LITTLE BLACK SPIDERS (Patrice Toye) (België, 2012)

(97’)

Van de Vlaamse kineaste Patrice Toye zagen wij eerder al Rosie (1998), en dat was een middelmatige film waarbij vooral het onhandige scenario een struikelblok bleek te zijn. Little Black Spiders is helaas nog een stuk middelmatiger en opnieuw blijkt dat scenario’s schrijven niet Toyes sterkste kant is (zij schreef het scenario voor deze film samen met Ina Vandewijer).

België, 1978. De zestienjarige Katja (gespeeld door een weinig indrukwekkende Line Pillet) is zwanger, naar we later in de film vernemen van haar leraar klassieke talen (Wim Helsen) die overigens totaal niet uit de verf komt, en belandt op een onduidelijke manier in De Zolder, een door nonnen gerunde instelling (een kasteel ergens in Wallonië) waar zwangere tienermeisjes in alle rust op hun bevalling kunnen wachten. Blijkbaar is het de bedoeling dat de meisjes hun kind afstaan voor adoptie, maar ook dat ontdekt de kijker – samen met Katja zelf – pas later. Heel veel gebeurt er niet in die instelling en afgezien van het feit dat die nonnen nogal geheimzinnig doen over die adoptie, lijken zij het niet eens zo slecht voor te hebben met de meisjes, die niet gedwongen worden om in de instelling te blijven. Op een keer halen die meisjes het in hun hoofd om een toneelstukje op te voeren rond de Minotaurus (een rol voor de tuinman). Werkelijk een compleet maffe en kostelijke episode in de film! Het lijkt meer op een gewaagd vruchtbaarheidsritueel van de Oude Grieken en de dingen lopen net niet uit de hand, omdat de directrice een einde maakt aan het erotisch geladen ballet. De tuinman wordt wel ontslagen.

Op een keer loopt Katja anderhalve dag weg om die leraar Latijn-Grieks op te zoeken, maar die ontvangt haar heel koeltjes en brengt haar terug naar de instelling. Verder hangen die meisjes wat rond in de naaikamer en in de bossen rond het kasteel, tot Katja en haar vriendinnetje Roxy moeten bevallen. Om alweer erg onduidelijke redenen gebeurt dat in Frankrijk. Kort na de geboorte(s) lopen Katja en Roxy (Katja met haar baby, Roxy zonder: dood geboren, al weggeschonken, alweer onduidelijk) weg uit het hospitaal om langs het strand richting België te strompelen. Onderweg krijgt Katja een bloeding en zij sterft in de duinen. Roxy laat de baby registreren als de hare (er staan blijkbaar loketten van de dienst bevolking langs de kustweg, want één minuut daarvoor liep Roxy nog in de duinen) en belt naar haar familie. Doek.

Net als in Rosie is het weer nogal veel kommer en kwel en ofschoon de film met de beste bedoelingen lijkt gemaakt, komen diezelfde bedoelingen totaal niet over. Er hangt over de prent zo’n beetje een wazig-mysterieus sfeertje dat afgekeken lijkt van films als The Virgin Suicides, maar echt overkomen doet het niet en als het al de intentie was om kritiek te leveren op die Belgische nonnen uit 1978, dan is dat toch grotendeels mislukt. Nergens vernemen we iets essentieels over hoe die naïeve meisjes zwanger zijn geworden (dat wordt blijkbaar even normaal gevonden als dat engelen vleugels hebben) en uiteindelijk lijken die nonnen nog de verstandigsten te zijn die in deze film rondlopen. Weet u wat het is? Patrice Toye is geen goede regisseur en zal het ook nooit worden. Waar overigens de titel op slaat (zwarte spinnetjes komen slechts heel even voor in een visioentje van Katja), mag Joost weten.

Quotering: ** (23 augustus 2014 – dvd – bib Wuustwezel)

25-08-2014 om 20:19 geschreven door Eric De Bruyn