Dag 11, dinsdag 2 juni, vrije dag in het Terelj Park
Vandaag konden we voor de eerste keer op onze reis lekker uitslapen! Om 9u werden we aan het ontbijt verwacht waar we diepgevroren toastbrood kregen (daar ga je niet zo maar eventjes naar de bakker om de hoek) met kaas, salami of confituur en ook yoghurt (Goed voor de darmflora volgens Hollanders). Het merendeel van onze groep, die toen uit 14 man bestond, had een excursie geboekt om die dag op wandeling te gaan. Omdat Wouter en ik graag wilden gaan paardrijden in de namiddag, besloten wij om op onszelf naar de Turtle Rock te wandelen, die volgens Tiara Resort een vijftal kilometer verderop lag. Ook Ton en Roel en een van de drie honden besloten ons te vergezellen.
En dus vertrokken we, geladen met ons luchpakket en een flesje water. De zon was broeiend heet, en hoewel we ons insmeerden, verbrandde onze huid. De weg was stoffig en zanderig, maar het uitzicht was wonderbaarlijk mooi. Op den duur begonnen we zelf een beetje te halucineren, want overal zagen we wel 'turtle rocks'. Maar inderdaad, net toen we de moed bijna opgaven, zagen we de grote (ja, echt wel groot!) Turtle Rock aan onze linkerkant liggen. De zijweg er naartoe bleek echter nog een stuk lastiger te zijn en het leek wel of we er nooit gingen geraken. Scheel van de honger en dorst, konden we in het plaatstelijk ger café onze maag stillen en terug op krachten komen. Hoewel Turtle Rock de lokale attractie is, is er natuurlijk niet veel meer te zien dan een rots die op een schildpad lijkt. Maar toch leuk om te bezoeken. Ondertussen, werden we aangeklampt door plaatselijke verkopers van souvenirs en wij hadden natuurlijk te laat door dat we serieus konden afdingen. Helaas dus een flinke som betaalt voor ons, zogezegd zelf gemaakt, schilderijtje van de Mongoolse steppe. Maar ja, zo was die mens zijn dag goed natuurlijk. Ton ontpopte zich vervolgens tot een echte onderhandelaar en kon voor een klein prijsje enkele mooie koperen souvenirs op de kop tikken.
Toen wachtte ons nog een lange weg terug naar het Tiara Resort, en we moesten ons toch een beetje haasten om om 15u terug te zijn om te gaan paardrijden. Dus waarom zouden we niet eens proberen om te liften, En ja hoor, bij de eerste hadden we al prijs. Het was een kleine pick-up met vooran 3 Mongolen en in de laadbak nog eens een stuk of vier. Eigenlijk moesten ze de andere kant uit, maar voor die zielige toeristen wilden ze wel even een uitzondering maken. Ton en ik moesten verplicht vooraan in de pick-up plaatsnemen, terwijl Roel en Wouter met de andere Mongolen in de laadbak kropen. Amaai, was me dat even een belevenis. Op bepaalde momenten dachten we dan Roel en Wouter zo waar uit de bak gevallen zouden zijn, zo wiebelen en hobbelen dat het deed. Zelf Ton en ik zijn een paar keer serieus met ons hoofd tegen het dak gevlogen, maar gelukkig konden we er allemaal goed mee lachen! Het grappigste was dan ook toen we zagen dat die Mongolen in de laadbak Wouter en Roel snuiftabak aanboden. Maar gezien de wind en het hobbelen van de auto, lukte dat natuurlijk langs geen kanten! En Wouter maar doen alsof dat het super was... Ja echt, die Mongolen zijn zo vriendelijk en grappig! Die lachen gewoon met alles! En ze waren ook superblij met de sigaretten die ze van Ton kregen; En wij waren superblij met onze rit naar huis!
