Je vraagt elke keer opnieuw om te tonen hoe ik me voel eindelijk heb ik het lef om mijn binnenste te tonen te tonen hoe mijn ziel is te tonen hoe ik mij voel diep vanbinnen maar je reageert koel dat ik zo niet mag denken je bedoelde waarschijnlijk het niet zo hard maar die woorden kwamen als een steek door mn hart mijn ziel lag bloot, ik voelde me naakt en uitgekleed maar ik kreeg geen troostende woorden ik kreeg geen warme woorden ik kreeg enkel dat ik zo niet mag denken dat ik positief moet zijn
maar weet je hoe het voelt dat wat je ook doet je je littekens voelt? je de aanwezigheid van die ene man voelt die je je jeugd heeft afgenomen? je het gevoel hebt dat iedereen op je neerkijkt? het allemaal lijkt of je staat machteloos en alleen? want niemand lijkt te begrijpen wat het met je doet, wat en impact op je leven had, ... ja dat is logisch, want wat je niet kent kan je niet begrijpen, maar is het verdomme zo moeilijk om gewoon te proberen mij te begrijpen? te proberen je voor ene fucking keer is in mijn schoenen te zetten? 1 minuut of zelfs 1 seconde te voelen wat ik al mijn hele leven voel! 1 tel voelen wat ik al oneindig veel tellen heb moeten voelen! is dat gewoon zoveel gevraagd?
ik vraag niet dat je mij volledig begrijpt en snapt dat ik zo'n buiten heb ik vraag wel dat je probeert je in te leven in mij gewoon kan snappen dat ik het moeilijk heb en me op zn minst laat razen ik vraag gewoon dat ik mag zijn wie ik ben iemand met een zwarte ziel die huilt, vernederd is, littekens heeft, gekrengd is in een lichaam maar ook iemand die een uiterlijk heeft alsof er niets aan d ehand is lacht en speelt vrolijk meedoet om niet op te vallen in een massa ik vraag gewoon dat ik eindelijk mezelf mag zijn
Het misbruik was eindelijk gestopt... de ellende jammer genoeg niet. Hij was dan wel gestopt met mij te misbruiken, om te stoppen met mij te vernederen en mij te kleineren. Elke mogelijkheid die hij had, zou hij benutten. Wat ik ook deed, het was nooit goed genoeg. Elke keer ging ik langs met mijn mama erbij of als er iemand anders was, zodat hij zeker niets meer kon doen. Toen ik ongeveer en jaar samen was met m'n vriend... zei hij dat het wel tijd werd hem te dumpen en iemand nieuw te zoeken. En zo moest ik ervaring opdoen en veel leren. Toen ik zei dat ik m'n vriend echt graag zag en niemand anders wou, vond hij dat ik een seut was... Die vernederingen gingen elke keer door merg en been, ik wist dat ik me van hem niets mocht aantrekken, maar elke keer weer horen dat je toch niet goed genoeg was..; dat wat hij zei beter was ... het bleef elke keer opnieuw pijn doen. Op een dag ging mijn mama met m'n kleine zus bij hem langs, ik was toen gewoon thuis gebleven. Niet veel later komt mijn mama, samen met mijn zus, huilend terug thuis. Hij had hen gezegd dat ik een rotdochter was, mijn mama mij niet kon opvoeden, ons niet meer wou zien en/of kennen en dat hij mij op een dag zou afnemen wat ik hem had afgenomen. (Tegen mama zei hij dat ik zijn dochter van hem had afgenomen doordat ik zo rot deed en een trut was... in realiteit bedoelde hij dat het rot was dat ik het misbruik had stopgezet) Enerzijds was het pijnlijk, want te horen krijgen dat een familielid je niet meer wilt kennen... dat komt hard aan, hoe een grote rotzak hij ook was. Mijn zus (toen 5!!!) en mama zijn blijven rondlopen met het idee: De oudste dochter wordt iets aangedaan... Het ging door merg en been dat mijn zus zo bang was geworden, zo bezorgd .. helemaal niet meer zorgeloos! Hij had mij geraakt op een nog gevoeligere plek dan mijn eigen lichaam. Anderzijds was het een opluchting, er viel een enorme druk, stress van onze schouders! Rond mn 17de verloor ik terug een heel goede vriend, m niet te zeggen mijn beste vriend. Hij had zichzelf van het leven beroofd... Hij had het niet gemakkelijk, maar toch kwam dit als een steek door mn hart. Het was weer de zoveelste dat ik verloor, weer iemand dat me hier alleen liet. Rond mn 20ste kwam dan het besef..; het besef dat ik het enorm moeilijk heb om met een man samen te zijn. Elke keer het intiem werd, klapte ik dicht! Ik werd verliefd op een vrouw... Ik was LESBISCH?!!! Dat kon toch niet! Uiteindelijk besloot ik om voor die vrouw te gaan... met een bang hartje!
