6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
11-01-2012
Tussenbalans
Nu de feestdagen eindelijk weer achter de rug zijn, de winter toch nog zijn zachtere kant toont, kunnen we al een eerste balans opmaken van de voorbije voorbereidingsperiode. Wat mezelf betreft, kom ik bijna aan het einde van de 2e voorbereidingsperiode. Een volledige wintervoorbereiding is voor mij ingedeeld in 3 voorbereidingsfases. Elke cyclus duurt 6 weken en bestaat uit verschillende trainingsvormen.
Ik kan stellen dat de funderingen liggen, de opbouw tot de eerste verdieping staat er, de steigers staan nu klaar voor de bovenverdieping, daarna kunnen de dakwerken starten. Maar dan geeft de kalender al ruimschoots maart aan.
De tussentijdse balans neigt eerder positief. Door de medewerking van de weergoden is het al geruime tijd aangenamer trainen dan we bij vorige winters gewoon waren. Het was dus zaak om de basis zo ruim en goed mogelijk op te bouwen. Dat is in elk geval gelukt.
Een eerste conditietest in de testruimte bij Karel Pardaens, begin december (www.backtobasicsinsports.com) leek te wijzen op nog sluimerende vermoeidheid van het lichaam. De weken die daarop volgden werden dan iets anders ingedeeld dan eerst voorzien en dat met een goed resultaat. Ondertussen blijft het zaak om de goeie balans te vinden (èn aan te houden) tussen rust en activiteit. Ik moet toegeven dat het hoofd soms (veel) meer wil dan de benen kunnen afleveren. Het feit dat we uiteindelijk gewoon mens zijn, en dus onderhevig aan ouderdom en andere invloeden van buitenaf heeft zijn weerslag op de geleverde prestaties.
Situaties op het werk, gebeurtenissen uit het dagelijkse leven, soms te korte nachtrust, ....... het heeft allemaal invloed op de uiteindelijke resultaten.
Na de voorbije 10 trainingsweken kon ik concluderen dat alles volgens plan verliep, de laatste paar weken bevind ik me echter in een soort niemandsland; het ècht goeie gevoel is er niet. En als sportman zoek je toch altijd naar bevestiging, naar enkele cliffhangers waaruit je kan opmaken dat het wel snor zit. En die lijken me ineens iets verder weg dan gehoopt. Niks alarmerend maar het doet je altijd maar weer twijfelen. Na al die jaren weet ik ook wel dat dit voor niks nodig is en toch laat je je daar nog steeds aan vangen. Natuurlijk heeft het ook iets te maken met het gegeven dat je als wielrenner altijd alleen op weg bent; er is dus niet onmiddellijk een referentiepunt voorhanden. Vanaf het moment dat de wedstrijden eraan komen, verandert dat natuurlijk meteen.
Ik denk dat het momenteel wat met vermoeidheid te maken heeft. Hoe dan ook, de basis die er momenteel is, zal niet zo snel verdwijnen. En misschien krijgen we nog een late winterprik en zit er wel een 'geforceerde' rustperiode aan te komen.
In elk geval: het gaat momenteel goed maar het supergevoel is er nog lang niet. Laat ons zeggen dat de conditie redelijk is, misschien zelfs zo goed als ze zou moeten zijn in deze periode van het jaar. Maar het zou iets meer mogen zijn.
De eerste wedstrijd is voorzien voor 4 maart. Als de weersomstandigheden het tenminste toelaten.
Binnenkort meer nieuws over de nieuwe kledij, de persvoorstelling en de kalender. Met foto's!
Bij de afsluiting van het voorbije wielerseizoen hou ik eraan om enkele mensen te bedanken.
Allereerst een hartelijk woord van dank aan onze sponsor; een familiebedrijf in volle expansie, een bedrijf dat zijn slogan ook waarmaakt. Inderdaad, vanaf begin 2011 mochten wij rekenen op de logistieke steun van Garage Vanderborght, een partner in kwaliteit en service (www.garage-vanderborght.be). Dankzij Els en Jurgen Vanderborght en hun ploeg straalde ons eigen team echte professionaliteit uit. Piekfijn uitgedost vanaf de eerste wedstrijden konden we rekenen op bewonderende ogen. Dit alleen al gaf de nodige stimulans om er elke keer weer tegenaan te gaan. Bedankt voor jullie hulp en hopelijk kunnen we rekenen op een verdere samenwerking in 2012.
De voorbereiding en het verloop van de wedstrijden hangt (uiteraard) in grote mate af van de conditionele paraatheid van de renner(s) in kwestie. Dit vraagt echter ook heel wat opoffering van de directe omgeving en heeft het ganse jaar door, winter en zomer een impact op het familieleven.
Zowel Koen als ikzelf hebben het immense geluk te kunnen rekenen op een geweldige, respectievelijk moeder en echtgenote. Iemand die ons bijstaat in de onvermijdelijke mindere momenten van de wintervoorbereiding of het eigenlijke wielerseizoen, iemand die ons aanzet en aanmoedigd, die er is met een luisterend oor om alweer eens onze frustaties na een of andere wedstrijd aan te horen, iemand die zorgt dat onze buikjes na de geleverde prestaties gevuld raken en dat de moegetergde spieren weer voorzien worden van snelle energie. Degene die ons vervloekt wanneer we weer eens volop lawaai maken in de woonkamer ! met die vermaledijde rollen wanneer het weer te slecht is om buiten te trainen , diezelfde persoon staat ons enkele weken later aan te moedigen langs de kant van de weg. Het is mede door haar en haar medeleven hierin dat het voorbije seizoen een succes te noemen is.
Niet minder belangrijk zijn degenen die elke keer weer mee in de vuurlinie stonden en er bijna elke wedstrijd bij waren. Zij die elke keer de zenuwachtigheid vóór de komende wedstrijd meemaakten, die klaar stonden met de eerste aanmoedigingen vanaf de startlijn, die de tussentijden doorgaven en zorgden voor de nodige dranktoevoer en het aangeven van de drinkbussen, en die ook op de eerste rij stonden voor het aanhoren van de eerste gevoelens van geluk, pijn, frustratie, .. na de wedstrijden. Ik haalde het al aan, zij waren er bijna (!) altijd. Wanneer waren ze er dan niet? Wel, bij de enige overwinning die ik dit jaar op het palmares mocht bijschrijven Wat had ik ze er dan graag bijgehad! Want dit moment de gloire had ik heel graag samen met hen gedeeld. Niet getreurd, volgend jaar zorgen we voor meer! Duizend keer bedankt, mama en Jos.
Nog een welgemeende dank u is er ook voor enkele personen die eveneens hun rol gespeeld hebben in de loop van het voorbije seizoen;
-mijn kinesist/masseur Thomas stond elke maandag na een koersweekend klaar voor de verkwikkende behandeling van de benen waardoor er s anderendaags weer voluit getraind kon worden. Thomas, bedankt voor de doeltreffende behandelingen.
-onze mecanicien en fietsenleverancier, David Craninx. Bij momenten van dringende ingrepen aan onze fietsen of voor het bijstellen van onze koerspaarden vond hij steeds wel een gaatje in zijn drukke agenda. Bedankt! En primeur! - volgend seizoen zal er een nieuw paardje in de stal komen te staan.
-vooraleer er mooie resultaten op het palmares terecht komen, moet het van A tot Z goed zitten, en dat mag je letterlijk nemen. Daarom gingen Koen en ik in de loop van de maand maart te rade bij Fit-Concept te Bonheiden (www.fit-concept.be) waar onze fietspositie onder de loep genomen werd. Jan Engels zorgde voor de nodige (en in mijn geval verregaande) aanpassingen en werd hiermee een sleutelfiguur in het mooie wielerverhaal dat in 2011 geschreven werd.
-de supporters die her en der bij de verschillende koersen opdoken en die zorgden voor de nodige aanmoedigingen, voor de rake reacties op deze site en voor de bemoedigende woorden na weer een kampioenschap dat desastreus afliep (dè ontgoochelingen van 2011).
