Soms kom je van die echte betweters tegen. Eentje had vandaag zo'n groot ego dat je het makkelijk terug kan vinden op Google Earth, het is zo groot dat het zelfs een eigen postnummer heeft!!!
Hij zou eens zeggen wat hij allemaal vond van mijn boeken. Net als Wallace (van Wallace and Gromitt) stond zijn 'mond' geen ogenblik stil...
Vandaag was ik te gast bij een niet alledaagse klant, alhoewel ik hier liever niet het woord 'klant' gebruik, dat klinkt immers allemaal zo zakelijk...
Ik mocht een verkocht item thuisbrengen en werd zomaar mee aan tafel uitgenodigd voor een lekker maal. Eigenlijk eet ik niet zo vaak thuis en ben die opgewarmde kost vaak beu. En komt daarbij nog een gezellige babbel... Blij zo'n mensen te mogen ontmoeten! Op zo'n dagen voel ik me extra gelukkig met wat ik doe.
Vandaag las ik in de kranten dat 'madame' Michelle Martin Knokke met een bezoek heeft 'vereerd'. De coiffeur van de nonnonnetjes was vorige week niet langsgekomen bij de Arme Klaren in Malonne en madame week dan noodgedwongen uit naar een chique etablissement in Knokke. Ze verdiende 40 000 euro in het 'kot', in het gevang. Moet dat geld niet in de eerste plaats naar de familie van de slachtoffers gaan? Kan het dat ze haar eigendommen vlug versluisde naar haar kinderen of zo, beseffend dat ze anders alles zou moeten afstaan aan de slachtoffers en familie?
Heel logisch dat burgemeester Lippens duidelijk maakte dat die moordenares niet welkom is in zijn stad. Wellicht logeerde ze of logeert ze bij haar vriendje Nihoul in Zeebrugge...
Een geluk voor die vreselijke kindermoordenares dat ik daar geen coiffeur was want ik had haar kop zeker helemaal kaal geschoren en een hele spuitbus haarlak in haar valse face leeggespoten... zodat ze stopt met zelfvoldaan grijnzen...
Ik hoop voor haar dat ik ze niet in Brugge ontmoet want dan zal het haar beste dag niet zijn! Kinderen laten verhongeren, hoe kan je als mens zoiets doen?
Een konijn, tot de tanden bewapend... Onlangs gespot in Eggewaarts!
Vandaag gebeurde er een ongevalletje in Eggewaartskapelle, het dorpje waar ik vandaan kom. Daar gebeuren echter wel meer rare dingen maar we gaan hier niet over uitweiden nu... Onverklaarbare dingen en zo, onmenselijke dingen ook... Bepaalde mensen die zich de zotste dingen in het hoofd halen, om je onnozel te lachen! Maar daar gaan we het hier natuurlijk niet over hebben...
Een oplegger met Hongaarse chauffeur reed in de Minnaerstraat, een straat waar hij eigenlijk niets te zoeken had met zo'n gedrocht. Zijn gps zou hem in dit straatje gestuurd hebben. Totaal ongeloofwaardig eigenlijk, want de gps zou zich in dit gebied baseren op oude wegenkaarten van 20 jaar oud, dus van in de tijd dat de dieren (hier) nog konden spreken... De tijd dus voor de aanleg van de autoweg van Brugge naar Duinkerke (en zo verder...).
Nee, volgens mij is het zo'n 'rappen haze' die hier op jacht ging, die van die lieve 'keuntjes' ondersteboven wou rijden om ze dan in zijn kookpotje te gooien. Weeral geld uitgespaard... Die Oosteuropeanen zouden zelfs water uit de gracht scheppen om geen geld te moeten uitgeven aan drinkwater. Maar blijkbaar was de haze hier te traag ... of te snel? Ipv die arme keuntjes lag hij nu zelf ondersteboven. Vandaag laten de konijntjes zich trouwens niet meer kisten!
...de mens wikt ('wikkelt') maar God beschikt!
Wie een put graaft voor een ander valt er zelf in! (En dat geldt voor iedereen in dit dorpje...)
Af en toe kom ik - al snuisterend in mijn paperassen - een klasfoto tegen van ca 1985, toen ik aan het college in Veurne studeerde. De laatste maanden kon ik via internet al heel wat oude klaskameraden opsporen, eentje is overleden (al vele jaren geleden) en van anderen ben ik elk spoor bijster.
Sommigen zijn landbouwer geworden, een ander is militair, enkelen hebben een eigen zaak, enz. Eentje woont hier vlakbij en zie ik nog regelmatig.
Onlangs kwam ik in contact met een 'oude' klasgenoot die ik altijd heel erg wist te waarderen. Zijn spoor was ik bijster, tot ik onlangs zijn naam ontdekte op het bidprentje van een oude Eggewaartsenaar. Hij stond er vermeld als kleinkind.
