6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
28-08-2007
Gepakt op snelheid en op kracht ... maar niet op doorzetting!
Gisteren werd een wedstrijd ingericht tamelijk dicht bij huis in Keerbergen. We verwachtten ons aan een groot peloton maar met 18 deelnemers viel het nogal mee. In wedstrijden in deze regio komen er veelal veel renners aan de start. Er zijn veel renners die de voorkeur blijven geven aan vlakke parcours. Wij rijden liever op omlopen waar een helling in voorkomt omdat je daar toch sterker uitkomt en er meer uit leert. Jammer dat er dit weekend geen andere keuze was dan het biljart van Keerbergen .....
Aan de start stonden, naast de Belgische kampioen ook nog enkele provinciale kampioenen. Het was mooi om Koen naast deze Belgische kampioen te zien staan. Vanuit een ooghoek keek hij eens naar die mooie trui ..... De blikken van de 2 renners kruisten mekaar. Je zag de grote denken: 'Sta ik hier tussen de miniemen aan de start ...?'. En Koen die opkeek en zich afvroeg waar hij nu weer aan begonnen was. Een jongeman tegenover nog een kind. Als vader denk je dan: hier staat weer een ontgoocheling in de steigers .....
Wat we vreesden kwam ook uit. Van bij de start volgde een spervuur van demarrages. Koen zat nog niet goed in z'n pedalen of hij kon al achtervolgen. Een groep met de 11 sterksten reed snel weg om nooit meer teruggepakt te worden. Daarna kwam een groepje van 3 en iets verder reed Koen, samen met nog 3 lotgenoten.
De 3 metgezellen van Koen waren niet sterk genoeg om mee te rijden tot bij het volgende groepje en hij probeerde het dan maar alleen. Op de foto zie je de werken van Koen, de 3 companen moeten breken. Van de 18 ronden reed Koen er uiteindelijk 14 helemaal alleen ..... alleen in een hopeloze achtervolging. Hij kwam geregeld iets korter op het groepje van 3, moest dan weer iets toegeven maar zag ze constant voor zich uit rijden. Om moedeloos van te worden ..... als je alles geeft, de benen pijn doen en je er maar niet bij komt! Maar hij gaf niet op, toonde weer oeverloos veel karakter en bewees dat hij een constant tempo aankan. Natuurlijk moest hij inbinden tegen de sterkeren uit het peloton, zelfs tegenover het kleine groepje dat voor hem reed. Maar het feit dat die 3 ook niet verder van hem wegreden moet hem de moed geven om het nooit op te geven en om voluit te blijven trainen. De resultaten zijn op dit moment van geen enkel belang maar ik ben er zeker van dat ook deze wel zullen volgen.
Dikke proficiat, kerel. Je komt er wel en hopelijk komt je droom ooit nog uit .....! We werken er samen aan!
Stap voor stap, week na week leren we bij. Koen heeft, met zijn mogelijkheden een hele goeie meeting gereden op de piste in Ans. Hij is (nog) geen sprinter, geen afwerker, dat kan zijn carrosserie en motor momenteel nog niet aan. Maar de wil is er en hij toont enorm veel bereidheid om te rijden, om door te bijten en om pijn te hebben. 3 verschillende disciplines stonden op het programma: scratch, afvalling en puntenkoers.
Bij de scratch (gewone wedstrijd) over 9 ronden rijdt de ganse groep samen om pas op 2 ronden van het einde uit elkaar te vallen. Koen haalt hier een 10e plaats op 15 deelnemers.
Het is bij de afvalling dat papa bijna omver valt van verbazing. Bij wat normaal zijn minst sterke punt is, haalt Koen de beste uitslag. Voor de leken: bij deze discipline valt elke ronde de laatste renner af (het achterwiel telt bij het overschrijden van de lijn). Koen had begrepen dat bij deze wedstrijd steeds vooraan moet gereden worden en dat je je vooral niet moet laten opzij drummen. En hij deed het nog ook! Geen schrik, rijden maar! Alleen toen de grote kerels overbleven en elke ronde een verschrikkelijke sprint uit hun kuiten persten, moest hij de rol lossen. Maar wel met een 8e plaats tot gevolg!
