Vandaag staat 1 van de hoogtepunten van de reis op het programma: we gaan de Chinese Muur beklimmen! Vroeg opgestaan dus en een heel stevig ontbijt genomen. het weer was nog steeds bewolkt, maar gelukkig regende het toch niet. Onze bus vertrok rond 8u vanuit het hotel; Amaai wat een rit! In het centrum van Beijing hield de chauffeur zich nog een klein beetje in, maar eens daarbuiten liet hij zich volledig gaan. Dit hield dan ook in dat hij zowel links als rechts voorbij stak, en ook de pechstrook als rijvak beschouwde. Zelfs in de bergen die naar de Muur leidden, ging hij niet bepaald rustiger rijden. Vooral op de laatste bank van het busje vlogen wij dan ook regelmatig een meter de lucht in. Maar goed, we waren er geraakt. Uiteraard kon de bus niet zo maar aan de Muur parkeren en moesten we nog een paar honderd meter bergop wandelen om aan de kabelbaan te geraken die ons naar boven zou brengen. Onderweg konden we genieten van talloze kraampjes met souvenirs en 'i climbed the Great Wall' t-shirts. De weg naar de Muur was nog ver, daarom besloten we om het kabelbaantje te nemen, hoewel ik niet zo'n fan ben van bakjes aan een draad. Maar twas een moderne kabelbaan die ons veilig naar boven bracht. Daar aangekomen verzamelden we op een plateau waar je dan langs beide kanten de muur opkon. Het uitzicht was prachtig, ook al konden we jammergenoeg niet zo ver kijken wegens de bewolking. Na een paar honderd meter naar boven en naar beneden te wandelen, wat nog vrij vlot ging, kwamen we aan grote helling. Hmm dat zou uiteraard lastig worden, maar je bent natuurlijk maar 1 keer op de Muur.... Opvallend was trouwens ook dat er echt wel veel toeristen rondliepen. Eigenlijk stoorde dat wel een beetje, maar dat kwam omdat maar enkele stukken van de Muur toegankelijk zijn voor het publiek. Op de andere stukken kun je ook lopen maar dat is natuurlijk op eigen risico. De stukken die wel openstonden voor het publiek, waren mooi gerestaureerd of waren nog in goede staat. Toch kun je niet echt 'gemakkelijk' op de Muur wandelen. De treden zijn nooit gelijk; soms zijn ze heel groot maar andere keren zijn ze dan weer heel klein, zodat je er bijna drie tegelijk moet nemen. De grote klim waaraan we toen begonnen, bestond wel uit een paar honderd treden. Op zich leek het ons wel te doen, maar na ongeveer honderd treden bleek het toch wel lastig te zijn en waren we al aan het zweten dat het geen naam had. En we moesten nog een heeeeel stuk doen. Boven aangekomen waren we dan ook zeiknat, niet zozeer omdat het warm was, maar omdat je het gevoel had dat je in een Turks (of Chinees)stoombat aan het klimmen was. We zaten dan ook letterlijk met ons hoofd in de wolken. Na het bekomen van onze klim, was het al weer stilaan tijd om terug te keren. Ondertussen kwamen we ook Mark en Mieke tegen en we stonden er toch versteld van hoe Mark ondanks zijn rookverslaving boven is geraakt. Toch een reden om te stoppen, niet ? De terugweg bleek eveneens niet zo vlot te gaan en was soms nog moeilijker dan het klimmen, omdat de treden nogal groot waren en je ook constant moest letten waar je je voeten neerzette. Ook bleek dat we in het heengaan vooral bergaf waren gegaan, dus dat betekende nog veel klimmen. We waren dan ook blij dat we er van af waren, maar tegelijkertijd was het ook spijtig dat we van de Muur af gingen, want het doet toch iets met een mens, daar zo op dat immense bouwwerk staan!
