Meteen maar met de deur in huis: ik heb jaren gerookt en niet zo zuinig ook. Ik ben er niet trots op, ik schaam me diep, ik begrijp niet dat ik geen weerstand heb kunnen bieden aan de nicotine. En met terugwerkende kracht bied ik mijn vroegere collega’s mijn excuses aan omdat zij, bij het binnengaan van mijn werkkamer, zich eerst met behulp van de vlinderslag een weg moesten banen door vieze rook-, reuk- en smaakflarden die je ook nog het uitzicht ontnamen. Mijn (auto)biograaf zal schrijven dat ik de eerste … jaren van mijn leven niet heb gerookt en de laatste … ook niet. (Op de plaats van de puntjes komen straks getallen, maar daar is het nu nog te vroeg voor.) Wat daartussen zit, is in elk geval blauw van de rook en zwart van de nicotine. 

Wat de zonde tot een doodzonde maakt is de pijp. Jawel, ik heb een tijdje gehoorzaamd aan een innerlijke stem die zei dat het de hoogste tijd was de pijp ter hand te nemen. Nadat ik een keuze gemaakt voor een bepaald type pijp en tabak, waarover later meer, voltrok zich het grandioze ritueel. Hoe ik de pijp liefkozend uit het rekje haalde, een plukje tabak uit de doos nam en dat voorzichtig en toch kordaat in de pijpenkop vlijde als ware het hooi, er met een lucifer (áltijd met een lucifer, nooit met een aansteker!) de brand in stak, en de eerste teugen tot mij nam. Wat een genot, die geur en smaak! De rook enigszins laten golven in je mond en die dan met een gerichte straal naar het plafond linksboven blazen. Natuurlijk niet inhaleren, want dat is helemaal zonde. Op een van de foto’s laat ik u mijn pijpenverzameling zien. Van alles wat: oud en jong, groot en klein.

De tabakskeuze was een verhaal apart. Eerst wilde ik – het was in mijn storm-en-drang periode - aan de karameltabak (van het merk Clan) met die weeïge geur die u waarschijnlijk wel kent. Maar die tabak was alleen goed om te ruiken, niet om te roken. Via de Friese Herenbaai ben ik tenslotte beland bij de Voortrekker. Van Theodorus Niemeyer uit Groningen. Op het pakje ziet u een Boer met een hoofdletter en een ossewa die naar Transvaal trekt, onderweg almaar zingend van Bobbejaan en Sarie Marais.

Op een goede dag was het afgelopen met de pijp. Ook met de sigaret trouwens. Na een waarschuwend hartinfarct zei mijn cardiologe dat het toch beter was om de pijp aan Maarten te geven, rigoureus met roken te stoppen. Dat hebben we gedaan, van de ene dag op de andere, nu al weer jaren geleden. Mijn vrouw was solidair en is ook gestopt. We zijn tegenwoordig niet-rokers. Maar u zult mij nooit rokers horen beschimpen of op een andere manier in de verdomhoek zetten. Want ik ben ook zwart van binnen, onder andere van de Voortrekker. Bovendien heb ik boter op mijn hoofd.

29-10-2011, 21:48 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Thuis heb ik een kleine verzameling van meest technologische dingetjes met twee eigenschappen: (1) ze kosten niets of bijna niets en (2) je kunt er eigenlijk niets mee. U begrijpt dat mijn hart sneller ging slaan toen ik in de Blokker-folder een aanbieding zag van een digitale camera voor de prijs van € 9.95. Dat kan niet anders dan voor mijn verzameling bedoeld zijn, dacht ik.  Hoewel de prijsverloop van digitale camera’s omgekeerd evenredig is aan dat van het aantal pixels, een beetje 12-megapixel-camera met stabilisator koop je al voor  125 euro of daaromtrent, is het onbestaanbaar dat een apparaatje van nog geen tien euro beelden op je netvlies tovert. Daar kunnen ze hem zelfs in China niet voor maken.

