zoals je papa al schreef: vandaag is het echt een speciale dag... 6 jaar geleden werd jij op moederdag geboren en nu valt jouw verjaardag ook terug samen met moederdag. Toen papa en ik vanmorgen vroeg samen met Wout je een gelukkige verjaardag kwamen wensen, rolden de tranen wel eventjes. Wat missen we je !
We wilden zo graag zingen van 'happy birthday to you', maar dat konden we niet. We hebben jouw plekje versierd met de geschenkjes en kaartjes die we kregen (bedankt aan iedereen hiervoor).
Mama kreeg van papa en Wout de voet- en handafdrukjes van Wout cadeau. Wat deed me dat terugdenken aan het moment dat we van jouw handjes en voetjes gipsafdrukken lieten maken. Was me dat een gedoe !!! Ik vond het verschrikkelijk dat je dat moest meemaken, maar ben nu enorm blij dat we dat kunnen aanraken. Echt alsof we jouw handje vasthebben !! Daarom ben ik ook blij dat ik iets gelijkaardigs van Woutje heb.
Wout had in de crèche ook een mooie verrassing gemaakt voor zijn grote broer. Leuk hé, dat zelfs mensen die je niet echt kennen, toch aan je denken... Dus, nogmaals bedankt, L en C !
Wout had gisteren al een mooi geschenkje klaar voor mama: zijn eerste stapjes !! Het is allemaal nog een beetje wankel en niet zo evident, maar wat zijn we trots !!
Natuurlijk zorgt ook dat voor de nodige emoties... Jij hebt nooit je eerste stapjes kunnen zetten voor je operaties. Nadien natuurlijk wel, maar dat was toch niet hetzelfde. Dat lukte dan door intensieve kiné, maar spontaan is dat niet gekomen. Het heeft toch een zeer speciaal gevoel om nu je kleine broer zo'n grote stap te zien nemen.
We ondergaan het allemaal en vinden het super hoe Wout het doet, maar doet toch ook wel pijn... Vanaf nu gaan we Wout zien evolueren daar waar jij heel wat achterstand opliep...
Papa schrijft in zijn mooie brief dat hij het allemaal al een plaatsje kon geven. Maar wat is dat juist, iets een plaatsje geven? Ik denk dat ik dat ook al gedaan heb, maar misschien wel op een andere manier dan je papa. Misschien dat we elkaar net daarom zo goed aanvullen.
We proberen verder te gaan met ons leven, en ik denk dat we het ook wel goed doen. Zoals oma schreef op haar kaartje: om het even wat we doen en waar we zijn, je bent overal bij ons... We leven verder met de mooie herinneringen en zijn trots dat je onze zoon bent, voor altijd !!!
Dikke vriend, ik hoop dat je kan geniet van je kaboutertaart en je kabouterfeest daarboven en laat je eens weten of je de balonnen ontvangen hebt?
Voor één keer is het jouw papa die iets typt maar het is
dan ook een speciale dag: vandaag vieren we je mamas dag en jouw verjaardag.
Je zou nu exact 6 jaar geworden zijn 3de kleuterklas al serieus
aan het rondcrossen volgend jaar lezen, schrijven, communie al die leuke
dingen al die cadeautjes mama heeft de haren al gekregen de jouwe volgen
nog.
Elk jaar vragen we ons af hoe we zullen omgaan met een dag
zoals vandaag. Gisteren lazen we het Nieuwsblad en waren we gecharmeerd door
wat Annelies Rutten zo mooi omschreef ik laat het je ook eens lezen:
Stuk voor stuk hebben
ze ook aandacht gevraagd. Voor al die andere mama's die het morgen zonder een
knuffel, een zoen, een boeket of een cadeautje moeten stellen, omdat een te
vroeg afscheid er anders over heeft beslist. Zij krijgen geen aandacht. Maar ze
zijn ook nog altijd mama's. Moederdag blijft ook hun feest. En natuurlijk
moeten alle mama's zich morgen de attenties en cadeautjes van hun spruiten
laten welgevallen (laat je maar eens goed verwennen!), maar misschien is het
niet slecht om ook aan hén te denken. Om met een berichtje, een mailtje, een
kaartje of een bloem te tonen dat ook hun liefste schatten niet vergeten zijn.