Zoals in mn vorige bericht stond is mijn peter gestart met mij seksueel te misbruiken... In plaats van te verbeteren, ging het van kwaad naar erger ... Elke keer ik bij hem kwam, kustte hij mij, streelde hij mij, liet hij mij porno zien, befte hij mij, ... elke keer kwam er wel iets nieuw bij, iets nieuw waaraan ik verder kapot kon gaan. Ik moest zwijgen tegen mama, want hij deed het enkel om me te helpen voor later... Ik wist niet meer wat ik moest doen... aan mijn ma heb ik nooit iets kunnen vertellen, ... Mijn grootste angst was dat mijn peter ook mijn halfzus zou misbruiken (mijn mama had een nieuwe man leren kennen, iemand aangenaam in het begin maar naarmate de relatie vorderde, steeds vaker kwaad, hij sloeg dan met deuren en gooide met voorwerpen... iets wat mij enorm bang maakte.) Het misbruik heeft tot mijn 16 jaar ongeveer geduurd... 6 jaar lang... Op mn 12 kreeg ik zelf het verdict kanker te hebben... dat was enorm zwaar op die moment en ik wist gewoon niet wat ik wel of niet moest voelen. Op mn 14 kreeg ik voor de tweede keer kanker... niet veel later is mijn eigen bomma aan kanker gestorven & mijn beste vriendin ook ... tmaakte me kapot om terug twee mensen te verliezen! Weer twee mensen die ik echt graag zag. Op mn 16, toen het misbruik stopte, werd ik verliefd. Hij was er voor mij en probeerde goed voor me te zorgen, maar zodra het intiem werd was er een probleem. Ik was bang, bang dat het weer minder was, bang dat ik weer gewoon gebruikt werd... ik sloeg hem weg, huilde, ... ik weet niet wat ik soms had maar op die momenten was ik bang van hem... Als ik m'n ogen sloot, zag ik mn peter terug tevoorschijn komen. Als ... elke keer was het gewoon een hele beproeving om het te doorstaan en te zorgen dat hij zo min mogelijk merkte ...
Ik heb gekozen om hier maar vier jaar van mijn jongere jaren te bespreken omdat vanaf mijn tien jaar alles precies in een rollercoaster erger is geworden... Zoals in mn vorige bericht stond zijn mijn ouders nu uiteen... 1ste leerjaar, ik leer lezen , rekenen, schrijven... ik leer omgaan met een stiefgezin. Mijn stiefzus en stiefbroer waren al even erg als hun moeder, net zoals in de sprookjes zoals Sneeuwwitje etc. Al wat je daar zag, kon ik me bijna levendig voorstellen. Ik was het lastige kleine stiefzusje dat ze overal mee naartoe moesten sleuren, en mijn stiefmoeder was een kreng dat eiste dat ik naar haar pijpen danste. Mijn eigen vader leefde dan nog wel, in tegenstelling tot in de sprookjes, maar hij keek uit verliefdheid enkel zwijgend toe. Elke keer moest IK me maar aanpassen, want IK kwam in het nieuwe gezin. Toen papa en mijn stiefmoeder dan een dagje weg waren, geen idee waar naartoe, was het hek helemaal van de dam. Mijn stiefzus zat boven op haar kamer, mijn stiefbroer zat beneden bij mij. Op een gegeven moment is mijn stiefbroer op mij komen zitten... Hij zei daarbij: 'Mag ik eens op je rijden, dan krijg ik een stijve' Niet wetend wat stijve en rijden betekende, was ik gewoon perplex. Op een gegeven moment zit hij op mij en begint hij over mij te wrijven met zijn edele delen. Ik was zo bang en vond het helemaal niet leuk. Toen m'n stiefzus beneden kwam, heeft ze hem van mij afgehaald en is hij gestopt. Terug bij mama heb ik haar alles verteld, waarop zij het aan papa vertelde. Papa geloofde haar niet en zei dat ik fantaseerde :( Niet veel later is mama een rechtszaak begonnen tegen mijn papa. Ik mocht nog naar papa gaan, maar ik mocht niet meer alleen zijn daar. Dit leek voor papa veel harder dan ik had durven denken,... elk weekend werd voor hem een opoffering. Op m'n 10 hebben we dan ook afgesproken dat ik enkel zou langskomen als hij tijd heeft en als ik wil komen... Uiteindelijk draaide dit uit op zo goed als nooit. 10 is eigenlijk een mijlpaal in mn leven geworden. Mijn pa die me eigenlijk grotendeels links liet liggen voor zijn 'perfecte' gezinnetje, mijn eerste liefje dat plots in zijn eigen braaksel stikte en dus ook voorgoed verdween. Mijn bompa, wie mijn grote trots en voorbeeld was, kreeg te horen dat hij kanker had. Ik besefte niet echt wat dat was en wat er met hem zou gebeuren, maar ik zag dat mijn familie ermee probeerde om te gaan dus ik dacht dat het allemaal wel zou goedkomen. Op dat moment, toen ik eigenlijk steun had moeten krijgen, heeft vake ook wel mijn peter, misbruik gemaakt van de situatie. Zijn manier van troosten was mij misbruiken ... dit om mij te 'helpen voor mijn latere leven'
