Dag 10, maandag 1 juni, Ulaanbataar en Tiara resort
De nacht op de trein was kort en nogal onrustig! Vooral als je weet dat je 's ochtensvroeg al eruit moet, dat maakt je toch een beetje onrustig. Mongolië is trouwens een land waar we toch lang naar uitkeken, vooral omdat webb er zo weinig over wisten. Over China hebben we veel gelezen, en over Siberië hadden we ook al een flinke brok informatie verzameld door het programma van Martin Heylen. Maar over Mongolië, daar is zo weinig over geweten. Enkel Chengiss Khan is een bekende figuur, maar daarover hebben we misschien één geschiedenisles over gehad...
Dus ja, we waren benieuwd... Op het perron van Ulaanbataar heerste een drukte van jewelste. Bijna geraakten we de trein niet uit, omdat er al Mongolen met vanalles en nog wat de trein op drumden. Maar goed, daar stond dan onze gids van Gardi Tours, die in opdracht van Tiara werkte. Opeens sprong er een jonge gast op de bus, Mattijs, die stage deed voor Tiara. Hij gaf ons een kaartje met zijn telefoonnummer voor noodgevallen, maar vertelde er meteen bij dat hij heel de week niet bereikbaar zou zijn. Daar hadden we dus veel aan... En onze gids, die bleek ongeveer de slechtste gids te zijn die wij ooit gehad hebben. We verstonden haar heel slecht, maar dat kwam ook mede omdat de micro in onze gammele bus niet werkte en het drukke verkeer in de hoofdstad vaak de overhand nam.
Opnieuw gingen we eerst lekker ontbijten en hier leerden we ook vier nieuwe reisgenoten kennen: Mark en Mieke en nog een Hollands koppel wiens naam ik vergeten ben. Onze eerste dag bestond uit een vrij gevuld excursieprogramma, wat eigenlijk een beetje jammer was, gezien de grote vermoeidheid bij de groep. Onze eerste halte was het Suchbataarplein. We sprongen van de bus en liepen richting het standbeeld van Suchbataar, in het midden van het plein. Maar onze gids had jammergenoeg niet gewacht op de groep en was alvast haar uitleg begonnen tegen de eerste twee aanwezige personen. Over Suchbataar wist ik bijgevolg op dat moment dat hij een nationale held was van de revolutie. That's it! Oh ja, en aan de andere kant van het plein stond Chengiss Khan met twee van zijn helpers, maar meer kon ze hier ook niet over zeggen! Het was eigenlijk een beetje lachwekkend. Ondertussen was de gids al vertrokken naar het Historisch museum van Mongolië, het voormalig Museum van de Revolutie. Daar bleek een andere gids klaar te staan en dat bleek maar goed ook! Het jonge meisje sprak veel beter Engels en gaf voldoende uitleg, op een eenvoudige manier. Echt een aanrader en het was ook handig om een overzicht te krijgen van de Mongoolse geschiedenis en samenlevig, voor je het land gaat verkennen. De Mongoolse geschiedenis is bijlange niet zo ingewikkeld als de westerse. Samengevat kan je stellen dat tot het einde van de 13e eeuw geen samenhorigheid was en Mongoolse stammen onafhankelijk van elkaar leefden. Daar kwam verandering in met Chengiss Khan, die volgens onze westerse geschiedenis op veroveringstocht trok en zo op verschrikkelijke wijze de helft van de wereld innam. Maar langs Mongoolse kant zie je een heel andere Chengiss Khan en navolgers, omdat zij de veroveringen zien als een manier om eenheid en gelijkheid over heel de wereld te brengen. Ons bezoek aan het museum kreeg ook nog een spannend staartje. In de laatste zaal, waar we te horen kregen wie Suchbataar nu juist was, toen daar een klein brandje uitbrak. Op zich was er niks aan de hand, maar de gids en een museumbewaakster geraakten nogal in paniek. En de brandblusser bleek niet te werken. En van een noodplan was er blijkbaar geen sprake. Gelukkig waren wij vlakbij de uitgang, maar als er echt brand zou geweest zijn, zouden we niet direct weten hoe we het museum moesten uit geraken. En raar maar waar, toen we daar naar een museumkast stonden te kijken, hoorden we opeens veel lawaai en gebabbel. Het bleken toch wel onze Franse medereizigers te zijn zeker? "Bonjour, bonjour". En wij maar denken dat we er van af waren!
Het excursieprogramma bracht ons vervolgens bij het Gandanklooster, wat trouwens een heel Boeddhistisch complex was met ongeveer 14 tempels. Wederom was het spijtig dat we zo weinig (en onverstaanbare) uitleg kregen van onze gids. Het enige wat mij bijgebleven is, zijn de grote potten met wierook waar je klokwaarts moet rondlopen, en de grootste Bouddha van Mongolië, die 26.5 meter hoog was. Het complex was zeker de moeite waard en het lag dan ook nog eens in het midden van het centrum, dus twee vliegen in één klap! Ondertussen kregen we honger en we gingen met onze groep eten bij een Mongoolse BBQ. Nu, dat was geen BBQ, maar wel een wokrestaurant, met een groot buffet vol slaatjes, voorgerechten en wokingrediënten die je op je bord kon scheppen en die dan voor jou bereid werden. Onze eerste Mongoolse maaltijd viel zeker in smaak! Dan vertrokken we richting Tiara Resort maar eerst nog een korte stop aan een gertentfabriek. Ik had mij daarbij een echte fabriek bij voorgesteld, met een groote hangar en een souvenirwinkeltje op het einde, maar niets was minder waar. Te midden een stoffig zandweggetje aan de rand van stad, was een open werkplaats waar mannen met de hand hout aan het zagen waren en waar enkele vrouwen de houten steunpalen voor de gertent aan het oranje schilderen waren. Binnenin was een kleine werkplaats waar er mooie versieringen geschilderd werden. Toch wel leuk om te zien en helemaal niet zo grootschalig en commerciëeel als we verwacht hadden. Opvallend was ook dat er ook in de hoofdstad gertenten te zien waren. mensen bouwden een houten of stenen huisje met een hekken erom heen, en in de tuin stond dan hun gertentje! In Ulaanbataar zijn er trouwens naast een paar grote geasfalteerde wegen, vele bergjes en zandwegeltjes waarop gertentjes staan. Echt geen hoofdstad zoals wij dachten, maar niettemin een grote attractie!
De weg naar het Tiara Resort verliep heel hobbelig en er werd wel meerdere keren 'OOOH' en 'AAH' geroepen want onze Mongoolse chauffeur nam het niet zo nauw met de verkeersregels; niemand trouwens want hier geldt de wet van de snelste en de grootste. En dan dan het Tiara Resort, euh... daar was niet zo veel resort aan. Maar toch, het slapen in die gertentjes was toch een leuke ervaring. Alleen de douches, WC's en het ijskoude (en ook een beetje vuile) zwembad, vielen wat tegen. Naar Mongoolse normen was dit toch vrij luxueus...
Vrij basic maar best smakelijk avondmaal gekregen, nog even het gercafé opgezocht, en dan in ons lekker hard Mongools bed gekropen...
Dag 11, dinsdag 2 juni, vrije dag in het Terelj Park
Vandaag konden we voor de eerste keer op onze reis lekker uitslapen! Om 9u werden we aan het ontbijt verwacht waar we diepgevroren toastbrood kregen (daar ga je niet zo maar eventjes naar de bakker om de hoek) met kaas, salami of confituur en ook yoghurt (Goed voor de darmflora volgens Hollanders). Het merendeel van onze groep, die toen uit 14 man bestond, had een excursie geboekt om die dag op wandeling te gaan. Omdat Wouter en ik graag wilden gaan paardrijden in de namiddag, besloten wij om op onszelf naar de Turtle Rock te wandelen, die volgens Tiara Resort een vijftal kilometer verderop lag. Ook Ton en Roel en een van de drie honden besloten ons te vergezellen.
