Vandaag onze laatste dag in Beijing en tevens een vrije dag. Erg lang uitslapen zat er niet in want het ontbijt werd maar tot 9u geserveerd. We hadden niet echt een plan, dus namen we even onze Beijinggids erbij. Van de top 10 hoogtepunten hadden we er al 9 gedaan, dus moesten we er nog ééntje doen en dat bleek het Bei Hei park te zijn. We wilden ook nog het Mausoleum van Mao bezoeken, want daar waren we toen met Vincent niet in geweest.
Op naar het Tienamenplein dus. Daar bleek dat we geluk hadden want het mausoleum is enkel van 10 tot 12u open. Eerst de rugzak droppen in een gebouw, waar die volledig gescand werd. Dan terug naar het plein, waar we opnieuw door een metaaldetector moesten en mijn kleine handtas eveneens gecontroleerd werd. Dan aanschuiven aan het Mausoleum; wat volgens de gids wel een uur kon duren. Niets daarvan, na vijf minuten waren we aan de paspoortcontrole en nog een minuut later moesten we nog eens door een metaaldetector en werden we nog eens gefouilleerd. Een dode Mao laten ontploffen gaan echt niet lukken! Het Mausoleum is echt indrukwekkend groot, veel groter dan dat van Lenin, maar daarom niet mooier. Het voelde eerder koel aan. Een eerste ruimte bestond uit een grote hall waar wel duizend witte rozen neergelegd worden. Daar staat een groot wit standbeeld van een zittende Mao. Langs links en rechts kun je dan naar de ruimte daar achter, waar in een grote glazen kist Mao (net als Lenin een klein ventje) ligt. De volgende ruimte was de souvenirwinkel waar je vanalle Maospulletjes kon kopen!
Vandaag was het trouwens een heel stuk warmer in Beijing. Misschien scheelde het niet zo erg in graden, maar het regende niet en de zon kwam er af en toe door! We hadden ons helaas wel een beetje misrekend met onze plattegrond. Het Bei Hai park lag volgens het park vlakbij de Verboden Stad, maar uiteidenlijk bleek dat nog een groot stuk wandelen! We werden zelf geholpen door een politieagent die niks te doen had, en die sprak voortreffelijk Engels. Onderwege nog even gebruik gemaakt van de talrijke openbare WC's in Peking. Die zijn trouwens heel proper maar helaas weeral Franse WC's. Toen ik WC-papier vroeg, toonde de mevrouw mij de weg naar het souvenierwinkeltje in de gallerij. Hoezo, kon je daar dan WC-papier kopen? Ik vond er in ieder geval geen! Dan maar zonder. Even overwoog ik om net als de andere Chinese vrouwtjes de deur open te laten staan om zo een klapke te doen, maar dat heb ik, als westerse vrouw, toch maar niet gedaan .
Voor het park moesten we een kleine bijdrage leveren, maar het was zo mooi, dat we dat zeker niet erg vonden. We konden dan ook genieten van mooie uitzichten, talrijke vijvers met waterlelies, kleine tempels en paviljoenen, Chinese tuinen, prachtige Boeddhastandbeelden,... kortom, ideaal om mooie foto's te maken (met mijn gsm dan). Ook erg rustgevend want het was er helemaal niet druk. Toeristen hebben we er trouwens niet veel gezien, tenzij Chinese toeristen, dus dat was wel aangenaam. Maar de warme zon vonden we nog aangenamer. Na een boottochtje op de vijver en het bezichtigen van enkele tempels, kregen we toch flink honger, want het was al een stuk na de middag. maar we konden niet zo maar even het park uit, anders moesten we terug entree betalen. Dus nog even doorbijten om straks naar de McDonalds te gaan (die stonden aangeduid op onze kaart). We besloten om langs een winkelstraat terug te keren waar we dan naar de McDonalds zouden gaan. Helaas hadden we ons terug een beetje misrekend en bleek die winkelstraat toch wel een half uur te wandelen en we werden er toch een beetje ambetant van. Daarom maar bij de Kentucky Fried Chicken gaan eten, die je op iedere hoek van de straat vind. Daar kreeg ik trouwens een fichburger voorgeschoteld, hoewel ik één aangeduid had waar chicken in zat. Maar weeral verkeerd verstaan dus. Ik mocht mezelf dan wel trakteren op een lekker softijsje vond ik; dat smaakte echt wel lekker! Nog even wat winkelcentra afgeschuimd en nieuwe oortjes voor miijn MP3-speler gekocht. Wat betreft electronica is China echt niet zo goedkoop, enkel de Chinese merken, maar ja, dan snap je ook niks van de handleiding enzo...
Ondertussen was het echt heet geworden! Maar dat vond ik eigenlijk niet zo erg, zeker niet als je in het vooruitzicht bent van een goeie douche. Toch maakte dat de grote wandeling terug naar het hotel best lastig en we waren toch blij dat we heelhuids het hotel bereikten. Niet zozeer omwille van de hitte, maar wel omwille van het verkeer! Er bestaan wel zebrapaden, maar als voetganger heb je zelfs daar geen voorrang! De eerste keer werden we dus bijna omver gereden en die chauffeur leek ook niet te begrijpen waarom wij kwaad werden. Dus leerden we snel dat we soms in het midden van een oversteekplaats ook uit onze doppen moesten kijken. Aan de echt brede boulevards, stond aan weerskanten een Chinees met een fluojasje en een een vlaggetje die de mensen moest helpen oversteken. Allemaal goed en wel, maar in het midden van die drukke baan stond je dan wel mooi, want de man aan de overkant had zijn vlaggetje nog niet uitgestoken! En met langs elke kant vier rijstroken vonden we het toch niet zo veilig!
Aangekomen in het hotel begonnen we toch stilaan met het pakken van onze valiezen. Gelukkig hadden we nog een extra koffer gekocht om de souvenirs in te steken. Maar we hadden toch ook wat kleren weggesmeten zodat er wat plaats was in de rugzakken. Tenminste, ik had dat gedaan, Wouter heeft op heel de reis misschien 1 t-shirt, 1 handdoek en zn versleten paar schoenen, na lang zagen, weggegooid. Hij nam zelfs versleten kleren terug mee, die ik dan thuis moest wegsmijten, zucht... Tegen de avond hadden we afgesproken met de rest van de groep om terug Peking Duck te gaan eten. Hmm daar keken we al naar uit. We waren nu met 2 man minder (Carl en José waren er niet meer bij) maar toch bestelden we eveneens drie eenden. Omdat we nu niet in een VIP-kamer zaten, dachten we dat we nu minder verwend zouden worden, maar niets was minder waar en het leek wel of we dubbel zo veel eend kregen. Maar er kan ook iets misgelopen zijn bij de bestelling, want als je drie vingers opsteekt, wil dat iets helemaal anders zeggen dan drie, dus kwamen ze op den duur af met vijf eenden! Dat was toch te veel maar uiteindelijk begrepen ze wel dat we drie eenden wilden. Het was uitieindelijk onze duurste maaltijd maar naar onze normen was het vrij goedkoop: een kleine tien euro de man voor eten en drinken, dat vonden wij toch niet veel hoor!
Na het eten besloten Ton en Roel, Siebe en Nardy en wij om nog een laatste cocktail te gaan drinken in het backpackerscafé waar we al eens eerder waren geweest. Opnieuw duurde het een eeuwigheid vooraleer de cocktail er aan kwam, maar dat gaf niet want ik wou helemaal niet weg! Maar helaas was het onze laatste avond en we namen met pijn in het hart afscheid van Beijing...
Vandaag helaas terug gietende regen. Gisterenavond hadden we nog afscheid genomen van Carl en Josée, die vandaag terug naar Nederland vlogen. Dat was toch wel een beetje spijtig want we konden het ondertussen al goed met elkaar vinden. Hun vertrek betekende trouwens ook dat onze reis er bijna op zat... Ondertussen waren wij nog even terug gegaan naar het winkeltje waar we gisteren ons fototoestel kwijtspeelden, maar helaas hadden ze het niet. Eigenlijk hadden we daar stiekem toch een beetje op gehoopt. Helaas. Ik ergerde mij dan ook vooral aan het feit dat ze ons niet verstonden, want ze wilden eigenlijk gewoon een nieuw fototoestel verkopen...Ondertussen waren we er meer van overtuigd dat het dan toch gestolen zou zijn, dus dan hadden we misschien wel een papiertje van de politie nodig voor de verzekering in België. Maar helaas in het hotel spraken we met de manager en zelfs hij kon geen degelijk Engels, want hij begreep geen fluit van hetgeen we hem vertelden. Toch spijtig voor zo'n groot hotel...
We vertrokken vandaag richting de Lama Tempel. Het was alsof het steeds meer en meer begon te regenen, echt niet leuk! Het tempelcomplex waren in feite allemaal gebouwen achter elkaar, met daartussen telkens een pleintje met een grote pot wierook en wat beelden. In de eerste tempel stond 1 grote Boeddha waar Vincent mij leerde hoe je tot Boeddha moest bidden. Hmm misschien toch maar eens proberen of ik op die manier mijn fototoestel niet zou terugkrijgen? De volgende tempel bestond dan weer uit drie Boeddha's, één voor het verleden, één voor het heden en één voor de toekomst. De twee volgende tempels hadden eveneens twee Boeddha's en de laatste tempel was een 'klaslokaal' waar een reuze Boeddha stond, zoals we in Mongolîë hadden gezien. Boeddha's bij de vleet dus maar het leek wel of ze ons niet goed gezind waren, want ondertussen was het gaan onweren en bleef de regen met bakken uit de lucht vallen. Het Olympisch dorp stond ook nog op het programma. Het Vogelneststadion was best wel imposant om te zien, maar omdat we niet binnen gingen, hadden we evengoed met de bus een sightseeing kunnen doen, gezien het slechte weer! Ondertussen was het al weer middag dus tijd om te gaan eten. Het restaurant was wel een stukje rijden, maar lag dan weer vlakbij het Zomerpaleis, wat we in de namiddag zouden bezoeken. Dit keer was het geen rijsttafel, maar wel een buffet, dat bij sommigen niet zo in de smaak viel. Wij vonden het best ok, je verwacht je ook niet aan een superdeluxe maaltijd als je op excursie bent.
Nog steeds was het niet opgehouden met regenen. In de buurt van het Zomerpaleis werden we dan ook constant aangeklampt om 'umblella's' te kopen. Het Zomerpaleis is echt wel de moeite! De sfeer is er helemaal anders als in de Verboden Stad, gewoon omdat er minder toeristen waren maar ook omdat je het gevoel had dat je echt iets te zien kreeg. Men had hier ook alles laten staan zoals het was, en je kon ook in de verblijven binnenkijken, hetgeen in de Verboden Stad niet het geval was. Het Zomerpaleis was ook ruimer en misschien niet zo overweldigend maar eerder rustgevend omdat het een mooi uitzicht over het water bood. Het betekende natuurlijk wel dat we een eindje moesten wandelen vooraleer we aan 'de marble boat' (nee die vaart niet hoor!) kwamen, waar we dan een (houten) bootje terug naar de ingang konden nemen. De regen was bijna opgehouden, maar dat maakte plaats voor een heus onweer, net toen wij op het bootje stapten. Gelukkig toch veilig aan de overkant geraakt.
Ooh ja dan was het tijd om te gaan shoppen! Onze bus zette ons af aan een groot winkelcentrum waar je op de eerste verdieping vooral souvenirs kon kopen; op de tweede verdieping vonden weschoenen en koffers en op de andere drie verdiepingen juwelen. Waauw, toch wel een paar keer de bankautomaat geplunderd maar al bij al niet veel geld kwijt. Een klein overzichtje: twee geschilderde doeken, een koffer voor handbagage, twee dassen, twee paar schoenen, twee halskettingen en een portefeuille. Later die avond kochten we ook nog een lokale fles drank in een klein winkeltje. Dat bleek lycheelikeur te zijn, echt niet lekker en ook veel te duur betaald, maar soit...
Voor ons 'laatste avondmaal' als groep, besloten we om terug te gaan naar het restaurant waar we de eerste keer gegeten hadden. Dit keer zaten we niet in een VIP-room, maar het eten smaakte even goed. Toen we later in het hotel terugkwamen, moesten we dus nog naar de politie in verband met het fototoestel. Vincent besloot met ons mee te gaan en dat was maar goed ook. Amaai, dat duurde daar nogal. Uiteindelijk zijn we anderhalfuur weggeweest om 1 papiertje met stempel te krijgen. Achterafgezien zou dat papier toch niet veel uitmaken, maar we wilden dat toch eens meemaken, de Chinese politie; Oh ja, ik mocht geen verklaring afleggen dat het fototoestel gestolen was, ik moest opschrijven dat het verloren was. HMM. Maar aangezien ze toch geen of weinig Engels verstonden en al zeker niet konden lezen, schreef ik mooi op (ja, je moet je verklaring zelf invullen), dat het gestolen of verloren was. Het papiertje zou toch onmiddellijk worden geklasseerd.