Misschien doet het een klein beetje deugd. Een mooie Moederdag allemaal.
Moeders vragen er inderdaad niet om. Moeders geven, zorgen
en troosten. Maar vandaag mag er eens gegeven, gezorgd en getroost worden.Het nadeel is dat papas daarentegen beter
zijn in spelen, lachen en waken. Dus voor ons is het niet evident om de rol van
mama te spelen. Ik denk ook niet dat dat de bedoeling is. Je mama en ik missen
je nog elke dag en ookvandaag zijn de
traantjes al gerold. Vergeten doen we je zeker nooit
Wat mij betreft heb ik al vele dingen een plekje gegeven. En
wat ook raar is: ik kan me meestal maar de leuke momenten meer bovenhalen. De
eerste keer stappen, het lachen, de fiets, de glijbaan maar die mindere
momenten daar kan je mama veel meer over vertellen. Dat toont nog maar eens
duidelijk aan dat moeders en vaders hun eigen rol in hun kinders leven spelen.
Dat toont ook nog eens aan hoeveel tijd jouw mama in jouw zorg gestoken heeft.
Af en toe zou ik haar graag eens laten zien wat ik zie, voelen hoe ik me (goed)
voel (als ik aan jou denk) en zeggen hoe
het destijds was maar ja omgekeerd mag ik ook die andere momenten niet
vergeten. Daarvoor neem ik nog altijd mijn hoed af voor jouw mama: dag na dag,
maand na maand, 2 jaren aan 1 stuk die zorg moeten dragen (vaak alleen toen
papa aan het werken was) in omstandigheden waar helaas vele mamas (en papas)
over kunnen meevertellen.
Het moederschap is een geschenk das waar maar vaak snij
je jezelf aan het lint. Nu het is en blijft een cadeautje en eens mama,
altijd mama dus vandaag mogen we zeker (jouw) mama eens in de picture zetten.
En jouw broer wel die was al vroeg wakker om het te zeggen, maar was ergens
verdwaald geraakt tussen de lakens hij doet je zeker ook de groeten.
je was erbij hé, toen we vorig weekend naar Centerparcs Meerdal gingen.
Daar zijn we ook geweest juist voordat we wisten hoe ziek je wel was.
Papa had vorige week een virale mondinfectie waardoor hij zeer besmettelijk
was.
Het minder leuke gevolg was dat ik op donderdag dezelfde infectie bleek te
hebben.
Na lang getwijfel pakten we toch onze valiezen en vertrokken richting
Nederland.
Met een extra voorraad mondmaskers kwamen we het weekend door.
Centerparcs én de mondmaskers brachten vele herinneringen naar boven...
Hoe leuk jij het vond in het zwembad, in het zand, op de glijbaan.
Hoe jij daar 's avonds spaghetti at en je gezicht helemaal onder de saus zat...
Leuke herinneringen dus, maar natuurlijk moesten we dan ook denken dat je
toen al zo ziek was en we hadden geen idee...
Je dronk geen melk meer, je weende zoveel...
Maar toch hadden we daar nog een zeer leuke vakantie met jou...
En ook nu was het plezant en hebben we ervan genoten.
Zowel je papa als ik hadden er nood aan om eens weg te zijn, weg van de
dagelijkse sleur.
Dit weekend is het Pasen... Ik veronderstel dat de Paasklokken ook bij
jullie wat eitjes
achter gelaten hebben?
Je zou het super vinden hé, om in de tuin op zoek te gaan naar lekkere
chocolade?
Binnen 2 weken is het jouw verjaardag - 6 jaar zou je geworden zijn.
Je bent al bijna evenveel jaar van ons weg als het aantal jaar dat je bij ons
mocht zijn...
Nog altijd kan ik het me niet voorstellen. Het lijkt nog alsof het
gisteren was dat je bij ons was...
