De herfst is helemaal niet zo somber als 'ze' ons willen voorspiegelen. In welk seizoen zijn de bladeren aan de bomen vandaag groen, morgen oranje en overmorgen rood? In welk seizoen wordt ons zoveel fruit en groenten afgeleverd? In welk seizoen is het vandaag zomer en morgen winter? Vandaag een zachte bries en morgen storm, regen, en weer zonneschijn?
Zoals ik dit jaar genoten heb van een heerlijke zomer is het nog steeds genieten van deze herfst. Het schitterende schouwspel van kleuren, vallende bladeren, kastanjes rapen, eekhorens hun wintervoorraad zien aanleggen... Als je hiervan deelgenoot en toeschouwer mag zijn, kan je moeilijk zeggen dat de herfst een 'dooie boel' is.
Nu mijn tuin in orde is voor de koudere dagen van het jaar, heb ik het binnen ook iets knusser aangekleed. Of komt het gewoon al door het haardvuur dat brandt? Eigenlijk zijn het haardvuren die branden! Heb een 'duveltje' gevonden, een authentiek oud kacheltje. Zalig voor in de keuken! Heb ik ook daar een vierkante meter gezelligheid. ;-) De speksteenkachel moet ik delen met twee katten. Alhoewel ik gezworen had tot mezelf dat niemand ooit tussen (letterlijk) mijn speksteen en mij zou komen. Ik heb plaats moeten ruimen voor een naaktkat en een langharige. De ene zit parmantig op haar troon, de ander kleeft onderaan de kachel.(ze drukt zich zo plat tegen de grond en kachel alsof het lijkt dat ze daar vastgelijmd ligt. Wie dit niet gelooft mag altijd komen kijken) Dus nu in mijn keuken, mijn eigenste plaats!
Ps Uiteraard met dank aan mijn houthakkers die ervoor zorgen dat ik het behaagelijk warm heb!
Mijn nieuwste vriend heet: Scooba. Niet alledaags, maar dat is hij ook niet. Hij is van het zwijgzame type, is niet onknap, niet echt groot, maar zo handig! Hij schrobt, dweilt, droogt de vloer. Nog beter dan dat ik het zelf doe met schuurborstel en de heer Proper. Gelijktijdig entertaint hij de katten en is uiterst voorzichtig met mijn spullen in huis. Samen worden wij een geweldig team, ik voel het. De eerste live-kennismaking heeft immers pas vandaag plaats gehad. Ik kende hem van het internet. Maar heb het grote geluk iemand te kennen die sinds kort huisvriend is met Scooba. Eigenlijk Scooba bij hem. Vandaag heeft hij hem meegebracht en ik was zeer blij. 'In het echt' zegt immers zoveel meer dan het net. Had hem ook al aan mijn moeder voorgesteld, laten zien op internet. Maar zij wachtte behoedszaam af, wat, wie en hoe. En het is ook voor haar meegevallen. Dus vanaf volgend jaar mag Scooba bij mij komen wonen : de nieuwste van iRobot!
Alle dagen zijn hetzelfde, klopt niet. Elke dag zou evenveel uren en minuten hebben, in theorie. In praktijk willen sommige uren al een minuten worden en omgekeerd minuten worden uren. Dat kan aan allerhande factoren liggen, maar ééntje ervan is zeker en vast de zon. Volgens mij doet de zon uren minuten worden. De tijd vliegt immers voorbij als de zon schijnt. Dus het weer heeft een invloed op de tijd. Sommige karweitjes zorgen ervoor dat minuten uren worden. Dat is heus niet altijd afhankelijk van het al of niet graag doen van deze klusjes. In mindere mate kan gezelschap ook zorgen dat de seconden minuten lijken en minuten in uren veranderen. Maar ook bij deze kan het net omgekeerd verlopen, de tijd vliegt voorbij en je zou willen dat er iemand een halt kan toeroepen aan dit fenomeen.