En dus vertrokken we, geladen met ons luchpakket en een flesje water. De zon was broeiend heet, en hoewel we ons insmeerden, verbrandde onze huid. De weg was stoffig en zanderig, maar het uitzicht was wonderbaarlijk mooi. Op den duur begonnen we zelf een beetje te halucineren, want overal zagen we wel 'turtle rocks'. Maar inderdaad, net toen we de moed bijna opgaven, zagen we de grote (ja, echt wel groot!) Turtle Rock aan onze linkerkant liggen. De zijweg er naartoe bleek echter nog een stuk lastiger te zijn en het leek wel of we er nooit gingen geraken. Scheel van de honger en dorst, konden we in het plaatstelijk ger café onze maag stillen en terug op krachten komen. Hoewel Turtle Rock de lokale attractie is, is er natuurlijk niet veel meer te zien dan een rots die op een schildpad lijkt. Maar toch leuk om te bezoeken. Ondertussen, werden we aangeklampt door plaatselijke verkopers van souvenirs en wij hadden natuurlijk te laat door dat we serieus konden afdingen. Helaas dus een flinke som betaalt voor ons, zogezegd zelf gemaakt, schilderijtje van de Mongoolse steppe. Maar ja, zo was die mens zijn dag goed natuurlijk. Ton ontpopte zich vervolgens tot een echte onderhandelaar en kon voor een klein prijsje enkele mooie koperen souvenirs op de kop tikken.
Toen wachtte ons nog een lange weg terug naar het Tiara Resort, en we moesten ons toch een beetje haasten om om 15u terug te zijn om te gaan paardrijden. Dus waarom zouden we niet eens proberen om te liften, En ja hoor, bij de eerste hadden we al prijs. Het was een kleine pick-up met vooran 3 Mongolen en in de laadbak nog eens een stuk of vier. Eigenlijk moesten ze de andere kant uit, maar voor die zielige toeristen wilden ze wel even een uitzondering maken. Ton en ik moesten verplicht vooraan in de pick-up plaatsnemen, terwijl Roel en Wouter met de andere Mongolen in de laadbak kropen. Amaai, was me dat even een belevenis. Op bepaalde momenten dachten we dan Roel en Wouter zo waar uit de bak gevallen zouden zijn, zo wiebelen en hobbelen dat het deed. Zelf Ton en ik zijn een paar keer serieus met ons hoofd tegen het dak gevlogen, maar gelukkig konden we er allemaal goed mee lachen! Het grappigste was dan ook toen we zagen dat die Mongolen in de laadbak Wouter en Roel snuiftabak aanboden. Maar gezien de wind en het hobbelen van de auto, lukte dat natuurlijk langs geen kanten! En Wouter maar doen alsof dat het super was... Ja echt, die Mongolen zijn zo vriendelijk en grappig! Die lachen gewoon met alles! En ze waren ook superblij met de sigaretten die ze van Ton kregen; En wij waren superblij met onze rit naar huis!
Ruim op tijd dus om te gaan paardrijden. Mark en Mieke gingen ook mee paardrijden en vooral voor Wouter en Mark, verliep het hele paardengedoe iets minder vlot dan bij mij! Persoonlijk vond ik dat ook één van de hoogtepunten van de reis. Niet zozeer voor het paardrijden zelf, maar gewoon door de sfeer die errond hing. We werden opgehaald door een Mongoolse vader en zoon, die een eindje verderop woonden. Die vader, da was wel een geval apart. Hij was de hele tijd aan het zingen. Echt mooi was het niet, dat keelbebrul, maar het was vooral Mongools. De opkomende donkere donderwolken maakten het bijzonder mysterieus. Ook het paardrijden zelf is compleet anders dan de westerse manier van rijden. Vooreerst is het zadel korter en harder, maar bij mij viel dat nog mee. ik had het meeste last van de korte stijgbeugels (zodat je makkelijk kan rechtstaan). Ik kreeg op den duur krampen in mn benen en de stijgbeugelriemen sneden ook fel in m'n benen. Maar ja, dat moet je er natuurlijk bijnemen. En uiteindelijk bleek draf en galop zelf makkelijk te gaan al rechtstaande. Beenhulpen worden trouwens niet of nauwelijks gegeven. Vooral de stem is belangrijk: 1 keer 'TSJOU' is draf en twee keer zou galop moeten zijn. Althans bij de Mongolen, bij ons lukte het niet zo perfect. Maar genoeg over paardrijden.
Na een lekkere douche was het al weer tijd om te gaan eten. Dit keer kregen we een soort zeewier als voorgerecht en als hoofdgerecht kregen we vlees met rijst, en wij leidden eruit af dat het marmot was. We'll never know...
Vandaag opnieuw excursiedag in Ulaanbataar. Onze gids stond ons, dit keer met een andere chauffeur (deze reed heel wat rustiger), op te wachten aan het Tiara Resort. Rond 9u vertrokken we voor een anderhalfuurdurende tocht naar de hoofdstad. Daar bezochten we eerst het Zaidanmonument, aan de rand van de stad. het werd gebouwd ter ere van de de zoveelste verjaardag van de Mongoolse revolutie en bevindt zich bovenop een berg, zodat je een mooi uitzicht krijgt van de stad. Om boven te geraken moet je 614 treden nemen, maar de bus bracht ons naar een platform om ongeveer 3/4 afstand, zodat we nog maar een klein stukje moesten lopen. Die treden waren trouwens ook al lastig en we schrokken ons dan ook een bult toen we voorbijgestoken werden door enkele joggende Mongolen die al de trappen op en af liepen! Het monument zelf bestond uit een grote gedragen cirkel, met aan de binnenkant socialistische afbeeldingen van de revolutie (afbeeldingen van Stalin en de eerste Mongoolse astronaut bijvoorbeeld). Verder een mooi uitzicht over de stad maar helaas ook hier terug weinig belangstelling van de gids. Dan terug naar beneden waar een grote Boeddha (een kopie van die in het Gandanklooster, denk ik). Ook hier " This Boeddha is 26.5 metres high; any questions? No? Ok, back to bus". Superboeiend. In de bus vroeg ze over enige interesse was om de Departement Store te bezoeken. Volgens ons had de groep besloten dat dit niet echt nodig was, maar toch, de bus reed er recht naar toe en zette ons om 20 voor 12 af. We kregen een uur de tijd om te shoppen. Omdat we in de namiddag nog de Zwarte Markt gingen bezoeken, en dus niet van plan waren om hier souvenirs te kopen, stonden Wouter en ik om 12u35 al terug aan de bus, maar onze gids zei dat we op die markt niets konden kopen, dus dat we hier maar moesten terug gaan. Ok, maar is het dan nog geen tijd? "No still 20 minutes". Ok, dan zullen we dat wel verkeerd verstaan hebben de eerste keer; Wij dus op ons gemak terug naar de store, flink wat gekocht en terug naar de bus. Wat bleek? Iedereen zal al op ons te wachten, en het bleek dus toch maar een uur te zijn. Waarom zei ze dan dat we nog 20 minuten hadden? Wat een geit...
Onze lunch was dit keer in een klein 'Zen' restaurant waar we twee VIP kamers aangebonden kregen (heel gebruikelijk in Mongolië en China als je met een groep van meer dan 8 personen bent). Dus moesten we ons opsplitsen. We kregen wel een kamer met een grote flatscreentelevisie waarop 'Marathon Man' te zien was. Ook lag er een belletje op tafel, en daar maakte onze gids, die helaas aan onze tafel zat, gretig gebruik van. We zaten nog maar meer en ze begon al te bellen. Daarop kwam een jong gastje, maar hij had de pech dat hij nog niet volleerd was en hij kon dus maar twee bordjes per keer dragen. Wij vonden dat niet erg en kregen dan ook medelijkden met hem, toen onze gids maar vanalles aant zeggen was, op een boosaardige toon. En maar zuchten en op het belletje duwen. Echt genant! Toen we buiten kwamen uit het restaurant, moesten we allen blijven wachten op de stoep want onze gids zou de treintickets (we vertrokken de volgende ochtend vroeg) halen. We zagen haar een eindje verderop praten met een mevrouw en even later terug met de melding dat ze de tickets niet had, maar ja dat zou wel in orde komen tegen de volgende dag... Hmmm.