Terug naar beneden dan om te verzamelen aan de bus. Uiteraard toch maar een t-shirt van de Muur gekocht (Wouter breidde zijn verzameling communistische t-shirts uit met ééntje van Mao). Onze lunch, in een soort immense plantenbak, bestond vooral uit groenten, maar was toch voldoende om terug op krachten te komen. De rit naar Peking was voor Vincent terug een reden om een dutje te doen maar gezien het rijgedrag van de chauffeur kon ik helaas de slaap toch niet vatten.
In de namiddag stond een rondleiding in de Hutongwijken, de kleine straatjes tussen de grote flats, hotels en kantoorgebouwen waar de plaatselijke bewoners van Beijing wonen, op het programma. Maar daarvoor werd nog (een commerciële) stop gemaakt aan een zijdemuseum. Daar stond Mary ons op te wachten die ons een rondleiding zou geven. Wat een hillarisch mens. Haar accent was zo erg dat we er niks van verstonden en ze leek wel op een pop de met touwtjes bespeeld werd. Zo praatte ze bijvoorbeeld altijd over de 'sick worms' en ik dacht 'huh? maken enkel zieke wormpjes zijde dan?' Maar later had ik door dat ze 'silkworms' bedoelde. Ahhh. Tja Chinezen zeggen 'l' in plaats van 'r' maar als ze een 'l' moeten zeggen kunnen ze het ook niet. Wanneer we haar moesten volgen zei ze ook niet gewoon 'please follow me', maar zei ze 'Come to Mary, Mary is here, come closer to Mary'... Aan de verschillende productieprocessen stonden dan mooi enkele meisjes die moesten voor tonen hoe ze te werk gingen, maar Mary snokte de draden uit hun handen en toonde zelf maar hoe het moest. Wel een beetje erg eigenlijk. In de winkel, die uiteraard groter was dan het museum zelf, verplichtte ze ons bijna om een zijden donsdeken te kopen, want het was altijd heeeeeeel koud in Holland en wij sliepen daar volgens haar ook altijd in 2 aparte bedden die we dan tegen elkaar zetten, dus dan moesten we maar twee éénpersoonsdekbedden kopen. Jaja ze wist het allemaal goed. Mooi gerief trouwens, maar wel een beetje te duur voor onze portemonee...
Daarna werden we dus naar één van de (1200 denk ik) hutongs gebracht. Vroeger waren er meer, maar helaas zijn er heel veel afgebroken om plaats te maken voor grote flats en andere gebouwen. Jammer, want het heeft wel veel charme, maar helaas moet men meegaan met zijn tijd zeker. We werden gedropt op een pleintje waar een klein meisje Jojo genaamd, ons ophaalde voor een rondleiding op de Bell Tower en de hutong. Wij dachten dat ze nog maar 14 jaar was, maar achteraf kwamen we te weten dat ze 20 was en ook nog eens het ex-liefje was geweest van onze gids Vincent. Maar die had dan ook al alle meisjes van Beijing gehad volgens zijn wilde verhalen. In ieder geval deed dat meisje goed haar best en ze sprak voortreffelijk Engels. Toen ze hoorde dat wij van België waren, zei ze zelf een paar woordjes in het Frans tegen ons. Jaja, iedereen spreekt Frans in België hoor! De hutong zelf is eigenlijk een beetje vies en gezien mijn sterk overontwikkeld reukorgaan had ik dan ook redelijk veel last van de geurhinder. De huisjes bestaan meestal maar uit een keuken en een slaapkamer. De badkamers zijn gemeenschappelijk en ook openbaar. Maar het was ook niet echt aan te raden om die openbare WC's in de hutongs te gebruiken. Het is een misverstand dat in de hutongs enkel arme mensen wonen. Het zijn ook geen echte sloppenwijken, maar gewoon de wijken van de plaatselijke inwoners, vaak de ouderen. De jongere generatie groeit er op en trekt daarna naar een