Opgestaan om 4 uur, wow dat deed eventje pijn, maar ja, leven met een constante jetlag, dat zijn we ondertussen al wel gewoon. Ontbijt stond klaar om mee te nemen op de trein. 2 hardgekookte eitjes, hesp, een paar sneetjes brood en confituur. Fleur had in de badkamer per ongeluk een tas laten vallen in de lavabo, Wouter was zo eerlijk om dit te melden aan de balie en er werd prompt gezwaaid met een rekening van zo'n 150 roebel. Ouch, dat krijg je dus voor eerlijkheid. In de lobby speelde op een 50 inch lcd scherm smorgens om 4 uur ook de film Die another Day natuurlijk gedubbed in het Russisch. Dan in de bus en op weg naar het station van Irkutsk! Anna bracht ons netjes naar het perron en wuifde onze trein uit. Vriendelijk meisje.
Deze trein, Moskou - Ulan Batar nr 6 was duidelijk wel een klasse minder dan de nr 2, maar we zaten niet opgescheept met de smokkelende Mongolen in onze coupé (wel met Roel en Ton maar daar konden we het ondertussen al goed mee vinden). Had ik het daarnet niet over smokkelende Mongolen? Ja inderdaad, bij het opstappen op de trein moest je waanzinnige maneuvres uithalen om niet op je bek te gaan in het gangpad omdat werkelijk elk plaatsje bezet was met dozen, uitpuilende plastieke zakken en niet-echt-vriendelijk-kijkende smokkelende Mongoolse gezinnen. De provodnika kende wel Russisch maar de vriendelijk t.o.v de twee vorige ontbrak wel enigszins. Onze coupé stonk een beetje naar puttekesgeur (we zaten vlakbij het toilet) en blijkbaar had een vorige reiziger het putteke bij ons eveneens gebruikt als asbak, wat dan ook voor een doordringende sigarettegeur zorgde. Ach, "het kan altijd erger zeker?" En "hier wordt je hard van" waren veel geslaagde kreten op dit deel van onze reis. In onze wagon zaten nog 2 andere Nederlanders, opgestapt in Novosibirsk die nu in de coupé zatten met een jong Duits koppel, en Roel, Ton en wij dus + voor de rest allemaal Mongolen. Op onze verkenningstochten door de trein kwamen we nog sigarenrokende Simon uit London en nog heel wat andere Europeanen tegen, waarvan het merendeel al van Moskou op de trein zat. Smiddags aten we wat noedels die we onderweg in een station konden kopen. Bij elke tussenstop sprongen de Mongolen uit de trein om handel te drijven met de mensen op de perrons in kleding en schoeisel. Enkele pipo's hadden zelfs t-schirtjes dragende paspoppen bij ter ondersteuning van hun winkel. Een hele belevenis dus. We merkten wel dat er minder en minder mensen op de perrons stonden met klaargemaakte maaltijden of voedsel, maar des te meer schoeisel en kledij verkopers.
Om een uur of 3 in de namiddag was er plots hevige consternatie op het gangpad. Bleek dat de smokkelaars hun hele smokkelwaar aan het verhuizen waren naar een andere wagon. Er was totaal geen doorkomen aan. Zouden we misschien dichterbij de grens komen? Volgens het schema in het gangpad zouden we inderdaad rond 4 pm moeten toekomen bij de Russische grenscontrole. De provodnika kwam nog even langs met enkele formuliertjes wat betreft H1N1 (varkensgriep) en een ander waar je moest aangeven of je geen goederen hebt die de grens niet overmogen en of je geen drugsdealer bent. En daar doemde de grens voor ons op, allerlei nors kijkende mannen in uniform wachten ons op. Op het naastliggende spoort waren ze een houttransporttrein aan het controleren en onverlaat Ton nam enkele foto's van deze controleurs tot een van hen het opmerkte en met woeste armgebaren duidelijk maakte dat ze daar niet van gediend waren.