Terug op het hotel lekker gedoucht en naar een Franse reportage over Mongolië gekeken...
Vandaag staat 1 van de hoogtepunten van de reis op het programma: we gaan de Chinese Muur beklimmen! Vroeg opgestaan dus en een heel stevig ontbijt genomen. het weer was nog steeds bewolkt, maar gelukkig regende het toch niet. Onze bus vertrok rond 8u vanuit het hotel; Amaai wat een rit! In het centrum van Beijing hield de chauffeur zich nog een klein beetje in, maar eens daarbuiten liet hij zich volledig gaan. Dit hield dan ook in dat hij zowel links als rechts voorbij stak, en ook de pechstrook als rijvak beschouwde. Zelfs in de bergen die naar de Muur leidden, ging hij niet bepaald rustiger rijden. Vooral op de laatste bank van het busje vlogen wij dan ook regelmatig een meter de lucht in. Maar goed, we waren er geraakt. Uiteraard kon de bus niet zo maar aan de Muur parkeren en moesten we nog een paar honderd meter bergop wandelen om aan de kabelbaan te geraken die ons naar boven zou brengen. Onderweg konden we genieten van talloze kraampjes met souvenirs en 'i climbed the Great Wall' t-shirts. De weg naar de Muur was nog ver, daarom besloten we om het kabelbaantje te nemen, hoewel ik niet zo'n fan ben van bakjes aan een draad. Maar twas een moderne kabelbaan die ons veilig naar boven bracht. Daar aangekomen verzamelden we op een plateau waar je dan langs beide kanten de muur opkon. Het uitzicht was prachtig, ook al konden we jammergenoeg niet zo ver kijken wegens de bewolking. Na een paar honderd meter naar boven en naar beneden te wandelen, wat nog vrij vlot ging, kwamen we aan grote helling. Hmm dat zou uiteraard lastig worden, maar je bent natuurlijk maar 1 keer op de Muur.... Opvallend was trouwens ook dat er echt wel veel toeristen rondliepen. Eigenlijk stoorde dat wel een beetje, maar dat kwam omdat maar enkele stukken van de Muur toegankelijk zijn voor het publiek. Op de andere stukken kun je ook lopen maar dat is natuurlijk op eigen risico. De stukken die wel openstonden voor het publiek, waren mooi gerestaureerd of waren nog in goede staat. Toch kun je niet echt 'gemakkelijk' op de Muur wandelen. De treden zijn nooit gelijk; soms zijn ze heel groot maar andere keren zijn ze dan weer heel klein, zodat je er bijna drie tegelijk moet nemen. De grote klim waaraan we toen begonnen, bestond wel uit een paar honderd treden. Op zich leek het ons wel te doen, maar na ongeveer honderd treden bleek het toch wel lastig te zijn en waren we al aan het zweten dat het geen naam had. En we moesten nog een heeeeel stuk doen. Boven aangekomen waren we dan ook zeiknat, niet zozeer omdat het warm was, maar omdat je het gevoel had dat je in een Turks (of Chinees)stoombat aan het klimmen was. We zaten dan ook letterlijk met ons hoofd in de wolken. Na het bekomen van onze klim, was het al weer stilaan tijd om terug te keren. Ondertussen kwamen we ook Mark en Mieke tegen en we stonden er toch versteld van hoe Mark ondanks zijn rookverslaving boven is geraakt. Toch een reden om te stoppen, niet ? De terugweg bleek eveneens niet zo vlot te gaan en was soms nog moeilijker dan het klimmen, omdat de treden nogal groot waren en je ook constant moest letten waar je je voeten neerzette. Ook bleek dat we in het heengaan vooral bergaf waren gegaan, dus dat betekende nog veel klimmen. We waren dan ook blij dat we er van af waren, maar tegelijkertijd was het ook spijtig dat we van de Muur af gingen, want het doet toch iets met een mens, daar zo op dat immense bouwwerk staan!
Terug naar beneden dan om te verzamelen aan de bus. Uiteraard toch maar een t-shirt van de Muur gekocht (Wouter breidde zijn verzameling communistische t-shirts uit met ééntje van Mao). Onze lunch, in een soort immense plantenbak, bestond vooral uit groenten, maar was toch voldoende om terug op krachten te komen. De rit naar Peking was voor Vincent terug een reden om een dutje te doen maar gezien het rijgedrag van de chauffeur kon ik helaas de slaap toch niet vatten.
In de namiddag stond een rondleiding in de Hutongwijken, de kleine straatjes tussen de grote flats, hotels en kantoorgebouwen waar de plaatselijke bewoners van Beijing wonen, op het programma. Maar daarvoor werd nog (een commerciële) stop gemaakt aan een zijdemuseum. Daar stond Mary ons op te wachten die ons een rondleiding zou geven. Wat een hillarisch mens. Haar accent was zo erg dat we er niks van verstonden en ze leek wel op een pop de met touwtjes bespeeld werd. Zo praatte ze bijvoorbeeld altijd over de 'sick worms' en ik dacht 'huh? maken enkel zieke wormpjes zijde dan?' Maar later had ik door dat ze 'silkworms' bedoelde. Ahhh. Tja Chinezen zeggen 'l' in plaats van 'r' maar als ze een 'l' moeten zeggen kunnen ze het ook niet. Wanneer we haar moesten volgen zei ze ook niet gewoon 'please follow me', maar zei ze 'Come to Mary, Mary is here, come closer to Mary'... Aan de verschillende productieprocessen stonden dan mooi enkele meisjes die moesten voor tonen hoe ze te werk gingen, maar Mary snokte de draden uit hun handen en toonde zelf maar hoe het moest. Wel een beetje erg eigenlijk. In de winkel, die uiteraard groter was dan het museum zelf, verplichtte ze ons bijna om een zijden donsdeken te kopen, want het was altijd heeeeeeel koud in Holland en wij sliepen daar volgens haar ook altijd in 2 aparte bedden die we dan tegen elkaar zetten, dus dan moesten we maar twee éénpersoonsdekbedden kopen. Jaja ze wist het allemaal goed. Mooi gerief trouwens, maar wel een beetje te duur voor onze portemonee...
Daarna werden we dus naar één van de (1200 denk ik) hutongs gebracht. Vroeger waren er meer, maar helaas zijn er heel veel afgebroken om plaats te maken voor grote flats en andere gebouwen. Jammer, want het heeft wel veel charme, maar helaas moet men meegaan met zijn tijd zeker. We werden gedropt op een pleintje waar een klein meisje Jojo genaamd, ons ophaalde voor een rondleiding op de Bell Tower en de hutong. Wij dachten dat ze nog maar 14 jaar was, maar achteraf kwamen we te weten dat ze 20 was en ook nog eens het ex-liefje was geweest van onze gids Vincent. Maar die had dan ook al alle meisjes van Beijing gehad volgens zijn wilde verhalen. In ieder geval deed dat meisje goed haar best en ze sprak voortreffelijk Engels. Toen ze hoorde dat wij van België waren, zei ze zelf een paar woordjes in het Frans tegen ons. Jaja, iedereen spreekt Frans in België hoor! De hutong zelf is eigenlijk een beetje vies en gezien mijn sterk overontwikkeld reukorgaan had ik dan ook redelijk veel last van de geurhinder. De huisjes bestaan meestal maar uit een keuken en een slaapkamer. De badkamers zijn gemeenschappelijk en ook openbaar. Maar het was ook niet echt aan te raden om die openbare WC's in de hutongs te gebruiken. Het is een misverstand dat in de hutongs enkel arme mensen wonen. Het zijn ook geen echte sloppenwijken, maar gewoon de wijken van de plaatselijke inwoners, vaak de ouderen. De jongere generatie groeit er op en trekt daarna naar een appartement. De rijkdom van de huizen is trouwens ook te zien aan het aantal balken boven de inkomdeur. Armen hebben er geen enkel, gewone mensen hebben er twee, en vooraanstaanden hebben er vier. Dat is handig om te weten welke familie bij jouw stand past. Het huisje dat wij bezochten, was eenvoudig maar had toch, buiten een badkamer, het noodzakelijke comfort. Toch was het raar, om zo maar in iemands huis rond te lopen, maar ja, die mens verdiende er natuurlijk wel een centje mee. We voelden ons nog meer toerist toen een vijftal riksja's ons stond op te wachten voor een, helass kort, ritje door de hutong. En nog meer toerisme toen we werden afgezet aan een porseleinmuseum, met wederom een grotere winkel dan het museum zelf. Wel mooie dingen gezien daar, maar het was ook wel duur en we hadden al twee theeserviezen. Een Mingvaas meenemen in onze rugzak leek ons ook niet zo handig, dus we kochten dan maar 2 kussenslopen die, in vergelijking met het zijdemuseum, hier wel goedkoop waren. De namiddag zat er alweer bijna op en we werden opnieuw afgezet aan een restaurant met ronde tafels en ronde dienbladen waar vanalles opkwam. Van alle maaltijden die we gekregen hebben, was dit wel de minste hoor! Omdat we deze middag onze portie groenten hadden gekregen, kregen we hier vooral vlees, maar dat zag er nogal vettig uit. En de bierglazen, hmmm... Chinezen zijn misschien wel klein maar wij kregen een glas waaruit wij thuis jenever of tequila drinken. En ja, ze openen een fles bier van 60 cl, en ze vullen daarmee alle glazen aan tafel, maar ze rekenen toch 6 consumaties aan. Dat is wel een beetje profiteren natuurlijk! We kregen ook Peking Duck, maar wij waren veel beter gewend dan dat. Kortom, een niet zo geslaagd avondmaal, maar ja het kan niet altijd feest zijn natuurlijk!
De avond bestond verder uit een lekkere douche en daarna nog een cocktail gaan drinken in het internetcafé waar Ton en Roel al een paar keer geweest waren. Dat was best een gezellig café, vooral gericht op backpackers, en dus zonder rochelde Chinezen. Daar tijdens het lange wachten op mijn cocktail, nam ik rustig de tijd om alle foto's die we tot nu toe hadden genomen, eens rustig te bekijken. Amaai, wat hadden we toch al veel gezien en veel meegemaakt! Het was dan ook alsof het lot ermee gemoeid was, want een tijdje later bleek mijn fototoestel verdwenen te zijn. Ofwel had ik het achtergelaten in het café wat heel onwaarschijnlijk is omdat ik al heel de reis goed op mijn spullen gelet heb en Ton en Roel over mijn stoel moesten kruipen om vanachter de tafel te komen. Die zouden dat ook wel gezien hebben als er nog iets op tafel lag... Een tweede optie is de meest waarschijnlijke: nog even een grote souvenirwinkel binnengegaan en staan onderhandelen over de prijs van een armband. Ondertussen geld uit gehaald, terwijl ik nog aan het kiezen was. Ondertussen stond mijn handtas open.. Misschien is het er toen uit gevallen, maar in ieder geval, toen ik buiten kwam uit de winkel, bleek mijn handtas open te staan en was het fototoestel verdwenen. Een heel spijtige zaak natuurlijk, maar helaas. Nog teruggeweest naar de winkel en naar het café, en ook nog de straat afgezocht maar niks teruggevonden... Vooral om de verdwenen foto's hebben we het meest getreurd. Een grote troost was wel dat Ton ongeveer dubbel zoveel foto's had genomen en vanaf dag 3 van de reis had hij natuurlijk ook vrijwel dezelfde foto's genomen. Maar toch heel spijtig....
Vandaag vroeg opgestaan want er staat veel op het programma. Het ontbijt was best ok, maar ook niet overdreven lekker. Vooral veel Aziatisch stuff en das nu niet bepaald iets waar wij zin in hebben 's ochtends. Ook de koffie was niet te zuipen; Precies aangebrand en daarna nog eens opgewarmd. Alleen de geur al maakte je misselijk. Maar toch hebben we voldoende kracht kunnen opdoen om deze dag te volbrengen. Want helaas was het deze morgen al aan het gieten, en het zag er niet naar uit dat het direct zou opklaren. Jammer maar helaas niks aan te doen. Dan maar snel een 'umblella' gekocht in het winkeltje in het hotel. Eigenlijk te veel betaald, maar hoe konden wij nu weten dat op iedere hoek van de straat mensen met "umblella's stonden. Carl en José gingen niet mee op excursie, want zij waren al eens eerder in Peking geweest en gingen maandag al terug richting Holland vertrekken.
