Ik weet dat ik pas een blog geupload
heb en sommige worden het constant om de oren geslagen worden met
nieuws misschien meer dan beu. Maar dat is niet echt mijn probleem,
is het ?
De laatste update ging over de familie
in Mozambique en de nieuwe shelter.Wel de verkoop van de families spullen
gaat redelijk goed dus we verwachten ze een van dees terug (now now
als het ware).Ook over de shelter komt er goed nieuws
binnen, het lijkt erop uit te draaien dat wij de shelter gaan runnen.
(eerste de shelter, dan de hele wereld! Macht ! MACHT !!!)
Nu denk je misschien `Wouter, maak je
daarvoor een nieuwe blog ? Attention wh*re... En doe iets aan die
irritante spaties` Wel nee, natuurlijk niet trouwe en
geirriteerde lezer. Er is nog meer nieuws. Ik zou jullie kostbare
tijd toch niet verdoen met onzin te posten (ik toch niet..) En die
irritante spaties.. Sorry die gaan blijven. Haak af of probeer ze te
negeren.
Sommige kregen misschien via mijn mails
het idee dat ik hier bored ben, wel eerlijk. Ik ben niet echt gemaakt
voor pc werk (excell, paint..). Vandaar tijdelijke verzuchtingen.En het weer. Doordat jullie zitten met
ijstijd temperaturen en sneeuwstormen krijgen wij de leftovers (lees:
regen, veel regen). Niet echt iets dat goed humeur promoot.Al kan ik niet echt klagen, er zijn
andere die er nog juist iets meer last van hebben. Daar later meer
over.
Eerst: het was de 2de zaterdag nadat de
familie terug naar Mozambique was getransporteerd dat we naar de Flea
Market gingen. Tijdens de uren die we daar doorbrengen roamen Jo en
ik wel altijd even tussen de rijen en rijen gevuld met mensen die hun
spullen zo snel mogelijk willen verkopen.Eentje wordt zeker boven allen verkozen
door ons 2. Jo kocht tot nu toe 1 boek (en heeft nog een bestelling
lopen) ik kon de roep niet weerstaan en kocht zover 3 LP`s: The
Beatles (best of), Bob Dylan en Louis Armstrong. Nu ook Walter had een goede dag, er
werd een aanzienelijke som geld binnen gehaald en opperdictator van
de CMC, Paul Verreyn, werd van zijn troon gestoten. Genoeg reden om
te vieren, niet ? Net zoals bij vele onder jullie door de
blok ligt ook de alcoholconsumptie hier de laatste weken op een zeer
laag pitje. Een aanbod om naar de bar te gaan kon ik dus niet
afslaan... Poolen, rustig een pintje drinken, wat
leeghangen. Bestaan er betere manieren om een dag af te sluiten. Ohja, voor ik het vergeet.
Alcoholverslaafde, eat your heart uit. De shots worden hier voor geen
geld naar je hoofd gesmeten. Hoogtepunt (of diepte ?) van de avond: 1
spuit gevuld met sthrorum 80 gr EN een shot tequila voor de prijs van
7 rand (0.60 euro). Pracht land toch ?
Nu serieuzere zaken: het werk. Voor dat
ik mijn bijbel begin te schrijven over ons werk van de afgelopen
dagen meld ik even wat Walter aankondigden. Er is een kans dat ik
misschien ga werken in een shelter met aidskinderen. Niets is zeker,
maar de kans is er. Ik kijk er wel naar uit maar heb ook een klein
stemmetje in mijn hoofd dat zegt `dit gaat hectisch worden`. En ik
geloof em. En misschien gaan Jo en ik bij Batista
op school atheletiek training/L.O. geven. Iets minder hectisch, wel
lachen denk ik.
Het werk waar we ons de laatste dagen
op richten is de vernietigende kracht van water. Zoals boven vermeld
tijsteren hevige regens onze regio. (terwijl er in de Cape area
brandgevaar heerst, de gelukzakken) En aangezien niet elk huis hier
eve stevig wordt gebouwd als in Belgie heerst er nogal wat chaos.
Hele shags worden vernield en meegesleurd door modderstromen, water
dringt centimeters hoog binnen en vernield alle spullen, de hevige
regen doet muren instorten... Er is dit een gebied waar meer dan 3000
families getroffen zijn en dit is zeker geen losstaand geval.Bruggen storten in en auto`s verdwijnen
gewoonweg in het water dat over de rivierbedding heenstroomt.Daar zijn we gisteren dus op af
getrokken. Met onze foto`s als bewijsmateriaal en aanhoudend gezeur
bij grote NGO`s hebben we dan toch het een en het ander op poten
kunnen zetten. Mijn schoenen zijn wel compleet naar de zak (sorry
voor het taalgebruik moeder, maar wees blij, het zijn die zonder
veters die je toch niet kon uitstaan..)
Vandaag (inderdaad, ik schrijf dit om
kwart voor 7 `s morgens) gaan we er weer naar toe om waarschijnlijk
te helpen met uitdelen van voedsels, dekens.. Dat waarnu het meest
behoefte aan is. Mijn orgineel plan was om mijn sokken te vervangen
door plastic zakken om mijn voeten droog te houden (noem me een
schooier, noem me ecologisch verantwoord en een recycleerder).