appartement. De rijkdom van de huizen is trouwens ook te zien aan het aantal balken boven de inkomdeur. Armen hebben er geen enkel, gewone mensen hebben er twee, en vooraanstaanden hebben er vier. Dat is handig om te weten welke familie bij jouw stand past. Het huisje dat wij bezochten, was eenvoudig maar had toch, buiten een badkamer, het noodzakelijke comfort. Toch was het raar, om zo maar in iemands huis rond te lopen, maar ja, die mens verdiende er natuurlijk wel een centje mee. We voelden ons nog meer toerist toen een vijftal riksja's ons stond op te wachten voor een, helass kort, ritje door de hutong. En nog meer toerisme toen we werden afgezet aan een porseleinmuseum, met wederom een grotere winkel dan het museum zelf. Wel mooie dingen gezien daar, maar het was ook wel duur en we hadden al twee theeserviezen. Een Mingvaas meenemen in onze rugzak leek ons ook niet zo handig, dus we kochten dan maar 2 kussenslopen die, in vergelijking met het zijdemuseum, hier wel goedkoop waren. De namiddag zat er alweer bijna op en we werden opnieuw afgezet aan een restaurant met ronde tafels en ronde dienbladen waar vanalles opkwam. Van alle maaltijden die we gekregen hebben, was dit wel de minste hoor! Omdat we deze middag onze portie groenten hadden gekregen, kregen we hier vooral vlees, maar dat zag er nogal vettig uit. En de bierglazen, hmmm... Chinezen zijn misschien wel klein maar wij kregen een glas waaruit wij thuis jenever of tequila drinken. En ja, ze openen een fles bier van 60 cl, en ze vullen daarmee alle glazen aan tafel, maar ze rekenen toch 6 consumaties aan. Dat is wel een beetje profiteren natuurlijk! We kregen ook Peking Duck, maar wij waren veel beter gewend dan dat. Kortom, een niet zo geslaagd avondmaal, maar ja het kan niet altijd feest zijn natuurlijk!
De avond bestond verder uit een lekkere douche en daarna nog een cocktail gaan drinken in het internetcafé waar Ton en Roel al een paar keer geweest waren. Dat was best een gezellig café, vooral gericht op backpackers, en dus zonder rochelde Chinezen. Daar tijdens het lange wachten op mijn cocktail, nam ik rustig de tijd om alle foto's die we tot nu toe hadden genomen, eens rustig te bekijken. Amaai, wat hadden we toch al veel gezien en veel meegemaakt! Het was dan ook alsof het lot ermee gemoeid was, want een tijdje later bleek mijn fototoestel verdwenen te zijn. Ofwel had ik het achtergelaten in het café wat heel onwaarschijnlijk is omdat ik al heel de reis goed op mijn spullen gelet heb en Ton en Roel over mijn stoel moesten kruipen om vanachter de tafel te komen. Die zouden dat ook wel gezien hebben als er nog iets op tafel lag... Een tweede optie is de meest waarschijnlijke: nog even een grote souvenirwinkel binnengegaan en staan onderhandelen over de prijs van een armband. Ondertussen geld uit gehaald, terwijl ik nog aan het kiezen was. Ondertussen stond mijn handtas open.. Misschien is het er toen uit gevallen, maar in ieder geval, toen ik buiten kwam uit de winkel, bleek mijn handtas open te staan en was het fototoestel verdwenen. Een heel spijtige zaak natuurlijk, maar helaas. Nog teruggeweest naar de winkel en naar het café, en ook nog de straat afgezocht maar niks teruggevonden... Vooral om de verdwenen foto's hebben we het meest getreurd. Een grote troost was wel dat Ton ongeveer dubbel zoveel foto's had genomen en vanaf dag 3 van de reis had hij natuurlijk ook vrijwel dezelfde foto's genomen. Maar toch heel spijtig....