Na wat extra zoeken vond ik hem eindelijk terug! Niemand die me nu kent zal dit willen geloven maar als student was ik niet altijd van de braafste... Door dat contact van enkele weken terug werd ik me daarvan opnieuw bewust. Ik was immers nogal hevig bezig met het gooien van krijtjes. Naar de medestudenten en soms ook naar doelwitten als het schoolbord en enkele leraren (al waren er maar heel weinig leraren die zich dat lieten welgevallen...).
Ook mijn broers waren niet van de braafste, soms zaten we gezellig met zijn drietjes in de strafstudie. Maar ook daar vlogen we soms buiten als we het daar al te bont maakten... Veel hing af van wie die strafstudie gaf... Een bepaalde priester, EH Terrie, was een geliefd doelwit van spot. We gooiden inktdruppels met onze pen op zijn blauwe schort op het moment dat hij ons passeerde tussen de studiebanken. Wast het echter 'Tarzan' of 'Neuze', dan waren we héél braaf... Van die mannen was ik toch wel wat bang, met hen moest je het niet in je hoofdhalen om de 'plezanten' uit te hangen!
Andere studieleraren waren 'Tallore' (De Loore of zoiets denk ik, ik heb nooit de echte naam van deze brave mens gekend...). Hij werd soms knettergek van ons, toen we in het tweede moderne zaten. In het derde had ik dhr Kesteloot als studiemeester. Daar viel niet mee te lachen en het regende straf bij hem. Ooit had ik een draagbaar radiootje mee en per ongeluk (of wat dacht je?) duwde ik op 'on' en een seconde lang (niet langer!) klonk er een keihard geluid door de studiezaal. Niemand die het hoorde blijkbaar, het was dan ook onvoorstelbaar dat iemand een radio zou laten spelen in Kesteloots studie. Ik kon de knop dus na een kleine seconde terug 'uitzetten' en haalde mijn hand heel behoedzaam uit mijn boekentas. Maar Kesteloot had het natuurlijk gehoord en gezien, ik was een vogel voor de kat, dacht ik even. Maar Kesteloot keek alweer de andere kant uit en ik was gerustgesteld. Eventjes later wandelde hij tussen de studiebanken zoals hij regelmatig deed. Ik was me van geen kwaad meer bewust... totdat ik aan mijn haren uit mijn studiebank getild werd. Kesteloot deed me enkele seconden in de lucht zweven. Ik riep luid : 'Lat me los!' En dat deed hij. Hij wandelde gewoon terug naar zijn lessenaartje vooraan en deed alsof er niets gebeurd was.
Ik voelde dit echter nog maandenlang, hij had me echt ferm pijn gedaan. Wanneer ik met ongenoegen terugdacht aan deze in-greep van Kesteloot en hij me aankeek om uit te zoeken of hij me geen straf kon geven voelde ik steevast aan mijn haar. Met mijn rechterhand bevoelde ik dan heel voorzichtig mijn haardos, daarbij pijnlijke grimassen makend. Kesteloot's gezicht kleurde dan bloedrood van 'coleire'. Wie laatst lacht...
Intussen zijn hier vele jaren over heen gegaan en kijk ik met vreugde terug op de vele mooie momenten in mijn studietijd.
Op de rommelmarkt vorig weekend liepen er heel wat verzamelaars rond. Gewone rustige mensen maar ook van die 'gejaagde gekken', die er niet voor terugdeinzen om anderen een voetje te lichten, althans figuurlijk. Ze zouden hun ziel verkopen voor een speciaal boek, tijdschrift, postkaart of doodsprentje...
De enen zijn natuurlijk nog rapper dan de anderen, en er kan natuurlijk maar een de allerrapste zijn. Daarom houden sommigen elkaar heel goed in het oog. Als de ene op een bepaalde stand iets bekijkt zal het wel interessant zijn, zodat in enkele minuten tijd heel de boel zich verdringt rond één map met postkaarten of een hoop bidprentjes. Van zodra de eerste de map uit handen geeft staan er een half dozijn anderen klaar om 'een slag' te slaan... Of om 'gesten' te doen achter een ander zijn rug...
En, wie niet rap is, moet slim zijn. Er wordt dan ook de hele tijd 'kwaad verteld' over de anderen. De anderen zijn gulzig, gierig en egoïstisch. Sommigen gunnen de andere het kaas op hun brood niet. En dat noemt zich dan 'verzamelaar'!