We willen het niet altijd, maar de tijd gaat vooruit en we moeten mee.
En het is maar goed ook, altijd blijven stilstaan kan niet goed zijn...
We leven verder met mooie, blije herinneringen aan jou en dat is goed !!
Ondertussen is je broertje Wout op 5 maart 1 jaar geworden. Je was er ook bij hé, toen de ganse familie op bezoek kwam met cadeautjes voor je kleine broer. We misten je nog meer dan anders, jij moest een liedje zingen voor je broer... Het klinkt misschien wat stom, maar toen ze zongen: "lang zal hij leven, lang zal hij leven..." moest ik toch even slikken.
Ondertussen is ook 14 maart gepasseerd... 14 maart 2008, de laatste keer dat je geopereerd werd. Nu al 3 jaar geleden... Wat had je het lastig na die operatie, eerst leek alles goed te gaan, maar al snel bleek dat je het moeilijker had dan na de andere operaties. Ze moesten je langer in coma houden dan verwacht... Even werd gedacht dat je het niet zou halen. Maar dan kenden ze je nog niet, want ja hoor, plots was er een ommekeer en was je weer volledig bij ons. We kenden nog een paar leuke maanden, waarin we ook de kabouterfamilie mochten ontmoeten...
De weken na die operatie waren enorm zwaar, maar dankzij die operatie kon je toch nog wat langer bij ons blijven en daar zijn we dankbaar voor...
Onlangs hadden we een bijeenkomst van "ouders van overleden kinderen". Altijd wel aangenaam om een paar lotgenoten en verpleegsters van het UZ terug te zien. Die mensen begrijpen de dagelijkse bezorgdheid, het blijvende verdriet... Want collega's, vrienden en kennissen proberen het te begrijpen, maar het lukt niet en dat is toch vaak moeilijk. Hebben ze schrik om iets te vragen? En inderdaad, wat moeten ze vragen? 1 familie die ook aanwezig was tijdens die bijeenkomst heeft een interview gegeven voor BOTSING (boekje van gezinsbond voor ouders met tieners) en hun laatste zinnen zijn als volgt: 'Heel wat mensen durven niet beginnen over ..., ze zijn bang voor hun en onze emoties. Wij willen ... niet doodzwijgen, dan is het alsof we hem nog eens dood laten gaan. Ik heb op een manier nog liever een stomme uitspraak dan een stomme stilte.'
Ik begrijp heel goed dat mensen niet over jou durven spreken omdat ze denken dat ik zal beginnen wenen (en meestal is dat ook zo), maar bv gewoon eens vragen of Wout lijkt op Thibo, of Thibo ook zo flink was,... Dat soort dingen zijn algemene vragen en toch zijn ze een teken dat ze Thibo nog niet vergeten zijn.
Mama heeft makkelijk praten hé? Hoe was ik vroeger? Zou ik dat vroeger zo gedaan hebben? Ik weet niet meer hoe ik was, ik weet alleen hoe ik nu ben en dat moet maar voldoende zijn hé.
Ik wil hiermee maar gewoon zeggen, Bo'tje, dat ik je nog niet vergeten ben en dat ik wil dat ook anderen je niet vergeten. Wout begint nu echt de leeftijd te krijgen waarop jij ziek werd en dus begint de ongerustheid ook wat te groeien. Het is niet echt bewust, maar lichamelijk laat het toch al zijn sporen na...
Ondertussen begint de lente en daar hebben we net nood aan: een beetje zon, bloemetje die beginnen te bloeien... We hopen zo dat we een mooie zomer kunnen beleven met Wout en wat nieuwe energie opdoen.
Lieve Thibo, ik zou echt alles geven om je nog 1 dagje bij mij te mogen hebben. Mijn verstand weet dat het niet kan, maar mijn hart wil zo graag...
het is alweer een tijdje geleden hé, maar je bent nooit uit mijn gedachten, dat weet je.
Woutje is al 11 maanden oud, nog 1 maand en hij mag zijn eerste kaarsje uitblazen... Toen jij 1 jaar was vertoonde je al de eerste symptomen, maar wisten wij veel... Op de foto draag je met trots je eerste kroontje.