-mijn ploegmaats van het Truval Cycling Team; een team dat in 2012 zal verder gaan zonder mij. Nooit waren er problemen of discussies, de enkele keren die we konden aanzetten in dezelfde wedstrijden waren steeds een plezier. Ik wens jullie het allerbeste voor het volgende seizoen.
-allen die ik zou vergeten op te noemen zijn, degenen die af en toe eens een kijkje namen op deze blog om een stand van zaken te vernemen, zij die ons van ver volgden, allen bedankt en hopelijk kunnen we ook in 2012 op jullie rekenen.
Ik haalde het al aan in de vorige alinea; volgend seizoen zal ik andere kleuren verdedigen. Het Team Seneffois is een semi-professioneel gestructureerd team met een uitbouw die het beste doet verhopen. Een kleine maar gemotiveerde ploeg, kledij van de beste kwaliteit, een degelijke omkadering en een wagenpark voor de begeleiding tijdens collectieve trainingen en wedstrijden, . En dit enkel voor een 10-tal renners Master A en B. Het kan enkel maar meer motiverend werken. Op bijgaande foto een impressie van uitrusting van huidig en volgend seizoen.
De doelstellingen voor het volgende seizoen en voor mezelf zullen grotendeels ongewijzigd blijven: een regelmatig seizoen rijden, zolang en zoveel mogelijk meedingen naar een overwinning en - als het kan een hand uitreiken naar een trui. Het moet gezegd, dit jaar heb ik elke keer gefaald bij elk kampioenschap. Soms door eigen schuld (te gulzig toeleven naar Europees en Belgisch kampioenschap), een enkele keer zaten de omstandigheden niet mee (ziekte bij het Wereldkampioenschap). Daarom; 2011 was vruchtbaar, 2012 kan nog beter. Daar geloof ik in en daar ben ik nu al mee bezig.
Momenteel heeft het rusten de bovenhand, vanaf 31 oktober verandert dit en begint de opbouw naar 2012.
Degenen die de resultaten in de kranten en onze avonturen geregeld volgden op onze blog hebben het zeker gemerkt. Van een wielerseizoen van Koen is er dit jaar niet veel in huis gekomen. Hier zijn enkele redenen voor aan te halen.
Door de fysieke achterstand (groei) had Koen het al zeer moeilijk om zijn eerste jaar bij de nieuwelingen op een deftige wijze mee te maken. We kozen er dan ook voor om de competitie te laten voor wat het was en om het fietsen te verkiezen boven het trainen. De aankoop van een crossfiets was met de bedoeling om eventueel een crosswinter in te lassen. Qua zwaartegraad niet te onderschatten maar ondertussen zou Koen alweer een jaartje ouder en sterker zijn.
De liefde voor de wielersport verdween niet maar niet onbelangrijk - de zin om te trainen was niet meer wat het was. Aangezien de wielrenner niet zonder de bijna dagelijkse trainingsarbeid kan, werd 2011 een jaar zonder sportprestaties op de fiets. Deze kwam uiteindelijk amper van stal.
Koen heeft het plan om te koersen echter nog niet helemaal laten varen maar het zal nog niet voor direct zijn. Hopelijk wordt het koersbeestje in hem op een dag weer wakker gemaakt en maken we er terug werk van. Ondertussen blijft Koen maar centimeters langer worden en is hij, sinds hij de fiets meer aan de kant liet bijna zo groot geworden als zijn vader. Alleen de kilos (lees: spieren) volgen nog niet.
Ik hoop dat er ooit nog een moment komt dat vader en zoon samen aan de start van een wedstrijd staan. En dat de vader het moet afleggen tegen de zoon. Want, al is het er nog niet uitgekomen, het is mijn stellige overtuiging dat het zoontje intrinsiek over meer kwaliteit en talent beschikt dan de vader. Aan hem om het te bewijzen.
Zoals altijd kunnen jullie onze avonturen volgen via onze blog. Op tijd en stond worden jullie ingelicht over de vorderingen in de wintervoorbereiding en over de aanloop naar het nieuwe seizoen.
Indien jullie graag geïnformeerd worden telkens er een nieuw bericht op de blog verschijnt, moet je enkel je email-adres achterlaten op de mailinglijst (helemaal bovenaan op de rechterkant van de blog.
Ik hoop op jullie te mogen rekenen in 2012 en wil iedereen nog een danken voor al het mooie van het voorbije wielerjaar. Bedankt!
Overzicht uitslagen 2011
1 overwinning te Ghlin
2x2e plaats
3x3e plaats
Op 28 wedstrijden werd er 14x een top 10-plaats behaald en 5x eindigde ik in de top 20.
Vandaag kunnen we wel spreken van een echte nazomer. Een temperatuur van 29 graden ...... aangenaam om in te zonnen, zwaar om in te koersen.
Een koers waar weinig over te vertellen valt. Gereden op een omloop van amper 4 kilometer, het risico om samen te vallen met een groep A-renners is dus niet denkbeeldig. Maar niks van dit alles. Er werd gestart aan een verschrikkelijk tempo. Onmiddellijk reden 2 renners weg en die hebben we niet meer teruggezien vóór de aankomst. Nochtans heeft het bij ons ook niet stilgelegen. Geen enkele ontsnapping lukte, hoeveel er ook aan de boom geschud werd, niemand raakte nog weg. Aangezien mijn beperkte capaciteiten om een groepssprint naar mijn hand te zetten, werkte ik liever voor een collega die nog enkele punten kon gebruiken om zijn eindklassement voor de 'challenge' veilig te stellen. Dus probeerde ik de laatste 3 km om alles op het lint te trekken om hem zo in ideale positie aan de sprint te laten beginnen. Bij het uitbollen kwam ik zelf uit op een 35e plaats op 43. Maar met de goeie conditie en met de laatste greintjes 'moral' moet het volgende week nog wel goed gaan in de laatste wedstrijd van 2011.
Zaterdag 8 oktober 2011 - Callenelle
Oktobermaand, een grillige maand op gebied van weerberichten en temperaturen. Wat gisteren aangekondigd werd, is daarom vandaag niet meer waar. Waar we vorige week nog 29 graden haalden, was er deze keer amper de helft voorzien voor de sluitingsprijs in Callenelle.
Oktober is traditioneel ook de maand van de transferbedrijvigheid in het wielrennen. Volgend jaar zal ik uitkomen voor het Team Seneffois, de laatste wedstrijd van dit jaar reed ik voor de gelegenheid ook al in de trui van mijn nieuwe team.
De motivatie om te trainen was de laatste dagen al drastisch afgenomen, deze om te koersen was nog intact. Het plan: goed opwarmen en er daarna duchtig de pees opleggen. Kijken wie het nog kon opbrengen om tot het gaatje voluit te gaan.
Dus, start gegeven en direct op de grote plateau. Zo reed ik 10 kilometer alleen voor de groep, daarna kreeg ik gezelschap van Stijn Pitschon waarna we als duo ook nog een kleine 10 kilometer voor de groep uitbleven. Een groep die op een langgerekt lint reed. Geeft een machtig gevoel als je een gans peloton zo in de weer ziet om je proberen terug te halen.
Uiteraard kon het verhaal niet blijven duren, met 2 man was echt wel te weinig.
Zelf moest ik dan een paar ronden recupereren achteraan in het peloton. Maar niemand kreeg vooraan onmiddellijk de vrijheid. Uiteindelijk reden er 5 man vooruit, waarna o.a. Jef Devits en ikzelf probeerden om het gaatje zo klein mogelijk te houden. Jammer genoeg voelde (weer) niet iedereen zich geroepen om een deel van het werk te doen. Door het beukwerk bleven we uiteindelijk met 8 man over. We naderden dan nog tot op 100 meter van de koplopers maar degenen die speculeerden dat ik het gat zou dichten, kwamen bedrogen uit.