Ruim op tijd dus om te gaan paardrijden. Mark en Mieke gingen ook mee paardrijden en vooral voor Wouter en Mark, verliep het hele paardengedoe iets minder vlot dan bij mij! Persoonlijk vond ik dat ook één van de hoogtepunten van de reis. Niet zozeer voor het paardrijden zelf, maar gewoon door de sfeer die errond hing. We werden opgehaald door een Mongoolse vader en zoon, die een eindje verderop woonden. Die vader, da was wel een geval apart. Hij was de hele tijd aan het zingen. Echt mooi was het niet, dat keelbebrul, maar het was vooral Mongools. De opkomende donkere donderwolken maakten het bijzonder mysterieus. Ook het paardrijden zelf is compleet anders dan de westerse manier van rijden. Vooreerst is het zadel korter en harder, maar bij mij viel dat nog mee. ik had het meeste last van de korte stijgbeugels (zodat je makkelijk kan rechtstaan). Ik kreeg op den duur krampen in mn benen en de stijgbeugelriemen sneden ook fel in m'n benen. Maar ja, dat moet je er natuurlijk bijnemen. En uiteindelijk bleek draf en galop zelf makkelijk te gaan al rechtstaande. Beenhulpen worden trouwens niet of nauwelijks gegeven. Vooral de stem is belangrijk: 1 keer 'TSJOU' is draf en twee keer zou galop moeten zijn. Althans bij de Mongolen, bij ons lukte het niet zo perfect. Maar genoeg over paardrijden.
Na een lekkere douche was het al weer tijd om te gaan eten. Dit keer kregen we een soort zeewier als voorgerecht en als hoofdgerecht kregen we vlees met rijst, en wij leidden eruit af dat het marmot was. We'll never know...
Vandaag opnieuw excursiedag in Ulaanbataar. Onze gids stond ons, dit keer met een andere chauffeur (deze reed heel wat rustiger), op te wachten aan het Tiara Resort. Rond 9u vertrokken we voor een anderhalfuurdurende tocht naar de hoofdstad. Daar bezochten we eerst het Zaidanmonument, aan de rand van de stad. het werd gebouwd ter ere van de de zoveelste verjaardag van de Mongoolse revolutie en bevindt zich bovenop een berg, zodat je een mooi uitzicht krijgt van de stad. Om boven te geraken moet je 614 treden nemen, maar de bus bracht ons naar een platform om ongeveer 3/4 afstand, zodat we nog maar een klein stukje moesten lopen. Die treden waren trouwens ook al lastig en we schrokken ons dan ook een bult toen we voorbijgestoken werden door enkele joggende Mongolen die al de trappen op en af liepen! Het monument zelf bestond uit een grote gedragen cirkel, met aan de binnenkant socialistische afbeeldingen van de revolutie (afbeeldingen van Stalin en de eerste Mongoolse astronaut bijvoorbeeld). Verder een mooi uitzicht over de stad maar helaas ook hier terug weinig belangstelling van de gids. Dan terug naar beneden waar een grote Boeddha (een kopie van die in het Gandanklooster, denk ik). Ook hier " This Boeddha is 26.5 metres high; any questions? No? Ok, back to bus". Superboeiend. In de bus vroeg ze over enige interesse was om de Departement Store te bezoeken. Volgens ons had de groep besloten dat dit niet echt nodig was, maar toch, de bus reed er recht naar toe en zette ons om 20 voor 12 af. We kregen een uur de tijd om te shoppen. Omdat we in de namiddag nog de Zwarte Markt gingen bezoeken, en dus niet van plan waren om hier souvenirs te kopen, stonden Wouter en ik om 12u35 al terug aan de bus, maar onze gids zei dat we op die markt niets konden kopen, dus dat we hier maar moesten terug gaan. Ok, maar is het dan nog geen tijd? "No still 20 minutes". Ok, dan zullen we dat wel verkeerd verstaan hebben de eerste keer; Wij dus op ons gemak terug naar de store, flink wat gekocht en terug naar de bus. Wat bleek? Iedereen zal al op ons te wachten, en het bleek dus toch maar een uur te zijn. Waarom zei ze dan dat we nog 20 minuten hadden? Wat een geit...