De namiddag bestond uit een bezoek aan de zwarte markt. En zoals de naam al deed vermoeden, daar kun je dus alles krijgen wat je je maar kon voorstellen: van eten en drinken, tot kleren en schoenen, maar ook bouwmateriaal, zelfgemaakte zonnepanelen, vijsjes, tapijten, naaigaren, slijpschijven, meubels,... Dus daar gingen al die Mongoolse handelaren van op de trein naar toe! Uiteindelijk kregen we anderhalfuur de tijd om de markt te verkennen, maar echt mooie kleren waren er niet en we vonden het dan ook niet echt de moeite. Op weg terug naar het Tiara Resort, stopten we nog even aan een supermarkt om wat spullen te kopen voor op de trein; Wij besloten met ons laatste Mongools geld dan ook een fles vodka te kopen. De fles was 10.000 tugrik (ongeveer 5 euro), de doos waar hij inzat, was 1000 tugrik (een halve euro). En hadden wij even geluk aan de kassa. Het arme meisje rekende enkel de doos aan, maar keek niet wat erin zat... Dus wij hadden lekker een fles vodka voor niks!
Terug in het Tiara Resort kreeg ik last van serieuse krampen en daarom besloot ik om het avondmaal links te laten liggen. Later die avond kwam er een groepje van ongeveer 10 weeskindjes optreden; die waren echt superschattig! Vooral die kleintjes! Maar tegelijkertijd was het zo ontroerend omdat dit ook de harde realiteit is in Mongolië. We gaven dan ook met veel liefde ons overgebleven Mongools geld en kochten ook nog een paar vilten sloefen. Het afscheid van de kinderen (die heel blij waren met balonnen en snoep) betekende dan ook het afscheid van het Tiara Resort. Nog 1 nachtje slapen en dan vroeg opstaan voor de transfer naar het station.
Dag 13, donderdag 4 juni, trein Ulaanbataar tot Peking
Vandaag vertrok onze trein naar Peking omstreeks 8u. Aangezien het anderhalfuur rijden was en je er toch wel een half uurtje op voorhand moet zijn, wilde de groep rond 6u vertrekken, maar onze gids vond dit niet nodig, want volgens haar was het maar een uurtje rijden. Ok tussen zes en half zeven dan maar vertrokken en we waren wel op tijd. We werden gedropt op het perron en vonden op ons ticket dat we in wagon 1 moesten zijn. Ondertussen namen we afscheid van Nicole en Sander want zij deden nog een extra excursie in Mongolië en zouden pas drie dagen later in Peking arriveren. Daardoor kwam het dat Ton en Roel samen met Carl en José in 1 coupé zaten en aangzien Mark en Mieke en Siebe en Nardy in eerte klas reisden, zaten wij in een coupé met twee onbekenden. Het bleken 2 Chinezen te zijn. De ene heette Tui en de andere Tua (of zoiets). In ieder geval spraken beiden slechts een paar woorden Engels en verliep de communicatie dan ook moeizaam. maar met gebarentaal, het Point-it boekje en een reisgids over Beijing kwamen we toch een beetje vooruit. Tua had trouwens een serieuse kater van het Mongools bier van de avond ervoor en besloot dan ook de hele dag op zijn bed te blijven liggen. Tui had het veel te warm en ging ook maar liggen. Een rustige bende dus. Onze ventilator deed het niet; we reden in volle Gobi-woestijn en het was ongeveer 33 graden! Dus veel kun je niet echt doen. En je wordt er ook ongeloofelijk moe van!
Tegen aan de avond, besloten Wouter en ik om toch maar eens in de restauratiewagen te gaan eten. We moesten reserveren. Ok geen probleem, om 18u zoals die mevrouw van de restauratiewagen noteerde. Wij dus 7 wagonnen terug naar onze eigen coupé. Een half uurtje later terug naar de restauratiewagen en wat bleek? heel de restauratiewagen zat vol met... FRANSEN! AARGH!! Geen plaats meer voor ons, hoewel we dus gereserveerd hadden. We mochten terugkomen om 18u45. Yeah right, alleen als ze ons een fikse korting zouden geven, had ik het nog overwogen. Teruggekomen in onze coupé waren we toch een beetje teleurgesteld. Maar onze Chineese reisgenoot Tua, had nog een leuke verrassing voor ons. Hij had namelijk op het vorige perron een afspraak gehad met kennissen van hem die hem een grote schaal eten hadden gegeven. maar omdat hij nog steeds last had van z'n kater, had hij geen zin om te eten en werden we dus vriendelijk aangeboden om mee te eten. Hmm rijst met fruit en groentjes en dumplings met schapevlees. Tua en Tui vonden Mongools eten naar hun normen toch maar 'boereneten' maar wij genoten met volle teugen. En Ton en Roel maar voor de zoveelste keer noodletjes eten.. Toen het donker werd, kwamen we aan de Mongools-Chineense grens; waar het onderstel van de trein zou verwisseld worden aangezien de sporen in China minder breed zijn. Dat zou natuurlijk wel een paar uur in beslag nemen en wat aanvankelijk een leuk schouwspel bleek te zijn, werd helaas weer een lange onrustige nacht. Even kort uitleggen: de trein rijdt een grote hangar binnen. Daar worden alle treinstellen van elkaar losgekoppeld en een paar meter uit elkaar geplaatst. Dan worden de treinstellen opgehoffen en worden de onderstellen verwijders. De nieuwe onderstellen worden vanaf de locomotief onder de wagons geschoven. Daarna gaan de treinstellen terug omlaag en dan moet iedere wagon door de locomotief terug aan een andere wagon worden gekoppeld en moet er een andere restauratiewagen tussen komen. Een werk van lange adem. Ondertussen was er ook pascontrole en natuurlijk ook medische controle waarbij ze met een pistool en een masker je temperatuur kwamen meten. Een beetje overdreven, maar vooral heel erg Chinees...
Een rustige nacht was het verder ook niet want op de stopplaatsen werd steeds de radio aangezet en dan kwam er Chinees gezang en een Chineese uitleg (en ook een Engelse hoorde ik later) over die stad uit de luidsprekers....
Dag 14, vrijdag 5 juni, trein en aankomst in Beijing
Vandaag zouden we rond 14u aankomen op onze laatste bestemming, Peking. Nog een halve dag dus op deze hete trein. We vulden de uurtjes met een bezoekje te brengen aan Siebe en Nardy en Mark en Mieke, die in eerste klas verbleven. Amaai, die coupées zagen er toch een stukje beter uit, en ze hadden zelfs een badkamer. Maar vooral, ze hadden airco! Onze coupégenoten waren ondertussen ook opgestaan en in ruil voor het avondmaal van gisteren, boden we hen een boterham met choco aan (jaja in Mongolië verkopen ze zeker 10 soorten choco!), maar dat aanbod sloegen ze vriendelijk af. Waarschijnlijk associeerden ze choco met Mongolië en aangezien Mongolië enkel slecht eten had, zou choco dus ook niet lekker zijn. Soit, meer choco voor ons dus. Het landschap buiten veranderde meer en meer in een bergachtig uitzicht. Opeens zagen we een stuk muur in één van de heuvels. De Chinese Muur? Snel Ton verwittigd, die als een bezetene foto's begon te schieten. Maar helaas, volgens Tua was dit helemaal niet de Chinese Muur. Spijtig... Rond de middag weigerde Ton dan ook om te gaan eten in de restauratiewagen, uit vrees dat hij de echte Muur zou missen. Maar desalniettemin hebben we de Muur niet gezien en Tua lag ondertussen al weer te slapen, dus die kon ons ook niet vertellen waar die dan wel te zien zou zijn. Ondertussen werd het tijd om een beetje op te kramen. Tui gaf ons zijn 2 liter grote bus cherrysap, maar helaas, wij hadden ook geen plaats om dat op te bergen hoor! In ruil hiervoor dan maar onze resterende zakjes thee gegeven, die hij wel aanvaardde, ook al was het geen Chinese thee! Op het perron van Peking namen we vlug afscheid van Tui en Tua en zochten we naar onze gids; We bleken al snel Vincent gevonden te hebben. Onze groep bestond nu uit: Ton en Roel, Carl en José, Mark en Mieke, Siebe en Nardy en René en Sarah die we op de trein hadden ontmoet. Onze gids bleek trouwens een stuk enthousiaster als diegene die we in Mongolië hadden en hij sprak ook goed Engels. Op het plein voor het station was de drukte nog groter, want heel wat mensen mochten niet zonder toestemming op het perron en moesten dus hun familie of vrienden buiten opwachten. Toch belette de grote menigte Ton niet om zich er een weg door te wurmen en zo een foto te kunnen nemen van het station. "Je bent hier maar 1 keer he, mannen!". Gelukkig raakten we allemaal heelhuids bij de bus die ons naar het hotel eventjes verderop bracht.