De 5 bleven weg en wij mochten het onder ons uitmaken voor de 6e plaats. Ikzelf zag liever een werker de sprint winnen en reed dan ook voluit om Jef Devits in een goeie positie te loodsen voor de spurt. Maar hij had onderweg ook zijn deel gedaan en moest uiteindelijk nog een paar profiteurs laten voorgaan. Zelf bracht het mij een 13e plaats op van 51 vertrekkers.
Het seizoen zit erop. De conditie is nog uitstekend maar op mentaal gebied is het bobijntje af. De zin om te trainen is stilaan aan het wegebben bij het vallen van de bladeren, de neergutsende regen en de harde wind. Nu komen er minimum 2 weken zonder fiets (tijd voor het grote onderhoud), misschien zelfs 3. Daarna gevarieerde 'bezigheden', het opladen van de batterijen en dan kunnen we stilaan denken aan 2012. Maar dat is momenteel nog veraf. Laat ons eerst een beetje genieten van de rust en de kalmte zonder fiets. De dagen zullen er even anders uitzien .....!
Gisteren nog bijna 30 graden, vandaag amper de helft .... in België is alles mogelijk. Een mooi pelotonnetje voor een heel mooie omloop, ware het niet dat het wegdek er weer erbarmelijk bij lag. Putten, gaten, spleten, .... een heel gamma aan rijkelijke versierselen in het asfalt. Maar mooi golvend terrein.
Na de gebruikelijke schermutselingen bij het wedstrijdbegin slaagden 2 concurrenten erin om weg te rijden. Er werd blijkbaar op gerekend dat ik wel het nodige zou doen om te achtervolgen maar dat zinde me niet zo. Ik probeerde maar een 20-tal bleef in mijn wiel hangen. Hierop stopte ik de inspanning en liet iedereen weer terugkomen. Net op het moment dat de tweede groep achteraan aansloot, zette ik aan en probeerde het maar alleen.
Ik kon wegrijden van de groep en haalde tot anderhalve minuut voorsprong. Jammer genoeg kwam ik ook niet dichter dan 40 à 50 seconden op de koplopers. Een echte chasse-patate dus. Maar ik voelde me sterk genoeg om dit lang vol te houden en reed de rest van de wedstrijd dan ook alleen; goed voor meer dan 50 kilometer individuele tijdrit .....
De 2 koplopers waren wel gaan vliegen en kregen gezelschap van een derde man die, volgens verschillende toeschouwers een binnenweg genomen had. Mijn behaalde 4e plaats is dan eigenlijk een 3e. Meer tevreden dan met deze uitslag ben ik nog met het feit dat de conditie nog uitstekend is.
zaterdag 24 september - Marchin
Door onverwachte problemen met een wegverzakking werd de geplande wedstrijd in Callenelle afgelast. Daardoor kon ik nog eens gaan rijden bij de vrienden uit het Luikse in de ECW. Doordat ik hier geen vergunninghouder meer ben, mocht ik het schandalige bedrag van 13 (zonder teruggave!) op tafel leggen voor een dagvergunning. Om dit bedrag terug te verdienen zou ik al bij de eerste 5 moeten eindigen.
Het parcours is mooi en licht lopend met op 300 meter van de finish een helling van 200 meter lang aan 10%. Het is hier elk jaar heel simpel: de ganse koers afwachten en proberen een gat te slaan bij de laatste beklimming ofwel wordt het daar een langgerekte sprint. En net dat laatste probeer ik steeds te vermijden.
Het lukte ons om met een groep van een 15 man sterk weg te rijden. Maar doordat niet iedereen er even goed in geloofde werden we op 20 kilometer van het einde weer opgeslorpt. Tot de laatste ronde bleef alles bij mekaar maar een paar enkelingen kon toch nog ontsnappen. Op een bepaald moment kon in ook wegspringen met in mijn wiel nog iemand. Toen een kilometer later ook nog een ploegmaat (èn sprinter) mee kwam, wist ik wat me te doen stond. Voluit rijden, mijn ploegmaat aan de voet van de laatste helling lanceren en zien om zelf op een deftig tempo boven te rijden. En zonder kleerscheuren de finish halen. Dat lukte ook met als resultaat dat Stefaan Lintermans 4e werd en ik enkele plaatsen verder, met een 10-tal seconden voorsprong op het peloton nog kon 7e eindigen.
2 km heeft het geduurd alvorens de koers in een beslissende plooi viel. Ik was nog rustig aan het praten achteraan het peloton toen ik in de gaten kreeg dat er al een 5-tal een paar honderd meter voorsprong had genomen. Ik had maar net de tijd om een korte inventaris te maken van welke kalibers er mee waren om dan te beslissen om het gat proberen toe te rijden. En ik was de laatste die dit deed. In constant regenweer en amper 18°C zou het prettig koersen worden.
We waren dus vertrokken met 6 en zouden met onze snelheid snel bij de voor ons gestarte (1 minuut) A-renners aanpikken. Dit was in een half uur beklonken, met een gemiddelde van 42 km/u in regen en wind en op lange rechte stukken parcours. Toen ik even de tijd nam om te recupereren, vond onze kompaan, Jef Devits er niet beter op om opnieuw aan de boom te gaan schudden. Na enkele pogingen lukte hij erin om met een klein groepje A's weg te raken. Ik reageerde niet omdat ik het gevoel had dat mij dat misschien wel zuur zou opbreken. We hadden al 'volle gas' aan de koers begonnen en aan dat tempo leek het voor mij onmogelijk om een ganse koers vol te maken. Alleen een Devits in supervorm zou dit kunnen. En mijn medevluchters dachten er blijkbaar ook zo over want niet kon/wou reageren.
Uiteindelijk zou het dus op een linke spurt uitdraaien. Een medevluchter, Jean-Pierre Hustin ( heeft op deze blog nog al eens zijn opwachting gemaakt, zie verslag van Pommeroeul) had namelijk bij de overblijvende A's nog 2 ploegmaats zitten. Hoezeer ik ook zou proberen om de laatste kilometers te ontsnappen om zo een sprint te ontlopen, ze zouden me komen terughalen. Er zat dus niet veel anders op dan te spurten. Doordat er de voorlaatste ronde nog een collega B wegreed en ik weigerde om het gat dicht te rijden, zou het echter maar voor de 3e plaats zijn.
Maar ik voelde me nog redelijk goed en wou gerust sprinten; ik had namelijk nog een openstaande rekening te vereffenen met de heer Hustin.
Zoals verwacht werd hij gelanceerd door zijn ploegmaat van de jongere A's. Zoals ik had gehoopt begin hij zijn sprint door van ver aan te zetten. Dat liet natuurlijk de deur open om hem nog te remonteren doordat ik me wel goed voelde. Het eerste moment liep hij een tiental meter uit maar ik kwam redelijk makelijk in het wiel en ging er vlot over. Revanche is binnen en zaak 'Pommeroeul' afgesloten. Ik haalde dus weer het podium met een 3e plaats. Deze conditie zou ik nog een paar weken moeten kunnen volhouden om het seizoen dan met een goed gevoel af te sluiten.
Over de toestand van het Belgische wegdek kan je veel zeggen. Maar dat het over het algemeen in slechte staat bevindt, is duidelijk. De straten waar we zaterdag mochten koersen zaten ook vol gaten en putten, sommige gedicht met een slechte kwaliteitsasfalt, eigenlijk zo'n beetje op de manier waarop dit land aan elkaar hangt: met haken en ogen.
Mijn bedoeling was tweeledig: kijken hoe het lichaam reageert na de ziekte en het slechte WK van vorige week en met de vaste wil om dit te doen op een plaatsje midden het peloton, zonder zelf teveel initiatief te tonen. Ja, de schrik voor de krampen zat er diep in.
Kwam er nog bij dat de temperatuur 30°C bedroeg. Prachtige temperaturen voor een namiddagje in een zetel in de zon, iets minder om bijna 2 uur gek te doen op de fiets.