Nu september halverwege is, wil zeggen dat het hectische van alle dag ook al twee weken bezig is. Kinderen moeten 'smorgens vroeg op voor school, kribbe, ... Hun agenda's staan gevuld met naschoolse activiteiten, sporten, jeugdbeweging, verjaardagsfeestjes,... Dus als ouder een extra taak om ieder op de juiste tijd, op de gewenste plaats te krijgen. Grootouders en opvang krijgen andere uren en dagen medegedeeld wie, wanneer en hoe moet worden opgepast. Ondertussen worden de lichturen tijdens de dag merkelijk minder zodat het buitenwerk moet wachten tot het weekend. Eigenlijk brengt deze drukke tijd ook een zekere rust mee. Terug het ritme van hetgeen zich grotendeels het ganse jaar afspeelt. Een aantal zekerheden tussen 9 en 16u zitten de kinderen op school. Woensdagnamiddag is vrijaf en het weekend terug 'quality-time' voor gezin. (buiten allerhande activiteiten),... Ook voor de ouders is het jagen van alle dag helemaal een routine geworden na enkele weken. Op het werk moet geen rekening meer gehouden worden met allerlei verloven. Ieder op zijn plaats, met zijn verantwoordelijkheid. Misschien dat een zekere gejaagde routine beter is dan het soms chaotische verloop tijdens de verlofperiode. Het zorgt alvast voor een aantal zekerheden en dat is wat een mens nodig heeft om rust te vinden, zelfs als die standvastige elementen ogenschijnlijk voor drukte zorgen.
De seizoenen zijn aan het verschuiven, wordt al eens gezegd. Dit is voorlopig moeilijk zwart op wit te bewijzen, daar moeten -wetenschappelijk gezien- tientallen jaren overheen gaan. Maar als ik vorige maand reclame zag voor de kerstshow van K3, dacht ik eerst dat het om een vergissing ging. Tot ik enkele dagen later hetzelfde zag en het werd bevestigd, het ging om de show van dit jaar! Daardoor wist ik met zekerheid : kerst valt vroeg dit jaar, de seizoenen zijn niet meer wat ze geweest zijn.
Vandaag was ik in een winkel en het werd nogmaals bevestigd: de kerstboom stond er al, dus zal tingelbells spoedig te horen zijn in elke winkel. Als kerst vroeg komt, dan de sint ook! Sinterklaas komt enkele weken voor de kribbe in de stal gevuld wordt. Sinterklaas vind ik de leukste tijd van het jaar. Beetje dromen, wensen, ... Dus moest ik me haasten zodat kerst de sint niet voorbijholt. Heb ervoor gezorgd dat mijn schoentje gevuld is geraakt alvorens de kerstman mijn sok kon vullen. Had enkele waardebonnen kado gekregen. Heerlijk kunnen dromen, denken en kijken en verder dromen om uiteindelijk te kopen! Zalig om winkels af te schuimen op zoek naar een kleinigheid dat je voor jezelf niet zou kopen maar met een waardebon moet je eigenlijk een kado kopen voor jezelf. Genieten! Dat kerst dit jaar nu maar komt, de sint is al geweest.
Meestal komt het eerste gevoel ergens halverwege augustus. Dacht dat het dit jaar niet ging komen. Had er al bewust over nagedacht, omdat ik nog niets gevoeld had. Dacht dat het misschien met de jaren zou verdwijnen. Wat natuurlijk nog steeds mogelijk is aangezien het dit jaar al zo laat kwam. Maar of het gevoel ooit helemaal gaat verdwijnen met de jaren kan ik pas op het einde van mijn leven zeggen dus hou ik het nu op laattijdig. Zou het komen doordat ik zoveel te doen heb, druk is, door de stralende zomer of idd door het ouder worden? Geen idee, dus daar krijg ik geen antwoord op voor mezelf. Maar vandaag was het zover, heel eventjes maar, slechts enkele tellen... de wetenschap dat ik ga genieten van de rustigere maanden van het jaar, vrij vertaald : winter! Het lijkt alsof ik zo de tijd vooruit wil lopen, de seizoenen voorbij loop. Niets is minder waar. Voor mij is het zoals met de bomen en de dieren : bereid mezelf erop voor. Er moet een zeker verlangen zijn naar om optimaal te kunnen genieten van het gure weer, donkere dagen, kachel aanmaken,... Dat maakt dat ik nu dubbel geniet van wat is en een laatste planning opmaak van wat zeker moet gebeuren voor de natuur mij niet meezit. Met de zekerheid dat ik na alle gedane inspanningen van de afgelopen maanden ga genieten van iets minder drukte!