Onze eerste halte was het Tienamenplein. Hoewel dit het grootste plein ter wereld is, waren sommigen het hier niet over eens. Het plein leek inderdaad niet zo groot, maar dat kwam omdat het voor 1 vierde werd ingenomen door het Maomausoleum, en voor nog een ander vierde door standbeelden en monumenten voor de revolutie. Maar toch indrukwekkend hoor, als was het maar voor de immense gebouwen en keizerlijke poorten waar geen einde aan leek te komen. Aan de noordzijde van het plein loopt een grote brede laan die je alleen maar kan oversteken via een ondergrondse tunnel. Vanaf hier begint de verboden stad. Je loopt eerst over 'the golden river' met zeven marmeren bruggen, vooraleer je de eerste poort binnengaat. Die poort is trouwens zo wat het bekentste beeld van Peking, want het is aan deze poort dat het grote portret van Mao hangt. Wat Mao betreft, Chinezen zijn over het algemeen heel tevreden over hem en bij iedere Chinees thuis hangt wel een portret van hem. Toch beseffen ze wel dat er onder zijn regime veel doden gevallen zijn, ook al was dat om het merendeel van de bevolking te 'helpen'. Mao is dan ook 70 procent goed en 30 procent slecht. Daar konden we wel inkomen.
De Verboden stad is echt groot en je moet dan ook door een paar poorten heen gaan voor je effectief in het keizerlijke domein terecht komt. Men redeneerde : 'erin geraken is misschien niet zo moeilijk, maar je geraakt de Verboden stad nooit meer uit. Het was dan ook dankzij Mao dat de Verboden stad werd opgensteld voor het grote publiek. De paleizen en gebouwen zijn afkomstig van de keizers uit de Qingdynastie. Er zaten toch wel enkele pareltjes tussen maar helaas regende het zo hard dat dit toch een beetje de uitstap verstoorde. Zo was het bijvoorbeeld heel moeilijk om in deze gietende regen foto's te nemen en moest je ook constant oppassen om geen paraplu in je oog te krijgen. Maar toch, als het 35 graden was geweest, dan was het ook geen lachertje geweest. Onze gids deed trouwens ook heel hard zijn best om ons ondanks het slechte weer toch een beejte vrolijk te maken. Onze natte schoenen maakten onze benen zwaar en we waren dan ook blij dat we in de bus terecht konden om eventjes te bekomen. Ondertussen was het al middag en Vincent stond dan ook al te springen van ongeduld om te gaan eten. We werden afgezet aan een typisch Chinees restaurant, waar buiten twee verkleedde meisjes ons met een vriendelik 'nihau' verwelkomden. Uiteindelijk bleken we ongeveer 20 meisjes te passeeren die allemaal verkleed waren en allemaal 'nihau' riepen. Een beetje psychedelisch...Het eten daar was heel lekker. We kregen wel 10 tot 15 schotels, allemaal op een draaischijf op een ronde tafel. En ondertussen konden onze voeten toch een beetje drogen.
Na de middag werden verwaht voor een bezoek aan de Tempel van de Hemelse Vrede. De regen was gelukkig iets minder erg geworden. Ondertussen werd Mark echter gestalkt door een horlogeverkoper. Hij had namelijk niet meteen duidelijk gemaakt dat hij er GEEN moest hebben, met als gevolg dat de verkoper de hele tijd achter hem aanliep. Ik denk dat hij op den duur nog maar 1 euro vroeg voor 5 horloges, maar helaas kreeg hij niks verkocht. Het bezoek aan het tempelcomplex was wederom de moeite waard, vooral de kleurencombinaties rood, donkerblauw en goud, zorgden voor mooie foto's. Opnieuw gaf Vincent voldoende uitleg; niet te weinig, maar ook niet overdreven veel. En hij probeerde het altijd boeiend te houden. Vanaf de tempel naar de uitgang van het park liep een overdekte gang waar overdag de Pekineese gepensionneerden samenkomen om spelletjes te spelen of aan Tai Chi te doen. Maar vooral maken ze muziek en op die manier ontstaan er ook koren van soms 30 man die uit volle borst Chinese volksliederen aan het zingen waren. Dat was toch wel iets speciaals!
Daarna gaan theeproeven. De dag ervoor waren wij ook al eens gaan proeven, maar net toen wij wilden betalen, bleek geen enkele bankkaart of kredietkaart te werken! En we hadden ook geen cash genoeg, dus helaas geen thee. En het meisje had nog zo haar best gedaan met die theeceremonie. Vandaag zouden we dus zeker thee kopen! Na de theeceremonie, waarbij de thee verschillende keren werd overgegoten om zo de juiste temperatuur en smaak te krijgen, konden we thee kopen. Uiteraard was dit 1 grote toeristische bussiness want wij kochten een theeservies voor 400 yen, terwijl het eerst 800 kostte en we kregen er ook nog jasmijnthee en twee pismannekes bij. (Een pismannekke is een stenen ventje dat je in je theewater moet steken. Als je het eruit haalt en hij plast, dan is het water ok, tenminste dat is wat wij verstaan hebben). Ondertussen hadden wij ook al tickets gekocht voor een acrobatiekshow. Maar omdat dat al om 19u begon, moesten wij natuurlijk vroeg gaan eten. En we zaten nog zo vol van 's middags!
Het restaurant was qua eten in dezelfde stijl als het vorige maar hier was alles wel heel modern. Het personeel bestond uit een heel groot team van wel 40 mensen, die allemaal in groep stonden en gedrilld werden in verband met de avonddienst. Helaas konden we er niks van verstaan, maar ik denk dat de namen werden afgeroepen en dan moesten ze een stapje naar voren doen en 'present' roepen. In ieder geval, wij hadden voor onze tafel ongeveer 10 man personeel en die bleven maar schoteltjes eten brengen. Hmmm. Enorm lekker gegeten daar.
Daarna was het dus tijd voor de acrobatiekshow. Nog een kleine opmerking over de WC's ondertussen. Zelf in dat sjieke restaurant was het een Franse WC en ook in het theater was dat zo, en er was zelfs geen WC papier te bespeuren daar. Niet echt proper dus. In het souvenirwinkeltje dat bij het theater hoorde hebben we ons nog laten verleiden tot het kopen van een extra theeservies, want het vorige was maar voor twee personen. Dit koste ons echter maar 8 euro en het zat nog in een mooi doosje ook; een echt koopje dus! De show was echt geweldig! Telkens je dacht 'dit zal wel het hoogtepunt zijn', kwam er een stunt die nog indrukwekkender was. Echt de moeite maar wel redelijk prijzig en volledig afgestemd op toeristen.
Zoals jullie kunnen zien was deze dag wel vermoeiend geweest. Dus gingen we maar netjes slapen na de show, want we moesten fit zijn om de volgende dag de Chinese Muur te bezoeken.
Dag 14, vrijdag 5 juni, trein en aankomst in Beijing
Vandaag zouden we rond 14u aankomen op onze laatste bestemming, Peking. Nog een halve dag dus op deze hete trein. We vulden de uurtjes met een bezoekje te brengen aan Siebe en Nardy en Mark en Mieke, die in eerste klas verbleven. Amaai, die coupées zagen er toch een stukje beter uit, en ze hadden zelfs een badkamer. Maar vooral, ze hadden airco! Onze coupégenoten waren ondertussen ook opgestaan en in ruil voor het avondmaal van gisteren, boden we hen een boterham met choco aan (jaja in Mongolië verkopen ze zeker 10 soorten choco!), maar dat aanbod sloegen ze vriendelijk af. Waarschijnlijk associeerden ze choco met Mongolië en aangezien Mongolië enkel slecht eten had, zou choco dus ook niet lekker zijn. Soit, meer choco voor ons dus. Het landschap buiten veranderde meer en meer in een bergachtig uitzicht. Opeens zagen we een stuk muur in één van de heuvels. De Chinese Muur? Snel Ton verwittigd, die als een bezetene foto's begon te schieten. Maar helaas, volgens Tua was dit helemaal niet de Chinese Muur. Spijtig... Rond de middag weigerde Ton dan ook om te gaan eten in de restauratiewagen, uit vrees dat hij de echte Muur zou missen. Maar desalniettemin hebben we de Muur niet gezien en Tua lag ondertussen al weer te slapen, dus die kon ons ook niet vertellen waar die dan wel te zien zou zijn. Ondertussen werd het tijd om een beetje op te kramen. Tui gaf ons zijn 2 liter grote bus cherrysap, maar helaas, wij hadden ook geen plaats om dat op te bergen hoor! In ruil hiervoor dan maar onze resterende zakjes thee gegeven, die hij wel aanvaardde, ook al was het geen Chinese thee! Op het perron van Peking namen we vlug afscheid van Tui en Tua en zochten we naar onze gids; We bleken al snel Vincent gevonden te hebben. Onze groep bestond nu uit: Ton en Roel, Carl en José, Mark en Mieke, Siebe en Nardy en René en Sarah die we op de trein hadden ontmoet. Onze gids bleek trouwens een stuk enthousiaster als diegene die we in Mongolië hadden en hij sprak ook goed Engels. Op het plein voor het station was de drukte nog groter, want heel wat mensen mochten niet zonder toestemming op het perron en moesten dus hun familie of vrienden buiten opwachten. Toch belette de grote menigte Ton niet om zich er een weg door te wurmen en zo een foto te kunnen nemen van het station. "Je bent hier maar 1 keer he, mannen!". Gelukkig raakten we allemaal heelhuids bij de bus die ons naar het hotel eventjes verderop bracht.
Ondertussen leerden wij Vincent wat beter kennen. Of toch in ieder geval zijn vriendin en zijn moeder waar hij geen minuut kon over zwijgen. Wanneer het over hem zelf ging, was hij nogal verlegen. Maar toch was hij enorm grappig, al was het maar om zijn gelaatsuitdrukkingen, zijn grapjes en zijn imitatie van Jackie Chan (die in China ook een succescarrière als zanger heeft). Het hotel bleek een echte voltreffer. Netjes, modern, met alle comfort. Alleen de geur van champignons op onze kamer was een minpunt. Later zouden we snappen dat vrijwel alle kamers rokerskamers zijn en dat de geur van champignonnen eigenlijk goedkope sigarettenrook is.
Na de verkwikkende douche en het deugddoende dutje, hadden we afgesproken met de rest van de groep om 's avonds te gaan eten. Carl en José hadden in hun Lonely Planet een uitstekend Peking Duck Restaurant gevonden, niet zo ver van het Tienamenplein. Volgens Vincent lag het Plein wel ver, maar die is niet veel gewoon, want het was misschien een kwartierje wandelen. Toen we rond half 8 aan het sjieke resaurant toekwamen, bleek alles vol te zitten en moesten we, een beetje zoals bij Pizza Hut, een nummertje vragen aan de balie en dan keken twee vrouwtjes op hun blaadje of er nog ergens plaats was; maar omdat wij met 10 waren, lukte dat natuurlijk niet en moesten we een half uurtje later terug komen. Geen probleem, dan hadden we nog even de tijd om wat winkeltjes te doen. In die souvenirshops verkopen ze werkelijk alles: kledij, schoenen, theeserviezen, stokjes, kopjes, juwelen, speelgoed, eten en drinken en zelf voorverpakte eenden voor maar 2 euro! Dat kon Ton natuurlijk niet laten liggen! Carl en Roel voelden zich meteen terug kind toen ze een helikoptertje met afstandsbediening kochten... Jaja
Terug aangekomen in het restaurant kregen we een heuse VIP kamer. Op de kaart bleek dat je de eend per stuk moest bestellen. Wij namen er 3. Dat vonden de Chinezen wel een beetje vreemd, want zij eten Peking Duck eigenlijk als voorgerecht. Maar goed, vrij snel al werden de eenden op een soort operatietafel aan onze tafel gebracht. Daar werden ze netjes volgens de traditie gesneden en op bordjes gelegd die op de ronddraaiende schotel op onze tafel werden gezet. Smakelijk! De stukjes krokant vel mochten zo opgegeten worden, de stukken vlees werden in de saus gedopt en samen met groenten in een dun bladerdeegje gerold. Overheerlijk!!!
Na het eten wilden we nog even het Tienamenplein op. Op weg er naartoe kregen we meteen een goed beeld van de Chineese hoofdstad: grote lanen met wel 6 rijvakken naast elkaar, grote tempels en keizerlijke gebouwen, veel verlichting en vooral heel veel Chinezen! Helaas konden we het plein niet op want dat was volledig afgesloten. Maar dat was niet zo erg, want de volgende dag zouden we het plein in zijn volle glorie kunnen bezichtigen.