Onze lunch was dit keer in een klein 'Zen' restaurant waar we twee VIP kamers aangebonden kregen (heel gebruikelijk in Mongolië en China als je met een groep van meer dan 8 personen bent). Dus moesten we ons opsplitsen. We kregen wel een kamer met een grote flatscreentelevisie waarop 'Marathon Man' te zien was. Ook lag er een belletje op tafel, en daar maakte onze gids, die helaas aan onze tafel zat, gretig gebruik van. We zaten nog maar meer en ze begon al te bellen. Daarop kwam een jong gastje, maar hij had de pech dat hij nog niet volleerd was en hij kon dus maar twee bordjes per keer dragen. Wij vonden dat niet erg en kregen dan ook medelijkden met hem, toen onze gids maar vanalles aant zeggen was, op een boosaardige toon. En maar zuchten en op het belletje duwen. Echt genant! Toen we buiten kwamen uit het restaurant, moesten we allen blijven wachten op de stoep want onze gids zou de treintickets (we vertrokken de volgende ochtend vroeg) halen. We zagen haar een eindje verderop praten met een mevrouw en even later terug met de melding dat ze de tickets niet had, maar ja dat zou wel in orde komen tegen de volgende dag... Hmmm.
De namiddag bestond uit een bezoek aan de zwarte markt. En zoals de naam al deed vermoeden, daar kun je dus alles krijgen wat je je maar kon voorstellen: van eten en drinken, tot kleren en schoenen, maar ook bouwmateriaal, zelfgemaakte zonnepanelen, vijsjes, tapijten, naaigaren, slijpschijven, meubels,... Dus daar gingen al die Mongoolse handelaren van op de trein naar toe! Uiteindelijk kregen we anderhalfuur de tijd om de markt te verkennen, maar echt mooie kleren waren er niet en we vonden het dan ook niet echt de moeite. Op weg terug naar het Tiara Resort, stopten we nog even aan een supermarkt om wat spullen te kopen voor op de trein; Wij besloten met ons laatste Mongools geld dan ook een fles vodka te kopen. De fles was 10.000 tugrik (ongeveer 5 euro), de doos waar hij inzat, was 1000 tugrik (een halve euro). En hadden wij even geluk aan de kassa. Het arme meisje rekende enkel de doos aan, maar keek niet wat erin zat... Dus wij hadden lekker een fles vodka voor niks!
Terug in het Tiara Resort kreeg ik last van serieuse krampen en daarom besloot ik om het avondmaal links te laten liggen. Later die avond kwam er een groepje van ongeveer 10 weeskindjes optreden; die waren echt superschattig! Vooral die kleintjes! Maar tegelijkertijd was het zo ontroerend omdat dit ook de harde realiteit is in Mongolië. We gaven dan ook met veel liefde ons overgebleven Mongools geld en kochten ook nog een paar vilten sloefen. Het afscheid van de kinderen (die heel blij waren met balonnen en snoep) betekende dan ook het afscheid van het Tiara Resort. Nog 1 nachtje slapen en dan vroeg opstaan voor de transfer naar het station.
Dag 13, donderdag 4 juni, trein Ulaanbataar tot Peking
Vandaag vertrok onze trein naar Peking omstreeks 8u. Aangezien het anderhalfuur rijden was en je er toch wel een half uurtje op voorhand moet zijn, wilde de groep rond 6u vertrekken, maar onze gids vond dit niet nodig, want volgens haar was het maar een uurtje rijden. Ok tussen zes en half zeven dan maar vertrokken en we waren wel op tijd. We werden gedropt op het perron en vonden op ons ticket dat we in wagon 1 moesten zijn. Ondertussen namen we afscheid van Nicole en Sander want zij deden nog een extra excursie in Mongolië en zouden pas drie dagen later in Peking arriveren. Daardoor kwam het dat Ton en Roel samen met Carl en José in 1 coupé zaten en aangzien Mark en Mieke en Siebe en Nardy in eerte klas reisden, zaten wij in een coupé met twee onbekenden. Het bleken 2 Chinezen te zijn. De ene heette Tui en de andere Tua (of zoiets). In ieder geval spraken beiden slechts een paar woorden Engels en verliep de communicatie dan ook moeizaam. maar met gebarentaal, het Point-it boekje en een reisgids over Beijing kwamen we toch een beetje vooruit. Tua had trouwens een serieuse kater van het Mongools bier van de avond ervoor en besloot dan ook de hele dag op zijn bed te blijven liggen. Tui had het veel te warm en ging ook maar liggen. Een rustige bende dus. Onze ventilator deed het niet; we reden in volle Gobi-woestijn en het was ongeveer 33 graden! Dus veel kun je niet echt doen. En je wordt er ook ongeloofelijk moe van!