Of is het eerder een afwijking? Schilderen, verven. Sinds maanden ben ik aan het schilderen, bij mij thuis, bij mijn ouders, ... overal waar ik kan helpen met een andere kleur te zetten ben ik er graag bij. Als ik thuis ben, betrap ik mezelf erop -als ik even zit- mijn ogen laat dwalen en mijn hersenen laat plannen om volgend item onder handen te nemen (het hoeft niet altijd groots te zijn). Voor mijn gebruikscomfort te verhogen heb ik me laten verleiden tot de aankoop van een verfpistool. Mijn enhousiasme voor dit ding is zo groot dat er in mijn naaste omgeving (letterlijk te nemen : de buren) reeds drie andere gezinnen zijn overgegaan tot de aanschaf van dit toestel. Deze gebruik ik dan alleen maar voor de grote werken! Annex: tuinhuis, tuinpanelen, kamer van plafond tot muren, ... Schilderen nog tot daartoe, de meesten vinden dit op zich niet zo'n karwei. Mijn afwijking reikt verder, van afplakken, schuren tot uitwassen van verfborstels wil ik een erezaak maken en vindt het nog leuk ook. Deze verslaving is niet schadelijk. Helaas, de verfdampen kunnen wel degelijk de gezondheid schaden. Maar ja, wat niet? Of zou het inademen van de dampen mij in een zodanige roes brengen dat ik het leuk vind?
Spannende tijden, het nieuwe schooljaar! Sommige dingen zijn vertrouwd, andere nieuw. Ook de bekende gezichten, gebouwen,... brengt na een paar maanden een enkele slapeloze nacht met zich mee. Helemaal om kriebels te krijgen is het nieuwe, soms een nieuwe juf, nieuwe leerlingen, een nieuw gebouw,.. maar het summum is ... een nieuwe richting met alles nieuw(van gebouw tot juf, van lesboeken tot andere weg) Het 'bange' afwachten, gaat het meevallen? Wat moet of kan ik me erbij voorstellen? Ga ik niet verloren lopen? Ga ik iemand herkennen? Ga ik het aankunnen? Dit geldt voor ieder van ons die dit jaar terug van start gaat : van kleuter tot gepensioneerd, van eerste jaarsstudent tot laatste jaars : een gezonde spanning, een klein hartje en een rusteloze nacht en ieder die je het beste toewenst. Daar ga je dan nagewuifd door ouders, of alleen met de wagen op stap voor een nieuw begin, nieuwe inzichten, nieuwe vrienden, ....
- koude handen - ijskoude voeten - koude neus - gordijnen toe - katten hun vacht wordt dikker - voor 21u donker - voor 9u 'smorgens een flauwe zon zonder kracht - benen een laatste keer ontharen? - appelen en peren zijn klaar om geoogst te worden - pompoenen kleuren oranje - ....
Kortom de herfst doet zijn intrede. Begin augustus was het 'voelbaar', maar nu is het tastbaar. Op 1 september is het de metereologische herfst, op 21 september is het officieel. Maar hetgeen we waarnemen laat ons niet bedriegen. Daar hebben we geen datum voor nodig om te weten dat het ene seizoen langzaam overgaat in het andere. Geen Frank Deboosere die ons iets wijs kan maken, dit ervaren we zelf... het wordt herfst!
De uitdrukking : op kousevoeten. Nu begrijp ik ze. Kousen leiden een heel eigen leven. Wij hebben ze per paar nodig. We kopen ze ook met twee. Doch kousen hebben de onhebbelijke eigenschap om te verdwijnen, soms samen op stap. Meestal alleen weg; links of rechts, het maakt niet uit. Je steekt ze met twee in de wasmachine, zo zijn ze ook gedragen twee gelijke. Maar ergens tussen het verschijnsel wassen en in de kast leggen, weet er geregeld eentje te ontsnappen aan de aandacht. Dus verdwijnt de enkeling op de stapel : enig in zijn motief. Want eenzaam is hij daar niet, een berg sokken die aan het wachten is op nummer twee. Om de paar maanden loont het de moeite om alle sokken te verzamelen. Gegarandeerd kan je nieuwe paren vormen. Hoe of waar en wanneer nummer twee opduikt, op de meest onverwachte plaatsen of legt zich 'vanzelf' op stapel 'uniek'. Op kousevoeten binnenkomen : onhoorbaar, onzichtbaar : de eigenschap van kousen.
