't Was al lang geleden dat we nog iemand van de Heist-Connection gezien hadden. Door de tussenstop in Heist-Goor in te lassen, kon het bijna niet anders of ze moesten zich hier laten zien. En inderdaad, Heist-Connection was op de afspraak aan de kerk van Heist-Goor. Kopman Jean, rechterhand Wim, buitenbeentje Joël (ook Heist-Connectionlid, al beweert hij van niet), pa Jef en neofiet Lorenz (ook een Verelst) verwelkomden Jules, Janssens en Janssens, Leo en Hans (ex-Heist-Connectionlid). Bar koud en toch tien deelnemers voor deze rit. Heultje is aan 't groeien. Nu alleen nog bij mekaar blijven!!! Het tempo ging echter al te vlug van 31 naar 35 per uur en dan komen er problemen. Een verwittiging van Jules (die niets te zeggen heeft) en daarna ééntje van Joël (die nog minder te zeggen heeft) konden niet baten. Het hoge tempo bleef en Leo haakte af in Wijgmaal. Spijtig mensen ... als je drie per uur minder, rijdt kan iedereen volgen.... En toen waren ze nog met negen. In Herent verschoten sommigen dan nog dat Leo er niet meer bij was. Het leven (lees: de koers) gaat echter verder en de negen overblijvende toeristen (lees: coureurs) vatten de tocht naar Rillaar aan. Hoog tempo natuurlijk. Jules viel plat (wat rijdt hij toch slecht) op een weg bezaaid met stenen. Waarschijnlijk weer een slim manoeuvre om het tempo te breken. Wim leverde deskundige assistentie bij de platte band en even later verliet ook hij de groep. Te moe van het harde pompen? Nee, een Heist-Connectionlid is nooit moe. Hij moest naar huis want dochterlief moest gaan crossen in Betekom. En toen waren ze nog met acht. Een versnelling aan de kop brak de groep in tweeën. Op de smalle weg lichtjes bergop aan Rotselaar Statie zetten Jean, Hans, Stijn en Koen het op een lopen. De veer brak bij Jules, Jef, Joël en Lorenz. Deze laatste had al wel goeie dingen laten zien. Hij heeft heel wat in zich om het ver te schoppen. Bovendien is hij bescheiden, trapt hij verstandig de kleine versnelling, ... kortom in alles is hij de tegenpool van de Verelsten. Alhoewel pa Verelst het zadel van zijn zoon veel te laag had gezet, dient het gezegd dat de jongste Verelst nu al beter reed dan zijn pa. Dat bleek meer dan eens heel duidelijk in de achtergrond op de weinige hellingen die in de omgeving van Aarschot moesten beklommen worden. Soms viel Jef aan, maar met zijn aanval bereikte hij alleen maar dat hij er zelf af moest. In Aarschot hield Jules het ook ineens voor bekeken. De vermoeidheid sloeg ook bij hem toe. Symbolisch droeg hij de pot over aan Jef. Jef zag wel dat het met Jules niet goed meer ging. Hij merkte op dat Jules de rechterhelft van zijn bovenste thermovest had vastgeritst aan de linkerhelft van zijn onderste wielervest. Een kleurrijke onuitgegeven wieleroutfit leverde dat wel op, maar de linkerhelft van de thermovest fladderde in de wind. Jules bolde naar Heultje (hij moest zogezegd gaan eten). Toen waren de achtervolgers nog met drie en de koplopers hopelijk nog met vier. Toen waren ze nog met zeven... De verder afloop is ons onbekend. Zoals vorig jaar zal iedereen wel weer apart zijn binnengekomen. De club terug naar af!! Eén lichtpunt: Lorenz!!!
07-03-2010, 17:27 geschreven door wtc heultje
06-03-2010
Heultje word nog een echte Club
De pannenkoekenrit. De reclame die gemaakt werd om deze rit te promoten, had toch vruchten afgeworpen. Dubbel zoveel renners in Heultje aan de start om 12u30: zes in plaats van drie vorig jaar: Chris, Janssens en Janssens, Jules, Wilfried en Mark. Angèle en Jenny zouden achternakomen. Een voor iedereen haalbaar tempo werd door Chris en Wilfried aangehouden. De wegenwerken in Herselt en Webbekom konden de pret niet bederven. Na 30 km bereikte de zeskoppige groep Donk, de pannenkoekenstad. Het ritje van 35 km startte in Donk en daar namen Janssens en Janssens de bende op sleeptouw. Ze reden niet goed, zeiden ze, maar voor de club deden ze uitstekend kopwerk. Iedereen bolde tevreden mee. Een controlepost onderweg zorgde voor wat oponthoud, maar ze wilden daar toch geen halt houden, want de pannenkoeken wachtten. Vlot bereikten ze de parochiezaal van Donk, waar de broertjes Janssens onder hun beiden mochten uitmaken wie de snelste was na 35 km kopwerk. Jenny en Angèle hadden ondertussen hun pannekoeken al op en ze vonden ze superlekker. Direct bestelden de zes dan ook hun portie en dachten aan grootmeester De Sobrie. Die zou hierbij moeten geweest zijn om te zien dat ook anderen lekkere pannenkoeken kunnen bakken. De jefverelsten verdwenen op één-twee-drie in de magen van de zes renners. Nu zouden ze zeker thuis geraken. Ze namen ook Jenny en Angèle mee. Normaal moesten Jules en Mark het derde deel van de rit aan de kop voor hun rekening nemen, maar Janssens en Janssens (uit Kuifje?) waren zo lief dat ze ook deze laatste dertig kilometer de leiding namen. Ze brachten de hele groep, inclusief Jenny en Angèle, veilig en wel in Heultje. Dit Heultje is op weg een echte club te worden.