Bij de puntenkoers werden 9 ronden gereden en was er een tussenspurt bij de 3e, de 6e en uiteindelijk de laatste ronde (aankomst). Van bij de eerste sprint viel het peloton in brokken uiteen en werd het alles uit de kast halen en toch maar volhouden om een mooie plaats bij mekaar te rijden. Uiteindelijk bleven 3 renners vooraan, achtervolgd door een groep van 9 waar Koen nog bij zat. Bij de laatste, langgerekte sprint speelde de vermoeidheid op en moest Koen ze nog allemaal laten voorgaan. Behalve 3 afvallers. Hij werd 12e.
Al bij al een mooie uitslag in een wedstrijd vol afwisseling, tempo rijden en sprinten. Scratch 10e op 15 Afvalling 8e op 15 Puntenkoers 12e op 15
Dreigende wolken, een donkere hemel, ..... en een veelbelovend parcours. Althans, in omgekeerde richting .....
De verkenning van de wedstrijd hebben we inderdaad gedaan in omgekeerde zin. Gelukkig waren de mensen van de wielerbond rijkelijk laat begonnen met de inschrijvingen en daar vernamen we puur toevallig dat het parcours andersom gereden werd. Het werd hierdoor iets lichter maar er bleef toch nog een lange aankomststrookmet tegenwind over. Hierna volgde een 200 meter lange (niet steile) helling en een lange afdaling waarna opnieuw de aankomst in zicht kwam.
15 vertrekkers aan de start en de wandel- en zoektocht kon beginnen .....
Het was een wedstrijd (?!) die vermoeiender leek voor de toeschouwers dan voor de renners. Aan een slakkengangetje werden de eerste 5 van 12 rondes afgelegd. Ideaal voor Koen, z'n motor kon rustig aanslaan. Een ideaal scenario dus. Tot hier het wandelgedeelte. Dan kon de zoektocht beginnen. Op de korte helling werd bijna elke ronde even getest maar wegraken lukte niemand; het was zoeken en proberen om een een gaatje te slaan. Helaas.
Ondanks het zenuwachtige werk van de papa langs de zijlijn (rij toch meer vooraan, hoe dikwijls !) kon Koen het hoofdje tamelijk koel houden. Z'n slechte gewoonte om helemaal achteraan het peloton te hangen (of nog liefst ernaast in volle wind of op enkele meters na de laatste ...) werd gebroken, de meeste schrik leek overwonnen en naarmate de wedstrijd naar z'n einde fietste, kroop Koen zowaar stilaan naar voren. Hij nestelde zich mooi in het voorste gedeelte. Je moest al moeite doen om hem te vinden als kleinste en weerom jongste (!) deelnemer tussen al die beren (bijgevoegde foto maakt het iets duidelijker, je vindt hem achteraan links). Onze Teddy(beer) kan je ergens tussen de Grizzly's terugvinden.
Het draaide zoals verwacht uit op een sprint met de ganse groep en toen wisten we wel dat we Koen niet vooraan moesten verwachten. Niet getreurd, tegen zoveel kracht en sterkte was toch geen kruid gewassen. Mede door het wandelwerk kwamen de sterksten dan nog eens (relatief) fris aan de sprint.
Tja, wat kan je daar tegen inbrengen. Niet veel.
Einduitslag: 14e op 15.
Bij onze bespreking achteraf kwamen we tot de conclusie dat er niet veel méér inzat vandaag. Koen heeft vorige dinsdag een zware training ingelast (sprintjes op de befaamde Paardenstraat in Bertem, ongeveer het enige stuk berijdbaar asfalt in de gemeente) en donderdag werd er tijdens de aspirantendag van zijn team een duurtraining van 45 km afgelegd. Een soort 'crash-week' dus die ervoor zorgde dat de benen dit weekend niet al te fris meer waren. Maar hierdoor is de hoop wel gewettigd dat deze trainingen, na de nodige recuperatie vruchten zullen afwerpen in de weken die volgen.
Koen wist ook wel dat, als het op een pelotonsprint zou uitdraaien, hij niet veel kans zou hebben. Hij moest het dus alleen proberen en trachten op kousenvoeten weg te rijden tijdens de voorlaatste of laatste ronde. Waarom het toch niet geprobeerd? Je moet kunnen, natuurlijk. Het antwoord op deze laatste vraag vind je enkele regeltjes hoger.
