Ik ben geboren in een typisch Vlaams gezinnetje. Mama werkte in een winkel en pap was arbeider... De eerst zes jaren uit mijn leven waren best gezellig. Regelmatige logeerpartijtjes bij bomma en bompa, dan eens weg met vake en moeke, samen met mijn tante en nonkel naar een camping, en ook thuis was het best leuk. We waren naar een groot huis verhuisd en daar had ik mijn eigen grote kamer... Tot mama en papa steeds vaker ruzie kregen, zei mama wit dan zei papa zeker en vast zwart... en dat over alles! Mama liep weg en kwam terug, papa liep weg, maar kwam enkel terug om zijn spullen op te halen... Hij ging ons verlaten. Daar stond ik dan, als zesjarig meisje, gekluisterd aan de grond en kijkend naar hoe mijn mama en papa zeiden dat elkaar gingen... Waar ging ik nu wonen? Hoe ging alles nu gaan? Wat met school?... Ik begreep er niets van en mama kreeg het mij ook niet uitgelegd. Papa deed zelfs geen echte moeite. En dan was er dat eerste weekend naar papa gaan... Het was moeilijk, maar ik zag er ergens ook naar uit... Papa stond buiten met zijn auto. Terwijl we naar de auto wandelen, zie ik een vrouw in de auto zitten, twee kinderen achteraan... ik kende hen helemaal niet... Toen ik wou instappen zei papa: 'Dit is je nieuwe mama en je broer en zus'... Ik was in de war... Ik had toch al een mama? Neen, papa verplichtte mij om ook tegen deze vrouw 'mama' te zeggen. Het voelde zo onnatuurlijk aan! Het leek wel alsof ik loog, alsof ik mijn mama onrecht aandeed! Die vrouw, samen met haar zoon en dochter, zijn de start geweest van jarenlange pijn, van veel verdriet, en vooral van het gevoel van machteloosheid! Hoe gelukkig die eerste jaren, hoe harder de rest van de jaren zal verlopen.
Dit is m'n eerste berichtje op deze blog... Het gaat een blog zijn met een zware emotionele lading, veel zware zaken, maar ook af en toe iets luchtigers (of toch proberen.) Nu, 12/3/2015, ben ik 23 jaar oud, woon alleen en stel het redelijk goed, maar ga om de twee weken nar een psycholoog om alles te leren plaatsen. Als ik niet naar haar ga, lijkt alles veel zwaarder. Dag in dag uit word ik geconfronteerd met de pijn die het met zich meebrengt, voel ik die negativiteit terug de kop op steken... Dag in dag uit probeer ik me erover te zetten, het dragelijker te maken. Toch is het niet altijd even makkelijk en voel ik regelmatig hoeveel pijn het doet... Ik zou graag mijzelf zo kunnen uitzetten, dat ik het allemaal niet meer moet voelen, maar zo werkt een mens jammer genoeg niet. Mensen zeggen vaak: doe niet zo raar, zet je erover... vinden me flauw omdat ik niet vaak uitga, omdat ik bang ben in het donker, omdat ik bang ben als mannen mij onverwachts aanraken... mensen zien enkel wat er nu zich afspeelt... niemand ziet de hele film die er voorafgegaan is... niemand ziet de flashbacks die ik zie/voel .... niemand weet wie ik echt ben ... hoe het komt dat ik degene ben die ik nu ben... welk verhaal, welke belevenissen, welke emoties mij tot deze ik gemaakt hebben... Mensen kunnen dan harde dingen zeggen, waardoor iemand nog onzekerder kan worden... Dit is mee een reden waarom ik dit wil schrijven, om het zelf te verwerken, en op een anonieme manier de buitenwereld te tonen dat iemand meer is dan een façade, dat iemand een ziel heeft die vaak al veel verder gaat dan hetgene zijzelf weten.
