Dit is m'n eerste berichtje op deze blog... Het gaat een blog zijn met een zware emotionele lading, veel zware zaken, maar ook af en toe iets luchtigers (of toch proberen.) Nu, 12/3/2015, ben ik 23 jaar oud, woon alleen en stel het redelijk goed, maar ga om de twee weken nar een psycholoog om alles te leren plaatsen. Als ik niet naar haar ga, lijkt alles veel zwaarder. Dag in dag uit word ik geconfronteerd met de pijn die het met zich meebrengt, voel ik die negativiteit terug de kop op steken... Dag in dag uit probeer ik me erover te zetten, het dragelijker te maken. Toch is het niet altijd even makkelijk en voel ik regelmatig hoeveel pijn het doet... Ik zou graag mijzelf zo kunnen uitzetten, dat ik het allemaal niet meer moet voelen, maar zo werkt een mens jammer genoeg niet. Mensen zeggen vaak: doe niet zo raar, zet je erover... vinden me flauw omdat ik niet vaak uitga, omdat ik bang ben in het donker, omdat ik bang ben als mannen mij onverwachts aanraken... mensen zien enkel wat er nu zich afspeelt... niemand ziet de hele film die er voorafgegaan is... niemand ziet de flashbacks die ik zie/voel .... niemand weet wie ik echt ben ... hoe het komt dat ik degene ben die ik nu ben... welk verhaal, welke belevenissen, welke emoties mij tot deze ik gemaakt hebben... Mensen kunnen dan harde dingen zeggen, waardoor iemand nog onzekerder kan worden... Dit is mee een reden waarom ik dit wil schrijven, om het zelf te verwerken, en op een anonieme manier de buitenwereld te tonen dat iemand meer is dan een façade, dat iemand een ziel heeft die vaak al veel verder gaat dan hetgene zijzelf weten.
