Vivo ego, novissimo tempore      avde

DE TOEKOMST EN HET VERLEDEN.

Om de verdere toekomst te bepalen voor men bultjes, kan ik best eens achter mij kijken en zien wat er nog overblijft van het begin. In den beginne was er niets en God schiep het licht….. nee fout, dat was een andere schepper.

In september van 2009 arriveerden de eerste bultjes hier op de Pijpelheide, bij Peter Van Essen uit Utrecht schafte ik mijn eerste bultjes aan. Peter was een topkweker van intensieve bultjes.  in 2008 op de spijtig genoeg teloorgegane kerstshow van B.P.C- Antwerpen wist ik het, van deze liefhebber moet ik bultjes trachten te bemachtigen.

Tot op de dag van vandaag zijn al de intensieve bultjes hier ten huize afstammelingen uit deze bloedlijn. Dit jaar was er voor de eerste maal een nieuwe inbreng via een intensieve pop  van Koen Peeraer en ze laat veelbelovende nakomelingen zien.

In oktober van 2009 vervoegden een tiental bultjes van Jos Vetters mijn bestand, hieronder bevonden zich ook twee witte exemplaren een kleur waarin Jos vroeger echt wel wist te presteren. Samen met deze aankoop ontstond er een hechte vriendschapsband met Jos, hij was dan ook vaak raadgever bij men zoektocht naar beter.

Dank zij Willy Winkelmans en zijn bekendheid in het milieu van postuurvogels kon ik ook enkele bultjes bekomen van de grote Nederlandse kampioen Dick Van Brenk.

Met de aangekochte vogels van deze drie liefhebbers en hun nakomelingen in de volgende jaren begon ik aan een succes verhaal dat uitmondde met het behalen van een gouden en zilveren medaille op het WK te Rosmalen.

Het was natuurlijk niet alleen maar een goed nieuws verhaal, er is altijd wel één pipo te vinden die van onwetende, goedgelovige beginnelingen weet misbruik te maken. Leergeld noemt men dat zeker, ik kon het weten hoor iedereen waarschuwde me nog voor hem, en wie niet horen wil moet voelen.  

Na een drietal jaren kweken en de wijze raadgevingen van Jos kwam ik tot de vaststelling dat er nog wat ontbrak om het niveau te kunnen verhogen. Het was Dick Van Brenk die me op een show te Lichtervelde er op wees dat men bultjes wel goed waren maar dat de verhoudingen beter konden.

Ik stond er bij, keek er naar maar zag het niet, dank aan Dick dat hij mijn ogen opende, wat was er nu juist mis? Wel de verhouding tussen lengte van de hals en het lichaam zat fout. Hij vertelde mij dat verhoudingen wijzigen bij bultjes door doelgericht kweken en selecteren niet zo eenvoudig is en het jaren in beslag zou nemen voor dit resultaat op levert. Hij voegde er ook direct aan toe dat er een veel snellere oplossing voor dit probleem aanwezig was op dezelfde show? We trokken naar de vogels van Wim Hofman en dit opende men ogen, ik bestelde dan ook direct een aantal vogels bij hem. De inbreng van deze bultjes verhoogde aanzienlijk de kwaliteit van men bestand. Als ik vandaag de dag men steekkaarten in vul, wat ik doe voor elke vogel dan stel ik vast dat de vermelding “ RN 250 Hofman Wim” steeds wederkeerde bij men beste bultjes.

Dat Wim de laatste jaren op het WK de succesvolste Belgische deelnemer is met Belgische Bult hoeft dan ook niemand te verwonderen, wat een sterke bloedlijn bezit hij dan ook. Goede zaken hoeven geen krans natuurlijk maar ik kan iedereen die met bultjes bezig is aanraden van met Wim eens te praten als men zich goede vogels wenst aan te schaffen. Ondertussen is deze tekst al achterhaald en toch laat ik hem staan als ode aan Wim. Hij heeft ondertussen besloten om de bultjes vaarwel te zeggen of hoe het verhaal uit de oudheid van Isaak die op de tempelberg geofferd door Abraham zich herhaalde.

