Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Met Frankfurt was ik aan een derde marathon toe. De eerste in Etten Leur ging goed, maar na 30 km knalde ik tegen de spreekwoordelijke muur. In Rotterdam, ging het er ondanks een tragere start niet beter aan toe. De laatste 12 km waren zowel fysiek als mentaal een pijnlijke onderneming. Als ik terugblik op deze eerste twee marathons, kan ik niet zeggen dat ik ze 'gelopen' heb, maar dat ik ze 'onderging'. Frankfurt was de eerste marathon die ik volledig onder controle had. Met een eindtijd van 3u50'35" zat ik ruim 13 minuten onder mijn tijd van Rotterdam en verbeterde ik mijn PR met een kleine 5 minuten. Ik zit nog altijd op een grote roze wolk.
Zaterdag vertrokken we met de trein. In de namiddag zouden we naar de marathon mall gegaan zijn om er mijn nummer op te halen en de pasta-party mee te pikken, maar dat was buiten de nukken van de Duitse spoorwegen gerekend. Iets voorbij Luik, in Angleur, viel de trein in panne. Het resultaat was dat we met ruim drie uur vertraging in Frankfurt aankwamen. De pasta-party kon ik al vergeten en het prachtige officiële marathon-shirt, waarop ik mijn zinnen had gezet, was ook al uitverkocht. In het hotel waar we de nacht zouden doorbrengen, was ook nog eens een kamer dubbel geboekt, waardoor mijn zus met haar gezin naar een naburig hotel moest uitwijken. Murphy had geen genade. Gelukkig waren de bedden goed en genoot ik van een weldadige slaap.
Op de marathondag was ik fris en bruiste ik van de energie, maar ik durfde me nog niet vastpinnen op een eindtijd. Ik had een aantal nieuwigheden uitgeprobeerd bij de voorbereiding en ook tijdens de marathon ging ik het anders aanpakken dan in R'dam en Etten Leur. Hoe het me zou verlopen kon ik niet voorspellen. (Voor de nieuwsgierigen, ik volgde drie dagen voor de marathon een koolhydraatrijk dieet van ongeveer 3500 kcal per dag. Tijdens de marathon zou ik geen gelletjes meer eten, maar vertrouwde ik voornamelijk op de (sport-)drank die door de organisatie werd voorzien.)
Om 10u00 klonk het startschot en ongeveer 10 minuten later overschreed ik de start. 42.195 meter lag voor ons. Het eerste deel van de marathon liep door het indrukwekkende centrum van Frankfurt. Als je interesse hebt in hoogbouw is het een echte aanrader, maar mijn Garmin werkte niet naar behoren en ik moest me dus betrouwen op de timer en de kilometer-aanduidingen langs het parcours. Het lukte goed en al spoedig had ik het ritme te pakken. Ik liep verrassend gemakkelijk.
Na ongeveer 10 km werd ik heel plots tot stilstand gedwongen door een paaltje dat als een duiveltje uit een doosje vanachter een medeloper floepte. Ik had het niet opgemerkt en ging er knal tegenaan. Gelukkig ving ik de slag op met mijn heup, die best tegen een stootje kan, en verloor ik er niet te veel tijd mee (amper 35" )
Een stralende blauwe hemel, exotische drumbandjes en een joelende menigte aan de zijlijn zorgden voor een prachtige sfeer. Ik voelde me met de kilometer zelfzekerder worden. Na 28 kilometer voelde ik me nog altijd heel sterk en voelde ik nog niets van de ongemakken die me bij eerdere pogingen hadden geplaagd. Luidkeels brulde ik 'I feel good' van James Brown mee. Toen ik 'Jump' van Van Halen hoorde, kon ik het niet laten om enkele keren op te springen, en we waren al voorbij het 30-km-punt. (OK, ik mag misschien een beetje gek zijn, maar helemaal niet gek is ook niet normaal.) Het kritieke punt lag achter me en ik was nog fris. Zelfs na 35 km vond ik nog de kracht om iets te versnellen, maar dat was dan weer iets te overmoedig. Door die overmoed verloor ik waarschijnlijk enkele seconden in de allerlaatste fase, maar mijn marathon was dan al gelopen. Dat ik in die laatste 2 km niet meer zo soepel vooruit kwam maakte me niets meer uit. Ik had het gehaald. Gelukzalig overschreed ik de finish, die in een hall van de Frankfurt Messe was opgesteld.