Deze temperatuur, gecombineerd met een omloop waar geen vlakke meter in terug te vinden was, maakte dat het een zware wedstrijd zou worden. 10 kilometer verliep alles goed, ik zat rustig achteraan in het peloton, de benen voelden goed aan. En dan begon het vooraan te bewegen. Er kwam lichte afscheiding waarbij de beteren betrokken waren.
Aangezien ik me toch goed voelde, kon ik evengoed mee vooraan gaan rijden. Dus op één van de hellingen toch vol gas geven en boven de aansluiting vinden. En weg waren we met 9 man.
Ondanks het feit dat niet iedereen evenveel kopwerk deed en dat de samenwerking dus niet optimaal was, bleek onze voorspong pieken tot 3 minuten te vertonen. We hadden dus niet veel meer te vrezen van het peloton. Ook bij ons brak het nog. Er reden 5 renners weg, ik bleef met 3 anderen iets achter. Niet zozeer omdat ik niet probeerde mee te gaan, veeleer de grote schrik voor de krampen, niet onlogisch bij zo'n temperatuur. En het was inderdaad de laatste 10 kilometer voortdurend oppassen bij elke helling en bocht, elke verkeerde beweging zou krampen kunnen veroorzaken. Maar het lukte om de koers vol te maken. Als 8e kwam ik over de lijn.
Het maakt de theorie dat het bij elk kampioenschap misliep door stress wel heel realistisch. Aan de conditie kan het niet liggen, aan de lichamelijke gezondheid ook niet (meer). Met een beetje meeval kan het de laatste 6 weken nog een mooie afsluiter van het seizoen worden.
Eigenlijk was er nooit twijfel om de wedstrijd van het weekend - het WK ACH in Leval-Trahegnies - te laten vallen maar het ware intelligenter geweest om dit wel te doen.
Ik heb me vooral laten leiden door de ambitie om een hele dichte ereplaats te behalen. Er was/is natuurlijk ook de conditie die opnieuw heel goed is. Allemaal argumenten om er in te geloven. Anderzijds was er de keelpijn en de verschrikkelijke hoest waardoor ik de ganse week slecht sliep (tot ergernis van mijn mede-gezinsleden), slecht recupereerde en die na 5 dagen nog heviger werd terwijl ik het tegendeel verwachtte. Zaterdag verliep het losrijden al bij al redelijk en toen was het 100% zeker dat ik toch zou starten.
De temperatuur was met 18 graden redelijk fris en de kille wind liet het nog koeler aanvoelen. Het parcours was een kampioenschap waard; net 7 kilometer lang, nergens was het echt vlak met als uitschieter een helling van in totaal een goeie kilometer, licht oplopend in het begin en daarna stijgend naar een top van 6%.
Het was zaak om onmiddellijk vooraan te zitten want in het peloton zouden snel gaten vallen.
Zo kwam het dat we na de eerste ronde al met 3 man vooruit reden. Echter zonder te overdrijven maar toch een goed tempo onderhoudend. Toen al voelde ik dat ik constant op mijn limiet zat te rijden. Ik geloofde echter nog - tegen beter weten in - dat het daarna wel beter zou worden. We werden bijgehaald door een 10-tal concurrenten en de koers was gereden. De voorsprong liep op en het peloton was eraan voor de moeite.
En toen gebeurde wat ik al langer vreesde en ergens wel voelde aankomen. Ineens was het op, de kramp schoot in de benen en ik geraakte geen poot meer verder. Einde verhaal.
De sluimerende bacteriën eisten hun tol en na een uur was het dus weer voorbij. De mooie ereplaats mocht ik definitef vergeten, een goed resultaat in een kampioenschap is mij dit jaar niet gegund.
In dit geval ben ik ervan overtuigd dat de krampen te wijten zijn geweest aan de vermoeidheid in de spieren, in combinatie met het absoluut willen presteren en dus onrechtstreeks ook met het overschatten van de fysieke mogelijkheden van deze dag. De voorbereiding was op punt, het parcours lag me uitstekend, alleen was het lichaam geen 100% klaar. En dat heb je nu eenmaal nodig op een dag dat de ambities van elkeen net iets hoger liggen dan op een doordeweekse koers.
Ik kan alleen maar hopen dat ik door de inspanningen van gisteren geen hypotheek gelegd heb op de rest van het seizoen. De komende dagen zullen hiervoor al richtinggevend zijn. De beestjes moeten absoluut volledig uit het lijf zijn voor ik weer aan presteren kan denken. In het beste geval start ik zaterdag gewoon in Anderlues en maak het seizoen vol. In het slechtste geval zet ik met onmiddellijke ingang een punt achter het seizoen. Maar laten we daar nog een paar nachten over slapen.
Zondag voelden de benen enorm zwaar aan, uiteraard mede door het zwoele weer. Maar er was blijkbaar ook iets meer aan de hand, namelijk een sluimerende verkoudheid.
Sinds zaterdag lag mijn ochtendpols ook al een aantal slagen hoger dan gemiddeld, een indicatie dat er iets broeit. En in de loop van zondag was er ook al die irritante hoest.
We zijn nu woensdag en op 4 dagen van het wereldkampioenschap ACH. De hoestbuien zijn er niet minder op geworden en ook het flauwe gevoel in het lichaam is niet verdwenen. Het goeie nieuws is dat ik geen keelpijn heb en dus mag hopen dat het beestje tegen het weekend helemaal verdwenen is. Ik behelp me met vliersiroop en rust. Maandag stond een bezoek aan de kinesist op het programma, gisteren werd rust en vandaag en morgen een uurtje losrijden. Vrijdag opnieuw een deugddoende massage, zaterdag hersteltraining en dan zou alles klaar moeten zijn voor zondag.
De voorbereidingen op de kampioenschappen lopen voor mij blijkbaar systematisch verkeerd tijdens de laatste dagen voor de wedstrijd. Reeds in de maand juni kende ik tegenslag voor de Europese en de Belgische kampioenschappen ACH; ook deze keer dreigt een zomerverkoudheid de goeie orde te komen verstoren. Nochtans wees een bloedonderzoek van 19 augustus op een perfecte balans en dus een prima fysieke conditie.
Waarschijnlijk de meest zwoele dag van het jaar voor de waarschijnlijk mooiste wedstrijd van het ganse circuit.
Een parcours waar geen meter vlak in terug te vinden is. Voortdurend op en af, geen grote hoogten, geen lange klim maar echt een golvend parcours, op enkele stroken na lopend over brede wegen.
Vorig jaar lukte het mij bijna om hier de hoofdvogel af te schieten, ware het niet dat de concurrenten mij op 50 meter van de aankomst op de nek vielen. Gezien de redelijke conditie was ik gisteren dus ook met ambitie naar Familleureux getrokken.
Maar ..... jammer genoeg moesten we het doen in omstandigheden die helemaal niet de mijne waren/zijn/zullen worden. Een loden hitte, 30 graden warm, vochtig, .... enfin, een Belgische hitte waarbij ik van bij het opstaan tot 's avonds laat constant vocht verlies langs elke porie van mijn lijf.
Gelukkig was dit min of meer voorspeld en had ik de ganse week aan vochtopstapeling gedaan, met toevoeging van vitaminen, mineralen, zouten en electrolyten. Maar de schrik voor het Sven Nyssyndroom (compleet met krampen en al) stak toch wel de kop op. Het losrijden voor de wedstrijd lukte van geen kanten, benen ontploften bij de minste inspanning en het moreel zakte met de kilometer.
Om zo snel mogelijk te zien waar ik aan toe was, schudde ik na 5 km al eens aan de boom. Het enige resultaat hiervan was dat het mindere gevoel bevestigd werd en dat het dus beloofde een ganse dag afzien te worden. Ik kroop dus diep in de buik van het 53-koppige peloton met de schrik om weer geconfronteerd te worden met de welbekende krampen. Aanklampen was zowat het enige dat er in zat. Er werd snel gereden maar niemand raakte echt weg.