Nu het probleem van verhoudingen zich oploste was er nog een ander aspect dat mijn aandacht vereiste, een aspect dat de grote jongens van de kleine  onderscheid. Juist ja de bevedering wie bij het kweken van kanaries, kleur of postuur dat maakt geen verschil, wie het niet ziet heeft een groot probleem.

Men mag kweken wat men wil de vorm, houding, grootte tekening of kleur mag nog zo goed zijn, als de bevedering niet top is komt men bij een middelmatige vogel uit. Een waarheid als een klok en ondanks de herhaalde raadgevingen van Winkelmans die op dit gebied een echte ziener is, duurde het wel even voor ik het licht aan het einde van de tunnel zag. Het licht zien was één ding er naar handelen nog wat anders, hiervoor moet men verder dan één kweekjaar vooruit kunnen zien. Ook hier kwam de oplossing uit een onverwachte hoek, het was in Italië op het WK te Bari dat een Kleine Siciliaan me aansprak met de vraag of het mogelijk was om een bultje van mij te bekomen.

Verbaast als ik  was besefte ik niet onmiddellijk waarom een grote Italiaanse kampioen als Montalto van een kleine Belgische liefhebber een bultje wilde? Later thuis en na enkele mails heen en weer werd men vermoeden bevestigd, het bultje dat hij uitkoos was een echt type Vetters. Hij bevestigde dan ook dat hij Jos zijn vogels wel kende van vroeger en er al langer aan dacht om van hem eens een bultje te bezitten. Zo zie je maar grote klokken galmen het langste na ook al zijn ze oud. Laat het nu zo zijn dat ik bij de eerste blik op dit WK betoverd was door de bevedering op de vogels van deze Montalto. De deal was dan ook snel gesloten en een bultje met zeer goede bevedering wisselde het zuiderse Sicilië voor het druilerige Pijpelheide, de nakomelingen van deze Siciliaan kan ik blindelings herkennen aan een strakke bevedering met veel kleur.

Dit alles was het verleden maar eens men over de schouder ziend  de schaduw van het rusthuis en de contouren van tram 60 in het station ziet stoppen weet men dat de herfst van het leven zich aankondigt. Dan beseft men dat de toekomst wel eens veel korter zou kunnen zijn dan het verleden, en dat later plots nu is geworden.

Men moet niet te veel stilstaan of omzien bij dit alles, en hierdoor zeker al niet gaan denken is het nog wel de moeite, leeftijd grenzen bestaan enkel maar binnen de spinsels van uw eigen ik.

 Wel als ik nu eens “out of de box” ga denken tot betrekking van men bultjes, kom ik tot de vaststelling dat de box te klein is om men doel te bereiken. Het is zo dat ik in de(nog korte) toekomst liefst wil bevestigen op de komende wereldkampioenschappen en ik besef maar al te goed dat dat niet eenvoudig zal zijn. Als ik in de toekomst met stammen naar het WK wil gaan zijn er twee mogelijkheden ofwel stop ik met sommige kleurslagen, of wel moet er een schaalvergroting komen. De keuze is al gemaakt we gaan de mogelijkheden voorzien om te kweken met +- 120 koppels bultjes. Dit zal gebeuren door de inbreng van een 120 tal bultjes uit de bloedlijn van Wim Hofman de grootste kampioen die België de laatste jaren kende.

 Nu iedereen toch tot 67 jaar zal moeten werken rest er mij nog 7 jaar om één droom na te jagen. Om voor de laatste maal de rug krommend van onder de rode vod met de aankomst in zicht de laatste ultieme niets ontziende spurt van men levenswandel in te zetten, en aan mezelf te bewijzen dat ik het nog één maal kan.