Tegen aan de avond, besloten Wouter en ik om toch maar eens in de restauratiewagen te gaan eten. We moesten reserveren. Ok geen probleem, om 18u zoals die mevrouw van de restauratiewagen noteerde. Wij dus 7 wagonnen terug naar onze eigen coupé. Een half uurtje later terug naar de restauratiewagen en wat bleek? heel de restauratiewagen zat vol met... FRANSEN! AARGH!! Geen plaats meer voor ons, hoewel we dus gereserveerd hadden. We mochten terugkomen om 18u45. Yeah right, alleen als ze ons een fikse korting zouden geven, had ik het nog overwogen. Teruggekomen in onze coupé waren we toch een beetje teleurgesteld. Maar onze Chineese reisgenoot Tua, had nog een leuke verrassing voor ons. Hij had namelijk op het vorige perron een afspraak gehad met kennissen van hem die hem een grote schaal eten hadden gegeven. maar omdat hij nog steeds last had van z'n kater, had hij geen zin om te eten en werden we dus vriendelijk aangeboden om mee te eten. Hmm rijst met fruit en groentjes en dumplings met schapevlees. Tua en Tui vonden Mongools eten naar hun normen toch maar 'boereneten' maar wij genoten met volle teugen. En Ton en Roel maar voor de zoveelste keer noodletjes eten.. Toen het donker werd, kwamen we aan de Mongools-Chineense grens; waar het onderstel van de trein zou verwisseld worden aangezien de sporen in China minder breed zijn. Dat zou natuurlijk wel een paar uur in beslag nemen en wat aanvankelijk een leuk schouwspel bleek te zijn, werd helaas weer een lange onrustige nacht. Even kort uitleggen: de trein rijdt een grote hangar binnen. Daar worden alle treinstellen van elkaar losgekoppeld en een paar meter uit elkaar geplaatst. Dan worden de treinstellen opgehoffen en worden de onderstellen verwijders. De nieuwe onderstellen worden vanaf de locomotief onder de wagons geschoven. Daarna gaan de treinstellen terug omlaag en dan moet iedere wagon door de locomotief terug aan een andere wagon worden gekoppeld en moet er een andere restauratiewagen tussen komen. Een werk van lange adem. Ondertussen was er ook pascontrole en natuurlijk ook medische controle waarbij ze met een pistool en een masker je temperatuur kwamen meten. Een beetje overdreven, maar vooral heel erg Chinees...
Een rustige nacht was het verder ook niet want op de stopplaatsen werd steeds de radio aangezet en dan kwam er Chinees gezang en een Chineese uitleg (en ook een Engelse hoorde ik later) over die stad uit de luidsprekers....
Dag 14, vrijdag 5 juni, trein en aankomst in Beijing
Vandaag zouden we rond 14u aankomen op onze laatste bestemming, Peking. Nog een halve dag dus op deze hete trein. We vulden de uurtjes met een bezoekje te brengen aan Siebe en Nardy en Mark en Mieke, die in eerste klas verbleven. Amaai, die coupées zagen er toch een stukje beter uit, en ze hadden zelfs een badkamer. Maar vooral, ze hadden airco! Onze coupégenoten waren ondertussen ook opgestaan en in ruil voor het avondmaal van gisteren, boden we hen een boterham met choco aan (jaja in Mongolië verkopen ze zeker 10 soorten choco!), maar dat aanbod sloegen ze vriendelijk af. Waarschijnlijk associeerden ze choco met Mongolië en aangezien Mongolië enkel slecht eten had, zou choco dus ook niet lekker zijn. Soit, meer choco voor ons dus. Het landschap buiten veranderde meer en meer in een bergachtig uitzicht. Opeens zagen we een stuk muur in één van de heuvels. De Chinese Muur? Snel Ton verwittigd, die als een bezetene foto's begon te schieten. Maar helaas, volgens Tua was dit helemaal niet de Chinese Muur. Spijtig... Rond de middag weigerde Ton dan ook om te gaan eten in de restauratiewagen, uit vrees dat hij de echte Muur zou missen. Maar desalniettemin