Deze keer had ik controle gehad over het gehele verloop van de marathon. Alle doelstellingen voor deze marathon had ik gehaald. Ik had geen last meer aan maag en darmen, mijn benen voelden nog redelijk fris aan en ik had de eindtijd gehaald die ik bij het inschrijven had opgegeven. Wat meer kan een mens zich wensen?
Gisteren zakte ik af naar het meest zuidelijk puntje van Henegouwen. Net tegen de Franse grens vind je Macquenoise, een charmant klein dorpje. Mijn doel was meedoen aan een wedstrijd over 10 EM, moreel gesteund door mijn ouders en Liesbet.
Het was er kermis, wat het zoeken naar een geschikte parkeerplaats er niet op vergemakkelijkte. Na enig overleg, besloten we dan maar te parkeren aan de rand van het dorpje, dat amper een straat groot was. Voor de inschrijving gingen we naar de feesttent, waar de lucht van verschaald bier overweldigend was. Even het formuliertje invullen, betalen aan twee lokale schoonheden en met nummer 163 op zak, kon de zoektocht naar de startlijn beginnen.
Op de website dacht ik iets gelezen te hebben over een voetbalveld, maar daarvan geen spoor. Een official wees ons dan de juiste richting. Geen overdadige publiciteit, geen toeters en bellen, maar gewoon een streep op de weg en een kampeertafeltje met enkele bekertjes water duidden de start aan. Het is eens iets anders. Ik schakelde mijn Garmin aan, om vast te stellen dat de batterijspanning laag was. Nauwelijks enkele seconden later gaf het toestelletje er helemaal de brui aan. Het werd dus lopen op gevoel; iets wat ik tijdens een wedstrijd nog nooit had gedaan.
Ondertussen waren de meeste deelnemers al verzameld aan de start. Als Vlaming viel ik op als een vlieg in een glas water. Iedereen kende iedereen, leek me.
In een Frans waar ik nauwelijks iets van begreep, werden ons nog enkele richtlijnen meegegeven over het parcours. Het bleek trouwens niet over de aangekondigde 10 mijl te lopen, maar was een km langer. Je kunt er natuurlijk over vitten, maar een km meer of minder maakt mij niet uit. Het startsignaal werd gegeven en weg waren we.
Ik sloot me aan bij een groepje dat ik 4 km lang zou volgen. Soms liepen ze een beetje uit, maar ze verdwenen nooit helemaal uit het zicht. Ik bleef rustig mijn eigen tempo lopen en gaf mijn ogen de kost, want de streek was prachtig. Glooiende velden waren van elkaar gescheiden door enorme bossen. Waar het bergaf ging, versnelde ik. Bergop probeerde ik zo snel mogelijk te lopen, zonder al te diep te gaan. Na 4 km begon het groepje waar ik me bij had aangesloten, barsten te vertonen. Enkele atleten konden het tempo niet meer aan en zagen zich genoodzaakt om de harde kern te laten gaan. Na de 5de km waren we nog met vijf lopers. Ook op mij begonnen de andere vier uit te lopen, maar ik deed geen moeite om ze in te halen Nog niet. Ondanks het glooiende parcours liep ik gemakkelijk. Aanvankelijk had ik wat tijd nodig om in mijn ritme te komen, maar na 2 km ging het vanzelf. Zelfs op matige hellingen kon ik het tempo goed vasthouden. Na 8 km begon ik weer in te lopen op het viertal dat me voordien had achtergelaten. Ik voelde me als een wild beest dat een prooi rook. Een tijdje later had ik het groepje weer bijgebeend, en was het mijn beurt om van de anderen brandhout te maken. 2 lopers begonnen weer snelheid te maken, waardoor het groepje zich splitste. Ik maakte deel uit van een achtervolgend groepje van 3. De enige vrouw uit ons gezelschap begon dan aan een inhaalmanoeuvre en liet me achter met een kranige vijftiger die me ook probeerde te lossen. Het was een maat voor niets, want toen we op 11 km weer het bos indoken en tegen een helling aanliepen, kon ik zelf uitlopen. 5 meter werden er 10 en voor ik het wist was mijn eerste slachtoffer in geen velden meer te bespeuren. Nauwelijks een km verder moest de vrouw er ook aan geloven en had ik het tweetal dat als eerste het groepje had verlaten ook weer in mijn vizier. Op km 14 was ik dan ook van hen verlost. Ik liep nu alleen en had nog ongeveer 3 km te gaan. Tot mijn verrassing slaagde ik erin om nog enkele voorliggers te passeren. Het ging bijna zonder moeite. De laatste halve km was nog een stevige klim en dan zat het erop. Als 45ste van de 115 en in 1:19:14 kwam ik over de finish.