Dag 13, donderdag 4 juni, trein Ulaanbataar tot Peking
Vandaag vertrok onze trein naar Peking omstreeks 8u. Aangezien het anderhalfuur rijden was en je er toch wel een half uurtje op voorhand moet zijn, wilde de groep rond 6u vertrekken, maar onze gids vond dit niet nodig, want volgens haar was het maar een uurtje rijden. Ok tussen zes en half zeven dan maar vertrokken en we waren wel op tijd. We werden gedropt op het perron en vonden op ons ticket dat we in wagon 1 moesten zijn. Ondertussen namen we afscheid van Nicole en Sander want zij deden nog een extra excursie in Mongolië en zouden pas drie dagen later in Peking arriveren. Daardoor kwam het dat Ton en Roel samen met Carl en José in 1 coupé zaten en aangzien Mark en Mieke en Siebe en Nardy in eerte klas reisden, zaten wij in een coupé met twee onbekenden. Het bleken 2 Chinezen te zijn. De ene heette Tui en de andere Tua (of zoiets). In ieder geval spraken beiden slechts een paar woorden Engels en verliep de communicatie dan ook moeizaam. maar met gebarentaal, het Point-it boekje en een reisgids over Beijing kwamen we toch een beetje vooruit. Tua had trouwens een serieuse kater van het Mongools bier van de avond ervoor en besloot dan ook de hele dag op zijn bed te blijven liggen. Tui had het veel te warm en ging ook maar liggen. Een rustige bende dus. Onze ventilator deed het niet; we reden in volle Gobi-woestijn en het was ongeveer 33 graden! Dus veel kun je niet echt doen. En je wordt er ook ongeloofelijk moe van!
Tegen aan de avond, besloten Wouter en ik om toch maar eens in de restauratiewagen te gaan eten. We moesten reserveren. Ok geen probleem, om 18u zoals die mevrouw van de restauratiewagen noteerde. Wij dus 7 wagonnen terug naar onze eigen coupé. Een half uurtje later terug naar de restauratiewagen en wat bleek? heel de restauratiewagen zat vol met... FRANSEN! AARGH!! Geen plaats meer voor ons, hoewel we dus gereserveerd hadden. We mochten terugkomen om 18u45. Yeah right, alleen als ze ons een fikse korting zouden geven, had ik het nog overwogen. Teruggekomen in onze coupé waren we toch een beetje teleurgesteld. Maar onze Chineese reisgenoot Tua, had nog een leuke verrassing voor ons. Hij had namelijk op het vorige perron een afspraak gehad met kennissen van hem die hem een grote schaal eten hadden gegeven. maar omdat hij nog steeds last had van z'n kater, had hij geen zin om te eten en werden we dus vriendelijk aangeboden om mee te eten. Hmm rijst met fruit en groentjes en dumplings met schapevlees. Tua en Tui vonden Mongools eten naar hun normen toch maar 'boereneten' maar wij genoten met volle teugen. En Ton en Roel maar voor de zoveelste keer noodletjes eten.. Toen het donker werd, kwamen we aan de Mongools-Chineense grens; waar het onderstel van de trein zou verwisseld worden aangezien de sporen in China minder breed zijn. Dat zou natuurlijk wel een paar uur in beslag nemen en wat aanvankelijk een leuk schouwspel bleek te zijn, werd helaas weer een lange onrustige nacht. Even kort uitleggen: de trein rijdt een grote hangar binnen. Daar worden alle treinstellen van elkaar losgekoppeld en een paar meter uit elkaar geplaatst. Dan worden de treinstellen opgehoffen en worden de onderstellen verwijders. De nieuwe onderstellen worden vanaf de locomotief onder de wagons geschoven. Daarna gaan de treinstellen terug omlaag en dan moet iedere wagon door de locomotief terug aan een andere wagon worden gekoppeld en moet er een andere restauratiewagen tussen komen. Een werk van lange adem. Ondertussen was er ook pascontrole en natuurlijk ook medische controle waarbij ze met een pistool en een masker je temperatuur kwamen meten. Een beetje overdreven, maar vooral heel erg Chinees...
Een rustige nacht was het verder ook niet want op de stopplaatsen werd steeds de radio aangezet en dan kwam er Chinees gezang en een Chineese uitleg (en ook een Engelse hoorde ik later) over die stad uit de luidsprekers....
Vandaag opnieuw excursiedag in Ulaanbataar. Onze gids stond ons, dit keer met een andere chauffeur (deze reed heel wat rustiger), op te wachten aan het Tiara Resort. Rond 9u vertrokken we voor een anderhalfuurdurende tocht naar de hoofdstad. Daar bezochten we eerst het Zaidanmonument, aan de rand van de stad. het werd gebouwd ter ere van de de zoveelste verjaardag van de Mongoolse revolutie en bevindt zich bovenop een berg, zodat je een mooi uitzicht krijgt van de stad. Om boven te geraken moet je 614 treden nemen, maar de bus bracht ons naar een platform om ongeveer 3/4 afstand, zodat we nog maar een klein stukje moesten lopen. Die treden waren trouwens ook al lastig en we schrokken ons dan ook een bult toen we voorbijgestoken werden door enkele joggende Mongolen die al de trappen op en af liepen! Het monument zelf bestond uit een grote gedragen cirkel, met aan de binnenkant socialistische afbeeldingen van de revolutie (afbeeldingen van Stalin en de eerste Mongoolse astronaut bijvoorbeeld). Verder een mooi uitzicht over de stad maar helaas ook hier terug weinig belangstelling van de gids. Dan terug naar beneden waar een grote Boeddha (een kopie van die in het Gandanklooster, denk ik). Ook hier " This Boeddha is 26.5 metres high; any questions? No? Ok, back to bus". Superboeiend. In de bus vroeg ze over enige interesse was om de Departement Store te bezoeken. Volgens ons had de groep besloten dat dit niet echt nodig was, maar toch, de bus reed er recht naar toe en zette ons om 20 voor 12 af. We kregen een uur de tijd om te shoppen. Omdat we in de namiddag nog de Zwarte Markt gingen bezoeken, en dus niet van plan waren om hier souvenirs te kopen, stonden Wouter en ik om 12u35 al terug aan de bus, maar onze gids zei dat we op die markt niets konden kopen, dus dat we hier maar moesten terug gaan. Ok, maar is het dan nog geen tijd? "No still 20 minutes". Ok, dan zullen we dat wel verkeerd verstaan hebben de eerste keer; Wij dus op ons gemak terug naar de store, flink wat gekocht en terug naar de bus. Wat bleek? Iedereen zal al op ons te wachten, en het bleek dus toch maar een uur te zijn. Waarom zei ze dan dat we nog 20 minuten hadden? Wat een geit...
Onze lunch was dit keer in een klein 'Zen' restaurant waar we twee VIP kamers aangebonden kregen (heel gebruikelijk in Mongolië en China als je met een groep van meer dan 8 personen bent). Dus moesten we ons opsplitsen. We kregen wel een kamer met een grote flatscreentelevisie waarop 'Marathon Man' te zien was. Ook lag er een belletje op tafel, en daar maakte onze gids, die helaas aan onze tafel zat, gretig gebruik van. We zaten nog maar meer en ze begon al te bellen. Daarop kwam een jong gastje, maar hij had de pech dat hij nog niet volleerd was en hij kon dus maar twee bordjes per keer dragen. Wij vonden dat niet erg en kregen dan ook medelijkden met hem, toen onze gids maar vanalles aant zeggen was, op een boosaardige toon. En maar zuchten en op het belletje duwen. Echt genant! Toen we buiten kwamen uit het restaurant, moesten we allen blijven wachten op de stoep want onze gids zou de treintickets (we vertrokken de volgende ochtend vroeg) halen. We zagen haar een eindje verderop praten met een mevrouw en even later terug met de melding dat ze de tickets niet had, maar ja dat zou wel in orde komen tegen de volgende dag... Hmmm.
De namiddag bestond uit een bezoek aan de zwarte markt. En zoals de naam al deed vermoeden, daar kun je dus alles krijgen wat je je maar kon voorstellen: van eten en drinken, tot kleren en schoenen, maar ook bouwmateriaal, zelfgemaakte zonnepanelen, vijsjes, tapijten, naaigaren, slijpschijven, meubels,... Dus daar gingen al die Mongoolse handelaren van op de trein naar toe! Uiteindelijk kregen we anderhalfuur de tijd om de markt te verkennen, maar echt mooie kleren waren er niet en we vonden het dan ook niet echt de moeite. Op weg terug naar het Tiara Resort, stopten we nog even aan een supermarkt om wat spullen te kopen voor op de trein; Wij besloten met ons laatste Mongools geld dan ook een fles vodka te kopen. De fles was 10.000 tugrik (ongeveer 5 euro), de doos waar hij inzat, was 1000 tugrik (een halve euro). En hadden wij even geluk aan de kassa. Het arme meisje rekende enkel de doos aan, maar keek niet wat erin zat... Dus wij hadden lekker een fles vodka voor niks!
Terug in het Tiara Resort kreeg ik last van serieuse krampen en daarom besloot ik om het avondmaal links te laten liggen. Later die avond kwam er een groepje van ongeveer 10 weeskindjes optreden; die waren echt superschattig! Vooral die kleintjes! Maar tegelijkertijd was het zo ontroerend omdat dit ook de harde realiteit is in Mongolië. We gaven dan ook met veel liefde ons overgebleven Mongools geld en kochten ook nog een paar vilten sloefen. Het afscheid van de kinderen (die heel blij waren met balonnen en snoep) betekende dan ook het afscheid van het Tiara Resort. Nog 1 nachtje slapen en dan vroeg opstaan voor de transfer naar het station.
Dag 11, dinsdag 2 juni, vrije dag in het Terelj Park
Vandaag konden we voor de eerste keer op onze reis lekker uitslapen! Om 9u werden we aan het ontbijt verwacht waar we diepgevroren toastbrood kregen (daar ga je niet zo maar eventjes naar de bakker om de hoek) met kaas, salami of confituur en ook yoghurt (Goed voor de darmflora volgens Hollanders). Het merendeel van onze groep, die toen uit 14 man bestond, had een excursie geboekt om die dag op wandeling te gaan. Omdat Wouter en ik graag wilden gaan paardrijden in de namiddag, besloten wij om op onszelf naar de Turtle Rock te wandelen, die volgens Tiara Resort een vijftal kilometer verderop lag. Ook Ton en Roel en een van de drie honden besloten ons te vergezellen.
En dus vertrokken we, geladen met ons luchpakket en een flesje water. De zon was broeiend heet, en hoewel we ons insmeerden, verbrandde onze huid. De weg was stoffig en zanderig, maar het uitzicht was wonderbaarlijk mooi. Op den duur begonnen we zelf een beetje te halucineren, want overal zagen we wel 'turtle rocks'. Maar inderdaad, net toen we de moed bijna opgaven, zagen we de grote (ja, echt wel groot!) Turtle Rock aan onze linkerkant liggen. De zijweg er naartoe bleek echter nog een stuk lastiger te zijn en het leek wel of we er nooit gingen geraken. Scheel van de honger en dorst, konden we in het plaatstelijk ger café onze maag stillen en terug op krachten komen. Hoewel Turtle Rock de lokale attractie is, is er natuurlijk niet veel meer te zien dan een rots die op een schildpad lijkt. Maar toch leuk om te bezoeken. Ondertussen, werden we aangeklampt door plaatselijke verkopers van souvenirs en wij hadden natuurlijk te laat door dat we serieus konden afdingen. Helaas dus een flinke som betaalt voor ons, zogezegd zelf gemaakt, schilderijtje van de Mongoolse steppe. Maar ja, zo was die mens zijn dag goed natuurlijk. Ton ontpopte zich vervolgens tot een echte onderhandelaar en kon voor een klein prijsje enkele mooie koperen souvenirs op de kop tikken.
Toen wachtte ons nog een lange weg terug naar het Tiara Resort, en we moesten ons toch een beetje haasten om om 15u terug te zijn om te gaan paardrijden. Dus waarom zouden we niet eens proberen om te liften, En ja hoor, bij de eerste hadden we al prijs. Het was een kleine pick-up met vooran 3 Mongolen en in de laadbak nog eens een stuk of vier. Eigenlijk moesten ze de andere kant uit, maar voor die zielige toeristen wilden ze wel even een uitzondering maken. Ton en ik moesten verplicht vooraan in de pick-up plaatsnemen, terwijl Roel en Wouter met de andere Mongolen in de laadbak kropen. Amaai, was me dat even een belevenis. Op bepaalde momenten dachten we dan Roel en Wouter zo waar uit de bak gevallen zouden zijn, zo wiebelen en hobbelen dat het deed. Zelf Ton en ik zijn een paar keer serieus met ons hoofd tegen het dak gevlogen, maar gelukkig konden we er allemaal goed mee lachen! Het grappigste was dan ook toen we zagen dat die Mongolen in de laadbak Wouter en Roel snuiftabak aanboden. Maar gezien de wind en het hobbelen van de auto, lukte dat natuurlijk langs geen kanten! En Wouter maar doen alsof dat het super was... Ja echt, die Mongolen zijn zo vriendelijk en grappig! Die lachen gewoon met alles! En ze waren ook superblij met de sigaretten die ze van Ton kregen; En wij waren superblij met onze rit naar huis!