Ondertussen leerden wij Vincent wat beter kennen. Of toch in ieder geval zijn vriendin en zijn moeder waar hij geen minuut kon over zwijgen. Wanneer het over hem zelf ging, was hij nogal verlegen. Maar toch was hij enorm grappig, al was het maar om zijn gelaatsuitdrukkingen, zijn grapjes en zijn imitatie van Jackie Chan (die in China ook een succescarrière als zanger heeft). Het hotel bleek een echte voltreffer. Netjes, modern, met alle comfort. Alleen de geur van champignons op onze kamer was een minpunt. Later zouden we snappen dat vrijwel alle kamers rokerskamers zijn en dat de geur van champignonnen eigenlijk goedkope sigarettenrook is.
Na de verkwikkende douche en het deugddoende dutje, hadden we afgesproken met de rest van de groep om 's avonds te gaan eten. Carl en José hadden in hun Lonely Planet een uitstekend Peking Duck Restaurant gevonden, niet zo ver van het Tienamenplein. Volgens Vincent lag het Plein wel ver, maar die is niet veel gewoon, want het was misschien een kwartierje wandelen. Toen we rond half 8 aan het sjieke resaurant toekwamen, bleek alles vol te zitten en moesten we, een beetje zoals bij Pizza Hut, een nummertje vragen aan de balie en dan keken twee vrouwtjes op hun blaadje of er nog ergens plaats was; maar omdat wij met 10 waren, lukte dat natuurlijk niet en moesten we een half uurtje later terug komen. Geen probleem, dan hadden we nog even de tijd om wat winkeltjes te doen. In die souvenirshops verkopen ze werkelijk alles: kledij, schoenen, theeserviezen, stokjes, kopjes, juwelen, speelgoed, eten en drinken en zelf voorverpakte eenden voor maar 2 euro! Dat kon Ton natuurlijk niet laten liggen! Carl en Roel voelden zich meteen terug kind toen ze een helikoptertje met afstandsbediening kochten... Jaja
Terug aangekomen in het restaurant kregen we een heuse VIP kamer. Op de kaart bleek dat je de eend per stuk moest bestellen. Wij namen er 3. Dat vonden de Chinezen wel een beetje vreemd, want zij eten Peking Duck eigenlijk als voorgerecht. Maar goed, vrij snel al werden de eenden op een soort operatietafel aan onze tafel gebracht. Daar werden ze netjes volgens de traditie gesneden en op bordjes gelegd die op de ronddraaiende schotel op onze tafel werden gezet. Smakelijk! De stukjes krokant vel mochten zo opgegeten worden, de stukken vlees werden in de saus gedopt en samen met groenten in een dun bladerdeegje gerold. Overheerlijk!!!
Na het eten wilden we nog even het Tienamenplein op. Op weg er naartoe kregen we meteen een goed beeld van de Chineese hoofdstad: grote lanen met wel 6 rijvakken naast elkaar, grote tempels en keizerlijke gebouwen, veel verlichting en vooral heel veel Chinezen! Helaas konden we het plein niet op want dat was volledig afgesloten. Maar dat was niet zo erg, want de volgende dag zouden we het plein in zijn volle glorie kunnen bezichtigen.
Vandaag vroeg opgestaan want er staat veel op het programma. Het ontbijt was best ok, maar ook niet overdreven lekker. Vooral veel Aziatisch stuff en das nu niet bepaald iets waar wij zin in hebben 's ochtends. Ook de koffie was niet te zuipen; Precies aangebrand en daarna nog eens opgewarmd. Alleen de geur al maakte je misselijk. Maar toch hebben we voldoende kracht kunnen opdoen om deze dag te volbrengen. Want helaas was het deze morgen al aan het gieten, en het zag er niet naar uit dat het direct zou opklaren. Jammer maar helaas niks aan te doen. Dan maar snel een 'umblella' gekocht in het winkeltje in het hotel. Eigenlijk te veel betaald, maar hoe konden wij nu weten dat op iedere hoek van de straat mensen met "umblella's stonden. Carl en José gingen niet mee op excursie, want zij waren al eens eerder in Peking geweest en gingen maandag al terug richting Holland vertrekken.
Onze eerste halte was het Tienamenplein. Hoewel dit het grootste plein ter wereld is, waren sommigen het hier niet over eens. Het plein leek inderdaad niet zo groot, maar dat kwam omdat het voor 1 vierde werd ingenomen door het Maomausoleum, en voor nog een ander vierde door standbeelden en monumenten voor de revolutie. Maar toch indrukwekkend hoor, als was het maar voor de immense gebouwen en keizerlijke poorten waar geen einde aan leek te komen. Aan de noordzijde van het plein loopt een grote brede laan die je alleen maar kan oversteken via een ondergrondse tunnel. Vanaf hier begint de verboden stad. Je loopt eerst over 'the golden river' met zeven marmeren bruggen, vooraleer je de eerste poort binnengaat. Die poort is trouwens zo wat het bekentste beeld van Peking, want het is aan deze poort dat het grote portret van Mao hangt. Wat Mao betreft, Chinezen zijn over het algemeen heel tevreden over hem en bij iedere Chinees thuis hangt wel een portret van hem. Toch beseffen ze wel dat er onder zijn regime veel doden gevallen zijn, ook al was dat om het merendeel van de bevolking te 'helpen'. Mao is dan ook 70 procent goed en 30 procent slecht. Daar konden we wel inkomen.
De Verboden stad is echt groot en je moet dan ook door een paar poorten heen gaan voor je effectief in het keizerlijke domein terecht komt. Men redeneerde : 'erin geraken is misschien niet zo moeilijk, maar je geraakt de Verboden stad nooit meer uit. Het was dan ook dankzij Mao dat de Verboden stad werd opgensteld voor het grote publiek. De paleizen en gebouwen zijn afkomstig van de keizers uit de Qingdynastie. Er zaten toch wel enkele pareltjes tussen maar helaas regende het zo hard dat dit toch een beetje de uitstap verstoorde. Zo was het bijvoorbeeld heel moeilijk om in deze gietende regen foto's te nemen en moest je ook constant oppassen om geen paraplu in je oog te krijgen. Maar toch, als het 35 graden was geweest, dan was het ook geen lachertje geweest. Onze gids deed trouwens ook heel hard zijn best om ons ondanks het slechte weer toch een beejte vrolijk te maken. Onze natte schoenen maakten onze benen zwaar en we waren dan ook blij dat we in de bus terecht konden om eventjes te bekomen. Ondertussen was het al middag en Vincent stond dan ook al te springen van ongeduld om te gaan eten. We werden afgezet aan een typisch Chinees restaurant, waar buiten twee verkleedde meisjes ons met een vriendelik 'nihau' verwelkomden. Uiteindelijk bleken we ongeveer 20 meisjes te passeeren die allemaal verkleed waren en allemaal 'nihau' riepen. Een beetje psychedelisch...Het eten daar was heel lekker. We kregen wel 10 tot 15 schotels, allemaal op een draaischijf op een ronde tafel. En ondertussen konden onze voeten toch een beetje drogen.
