De voorbije 2 dagen waren echte autodagen. We moesten een grote afstand overbruggen naar St.-Lucia en vandaar dat er een tussenstop was gepland in Swaziland. De grens over dus. Met de echte rampzalige bureaucratie tot gevolg. Je werd van het ene naar het andere bureau gestuurd. Met veel tijdverlies als gevolg.
We reden naar Swaziland door Kruger Nationaal Park. Daar zagen we nog olifanten, giraffen, koedoes, impalas, een neushoorn, Geen leeuwen, maar omdat Lola en Kamiel ze graag zien, plaatsen we onderaan toch een paar fotos.
Swaziland kent een prachtige natuur, maar voor ons was het gewoon een overnachtplaats en hadden we dus geen tijd om het land te verkennen. Enkele weetjes over Swaziland: de huidige koning heeft slechts 3 vrouwen. De vorige koning had er 70. In dit land is er ook veel aids. (Ook in Zuid-Afrika waar 65% van de jongeren het hiv-virus draagt.) Daarom vaardigde de koning een wet uit dat alle meisjes tot en met 17 jaar maagd moesten blijven. Deze wet duurde maar 4 jaar, aangezien de koning zelf een 17-jarig meisje tot zijn vrouw maakte.
Het leukste moment in dit land en in Zuid-Afrika is als de scholen gedaan zijn. Dan zie je massas kinderen in hun kleurrijke schooluniformpjes naar huis gaan. Je vraagt je vaak af van waar ze komen en waar ze naar toe gaan.
We aten in Swaziland een 9-gangenmenu. Allemaal kleinere bordjes met eten. Lekker en goedkoop. 130 rand per persoon, dus ongeveer 15 euro per persoon. Duur is het hier dus niet.
Op weg naar St.-Lucia werden we tegengehouden door de politie. Blijkbaar had Benedikt over een witte lijn gegaan dat niet mocht. De boete was 60 rand, dus 7 euro. Tja, geen van ons wist dat het niet mocht. Nu weten we dat dus ook weer. Toen we dat in St.-Lucia vertelden, lachten ze hier eens goed. Blijkbaar stak die man het geld in zijn zakken, want die boete-briefjes kan je overal kopen en de boetes zijn veel hoger.
In Zuid-Afrika is er ook een nultolerantie qua alcohol. Als je rijdt onder invloed, kan je gearresteerd worden en gemakkelijk 1 jaar gevangenisstraf moeten uitzitten. Opletten dus!
St.-Lucia is een mooi kuststadje. Maar zwarten zie je hier amper. Hier woonden vroeger enkel blanken en dat is nu blijkbaar nog grotendeels zo. We horen de Indische Oceaan en ze is op wandelafstand van onze lodge gelegen.
Morgen gaan we eerst op het meer op zoek naar nijlpaarden en krokodillen. Daarna lunchen en dan een wandeltocht met gids langs het strand. s Avonds gaan we iets eten in een Portugees restaurantje. Blijkbaar wandelen de nijlpaarden en luipaarden hier door de straten s nachts. Dus opnieuw opletten!Overmorgen trekken we dan door naar Durban.
Zoals de titel laat vermoeden, hebben we onze eerste geslaagde jacht gezien. Het jagende dier heeft een prooi gepakt. De jager sloop er naar toe en viel toen plots aan. De jager: een salamander. De prooi: een mot. Toch leuk om eens te zien.
Fotos maken van sloppenwijken is niet eenvoudig. Het is niet echt veilig. Vandaar dat we vanuit de wagen fotos maken. Ik plaats er een paar onder het bericht.
En inderdaad Wij dachten ook onmiddellijk aan Branco toen we de Amerikaanse jongen zagen. Goed geraden!
Tot later!
Een dikke kus aan Benno. (Morgen is het zaterdag, dus zal ik hem extra missen.)
Gisteren vertrokken we vanuit Balule park naar Hazyview. In het park zagen we nog een olifant van heel dichtbij (dankzij Benedikt zijn scherp zicht). Het was daar zeer leuk en we konden er gerust nog een dagje blijven. Het leven daar word je gewoon: vroeg opstaan voor een safaritocht, ontbijten, slapen, luieren, lunchen, safaritocht en diner. Zalig! Bruno en Benedikt ontwikkelden de gewoonte om 's avonds nog een brandy te drinken. Een dubbele!