Een betere start van mijn vakantie kan ik me niet indenken. De tombola liet ik voor wat hij was en 2 uur later stond ik weer thuis, moe maar voldaan.
Het leven is een geschenk waar we iedere dag het maximum moeten uithalen; je kunt niet gulzig genoeg zijn. Het is een onuitputtelijke bron van puur genot, maar je moet er wel voor gaan. Vorige week ging ik ervoor.
Maandag 12 juli 2010:
Met een fantastisch boek over fell-running, 'Feet in the clouds' van Richard Askwith, pendel ik naar Brussel. Na een werkdag, benut ik de treinreis om wat slaap in te halen. Thuis doe ik wat krachtoefeningen, neem ik een snelle douche, een vlugge (maar gezonde) hap om daarna naar de parkconcerten te gaan met mijn ouders, tante Chris en nonkel John.
Dinsdag 13 juli 2010:
Het boek over fell-running is nog niet uit en zal me nog de hele week verstrooien op mijn treinreizen van en naar Brussel. Bij thuiskomst maak ik me klaar om te gaan lopen. Liesbet zal me per fiets begeleiden en samen legden we 15 km af.
Woensdag 14 juli 2010:
Anderhalf uur lopen op gevoel. In tegenstelling tot vorige gelegenheden liet ik de hartslagmeter deze keer thuis (gewoonlijk registreer ik mijn hartslag voor latere analyse). Het ontbreken van het licht beklemmend gevoel van de borstband was zowel fysiek als mentaal een bevrijdende gewaarwording. Ik voelde me als herboren toen ik weer thuis stond. 's Avonds stond nog een partijtje Age of Empires III (een gezelschapsspel) op het programma met enkele vrienden.
Donderdag 15 juli 2010:
Op het menu stonden 16 intervallen van 400 m. Om eerlijk te zijn, ik was er een beetje bang voor. De twee weken ervoor draaiden de intervallen uit op regelrechte rampen; ademnood dwong me over te schakelen naar een dribbelpasje om weer thuis te geraken. Deze intervallen kon ik echter lopen in betere weersomstandigheden, waardoor ik ze succesvol afrondde. Mijn avond kon niet meer stuk. We sloten de avond af bij mijn schoonouders, waar het spel Havana op tafel kwam.
Vrijdag 16 juli 2010:
De werkdag werd naar gewoonte een half uur vroeger afgesloten. Voor de tweede keer deze week, deed ik kracht- en stabiliteitsoefeningen. Met een frisse douche sloot ik de workout af. De rest van de avond werd er weer gespeeld. Eerst kwam Vasco Da Gama op tafel, gevolgd door Dice Town en Yahtzee. Het werd laat, maar het was gezellig.
Zaterdag 17 juli 2010:
Na een korte nacht, zoals er veel waren in de voorbije week, en een licht ontbijt trok ik erop uit voor een duurloop aan een steeds wisselend tempo. In de namiddag moesten we nog een cadeautje gaan kopen voor de collega's van Liesbet, bij wie we 's avonds waren uitgenodigd op een 'paella-party'. Tijdens onze zoektocht naar het geschikte geschenk, kocht ik voor mezelf nog een buff-sjaaltje (het zwart van mijn andere exemplaren voelt onder de zon net iets te warm aan). Ik ben echt verzot op deze lapjes textiel en ik ga zelden de deur uit zonder een exemplaar op mijn hoofd.