Na de middag werden verwaht voor een bezoek aan de Tempel van de Hemelse Vrede. De regen was gelukkig iets minder erg geworden. Ondertussen werd Mark echter gestalkt door een horlogeverkoper. Hij had namelijk niet meteen duidelijk gemaakt dat hij er GEEN moest hebben, met als gevolg dat de verkoper de hele tijd achter hem aanliep. Ik denk dat hij op den duur nog maar 1 euro vroeg voor 5 horloges, maar helaas kreeg hij niks verkocht. Het bezoek aan het tempelcomplex was wederom de moeite waard, vooral de kleurencombinaties rood, donkerblauw en goud, zorgden voor mooie foto's. Opnieuw gaf Vincent voldoende uitleg; niet te weinig, maar ook niet overdreven veel. En hij probeerde het altijd boeiend te houden. Vanaf de tempel naar de uitgang van het park liep een overdekte gang waar overdag de Pekineese gepensionneerden samenkomen om spelletjes te spelen of aan Tai Chi te doen. Maar vooral maken ze muziek en op die manier ontstaan er ook koren van soms 30 man die uit volle borst Chinese volksliederen aan het zingen waren. Dat was toch wel iets speciaals!
Daarna gaan theeproeven. De dag ervoor waren wij ook al eens gaan proeven, maar net toen wij wilden betalen, bleek geen enkele bankkaart of kredietkaart te werken! En we hadden ook geen cash genoeg, dus helaas geen thee. En het meisje had nog zo haar best gedaan met die theeceremonie. Vandaag zouden we dus zeker thee kopen! Na de theeceremonie, waarbij de thee verschillende keren werd overgegoten om zo de juiste temperatuur en smaak te krijgen, konden we thee kopen. Uiteraard was dit 1 grote toeristische bussiness want wij kochten een theeservies voor 400 yen, terwijl het eerst 800 kostte en we kregen er ook nog jasmijnthee en twee pismannekes bij. (Een pismannekke is een stenen ventje dat je in je theewater moet steken. Als je het eruit haalt en hij plast, dan is het water ok, tenminste dat is wat wij verstaan hebben). Ondertussen hadden wij ook al tickets gekocht voor een acrobatiekshow. Maar omdat dat al om 19u begon, moesten wij natuurlijk vroeg gaan eten. En we zaten nog zo vol van 's middags!
Het restaurant was qua eten in dezelfde stijl als het vorige maar hier was alles wel heel modern. Het personeel bestond uit een heel groot team van wel 40 mensen, die allemaal in groep stonden en gedrilld werden in verband met de avonddienst. Helaas konden we er niks van verstaan, maar ik denk dat de namen werden afgeroepen en dan moesten ze een stapje naar voren doen en 'present' roepen. In ieder geval, wij hadden voor onze tafel ongeveer 10 man personeel en die bleven maar schoteltjes eten brengen. Hmmm. Enorm lekker gegeten daar.
Daarna was het dus tijd voor de acrobatiekshow. Nog een kleine opmerking over de WC's ondertussen. Zelf in dat sjieke restaurant was het een Franse WC en ook in het theater was dat zo, en er was zelfs geen WC papier te bespeuren daar. Niet echt proper dus. In het souvenirwinkeltje dat bij het theater hoorde hebben we ons nog laten verleiden tot het kopen van een extra theeservies, want het vorige was maar voor twee personen. Dit koste ons echter maar 8 euro en het zat nog in een mooi doosje ook; een echt koopje dus! De show was echt geweldig! Telkens je dacht 'dit zal wel het hoogtepunt zijn', kwam er een stunt die nog indrukwekkender was. Echt de moeite maar wel redelijk prijzig en volledig afgestemd op toeristen.
Zoals jullie kunnen zien was deze dag wel vermoeiend geweest. Dus gingen we maar netjes slapen na de show, want we moesten fit zijn om de volgende dag de Chinese Muur te bezoeken.
Vandaag staat 1 van de hoogtepunten van de reis op het programma: we gaan de Chinese Muur beklimmen! Vroeg opgestaan dus en een heel stevig ontbijt genomen. het weer was nog steeds bewolkt, maar gelukkig regende het toch niet. Onze bus vertrok rond 8u vanuit het hotel; Amaai wat een rit! In het centrum van Beijing hield de chauffeur zich nog een klein beetje in, maar eens daarbuiten liet hij zich volledig gaan. Dit hield dan ook in dat hij zowel links als rechts voorbij stak, en ook de pechstrook als rijvak beschouwde. Zelfs in de bergen die naar de Muur leidden, ging hij niet bepaald rustiger rijden. Vooral op de laatste bank van het busje vlogen wij dan ook regelmatig een meter de lucht in. Maar goed, we waren er geraakt. Uiteraard kon de bus niet zo maar aan de Muur parkeren en moesten we nog een paar honderd meter bergop wandelen om aan de kabelbaan te geraken die ons naar boven zou brengen. Onderweg konden we genieten van talloze kraampjes met souvenirs en 'i climbed the Great Wall' t-shirts. De weg naar de Muur was nog ver, daarom besloten we om het kabelbaantje te nemen, hoewel ik niet zo'n fan ben van bakjes aan een draad. Maar twas een moderne kabelbaan die ons veilig naar boven bracht. Daar aangekomen verzamelden we op een plateau waar je dan langs beide kanten de muur opkon. Het uitzicht was prachtig, ook al konden we jammergenoeg niet zo ver kijken wegens de bewolking. Na een paar honderd meter naar boven en naar beneden te wandelen, wat nog vrij vlot ging, kwamen we aan grote helling. Hmm dat zou uiteraard lastig worden, maar je bent natuurlijk maar 1 keer op de Muur.... Opvallend was trouwens ook dat er echt wel veel toeristen rondliepen. Eigenlijk stoorde dat wel een beetje, maar dat kwam omdat maar enkele stukken van de Muur toegankelijk zijn voor het publiek. Op de andere stukken kun je ook lopen maar dat is natuurlijk op eigen risico. De stukken die wel openstonden voor het publiek, waren mooi gerestaureerd of waren nog in goede staat. Toch kun je niet echt 'gemakkelijk' op de Muur wandelen. De treden zijn nooit gelijk; soms zijn ze heel groot maar andere keren zijn ze dan weer heel klein, zodat je er bijna drie tegelijk moet nemen. De grote klim waaraan we toen begonnen, bestond wel uit een paar honderd treden. Op zich leek het ons wel te doen, maar na ongeveer honderd treden bleek het toch wel lastig te zijn en waren we al aan het zweten dat het geen naam had. En we moesten nog een heeeeel stuk doen. Boven aangekomen waren we dan ook zeiknat, niet zozeer omdat het warm was, maar omdat je het gevoel had dat je in een Turks (of Chinees)stoombat aan het klimmen was. We zaten dan ook letterlijk met ons hoofd in de wolken. Na het bekomen van onze klim, was het al weer stilaan tijd om terug te keren. Ondertussen kwamen we ook Mark en Mieke tegen en we stonden er toch versteld van hoe Mark ondanks zijn rookverslaving boven is geraakt. Toch een reden om te stoppen, niet ? De terugweg bleek eveneens niet zo vlot te gaan en was soms nog moeilijker dan het klimmen, omdat de treden nogal groot waren en je ook constant moest letten waar je je voeten neerzette. Ook bleek dat we in het heengaan vooral bergaf waren gegaan, dus dat betekende nog veel klimmen. We waren dan ook blij dat we er van af waren, maar tegelijkertijd was het ook spijtig dat we van de Muur af gingen, want het doet toch iets met een mens, daar zo op dat immense bouwwerk staan!