hebben we de Muur niet gezien en Tua lag ondertussen al weer te slapen, dus die kon ons ook niet vertellen waar die dan wel te zien zou zijn. Ondertussen werd het tijd om een beetje op te kramen. Tui gaf ons zijn 2 liter grote bus cherrysap, maar helaas, wij hadden ook geen plaats om dat op te bergen hoor! In ruil hiervoor dan maar onze resterende zakjes thee gegeven, die hij wel aanvaardde, ook al was het geen Chinese thee! Op het perron van Peking namen we vlug afscheid van Tui en Tua en zochten we naar onze gids; We bleken al snel Vincent gevonden te hebben. Onze groep bestond nu uit: Ton en Roel, Carl en José, Mark en Mieke, Siebe en Nardy en René en Sarah die we op de trein hadden ontmoet. Onze gids bleek trouwens een stuk enthousiaster als diegene die we in Mongolië hadden en hij sprak ook goed Engels. Op het plein voor het station was de drukte nog groter, want heel wat mensen mochten niet zonder toestemming op het perron en moesten dus hun familie of vrienden buiten opwachten. Toch belette de grote menigte Ton niet om zich er een weg door te wurmen en zo een foto te kunnen nemen van het station. "Je bent hier maar 1 keer he, mannen!". Gelukkig raakten we allemaal heelhuids bij de bus die ons naar het hotel eventjes verderop bracht.
Ondertussen leerden wij Vincent wat beter kennen. Of toch in ieder geval zijn vriendin en zijn moeder waar hij geen minuut kon over zwijgen. Wanneer het over hem zelf ging, was hij nogal verlegen. Maar toch was hij enorm grappig, al was het maar om zijn gelaatsuitdrukkingen, zijn grapjes en zijn imitatie van Jackie Chan (die in China ook een succescarrière als zanger heeft). Het hotel bleek een echte voltreffer. Netjes, modern, met alle comfort. Alleen de geur van champignons op onze kamer was een minpunt. Later zouden we snappen dat vrijwel alle kamers rokerskamers zijn en dat de geur van champignonnen eigenlijk goedkope sigarettenrook is.
Na de verkwikkende douche en het deugddoende dutje, hadden we afgesproken met de rest van de groep om 's avonds te gaan eten. Carl en José hadden in hun Lonely Planet een uitstekend Peking Duck Restaurant gevonden, niet zo ver van het Tienamenplein. Volgens Vincent lag het Plein wel ver, maar die is niet veel gewoon, want het was misschien een kwartierje wandelen. Toen we rond half 8 aan het sjieke resaurant toekwamen, bleek alles vol te zitten en moesten we, een beetje zoals bij Pizza Hut, een nummertje vragen aan de balie en dan keken twee vrouwtjes op hun blaadje of er nog ergens plaats was; maar omdat wij met 10 waren, lukte dat natuurlijk niet en moesten we een half uurtje later terug komen. Geen probleem, dan hadden we nog even de tijd om wat winkeltjes te doen. In die souvenirshops verkopen ze werkelijk alles: kledij, schoenen, theeserviezen, stokjes, kopjes, juwelen, speelgoed, eten en drinken en zelf voorverpakte eenden voor maar 2 euro! Dat kon Ton natuurlijk niet laten liggen! Carl en Roel voelden zich meteen terug kind toen ze een helikoptertje met afstandsbediening kochten... Jaja
Terug aangekomen in het restaurant kregen we een heuse VIP kamer. Op de kaart bleek dat je de eend per stuk moest bestellen. Wij namen er 3. Dat vonden de Chinezen wel een beetje vreemd, want zij eten Peking Duck eigenlijk als voorgerecht. Maar goed, vrij snel al werden de eenden op een soort operatietafel aan onze tafel gebracht. Daar werden ze netjes volgens de traditie gesneden en op bordjes gelegd die op de ronddraaiende schotel op onze tafel werden gezet. Smakelijk! De stukjes krokant vel mochten zo opgegeten worden, de stukken vlees werden in de saus gedopt en samen met groenten in een dun bladerdeegje gerold. Overheerlijk!!!