Omdat Wout nu al volop rondkruipt en alles zeer interessant vindt, waren we genoodzaakt om je plekje te verhuizen. Hij begon alle leuke dingen die we gekregen hebben van lieve mensen vast te nemen, en ervan te proeven. Toen je broertje geboren was heb ik altijd gezegd dat je niet zou moeten wijken voor hem, we zouden het wel aanleren dat hij er niet aan je plekje mocht komen. In de praktijk is dit niet zo makkelijk. Weet je, omdat jij grote fan was van Plop, draait jouw plekje ook volledig rond Plop en je broer vindt dit ook leuk. Zoals je kan zien op de foto kruipt hij ook al rond met de plopmuts op zijn hoofd. Het was niet meer veilig om je plekje te laten staan, niet voor hem en ook niet voor jou. Moest hij jouw tafeltje omvertrekken en je kaarsje op zich krijgen... Ik zou het mezelf nooit vergeten. Dus mama moest van haar hart een steen maken en jouw plekje verhuizen op onze kast. Ben je je nieuwe plekje al wat gewoon? Wij moeten er nog altijd aan wennen.
Ondertussen kruipt de tijd stilletjes voorbij... nog enkele maanden en je zou 6 jaar worden. Dit jaar valt jouw verjaardag op moederdag, net zoals 6 jaar geleden. Het zal een rare dag worden...
Ik zou eigenlijk elke dag een briefje naar je willen schrijven, en daarin schrijven wat we doen, wat er allemaal rondom ons aan het gebeuren is, maar jij kan toch alles meevolgen vanuit de kabouterhemel. En eigenlijk wil ik je altijd maar 1 ding zeggen: ik mis je, ik mis je, ik mis je... !! Mensen zeggen vaak dat verdriet slijt, maar naar mijn gevoel slijt het verdriet om het verlies van je eigen kind nooit. Je probeert het een plaats te geven en verder te gaan in het leven, maar de pijn blijft en soms is die er nog meer dan vroeger. Als we zien hoe Woutje nu is, dan beseffen we opnieuw wat we missen. Je lach, je grappige geluidjes, je kusjes ( in Wout zijn geval zijn het nog likjes)...
Ik blijf het herhalen en hoop dat je het hoort tot daarboven: ik zie je graag en wou dat ik je nog 1 keer dicht bij mij kon nemen...
vandaag is het 1 januari 2011. Een feest... Ik kan eigenlijk alleen maar denken dat er weeral een jaar zonder jou voorbij is. Hoe komt het toch dat de tijd toch vooruit gaat, terwijl ik eigenlijk zou willen dat hij stilstaat ergens in het jaar 2008, waar alles nog goed was?
Straks begint iedereen ons vanalles toe te wensen, maar hetgeen ik echt wil kan niemand me geven... Staan de mensen daar ook even bij stil? De mensen die dicht bij ons staan (familie en goede vrienden) denken daar ongetwijfeld aan, maar veel mensen zeggen zomaar iets. Er zijn zoveel mensen die een groot verdriet met zich meedragen, en dat is niet altijd duidelijk voor de buitenwereld. Soms kan ik boos zijn om de oppervlakkigheid van bepaalde mensen, maar anderzijds zijn net die mensen misschien het gelukkigst? Zij hebben dan niet iets meegemaakt wat écht erg is en staan er daarom ook niet bij stil dat andere mensen wel iets meedragen...
Amaai Bo'tje, je mama is weer zwaar bezig en dat voor het begin van het jaar. Straks denken de mensen dat het niet goed met ons gaat, maar het gaat wel goed. We zijn blij dat Wout er is om onze dagen op te fleuren, maar denken zeer vaak aan jou. Wout is ondertussen bijna 10 maanden en wij vinden dat hij meer en meer op jou lijkt, en dat is raar... We beginnen ons ook te realiseren dat jij in het ziekenhuis lag toen je 15 maanden was. Nog 5 maanden en Wout heeft die leeftijd...