Welke auteur zou blijven schrijven als hij geen boek verkoopt? Welke krant wordt uitgegeven als ze niet wordt gelezen? Wie blijft er schrijven als hij niet weet of hij gelezen wordt?
Of het aangenaam lezen is krijgen velen lezersbrieven. Mijn stapeltje blijft leeg. Aangenaam lezen mag niet verward worden met leuke, grappige mededelingen. Aangenaam lezen kan ook weggelegd zijn voor de diepere gedachten, donkere waarheden, verdrietige gebeurtenissen.
Niet alle lezersbrieven zijn even vlot van pen als die van de auteur. Als dat wel zo zou zijn, dan zouden de lezers auteurs worden. Sommige brieven bevatten simpele boodschappen zoals vb 'bedankt', anderen zorgen ervoor dat de auteur moet nadenken of een glimlach laat ontsnappen. Niet elke boodschap van de auteur vraagt een repliek, het hoeft geen antwoord te zijn of per kerende, maar een teken dat hij gelezen wordt,zal hij zeker weten te apprecïeren. Want, wie schrijft er nu voor niks? Iedere schrijver kent graag zijn lezer.
Heeft er iemand deze nacht de maan gezien? De sterren? De kudde schapen aan de hemel? Hemels om naar te kijken en bij weg te dromen. Dromen van rust, vakantie, ontspanning, leuke dingen, gezellig iets,... Het was geen zwoele zomeravond, eentje waarbij de terrasjes overvol blijven. Het was een doordeweekse, zomerse avond. Eentje niets bijzonder en toch... Tijd nemen om te genieten, om naar te kijken. Juist doordat het zo 'gewoon' is, verwonderd staan over de eenvoud, het 'simpele'. Iets wat alle dagen aan ons voorbijgaat, mee met de kudde drijven. Zo gaat het met de meeste dingen, ze zijn zo normaal, ze gaan aan ons voorbij zonder gezien te zijn. En toch zijn het die zaken die ons geluk bepalen, de kleine attenties, een onverwacht telefoontje, een knuffel van de kinderen, een kat die trouw mee op wandel gaat, ...
Reddingsactie nr. ???? Hij zal het niet leren, Poesie! Vanuit mijn slaapkamer het dak op van de veranda. Durft hij door de vangnetten voor de zon (zonnewerende doeken op dak van veranda) niet terug slaapkamer binnenspringen, de panter! ;-) Hij kijkt meelijwekkend naar mij. Mijn hart smelt en ik snel naar beneden, op zoek naar ladder. Ga één van de volgende eens uitkijken naar vaste trap! Ik kan immers om de paar dagen, de ladder verplaatsen van berging naar veranda. Geen sinecure! Het ding (ladder) is een antiquiteit en weegt als lood. Het woord manoeuvreren was in die tijd nog niet uitgevonden en dat is te merken aan de ladder. Ben nog steeds op zoek naar het middelpunt om hem in balans te brengen als ik hem draag, draai en tegen de muur plaats.
Poesie kent de ladder ondertussen als zijn tweede beste vriend. (de eerste ben ik, ik die hem eten geef ;-) ) Het is mooi om zien hoe hij eerst voorzichtig voelt of het houten kader stevig genoeg geplaatst is. Nadien pootje, per pootje de treden afdaalt. Halverwege houdt hij steevast halt, kijkt omhoog, kijkt naar beneden en met voorzichtige schreden daalt hij verder, tot de laatste sport! Dacht dat het uit voorzichtigheid was, maar verdenk hem er ondertussen van te genieten van de aandacht van zijn publiek! Met verwonderde blik slaat Asabi dit gade (ik hoop niet dat hij dit bestudeert!) en ik vind het telkens een plaatje om Poesie zo voorzichtig bezig te zien. Maar als dit spel nog lang gaat duren, krijgt hij zijne trap, zonder publiek!