Zondag 18 juli 2010:
Ik sloot de week af met een fantastische duurloop. De geplande 2 uur breidde ik (enigszins uit noodzaak) uit met een kwartier. Het was lang geleden dat ik zo veel genoten had van een duurloop. Tijdens het lopen voelde ik de drang om mijn vreugde uit te schreeuwen. Ik schrok van mezelf als ik ook toegaf aan deze drang. Er ontsnapte me een dierlijke kreet, die zijn oorsprong vond in een bruisende mentale energie. In de namiddag wandelde ik met Liesbet langs één van mijn routes en nam ik enkele foto's van de mooiste plaatsjes. De resultaten vind je een beetje lager. De week werd afgesloten met alweer een spelavond met de familie.
Het was een drukke week, maar ik genoot (weer maar eens) van elk moment. Ik ben bijna aan vakantie toe, maar ik hoef er niet op te wachten om me te amuseren. Zaterdag ga ik nog eens een wedstrijd lopen, over 10 EM in Macquenoise op 13 km van Chimay dat het laatste wapenfeit is voor mijn vakantie.
Het voorbije weekend werd een echte verademing na een helse trainingsweek. Vorige week donderdag stonden intervallen op het menu. Hoge temperaturen, lichte buikkrampen, een beetje meer zorgen op het werk en dan die iets te ambitieuze intervallen vormden geen ideale cocktail. Na 5 keer 400 m achter de kiezen, was ik genoodzaakt om een wandelpauze in te lassen. Het hart bonkte in mijn keel, mijn longen leken te branden en zweet droop van me af. De laatste twee intervallen hield ik voor bekeken. In lichte draf en keerde ik huiswaarts. De dagen ervoor ging het wel beter, maar topprestaties zaten er niet in. Had ik naar de waarschuwingen moeten luisteren en die intervallen moeten vervangen door een minder zware training of zelfs thuis moeten blijven? Ik weet het niet. Op zijn minst ondervond ik weer maar eens waar momenteel mijn limiet ligt.
Zaterdag, maar vooral zondag ging trainen me veel beter af. Vrijdagavond waren we al naar Koksijde getrokken voor een weekendje aan zee. Onder een schuchter waterzonnetje vertrok ik zaterdagochtend voor een kort duurloopje. 45 minuten werden er 55 en een runners high kreeg ik er gratis bovenop.
Traditioneel als ik met mijn beperkte ervaring al over traditie mag spreken stond er een LSD-loop (heeft niets te maken met geestesverruimende middelen, maar alles met lang traag lopen) op het programma voor zondagochtend. Polders, duinen, het strand en de met toeristen overspoelde dijk was de achtergrond waartegen ik mijn training afwerkte. Een ideale temperatuur van 20°C en een verfrissend briesje zorgden voor ideale omstandigheden om het loopfeest compleet te maken. Toegekomen op het appartement nam ik een verkwikkende douche, werkte enkele boterhammen naar binnen en vertrok samen met Liesbet voor een fietstochtje naar West-Vleteren. We lieten ons de wereldberoemde trappist smaken en vonden dat we ook nog een plak lekkere abdijkaas verdiend hadden. Op die manier sloten we de dag af met een slordige 100 km in de benen. s Avonds hadden we geen last meer om de slaap te vatten.
Ondertussen is het weekend weer eens achter de rug en kijk ik weer likkebaardend uit naar het volgende weekend. Misschien loop ik dan in Opwijk een wedstrijdje over 12 km, al staat het nog niet helemaal vast. Wat wel vaststaat is dat ik zal lopen en vermoedelijk dik met mijn goesting.
Zaterdagavond zat ik nog met de benen onder tafel voor een fantastisch diner bij vrienden. Ik heb lekker gegeten en met enkele glaasjes uitstekende wijn werden de glycogeenvoorraden aangevuld voor de 'Grand Jogging de Verviers'.
Na een korte nachtrust verorberde ik een iets bescheidener ontbijt. Een paar boterhammen met confituur, een banaan en een stevige kop koffie; omkomen van honger was geen optie meer.