De volgende dagen zijn toegespitst op recuperatietrainingen, losrijden. Als het weer het toelaat, lassen we donderdag een pistemeeting in (meer snelheid, minder kracht en ook niet al te intensief). Daarna kijken we uit naar de wedstrijd van volgende zondag in Keerbergen.
Een wedstrijd vlakbij huis, 't komt ook alle weken niet voor op de kalender. Het parcours was gekend, we hebben het de voorbije weken een aantal keren verkend. Het was dus geen verrassing dat het een mooie omloop was, brede straten en makkelijk te nemen bochten. En dat het geen makkie ging worden, was ook wel te verwachten. Hiervoor zorgde de Milsestraat die 18 keer mocht omhoog gereden worden ... Er waren ook enkele supporters die profiteerden van de korte verplaatsing. Hartelijk bedankt aan iedereen die op één of andere manier onze ket kwamen steunen. Dat doet altijd deugd.
19 renners kwamen aan de start, hierbij een paar beren van kerels waarvan de benen al geschoren waren en de beginnende snor was al duidelijk te zien! 12 jaar!
De wedstrijd kende eigenlijk een simpel verloop. Na een gemiste start van Koen, hij raakte niet onmiddellijk in z'n klikpedaal (dodelijk bij een start bergop) bleef het ganse peloton samen tot aan de voet van de helling. De groep brak en 11 renners reden weg. Door het probleem bij de start reed Koen op dat moment achteraan en miste dus de goeie groep. Een aantal rennertjes haakten dan al definitief af en Koen kon beginnen rijden volgens het scenario van de voorbije weken; d.w.z. (meestal alleen) achtervolgen. Uiteindelijk reed hij nog een tijdje met 2 lotgenoten maar samen kwamen ze niet dichter bij de grote groep. Jammer want hierin zou hij zich toch een tijdje moeten kunnen schuil houden. Ik ben er zeker van dat hij het tempo van het peloton aan kan. Maar dan moet je er wel van het begin bij zijn. Na een tijdje begonnen de inspanningen te wegen en 3 ronden voor het einde moest Koen de 2 anderen laten gaan. Alhoewel hij met een geweldige alles-op-alles-inspanning in de laatste ronde nog bij een voorganger kwam, moest hij toch met een half wieltje de duimen leggen in de sprint. Uiteindelijk eindigde hij de wedstrijd op een 14e plaats op 19 starters.
Nog een opmerkelijke vaststelling: Koen was zaterdag de jongste van het ganse deelnemersveld. De 2e jongste vierde z'n verjaardag al in de maand mei, Koen moet ondertussen nog 12 worden ..... Voor wanneer die snor?
Het is een tijdje geleden maar de 'oudste' heeft ook nog een beetje nieuws ..... De verhalen moeten niet altijd over het jonge geweld gaan. Deze ochtend had ik afspraak met de behandelende dokter ivm de diverse medische problemen. Na een 6-tal weken van rustige duurtrainingen, af en toe eens een krachttraining maar geen specifieke wedstrijdvoorbereiding (geen intervals, geen snelkracht) voel ik mezelf toch al beter in m'n vel; het lijkt wel of het lichaam blij is dat er opnieuw impulsen komen in de trend van "ha, eindelijk, er komt opnieuw beweging in". Die 'beweging' is overigens niet voor alle lichaamsdelen letterlijk te nemen want het onontbeerlijke hormoon, genaamd testosterone blijft nog steeds onder het strikte minimum ..... Voor het overige gaat het goed, ten gevolge van de training is de ochtendpols weer gezakt tot het normale ritme van 41-42 sl/min, spierkracht komt stilaan terug en de beenspieren krijgen weer hun normale volume.
Verder is er nog de de bevestiging dat het virus helemaal verdwenen is. Dat neemt niet weg dat ik er vanaf nu veel gevoeliger voor blijf dan vroeger. Dit wil zeggen dat er genoeg tijd moet zijn voor rust en recuperatie na training. Iets waar het altijd aan ontbroken heeft.