We proberen ons niet té veel zorgen te maken over Wout, maar deze week was hij terug ziek en dan beginnen die hersenen automatisch te piekeren. Gelukkig hebben we een kinderarts uit de duizend en zij kan ons wel geruststellen. Jij kon ook goed overweg met de kinderarts hé? Heel vaak zijn we bij haar geweest en ze was er ook bij tijdens je laatste uurtjes. We zijn haar daar nog altijd enorm dankbaar voor en ik hoop dat ze dat weet. Ook nu bel en mail ik haar vaak met misschien onnozele vragen, maar ze blijft altijd vriendelijk en goedlachs en dat is fantastisch ! Er moesten meer zo'n mensen rondlopen op deze wereld...
Ja keppeke, er gaat geen dag, geen uur voorbij dat ik niet aan je denk. Hoe super zou je het vinden om de pakjes onder de kerstboom te mogen openen... We zouden opnieuw je mooiste kleertjes aandoen zoals we deden op je eerste kerst en nieuwjaar. Ah ja, zonder das is een man niet gekleed hé... Nu kunnen we alleen je plekje wat versieren en tegen je praten. Geef je ons eens een seintje als je ons hoort?
We missen je zo erg, mijn dikke vriend, en dat zal in 2011 niet anders zijn, daar mag je zeker van zijn. Maak er met al je sterrenvriendjes een leuk feestje van en tot binnenkort !
2011 dikke knuffels speciaal voor jou Je mama xxxxx
vandaag is het de verjaardag van Sinterklaas en dan krijgen alle flinke kindjes veel speelgoed. Woutje is een superbroer en daarom was er ook voor hem wat speelgoed voorzien, ook bij de oma's en opa's. Het waren korte bezoekjes, want mama is een beetje ziekjes, maar gelukkig weet Woutje nog niet zo goed wat al die heisa betekent.
Het is ook al 2 jaar dat ik vraag aan de Sint om jou nog even te mogen zien, maar ik denk dat dit zelfs voor hem te moeilijk is. Ik vraag geen speelgoed, geen snoep, alleen een dikke knuffel van jou is voldoende...
Mama is heel blij dat de Sint ook bij sommigen voor jou langsgeweest is. Ja, ook al loop je hier niet meer rond, ik ben zeker dat je in de kabouterhemel het braafste kindje bent, dus als er iemand nog iets mag krijgen, dan ben jij het wel. Papa vindt dat dat allemaal niet meer hoeft, maar mama hecht daar toch nog veel belang aan. Dus, dank-je-wel Sinterklaas voor de geschenkjes voor Thibo.
Weet je nog, Thibo, toen je de Sint eens gezien hebt? Je was zo bang dat je bijna onder mama haar trui kroop. Jammer dat je nu je schoentje niet meer kan zetten, of doen jullie dat allemaal samen toch nog in de kabouterhemel?
Vorige week is er hier zoveel sneeuw gevallen... Ik moest eraan denken dat jij maar 1 keer 1 dag sneeuw gezien hebt.... Velen staan er niet altijd bij stil, maar er zijn zoveel mooie momenten waar we je bij missen: de evidente dagen zoals sinterklaas, kerst, je verjaardag..., maar ook de eerste sneeuw, de kerstboom die geplaatst wordt, je botjes aandoen en een sneeuwwandeling maken, sneeuwman bouwen met papa,... We kunnen alleen maar hopen dat je vanuit de hemel kan zien dat we er met je broertje het beste proberen van te maken, en dat je weet dat we je nooit, nooit, nooit zullen vergeten.
Ik mis je echt zo verschrikkelijk veel, misschien wel elke dag meer en meer...
Dikke dikke dikke dikke knuffel en we zien elkaar ooit terug... Je mama
vandaag is het 1 november, een 'feestdag'. Een dag waarop we eens moeten denken aan alle mensen die we liefhebben die gestorven zijn... Raar dat ze daar een feestdag van maken. Moeten we niet denken aan die mensen op de momenten dat we dat zelf willen?