Na het eten wilden we nog even het Tienamenplein op. Op weg er naartoe kregen we meteen een goed beeld van de Chineese hoofdstad: grote lanen met wel 6 rijvakken naast elkaar, grote tempels en keizerlijke gebouwen, veel verlichting en vooral heel veel Chinezen! Helaas konden we het plein niet op want dat was volledig afgesloten. Maar dat was niet zo erg, want de volgende dag zouden we het plein in zijn volle glorie kunnen bezichtigen.
Vandaag vroeg opgestaan want er staat veel op het programma. Het ontbijt was best ok, maar ook niet overdreven lekker. Vooral veel Aziatisch stuff en das nu niet bepaald iets waar wij zin in hebben 's ochtends. Ook de koffie was niet te zuipen; Precies aangebrand en daarna nog eens opgewarmd. Alleen de geur al maakte je misselijk. Maar toch hebben we voldoende kracht kunnen opdoen om deze dag te volbrengen. Want helaas was het deze morgen al aan het gieten, en het zag er niet naar uit dat het direct zou opklaren. Jammer maar helaas niks aan te doen. Dan maar snel een 'umblella' gekocht in het winkeltje in het hotel. Eigenlijk te veel betaald, maar hoe konden wij nu weten dat op iedere hoek van de straat mensen met "umblella's stonden. Carl en José gingen niet mee op excursie, want zij waren al eens eerder in Peking geweest en gingen maandag al terug richting Holland vertrekken.
Onze eerste halte was het Tienamenplein. Hoewel dit het grootste plein ter wereld is, waren sommigen het hier niet over eens. Het plein leek inderdaad niet zo groot, maar dat kwam omdat het voor 1 vierde werd ingenomen door het Maomausoleum, en voor nog een ander vierde door standbeelden en monumenten voor de revolutie. Maar toch indrukwekkend hoor, als was het maar voor de immense gebouwen en keizerlijke poorten waar geen einde aan leek te komen. Aan de noordzijde van het plein loopt een grote brede laan die je alleen maar kan oversteken via een ondergrondse tunnel. Vanaf hier begint de verboden stad. Je loopt eerst over 'the golden river' met zeven marmeren bruggen, vooraleer je de eerste poort binnengaat. Die poort is trouwens zo wat het bekentste beeld van Peking, want het is aan deze poort dat het grote portret van Mao hangt. Wat Mao betreft, Chinezen zijn over het algemeen heel tevreden over hem en bij iedere Chinees thuis hangt wel een portret van hem. Toch beseffen ze wel dat er onder zijn regime veel doden gevallen zijn, ook al was dat om het merendeel van de bevolking te 'helpen'. Mao is dan ook 70 procent goed en 30 procent slecht. Daar konden we wel inkomen.
De Verboden stad is echt groot en je moet dan ook door een paar poorten heen gaan voor je effectief in het keizerlijke domein terecht komt. Men redeneerde : 'erin geraken is misschien niet zo moeilijk, maar je geraakt de Verboden stad nooit meer uit. Het was dan ook dankzij Mao dat de Verboden stad werd opgensteld voor het grote publiek. De paleizen en gebouwen zijn afkomstig van de keizers uit de Qingdynastie. Er zaten toch wel enkele pareltjes tussen maar helaas regende het zo hard dat dit toch een beetje de uitstap verstoorde. Zo was het bijvoorbeeld heel moeilijk om in deze gietende regen foto's te nemen en moest je ook constant oppassen om geen paraplu in je oog te krijgen. Maar toch, als het 35 graden was geweest, dan was het ook geen lachertje geweest. Onze gids deed trouwens ook heel hard zijn best om ons ondanks het slechte weer toch een beejte vrolijk te maken. Onze natte schoenen maakten onze benen zwaar en we waren dan ook blij dat we in de bus terecht konden om eventjes te bekomen. Ondertussen was het al middag en Vincent stond dan ook al te springen van ongeduld om te gaan eten. We werden afgezet aan een typisch Chinees restaurant, waar buiten twee verkleedde meisjes ons met een vriendelik 'nihau' verwelkomden. Uiteindelijk bleken we ongeveer 20 meisjes te passeeren die allemaal verkleed waren en allemaal 'nihau' riepen. Een beetje psychedelisch...Het eten daar was heel lekker. We kregen wel 10 tot 15 schotels, allemaal op een draaischijf op een ronde tafel. En ondertussen konden onze voeten toch een beetje drogen.