Iets voor de middag vertrokken Liesbet en ik naar Verviers. 'Rock Ahoy', een programma op Studio Brussel, leukte de rit naar onze bestemming op. 20 'vurige' rocksongs knalden door de luidsprekers en zorgden voor de mentale opwarming. Ik had er al zin in.
In het Stade De Bielmont hing al een bruisende sfeer. Muziek klonk door de luidsprekers, bier en sportdrank vloeiden rijkelijk (bier voor de supporters uiteraard) en aroma's van een barbecue vermengden zich met de indringende geur van massageolie. Enkele deelnemers hadden zich voor de gelegenheid opgedoft in de meest uiteenlopende outfits en waren vastbesloten om er spetterend feest van te maken.
Om op te warmen liep ik nog enkele rondjes op de piste en ging daarna naar de startlijn. Tien minuten later klonk het startschot en zette de hele meute zich in beweging. In tegenstelling tot andere evenementen kon er van in het begin goed gelopen worden. De eerste 4 km liep over brede wegen en voortdurend bergaf. Snelheid matigen was moeilijk. Een enkele keer dook ik onder de 4 minuten per km, wat naar mijn normen een rotvaart is. Op die manier miste ik de eerste bevoorrading na 3 km. Toch probeerde ik, de waarschuwing van 'den Bakker' in gedachten (zie de reacties op mijn vorige post), op te letten om niet te snel te gaan. Na het eerste gedeelte, dat door het centrum van Verviers ging, volgde het tweede stuk. Een klim van 130 hoogtemeters over een afstand van ongeveer 3 km. Sommige stukken waren zo stijl dat stevig doorstappen bijna even snel ging als lopen. Mijn hart pompte als een bezetene om de benen van voldoende zuurstof te voorzien en mijn kuiten voelden aan als beton. Na ongeveer 7 km waren we min of meer bij het hoogste punt en het derde deel van de omloop beland, maar het parcours bleef heuvelachtig. We gingen hellingen op en af. Bergaf maakte ik de tijd die ik verloor bij beklimmingen goed. Aanvankelijk probeerde ik tijdens afdalingen mijn snelheid nog te temperen om op adem te komen, maar na die eerste klim merkte ik dat afremmen tot een stuntelige loopstijl en pijnlijke gevolgen zou leiden. Gehoorzamen aan de zwaartekracht bleek een veel verstandiger keuze en bovendien bleek ik tot mijn verrassing voldoende te recupereren. Op sommige stukken was het wel opletten geblazen. Het parcours liep niet altijd over glad asfalt. Boomwortels met slechte bedoelingen en duivelse rotsen probeerden onoplettende lopers te vloeren, wat ze ook lukte. Enkele meters achter me hoorde ik hoe een medeloper tegen de vlakte ging. Ik had het met hem te doen, maar uit mijn ooghoek merkte ik dat hij al weer op de been was. De 3 laatste km vormde het laatste stuk en ging bijna steeds bergaf. Het was uitbollen tot aan de finish. Tijd was geen doel deze keer, maar met 1u04'25" ben ik toch tevreden.
Het zat er weer op, maar het smaakte naar meer. Het parcours verveelde geen moment. Het zat boordevol verrassingen en prachtige vergezichten. De vele supporters langs de weg maakten het loopfeest compleet. Grand Jogging de Verviers is de mooiste wedstrijd die ik tot nu toe heb meegelopen.
Warme, droge dagen wisselden koude, regenachtige dagen af. De fluctuaties in mijn trainingsresultaten volgden hetzelfde ritme. Van zodra het kwik steeg, leek ik geen stap vooruit te raken; de hartslag schoot naar onmenselijke hoogten en de benen toonden zich ook weerbarstig. Op koudere dagen leek het tij dan te keren; na afloop van een duurloopje op gevoel, verbaasde ik me over de lage hartslagritmes.