Draaien, keren, de slaap niet kunnen vatten. Waarom? Geen idee. Mijn gezelschap is aanwezig en ligt al uren te ronken. De nacht is fris en donker. Geen gepieker, geen zorgen. Elke avond volg ik hetzelfde ritueel (is nodig, vlgs de boekjes). Elke avond hetzelfde uur naar bed (is nodig vlgs de boekjes). Geen cafeïne, niet zwaar getafeld.(dus volg de regels van de boekjes) Ok, tv staat aan (mag niet vlgs de boekjes, maar één zonde laat ik mezelf toe). ;-) Heb ik dat juist nodig, een zacht gepraat op de achtergrond. Zoals een sprookje dat voor het slapengaan tegen kinderen verteld wordt. Even indommelen en weer wakker. Zo tot 'smorgens als de zon begint op te komen. Blij dat de nacht voorbij is, jammer dat ik niet beter ben uitgerust.
Zou het een beetje kriebelen, nu het academiejaar ook voor mij terug van start gaat volgende week? Zou het misschien komen doordat ik nieuwe plannen qua studierichting heb? Of was Klaas Vaak mij vergeten? ;-)
Moet ik mijn mails 'smorgens of 'savonds laat gaan schrijven? Al was het maar om niet al teveel nonsens neer te typen.
Het excuus om niet al te vroeg in de ochtend beginnen te schrijven : ben ik nog niet helemaal wakker, noch mijn oogleden,noch mijn handen kunnen dan het vingervlugge, betere typwerk aan, van mijn hersenen niet gesproken, het échte denkwerk gebeurd tijdens de dag (vraag me niet hoe laat, ergens tussen ontbijt en avondsnack) en over typfouten zal ik niet beginnen, dat werkt immers samen met de hersenen-vingers-ogen. ;-)
'sAvonds laat wil ik al eens een opflakkering hebben, overpeinzingen van de dag voor het slapengaan, bij het ondergaan van de zon, beetje melancholie dat die sfeer met zich meebrengt. Dus zo heel vrolijk zijn die mailtjes dan niet. ;-) Ook dan is mijn brein aan het afzwakken (voorbereiding op het horizontaal liggen), de ogen worden moe (troebel zicht), de vingers zijn moe van het werken gedurende de dag, ach en denken ... dat latere uur brengt alleen verwarde gedachten met zich mee.
Zal ik dan gaan voor een integrale verbinding brein-mail? ;-) Er zouden dagelijks boeken gevuld worden met mijn gedachten. Het selecte gezelschap voor wie ik dit voorbehoud zou leesvoer hebben. Soms drama, soms romantiek een vleugje sf, een tikkeltje realiteit, psychologie en hopelijk een overdosis humor!
Heeft niet ieder van ons zijn donkere kant : een kant die we niet willen kennen, niet willen erkennen, niet willen zien en sommigen inderdaad niet zien bij zichzelf. Een donkere kant, een evil twin brother.
Het is op zich niet iets om los te laten. Maar het onder ogen zien dat niemand van ons beter is als de ander zou op zich niet slecht zijn. Weten wat er in ons schuil gaat en daardoor trachten aan de ketting te leggen. Niet loslaten , af en toe trachten uit te breken maar ervoor zorgen dat het 'beest' nooit de massa wordt ingestuurd. (ok, in mijn verbeelding zie ik het allemaal voor mij. Ik hoop dat jij kan volgen) Een zwarte lucht, een bloedhond blaffende, trekkende aan de ketting, schuim om z'n muil, 'bloeddoorlopen ogen', ... en met koest klaart de hemel op, gaat de hond liggen slapen, één oog even open en gelijk zich nestelen en liggen ronken.
Het is niets om fier over te zijn, het is ook niet om beschaamd over te zijn. Het is nu zo dat mensen zo zijn. (geleerd op mijn planeet en dus naar het evenbeeld geschapen, helaas) Aan jezelf ken je een ander. Of is het aan een ander herken je jezelf? Onder ogen durven zien en ermee leren omgaan, dat zal het begin van beterschap zijn. Van welke beterschap zal elk mens die het erkend voor zichzelf moeten uitmaken. Ik persoonlijk denk van een beter mens. Een mens met meer respect voor de ander en met betere inzichten in zichzelf en anderen. Ook een soort van rust door het beest getemd te hebben. Alhoewel ... van honden mag je nooit 100% zeker zijn. ;-)
Eindelijk na jaren gedroomd, gewikt en gewogen : mezelf een 'bolderkar' gekocht! Het is geen grootse aankoop, geen waarvoor je jaren moet sparen. Maar wil niet toegeven aan de reclamefolders, niet zwichten voor een aanlokkelijke affice in de winkel. Wil weloverwogen overgaan tot het uitgeven van mijn geld. (gelukkig denk ik niet telkens jaren voor elke aankoop die ik doe)
Jaren, droom ik van zo'n kar. Moet natuurlijk kunnen dienen. Makkelijk gevonden : mijn hout kan ik de winter van ouders tot bij mij vervoerd worden. Neefjes en nichtjes kunnen er in de zomer meespelen. Maar toch wou ik niet dat het zoiets zou worden van 'ik wil hebben', dus kopen dat ding! Nee, ik wil genieten en blij zijn waar ik al zo dikwijls nee heb gezegd voor mezelf is vandaag een ja geworden.