En het wachten begon. We hadden nog een pakketje noedels over; maar warm water was niet voorradig. Wachten dus en hopen dat deze controle binnen de 2 uur zou afgelopen zijn. Niet dus, We hebben daar een dikke 4 uur gestaan. Eerst een half uur durende paspoort controle. Dan werd het document gecontroleerd waar je op moest aangeven of je vreemde valuta of 'smokkelwaar' bij had. Wouter had iets doorgehaald en een snordragende militair vond dit gekribbel de moeite waard om Wouter daarop te wijzen. Je gebruikt een latje voor doorhalingen en geen gekribbel! Daarna keek hij zijn collega een en begon in het Russisch te lachen 'Hohohohoho'. Die grapperds toch. Een beetje toeristje pesten kan er altijd wel mee door. :) OK tenslotte mocht iedereen uit de trein, volgens het Bryn Thomas Transsiberian Handbook kan zo'n grenscontrole een 4 uurtjes duren dus de meesten gingen nog snel op zoek naar een winkeltje om wat inkopen te doen (Vodka, Stalin sigaretten (!), Noedels, chips, etc...) of om een toilet te zoeken. Voor de rest werden die uurtjes volop gespendeerd aan wachten en zuchten...
Na zo'n 3 uur en half werd iedereen verzocht om terug plaats te nemen in de trein, maar dat betenkende nog niet dat we toen al vertrokken; Toen kwamen ze nog eventjes langs om de coupéetjes te controleren om te kijken of er nergens geen smokkelwaar te vinden was. Bij ons werd dan ook het luik in het plafond opengedraaid en werd alles netjes doorzocht. Uiteraard was er bij ons niks te vinden. "Oei, dat zal nog wat geven bij die Mongolen" dachten wij, wetende dat zij toch alles in die luiken verstopt hadden? Maar niets was minder waar en de zowel controle bij de Mongolen als de controle van andere luiken in het gangpad en de tussendeur verliepen uitermate vlot. Hoe kan dat nu? Hebben ze dan alles op nog andere plaatsen verstopt? Of waren de douaniers gewoon omgekocht? Waarom dan al die controle? We snapten er niks van...In ieder geval kregen wij snel ons paspoort en waren we dus klaar voor vertrek. Maar toen gebeurde er opnieuw iets spannend! Plotseling was er veel kabaal en zagen wij vanuit ons venster een stuk of tien militairen richting een wagon lopen, al roepend en al zwaaiend met hun zaklampen. Een paar seconden werden twee jonge Mongolen naar het bureautje gebracht. We konden niet zien wat er gebeurde maar we zagen telkens een paar militairen naar buiten komen, op het bankje gaan zitten en een sigaret roken, waarop ze vervolgens terug naar binnen gingen; Dat duurde ongeveer een kwartier en daarna werden de twee Mongolen netjes terug naar de wagon geleid en konden we eindelijk vertrekken. Eindelijk naar de WC dacht ik, wat ik was het al een uur of vier aan het ophouden (tijdens de stops gaat de deur op slot). maar nee hoor, na een kwartier stopte de trein weer in het niemandsland, waar het onderstel van de trein werd afgezocht naar verstekelingen die in dat kwartier tijd vanuit het niets onder de trein gekropen zouden zijn (!). Toen weer een stukje verder kwamen we aan de Mongoolse grens, waar heel het spelletje opnieuw begon. Helaas konden we hier niet uit de trein: nog steeds geen WC dus! Gelukkig duurde deze controle maar anderhalfuur, dus dat viel best mee!
Na het vertrek, ondertussen een 5 a 6 uur na de aankomst aan de eerste grenspost, ging eindelijk de WC deur open en aangezien ik al post had genomen voor de deur, kon ik dan ook als eerste gaan! Nadien kon ik dus met een gerust hart gaan slapen...
Dag 10, maandag 1 juni, Ulaanbataar en Tiara resort
De nacht op de trein was kort en nogal onrustig! Vooral als je weet dat je 's ochtensvroeg al eruit moet, dat maakt je toch een beetje onrustig. Mongolië is trouwens een land waar we toch lang naar uitkeken, vooral omdat webb er zo weinig over wisten. Over China hebben we veel gelezen, en over Siberië hadden we ook al een flinke brok informatie verzameld door het programma van Martin Heylen. Maar over Mongolië, daar is zo weinig over geweten. Enkel Chengiss Khan is een bekende figuur, maar daarover hebben we misschien één geschiedenisles over gehad...