Vandaag helaas terug gietende regen. Gisterenavond hadden we nog afscheid genomen van Carl en Josée, die vandaag terug naar Nederland vlogen. Dat was toch wel een beetje spijtig want we konden het ondertussen al goed met elkaar vinden. Hun vertrek betekende trouwens ook dat onze reis er bijna op zat... Ondertussen waren wij nog even terug gegaan naar het winkeltje waar we gisteren ons fototoestel kwijtspeelden, maar helaas hadden ze het niet. Eigenlijk hadden we daar stiekem toch een beetje op gehoopt. Helaas. Ik ergerde mij dan ook vooral aan het feit dat ze ons niet verstonden, want ze wilden eigenlijk gewoon een nieuw fototoestel verkopen...Ondertussen waren we er meer van overtuigd dat het dan toch gestolen zou zijn, dus dan hadden we misschien wel een papiertje van de politie nodig voor de verzekering in België. Maar helaas in het hotel spraken we met de manager en zelfs hij kon geen degelijk Engels, want hij begreep geen fluit van hetgeen we hem vertelden. Toch spijtig voor zo'n groot hotel...
We vertrokken vandaag richting de Lama Tempel. Het was alsof het steeds meer en meer begon te regenen, echt niet leuk! Het tempelcomplex waren in feite allemaal gebouwen achter elkaar, met daartussen telkens een pleintje met een grote pot wierook en wat beelden. In de eerste tempel stond 1 grote Boeddha waar Vincent mij leerde hoe je tot Boeddha moest bidden. Hmm misschien toch maar eens proberen of ik op die manier mijn fototoestel niet zou terugkrijgen? De volgende tempel bestond dan weer uit drie Boeddha's, één voor het verleden, één voor het heden en één voor de toekomst. De twee volgende tempels hadden eveneens twee Boeddha's en de laatste tempel was een 'klaslokaal' waar een reuze Boeddha stond, zoals we in Mongolîë hadden gezien. Boeddha's bij de vleet dus maar het leek wel of ze ons niet goed gezind waren, want ondertussen was het gaan onweren en bleef de regen met bakken uit de lucht vallen. Het Olympisch dorp stond ook nog op het programma. Het Vogelneststadion was best wel imposant om te zien, maar omdat we niet binnen gingen, hadden we evengoed met de bus een sightseeing kunnen doen, gezien het slechte weer! Ondertussen was het al weer middag dus tijd om te gaan eten. Het restaurant was wel een stukje rijden, maar lag dan weer vlakbij het Zomerpaleis, wat we in de namiddag zouden bezoeken. Dit keer was het geen rijsttafel, maar wel een buffet, dat bij sommigen niet zo in de smaak viel. Wij vonden het best ok, je verwacht je ook niet aan een superdeluxe maaltijd als je op excursie bent.
Nog steeds was het niet opgehouden met regenen. In de buurt van het Zomerpaleis werden we dan ook constant aangeklampt om 'umblella's' te kopen. Het Zomerpaleis is echt wel de moeite! De sfeer is er helemaal anders als in de Verboden Stad, gewoon omdat er minder toeristen waren maar ook omdat je het gevoel had dat je echt iets te zien kreeg. Men had hier ook alles laten staan zoals het was, en je kon ook in de verblijven binnenkijken, hetgeen in de Verboden Stad niet het geval was. Het Zomerpaleis was ook ruimer en misschien niet zo overweldigend maar eerder rustgevend omdat het een mooi uitzicht over het water bood. Het betekende natuurlijk wel dat we een eindje moesten wandelen vooraleer we aan 'de marble boat' (nee die vaart niet hoor!) kwamen, waar we dan een (houten) bootje terug naar de ingang konden nemen. De regen was bijna opgehouden, maar dat maakte plaats voor een heus onweer, net toen wij op het bootje stapten. Gelukkig toch veilig aan de overkant geraakt.
Ooh ja dan was het tijd om te gaan shoppen! Onze bus zette ons af aan een groot winkelcentrum waar je op de eerste verdieping vooral souvenirs kon kopen; op de tweede verdieping vonden weschoenen en koffers en op de andere drie verdiepingen juwelen. Waauw, toch wel een paar keer de bankautomaat geplunderd maar al bij al niet veel geld kwijt. Een klein overzichtje: twee geschilderde doeken, een koffer voor handbagage, twee dassen, twee paar schoenen, twee halskettingen en een portefeuille. Later die avond kochten we ook nog een lokale fles drank in een klein winkeltje. Dat bleek lycheelikeur te zijn, echt niet lekker en ook veel te duur betaald, maar soit...