Voor mij is het een dag zoals alle andere dagen, ik dacht gisteren evenveel aan jou als vandaag, ik miste je even erg. Ik heb daarvoor geen feestdag nodig. En toch is het ook een andere dag, we krijgen bloemetjes en bezoek... Ik lig daarover wat in tweestrijd met mezelf. Aan de ene kant denk ik: "waarom kom je niet eens op andere dagen? waarom laat je op een andere dag niet eens weten dat je Thibo nog niet vergeten bent?" en aan de andere kant weet ik dat dat gewoon niet kan en dat we blij mogen zijn dat het op deze speciale dagen getoond wordt. En we zijn ook oprecht blij met alle bloemetjes, dus dank-je-wel aan iedereen !
Deze week was het op radio 2 bij de madammen over rouwen en Manu Keirse sprak. Hij vertelde dat verdriet voor een kind nooit over gaat, dat dit boven komt op totaal onvoorspelbare momenten. Zo namen we gisteren een fotoreportage met de schoonfamilie en ja, daar miste ik jou. Jij moest ook in het bos rondhuppelen en mooi 'cheese' en 'spaghetti' zeggen om te lachen op de foto. Ik had op voorhand niet gedacht dat ik echt veel aan jou ging moeten denken, en plots was je daar... Voor mij sta je dus wel op die foto's, maar anderen gaan je misschien niet zien.
Manu vertelde ook dat we ons schuldig mogen voelen over hetgeen gebeurd is, maar dat we niet schuldig zijn. Voelen wij ons schuldig? Schuldig is misschien niet het juiste woord, maar vaak vraag ik me toch af of we iets anders hadden moeten doen, of we iets beter konden doen,... Vragen waarop er geen antwoord meer komt, nooit...
Met je broertje Wout gaat het goed, maar dat weet je wel hé. Hij begint nu goed rond te kruipen en niets is nog veilig. Vanmorgen was hij een stukje van de krant aan het opeten, super !! Gisteren zat hij ook enorm te spartelen in zijn bad. Fantastisch om te zien hoe leuk hij het vond. Papa en ik vinden dat hij iets sneller evolueert dan jij, maar dat zal waarschijnlijk toch wel met de tumor te maken hebben. Hadden we maar iets vroeger kunnen opmerken dat er iets fout was...
Maar je verdwijnt nooit uit ons leven en dat is een grote troost. Bij alles wat ik doe, dan denk ik aan jou. Gaan we op boodschappen, dan denk ik aan hoe jij kon tieren in het winkelkarretje. Steken we Wout in bad, dan denken we terug aan de badmomenten met jou, vooral die na jouw operaties. Eet Wout een boterhammetje, dan denken we dat jij niets meer mocht eten en dat dan boven alle verwachtingen toch weer deed. Gaat papa naar de kippen,, dan denken we dat jij het fantastisch vond om de kippen te aaien (jaja !)... Je ziet, dikke vriend, ook al ben je hier niet meer lijfelijk aanwezig, toch ben je altijd in ons midden.
Tot later, mijn dikke dikke dikke vriend. Ik zie je graag, voor altijd... Je mama
(de bijgevoegde foto is van een maand voordat we wisten dat je ziek was - CenterParcs in Meerdal Nederland)
het is al een tijdje geleden dat je mama nog een briefje naar je schreef, maar we zijn je nog niet vergeten hoor...
Vandaag is je broertje 7 maanden geworden... 7 maanden geleden was het zo'n emotionele dag voor ons: nieuw leven in huis... Wat was de thuiskomst moeilijk, je plekje stond daar met Wout zijn wiegje ernaast. Zo oneerlijk, jij moest normaal kunnen rondhuppelen van blijdschap met je kleine broer. We kunnen alleen maar hopen dat je een sprongetje in de lucht maakte hierboven...