Dus ja, we waren benieuwd... Op het perron van Ulaanbataar heerste een drukte van jewelste. Bijna geraakten we de trein niet uit, omdat er al Mongolen met vanalles en nog wat de trein op drumden. Maar goed, daar stond dan onze gids van Gardi Tours, die in opdracht van Tiara werkte. Opeens sprong er een jonge gast op de bus, Mattijs, die stage deed voor Tiara. Hij gaf ons een kaartje met zijn telefoonnummer voor noodgevallen, maar vertelde er meteen bij dat hij heel de week niet bereikbaar zou zijn. Daar hadden we dus veel aan... En onze gids, die bleek ongeveer de slechtste gids te zijn die wij ooit gehad hebben. We verstonden haar heel slecht, maar dat kwam ook mede omdat de micro in onze gammele bus niet werkte en het drukke verkeer in de hoofdstad vaak de overhand nam.
Opnieuw gingen we eerst lekker ontbijten en hier leerden we ook vier nieuwe reisgenoten kennen: Mark en Mieke en nog een Hollands koppel wiens naam ik vergeten ben. Onze eerste dag bestond uit een vrij gevuld excursieprogramma, wat eigenlijk een beetje jammer was, gezien de grote vermoeidheid bij de groep. Onze eerste halte was het Suchbataarplein. We sprongen van de bus en liepen richting het standbeeld van Suchbataar, in het midden van het plein. Maar onze gids had jammergenoeg niet gewacht op de groep en was alvast haar uitleg begonnen tegen de eerste twee aanwezige personen. Over Suchbataar wist ik bijgevolg op dat moment dat hij een nationale held was van de revolutie. That's it! Oh ja, en aan de andere kant van het plein stond Chengiss Khan met twee van zijn helpers, maar meer kon ze hier ook niet over zeggen! Het was eigenlijk een beetje lachwekkend. Ondertussen was de gids al vertrokken naar het Historisch museum van Mongolië, het voormalig Museum van de Revolutie. Daar bleek een andere gids klaar te staan en dat bleek maar goed ook! Het jonge meisje sprak veel beter Engels en gaf voldoende uitleg, op een eenvoudige manier. Echt een aanrader en het was ook handig om een overzicht te krijgen van de Mongoolse geschiedenis en samenlevig, voor je het land gaat verkennen. De Mongoolse geschiedenis is bijlange niet zo ingewikkeld als de westerse. Samengevat kan je stellen dat tot het einde van de 13e eeuw geen samenhorigheid was en Mongoolse stammen onafhankelijk van elkaar leefden. Daar kwam verandering in met Chengiss Khan, die volgens onze westerse geschiedenis op veroveringstocht trok en zo op verschrikkelijke wijze de helft van de wereld innam. Maar langs Mongoolse kant zie je een heel andere Chengiss Khan en navolgers, omdat zij de veroveringen zien als een manier om eenheid en gelijkheid over heel de wereld te brengen. Ons bezoek aan het museum kreeg ook nog een spannend staartje. In de laatste zaal, waar we te horen kregen wie Suchbataar nu juist was, toen daar een klein brandje uitbrak. Op zich was er niks aan de hand, maar de gids en een museumbewaakster geraakten nogal in paniek. En de brandblusser bleek niet te werken. En van een noodplan was er blijkbaar geen sprake. Gelukkig waren wij vlakbij de uitgang, maar als er echt brand zou geweest zijn, zouden we niet direct weten hoe we het museum moesten uit geraken. En raar maar waar, toen we daar naar een museumkast stonden te kijken, hoorden we opeens veel lawaai en gebabbel. Het bleken toch wel onze Franse medereizigers te zijn zeker? "Bonjour, bonjour". En wij maar denken dat we er van af waren!