Eigenlijk was het toch geen geplande aankoop. Ging naar de winkel voor ander materiaal (heb ik me ook aangeschaft) en bij de uitgang .... een paar dozen mooi gestapeld, bovenaan een groot bord met de prijs... Stond aan de kassa : ja/nee/ja/nee/ .... JA! Dacht na jaren dromen,... maar dus niet geheel gewikd en gewogen.
Tja, de liefde zit dieper dan ik dacht, kan niet zonder. Verslaafd? Goed gewoon? Zou het dan met alle liefdes hetzelfde zijn : gewoon zijn, beetje houden van en pas beseffen hoe je niet zonder kan. Deze keer is het mijne pc!
Niet helemaal mijne pc, die van mijn ouders. Maar pc-gebruik in het algemeen. Heb ik dat ding verwenst gedurende een kwartier, verafschuwd, *** Het was lang geleden dat hij mij in de steek heeft gelaten, maanden trouwe dienst. Tja, het zal met alle liefdes hetzelfde zijn, raak je even de verkeerde knop en ... ;-)
Ach, het zorgt gelijk (iets erna, niet gelijktijdig met verwensingen ;-) ) voor het relativeren van de zaken. Een paar uur werk voor niks, anderzijds ook weer iets geleerd. ;-) (over aanpak van pc) Misschien heb ik morgen meer geluk en vind ik mijn gegevens terug of win ik de lotto. ;-)
En zoals je merkt, pc doet terug zoals ik het wens: mailtje schrijven. Trouwens de liefde is zo groot dat ik hem nog uit zijn ongebruikelijk positie moest gaan halen (auto) en trouw naast mij neerzet (bed). Want wat zou ik zonder zijn.
Katten en kinderen, er zijn meer gelijkenissen dan alleen de eerste letter van het woord. Ook katten kunnen humeurig rondlopen, gezeur onder de vorm van miauw, draaien en keren rond jouw benen. Niet wetende wat ze willen, drinken hebben ze, eten staat voor hun neus, de deur staat open zodat de keuze voor binnen of buiten maar te beslissen is. Met kinderen weet je het dat dat het -soms- een tijdelijk 'probleem' is. Kunnen ze nog niet kruipen, is het uit frustratie omdat ze nog niet kunnen lopen. Zitten ze in de kleuterklas is het uit onkunde om het lezen reeds machtig te zijn. Gaan ze naar de lagere school, zijn ze kribbig omdat ze vinden dat ze al 'groot' zijn en als 'klein' behandeld worden. In het middelbaar onderwijs zouden ze de eerste drie jaar ook al met een scooter willen rijden en de laatste drie jaar dromen ze van een eigen wagen en weten ze alles beter. Tja, en éénmaal 'volwassen' is er geen gezeur meer om ... alhoewel, gaat het ons dan niet om de opslag die we niet krijgen, maar allang gehad moesten hebben. Om de firmawagen die uiteraard beneden het opleidingsniveau ligt en waar we ons 'tevreden mee moeten stellen'.
Misschien is het met katten hetzelfde. Als kitten zeurend op zoek naar de grote wereld, als volwassen kat lastig omdat het niet regent (voor drinkwater buiten, is lekkerder dan binnen) als ze willen, de korrels die hun voorgeschoteld staan net niet de juiste smaak hebben....
Dus eigenlijk is zeuren en klagen niet zo menselijk als we denken. Of hebben we meer gelijkenissen dan soms alleen de beginletter.