Gelukkig hield ik de boel van achteren uit redelijk in het oog. Het golvende parcours leende er zich ook toe om het langgerekte peloton van voor tot achter te bekijken, waar je je ook bevond in de groep.
Op een goeie 20 kilometer van de streep onstond er een breuk in het peloton. De vermoeidheid en de harde zijwind maakte dat de groep nooit tot het einde zou samenblijven. Ik zag het gebeuren en besefte dat ik alles op alles zou moeten zetten om er nog vooraan bij te raken. In een alles of niets-offensief reed ik toch nog in mijn eentje van helemaal achteraan naar de eerste groep. Uiteindelijk bleken we met 13 te zijn. De teerling was geworpen en we zouden het onder ons moeten uitmaken.
Ondertussen voelde ik dat vreemde gevoel van opkomende kramp weer opspelen. Maar het viel al bij al nog heel goed mee en misschien zat er zelfs nog iets in. Op 2 km van het einde verschoot in nog een cartouche. Door het ploegenspel (er zat een ploeg met 4 man in onze groep, terwijl ikzelf nog een ploegmaat mee had) kreeg ik echter iemand in het wiel die niet wou/kon/mocht overnemen. Ik duwde dan ook niet door aangezien mijn ploegmaat Stefaan een gepatendeerde sprinter is. We hadden dus nog een ijzer in het vuur mocht het voor mij niet lukken. Ik probeerde het nog een 2e keer maar deze poging was al voorbij voor ik goed en wel vertrokken was. Het vet was van de soep en de versnelling bleek niets meer voor te stellen. Dan liet ik me maar afzakken om onze sprinter op te halen maar deze verkoos het wiel van een tegenstander om van daaruit de sprint aan te pakken. Een verkeerde keuze want hierdoor liet hij zich volledig insluiten en eindigde 9e. Er zat nochtans meer in als hij gewoon mijn wiel genomen had. Ik was dus meer ontgoocheld door de domme sprint van Stefaan dan door mijn eigen 13e plaats. Gewoon omdat er voor mij echt niet meer inzat en ik het maximum uit deze prestatie gepuurd had.
Hopelijk wordt de temperatuur draaglijker tijdens het WK van volgend weekend. Met het zware parcours (en dito beklimming) staat ons wellicht een heel andere wedstrijd te wachten .....
Het gekende maar biljartvlakke parcours van 8 kilometer in Hensies het voorbije weekend. Alhoewel zo'n vlakke koers niet echt mijn voorkeur wegdraagt, wist ik hier toch altijd mooie uitslagen bijeen te sprokkelen, gaande van 8e tot zelfs een overwinning.
De weergoden hadden niet helemaal droog weer voorzien maar al bij al viel het nog redelijk mee met de nattigheid. Nu, mij stoort het nooit echt in wedstrijd.
Van bij het begin volgden de demarrages elkaar op maar zoals verwacht lukte niemand erin om weg te raken. Het was echt gokken om met een goeie vlucht mee te zijn. Maar helaas. De laatste ronde liep er nog een groepje uit maar deze werd uiteindelijk toch ingelopen.
Toen het even stilviel koos een collega het hazenpad, echter zonder dat ik het gezien had. Ik had namelijk de voorlaatste ronde gebruikt om te recupereren en de laatste om helemaal naar voren op te schuiven. Het opschuiven liep zo vlot dat ik een 10-tal meter uitgelopen was toen ik achterom keek. Hèt sein om dan maar vol door te gaan. En toen kreeg ik de eerdere vluchter in het oog. Te laat om er nog naartoe te rijden zodat ik uiteindelijk op 100 meter strandde, vlak voor een aanstormend peloton (zie foto).
Hiermee kreeg ik meer dan gehoopt aangezien het hier bijna steeds in een groepssprint uitloopt.
De conditie is nog steeds in stijgende lijn en in volle opbouw om tegen volgende week ten vroegste nog een piek te bereiken. Zonder onverwachte hindernissen (cfr. de krampenhistorie van juni) moet de top er dus zijn tegen het WK van de ACH op 28 augustus.
Ik beperkte me het voorbije verlengde weekend bewust tot een enkele koers om genoeg rust te hebben. Want op het WK in Leval wacht een loodzwaar parcours (helling van 1,2 km à 6% gemiddeld). Zoveel mogelijk recupereren tijdens de laatste week zal dus hoogst nodig zijn. Tot nu toe loopt alles weer volgens planning, hopelijk kunnen we dat nog een paar weken doortrekken.
Met 56 vertrekkers aan de start op het gekende snelle circuit van Ville Pommeroeul. Een aangename koerstemperatuur van 21 graden maar een strakke wind die op een lang recht stuk van opzij alles op een lint dwingt.
Er werd vertrokken aan volle snelheid met als gevolg dat het grote peloton A-renners steeds binnen bereik bleef. Na 2 ronden kon een 5-tal aan de haal gaan, een ronde later probeerde Nico Debaes en ikzelf, even later gevolgd door Joel Nicodeme er naartoe te rijden maar wat we ook deden, we raakten geen meter dichter. Met opgeblazen benen werden we opnieuw ingelopen door het peloton.
Half koers gebeurde dan het onvermijdelijke; we kwamen samen met de A's. Dit alles samen maakte een peloton van meer dan 140 man (85 A's en 56 B's). Dan maar van de nood een deugd maken en achteraan intervalletjes doen: een gaatje laten vallen en opnieuw dichtrijden. Niet zonder risico met zo'n zijwind want gaten vallen er dan heel snel. Maar wel een goeie training.
Alles bleef dus de ganse koers samen en liep onvermijdelijk uit op een massasprint. Hierbij moest er de laatste ronde goed gereden worden als je de ganse groep A's voorbij wou zijn (zij moesten nog 3 extra ronden afleggen) en mee wou doen in de voorste gelederen van de B's om te sprinten.
Op de laatste helling op zo'n 400 m van de finish kwam ik helemaal vooraan en dacht in een goeie positie aan de sprint te beginnen. Maar boven op de helling (brug) viel ik helemaal stil en had niets meer over om nog 200 m te sprinten. Te hard getraind achteraan waarschijnlijk ..... Langs alle kanten werd ik voorbij gereden door gekken die ongeveer hun leven riskeerden voor een omslagje met 3 . Al uitrijdend eindigde ik 25e van de groep.
De volgende weken zullen de trainingen meer en meer aangepast worden aan de staat van frisheid. Ik voelde me gisteren redelijk vermoeid en niet helemaal op mijn plooi. De snedigheid is een beetje zoek en dus zal er een wijziging moeten komen in het trainingspatroon. Hier zullen we wel een mouw aan weten te passen om zeker nog de laatste 2 maanden van het seizoen goed door te komen.
Terugkomen vanuit het zonnige zuiden en bij de eerste training al opnieuw beenstukken en een koerstrui met lange mouwen aantrekken .... het blijft elke keer aanpassen. Na een stage/vakantie is het ook altijd afwachten hoe de benen reageren. Je weet wel dat er na een paar weken een positief effect volgt van de zwaardere trainingen maar de grootste aanpassing blijft het aanpassen aan de wedstrijdsnelheid.
Met als doel om er 'opnieuw in te komen' trok ik naar Escannafles, aan de voet van o.a. de Kluisberg. Een parcours van 12 km, hoofdzakelijk over kleine en smalle verkavelingswegen (en quasi veldwegen) vol grint. En als uitsmijter een lange, rechte kasseistrook van 1200 m maar met een smal asfalstrookje. Het was dan ook vanaf de eerste meters dringen om in een goeie positie aan het asfaltwegje te beginnen. Voorbij steken was overal redelijk moeilijk en het besluit om er dan maar een goeie training van te maken was dan ook snel genomen. Een paar keer het peloton op een lint trekken, waren mijn enige wapenfeiten. Resultaat: 25e van 42.