Een weekje geleden was het mama haar verjaardag en papa had in het weekend ervoor een leuke verrassing geregeld in Brugge. Een momentje voor ons 2 alleen en dat was wel leuk. Op mama's verjaardag zelf was papa het een beetje vergeten (foei!). Had jij nog in ons huisje rondgelopen dan was dat zeker niet gebeurd. Dan zou jij al van 's morgens vroeg een liedje komen zingen, mama overladen met kusjes en je zelfgemaakte geschenkje afgeven...
Ja Bo'tje, nog steeds denken we elke dag, bijna elke minuut aan jou, en op speciale dagen nog eens extra. Hoe zou je er nu uitzien, hoe zou je klinken, hoe zou je het doen in school,...? Vragen waar we nooit een antwoord op zullen krijgen. Ondertussen ben je al 5 jaar, maar in onze herinneringen blijf jij 3.
Wout heeft sinds kort 2 tandjes. Als ik naar de foto's kijk van toen jij zo oud was had jij er nog geen. Als Wout 4 jaar is zijn er geen foto's meer om te vergelijken...
Laatst kreeg mama een berichtje van iemand die langs het UZ Gent passeerde en me liet weten dat ze aan daardoor nog eens aan je dacht. Het zijn kleine dingen, maar die dingen zijn belangrijk voor ons. Vaak denken mensen dat ze ons verdriet doen door zoiets te zeggen, maar het tegendeel is waar. Ook al is Wout nu het zonnetje is huis, jij bent dat 3 jaar lang geweest en nu schitter je nog altijd in ons midden !
Sommige mensen vinden dat Wout niet echt op jou lijkt, maar hieronder 2 foto's, 1 van jou (in de eetstoel) toen je ongeveer dezelfde leeftijd had van Wout nu. De 2de foto is van Wout, terwijl hij een blik werpt op zijn grote kabouterbroer hierboven. Voor mij is het duidelijk: jullie lijken toch op elkaar en zijn superbroers !
Dag Bo'tje, tot een volgende babbel We missen je xxxx
heb je het gezien dat we woensdag nog eens een bezoekje brachten aan het UZ in Gent, de plaats waar je 2 jaar zoveel vertoefde en waar we leuke en ook veel minder leuke momenten beleefden?
Het was hoog tijd dat we je broertje Wout eens toonden aan een aantal mensen van Koester en verpleegsters. We waren wat aan de late kant omdat Wout zo'n lange slaper is, en daardoor was er minder volk op de afdeling, wat wel jammer was.
Er hangt nog altijd dezelfde geur, die naar je toekomt van zodra de deur opengaat. Echt waar, de afdeling heeft zo'n typische geur, die vergeet je nooit meer...
Het gebouw waar nu de kinderafdeling is wordt volledig afgebroken en tegen juni 2011 verhuizen ze naar een nieuw gebouw. Dat was echt hoogdringend, want op de staat van het gebouw is echt niet meer te verantwoorden. Eigenlijk is het wel raar, de plaats waar je veel van je jonge leventje doorbracht, wordt gewoon afgebroken. Weg... We gaan het nooit meer kunnen bezoeken. Ik had er nog niet bij stilgestaan tot we met de mensen daar over de verhuisplannen spraken. Misschien moeten we bij een volgend bezoekje eens een paar foto's nemen...
Ondertussen is je papa ook weer aan het werk. Hij heeft tijdens het verlof zeer goed voor je broertje gezorgd. Dat deed hij ook altijd met jou hé, tijdens de vakanties. Je papa ging vorige week met zijn petekindje (die ca 9 maanden ouder is dan jij) naar Plopsaland en het was een superleuke dag, maar hij heeft jou enorm gemist. Plopsaland was JOUW land, je vond het telkens super als we daar naartoe gingen. En in alle eerlijkheid: je mama en papa vonden het ook schitterend om je telkens te zien glunderen. Het was voor papa dus geen gemakkelijke dag: alles wat hij met zijn petekind deed zou hij normaal nu ook met jou kunnen doen en dat zou super zijn...
