Gisteren treinde ik 6 uur … op en neer naar Leeuwarden als gezelschap van mijn dierbare vriendin die last heeft van angst om alleen te reizen …Na een genoeglijk logeerweekend bleek de door haar geregelde thuisrit per auto niet door te kunnen gaan. We hadden daardoor 3 uur extra vriendinnentijd en of ik nou thuis Netflix of in de trein … het maakt mij allemaal niet echt uit. De NS deed voorbeeldig haar werk.

Ik prijs mij gelukkig weinig tot geen angsten meer te hebben. Het een na ergste dat me kan gebeuren is dat ik dood ga en dat gaat ooit zeker weten een keer het geval zijn … Vele vormen van malheur heb ik in dit leven al overleefd … maar het hart is een keer vaker geheeld dan gebroken … ik heb dierbaren begraven en gemist tot het punt dat het weer draaglijk is … ooit waren er meer rekeningen in een la dan ik destijds kon betalen … er was meermaals werk waar ik bijna overspannen van werd.               Ik herinner me al die extra opgelaaide emoties nog … maar als een zwart-wit film … eentje uit het archief. 

Daardoor tel ik écht wat voelt als zegeningen … een heerlijk huis … gewaardeerd werk waar ik de deur niet voor uit hoef … dierbaren die ik regelmatig zie en bovenal een gezond lijf,  eentje dat geen last heeft van hartkloppingen of hyperventilatie in de trein.