Zaterdag 23-07-2011
Een gekend en dit keer droog parcours en 40 vertrekkers aan de start. Een heel rustig begin (een beetje tè rustig zal later blijken). Verschillende uitvallen die echter nooit een lang leven beschoren zijn. Half koers waag ik zelf mijn kans aangezien de benen wel wat inspanning kunnen verdragen. Vrijwel onmiddellijk krijg ik een hardrijder als Didier Rousseau in de wielen. Uiteraard een gedroomde medevluchter aangezien hij ook nooit op een inspanning meer of minder kijkt. We houden het meer dan 30 km uit onder ons beiden met het peloton steeds op een goeie 20 seconden. Onderweg krijgen we wel gezelschap maar deze kan niet veel meer doen dan volgen.
Het zag er dus naar uit dat we het tot op de streep zouden uithouden. Ware het niet ...... dat de eerste A-renners het peloton B's bijhaalt. Er springen uit deze groep 3 A-renners weg maar er hangt ook een B aan. Deze heeft bovendien een ploegmaat bij de 3 A's. Het onvermijdelijke hangt dus in de lucht maar geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt dat zo'n onsportiviteit nog zou uitgespeeld worden. Ijdele hoop dus want bij het ingaan van de laatste honderd meter wordt de aanhangende B-renner perfect door zijn A-collega gelanceerd en komt mij de laatste 5 meter voor de streep voorbij gesneld. Daar wordt een bijna zeker overwinning hard en strak door de neus geboord.
Andere renners en omstaanders zijn het eens dat dit duidelijk onsportief gedrag is en een diskwalificatie (naar minstens de 4e plaats) zou dus logisch zijn. Maar in plaats hiervan laat de jury alles hoe het is en wordt de uitslag behouden. Mijn 2e plaats wordt er dus eentje met een heel wrange smaak. Een morele overwinning komt uiteindelijk niet op het palmares.
Het is me vorig jaar overkomen en dit jaar weer eens op identiek dezelfde manier. En beide keren was dit met het JPC-Team. Moet het nog gezegd dat hun populariteit er niet groter op zal worden?
De voorbije week hebben we proberen om op elk gebied te bekijken waar eventueel de oorzaak zou kunnen zitten van de plotse krampen die de laatste weken 'zomaar' de kop opsteken. Na de koers van gisteren heb ik goeie hoop dat de aanleiding - misschien nog niet gevonden is maar - zou kunnen liggen in de trainingen.
Een eerste mogelijkheid was bijna onmiddellijk uit te sluiten: drinken. Ik heb de goeie gewoonte om dagelijks minimum 2 à 3 liter water (soms meer) te drinken. Water dat tijdens trainingen steeds aangevuld is met oplosbaar poeder (sportdrank) en dat ook in die vorm gedronken wordt de dag voor en van de wedstrijd. Genoeg dus. Temeer daar ook de bloedresultaten aantonen dat er geen tekorten zijn in natrium, potassium en andere mineralen en vitaminen. Toch nam ik de raad van (o.a.) mijn ex-ploegmaat ter harte en voegde O.R.S. toe aan mijn drinkbussen voor de koers van gisteren. Zeker gezien de warmte die voorspeld werd.
Dan komen we automatisch uit bij de temperaturen. Uiteraard zal ik nooit meer iemand worden die uitzonderlijke prestaties zal voorleggen bij hoge temperaturen. Ik heb nood aan veel zuurstof en die is er nu eenmaal meer bij minder warmte en zelfs regen. Maar bij het voorbije belgisch kampioenschap was het helemaal niet te warm. Ideaal koersweer en toch weer hetzelfde probleem.
Dus toch nog maar eens een grondige analyse gedaan van de trainingen. De allereerste keer dat het krampfenomeen zich voordeed was tijdens de 2e wedstrijd. De weken die hieraan vooraf gingen waren redelijk intensieve trainingsweken. De mogelijkheid bestaat dus dat hier sprake was van enige overbelasting. Temeer daar het de daarop volgende week (èn een relatieve rustweek) weer véél beter ging en er geen sprake meer was van enige last. Tijdens het seizoensbegin is er natuurlijk ook nog geen sprake van 'teveel' koersen en dus ging de recuperatie iets sneller.
Mijn focus lag al sinds lang op de 2 weken van de kampioenschappen ACH (Europees en Belgisch). De weken die hieraan vooraf gingen lag de trainingsintensiteit dan ook iets hoger. Hierbij heb ik (zeker en vast) de nodige hersteltijd tussen sommige trainingen verwaarloosd. Het gevolg was te weinig herstel tussen een hele intensieve wedstrijd op zondag en het (compleet mislukte) Europese kampioenschap daarop volgende donderdag.
Hierna maakte ik (heel waarschijnlijk) de enorme fout om te denken dat het misschien aan de basisuithouding zou kunnen liggen. Ik heb dus een paar dagen (nog maar eens) heel intensief getraind en een lange duurtraining ingevoegd. Achteraf is dit volledig fout gebleken omdat de basisuithouding gewoonweg door de jaren heen heel goed is geweest door het regelmatige en constante trainings- en wedstrijdritme. Het gevolg was wel dat ik mezelf nog meer vermoeide en het lichaam hierop reageerde door bij nòg meer intensiteit in de wedstrijd te protesteren door middel van krampen.
En dat moet gewoon uiteindelijk de reden zijn want nu, na 2 weken relatieve rust (enkel rustig losrijden) was er toch al beterschap merkbaar. De wedstrijd van gisteren in Gages werd gereden bij een duf weer en een temperatuur van 26 graden. Ze brak open na 15 km wedstrijd waarbij ik mij eigenlijk makkelijk kon nestelen in de kopgroep van 8 man. Het was nochtans met een heel klein hart dat ik aan de start stond. En met de bedoeling om gewoon te volgen, geen overbodige inspanningen te doen en simpelweg de wedstrijd uit te rijden.
Ieder in de groep deed zijn deel van het werk en al snel liepen we tot 2 minuten uit. Wedstrijd gereden. Dacht ik.
Tot ik plat viel. Dàt hadden we nog niet gehad. Gelukkig gebeurde dit niet ver van de plaats waar Koen met een reservewiel klaar stond. En vanaf dat moment was het gewoon alles geven en de opkomende krampen zo goed mogelijk vergeten. Met de ogen dicht en met de schrik in het hart om toch nog geveld te worden, reed ik het gat op de groep toch nog dicht in een 5-tal kilometer. Uiteraard was er hierna geen sprake meer van (mee)sprinten voor de overwinning. De overwinning lag eerder in het feit dat de krampen bedwongen waren tot na de koers. Eigenlijk heb ik ze helemaal niet meer gehad. En was ik dus redelijk gelukkig dat ik na enkele weken met een 7e plaats en een gevulde enveloppe naar huis kon terugkeren.
Nu volgt een bijkomende relatieve rustweek, de volgende wedstrijd voor mij is pas op 21 juli. Daarna ga ik met Koen op een kleine oefenstage maar zal er ondertussen zeker moeten op letten om het beest van de 'overtraining' ver van me weg te houden om het tweede deel van het seizoen (en daarbij het wereldkampioenschap ACH van einde augustus) niet in het gedrang te brengen.
De succesreeks "De Grote Ontgoochelingen" - deel III
Warcoing, 18 juni 2011
Goeie voorbereiding. Ideaal weer; wind, een natte start, goeie benen. Hard werken. De beste renners vooraan. Krampen. Weer krampen. Veel krampen. Waarom krampen? Koers afgelopen. Sterke winnaar. Weg kampioenschap (deel 2). Weer een episode bij in de reeks 'ontgoochelingen'. Terug naar start.
