|
Het
blokkendoossysteem is heel eenvoudig. Om te beginnen moet je ervoor zorgen dat
alle twintig blokken zó met hun bovenkanten naast elkaar liggen dat je een
mooie passende voorstelling ziet. Beroemd in dit verband zijn de sprookjes van
de gebroeders Grimm. Twintig bovenkanten van twintig kubusjes, netjes tegen
elkaar aan gelegd in vier rijen van vijf laten Roodkapje zien die toevallig op
weg is naar grootmoeder. De wolf naast haar, de tong uit de bek, heeft zo te
zien snode plannen. Scrolt u maar even naar beneden, dan ziet u wat ik bedoel.
Neem
nu de bovenste rij van vijf tussen de middelvingers en draai de hele rij een
slag naar achteren (of naar voren, as you
like it). Dan leg je de rij weg. Hetzelfde doe je met de tweede, de derde
en de vierde rij. Gedraaide rijen leg je voorzichtig tegen de vorige aan. En o
wonder, na vier keer draaien zie je een compleet nieuw sprookje. Bijvoorbeeld
iemand die de gevaren van de rijstebrijberg heeft bedwongen en zich nu in
Luilekkerland tegoed doet aan de gebraden eenden die ongevraagd in je mond
vliegen. Het raadsel wordt tot een mysterie-van-de-blokkendoos, wanneer je
merkt dat je kunt wenden en keren op heel veel verschillende manieren. Het is
de kunst om steeds weer een ander sprookje tevoorschijn te toveren. Niet elke
vorm van draaien en omkeren heeft een passend resultaat tot gevolg. Soms
verschijnt Sneeuwwitje in het sprookje van Hans & Grietje en dat is
natuurlijk nooit de bedoeling geweest van de Grimm Brothers.
Over
kubussen, draaien, wenden en keren gesproken, wij herinneren ons allen nog de
kubus van Rubic. Een handige Hongaar ontwikkelde een ingenieuze kubus met zes
zijden in verschillende kleuren. Elke laag kon apart, los van de andere, en
ongeacht welke kleur boven, links- of rechtsom draaien. De kunst was een geheel
in de war geraakte kubus met zo weinig mogelijk draaibewegingen en in zo min
mogelijk tijd weer een fatsoenlijk aanzien te geven, namelijk met éénkleurige zijden. Ikzelf
werd er altijd ontzettend kriebelig van, maar mijn oudste zoon was er een
meester in, ook al zat hij toentertijd nog maar in groep zeven van de
basisschool. Net als met de blokkendoos moest de sleutel worden ontdekt. Want
je maakt mij niet wijs dat er geen enkele systematiek in zit. Ik draaide tot ik
een ons woog, met soms een aanvaardbaar resultaat. Mijn zoon keek even, deed
een aantal slagen en klaar was kubus. Mijn zoon had er slag van, zei iemand
treffend. Dat was waar, want hij kon het ook met andere draai-, wend- of
keerdingen. Of ze nu rond, vierkant of driehoekig waren, het was om het even.
Mijn
vrouw was vaak bezig met een handwerkje. Ze maakte normaliter prachtige quilts,
maar op een dag was ze bezig met iets kleins, dat zag ik wel. Wie schetste mijn
verbazing dat het handwerkje-onder-handen een stelsel van stoffen kubussen was,
acht in totaal, die op een vernuftige en voor mij raadselachtige manier aan
elkaar vast zaten.
Ook
deze zachte blokken kun je draaien, wenden en omkeren, net zo lang tot er iets
leuks ontstaat. Je kunt een kubus maken, wat ik langzamerhand geen prestatie
meer vind, maar ook een soort leunstoel of een bruggetje. Of iets heel
abstracts. Heel mooi moet ik zeggen en dat komt ook doordat de vlakken van de
blokken versierd zijn met bloemen, beren of kuikens. Nu het voorjaar is en de
gedachten aan komend tuinonderhoud de aandacht vragen, hebt u waarschijnlijk
weinig tijd voor het wenden of keren van al of niet stoffen kubussen. Het is
ook meer iets voor werkzaamheden binnenshuis. Want al wendend en kerend kun je
je gedachten zo mooi alle kanten uit laten gaan.
|