Het was juist op een snikhete zaterdag 05/06/2010 dat ik een eerste wedstrijd(je) liep na de marathon in Rotterdam. Het kwik was gestegen tot 28°C en in de zon was het vermoedelijk nog warmer. 5,5 pietepeuterige kilometertjes moesten er gelopen worden, maar het voelde aan als de kwelling die me teisterde aan het einde van de marathon. Na één rondje van 1,1 km ging het nog, maar na ronde twee stroomde het zweet van me af, mijn ogen prikten van het daarbij afgescheiden zout en mijn longen branden in mijn borstkas. De kopgroep, die me net voor de finish nog zou dubbelen, moest ik na één ronde laten gaan. Het besef dat er geen toptijd inzat begon te dagen. Ik vertraagde, waardoor ik de indruk kreeg een beetje te herstellen, maar de minste versnelling benam me weer de adem. Ik slaagde er zelfs niet meer in om de laatste 2 km onder de 5 minuten te blijven. Uiteindelijk klokte ik af op 2624. Alle poriën verwijdden zich; het zweet bleef met bakken van mijn lichaam stromen en het duurde een tijdje vooraleer ik weer op adem was gekomen. Hoewel ik niet echt een PR had nagestreefd, was ik toch een beetje teleurgesteld. Achteraf, als de volledige uitslag gekend was, merkte ik dat ik niet de enige was die een belabberde prestatie neerzette. Bijna iedereen presteerde minder dan vorig jaar. Hierdoor werd de teleurstelling dan toch een beetje afgezwakt.
Nu kijk ik alweer uit naar de Grand Jogging de Verviers aanstaande zondag. De weerberichten voorspellen koudere weersomstandigheden, wat een gunstige invloed op me heeft, maar ik ga er geen gebruik van maken om voluit te gaan. Goed doorlopen, een beetje sightseeing en me vooral niet forceren is het plan voor dit evenement.
Prachtige natuur, regen en modder waren de ingrediënten van de duurloop die ik vandaag voltooide. Als ik niet verder loop dan 20 km, beperkt ik me meestal tot een standaard-route, die varieert in functie van de beoogde afstand. Zonder uitzondering lopen die routes over verharde wegen. Beton, asfalt, stoep op en stoep af; het ging me een beetje vervelen. Gisteren en vandaag besloot ik om eens af te wijken van mijn gewoonte. Het asfalt ruilde ik in voor een prachtige singletrack.
Op nog geen kilometer van mijn deur meandert een prachtige veldweg richting Impe. Het lawaai van het voorbijrazende verkeer maakt plaats voor het gekras van eksters, de zalige zang van een lijster en het krakend geluid van brekende twijgjes onder mijn voeten. Links en rechts springen wilde konijntjes weg van het pad en een opgeschrikte fazant zoekt verderop beschutting in het dichte struikgewas. Een lekkere humusgeur vult mijn neus; zuivere boslucht stroomt in mijn longen.
In Impe gaat het dan weer een stukje over de weg. Ik ben weer op mijn vertrouwde parcours. Gelukkig kan ik de drukkere Overimpestraat na enkele honderden meters verlaten voor een betonnen landbouwwegje richting Erpe. Een bescheiden klimmetje en dan een lange afdaling waar ik wat snelheid kan maken. Velden strekken zich links en rechts van me uit in een glooiend landschap. Aan mijn rechterzijde weersta ik de verleiding van een mountainbike parcours en vervolg ik mijn weg richting de Leedsesteenweg, die ik een honderdtal meter verder oversteek. Ik ben nu op een boogscheut van de in Lede beruchte Keiberg. Voor ik die bereik, verlaat ik voor een tweede keer het asfalt en nog geen vijf minuten later bevind ik me aan de rand van het natuurgebied Honegem Solegem en Sint-Appolonia. Ook hier word ik getrakteerd op mooie vergezichten. Een mens zou er lyrisch van worden. Een kasseibaantje is overwoekerd met onkruid of is het kruiden ja, ik houd het op kruiden. Geleidelijk is van kasseitjes geen spoor meer en loop ik weer op een modderige weg. Het komt me voor als een profetie; wat de mens van de natuur nam, wordt door de natuur terug opgeëist. Het lijkt me een mooie gedachte. Als er al sprake zou zijn van enige spijt over mijn jaarlijkse bijdrage aan Natuurpunt, dan is die nu definitief verdwenen. Ik loop verder en geniet van de opspattende modder en het vochtige gras dat mijn kuiten streelt. Het kind komt terug in me wakker, als ik geamuseerd door de plassen ploeter. Lichtjes gedesoriënteerd sta ik een kwartier later weer op de weg. Ik bleek in een rondje te hebben gelopen, want ik sta weer aan de voet van de Keiberg, die ik deze keer wel bedwing.