Na het débâcle van vorige week donderdag op het Europees Kampioenschap ACH te Fraire was het beter van een vrij weekend te plannen en nog maar eens op zoek te gaan naar een eventuele reden voor de (weer) plots de kop opstekende krampen. Maar de rondvraag leverde niet veel concreets op. Blijkbaar is het een fenomeen dat zich telkenmale bij mij voordoet wanneer de temperaturen rond of hoger dan 25 graden hangen.
Geregelder toevoegen van sportdrankpoeder aan het water zou al kunnen helpen maar de waarschijnlijkheid dat het aan de mate van vermoeidheid ligt, is zeker zo groot. Jammer genoeg was er vorige week niet veel tijd om veel gas terug te nemen, gezien het programma dat volgt.
De focus ligt dus op het Belgisch Kampioenschap ACH van komende zaterdag in Warcoing. Met dit doel voor ogen maalde ik woensdag nog een langere duurtraining van 3 uur en half af, gevolgd door een sprinttraining op donderdag. De 2 dagen die volgden volstonden niet om helemaal te recupereren en dus was het maar met een klein hartje dat ik zondag naar Anderlues afzakte. Het parcours dat we daar voor de wielen geschoven kregen, was nochtans op mijn maat gemaakt: golvend met iets steilere hellingen en veel vals plat. Het zou een geschikt kampioenschapsterrein kunnen zijn. Tamelijk zwaar dus en daardoor was de schrik voor een herhaling van een week geleden nog groter geworden. Maar langs de andere kant ligt het niet in mijn karakter om mij achteraan te laten meedrijven. Dus ... naar voor en rijden maar.
Vanaf de eerste ronde en bij een van de langere hellingen maakte ik zonder het te weten een redelijk gat. Samen met een andere renner reden we iets vooruit, echter zonder vol door te gaan. Even later werden we, zoals verwacht opnieuw ingelopen en kon alles herbeginnen. Hierna kreeg ik opnieuw dat gevreesde gevoel langs de achterkant van de rechterknie. Toen zat de schrik er weer helemaal in dat ik de wedstrijd zou moeten stoppen. Gelukkig trok dat iets later weer weg.
Op een bepaald moment lukte het ons om met een vijftal weg te raken. Een paar sterkeren bij mekaar en dus zag het er goed uit. Jammer genoeg liet men niet begaan en liep alles weer samen. Wéér een poging later had ik de indruk dat het deze keer wèl definitief zou kunnen zijn. Met 5 bouwden we een mooie voorsprong uit en ieder deed zijn deel van het werk. Een sterke Richard De Ridder vond dat het niet snel genoeg ging en demarreerde, gevolgd door Olivier Ledecq. De drie die achterbleven, waaronder ik, hadden allen hetzelfde probleem: de opkomende krampen. Ik moest echt inhouden en wist me zelfs niet goed een houding te nemen op de fiets. Het moet nogal een zicht opgeleverd hebben .....
De twee vluchters verdwenen uit het oog en onze snelheid verminderde zienderogen. Puur uit schrik dat de kramp ons definitief uit het veld zou slaan. Onze voorsprong smolt weg en in de laatste 3 kilometer werden we gegrepen door het peloton. Dit peloton gewoon volgen lukte nog net en in de afdaling naar de aankomst liet ik me gewoon uitbollen waardoor ik nog maar even moest doorduwen om over de lijn te komen. Erg om weer zo te eindigen maar al bij al was het gevoel tijdens de wedstrijd hoopvol.
Ik ben ervan overtuigd dat het puur aan de vermoeidheid kan liggen want de conditie is nog steeds redelijk goed (en zoals gepland).
Deze week wordt er de ganse week relatief gerust, hoogstens dagelijks een uurtje losgereden, gehoopt dat de supercompensatie z'n werk doet, een bezoek aan de kiné gebracht en alles met het vizier gericht op zaterdag .....
45 man aan de start op een mooi parcours van ongeveer 6 km.
Hierin een helling van 3 à 4 % in 2 stukken. Deze ligt nog redelijk ver van de
aankomst aangezien er hierna een lang recht stuk volgt van een paar kilometer
met de harde wind pal op kop. Dat wordt dus vechten tegen de wind maar
onmogelijk om dit alleen te doen. Jammer ook dat de helling nog zover van de
streep ligt.
Vanaf de eerste meters wordt er al gevochten en aangevallen
om weg te geraken. Hierin doe ik dapper mee want de benen voelen goed aan. We
slagen erin om half koers met 12 man weg te rijden. Een beetje te veel volk
naar mijn zin en bij elke passage op de helling wordt het tempo omhoog gehaald.
Een tiental kilometer voor de aankomst lukt het om met 5 man een definitieve
kloof te slaan. De laatste ronde wordt er nog een paar keer geprobeerd waarbij
de laatste uitval van Nico Debaes en Didier Rousseau de goeie blijkt te zijn.
Hierna volgen we nog met 3 waarvan eentje sterker blijkt dan mezelf en waarbij
de andere de laatste kilometers teken doet dat het niet meer gaat. Een mooi
stuk theater want de laatste 500 meter springt hij toch nog achter mijn rug weg
om met het schuim op de mond !! zelden gezien, nog alle achterstand goed te
maken en in de laatste meters zelfs nog de 2 koplopers te kloppen.
Hij profiteert dus nog aan de volle 100% van mijn laatste
krachtinspanningen voor een 4e plaats om toch nog iedereen te
remonteren. Oneerlijkheid troef en dat heb ik hem dan ook met de juiste bewoordingen
duidelijk gemaakt .
Uiteindelijk word ik dus 5e.
Ville Pommeroeul, 29-05-2011
Eeuwig herbeginnen
Weer een mooi peloton van 48 renners voor de gekende omloop
met als enige moeilijkheid een brug over een kanaal, waarbij we dus ongeveer
200 m omhoog moeten. Niet moeilijk als wedstrijd, enorm moeilijk om afstand te
nemen van de concurrentie.
Voor de gelegenheid stond mijn ploegmaat Michel Jannes ook
mee aan de start. Dat maakt dus dat we een bijkomende mogelijkheid hebben om
het af te maken aangezien hij een sterke finisher/sprinter is. Niet echt een
kwaliteit die je mij kan nageven ..
Bij elke poging, elke ontsnapping was er iemand van ons
beiden mee. Soms zelfs allebei. Uiteraard moest het op een gegeven moment wel
even stilvallen waarbij we beiden even gas moesten terugnemen. En juist dan .
ontstaat er een poging die de juiste blijkt te zijn.
En dit met nog 10 kilometer te gaan. Alle hens aan dek dus
om onze sprinter in een goeie positie aan de spurt van de geklopten te krijgen.
Uiteindelijk ging het toch nog over een mooie 6e plaats. Een volle
ronde van 5 km neem ik voor mijn rekening, hiermee halen we nog een paar man
terug die tussen de 5 koplopers en het peloton hingen. Ook de laatste ronde
doen we nog mooi werk. Ik neem het op als een ideale training voor het EK van
volgende week en rij nog volop door. Op 500 m van de aankomst rij ik met Michel
in het wiel de laatste helling op en hoop dat hij nog genoeg jus in de benen
heeft om het af te maken. Hij wordt tweede van het complete peloton en neemt in
de einduitslag de 7e plaats voor zijn rekening.
Bij het uitbollen van deze laatste inspanning word ikzelf
nog 18e.
Europees Kampioenschap ACH in Fraire, 02-06-2011
Een rampscenario voltrekt zich
Slechts 38 deelnemers aan dit kampioenschap op de mooiste
omloop van het jaar. Onder een loden warmte en met de harde wind als hevigste
tegenstander mogen we strijden voor de mooie trui van europees kampioen ACH.
De eerste ronde voel je de schrik van de meesten voor de
wind die op de lange open stukken hard in het nadeel blaast. Het parcours is
golvend en uiteraard volgt er ook een gedeelte dat de wind in de rug staat.