Je ziet, Bo'tje, we vergeten je niet... Binnenkort is het 1 september, dan zou jij al naar het derde kleuterklasje gaan en volgend jaar de grote stap naar het eerste leerjaar... Jammergenoeg kunnen we dit in realiteit niet meemaken, maar volgend jaar koopt mama een mini-boekentasje voor bij je plekje, beloofd !!!
vandaag is het weer een speciale dag... 2 jaar geleden rond 20u 's avonds vertrok jij naar een wereld zonder pijn. Op dat moment voelde het eigenaardig genoeg zelfs goed aan: eindelijk was je verlost van alle ellende, van alle prikjes, van alle medicijnen en vooral van alle pijn.
Nu moeten we al 2 jaar leven zonder jouw fantastische lach, zonder jouw grappige woordjes, zonder jouw dikke knuffels... De mensen zeggen: "het leven gaat verder" en inderdaad, dat klopt, maar het gaat toch op een heel andere manier verder dan bij de meesten onder ons.
Toen het vorig jaar jouw 1ste kabouterverjaardag was konden we aan jouw oma's en opa's het nieuws brengen dat jij grote broer werd. Ondertussen is Woutje al 5 maanden oud... Raar, de tijd gaat vooruit, maar jij blijft altijd 3 jaar. Voor jou komt er geen eerste schooldag, geen eerste leerjaar, geen eerste communie, geen eerste toetsjes, geen vormsel, geen eerste vriendinnetje....
Woutje is nog te klein om te beseffen dat het vandaag jouw dag is. Hij eet, slaapt en speelt als elke andere dag en dat is maar goed ook.
We waren vandaag aangenaam verrast door de vele kaartjes en sms-jes: de mensen zijn je echt nog niet vergeten. Vaak lijkt het zo omdat er nu meer over Wout gesproken wordt, maar we zijn iedereen enorm dankbaar dat ze vandaag extra aan jou denken.
Hebben ze voor jou een taart gebakken hierboven? Al 2 jaar vragen we ons elke dag af of het daar nu echt zo goed is? Kan je leuk spelen met al je vriendjes? Kijken jullie met zijn allen naar jullie mama's en papa's?
Soms wou ik dat ik je nog 1 keer kon vastnemen, je nog 1 keer kon knuffelen, je nog 1 keer kon horen lachen, je nog 1 keer "mama" of "papa" kon horen zeggen, je nog 1 keer kon induffelen voor het slapengaan, je nog 1 keer uit je bedje kon halen 's morgens... Je kon ook zo grappig je vingertje in de lucht steken als je iets nog 1 keer wilde (zie foto). Dat was dan vooral als je nog een keer naar een Plop-filmpje wilde kijken, en wie waren wij om zo'n grappig gebaar te weigeren?
Ook al is Woutje nu bij ons en zorgt hij ervoor dat we al die dingen met hem kunnen doen, toch vergeten we je nooit. Elke minuut van de dag denken we aan je, aan hoe goed je voor hem zou zorgen, hoe flink je met hem zou spelen, hoe je zou helpen met zijn badje. Je kan dat allemaal niet écht doen, maar toch weten we dat je samen met ons voor hem zorgt, op je eigen speciale manier.
Bo'tje, ik kan hier nog uren blijven schrijven naar jou, maar uiteindelijk komt het altijd op hetzelfde neer: we zien je graag, we blijven je missen en vergeten je nooit !!!
Thibo's speelkameraadjes in de kabouterhemel: Rytse, Laura, Emily-Grace, Soetkin, Rune, Lotte, Seppe, Sebbe, Jason, Kyara, Jolien, Willem
Speciale dank-je-wel aan: - oma en opa voor de zorg voor Thibo en voor mama en papa - familie, vrienden en collega's voor de blijvende steun - dokters, verplegers en Koester van 3k6 van het UZ Gent voor de medische hulp - psychologe Nathalie voor de ondersteuning - spelbegeleidster Charlotte voor het entertainment - kinderarts Dr Demeerster voor de goede zorgen voor Thibo en voor de blijvende steun aan mama en papa - juf Ulrike voor de leuke knutselwerkjes - kinesisten Anja en Kimberly voor de leuke klimoefeningen
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hei Bo'tje,
Dag lieve lieve Thibo,