Hierna gaat het terug over mijn vertrouwde route. Een kerel die op zijn oprit staat, spreekt me aan. Zijn uit de kluiten gewassen biceps en slanke lijn vertellen me dat hij redelijk sportief moet zijn. We spreken over verschillende soorten training en de pracht van het parcours dat ik net gelopen had. Ik vraag ook naar zijn sportieve achtergrond. Vroeger deed hij aan triatlon, maar schakelde later over op mountainbike en lopen. Geen wonder dat hij zoveel over trainen weet.
Twee kilometer verder ben ik weer thuis. Nog eventjes stretchen, een hete douche en een lichte lunch sluiten mijn training mooi af.
Mijn dag kon niet meer stuk. Op een endorfinewolk zweef ik door de rest van een lazy Sunday.
Een knieblessure maande me aan tot voorzichtigheid. Voorlopig geen versnellingen meer in de trainingen, geen wedstrijd in Gent en dagelijks moet ik oefeningen doen om het kniegewricht te voorzien van een stevig spierkorset. Het ontbreken van spierkracht in de bovenbenen was namelijk de oorzaak van het knieleed. Volgens de dokter zouden de klachten verdwijnen na 2 à 3 weken. Nu zijn we één week verder en ik voel niets meer. Eigenlijk had ik na 2 à 3 dagen geen last meer. Ik kan zonder problemen trappen op- en aflopen. Ik hou me wel nog een beetje kalm, maar ik voel absoluut geen pijn meer. Nu hoop ik dat de lastige symptomen definitief uitblijven zodat ik spoedig weer kan overschakelen op een normaal trainingsschema.
Ondertussen deed ik nog een ontdekking. Omdat ik vooral tijdens de marathon, maar ook tijdens lange duurlopen, last krijg aan de maag, wat drinken en eten bemoeilijkt, zocht ik op het internet een remedie. Op een website over hardlopen vond ik een middel dat vooral bij ultralopers in trek lijkt te zijn. Iedereen kent wellicht de 'heilzame' invloed van cola zonder bruis (ik heb het nooit geprobeerd, maar je hoort het wel eens vernoemen), maar dat gember ook nuttig kan zijn voor maag- en darmproblemen was nieuw voor mij. Ik kocht me in de supermarkt dus een doosje gedroogde en gesuikerde gember en tijdens een lange duurloop probeerde ik het uit. De eerste resultaten zijn alvast veelbelovend. Het kauwt heel gemakkelijk weg en na enkele minuutjes wordt het effect voelbaar. Toch is een waarschuwing misschien op zijn plaats. Gember is redelijk pikant en vermoedelijk zal niet iedereen het lusten. Zelfs in gesuikerde vorm - suiker vlakt namelijk pikante smaken af - is het nog behoorlijk pittig.
De verteringsproblemen worden uiteraard veroorzaakt door eten en drinken tijdens de inspanning. Ook aan dit aspect schenk ik iets meer aandacht dan voordien. Verschillende soorten energie gels, koolhydraatrijke snoepjes en sportrepen, voor en tijdens de inspanning, probeerde ik uit tijdens wedstrijden en trainingen. Mijn volledige voedingspatroon gooide ik ondersteboven. Dit alles lijkt te werken op afstanden tot een halve marathon, maar bij een hele gaat het dus fout. Tijd voor weer maar eens een nieuwe strategie. Momenteel oefen ik om voldoende te drinken, zodat ik na een training ongeveer evenveel weeg als ervoor. Daarvoor moet ik dubbel zoveel drinken dan ik gewoon was. Water wordt vervangen door isotone sportdrank en experimenten met energie gels houd ik voor bekeken. Of dit allemaal gaat werken weet ik natuurlijk nog niet, maar ik heb er wel een goed gevoel bij.