In het park kwam er de 2e dag nog een Amerikaans duo bij: vader James en zoon Hunter. James was een rasechte Amerikaan en bovendien nog eens advocaat met als gevolg dat niemand nog een woord kon zeggen en naar zijn stomme grapjes moest luisteren... Grrr! Zelf het andere Amerikaanse koppel had er genoeg van. Maar we zijn vredelievend. Zoon Hunter deed ons alle 3 aan iemand denken. Dit is enkel voor de familie: kijk naar de foto die van de jongen zijn achterkan trokken en zeg ons op wie hij lijkt. De volgende keer vertellen we jullie dan wie het winnende lot heeft gewonnen om op Hunter te lijken.
In de voormiddag vertrokken we met begeleiding naar de hoofdpoort van het park. Ongeveer 20 km verder op hobbelige zand- en aardewegen. het zweet breekt je uit als je daar rijdt. Op weg naar Hazyview passeerden we nog slapende nijlpaarden (dus dat hebben we ook weer gezien) en een natuurpark waar je cheeta's kon bekijken. Het kleine kind in Benedikt kwam naar boven en na aandringen gaven Bruno en ik toe om eens binnen te gaan. Bleek dit een veredelde zoo te zijn met Shaun als 'ranger' die een fanatastische humor had en een mega pornosnor. Hij legde ook telkens zijn grapjes uit, waarop iedereen vriendelijk en schaapachtig lachte. Het park kon je gerust te voet afleggen, maar om het een beetje belangrijk te laten lijken, moesten we allen in jeeps het park doorkruisen. Blijkbaar was het aangrijpend, want een Duitser huilde bij het filmpje over het project. Waarop zijn vrouw zijn tranen heel teder droogde en wij een kokhalseffect kregen.
Je komt hier overal Belgen, Hollanders (die slecht Engels spreken) of Amerikanen tegen. De 2 Belgen van de eerste twee dagen (waarvan Bruno denkt dat het broers zijn, maar ze duidelijk aangeven homo te zijn) komen we ook constant tegen. Zij volgen een groot deel dezelfde route als ons. Heel toffe Leuvenaars! En voor Bruno is het ontspannend om eens Nederlands te spreken. Hij beweert niet goed Engels te kunnen spreken, maar om af te dingen lukt het perfect.
Vandaag volgden we de panoramaroute. Ongelooflijk prachtig! Het is een route langs de canyon met watervallen, prachtige vergezichten, marktjes, een oud goudzoekersstadje,... Zeer toeristisch, maar erg leuk! Iedereen is vriendelijk en aangezien je overal Belgen tegenkomt, slaat iedereen een praatje met elkaar. Zo kwamen we 3 koppels van Wervik en Menen tegen die met elkaar reisden met een persoonlijke gids. De gids leerden ze vloeiend West-Vlaams te spreken. Grappig om horen. We kochten ook elk een souvenir en hopen nu het in onze bagage te krijgen. Voor 5 euro kocht ik 2 halskettingen en blijkbaar werd ik nog afgezet omdat ik ze elders voor 1 euro per stuk zag liggen. Ik zag hier ook een mooie groene halsketting voor Jana, dus als je ze wilt kan ik ze kopen voor minder dan 5 euro. Een gewone groene met ronde kralen, net parels. En om op je vraag te antwoorden: een boma is een cirkel waar iedereen rond kan eten en waarin een groot vuur brandt. Spijtig voor mijn mannen dat er geen traditionele dans wordt gehouden.
Momenteel zitten we in een beschermde burcht. Het domein is afgesloten met elektriciteitsdraad en voor de deuren en ramen staan er hekken. Ze creëren hier een onveiligheidsgevoel. Soms is het schrijnend om de sloppenwijken te zien. Ze verzamelen blikjes en vuilnis om geld te krijgen, sommige huisjes bestaan enkel uit golfplaten,... Morgen gaan we naar Swaziland en daar is de toestand blijkbaar nog schrijnender. We houden ons hart al vast.
We eten hier ook al zeer verscheidene dingen: Afrikaans gemengd met Engels. We zullen een paar dingen opsommen: levertjes, niertjes, lasagne, quiche, ei met Hollandaisesaus, muffins, vis, worst met ui,... en dit is dan nog maar het ontbijt.
Groetjes, S, B en B
PS. Aan Matti en Jo: we kunnen nu ook over de sterren meepraten. PS. Aan Matti: We kwamen mensen uit Lauwe tegen en je weet '2 keer Lauwe is nog niet...'. PS. Vergeet zeker niet te raden wie op de foto staat.