De scan van de schildklier maakt duidelijk dat één helft van de schildklier niet genoeg werkt. Hiervoor brengt medicatie de oplossing. Het probleem zou hiermee na een tijdje verholpen moeten zijn en complicaties zijn niet te verwachten. Dat gaat dus de goeie richting uit.
Blijft dus nog één werkpunt, en niet het minste. Het testosteronegehalte moet absoluut omhoog. Om hier aan te verhelpen wordt momenteel geen medicatie voorgeschreven, eerst wachten we af wat een optimaal werkende schildklier teweeg brengt. Ondertussen blijf ik enkele tabletjes op natuurlijke basis bijnemen. Soit, ik moet helemaal niet met een bang hart naar de dopingcontrole. Dat ligt wel anders voor een aantal collega-renners .....
Dit alles maakt dat er toch lichte ontgoocheling is. Ik was al een beetje warm gelopen voor een mooi seizoenseinde. Misschien wel zonder goeie uitslagen maar toch met een beetje koersritme. Kwestie van met een goed gevoel de winter in te gaan. De honger is er, de goesting, ... het zal het uitkijken naar de eerste wedstrijd van 2008 er niet minder om maken. Want dat is de eigenlijke conclusie en de oorzaak van de ontgoocheling; voor mij zit het seizoen er wel degelijk op. Een seizoen om snel te vergeten. Maar één belofte moet me nog van het hart: volgend jaar zal er met de oude Deno nog rekening moeten gehouden worden (met de jonge trouwens ook ...). Ik verzeker u dat de motivatie er nu al is om er een stevige winter van te maken, een winter vol variatie (MTB, kracht, intensiteit, ...), een winter waar de basis gelegd wordt om volgend jaar een bom in het peloton te gooien! Daar mag iedereen op rekenen. Niet in het minst de collega's. Want daar hebben ze nog geen oplossing voor gevonden; het aanvallen zit er goed ingebakken en opgeven is niet iets wat het eerste in mij opkomt.
Muur van Geraardsbergen verplaatst naar Chaumont-Gistoux .....
Je kan wel verwachten dat het kan voorkomen maar als je het voor je neus ziet opduiken, slik je toch even een brokje weg. Gisteren in Chaumont-Gistoux was het zover. Een omloop van 1,7 km met elke ronde de beklimming van een 'muur' van ongeveer 150 m slechte kasseien. Jonge rennertjes die de ambitie hebben van het ooit bij de profs te maken, krijgen hier een voorsmaakje van wat hen te wachten staat. De gevolgen lieten zich raden: kettingen die aflopen bij het schakelen van de grote naar de kleine vooraan, valpartijen, gebroken versnellingen, geroep en getier alom, ..... Gecombineerd met een warmte van 32 graden waren alle ingrediënten voorhanden voor een spannend middagje koers. We wisten wat ons te doen stond: een goeie opwarming en een snelcursus techniek. Wanneer schakelen? Welke is de ideale versnelling? Waar te rijden op de kasseien? Waar drinken en waar (proberen) recupereren? Wat we verwachtten gebeurde ook. Van in de eerste ronde viel alles uit elkaar, iedereen zocht z'n plaatsje en het eigen ritme. En de sterkste beren trokken er onmiddellijk op uit. Onze kleine beer vond z'n plaatsje en reed z'n eigen wedstrijdje. Geen topkoers, ook niet slecht. En geschrokken van het ritme die een paar leiders erop nahielden toen ze hem tijdens de voorlaatste ronde voorbij snelden op de kassei. Het was alsof hij stil stond. Moeder Natuur heeft de krachten niet evenredig verdeeld ..... Uitslag: 14e op 18 vertrekkers. Maar niet gewanhoopt, we hebben waarschijnlijk weer iets bijgeleerd. En we kijken al uit naar de volgende koers, zaterdag, dicht bij huis in Haasrode. Bij de verkenning van dit parcours konden we al zien dat het ook daar bergop zal gaan. Een iets langer stuk zelfs maar dan wel zonder kassei, niet zo steil en de kans is groot dat het niet zo warm zal worden.