Voor ons 'laatste avondmaal' als groep, besloten we om terug te gaan naar het restaurant waar we de eerste keer gegeten hadden. Dit keer zaten we niet in een VIP-room, maar het eten smaakte even goed. Toen we later in het hotel terugkwamen, moesten we dus nog naar de politie in verband met het fototoestel. Vincent besloot met ons mee te gaan en dat was maar goed ook. Amaai, dat duurde daar nogal. Uiteindelijk zijn we anderhalfuur weggeweest om 1 papiertje met stempel te krijgen. Achterafgezien zou dat papier toch niet veel uitmaken, maar we wilden dat toch eens meemaken, de Chinese politie; Oh ja, ik mocht geen verklaring afleggen dat het fototoestel gestolen was, ik moest opschrijven dat het verloren was. HMM. Maar aangezien ze toch geen of weinig Engels verstonden en al zeker niet konden lezen, schreef ik mooi op (ja, je moet je verklaring zelf invullen), dat het gestolen of verloren was. Het papiertje zou toch onmiddellijk worden geklasseerd.
Terug op het hotel lekker gedoucht en naar een Franse reportage over Mongolië gekeken...
Vandaag onze laatste dag in Beijing en tevens een vrije dag. Erg lang uitslapen zat er niet in want het ontbijt werd maar tot 9u geserveerd. We hadden niet echt een plan, dus namen we even onze Beijinggids erbij. Van de top 10 hoogtepunten hadden we er al 9 gedaan, dus moesten we er nog ééntje doen en dat bleek het Bei Hei park te zijn. We wilden ook nog het Mausoleum van Mao bezoeken, want daar waren we toen met Vincent niet in geweest.
Op naar het Tienamenplein dus. Daar bleek dat we geluk hadden want het mausoleum is enkel van 10 tot 12u open. Eerst de rugzak droppen in een gebouw, waar die volledig gescand werd. Dan terug naar het plein, waar we opnieuw door een metaaldetector moesten en mijn kleine handtas eveneens gecontroleerd werd. Dan aanschuiven aan het Mausoleum; wat volgens de gids wel een uur kon duren. Niets daarvan, na vijf minuten waren we aan de paspoortcontrole en nog een minuut later moesten we nog eens door een metaaldetector en werden we nog eens gefouilleerd. Een dode Mao laten ontploffen gaan echt niet lukken! Het Mausoleum is echt indrukwekkend groot, veel groter dan dat van Lenin, maar daarom niet mooier. Het voelde eerder koel aan. Een eerste ruimte bestond uit een grote hall waar wel duizend witte rozen neergelegd worden. Daar staat een groot wit standbeeld van een zittende Mao. Langs links en rechts kun je dan naar de ruimte daar achter, waar in een grote glazen kist Mao (net als Lenin een klein ventje) ligt. De volgende ruimte was de souvenirwinkel waar je vanalle Maospulletjes kon kopen!
Vandaag was het trouwens een heel stuk warmer in Beijing. Misschien scheelde het niet zo erg in graden, maar het regende niet en de zon kwam er af en toe door! We hadden ons helaas wel een beetje misrekend met onze plattegrond. Het Bei Hai park lag volgens het park vlakbij de Verboden Stad, maar uiteidenlijk bleek dat nog een groot stuk wandelen! We werden zelf geholpen door een politieagent die niks te doen had, en die sprak voortreffelijk Engels. Onderwege nog even gebruik gemaakt van de talrijke openbare WC's in Peking. Die zijn trouwens heel proper maar helaas weeral Franse WC's. Toen ik WC-papier vroeg, toonde de mevrouw mij de weg naar het souvenierwinkeltje in de gallerij. Hoezo, kon je daar dan WC-papier kopen? Ik vond er in ieder geval geen! Dan maar zonder. Even overwoog ik om net als de andere Chinese vrouwtjes de deur open te laten staan om zo een klapke te doen, maar dat heb ik, als westerse vrouw, toch maar niet gedaan .