We amuseren ons nog steeds. Van het luxehotel opnieuw naar een lodge. Nu zitten we echt 'in the middle of nowhere'. Diep in Kruger park en een dik uur rijden van de begaanbare wegen. Onze auto is niet tegen deze zand- en steenwegen opgewassen. We zullen blij zijn morgen de poort van het park te halen zonder autopech. Want daar hebben we even genoeg van. Deze ochtend werden we om 5.30uur gewekt om rond 6 uur op safari te gaan. Het begon goed. We zagen olifanten, maar aangezien het donker was, konden we geen foto's nemen. De olifanten kraken met gemak boompjes om. Indrukwekkend om te zien én te horen. Daarna reden we verder, want olifanten worden niet graag gestoord en zijn erg agressief. We zagen een gigantische koedoe. Eenvoudig uitgelegd een gigantisch hert in het wild. De ranger wou achteruit rijden, maar het werd reeds gauw duidelijk dat de auto het had begeven. Daar stonden we dan. Opnieuw! Onze medereizigers lachten dat we het ongeluk aantrokken. We moesten uitstappen en wachten op een nieuwe wagen. Een half uurtje later konden we dan opnieuw vertrekken. Overdag is het minder angstaanjagend dan 's nachts, maar we moesten toch in de gaten houden dat de olifanten niet kwamen.
In dit park is de vegetatie helemaal anders. Het is dicht begroeid en nog een geluk dat het een droge winter is zodat je door de kale bomen nog dieren kan zien. Een safari wordt hier anders aangepakt dan de eerste keer. Hier zijn er 2 personen bij de wagen: een sporenzoeker die op de motorkap zit en een bestuurder. We zien hier minder dieren en als we er zien, moeten we door de bomen heen kijken, wat mindere foto's opleveren. Maar het idee dat de dieren zo nabij zijn blijft spannend.
In de wagen is het telkens opletten. Je rijdt tussen bomen en ze waarschuwden op voorhand de handen en benen binnen de wagen te houden, want anders krijg je snijwonden. Maar 1 persoon heeft niet geluisterd en dus een snijwonde in zijn pols. Ja, ja, Benedikt, wie niet horen wil... moet voelen.
In het kamp kan je wel vrij rondlopen zonder te moeten letten op gevaarlijke dieren. Ze hebben hier ook een uitkijktoren (waar er internetverbinding is en wij dus nu zitten). Voorlopig geen dieren te zien. Rond 14.30 uur is er lunch en een uurtje later start de avondsafari. Morgen dan opnieuw een ochtendsafari, ontbijten en doorrijden naar Sabie. Naar een hotel.
We zijn eens geld gaan afhalen in een stadje en dat was ook een belevenis. Er staat telkens een ongelooflijk lange rij om geld af te halen. Echt op je gemak ben je toch niet. Doordat je telkens van hotel naar hotel gaat, kom je niet veel in contact met de plaatselijke bevolking. Je markt hier ook nog enorm het verschil tussen de rijke blanken en de armere zwarte bevolking. Zo is er in een hotel altijd een blanke manager en zijn de bedienden zwart. Ook de rangers zijn allemaal blanken. µ De sloppenwijken zijn rampzalig om te zien. Hutjes en geïmproviseerde huisjes. Toch lachen ze hier constant en zijn ze erg vriendelijk en beleefd.
We krijgen eindelijk het idee van een fooi geven onder de knie. We hebben het gewoon eens gevraagd hoe het zat. En ze zijn hier ongelooflijk dankbaar als ze een fooi krijgen. Gelukkig is het een goedkoop land voor ons en kan een fooi er van af.
Toen we nog in de 5-sterren hotel zaten, hadden ze een vergissing gemaakt met ons eten. Zo kregen we als verontschuldiging een wijnproeving cadeau. Dus mochten we met de blanke rijken rode wijnen proeven. (Pech voor mij!) En daarna kregen we superlekker en verfijnd eten. Toen we uitcheckten, bleek dat ze het eten niet hadden aangerekend. Wij zijn dus ferm gelukkig!
Groetjes aan iedereen. Speciaal aan Benno en mijn petekinderen. Branco, bedankt om je kusjes aan ons via mama door te geven. Tot later!
Sylvie, Benedikt en Bruno (die een middagdutje doet - hij is dan ook de oudste van ons 3)
Hallo Vlamingen en Walen onder jullie,