Vorige week dinsdag begon ik last te krijgen aan de linkerknie. Erg pijnlijk was het niet en donderdag kon ik weer zonder problemen lopen. Geen vuiltje aan de lucht, dacht ik. Het doffe, pijnlijke gevoel aan de bovenkant van de knie was niet meer voelbaar. Vrijdag was het echter weer prijs. Toen ik door de knieën ging om te gaan zitten kwam de pijn weer helemaal terug. Het ging van kwaad naar erger. Trappen op- en aflopen ging moeizaam en zitten of hurken ging niet zonder een pijnscheut die door de knie trok. Misschien was het niet zo verstandig, maar ik besloot toch maar om zaterdag- en zondagochtend mijn duurloopje te doen. De blessure belette me om kniebuigingen te maken, maar lopen veroorzaakte geen last. De geplande versnellingen heb ik wel laten vallen.
Maandag kon ik naar een sportarts. Hij betastte uitvoerig het volledige kniegewricht, maar ik gaf geen kik. Waar hij ook duwde of kneep, het deed geen pijn. Ik begon me al schuldig te voelen omdat ik voor een niemendalletje naar de dokter was gelopen. Dan drukte hij bovenop de knieschijf en vroeg me om de dijbeenspieren op te spannen. En daar was de pijn weer. Blijkbaar toch niet voor niets bij de dokter geweest. Door een spuitje (met een natuurlijk product) en oefeningen zouden de klachten binnen 2 à 3 weken van de baan moeten zijn.
Hij had het over een chondropathie van de patella, veroorzaakt door een verzwakte dijbeenspier. De boodschap is dus om de voorgeschreven oefeningen uit te voeren om de dijbeenspieren te versterken. Of de behandeling effect heeft, zal de toekomst uitwijzen, maar ik ben alvast hoopvol. Ondertussen mag ik blijven lopen (joepie!), op voorwaarde dat ik onder de pijngrens blijf (of kan blijven). Tempo, intervallen en versnellingen worden voor de komende weken van het menu geschrapt en veiligheidshalve zal ik ook niet deelnemen aan de stadsloop in Gent.
Ondertussen is het me duidelijk geworden dat spierversterkende oefeningen een plaats moeten krijgen in mijn trainingsschema. In samenspraak met de dokter en Rob ga ik er nu eens werk van maken. Eigenlijk had ik na mijn eerste knieblessure moeten doorgaan met de toen voorgeschreven oefeningen. Misschien had ik op die manier het probleem kunnen vermijden, maar daar kan ik nu niets meer aan veranderen. Als ik nog geblesseerd zal geraken, dan zal het in ieder geval niet meer liggen aan verwaarloosde krachtoefeningen.
Over afgelopen week mogen we eigenlijk niet klagen. Een prachtig lentezonnetje, temperaturen die de terrasjes aanlokkelijk maakten, een mens zou al met minder tevreden kunnen zijn. Toch mocht het voor mijn hart een beetje frisser geweest zijn. Door de eerste warmte was het helemaal van slag. Met een snelheid van 9,3 km/u piekte ik tot 161 BPM! Nu heb ik van nature wel een hoge hartslag, maar zelfs naar mijn normen was dit een tikkeltje buiten proportie. Omdat de benen niet onder de warmte leden, koos ik toch om aan mijn normaal tempo te lopen en de verhoogde hartslag voor lief te nemen. Resultaat was dat ik dinsdag gemiddeld op 2 en donderdag op 4 slagen meer dan de ingestelde bovengrens uitkwam. Het zijn geen resultaten om tevreden over te zijn, maar ik geniet wel van de schaarse loopmomenten in deze periode, en dat is voor mij het voornaamste voorlopig.
Ondertussen kijk ik uit naar de eerstvolgende wedstrijden. Ik wil binnenkort mijn persoonlijk record op de 10 EM wat scherper stellen. (Dat zal vermoedelijk geen probleem vormen aangezien ik die afstand nog maar één keer gelopen heb en dan nog in het eerste jaar van mijn prille lopercarrière.) Anderzijds ga ik niet iedere keer voluit lopen. Tijdens 10 wedstrijden ga ik me proberen bekwamen in verschillende competenties die nodig zijn voor een succesvolle derde marathon.
) 