Ruim op tijd dus om te gaan paardrijden. Mark en Mieke gingen ook mee paardrijden en vooral voor Wouter en Mark, verliep het hele paardengedoe iets minder vlot dan bij mij! Persoonlijk vond ik dat ook één van de hoogtepunten van de reis. Niet zozeer voor het paardrijden zelf, maar gewoon door de sfeer die errond hing. We werden opgehaald door een Mongoolse vader en zoon, die een eindje verderop woonden. Die vader, da was wel een geval apart. Hij was de hele tijd aan het zingen. Echt mooi was het niet, dat keelbebrul, maar het was vooral Mongools. De opkomende donkere donderwolken maakten het bijzonder mysterieus. Ook het paardrijden zelf is compleet anders dan de westerse manier van rijden. Vooreerst is het zadel korter en harder, maar bij mij viel dat nog mee. ik had het meeste last van de korte stijgbeugels (zodat je makkelijk kan rechtstaan). Ik kreeg op den duur krampen in mn benen en de stijgbeugelriemen sneden ook fel in m'n benen. Maar ja, dat moet je er natuurlijk bijnemen. En uiteindelijk bleek draf en galop zelf makkelijk te gaan al rechtstaande. Beenhulpen worden trouwens niet of nauwelijks gegeven. Vooral de stem is belangrijk: 1 keer 'TSJOU' is draf en twee keer zou galop moeten zijn. Althans bij de Mongolen, bij ons lukte het niet zo perfect. Maar genoeg over paardrijden.
Na een lekkere douche was het al weer tijd om te gaan eten. Dit keer kregen we een soort zeewier als voorgerecht en als hoofdgerecht kregen we vlees met rijst, en wij leidden eruit af dat het marmot was. We'll never know...
Dag 10, maandag 1 juni, Ulaanbataar en Tiara resort
De nacht op de trein was kort en nogal onrustig! Vooral als je weet dat je 's ochtensvroeg al eruit moet, dat maakt je toch een beetje onrustig. Mongolië is trouwens een land waar we toch lang naar uitkeken, vooral omdat webb er zo weinig over wisten. Over China hebben we veel gelezen, en over Siberië hadden we ook al een flinke brok informatie verzameld door het programma van Martin Heylen. Maar over Mongolië, daar is zo weinig over geweten. Enkel Chengiss Khan is een bekende figuur, maar daarover hebben we misschien één geschiedenisles over gehad...
Dus ja, we waren benieuwd... Op het perron van Ulaanbataar heerste een drukte van jewelste. Bijna geraakten we de trein niet uit, omdat er al Mongolen met vanalles en nog wat de trein op drumden. Maar goed, daar stond dan onze gids van Gardi Tours, die in opdracht van Tiara werkte. Opeens sprong er een jonge gast op de bus, Mattijs, die stage deed voor Tiara. Hij gaf ons een kaartje met zijn telefoonnummer voor noodgevallen, maar vertelde er meteen bij dat hij heel de week niet bereikbaar zou zijn. Daar hadden we dus veel aan... En onze gids, die bleek ongeveer de slechtste gids te zijn die wij ooit gehad hebben. We verstonden haar heel slecht, maar dat kwam ook mede omdat de micro in onze gammele bus niet werkte en het drukke verkeer in de hoofdstad vaak de overhand nam.
Opnieuw gingen we eerst lekker ontbijten en hier leerden we ook vier nieuwe reisgenoten kennen: Mark en Mieke en nog een Hollands koppel wiens naam ik vergeten ben. Onze eerste dag bestond uit een vrij gevuld excursieprogramma, wat eigenlijk een beetje jammer was, gezien de grote vermoeidheid bij de groep. Onze eerste halte was het Suchbataarplein. We sprongen van de bus en liepen richting het standbeeld van Suchbataar, in het midden van het plein. Maar onze gids had jammergenoeg niet gewacht op de groep en was alvast haar uitleg begonnen tegen de eerste twee aanwezige personen. Over Suchbataar wist ik bijgevolg op dat moment dat hij een nationale held was van de revolutie. That's it! Oh ja, en aan de andere kant van het plein stond Chengiss Khan met twee van zijn helpers, maar meer kon ze hier ook niet over zeggen! Het was eigenlijk een beetje lachwekkend. Ondertussen was de gids al vertrokken naar het Historisch museum van Mongolië, het voormalig Museum van de Revolutie. Daar bleek een andere gids klaar te staan en dat bleek maar goed ook! Het jonge meisje sprak veel beter Engels en gaf voldoende uitleg, op een eenvoudige manier. Echt een aanrader en het was ook handig om een overzicht te krijgen van de Mongoolse geschiedenis en samenlevig, voor je het land gaat verkennen. De Mongoolse geschiedenis is bijlange niet zo ingewikkeld als de westerse. Samengevat kan je stellen dat tot het einde van de 13e eeuw geen samenhorigheid was en Mongoolse stammen onafhankelijk van elkaar leefden. Daar kwam verandering in met Chengiss Khan, die volgens onze westerse geschiedenis op veroveringstocht trok en zo op verschrikkelijke wijze de helft van de wereld innam. Maar langs Mongoolse kant zie je een heel andere Chengiss Khan en navolgers, omdat zij de veroveringen zien als een manier om eenheid en gelijkheid over heel de wereld te brengen. Ons bezoek aan het museum kreeg ook nog een spannend staartje. In de laatste zaal, waar we te horen kregen wie Suchbataar nu juist was, toen daar een klein brandje uitbrak. Op zich was er niks aan de hand, maar de gids en een museumbewaakster geraakten nogal in paniek. En de brandblusser bleek niet te werken. En van een noodplan was er blijkbaar geen sprake. Gelukkig waren wij vlakbij de uitgang, maar als er echt brand zou geweest zijn, zouden we niet direct weten hoe we het museum moesten uit geraken. En raar maar waar, toen we daar naar een museumkast stonden te kijken, hoorden we opeens veel lawaai en gebabbel. Het bleken toch wel onze Franse medereizigers te zijn zeker? "Bonjour, bonjour". En wij maar denken dat we er van af waren!
Het excursieprogramma bracht ons vervolgens bij het Gandanklooster, wat trouwens een heel Boeddhistisch complex was met ongeveer 14 tempels. Wederom was het spijtig dat we zo weinig (en onverstaanbare) uitleg kregen van onze gids. Het enige wat mij bijgebleven is, zijn de grote potten met wierook waar je klokwaarts moet rondlopen, en de grootste Bouddha van Mongolië, die 26.5 meter hoog was. Het complex was zeker de moeite waard en het lag dan ook nog eens in het midden van het centrum, dus twee vliegen in één klap! Ondertussen kregen we honger en we gingen met onze groep eten bij een Mongoolse BBQ. Nu, dat was geen BBQ, maar wel een wokrestaurant, met een groot buffet vol slaatjes, voorgerechten en wokingrediënten die je op je bord kon scheppen en die dan voor jou bereid werden. Onze eerste Mongoolse maaltijd viel zeker in smaak! Dan vertrokken we richting Tiara Resort maar eerst nog een korte stop aan een gertentfabriek. Ik had mij daarbij een echte fabriek bij voorgesteld, met een groote hangar en een souvenirwinkeltje op het einde, maar niets was minder waar. Te midden een stoffig zandweggetje aan de rand van stad, was een open werkplaats waar mannen met de hand hout aan het zagen waren en waar enkele vrouwen de houten steunpalen voor de gertent aan het oranje schilderen waren. Binnenin was een kleine werkplaats waar er mooie versieringen geschilderd werden. Toch wel leuk om te zien en helemaal niet zo grootschalig en commerciëeel als we verwacht hadden. Opvallend was ook dat er ook in de hoofdstad gertenten te zien waren. mensen bouwden een houten of stenen huisje met een hekken erom heen, en in de tuin stond dan hun gertentje! In Ulaanbataar zijn er trouwens naast een paar grote geasfalteerde wegen, vele bergjes en zandwegeltjes waarop gertentjes staan. Echt geen hoofdstad zoals wij dachten, maar niettemin een grote attractie!
De weg naar het Tiara Resort verliep heel hobbelig en er werd wel meerdere keren 'OOOH' en 'AAH' geroepen want onze Mongoolse chauffeur nam het niet zo nauw met de verkeersregels; niemand trouwens want hier geldt de wet van de snelste en de grootste. En dan dan het Tiara Resort, euh... daar was niet zo veel resort aan. Maar toch, het slapen in die gertentjes was toch een leuke ervaring. Alleen de douches, WC's en het ijskoude (en ook een beetje vuile) zwembad, vielen wat tegen. Naar Mongoolse normen was dit toch vrij luxueus...
Vrij basic maar best smakelijk avondmaal gekregen, nog even het gercafé opgezocht, en dan in ons lekker hard Mongools bed gekropen...
Opgestaan om 4 uur, wow dat deed eventje pijn, maar ja, leven met een constante jetlag, dat zijn we ondertussen al wel gewoon. Ontbijt stond klaar om mee te nemen op de trein. 2 hardgekookte eitjes, hesp, een paar sneetjes brood en confituur. Fleur had in de badkamer per ongeluk een tas laten vallen in de lavabo, Wouter was zo eerlijk om dit te melden aan de balie en er werd prompt gezwaaid met een rekening van zo'n 150 roebel. Ouch, dat krijg je dus voor eerlijkheid. In de lobby speelde op een 50 inch lcd scherm smorgens om 4 uur ook de film Die another Day natuurlijk gedubbed in het Russisch. Dan in de bus en op weg naar het station van Irkutsk! Anna bracht ons netjes naar het perron en wuifde onze trein uit. Vriendelijk meisje.
Deze trein, Moskou - Ulan Batar nr 6 was duidelijk wel een klasse minder dan de nr 2, maar we zaten niet opgescheept met de smokkelende Mongolen in onze coupé (wel met Roel en Ton maar daar konden we het ondertussen al goed mee vinden). Had ik het daarnet niet over smokkelende Mongolen? Ja inderdaad, bij het opstappen op de trein moest je waanzinnige maneuvres uithalen om niet op je bek te gaan in het gangpad omdat werkelijk elk plaatsje bezet was met dozen, uitpuilende plastieke zakken en niet-echt-vriendelijk-kijkende smokkelende Mongoolse gezinnen. De provodnika kende wel Russisch maar de vriendelijk t.o.v de twee vorige ontbrak wel enigszins. Onze coupé stonk een beetje naar puttekesgeur (we zaten vlakbij het toilet) en blijkbaar had een vorige reiziger het putteke bij ons eveneens gebruikt als asbak, wat dan ook voor een doordringende sigarettegeur zorgde. Ach, "het kan altijd erger zeker?" En "hier wordt je hard van" waren veel geslaagde kreten op dit deel van onze reis. In onze wagon zaten nog 2 andere Nederlanders, opgestapt in Novosibirsk die nu in de coupé zatten met een jong Duits koppel, en Roel, Ton en wij dus + voor de rest allemaal Mongolen. Op onze verkenningstochten door de trein kwamen we nog sigarenrokende Simon uit London en nog heel wat andere Europeanen tegen, waarvan het merendeel al van Moskou op de trein zat. Smiddags aten we wat noedels die we onderweg in een station konden kopen. Bij elke tussenstop sprongen de Mongolen uit de trein om handel te drijven met de mensen op de perrons in kleding en schoeisel. Enkele pipo's hadden zelfs t-schirtjes dragende paspoppen bij ter ondersteuning van hun winkel. Een hele belevenis dus. We merkten wel dat er minder en minder mensen op de perrons stonden met klaargemaakte maaltijden of voedsel, maar des te meer schoeisel en kledij verkopers.
Om een uur of 3 in de namiddag was er plots hevige consternatie op het gangpad. Bleek dat de smokkelaars hun hele smokkelwaar aan het verhuizen waren naar een andere wagon. Er was totaal geen doorkomen aan. Zouden we misschien dichterbij de grens komen? Volgens het schema in het gangpad zouden we inderdaad rond 4 pm moeten toekomen bij de Russische grenscontrole. De provodnika kwam nog even langs met enkele formuliertjes wat betreft H1N1 (varkensgriep) en een ander waar je moest aangeven of je geen goederen hebt die de grens niet overmogen en of je geen drugsdealer bent. En daar doemde de grens voor ons op, allerlei nors kijkende mannen in uniform wachten ons op. Op het naastliggende spoort waren ze een houttransporttrein aan het controleren en onverlaat Ton nam enkele foto's van deze controleurs tot een van hen het opmerkte en met woeste armgebaren duidelijk maakte dat ze daar niet van gediend waren.