Patrick Raes probeert het op zn eentje en, wetende dat hij
een sterke rouleur is, weet ik dat we samen brokken zouden kunnen maken. Ik
spring er naartoe en samen met Vincent Gillot dichten we het gat. Vrijwel
onmiddellijk is er een goeie samenwerking, we weten dan ook wat we aan mekaar
hebben. Eigenlijk is de koers na 10 kilometer al gemaakt. En voor de meesten
ook voorbij. Samen halen we een peloton met As in en nemen tot 2 minuten
voorsprong. Een podiumplaats is dan al zeker.
Tot bij het ingaan van de voorlaatste ronde het noodlot
toeslaat. Ik voelde de voorbij kilometers al de krampen stilaan de kop
opsteken. In enkele minuten tijd worden ze onvermijdelijk en al schreeuwend van
de pijn moet ik aan de kant. Game over en onvoorstelbaar teleurgesteld.
Vanaf de eerste meters van de voorbereiding op het seizoen
in november zaten de koersen van deze 14-daagse in mijn hoofd. Om dan uitgeschakeld
te worden op een manier die .. er zijn geen woorden voor.
Ik kende het fenomeen aangezien ik het bij de eerste warmte
in april ook al meemaakte. Blijkbaar verlies ik bij temperaturen vanaf 25
graden een hoop ingediënten uit mijn lichaam die een optimaal functioneren
onmogelijk maken. Hoeveel ik ook drink de voorgaande dagen, hoe goed ik me ook
voorbereid. En dat mij dit juist nu moet overkomen, bij zon mooie
uitgangspositie. Dat is balen bij zoveel onmacht.
Hopelijk kan ik voor dit probleem alsnog een oplossing
vinden en mij zo met gerust gemoed richten op de tweede uitdaging van het
seizoen: het Belgisch Kampioenschap ACH in Warcoing op 18 juni.
Meer woorden ga ik hier niet meer aan vuil maken. Proberen
om mentaal en fysiek te recupereren en klaar te zijn binnen 2 weken.
Een supporter maakte een mooi verslag, gezien door de ogen
van een toeschouwer. Echt het lezen waard. Kijk maar eens hiernaast in ons
gastenboek.
Er was regen en wind voorspeld voor het ganse weekend. Van de regen zijn we bespaard gebleven, wind was er wel degelijk. Misschien waren er velen afgeschrikt door deze voorspellingen want we waren amper met 29 vertrekkers. Dat het niet makkelijker koersen is met zo weinigen tegenover een compacter peloton is ook algemeen geweten.
Het parcours was bijna 5 km lang met aankomst op een helling van een 400 meter lengte à 3 à 4 %. Gevolgd door een slepend stuk en een afdaling door de velden met wind op kop. Het meest ambetante was nog de lange, rechte strook van 2 km, voorafgaand aan de helling, en nochtans met wind in de rug. Het grote nadeel is dat het peloton daar steeds minstens zo snel rijdt dan eventuele vluchter(s).
Het scenario van de koers was weer eens simpel: enkele aanvallen en wachten op de goeie. Hierbij deed ik mijn duit in het zakje. Half wedstrijd lukte het om met 9 man weg te rijden. Het duurde wel een tiental kilometer alvorens onze voorsprong ruim genoeg was. Uiteraard zaten bij deze groep de nodige heren die hun kopwerk tot het strikte minimum beperkten.
Bij aanvang van de laatste beklimming sprongen Richard Deridder en Olivier Ledecq weg. Dàt was het moment waarop niet getwijfeld mocht worden.
Ik moest zo snel mogelijk mijn wagonnetje aanhaken maar moest daarvoor (het wordt een wekelijks terugkomend gegeven) een peloton A's voorbij. Dat lukte en met wat moeite raakte ik ook nog bij de 2 vluchters. Veel tijd om te bekomen van het sterretjes zien was er niet, er moest nog 5 km keihard gekoerst worden.
Met mijn beperkte sprintkwaliteiten moest ik het nog met een uitval proberen. Maar Ledecq liet dit niet gebeuren en reed het kleine gaatje dicht. Deridder zei dat hij kapot zat en dus lag de weg open voor Olivier Ledecq om de sprint winnend af te ronden. De (zogezegd) kapotte Deridder bleef me ook nog voor en dus werd het voor mij het laagste trapje van het podium, 3e.
Al bij al zat er voor mij vandaag niet meer in en moet ik tevreden zijn. Nochtans had ik graag ter ere van Wouter Weylandt een winst aan mijn lijstje toegevoegd.
Warm, drukkend warm zelfs. Niet echt mijn ding maar in een topdag kan er al iets meer.
Het losrijden van zaterdag gaf al aan dat de goeie benen nog niet verdwenen waren. Rustige duurtrainingen (toch met een enorme hongerklop op donderdag maar met veel dank aan Bakkerij Warot in Winksele voor de fruittaartjes) lieten toe om volledig te recupereren maar toch de conditie op peil te houden.
Hoop op weer een goed resultaat was dus gerechtvaardigd maar met deze koers in het industriepark van Baudour-Ghlin weet je nooit. Korte rondes zorgen meestal voor een hergroepering van A en B-renners en meestal op een slecht moment als de eindspurt.
Met 43 renners aan de start en er werd door de afgevaardigde toch een dikke minuut tussen de twee verschillende starts gelaten. De eerste 2 ronden (ronde van 4 km) werd aan een strak tempo gereden, enkele uitvallen brachten niets op tenzij het goed inrijden van de spieren. En dan kan het spel beginnen.
De ene na de andere poging vertrok, bijna altijd was ik mee, goed uitkiezend welke de goeie kon zijn, afwachtend welke concurrenten hun schouders onder een of andere aanval zouden zetten. Koersen blijft in zekere zin een beetje een loterij. Niet altijd de sterkste wint, geregeld ook de slimste. En laat mij nu net niet altijd geen van beiden zijn ...
Half koers lukte het toch eens. Met 7 man kozen we het hazepad op het golvende en redelijk winderige parcours.
Uiteraard zaten er weer een paar slepers bij die niet beter konden of wilden. Af en toe werd er wel eens een beurt overgeslagen.
Onze voorsprong liep uiteindelijk uit tot iets meer dan een minuut.
Met razendsnelle spurters als Didier Rousseau, Thierry Folens en andere Ledecqs in ons groepje was het duidelijk dat ik nog een cartouche moest proberen over te houden, anders was het gegarandeerd weer een verre ereplaats. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Op 5 km van de aankomst, op een lang stuk vals plat achtte ik mijn moment gekomen. Het leek misschien nog iets te ver maar het leek me ideaal.
Ik had onmiddellijk een gat van een paar honderd meter en achter mij werd blijkbaar geaarzeld. Nu was het doorbijten tot het bittere einde.
En wie kreeg ik op een kilometer van het einde in mijn vizier: inderdaad, het peloton van de A's ..... Zouden zij nog roet in het eten komen gooien en mij de doorgang beletten?
Al roepend en schreeuwend baande ik mij een weg langs de groep (alleen in de laatste bocht werd het nog even scherp), een weg ook naar een eerste overwinning van het seizoen.
Eindelijk, de kop is eraf, de eerste prijs van het jaar staat op de kast. Een beloning voor de gedane inspanningen en het harde (winter)werk op training, soms op momenten dat de meesten zich nog eens omdraaien in hun warme bed ..... Maar daar kiezen we zelf voor natuurlijk.
Een mooi boeket bloemen voor de Moederdag van het vrouwtje die mij alle kansen geeft om mijn hobby uit te blijven oefenen, met alle aanpassingen en beperkingen die dat voor een renner met zich meebrengt. Een cadeau ook voor mijn supporters en alle mensen die mij steunen, degenen die wekelijks mee de (soms verre) verplaatsingen maken, zij die af en toe eens aan mij denken en mij dit kleine succesje gunnen. Een welgemeende 'dankuwel'.
Maar hier stopt het niet. Het seizoen is nog niet de helft ver, het glas is nog niet eens half vol. Op naar volgende zondag!
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