Gelukkig had Walter nog een oud paar legerschoenen/klompen die mij er
vandaag wel moeten doorkrijgen. Nu ik ben niet de enige die in
legermateriaal rondloopt. Jo zal vandaag trots en stoer langs mij
oplopen in compleet legeruniform (net zoals Walter en Sarge altijd
dragen). Ik kon helaas niet meedoen in de
verkleedpartij. Rede ? Deze maskerade dient om de mensen zand in de
ogen te gooien, de Milita groep lijkt op die manier groter. Terwijl
Jo helemaal nooit de opvolging volgde (maar weten die mensen veel) Nu ik voldeed niet echt aan de
standaarden om als `soldaat` door te gaan. Aangezien Jo een tijd
geleden zijn haar in een onbezonnen bui verwijderde kan hij gerust
als soldaat doorgaan.Ik daar en tegen met mijn lange hippie
haren en gat in mijn oor haal juist de voorafgesproken normen niet.
Spijtig, want het staat best stoer op
foto`s (zie Jo eens glunderen en zichzelf langs alle kanten in de
spiegel bekijken) maar andere kant. Mijn wilde manen verliezen ?
Nooit ! En het uniform vraagt wat meer zorgen, geen vlekken of het is
wassen. Mooi recht gestreken. Laarzen elke morgen opgeblonken.. Ik denk dat ik pas.
Goed, ik denk dat ik het zowat had.
Ah nee wacht, laat mij even afsluiten
met een vrolijke noot.
Toen Jo en ik gisteren aan het tafelen
waren met de 3 oude tantes van Walter kwam het gesprek op de een of
andere manier bij apen. De tante begon te vertellen: `In Mozambique
had en heeft nog redelijk veel volk een aapje als huisdier, zelfs in
de hoofdstad Maputo. Ook wij, maar dat was in flat.` U kan begrijpen,
mijn verbazing was groot. Maar wacht, het wordt nog beter.
`We hebben ook een jaar een chimpansee
gehad, een circus sloot en wij besloten zorg te dragen voor de aap.
En het was geen dom beest, het at mee aan tafel (met een lepel !)
Poetste zelf de vloer als hij die vuil maakte. (eerst met de handen,
werd ie moe dan nam hij de vod in de voet) at graag ijsjes,...` En ga
zo maar door. Jo en ik hadden amper een aap van dichtbij gezien in
ons leven.
Nenna zag ons met verwondering en lach
gevulde smoeltjes en bedacht dat dit de tijd was voor de genadestoot.
`Nu ja, we hebben natuurlijk ook
antilopes, een leeuwtje en een luipaard opgevoedt (de laatste 2 in de
flat..).`
Jo en ik dropen afgetroefd af.. Belgie
is toch soms echt wel een saai land.
Rakkertjes, hou je haaks.
De enige echte, ik.
Ps: deze blog werd deze morgen
geschreven, maar niet rechtstreeks in het wereld wijde internet
geflikkerd. Dit geeft mij de kans om vandaag vlug te overlopen.Vandaag was heet. Geen zuchtje wind en
2 verdwaalde druppels. Gevolg: drukkende hitte, muggen en geen
druppel cola in de wijde omtrek. Bij aankomst in de township
had er juist een meeting plaats. Lees: een grote groep (voornamelijk
vrouwen, al dan niet met baby op de rug gebonden) stonden in een
grote kring rond de 3 volksvertegenwoordigers. De hele situatie
eindigde met een `Viva !` en druk pratend trokken de mensen in
groepjes terug naar hun shag of werk. De 3 vertegenwoordigers
sprongen bij ons in de auto en de toch werd verder gezet naar de
`nieuwe township`. Toen het water te hoog begonnen te komen werden
shags ontmanteld en naar hogere gronden gebracht. Nu werden de meeste
huizen terug in elkaar gestoken zo`n 1,5 km verderop. (funderingen en
verdwaalde wietplanten die normaal verborgen achter het huis stonden
zijn het enige wat overblijft) Op deze nieuwe plek
zijn geen waterkranen waar vers water gehaald kan worden en de 2
voorziene tonnen staan al enkele dagen droog. Ook van elektriciteit
is geen sprake. Eerst waren we druk
bezig met voedselbedeling met hulp van Salvation Army. (geef de
mannen ook wat credit)
Ondertussen
waren Sarge en Walter al op weg naar Germinston om de kleren en
dekens op te halen voor de getroffen families (zo`n 200 fam.).
Aangezien de kleren op een andere plaats bewaard werden en de land
rover vol stak hebben Jo en ik
dit deel van de tocht achter op de bumber door gebracht. Lachend
vastklemmend aan reserve wiel en dakraampje. Nu, dit is hier geen
geasfalteerde weg. Dit zijn zandwegen. En met zandwegen bedoel ik
droogstaande rivierbeddingen, putten en gaten, grote stenen (en giga
plassen door de regen van afgelopen dagen). Alles om onze tocht maar
zo moeilijk (en stiekem zo plezant) mogelijk te maken. De hele rit
liepen er wel een paar lachende kinderen achter de auto aan.
Kleren werden
uitgedeeld, foto`s gemaakt (check facebookpage en website) en
uitgeput en vuil plof ik meteen achter de pc thuis om jullie van
nieuws te voorzien.
(ik denk dat ik
zojuist het hele idee van een korte `ps:` ongegeneerd verkracht heb)