Met een zeker amusement luister ik naar al die roddels, zo gaat de tijd wat vlugger voorbij. Sommige van die verzamelaars laten niets onverlet om anderen in een slecht daglicht te plaatsen, en zo de 'concurrentie' de duvel aan te doen, om dan zelf des te meer kunnen verkopen. Zo kwam er een oud ventje op de beurs, een simpele ziel, hij liep in een grote boog om een stand waar iemand heel wat interessante prentjes meehad. Door de geniepige pietpraat van een andere verzamelaar komt de man niet meer kopen bij die brave standhouder. Door het geroddel van de laatste dagen weet ik precies hoe de vork in de steel zit. Die roddelnonkels willen eerst hun eigen voorraadje kwijt aan dat zielig oud ventje... Hoe laag kan je vallen... Ik zwijg want het zijn mijn zaken niet. Maar wie wind zaait zal storm oogsten!
Tegenwoordig heb ik steeds nogal weinig verwachtingen wanneer ik me voorbereid op een antiek- of ander beurs. Vandaag duurt het lang eer mensen beslissen tot aankoop van een waardevol boek of stuk antiek.
Afgelopen weekend was het weer zover : rommelbeurs in de beurshallen te Brugge. De Oekraïne-werkgroep zette voor de zoveelste keer haar beste beentje voor om er iets moois van te maken. Heel wat vrijwilligers zetten zich belangeloos in olv Luc Sneppe.
Tijdens het opstellen was er een drukte van jewelste. Antiquairs en pseudo-antiquairs, verzamelaars en ook enkele echte ambetanterikken, enkelen met 'lange vingertjes', en vele anderen maakten jacht op koopjes. Zonodig met wat elleboogwerk. Kwestie van de eerste te zijn. Zo was er iemand die een collectie Liebigprentjes vond. Hij nam ze in de handen, men vroeg er een groot bedrag voor en hij wilde 'wat' afpingelen. Maar dat werd hem onmogelijk gemaakt door enkele 'collega's' die aan de verkoper teken deden en hem toeriepen dat zij ook 700 euro wilden geven. Dus was er geen sprake meer van afpingelen en moest de man de volle pot betalen.
Zelf vond ik wat boeken en zo. Men kwam me zeggen dat er iemand met grote heiligenbeelden gearriveerd was. Ik repte me naar die stand, bekeek de beelden. Loodzwaar want in massieve eik... maar voor mij toch 'te licht bevonden' want ik vemoedde dat de beelden veel jonger waren dan ik aanvankelijk dacht. Zo zag ik een bisschop met een zowaar bijna woeste gezichtsuitdrukking... wat me onmiddellijk deed denken aan de Sint-Rochusbeelden die men tegenwoordig invoert uit de Filippijnen. Precies dezelfde lelijke tronie en baardje. Aanvankelijk bracht ik een bod uit op die bisschop maar gelukkig ging men hier niet op in.
Het publiek. Heel wat verzamelaars dus, ook nogal wat 'beroeps'. Maar ook veel rare tiepen, op de duur leek het wel een freakshow. Enkele mensen met een handicap passeerden de revue, sommigen van hen achtte ik echt niet in staat om op hun eentje, zonder begeleiding dus, zomaar rond te lopen. Eentje passeerde gisteren zaterdag zeker 30 keer voor mijn 'kraam', vandaag weer zo eentje.
Velen klaagden over de verkoop maar meestal was dit hun eigen schuld, je kan immers niets verkopen als je enkel waardeloze rommel aanbiedt. Met uitzondering dan van oud of nieuw kerstmisgerief, oude 'kleren' en bucht van boeken (eentje had enkel franstalige voddeboeken bij...). En allerlei andere brol ging ook vlot over de toog. Mooiere zaken echter bleven meestal onaangeroerd, uiteraard omdat het kostenplaatje meteen veel hoger was.
Enkele mensen spraken me aan over het ongeval van Stefaan Louwagie en zijn vrouw, vorige week vrijdag. Ze snappen niet hoe iemand zomaar van rijstrook veranderde en hierdoor twee brave achtbare burgers het leven ontnam. Ik kan enkel hopen dat het gerecht de dader passend aanpakt, zodat die tiep passend gestraft wordt.
Een jonge moeder en kind kwamen aan mijn stand. De moeder vroeg me opeens : 'Kan dat zijn dat jij in de dierentuin van Antwerpen werkt?' Ik : 'Ja, soms val ik in tijdens de weekends en hang er de aap uit!' De dame verduidelijkte daarna wat ze precies bedoelde : in de zoo zou er iemand werken die nogal op mij lijkt. Weet ik veel... maar vind het wel grappig.
Ik zag er vele tientallen kennissen en het was gezellig babbelen. De verkoop viel wat tegen, mijn winkel een viertal dagen sluiten voor wat kleine verkopen is natuurlijk niet de max, maar er komt zeker 'wat' naverkoop. Ook kreeg ik enkele aanbiedingen, o.a. twee houten heiligenbeelden van meer dan 700 jaar oud. Waw! En waarom zo oud, vroeg ik, bij deze mensen thuis op bezoek? Ewel, omdat de kerk zelfs nog ouder was! Wat een uitleg...
Een konijn, tot de tanden bewapend... Onlangs gespot in Eggewaarts!