Ik naar de Blokker. Ja hoor, daar staat hij. Fraai en uitgebreid verpakt en verzegeld, made in Taiwan, achter slot en grendel in de hebbedingenkast.  ‘Meneer,’ zegt de aardige verkoopster waarschuwend, ‘dit is natuurlijk geen échte digitale camera hoor!’ Terwijl toch zowel in de folder als op de verpakking niet te ontkennen ‘digitale camera’ staat. Maar de verkoopster is veel te vriendelijk om ergens stampij over te maken en ik weet ook wel wat er voor tien euro te koop is. Geen digitale camera dus.

Spannend altijd, zo’n verpakking open maken! Wat tref ik aan? Een op een camera lijkend gevalletje met een kijkglaasje (9 bij 5 centimeter en 12 millimeter plat) met een tweetal knopjes en iets wat op een lensje lijkt. Voorts een usb-kabeltje, een elegant draagkoordje, een cd-tje met software en een gebruiksaanwijzing in vier talen, waaronder een Nederlandse en bij nader inzien nog niet eens zo’n slechte. Voor de liefhebbers: het is een 300K pixel camera.

Wat kan dit apparaatje? Volgens de gebruiksaanwijzing heel veel. Het kan foto’s maken die je op je pc kunt bekijken, je kunt er videoclips van wel 15 seconden mee opnemen, en het apparaatje is bruikbaar als webcam. De camera kan nog veel meer, maar dat moet u zelf maar eens nalezen. Vrolijk staat er nog bij: de camera is geschikt voor binnen en buiten, zorg wel voor voldoende licht. Scherp stellen hoeft niet. Tussen een halve meter en oneindig is alles scherp als u tenminste niet staat te wiebelen bij het fotograferen.

Weet u het nog, we hebben het over een dingetje van nog geen tien euro. Zou je er, vraag ik mij af, echt een foto mee kunnen maken? Wat let ons de proef op de som te nemen. Maakt deze camera de grootse verwachtingen waar?

De installatie is een fluitje van een cent. Ik lees: doe twee van die kleine alkaline batterijtjes ergens in hun huisje en installeer de software op je harde schijf. De gebruiksaanwijzing laat niets te wensen over, want als ik het kan, kan iedereen het.

Ik loop naar buiten, het is ’s morgens om een uur of negen. De zon staat nog heel laag op deze mooie novembermorgen. De eerste foto is van een houtstapel waar de zon tegenaan schijnt. Niet moeilijk lijkt mij. En voor de tweede foto kiezen wij een sentimenteel landschapje. Even controleren of het wat geworden is, is er niet bij, maar wat wil je ook voor dit geld. Aan de teller te zien heb ik twee foto’s gemaakt. We gaan nu naar binnen om te controleren of het waar is.

Een kabeltje verbindt mijn 300K-camera met mijn pc en de software zorgt ervoor dat er twee afbeeldingen moeiteloos worden gedownload. Ik geloof mijn ogen niet. Het apparaat werkt inderdaad. Het is wel een digitale camera!

De verdere bewijzen volgen op de voet. Ik zie op de computermonitor mijn eerste foto: die van de houtstammetjes. Ze zijn te tellen, dus levert de camera voldoende scherpte. En kijkt u eens naar het schone landschapje. Is het geen plaatje! Met de hand op het hart verzeker ik u dat ik niets aan het resultaat heb veranderd. Behalve door met photoshop-elements even een horizon rechtzetten. Ik had misschien ook de kleuren kunnen corrigeren, maar dan is de aardigheid er af.

Ik neem mij voor om de twee plaatjes te laten afdrukken en die aan de Blokker-verkoopster te laten zien. Met de woorden: geen geld voor zo’n mooie camera! Je begrijpt niet waar ze het van doen, die Taiwanezen.

23-10-2011, 21:21 Geschreven door terra38  
Reageren (1)