En het wachten begon. We hadden nog een pakketje noedels over; maar warm water was niet voorradig. Wachten dus en hopen dat deze controle binnen de 2 uur zou afgelopen zijn. Niet dus, We hebben daar een dikke 4 uur gestaan. Eerst een half uur durende paspoort controle. Dan werd het document gecontroleerd waar je op moest aangeven of je vreemde valuta of 'smokkelwaar' bij had. Wouter had iets doorgehaald en een snordragende militair vond dit gekribbel de moeite waard om Wouter daarop te wijzen. Je gebruikt een latje voor doorhalingen en geen gekribbel! Daarna keek hij zijn collega een en begon in het Russisch te lachen 'Hohohohoho'. Die grapperds toch. Een beetje toeristje pesten kan er altijd wel mee door. :) OK tenslotte mocht iedereen uit de trein, volgens het Bryn Thomas Transsiberian Handbook kan zo'n grenscontrole een 4 uurtjes duren dus de meesten gingen nog snel op zoek naar een winkeltje om wat inkopen te doen (Vodka, Stalin sigaretten (!), Noedels, chips, etc...) of om een toilet te zoeken. Voor de rest werden die uurtjes volop gespendeerd aan wachten en zuchten...
Na zo'n 3 uur en half werd iedereen verzocht om terug plaats te nemen in de trein, maar dat betenkende nog niet dat we toen al vertrokken; Toen kwamen ze nog eventjes langs om de coupéetjes te controleren om te kijken of er nergens geen smokkelwaar te vinden was. Bij ons werd dan ook het luik in het plafond opengedraaid en werd alles netjes doorzocht. Uiteraard was er bij ons niks te vinden. "Oei, dat zal nog wat geven bij die Mongolen" dachten wij, wetende dat zij toch alles in die luiken verstopt hadden? Maar niets was minder waar en de zowel controle bij de Mongolen als de controle van andere luiken in het gangpad en de tussendeur verliepen uitermate vlot. Hoe kan dat nu? Hebben ze dan alles op nog andere plaatsen verstopt? Of waren de douaniers gewoon omgekocht? Waarom dan al die controle? We snapten er niks van...In ieder geval kregen wij snel ons paspoort en waren we dus klaar voor vertrek. Maar toen gebeurde er opnieuw iets spannend! Plotseling was er veel kabaal en zagen wij vanuit ons venster een stuk of tien militairen richting een wagon lopen, al roepend en al zwaaiend met hun zaklampen. Een paar seconden werden twee jonge Mongolen naar het bureautje gebracht. We konden niet zien wat er gebeurde maar we zagen telkens een paar militairen naar buiten komen, op het bankje gaan zitten en een sigaret roken, waarop ze vervolgens terug naar binnen gingen; Dat duurde ongeveer een kwartier en daarna werden de twee Mongolen netjes terug naar de wagon geleid en konden we eindelijk vertrekken. Eindelijk naar de WC dacht ik, wat ik was het al een uur of vier aan het ophouden (tijdens de stops gaat de deur op slot). maar nee hoor, na een kwartier stopte de trein weer in het niemandsland, waar het onderstel van de trein werd afgezocht naar verstekelingen die in dat kwartier tijd vanuit het niets onder de trein gekropen zouden zijn (!). Toen weer een stukje verder kwamen we aan de Mongoolse grens, waar heel het spelletje opnieuw begon. Helaas konden we hier niet uit de trein: nog steeds geen WC dus! Gelukkig duurde deze controle maar anderhalfuur, dus dat viel best mee!
Na het vertrek, ondertussen een 5 a 6 uur na de aankomst aan de eerste grenspost, ging eindelijk de WC deur open en aangezien ik al post had genomen voor de deur, kon ik dan ook als eerste gaan! Nadien kon ik dus met een gerust hart gaan slapen...
Deze nacht niet zo goed geslapen want rechtover het hotel was een kleine bar/discotheek waar de hele nacht boenke boenke muziek te horen was en aangezien wij aan de voorkant van het hotel sliepen, hadden wij wel een mooi uitzicht, maar helaas ook veel last van het nachtlawaai. Ook hier was het ontbijt best ok. Een buffet met kaas, yoghurt, sandwiches, brood en confituur. We hadden om 10 uur met onze gids afgesproken in de lobby om naar Irkutsk te vertrekken. Toen wij rond half tien aan het ontbijten waren, onden we het wel een beetje raar dat Ton en Roel nergens te bespeuren waren, maar we dachten dat zij misschien nog een wandelingetje aan het maken waren ofzo. Maar helaas, toen iedereen klaar stond in de lobby, bleek er van vader en zoon nog steeds geen spoor te zijn. Wat bleek? Ze lagen nog te slapen! Roel had de wekker van zijn gsm gezet, maar de batterij bleek te zijn uitgevallen 's nachts. Dus uiteindelijk pas rond half elf vertrokken. Onderwege stopten we met onze bus en onze gids aan het Taltsimuseum, het best vergelijkbaar met het Belgische Bokrijk. Persoonlijk vond ik het niet zo interessant, omdat het nogal fake leek. Toch waren er enkele origineel huizen te zien, maar toch hoeft voor mij al dat folkloristisch gedoe niet. Niettemin deed onze gids Anna uitstekend haar best, en het Taltsimuseum bleek bij al de anderen wel in de smaak te vallen!
Rond de middag vertrokken we dan richting Irkutsk. Eventjes installeren op de kamer, die uitkeek op de brandtrap, en dan richting centrum vertrokken. Deze keer hadden we gevraagd waar een internetcafé was en aan het park vlak bij het gemeentehuis van Irkutsk, lag een groot hotel waar je kon internetten. Natuurlijk hadden we ondertussen al honger gekregen maar de zoektocht naar een McDonalds bleek toch moeilijker dan verwacht. Dan maar het eerste beste "pectoran" (restaurant) uitgepikt en dat bleek toch wel iets speciaals te zijn! Een trap naar beneden leidde ons naar een "als huifkar ingericht traditioneel Syberisch" restaurant. Helaas was het al 3 uur in de namiddag en waarschijnlijk was de keuken al opgeruimd. Daardoor duurde het nogal lang vooraleer iemand de bestelling kwam opnemen. Het meisje liet dan ook duidelijk merken dat ze liever niet meer haar Syberisch kostuum had aangetrokken en bediende ons dan ook met een lang gezicht. Hoewel de menukaart ook in het Engels was opgestelt, begreep ze er geen woord van en ik kreeg dan natuurlijk ook iets anders dan hetgeen ik besteld had en Ton kreeg zelf groen bier! Maar goed, het was goedkoop en het smaakte toch een beetje.
Ok dan maar een uurtje gaan internetten en dan was het tijd om Irkutsk te verkennen. We begonnen aan het park en gingen zo naar het water. Vandaar liep een lange boulevard naar een soort eilandje. het was ondertussen ook schitterend weer en we genoten dan ook met volle teugen van onze stadswandeling. Opvallend was de lokale modetrend: minirokjes met nylonkousen en extreem hoge hakken. Die zouden in Brussel niet moeten rondlopen. Ton vond het geweldig om te zien hoe die vrouwen op zulke stelten konden lopen en nam dan ook gretig foto's. Van de schoenen, uiteraard.
Het Leninstandbeeld bleek een mooie trekpleister om foto's te maken. Vlak daarbij was er Domino Pizza waar we besloten om te dineren. helaas sprak ook niemand Engels hier en stond alles in het Cyrillisch. Wij maakten duidelijk dat we pizza voor 4 wilden, waarop ze ons gewoon 1 pizza gaven, die ze in vier hadden gesneden. Tjah daar hadden wij natuurlijk niet mee genoeg. Uiteindelijk drie keer 1 pizza in vier stukken besteld en zo waren we ook goed gevuld. het bier was meteen goed, dat was een halve liter!
Dan maar terug naar het hotel, want de volgende dag moesten we reeds om vier uur opstaan om naar het station te vertrekken. Ton en Roel besloten dit keer om van de "wakeup call" gebruik te maken.
Dag 7, vrijdag 28 mei, Transsiberie Express + Listvianka
Vandaag komen we om 7 uur plaatselijke tijd toe in Irkutsk. Omdat het voor ons eigenlijk nog nacht is, voelt alles toch heel zwaar aan! We nemen afscheid van de provodniks en vertrekken met onze zware rugzak. Vooral voor Ton en Roel, die zo veel bij zich hebben, duurt het wandelingetje naar de bus wel lang. Maar daar trekt Ton zich niks van aan; meer zelf, hij neemt nog even de tijd om een paar foto's te nemen van het station van Irkutsk. Onze gids Anna vertelt ons in de bus dat we eerst gaan ontbijten in het hotel in Irkutsk, waar we dag erop zullen logeren; want vandaag gaan we naar Listvianka aan het Baikalmeer. In de ontbijtzaal van het Victoryhotel leren we naast Carl en José en Sander en Nicole, die we reeds kenden van op de trein, ook nog een ander koppel kennen: Siebe en Nardy.Het ontbijt smaakte heerlijk en was precies wat we nodig hadden na vier dagen trein. Lekker spek met eieren, hesp met groentjes, brood en natuurlijk koffie!
Dan vertrokken we met de bus richting Listvianka, ongeveer een uurtje rijden van Irkutsk. Anna vertelde ons dat deze weg naar het Baikalmeer eigenlijk een speciale presidentiële weg was; aangelegd voor een ontmoeting tussen de Russiscche en Amerikaanse president (weet niet meer de welke). Ook was langs deze weg het buitenverblijf van Poetin gelgen, alleen wist niet niemand precies waar.
Aangekomen in Listvianka, bleek dit dorpje naar westerse norman helemaal niet zo toeristisch te zijn. In feite lag het hotel gewoon langs een baan langs het meer, wat natuurlijk voor een prachtig uitzicht zorgde. Listvianka zelf lag iets meer landinwaarts, in een vallei tussen de bergen. Het hotel was best in orde en bleek meteen ook het meest luxueuse van de hotelletjes die in Listvianka aanwezig waren. Vooral de badkamer deed ons dan ook erg deugd. nog eventjes een dutje gedaan en dan besloten om de buurt te verkennen. Langs het meer kwamen we vrijwel onmiddellijk aan een marktplaatsje waar ze omoelvis verkochten, een vis die alleen voorkomt in het Baikal meer. Dit moesten we natuurlijk even proberen. Hmm die visjes waren overheerlijk!
Daarna besloten we om het Baikalmuseum te bezoeken, dat een eindje verderop bleek te liggen.Dat bleek uiteindelijk niet zo heel hard de moeite te zijn; enkel de zeerobben in een klein aquarium bleken succes te hebben. Voor de rest waren er veel opgezette dieren te zien, een paar vissen en wat technische uitleg over het meer, die we niet verstonden omdat dit enkel in het Russisch was. Ook Carl en José en Sander en Nicole waren in het museum. Op onze terugweg naar het hotel kwamen we Ton en Roel tegen en we besloten om samen het dorpje te bezoeken en de lokale kerk die bekend stond voor de patroonheilige voor een goede reis. Daar moesten we dus zeker een kaarje aansteken! Het dorpje bleek typisch Russisch te zijn en het leek uit een sprookje te komen. Zo mooi was het daar! Volledig groen, houten huisjes, een kabbelend riviertje en kinderen die buiten aan het spelen waren. Zo rustgevend!
Daarna zijn we nog maar eens omoelvis gaan eten, dit keer in een klein restaurantje. Deze keer was de vis bereid, maar ook dit keer was het superlekker! Daarna terug gegaan naar het hotel en nog enkele blikken bier (van 1l) gekocht en op de bovenste verdieping van het hotel naar de zonsondergang gekeken....
Vandaag laatste dag op de trein. Normaalgezien komen we deze nacht aan in Irkutsk, volgens Moskou tijd. Dus plaatselijke tijd zal het dan al vrijdagochtend 7u zijn.
De tweede nacht al heel wat beter geslapen. Maar misschien kwam dat wel door de fles vodka die we gedronken hadden...
De soldaten van het Russisch leger waren ondertussen in Jekaterinburg uitgestapt om te vertrekken op hun 'secret mission'. Ze hadden ons een blik gefermenteerde melk en een Russisch boek nagelaten en wij hadden op ons beurt klompjes en een kaartje van Manneke Pis gegeven. Net toen we dachten dat het u wel rustig zijn op de trein, kwam in de plaats van die soldaten een groep van ongeveer 30 gepensioneerde Fransen de trein op. Hillarisch! Wij voelden ons al een beetje thuis omdat we nu eindelijk, na het Russisch en het Hollands, ook nog eens een woordje Frans konden praten. En vooral Ton stond wel open voor een nieuwe taal en begroette dan ook iedereen met een vrolijk 'bonjour' en 'au revoir'; wat die Fransen op hun beurt dan ook weer hillarisch vinden. Wij vonden ze vooral druk. Vooral omdat zij steeds in de restauratiewagen gingen eten en dan moest die hele sliert Fransen passeren langs onze coupé. 30 keer 'bonjour' dus....