Het excursieprogramma bracht ons vervolgens bij het Gandanklooster, wat trouwens een heel Boeddhistisch complex was met ongeveer 14 tempels. Wederom was het spijtig dat we zo weinig (en onverstaanbare) uitleg kregen van onze gids. Het enige wat mij bijgebleven is, zijn de grote potten met wierook waar je klokwaarts moet rondlopen, en de grootste Bouddha van Mongolië, die 26.5 meter hoog was. Het complex was zeker de moeite waard en het lag dan ook nog eens in het midden van het centrum, dus twee vliegen in één klap! Ondertussen kregen we honger en we gingen met onze groep eten bij een Mongoolse BBQ. Nu, dat was geen BBQ, maar wel een wokrestaurant, met een groot buffet vol slaatjes, voorgerechten en wokingrediënten die je op je bord kon scheppen en die dan voor jou bereid werden. Onze eerste Mongoolse maaltijd viel zeker in smaak! Dan vertrokken we richting Tiara Resort maar eerst nog een korte stop aan een gertentfabriek. Ik had mij daarbij een echte fabriek bij voorgesteld, met een groote hangar en een souvenirwinkeltje op het einde, maar niets was minder waar. Te midden een stoffig zandweggetje aan de rand van stad, was een open werkplaats waar mannen met de hand hout aan het zagen waren en waar enkele vrouwen de houten steunpalen voor de gertent aan het oranje schilderen waren. Binnenin was een kleine werkplaats waar er mooie versieringen geschilderd werden. Toch wel leuk om te zien en helemaal niet zo grootschalig en commerciëeel als we verwacht hadden. Opvallend was ook dat er ook in de hoofdstad gertenten te zien waren. mensen bouwden een houten of stenen huisje met een hekken erom heen, en in de tuin stond dan hun gertentje! In Ulaanbataar zijn er trouwens naast een paar grote geasfalteerde wegen, vele bergjes en zandwegeltjes waarop gertentjes staan. Echt geen hoofdstad zoals wij dachten, maar niettemin een grote attractie!
De weg naar het Tiara Resort verliep heel hobbelig en er werd wel meerdere keren 'OOOH' en 'AAH' geroepen want onze Mongoolse chauffeur nam het niet zo nauw met de verkeersregels; niemand trouwens want hier geldt de wet van de snelste en de grootste. En dan dan het Tiara Resort, euh... daar was niet zo veel resort aan. Maar toch, het slapen in die gertentjes was toch een leuke ervaring. Alleen de douches, WC's en het ijskoude (en ook een beetje vuile) zwembad, vielen wat tegen. Naar Mongoolse normen was dit toch vrij luxueus...
Vrij basic maar best smakelijk avondmaal gekregen, nog even het gercafé opgezocht, en dan in ons lekker hard Mongools bed gekropen...
Opgestaan om 4 uur, wow dat deed eventje pijn, maar ja, leven met een constante jetlag, dat zijn we ondertussen al wel gewoon. Ontbijt stond klaar om mee te nemen op de trein. 2 hardgekookte eitjes, hesp, een paar sneetjes brood en confituur. Fleur had in de badkamer per ongeluk een tas laten vallen in de lavabo, Wouter was zo eerlijk om dit te melden aan de balie en er werd prompt gezwaaid met een rekening van zo'n 150 roebel. Ouch, dat krijg je dus voor eerlijkheid. In de lobby speelde op een 50 inch lcd scherm smorgens om 4 uur ook de film Die another Day natuurlijk gedubbed in het Russisch. Dan in de bus en op weg naar het station van Irkutsk! Anna bracht ons netjes naar het perron en wuifde onze trein uit. Vriendelijk meisje.
De nacht op de trein was kort en nogal onrustig! Vooral als je weet dat je 's ochtensvroeg al eruit moet, dat maakt je toch een beetje onrustig. Mongolië is trouwens een land waar we toch lang naar uitkeken, vooral omdat webb er zo weinig over wisten. Over China hebben we veel gelezen, en over Siberië hadden we ook al een flinke brok informatie verzameld door het programma van Martin Heylen. Maar over Mongolië, daar is zo weinig over geweten. Enkel Chengiss Khan is een bekende figuur, maar daarover hebben we misschien één geschiedenisles over gehad...