Na de middag werden verwaht voor een bezoek aan de Tempel van de Hemelse Vrede. De regen was gelukkig iets minder erg geworden. Ondertussen werd Mark echter gestalkt door een horlogeverkoper. Hij had namelijk niet meteen duidelijk gemaakt dat hij er GEEN moest hebben, met als gevolg dat de verkoper de hele tijd achter hem aanliep. Ik denk dat hij op den duur nog maar 1 euro vroeg voor 5 horloges, maar helaas kreeg hij niks verkocht. Het bezoek aan het tempelcomplex was wederom de moeite waard, vooral de kleurencombinaties rood, donkerblauw en goud, zorgden voor mooie foto's. Opnieuw gaf Vincent voldoende uitleg; niet te weinig, maar ook niet overdreven veel. En hij probeerde het altijd boeiend te houden. Vanaf de tempel naar de uitgang van het park liep een overdekte gang waar overdag de Pekineese gepensionneerden samenkomen om spelletjes te spelen of aan Tai Chi te doen. Maar vooral maken ze muziek en op die manier ontstaan er ook koren van soms 30 man die uit volle borst Chinese volksliederen aan het zingen waren. Dat was toch wel iets speciaals!
Daarna gaan theeproeven. De dag ervoor waren wij ook al eens gaan proeven, maar net toen wij wilden betalen, bleek geen enkele bankkaart of kredietkaart te werken! En we hadden ook geen cash genoeg, dus helaas geen thee. En het meisje had nog zo haar best gedaan met die theeceremonie. Vandaag zouden we dus zeker thee kopen! Na de theeceremonie, waarbij de thee verschillende keren werd overgegoten om zo de juiste temperatuur en smaak te krijgen, konden we thee kopen. Uiteraard was dit 1 grote toeristische bussiness want wij kochten een theeservies voor 400 yen, terwijl het eerst 800 kostte en we kregen er ook nog jasmijnthee en twee pismannekes bij. (Een pismannekke is een stenen ventje dat je in je theewater moet steken. Als je het eruit haalt en hij plast, dan is het water ok, tenminste dat is wat wij verstaan hebben). Ondertussen hadden wij ook al tickets gekocht voor een acrobatiekshow. Maar omdat dat al om 19u begon, moesten wij natuurlijk vroeg gaan eten. En we zaten nog zo vol van 's middags!
Het restaurant was qua eten in dezelfde stijl als het vorige maar hier was alles wel heel modern. Het personeel bestond uit een heel groot team van wel 40 mensen, die allemaal in groep stonden en gedrilld werden in verband met de avonddienst. Helaas konden we er niks van verstaan, maar ik denk dat de namen werden afgeroepen en dan moesten ze een stapje naar voren doen en 'present' roepen. In ieder geval, wij hadden voor onze tafel ongeveer 10 man personeel en die bleven maar schoteltjes eten brengen. Hmmm. Enorm lekker gegeten daar.
Daarna was het dus tijd voor de acrobatiekshow. Nog een kleine opmerking over de WC's ondertussen. Zelf in dat sjieke restaurant was het een Franse WC en ook in het theater was dat zo, en er was zelfs geen WC papier te bespeuren daar. Niet echt proper dus. In het souvenirwinkeltje dat bij het theater hoorde hebben we ons nog laten verleiden tot het kopen van een extra theeservies, want het vorige was maar voor twee personen. Dit koste ons echter maar 8 euro en het zat nog in een mooi doosje ook; een echt koopje dus! De show was echt geweldig! Telkens je dacht 'dit zal wel het hoogtepunt zijn', kwam er een stunt die nog indrukwekkender was. Echt de moeite maar wel redelijk prijzig en volledig afgestemd op toeristen.
Zoals jullie kunnen zien was deze dag wel vermoeiend geweest. Dus gingen we maar netjes slapen na de show, want we moesten fit zijn om de volgende dag de Chinese Muur te bezoeken.