Wij kregen opnieuw ontbijten rond half 11 al terug middagmaal. Dit kwam omdat wij op Moskoutijd leefden, zoals de trein reed. Maar het eten werd wel geserveerd op lokale tijd, ongeveer twee uur later. Het eten was echt wel lekker! vooral datgene wat we op de perrons kochten. zo aten we kip, gehaktballen, brood en fruit. We zijn geen enkele keer ziek geweest, alleen had ik wel last van wondjes aan mijn tandvlees. Dus in Barabinsk, waar de trein een half uur stopte, snel even naar een apotheker gelopen om mondspoelmiddelte kopen. Zo eventjes van de trein weglopen is toch altijd een risico, want ook al staat op de lijst dat de trein een half uur stopt, soms kan het ook minder zijn. En er is geen signaal dat de trein gaat vertrekken. Als je de trein mist, dan sta je daar toch wel mooi..
Vandag is de eerste dag op de trein. Fleur heeft de eerst nacht slecht geslapen omdat het gewiebel van de trein haar steeds deed denken dat ze uit het bed zou vallen. Wouter heeft zoals altijd wel goed geslapen...
Ontbijt dan. Ton had vanaf de eerst avond al een heus omkopingsplan bedacht voor de 2 provodniks. De, op het eerste gezicht nogal norse Russische wagonverantwoordelijke vrouwen, smolten helemaal weg toen Ton hen een cadeautje uit Holland gaf: kleine porseleinen klompjes. Wij konden natuurlijk niet achterblijven en gaven hen een postkaarte van Manneke Pis waar we onze namen in het Cyrillisch hadden opgeschreven. Gevolg was dat we de eerste ochtend een ontbijtje kregen bestaande uit een doosje met crackers een confituur en ook nog thee en koffie en een yoghurtje. Wij gingen er van uit dat iedereen dit kreeg, maar dit bleek later niet het geval te zijn. Hmm ons charmeoffensief bleek goed te werken. En tegen de middag krege we zelfs een warme maaltijd!
Hoe ziet een dag op de trein er nu uit? Er wordt veel gegeten en gedronken, ook veel geslapen, gelezen en naar muziek geluisterd. Maar vooral, er wordt veel gepraat, zowel met de mensen uit je eigen coupé, mar ook met mensen die je op de trein tegenkomt. Zo zaten in onze wagon ook nog een paar coupés gevuld met mannen van het Russiche leger. Daar hebben we de eerste avond, mede dankzij de vertaalcomputer van Ton, ons Russisch-Nederlands woordenboek en het point-it boekje van Tiara, vrij veel mee kunnen praten. Het Russisch leger is toch iets aparts hoor. Zo vonden ze het bijvoorbeeld heel raar dat wij geen legerdienst hadden en waren ze toch niet helemaal te spreken over de politiek van Poetin. Lenin daarintegen wordt nog overal verheerlijkt. Verder waren ze best achterdochting en een beetje verlegen. En we mochten ook niet weten wat er in die grote kisten zat, terwijl wij wel wisten dat er kalasjnikovs inzaten
De rest van de dagen wordt gevuld met het uitkijken naar de stops. Effen benen strekken en eten en drinken kopen van de lokale verkopers. En voor de rest veeeeeel naar buiten kijken want het landschap verveelt echt nooit. Je hebt dan ook consant het gevoel dat je iets gemist hebt als je even niet naar buiten gekeken hebt.
Vandaag was het weer iets beter als de vorige dag maar gelukkig regende het dit keer niet meer. Wel was het vrij koud en bewolkt. Omdat we de dag ervoor zo veel bezocht hadden en we nog moe waren van de reis naar Moskou, besloten we om het vandaag rustig aan te doen en naar de stad te trekken om een internetcafé te zoeken en onze blog te starten. Na het ontbijt, dat dit keer bestond uit lekkere worstjes, trokken we ons even terug in de kamer om de reisgidsen te raadplegen. daarin vonden we een winkelcentrum vlakbij het Kremlin waar op z'n minst al 2 internetcafés zouden zijn. Ok, terug demetro in. dat ging ondertussen al redelijk vlot. Het winkelcentrun vonden we snal, alleen bleek er nergens een internetcafé te zijn! Aan verschillende mensen gevraagd, maar die verstonden ons niet (geen Engels) en ook nog eens al de winkels afgezocht maar nergens was er één te vinden. Dan maar iets gaan drinken en ondertussen geluncht op de benedenverdieping van het winkelcentrum waar tal van eetgelegenheden waren. Opniew onze reisgids erbij gehaald, die ons vertelde dat er in de buurt van het Bolsjoitheater, waar we de dag ervoor Tibetaans gegeten hadden. In die straat zou op nummer 24 een internetcafé zijn. Maar helaas, daar aangekomen bleek nummer 24 een groot zakenkantoor te zijn dat voledig beveiligd was en er stonden zelf bewakers voor de deur! Dit kon het dus ook niet zijn. dit keer besloten we om een jonge gast aan te sprekn, want die zou toch wel Engels kunnen, niet? Ja Engels kon hij wel aar hij had in deze buurt nog nooit een internetcafé weten zijn. Conclusie, had onze reisgids het dan zo bij het verkeerde eind? Of had Poetin gewoon alle internetcafés in Moskou verbannen?
Ondertussen hadden we weeral dorst en aangzien we vlak bij het Rode Plein waren dachten we daar wel een leuk terrasje te vinden want ondertussen was het zelfs mooi weer geworden! We vonden welgeteld 1 terras en dat bleek dan nog eens verschrikkelijk duur te zijn en er was ook niemand te bespeuren. Dus daar zijn we dan maar niet geweest; Dan maar een flesje cola gekocht aan één van de talrijke kioskjes en op een bankje gaan zitten. Oh ja, WC's. das ook nog een apart verhaal. de 'openbare toiletten' in Rusland zijn van die TOI huisjes, net zoals op de festivals. EN je betaalt er een halve euro voor en het is vooral heel aangenaam als ze een beetje in de zon hebben gestaan... Toen we op dat bankje zaten hebben we nog een mooi schouwspel van de politie meegemaakt. Op het bankje naast ons lag namelijk een extreem zatte Rus, en die mocht daar natuurlijk niet liggen omdat dat niet strookte met het beeld van het propere en beschaavde Moskou (niet zoals in Brussel dus); Dus er kwamen é agenten aan maar die kregen hem nie wakker. Vervolgens 2 collega's erbij gehaald maar die kregen hem ook niet wakker. Tjah ze stonden er gewoon maar bij en zeiden 'hé wordt eens wakker' maar die bleef natuurlijk gewoon liggen. Waarschijnlijk zouden ze die al lang een trap gegeven hebben of eens met hun matrak geklopt hebben maar omdat wij, en andere toeristen, erop zaten te kijken, durfden ze natuurlijk niet om hun imago niet te beschadigen. Toppunt van de hele show was dat er uiteindelijk nog twee mannen te paard bij kwamen. Uiteindelijk is de zatlap opgestaan en toen de agenten weg waren is hij gewoon in het gras naast het bankje gaan liggen!
Ondertussen was het tijd om ons voor te bereiden op onze treinreis naar Irkutsk die deze avond zou vertrekken. Dus nog wat inkopen gedaan in een superdeluxe warenhuis waar aan ieder rek wel een bediende staat. Ook aan de kassa staan er drie man: 1 kassierster, 1 iemand om je mandje weg te nemen en 1 iemand om te kijken of je neits steelt...
Stipt op tijd kwam Alexander, die in tegenstelling tot Dimitri, geen woord Engels kon, ons halen en bracht ons naar het station. Daar werden we opgewacht door Dimitri en nog 6 anderen die deze reis ook met Tiara hadden geregeld en die ook op maandagavond richting Irkutsk vertrokken; Ton en Roel, vader en zoon, zouden met ons in de coupé zitten, terwijl Carl en José samen met hun vrienden Sander en Nicole in een coupé in een ander treinstel zouden zitten.
Dan op naar de trein, waar we toch het meest zenuwachtig voor waren, want tenslotte gingen we 75 uur met twee onbekenden in een kamertje van 2 op anderhalve meter zitten. Onze trein bleek een nieuwe trein te zijn dus dat viel direct goed mee. Proper toilet (2 per wagon) en moderne coupés met zelf een flatscreen tv en airco. De zetels werden 's nachts omgevormd door 2 bedden met daarboven nog een bed. Ondertussen bleek dat Ton en Roel vrij veel bage mee hdden (wij hadden enkel onze rugzakken en nog een kleine rugzak) Zij hadden elke een koffer en een rugzak en dan nog eens een valiesje. In ieder geval, zij waren gewend om op camping te gaan en hadden dan ook ALLES mee! Doekjes, zeep, ontsmettingsmiddel, potjes, messen, vorken, een eigen lakenzak en kussensloop, zelfs een vertaalcomputertje! Natuurlijk was dit een groot gemak voor ons, omdat zij alles met ons deelden (echt lieve Hollanders hoor).
Opgestaan, ontbijt, dag Vladimir alles kits? Oh ja hoe zou het Russische ontbijt zijn. Hmmm een omelet van 10 cm dik waar je een Mongools paard mee kan doodslaan, maar ok smaken deed het dan weer wel. Dan rugzakje gemaakt met metroplan van Moskou en op weg naar de Leninbibliotheek. Fleur blijft met haar werk bezig natuurlijk (Humhum).
Uitgestapt aan de Rolls Royce garage van Moskou. Ondertussen bleek dat het vandaag ook geen beste dag zou worden. Fleur's omgeslagen broekspijpen begonnen vol te lopen met water en haar schoentjes waren meer regenputten dan iets anders. Ikzelf had er minder last van, alhoewel de vergelijking met een waterkieken niet zou misstaan. OK, de Leninbibliotheek dus. Wauw, mooi standbeeld van Lenin vooraan, maar binnengaan lukte niet echt.
Dan op weg naar het Rode Plein. Zebrapaden bestaan er niet, wel tunnels onder de straten. De gebouwen van het Kremlin stonden eensklaps voor onze neus. Na een beetje kuieren in de regen (nou ja gesjellig) deden enkel militairen ons aanschuiven in een rijtje omdat het Rode Plein voor de rest volledig afgesloten was. Aan elke ingang stonden 5 soldaatjes en allerlei vreemde spullen die op een metaaldetector en folterwerktuigen uit een ver verleden leken. Bleek dat we in de wachttrij voor het Mausuleum van Lenin stonden. Fleur huppelde lustig door de metaaldetector, maar oei, de Russische soldaten begonnen heftig te roepen en te wijzen naar een klein gebouwtje, ik dacht ai, die zien we nooit meer terug. Maar ok, camera's waren gewoon niet toegelaten, en rugzakken ook niet trouwens dus ik werd eveneens uit de rij geplukt en hebben we onze bagage achtergelaten in de checkroom.
OK opnieuw aanschuiven dus, en ja daar het Rode Plein en de omringende gebouwen doemden voor ons op. Toch een beetje zenuwachtig door de nors kijkende miliatiren overal gingen we naar binnen in de Lenin's laatste rustplaats. Fleur begon enthousiast te wijzen en te zeggen dat ' Lenin er nog goed uitzag voor een dode persoon' tot eensklaps er twee militairen op ons afkwamen heftige gebaren maatken dat het stil moest zijn in dit heiligdom. Snel snel liepen we dan maar naar de uitgang (niet op vlucht of zo, gewoon...snel) om dan de rugzak terug op te pikken. Vervolgens in de nog steeds gietende regen hebben we op het Rode Plein nog wat fotootjes genomen van de GYM een enorm winkelcentrum met de meest dure winkels, de Basilius kathedraal, het nationaal historisch museum en de achterkant van het Kremlin.
We, en vooral Fleur waren de regen een beetje beu en zijn we maar tussen de Gabbana en Versace winkeltjes in de GYM gaan schuilen. Daar hebben we een dure koffie gedronken. Terug naar buiten op weg naar het Kremlin zelf, passeerden we opeens langs een zingend Russisch kinderkoor die ook in de regen en voor een 100 personen tellenend publiek mooie en voor ons onverstaanbare liedjes aan het zingen waren. Wel mooi aangekleed allemaal.
Dan op zoek naar een van de ticketverkopende standjes voor het Kremlin, we stonden natuurlijk helemal aan de andere kant en dan effe stappen in de regen langs een breed voetpad op zoek naar zowel de ingang als de ticketverkoper. We konden er niet echt aan uit, maar we zijn er dan toch in geslaagd een ticketje te kopen voor de Armory, waar de grootste schatten van Rusland tentoon gesteld waren, uit de tijd van de Tsaren, Napoleon en andere vreemde tijden. Wel mooi, dat wel en voor de prijs van het ticket zo'n 700 BEF (de roebel staat ongeveer gelijk met onze oude BEF, dus makkelijk om te berekenen. We stonden er wel van versteld hoe snel we de euro al gewoon waren. Zo veel BEF, hoeveel is dat in euro?), kreeg je ook een gratis audioguide (in het Engels!). Over de veiligheidsmaatregelen op voorhand zullen we het maar niet hebben. Of ja, we moesten weer door een metaaldetector dus, en camera's mochten weer niet binnen, ok geen probleem. Wij rustig aanschuiven voor de eigenlijke ingang. Toen werden we weer teruggestuurd omdat we onze jassen nog aanhadden. Tja, je kan niet veilig genoeg zijn zeker. Maar vestiare etc, warten allemaal gratis, dat zou in Belgie wat anders zijn.