Voor het park moesten we een kleine bijdrage leveren, maar het was zo mooi, dat we dat zeker niet erg vonden. We konden dan ook genieten van mooie uitzichten, talrijke vijvers met waterlelies, kleine tempels en paviljoenen, Chinese tuinen, prachtige Boeddhastandbeelden,... kortom, ideaal om mooie foto's te maken (met mijn gsm dan). Ook erg rustgevend want het was er helemaal niet druk. Toeristen hebben we er trouwens niet veel gezien, tenzij Chinese toeristen, dus dat was wel aangenaam. Maar de warme zon vonden we nog aangenamer. Na een boottochtje op de vijver en het bezichtigen van enkele tempels, kregen we toch flink honger, want het was al een stuk na de middag. maar we konden niet zo maar even het park uit, anders moesten we terug entree betalen. Dus nog even doorbijten om straks naar de McDonalds te gaan (die stonden aangeduid op onze kaart). We besloten om langs een winkelstraat terug te keren waar we dan naar de McDonalds zouden gaan. Helaas hadden we ons terug een beetje misrekend en bleek die winkelstraat toch wel een half uur te wandelen en we werden er toch een beetje ambetant van. Daarom maar bij de Kentucky Fried Chicken gaan eten, die je op iedere hoek van de straat vind. Daar kreeg ik trouwens een fichburger voorgeschoteld, hoewel ik één aangeduid had waar chicken in zat. Maar weeral verkeerd verstaan dus. Ik mocht mezelf dan wel trakteren op een lekker softijsje vond ik; dat smaakte echt wel lekker! Nog even wat winkelcentra afgeschuimd en nieuwe oortjes voor miijn MP3-speler gekocht. Wat betreft electronica is China echt niet zo goedkoop, enkel de Chinese merken, maar ja, dan snap je ook niks van de handleiding enzo...
Ondertussen was het echt heet geworden! Maar dat vond ik eigenlijk niet zo erg, zeker niet als je in het vooruitzicht bent van een goeie douche. Toch maakte dat de grote wandeling terug naar het hotel best lastig en we waren toch blij dat we heelhuids het hotel bereikten. Niet zozeer omwille van de hitte, maar wel omwille van het verkeer! Er bestaan wel zebrapaden, maar als voetganger heb je zelfs daar geen voorrang! De eerste keer werden we dus bijna omver gereden en die chauffeur leek ook niet te begrijpen waarom wij kwaad werden. Dus leerden we snel dat we soms in het midden van een oversteekplaats ook uit onze doppen moesten kijken. Aan de echt brede boulevards, stond aan weerskanten een Chinees met een fluojasje en een een vlaggetje die de mensen moest helpen oversteken. Allemaal goed en wel, maar in het midden van die drukke baan stond je dan wel mooi, want de man aan de overkant had zijn vlaggetje nog niet uitgestoken! En met langs elke kant vier rijstroken vonden we het toch niet zo veilig!