Gisteren heeft Koen deelgenomen aan de pistemeeting in Ans (Alleur). Dat vormt altijd een leuke afwisseling in het programma en is eigenlijk een heel complete training. Vorige week hebben we iets meer op kracht gewerkt (korte sprintjes op een helling), deze week lag de nadruk op souplesse en snelheid. Een pistewedstrijd past dus perfect in de planning. Naast snelheid en souplesse komt het er ook op aan om goed in groep te rijden en kort op het wiel. Een goeie leerschool waar alle aspecten van wielrennen aan te pas komen (buiten klimwerk, tenzij men de bochten van de piste als helling indeelt .....). De uitslag en de manier waarop Koen gisteren gereden heeft, maakt nog eens duidelijk dat er vooruitgang gemaakt is, zeker tegenover vorig seizoen. Hij is (nog) geen sprintbom maar moet ook niet afhaken, komt nog kracht tekort maar maakt veel goed met zijn karakter en volharding.
Uitslag: scratch 11e op 14 (pelotonsprint) afvalling 9e op 14 puntenkoers 11e op 14 (pelotonsprint)
13 vertrekkers aan de start, een korte omloop van 1 km die de renners 20 keer moeten afleggen. Van bij de start is het onmiddellijk alle hens aan dek wanneer de Limburgse kampioen aanzet en het peloton uit mekaar wil ranselen. Hij lukt hier ook in en Koen is bij de eerste slachtoffers. Hèt probleem (moet erfelijk zijn want de papa heeft hier ook enorm veel moeite mee ...) van Koen is de snelle start. De keel wordt dichtgesnoerd, de benen blokkeren, ..... het heeft een tijdje nodig alvorens het lichaam aanpast aan de snelheid. Na 4 ronden komt de groep opnieuw bij mekaar maar op dat moment volgen er opnieuw enkele demarrages van de sterke jongens. Met als gevolg dat er 2 renners wegrijden, 6 achtervolgers en daarachter onze ket, samen met nog 4 andere jongens. Terwijl de eersten verder afstand nemen, is de samenwerking bij de achtervolgers niet optimaal en Koen kan ze altijd in het vizier houden. Hij rijdt weg uit zijn groepje en probeert alleen aan te sluiten. Alleen is dit niet gemakkelijk maar hij heeft geen andere keuze dan te proberen. En dan toont hij toch dat hij over een hele goeie conditie beschikt. Beetje bij beetje komt hij korter bij het eerste peloton en rijdt verder weg van zijn groep. Hij kan dat ongeveer 10 km volhouden! Helemaal alleen, zonder al te veel tijd te verliezen. Je moet het maar doen, zo'n mooie inspanning getuigt van karakter. Bij het peloton komen, lukt niet meer maar de uiteindelijke 9e plaats is méér dan verdiend. Echt sterk gereden van onze beer! Jammer van de eerste ronden en de snelle start. Maar uit ervaring weet ik dat aan het probleem van de '2e adem' vinden niet gemakkelijk te verhelpen valt. Zo'n wedstrijd rijden, helemaal alleen een peloton achtervolgen en bijna geen tijd verliezen, is niet iedereen gegeven. De inspanningen op training beginnen te renderen en volgende week proberen we beter te doen. Ze zijn nog niet van de ket af.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
Gisteren werd een wedstrijd ingericht tamelijk dicht bij huis in Keerbergen. We verwachtten ons aan een groot peloton maar met 18 deelnemers viel het nogal mee. In wedstrijden in deze regio komen er veelal veel renners aan de start. Er zijn veel renners die de voorkeur blijven geven aan vlakke parcours. Wij rijden liever op omlopen waar een helling in voorkomt omdat je daar toch sterker uitkomt en er meer uit leert. Jammer dat er dit weekend geen andere keuze was dan het biljart van Keerbergen .....
Een wedstrijd vlakbij huis, 't komt ook alle weken niet voor op de kalender. Het parcours was gekend, we hebben het de voorbije weken een aantal keren verkend. Het was dus geen verrassing dat het een mooie omloop was, brede straten en makkelijk te nemen bochten. En dat het geen makkie ging worden, was ook wel te verwachten. Hiervoor zorgde de Milsestraat die 18 keer mocht omhoog gereden worden ... 