Dan een snelle hap in de McD en dan naar het Kremlin zelf. Daar hebben we alles bezocht, het weer was ondertussen opgeklaard, wel vreemd was dat om 1 bepaald gebouw te bezoeken je een of meerdere andere gebouwen in een bepaalde volgorde moest bezoeken. Tja, Russen hebben zo van die rare systeempjes en principes. Voor de rest zullen de fotos van het Kremlin voor zicht spreken. Allemaal heel indrukwekkend, evenals dat enorme nooit gebruikte kanon.
's Avonds zijn we dan gaan eten in een Tibetaans restaurant vlak bij het Bolsjoi theater.Dit was oorspronkelijk niet de bedoeling want de Transsiberian Guide die we bij hadden vermeldde in die straat heel wat andere zaken die we zeker moesten uitproberen. Die pipo's van dat boek hebben ons wel een tijd laten zoeken achter niet meer bestaande etablissementen. Strompelend en bijna kermend van de honger zijn we dan dat bewuste Tibetaanse Restaurant binnengesukkeld. Het was wel eventjes zoeken naar de restaurantzaal zelf, ok gevonden, bleek in de kelder te zijn. Daar heb ik pikante lam en Fleur coconut duck besteld en ook van die lekkere warme dampende rijst en hebben we met stokjes gegeten om te oefenen voor het Chinese deel van onze reis en dat bleek harstikke goed te lukken jongens! Nog vermeldenswaardig is misschien dat die Tibetanen van CD's precies niet veel keuze hebben. Het bleek een lange mantra te zijn. Oh Mani Padme Hum die in een snelle, trage, vrouwelijke, mannelijke versie gebracht werd met soms een extra trommeltje en soms zelfs 2 belletjes in plaats van 1! Ach, het zit om eerlijk te zijn nu nog steeds in ons koppie. Morgen zijn we er misschien weer met meer Mongools weer. Want luitjes op het moment van schrijven zitten we nu in Mongolie! Maar daarover meer later dus.
Nou, om half 3 opgestaan vannacht om ruim op tijd toe te komen in Schiphol, Amsterdam. Inchecken ging dan wel vlot, ze hebben daar mooie gegeautomatiseerde systemen om het inchecken vlotter te laten verlopen. Fleur moest nog achter een vaccinatie gaan voor haar Hepatisjes en dat bleek niet nodig te zijn volgens de daar aanwezige vriendelijke mevrouw. Dan effe naar de winkeltjes gekeken en een koffje gedronken en daarna hopsakee naar het vliegtuig. Daar nog lange tijd aan de grond gestaan want er waren enkele reizigers te laat. Mooie vlucht gehad, maar amper kunnen slapen omdat de stewardessen telkens met verse smakeloze hapjes en drankjes afkwamen. Boven Moskou was het bewolkt, heel bewolkt kan je wel zeggen, en Fleur zat met de bibber in haar lijf de afdaling af te wachten. Uiteindelijk liep dit eerste al dan niet spannende stukje goed af en was ze weer haar vriendelijke zelf aan de grond. Aan de visumcontrole hebben we even moeten wachten, maar natuurlijk moest Fleur dan ook heel dringend naar de WC, wat ze besloot te doen in de luchthaven zelf, omdat het op een vliegtuig niet wo comfi is. Bij nader inzien was Fleur toch beter daar geweest. De WCs in Rusland (of toch al zeker van die Luchthaven) zullen nooit geboekstaafd staan als de meest hygienische, brilbevattende ooit. (ook WC papier ontbrak en het gebruikte WC papier werd gewoon naast de WC gedropt). Toen kwamen er uit allerlei gaatjes Russische ambtenaren gekropen zodat de visumcontrole na een 20 minuten wachten toch een heel stuk vlotter ging. Ons Russisch ging op dat moment nog niet verder dan zdraahvoeeetjij (of straatvoetje zoals onze huidige Nederlandse reismaatjes zeggen). Heelhuids voorbij de paspoort controle geraakt dus, en daar stond een vriendelijke Rus (Dimitri) te wachten die in opdracht van Tiara tours ons moest komen oppikken.
Dan op weg naar Moskou vertelde hij ons wat over de stad zelf. Bleek dat 20% van de Moskovieten nog met een Lada rijden. De nieuwe rijken hebben allerlei voor ons onbetaalbare autos, overal geblindeerde ruiten en natuurlijk was het die dag ook aan het miezeren dat het geen naam heeft. We waren ook benieuwd naar ons gastgezin -naar verluidt een vriendelijke engelssprekende vrouw met een kat-. Daar in die woonblokkenwijk aangekomen, draaide Dimitri aan allerlei knopjes aan de voordeur en vervolgens werd een op een kluisdeur lijkende voordeur vanop afstand geopend. Een gammel liftje in en tadaa, daar stonden Vladimir en Natalia, die 2 woorden engels spraken: Bye bye en breakfast. Oh ja Vladimir kon ook nog heel theatraal 'women women' zeggen als zijn vrouw weer iets deed waar hij niet direct akkoord mee ging. We kregen de living aangeboden van die mensen, met zetelbed, en zij verbleven die tijd in hun eigen slaapkamer. Wel een beetje wennen... We hebben er wel fantastisch goed geslapen, elke morgen stond er lekker ontbijt klaar op het tijdstip dat we zelf wilden en we hebben er ook een beetje Russisch geleerd. Dan na een beetje opgefrist te zijn, besloten we naar de stad te gaan en dit zelf te vertellen aan Vladimir in het Russisch, want wij zijn toch echte globetrotters die zich overal verstaanbaar kunnen maken niet? Ons zinnetje leek een beetje op ''Wij vertrek metro centrum'', waarop Vladimir allerlei vragen begon te stellen en wij enkel Dada en Nyet Nyet konden antwoorden en waarschijnlijk in de verkeerde volgeorde ook nog, want plotseling stonden we buiten met Vladimir die er een flinke tred op nahield. Uiteindelijk bracht die ons dan naar de ingang van het metrostation en gaf ons nog goede raad ivm. Roemeense straatboefjes die het geld uit je zakken rollen.
Maar ok, de metro dus, Wauw! Allemaal marmer en gigantische roltrappen, enkel jammer dat aller er in het Cyrillisch vermeld staat en je echt wel een beetje moet knutselen met je kennis van het alfabet en je eigen instinct. Bedoeling was om uit te stappen aan de "Nieuwstraat" van Moskou, en het regende natuurlijk pijpestelen!! Na het eventjes doelloos rondlopen door in en uitgangen van de metro en een paar tourtjes blok, zijn we er geraakt. Ondertussen hadden we honger en vonden we een Italiaan waar we pasta kregen en onze eerste Russische halve liter. Achteraf gezien hadden we hier vrij veel voor betaald, maar naar onze Belgische (en Brusselse) normen, viel het best mee. Na het avondmaal nog even rondgekuierd in de winkeltjes die tot 22u open bleven en nog een cocktail (die wel goedkoop was) gedronken in het Hard Rock Café van Moskou...We hadden niet veel nodig om, terug bij Vladimir en Natalya, diep in slaap te vallen...
Van harte welkom op onze blog. Omdat meneertje Putin in Moskou alle internetcafees gesloten heeft was het daar onmogelijk om onze blog te updaten, op de trein ging het al even moeilijk maar nu tenslotte in Irkutks hebben we een computer gevonden met een internetaansluiting. Vandaar dat we een beetje later zijn dan gepland. Bij deze nemen we ons dagboekje erbij en beginnen we aan een eerste (sumiere en fotoloze) reisverslag.
.
De nacht op de trein was kort en nogal onrustig! Vooral als je weet dat je 's ochtensvroeg al eruit moet, dat maakt je toch een beetje onrustig. Mongolië is trouwens een land waar we toch lang naar uitkeken, vooral omdat webb er zo weinig over wisten. Over China hebben we veel gelezen, en over Siberië hadden we ook al een flinke brok informatie verzameld door het programma van Martin Heylen. Maar over Mongolië, daar is zo weinig over geweten. Enkel Chengiss Khan is een bekende figuur, maar daarover hebben we misschien één geschiedenisles over gehad...
Opgestaan om 4 uur, wow dat deed eventje pijn, maar ja, leven met een constante jetlag, dat zijn we ondertussen al wel gewoon. Ontbijt stond klaar om mee te nemen op de trein. 2 hardgekookte eitjes, hesp, een paar sneetjes brood en confituur. Fleur had in de badkamer per ongeluk een tas laten vallen in de lavabo, Wouter was zo eerlijk om dit te melden aan de balie en er werd prompt gezwaaid met een rekening van zo'n 150 roebel. Ouch, dat krijg je dus voor eerlijkheid. In de lobby speelde op een 50 inch lcd scherm smorgens om 4 uur ook de film Die another Day natuurlijk gedubbed in het Russisch. Dan in de bus en op weg naar het station van Irkutsk! Anna bracht ons netjes naar het perron en wuifde onze trein uit. Vriendelijk meisje.
Deze nacht niet zo goed geslapen want rechtover het hotel was een kleine bar/discotheek waar de hele nacht boenke boenke muziek te horen was en aangezien wij aan de voorkant van het hotel sliepen, hadden wij wel een mooi uitzicht, maar helaas ook veel last van het nachtlawaai. 
Vandaag komen we om 7 uur plaatselijke tijd toe in Irkutsk. Omdat het voor ons eigenlijk nog nacht is, voelt alles toch heel zwaar aan! We nemen afscheid van de provodniks en vertrekken met onze zware rugzak. Vooral voor Ton en Roel, die zo veel bij zich hebben, duurt het wandelingetje naar de bus wel lang. Maar daar trekt Ton zich niks van aan; meer zelf, hij neemt nog even de tijd om een paar foto's te nemen van het station van Irkutsk.
Vandaag laatste dag op de trein. Normaalgezien komen we deze nacht aan in Irkutsk, volgens Moskou tijd. Dus plaatselijke tijd zal het dan al vrijdagochtend 7u zijn.
Vandag is de eerste dag op de trein. Fleur heeft de eerst nacht slecht geslapen omdat het gewiebel van de trein haar steeds deed denken dat ze uit het bed zou vallen. Wouter heeft zoals altijd wel goed geslapen...
Opgestaan, ontbijt, dag Vladimir alles kits? Oh ja hoe zou het Russische ontbijt zijn. Hmmm een omelet van 10 cm dik waar je een Mongools paard mee kan doodslaan, maar ok smaken deed het dan weer wel. Dan rugzakje gemaakt met metroplan van Moskou en op weg naar de Leninbibliotheek. Fleur blijft met haar werk bezig natuurlijk (Humhum).
Nou, om half 3 opgestaan vannacht om ruim op tijd toe te komen in Schiphol, Amsterdam. Inchecken ging dan wel vlot, ze hebben daar mooie gegeautomatiseerde systemen om het inchecken vlotter te laten verlopen. Fleur moest nog achter een vaccinatie gaan voor haar Hepatisjes en dat bleek niet nodig te zijn volgens de daar aanwezige vriendelijke mevrouw. Dan effe naar de winkeltjes gekeken en een koffje gedronken en daarna hopsakee naar het vliegtuig. Daar nog lange tijd aan de grond gestaan want er waren enkele reizigers te laat. Mooie vlucht gehad, maar amper kunnen slapen omdat de stewardessen telkens met verse smakeloze hapjes en drankjes afkwamen. Boven Moskou was het bewolkt, heel bewolkt kan je wel zeggen, en Fleur zat met de bibber in haar lijf de afdaling af te wachten. Uiteindelijk liep dit eerste al dan niet spannende stukje goed af en was ze weer haar vriendelijke zelf aan de grond. Aan de visumcontrole hebben we even moeten wachten, maar natuurlijk moest Fleur dan ook heel dringend naar de WC, wat ze besloot te doen in de luchthaven zelf, omdat het op een vliegtuig niet wo comfi is. Bij nader inzien was Fleur toch beter daar geweest. De WCs in Rusland (of toch al zeker van die Luchthaven) zullen nooit geboekstaafd staan als de meest hygienische, brilbevattende ooit. (ook WC papier ontbrak en het gebruikte WC papier werd gewoon naast de WC gedropt). Toen kwamen er uit allerlei gaatjes Russische ambtenaren gekropen zodat de visumcontrole na een 20 minuten wachten toch een heel stuk vlotter ging. Ons Russisch ging op dat moment nog niet verder dan zdraahvoeeetjij (of straatvoetje zoals onze huidige Nederlandse reismaatjes zeggen). Heelhuids voorbij de paspoort controle geraakt dus, en daar stond een vriendelijke Rus (Dimitri) te wachten die in opdracht van Tiara tours ons moest komen oppikken. 