Terug naar beneden dan om te verzamelen aan de bus. Uiteraard toch maar een t-shirt van de Muur gekocht (Wouter breidde zijn verzameling communistische t-shirts uit met ééntje van Mao). Onze lunch, in een soort immense plantenbak, bestond vooral uit groenten, maar was toch voldoende om terug op krachten te komen. De rit naar Peking was voor Vincent terug een reden om een dutje te doen maar gezien het rijgedrag van de chauffeur kon ik helaas de slaap toch niet vatten.
In de namiddag stond een rondleiding in de Hutongwijken, de kleine straatjes tussen de grote flats, hotels en kantoorgebouwen waar de plaatselijke bewoners van Beijing wonen, op het programma. Maar daarvoor werd nog (een commerciële) stop gemaakt aan een zijdemuseum. Daar stond Mary ons op te wachten die ons een rondleiding zou geven. Wat een hillarisch mens. Haar accent was zo erg dat we er niks van verstonden en ze leek wel op een pop de met touwtjes bespeeld werd. Zo praatte ze bijvoorbeeld altijd over de 'sick worms' en ik dacht 'huh? maken enkel zieke wormpjes zijde dan?' Maar later had ik door dat ze 'silkworms' bedoelde. Ahhh. Tja Chinezen zeggen 'l' in plaats van 'r' maar als ze een 'l' moeten zeggen kunnen ze het ook niet. Wanneer we haar moesten volgen zei ze ook niet gewoon 'please follow me', maar zei ze 'Come to Mary, Mary is here, come closer to Mary'... Aan de verschillende productieprocessen stonden dan mooi enkele meisjes die moesten voor tonen hoe ze te werk gingen, maar Mary snokte de draden uit hun handen en toonde zelf maar hoe het moest. Wel een beetje erg eigenlijk. In de winkel, die uiteraard groter was dan het museum zelf, verplichtte ze ons bijna om een zijden donsdeken te kopen, want het was altijd heeeeeeel koud in Holland en wij sliepen daar volgens haar ook altijd in 2 aparte bedden die we dan tegen elkaar zetten, dus dan moesten we maar twee éénpersoonsdekbedden kopen. Jaja ze wist het allemaal goed. Mooi gerief trouwens, maar wel een beetje te duur voor onze portemonee...
Daarna werden we dus naar één van de (1200 denk ik) hutongs gebracht. Vroeger waren er meer, maar helaas zijn er heel veel afgebroken om plaats te maken voor grote flats en andere gebouwen. Jammer, want het heeft wel veel charme, maar helaas moet men meegaan met zijn tijd zeker. We werden gedropt op een pleintje waar een klein meisje Jojo genaamd, ons ophaalde voor een rondleiding op de Bell Tower en de hutong. Wij dachten dat ze nog maar 14 jaar was, maar achteraf kwamen we te weten dat ze 20 was en ook nog eens het ex-liefje was geweest van onze gids Vincent. Maar die had dan ook al alle meisjes van Beijing gehad volgens zijn wilde verhalen. In ieder geval deed dat meisje goed haar best en ze sprak voortreffelijk Engels. Toen ze hoorde dat wij van België waren, zei ze zelf een paar woordjes in het Frans tegen ons. Jaja, iedereen spreekt Frans in België hoor! De hutong zelf is eigenlijk een beetje vies en gezien mijn sterk overontwikkeld reukorgaan had ik dan ook redelijk veel last van de geurhinder. De huisjes bestaan meestal maar uit een keuken en een slaapkamer. De badkamers zijn gemeenschappelijk en ook openbaar. Maar het was ook niet echt aan te raden om die openbare WC's in de hutongs te gebruiken. Het is een misverstand dat in de hutongs enkel arme mensen wonen. Het zijn ook geen echte sloppenwijken, maar gewoon de wijken van de plaatselijke inwoners, vaak de ouderen. De jongere generatie groeit er op en trekt daarna naar een appartement. De rijkdom van de huizen is trouwens ook te zien aan het aantal balken boven de inkomdeur. Armen hebben er geen enkel, gewone mensen hebben er twee, en vooraanstaanden hebben er vier. Dat is handig om te weten welke familie bij jouw stand past. Het huisje dat wij bezochten, was eenvoudig maar had toch, buiten een badkamer, het noodzakelijke comfort. Toch was het raar, om zo maar in iemands huis rond te lopen, maar ja, die mens verdiende er natuurlijk wel een centje mee. We voelden ons nog meer toerist toen een vijftal riksja's ons stond op te wachten voor een, helass kort, ritje door de hutong. En nog meer toerisme toen we werden afgezet aan een porseleinmuseum, met wederom een grotere winkel dan het museum zelf. Wel mooie dingen gezien daar, maar het was ook wel duur en we hadden al twee theeserviezen. Een Mingvaas meenemen in onze rugzak leek ons ook niet zo handig, dus we kochten dan maar 2 kussenslopen die, in vergelijking met het zijdemuseum, hier wel goedkoop waren. De namiddag zat er alweer bijna op en we werden opnieuw afgezet aan een restaurant met ronde tafels en ronde dienbladen waar vanalles opkwam. Van alle maaltijden die we gekregen hebben, was dit wel de minste hoor! Omdat we deze middag onze portie groenten hadden gekregen, kregen we hier vooral vlees, maar dat zag er nogal vettig uit. En de bierglazen, hmmm... Chinezen zijn misschien wel klein maar wij kregen een glas waaruit wij thuis jenever of tequila drinken. En ja, ze openen een fles bier van 60 cl, en ze vullen daarmee alle glazen aan tafel, maar ze rekenen toch 6 consumaties aan. Dat is wel een beetje profiteren natuurlijk! We kregen ook Peking Duck, maar wij waren veel beter gewend dan dat. Kortom, een niet zo geslaagd avondmaal, maar ja het kan niet altijd feest zijn natuurlijk!
De avond bestond verder uit een lekkere douche en daarna nog een cocktail gaan drinken in het internetcafé waar Ton en Roel al een paar keer geweest waren. Dat was best een gezellig café, vooral gericht op backpackers, en dus zonder rochelde Chinezen. Daar tijdens het lange wachten op mijn cocktail, nam ik rustig de tijd om alle foto's die we tot nu toe hadden genomen, eens rustig te bekijken. Amaai, wat hadden we toch al veel gezien en veel meegemaakt! Het was dan ook alsof het lot ermee gemoeid was, want een tijdje later bleek mijn fototoestel verdwenen te zijn. Ofwel had ik het achtergelaten in het café wat heel onwaarschijnlijk is omdat ik al heel de reis goed op mijn spullen gelet heb en Ton en Roel over mijn stoel moesten kruipen om vanachter de tafel te komen. Die zouden dat ook wel gezien hebben als er nog iets op tafel lag... Een tweede optie is de meest waarschijnlijke: nog even een grote souvenirwinkel binnengegaan en staan onderhandelen over de prijs van een armband. Ondertussen geld uit gehaald, terwijl ik nog aan het kiezen was. Ondertussen stond mijn handtas open.. Misschien is het er toen uit gevallen, maar in ieder geval, toen ik buiten kwam uit de winkel, bleek mijn handtas open te staan en was het fototoestel verdwenen. Een heel spijtige zaak natuurlijk, maar helaas. Nog teruggeweest naar de winkel en naar het café, en ook nog de straat afgezocht maar niks teruggevonden... Vooral om de verdwenen foto's hebben we het meest getreurd. Een grote troost was wel dat Ton ongeveer dubbel zoveel foto's had genomen en vanaf dag 3 van de reis had hij natuurlijk ook vrijwel dezelfde foto's genomen. Maar toch heel spijtig....
Vandaag helaas terug gietende regen. Gisterenavond hadden we nog afscheid genomen van Carl en Josée, die vandaag terug naar Nederland vlogen. Dat was toch wel een beetje spijtig want we konden het ondertussen al goed met elkaar vinden. Hun vertrek betekende trouwens ook dat onze reis er bijna op zat... Ondertussen waren wij nog even terug gegaan naar het winkeltje waar we gisteren ons fototoestel kwijtspeelden, maar helaas hadden ze het niet. Eigenlijk hadden we daar stiekem toch een beetje op gehoopt. Helaas. Ik ergerde mij dan ook vooral aan het feit dat ze ons niet verstonden, want ze wilden eigenlijk gewoon een nieuw fototoestel verkopen...Ondertussen waren we er meer van overtuigd dat het dan toch gestolen zou zijn, dus dan hadden we misschien wel een papiertje van de politie nodig voor de verzekering in België. Maar helaas in het hotel spraken we met de manager en zelfs hij kon geen degelijk Engels, want hij begreep geen fluit van hetgeen we hem vertelden. Toch spijtig voor zo'n groot hotel...