Aangekomen in het hotel begonnen we toch stilaan met het pakken van onze valiezen. Gelukkig hadden we nog een extra koffer gekocht om de souvenirs in te steken. Maar we hadden toch ook wat kleren weggesmeten zodat er wat plaats was in de rugzakken. Tenminste, ik had dat gedaan, Wouter heeft op heel de reis misschien 1 t-shirt, 1 handdoek en zn versleten paar schoenen, na lang zagen, weggegooid. Hij nam zelfs versleten kleren terug mee, die ik dan thuis moest wegsmijten, zucht... Tegen de avond hadden we afgesproken met de rest van de groep om terug Peking Duck te gaan eten. Hmm daar keken we al naar uit. We waren nu met 2 man minder (Carl en José waren er niet meer bij) maar toch bestelden we eveneens drie eenden. Omdat we nu niet in een VIP-kamer zaten, dachten we dat we nu minder verwend zouden worden, maar niets was minder waar en het leek wel of we dubbel zo veel eend kregen. Maar er kan ook iets misgelopen zijn bij de bestelling, want als je drie vingers opsteekt, wil dat iets helemaal anders zeggen dan drie, dus kwamen ze op den duur af met vijf eenden! Dat was toch te veel maar uiteindelijk begrepen ze wel dat we drie eenden wilden. Het was uitieindelijk onze duurste maaltijd maar naar onze normen was het vrij goedkoop: een kleine tien euro de man voor eten en drinken, dat vonden wij toch niet veel hoor!
Na het eten besloten Ton en Roel, Siebe en Nardy en wij om nog een laatste cocktail te gaan drinken in het backpackerscafé waar we al eens eerder waren geweest. Opnieuw duurde het een eeuwigheid vooraleer de cocktail er aan kwam, maar dat gaf niet want ik wou helemaal niet weg! Maar helaas was het onze laatste avond en we namen met pijn in het hart afscheid van Beijing...
Vrij vroeg in de ochtend kwam onze chauffeur ons en Mark en Mieke halen om ons naar het vliegveld te brengen. Toch wel handig dat je niet je eigen transfers moet regelen. We waren nog ruim te vroeg maar dankzij de lange controle, de Starbuckkoffie en de winkeltjes waar we onze laatste yuen opdeden, ging de tijd snel voorbij! Het vliegtuig was een groot, met twee verdiepingen en met een 3-4-3 zetelopstelling. Helaas zaten wij in het midden, maar er zat niemand naast ons. Tot het meisje in de drie stoelen naast ons de twee andere zetels naast ons inpikte om al haar tijdschriften, laptop en make-up neer te leggen en zelf ook nog een plaats in te pikken. Ik deponeerde dan maar mooi mijn rugzak eveneens op die stoel. Ze had blijkbaar enkel haar make-up nodig want we waren nog niet vertrokken of ze begon zich helemaal op te maken en te maquilleren om daarna haar ogen dicht te doen en heel de vlucht te slapen....
De vlucht van KLM was trouwens voortreffelijk, veel beter als met een Belgische maatschappij. Lekkere maaltijden en alle drank (wijn, bier, likeurtjes) allemaal inbegrepen! En dan nog eens drie films en een rustige vlucht, dat zorgde ervoor dat die 10 uur wel vlot voorbij gingen. De bagagebanden waren wel eventjes zoeken op Schiphol, maar daar maakten we geen probleem van. De ouders van Wouter stonden ons ondertussen met stralende en opgeluchte gezichten en brachten ons in de gietende regen en in de file terug naar Brussel.
Wat een reis! Eéntje om nooit meer te vergeten..
Bedankt Ton en Roel voor jullie fijne gezelschap in de coupé. Onze eerste nacht alleen was toch een beetje wennen .
Bedankt Carl en José om ons zo veel bij te leren over Ovide en zijn vriendjes maar ook voor het gezapige Haagse accent waar we soms geen woord van verstonden. Volgende keer gaan we naar VLADIVOOOOSTOK..!
Groetjes aan Siebe en Nardy die nog heelhuids van de Muur geraakt zijn en aan Sander en Nicole die ondertussen echte Mongolen geworden zijn (of zijn jullie al terug?)
? De terugweg bleek eveneens niet zo vlot te gaan en was soms nog moeilijker dan het klimmen, omdat de treden nogal groot waren en je ook constant moest letten waar je je voeten neerzette. Ook bleek dat we in het heengaan vooral bergaf waren gegaan, dus dat betekende nog veel klimmen. We waren dan ook blij dat we er van af waren, maar tegelijkertijd was het ook spijtig dat we van de Muur af gingen, want het doet toch iets met een mens, daar zo op dat immense bouwwerk staan!
