Meestal komt het eerste gevoel ergens halverwege augustus. Dacht dat het dit jaar niet ging komen. Had er al bewust over nagedacht, omdat ik nog niets gevoeld had. Dacht dat het misschien met de jaren zou verdwijnen. Wat natuurlijk nog steeds mogelijk is aangezien het dit jaar al zo laat kwam. Maar of het gevoel ooit helemaal gaat verdwijnen met de jaren kan ik pas op het einde van mijn leven zeggen dus hou ik het nu op laattijdig. Zou het komen doordat ik zoveel te doen heb, druk is, door de stralende zomer of idd door het ouder worden? Geen idee, dus daar krijg ik geen antwoord op voor mezelf. Maar vandaag was het zover, heel eventjes maar, slechts enkele tellen... de wetenschap dat ik ga genieten van de rustigere maanden van het jaar, vrij vertaald : winter! Het lijkt alsof ik zo de tijd vooruit wil lopen, de seizoenen voorbij loop. Niets is minder waar. Voor mij is het zoals met de bomen en de dieren : bereid mezelf erop voor. Er moet een zeker verlangen zijn naar om optimaal te kunnen genieten van het gure weer, donkere dagen, kachel aanmaken,... Dat maakt dat ik nu dubbel geniet van wat is en een laatste planning opmaak van wat zeker moet gebeuren voor de natuur mij niet meezit. Met de zekerheid dat ik na alle gedane inspanningen van de afgelopen maanden ga genieten van iets minder drukte!
Of is het eerder een afwijking? Schilderen, verven. Sinds maanden ben ik aan het schilderen, bij mij thuis, bij mijn ouders, ... overal waar ik kan helpen met een andere kleur te zetten ben ik er graag bij. Als ik thuis ben, betrap ik mezelf erop -als ik even zit- mijn ogen laat dwalen en mijn hersenen laat plannen om volgend item onder handen te nemen (het hoeft niet altijd groots te zijn). Voor mijn gebruikscomfort te verhogen heb ik me laten verleiden tot de aankoop van een verfpistool. Mijn enhousiasme voor dit ding is zo groot dat er in mijn naaste omgeving (letterlijk te nemen : de buren) reeds drie andere gezinnen zijn overgegaan tot de aanschaf van dit toestel. Deze gebruik ik dan alleen maar voor de grote werken! Annex: tuinhuis, tuinpanelen, kamer van plafond tot muren, ... Schilderen nog tot daartoe, de meesten vinden dit op zich niet zo'n karwei. Mijn afwijking reikt verder, van afplakken, schuren tot uitwassen van verfborstels wil ik een erezaak maken en vindt het nog leuk ook. Deze verslaving is niet schadelijk. Helaas, de verfdampen kunnen wel degelijk de gezondheid schaden. Maar ja, wat niet? Of zou het inademen van de dampen mij in een zodanige roes brengen dat ik het leuk vind?
Spannende tijden, het nieuwe schooljaar! Sommige dingen zijn vertrouwd, andere nieuw. Ook de bekende gezichten, gebouwen,... brengt na een paar maanden een enkele slapeloze nacht met zich mee. Helemaal om kriebels te krijgen is het nieuwe, soms een nieuwe juf, nieuwe leerlingen, een nieuw gebouw,.. maar het summum is ... een nieuwe richting met alles nieuw(van gebouw tot juf, van lesboeken tot andere weg) Het 'bange' afwachten, gaat het meevallen? Wat moet of kan ik me erbij voorstellen? Ga ik niet verloren lopen? Ga ik iemand herkennen? Ga ik het aankunnen? Dit geldt voor ieder van ons die dit jaar terug van start gaat : van kleuter tot gepensioneerd, van eerste jaarsstudent tot laatste jaars : een gezonde spanning, een klein hartje en een rusteloze nacht en ieder die je het beste toewenst. Daar ga je dan nagewuifd door ouders, of alleen met de wagen op stap voor een nieuw begin, nieuwe inzichten, nieuwe vrienden, ....
- koude handen - ijskoude voeten - koude neus - gordijnen toe - katten hun vacht wordt dikker - voor 21u donker - voor 9u 'smorgens een flauwe zon zonder kracht - benen een laatste keer ontharen? - appelen en peren zijn klaar om geoogst te worden - pompoenen kleuren oranje - ....
Kortom de herfst doet zijn intrede. Begin augustus was het 'voelbaar', maar nu is het tastbaar. Op 1 september is het de metereologische herfst, op 21 september is het officieel. Maar hetgeen we waarnemen laat ons niet bedriegen. Daar hebben we geen datum voor nodig om te weten dat het ene seizoen langzaam overgaat in het andere. Geen Frank Deboosere die ons iets wijs kan maken, dit ervaren we zelf... het wordt herfst!
De uitdrukking : op kousevoeten. Nu begrijp ik ze. Kousen leiden een heel eigen leven. Wij hebben ze per paar nodig. We kopen ze ook met twee. Doch kousen hebben de onhebbelijke eigenschap om te verdwijnen, soms samen op stap. Meestal alleen weg; links of rechts, het maakt niet uit. Je steekt ze met twee in de wasmachine, zo zijn ze ook gedragen twee gelijke. Maar ergens tussen het verschijnsel wassen en in de kast leggen, weet er geregeld eentje te ontsnappen aan de aandacht. Dus verdwijnt de enkeling op de stapel : enig in zijn motief. Want eenzaam is hij daar niet, een berg sokken die aan het wachten is op nummer twee. Om de paar maanden loont het de moeite om alle sokken te verzamelen. Gegarandeerd kan je nieuwe paren vormen. Hoe of waar en wanneer nummer twee opduikt, op de meest onverwachte plaatsen of legt zich 'vanzelf' op stapel 'uniek'. Op kousevoeten binnenkomen : onhoorbaar, onzichtbaar : de eigenschap van kousen.