We vertrokken vandaag richting de Lama Tempel. Het was alsof het steeds meer en meer begon te regenen, echt niet leuk! Het tempelcomplex waren in feite allemaal gebouwen achter elkaar, met daartussen telkens een pleintje met een grote pot wierook en wat beelden. In de eerste tempel stond 1 grote Boeddha waar Vincent mij leerde hoe je tot Boeddha moest bidden. Hmm misschien toch maar eens proberen of ik op die manier mijn fototoestel niet zou terugkrijgen? De volgende tempel bestond dan weer uit drie Boeddha's, één voor het verleden, één voor het heden en één voor de toekomst. De twee volgende tempels hadden eveneens twee Boeddha's en de laatste tempel was een 'klaslokaal' waar een reuze Boeddha stond, zoals we in Mongolîë hadden gezien. Boeddha's bij de vleet dus maar het leek wel of ze ons niet goed gezind waren, want ondertussen was het gaan onweren en bleef de regen met bakken uit de lucht vallen. Het Olympisch dorp stond ook nog op het programma. Het Vogelneststadion was best wel imposant om te zien, maar omdat we niet binnen gingen, hadden we evengoed met de bus een sightseeing kunnen doen, gezien het slechte weer! Ondertussen was het al weer middag dus tijd om te gaan eten. Het restaurant was wel een stukje rijden, maar lag dan weer vlakbij het Zomerpaleis, wat we in de namiddag zouden bezoeken. Dit keer was het geen rijsttafel, maar wel een buffet, dat bij sommigen niet zo in de smaak viel. Wij vonden het best ok, je verwacht je ook niet aan een superdeluxe maaltijd als je op excursie bent.
Nog steeds was het niet opgehouden met regenen. In de buurt van het Zomerpaleis werden we dan ook constant aangeklampt om 'umblella's' te kopen. Het Zomerpaleis is echt wel de moeite! De sfeer is er helemaal anders als in de Verboden Stad, gewoon omdat er minder toeristen waren maar ook omdat je het gevoel had dat je echt iets te zien kreeg. Men had hier ook alles laten staan zoals het was, en je kon ook in de verblijven binnenkijken, hetgeen in de Verboden Stad niet het geval was. Het Zomerpaleis was ook ruimer en misschien niet zo overweldigend maar eerder rustgevend omdat het een mooi uitzicht over het water bood. Het betekende natuurlijk wel dat we een eindje moesten wandelen vooraleer we aan 'de marble boat' (nee die vaart niet hoor!) kwamen, waar we dan een (houten) bootje terug naar de ingang konden nemen. De regen was bijna opgehouden, maar dat maakte plaats voor een heus onweer, net toen wij op het bootje stapten. Gelukkig toch veilig aan de overkant geraakt.
Ooh ja dan was het tijd om te gaan shoppen! Onze bus zette ons af aan een groot winkelcentrum waar je op de eerste verdieping vooral souvenirs kon kopen; op de tweede verdieping vonden weschoenen en koffers en op de andere drie verdiepingen juwelen. Waauw, toch wel een paar keer de bankautomaat geplunderd maar al bij al niet veel geld kwijt. Een klein overzichtje: twee geschilderde doeken, een koffer voor handbagage, twee dassen, twee paar schoenen, twee halskettingen en een portefeuille. Later die avond kochten we ook nog een lokale fles drank in een klein winkeltje. Dat bleek lycheelikeur te zijn, echt niet lekker en ook veel te duur betaald, maar soit...
Voor ons 'laatste avondmaal' als groep, besloten we om terug te gaan naar het restaurant waar we de eerste keer gegeten hadden. Dit keer zaten we niet in een VIP-room, maar het eten smaakte even goed. Toen we later in het hotel terugkwamen, moesten we dus nog naar de politie in verband met het fototoestel. Vincent besloot met ons mee te gaan en dat was maar goed ook. Amaai, dat duurde daar nogal. Uiteindelijk zijn we anderhalfuur weggeweest om 1 papiertje met stempel te krijgen. Achterafgezien zou dat papier toch niet veel uitmaken, maar we wilden dat toch eens meemaken, de Chinese politie; Oh ja, ik mocht geen verklaring afleggen dat het fototoestel gestolen was, ik moest opschrijven dat het verloren was. HMM. Maar aangezien ze toch geen of weinig Engels verstonden en al zeker niet konden lezen, schreef ik mooi op (ja, je moet je verklaring zelf invullen), dat het gestolen of verloren was. Het papiertje zou toch onmiddellijk worden geklasseerd.
Terug op het hotel lekker gedoucht en naar een Franse reportage over Mongolië gekeken...
Vandaag onze laatste dag in Beijing en tevens een vrije dag. Erg lang uitslapen zat er niet in want het ontbijt werd maar tot 9u geserveerd. We hadden niet echt een plan, dus namen we even onze Beijinggids erbij. Van de top 10 hoogtepunten hadden we er al 9 gedaan, dus moesten we er nog ééntje doen en dat bleek het Bei Hei park te zijn. We wilden ook nog het Mausoleum van Mao bezoeken, want daar waren we toen met Vincent niet in geweest.
Op naar het Tienamenplein dus. Daar bleek dat we geluk hadden want het mausoleum is enkel van 10 tot 12u open. Eerst de rugzak droppen in een gebouw, waar die volledig gescand werd. Dan terug naar het plein, waar we opnieuw door een metaaldetector moesten en mijn kleine handtas eveneens gecontroleerd werd. Dan aanschuiven aan het Mausoleum; wat volgens de gids wel een uur kon duren. Niets daarvan, na vijf minuten waren we aan de paspoortcontrole en nog een minuut later moesten we nog eens door een metaaldetector en werden we nog eens gefouilleerd. Een dode Mao laten ontploffen gaan echt niet lukken! Het Mausoleum is echt indrukwekkend groot, veel groter dan dat van Lenin, maar daarom niet mooier. Het voelde eerder koel aan. Een eerste ruimte bestond uit een grote hall waar wel duizend witte rozen neergelegd worden. Daar staat een groot wit standbeeld van een zittende Mao. Langs links en rechts kun je dan naar de ruimte daar achter, waar in een grote glazen kist Mao (net als Lenin een klein ventje) ligt. De volgende ruimte was de souvenirwinkel waar je vanalle Maospulletjes kon kopen!
Vandaag was het trouwens een heel stuk warmer in Beijing. Misschien scheelde het niet zo erg in graden, maar het regende niet en de zon kwam er af en toe door! We hadden ons helaas wel een beetje misrekend met onze plattegrond. Het Bei Hai park lag volgens het park vlakbij de Verboden Stad, maar uiteidenlijk bleek dat nog een groot stuk wandelen! We werden zelf geholpen door een politieagent die niks te doen had, en die sprak voortreffelijk Engels. Onderwege nog even gebruik gemaakt van de talrijke openbare WC's in Peking. Die zijn trouwens heel proper maar helaas weeral Franse WC's. Toen ik WC-papier vroeg, toonde de mevrouw mij de weg naar het souvenierwinkeltje in de gallerij. Hoezo, kon je daar dan WC-papier kopen? Ik vond er in ieder geval geen! Dan maar zonder. Even overwoog ik om net als de andere Chinese vrouwtjes de deur open te laten staan om zo een klapke te doen, maar dat heb ik, als westerse vrouw, toch maar niet gedaan .
Voor het park moesten we een kleine bijdrage leveren, maar het was zo mooi, dat we dat zeker niet erg vonden. We konden dan ook genieten van mooie uitzichten, talrijke vijvers met waterlelies, kleine tempels en paviljoenen, Chinese tuinen, prachtige Boeddhastandbeelden,... kortom, ideaal om mooie foto's te maken (met mijn gsm dan). Ook erg rustgevend want het was er helemaal niet druk. Toeristen hebben we er trouwens niet veel gezien, tenzij Chinese toeristen, dus dat was wel aangenaam. Maar de warme zon vonden we nog aangenamer. Na een boottochtje op de vijver en het bezichtigen van enkele tempels, kregen we toch flink honger, want het was al een stuk na de middag. maar we konden niet zo maar even het park uit, anders moesten we terug entree betalen. Dus nog even doorbijten om straks naar de McDonalds te gaan (die stonden aangeduid op onze kaart). We besloten om langs een winkelstraat terug te keren waar we dan naar de McDonalds zouden gaan. Helaas hadden we ons terug een beetje misrekend en bleek die winkelstraat toch wel een half uur te wandelen en we werden er toch een beetje ambetant van. Daarom maar bij de Kentucky Fried Chicken gaan eten, die je op iedere hoek van de straat vind. Daar kreeg ik trouwens een fichburger voorgeschoteld, hoewel ik één aangeduid had waar chicken in zat. Maar weeral verkeerd verstaan dus. Ik mocht mezelf dan wel trakteren op een lekker softijsje vond ik; dat smaakte echt wel lekker! Nog even wat winkelcentra afgeschuimd en nieuwe oortjes voor miijn MP3-speler gekocht. Wat betreft electronica is China echt niet zo goedkoop, enkel de Chinese merken, maar ja, dan snap je ook niks van de handleiding enzo...
Ondertussen was het echt heet geworden! Maar dat vond ik eigenlijk niet zo erg, zeker niet als je in het vooruitzicht bent van een goeie douche. Toch maakte dat de grote wandeling terug naar het hotel best lastig en we waren toch blij dat we heelhuids het hotel bereikten. Niet zozeer omwille van de hitte, maar wel omwille van het verkeer! Er bestaan wel zebrapaden, maar als voetganger heb je zelfs daar geen voorrang! De eerste keer werden we dus bijna omver gereden en die chauffeur leek ook niet te begrijpen waarom wij kwaad werden. Dus leerden we snel dat we soms in het midden van een oversteekplaats ook uit onze doppen moesten kijken. Aan de echt brede boulevards, stond aan weerskanten een Chinees met een fluojasje en een een vlaggetje die de mensen moest helpen oversteken. Allemaal goed en wel, maar in het midden van die drukke baan stond je dan wel mooi, want de man aan de overkant had zijn vlaggetje nog niet uitgestoken! En met langs elke kant vier rijstroken vonden we het toch niet zo veilig!
Aangekomen in het hotel begonnen we toch stilaan met het pakken van onze valiezen. Gelukkig hadden we nog een extra koffer gekocht om de souvenirs in te steken. Maar we hadden toch ook wat kleren weggesmeten zodat er wat plaats was in de rugzakken. Tenminste, ik had dat gedaan, Wouter heeft op heel de reis misschien 1 t-shirt, 1 handdoek en zn versleten paar schoenen, na lang zagen, weggegooid. Hij nam zelfs versleten kleren terug mee, die ik dan thuis moest wegsmijten, zucht... Tegen de avond hadden we afgesproken met de rest van de groep om terug Peking Duck te gaan eten. Hmm daar keken we al naar uit. We waren nu met 2 man minder (Carl en José waren er niet meer bij) maar toch bestelden we eveneens drie eenden. Omdat we nu niet in een VIP-kamer zaten, dachten we dat we nu minder verwend zouden worden, maar niets was minder waar en het leek wel of we dubbel zo veel eend kregen. Maar er kan ook iets misgelopen zijn bij de bestelling, want als je drie vingers opsteekt, wil dat iets helemaal anders zeggen dan drie, dus kwamen ze op den duur af met vijf eenden! Dat was toch te veel maar uiteindelijk begrepen ze wel dat we drie eenden wilden. Het was uitieindelijk onze duurste maaltijd maar naar onze normen was het vrij goedkoop: een kleine tien euro de man voor eten en drinken, dat vonden wij toch niet veel hoor!
Na het eten besloten Ton en Roel, Siebe en Nardy en wij om nog een laatste cocktail te gaan drinken in het backpackerscafé waar we al eens eerder waren geweest. Opnieuw duurde het een eeuwigheid vooraleer de cocktail er aan kwam, maar dat gaf niet want ik wou helemaal niet weg! Maar helaas was het onze laatste avond en we namen met pijn in het hart afscheid van Beijing...
Vrij vroeg in de ochtend kwam onze chauffeur ons en Mark en Mieke halen om ons naar het vliegveld te brengen. Toch wel handig dat je niet je eigen transfers moet regelen. We waren nog ruim te vroeg maar dankzij de lange controle, de Starbuckkoffie en de winkeltjes waar we onze laatste yuen opdeden, ging de tijd snel voorbij! Het vliegtuig was een groot, met twee verdiepingen en met een 3-4-3 zetelopstelling. Helaas zaten wij in het midden, maar er zat niemand naast ons. Tot het meisje in de drie stoelen naast ons de twee andere zetels naast ons inpikte om al haar tijdschriften, laptop en make-up neer te leggen en zelf ook nog een plaats in te pikken. Ik deponeerde dan maar mooi mijn rugzak eveneens op die stoel. Ze had blijkbaar enkel haar make-up nodig want we waren nog niet vertrokken of ze begon zich helemaal op te maken en te maquilleren om daarna haar ogen dicht te doen en heel de vlucht te slapen....
De vlucht van KLM was trouwens voortreffelijk, veel beter als met een Belgische maatschappij. Lekkere maaltijden en alle drank (wijn, bier, likeurtjes) allemaal inbegrepen! En dan nog eens drie films en een rustige vlucht, dat zorgde ervoor dat die 10 uur wel vlot voorbij gingen. De bagagebanden waren wel eventjes zoeken op Schiphol, maar daar maakten we geen probleem van. De ouders van Wouter stonden ons ondertussen met stralende en opgeluchte gezichten en brachten ons in de gietende regen en in de file terug naar Brussel.
Wat een reis! Eéntje om nooit meer te vergeten..
Bedankt Ton en Roel voor jullie fijne gezelschap in de coupé. Onze eerste nacht alleen was toch een beetje wennen .
Bedankt Carl en José om ons zo veel bij te leren over Ovide en zijn vriendjes maar ook voor het gezapige Haagse accent waar we soms geen woord van verstonden. Volgende keer gaan we naar VLADIVOOOOSTOK..!
Groetjes aan Siebe en Nardy die nog heelhuids van de Muur geraakt zijn en aan Sander en Nicole die ondertussen echte Mongolen geworden zijn (of zijn jullie al terug?)
De nacht op de trein was kort en nogal onrustig! Vooral als je weet dat je 's ochtensvroeg al eruit moet, dat maakt je toch een beetje onrustig. Mongolië is trouwens een land waar we toch lang naar uitkeken, vooral omdat webb er zo weinig over wisten. Over China hebben we veel gelezen, en over Siberië hadden we ook al een flinke brok informatie verzameld door het programma van Martin Heylen. Maar over Mongolië, daar is zo weinig over geweten. Enkel Chengiss Khan is een bekende figuur, maar daarover hebben we misschien één geschiedenisles over gehad...
? De terugweg bleek eveneens niet zo vlot te gaan en was soms nog moeilijker dan het klimmen, omdat de treden nogal groot waren en je ook constant moest letten waar je je voeten neerzette. Ook bleek dat we in het heengaan vooral bergaf waren gegaan, dus dat betekende nog veel klimmen. We waren dan ook blij dat we er van af waren, maar tegelijkertijd was het ook spijtig dat we van de Muur af gingen, want het doet toch iets met een mens, daar zo op dat immense bouwwerk staan!
