Het is een flink aantal trappen omhoog en dan staan we plots aan de kassa.
Dit is slim gezien. Je denkt ik ben al halfweg en dus ga je niet meer naar beneden en  betaal je om verder te gaan.
Maar je bent hier nog lang niet halfweg.
Nu begint een smalle draaitrap waar blijkbaar geen eind aan schijnt te komen.
Ik word er helemaal draaierig van. Dan stopt uiteindelijk de trap.
Oef denk ik, we zijn er.
We moeten een stukje in de openlucht overbruggen maar dan begint er weer een draaitrap.
Ondertussen heb ik een stel jongelui achter mij, die zouden mij  graag voorbij steken maar dat gaat hier niet.
Het wordt nog erger voor hen als we tegenliggers hebben.
Een jonge vrouw met een kindje van een jaar of vier.
Ze wil het kind niet aan de binnenkant laten gaan want het zou zo naar beneden kunnen vallen.

Na nog veel draaien en draaien staan we dan onder de koepel.
Ik laat de jongelui voor gaan om naar buiten te gaan.
Die lopen natuurlijk de verkeerde kant uit.
Een man die alles wat in goede banen moet leiden schreeuwt zich te pletter dat ze de andere kant uit moeten.
Iedereen moet hier naar links omdat het op de rand van de koepel moeilijk passeren is.
Wat een prachtig uitzicht en wat een enorme wind hier.
Mijn haar staat recht omhoog. Dat van Albert niet, ha ha!

We gaan terug naar binnen.
Ik laat een familie voorgaan zodat we rustig kunnen afdalen.
We zijn nu nog alleen, als we willen vertrekken zegt de bewaker tegen mij: kom, kom super akoestiek.
We kijken hem aan maar hij is al bezig een ijzeren hekje open te doen.
Kom zegt hij nogmaals, super akoestiek.
We lopen met de man mee tot we zo halverwege de koepel staan aan de binnenkant deze keer.
Hij doet teken dat we hier moeten blijven staan.
Hij roept en dat geeft een echo, ook als hij fluistert is dat heel goed te horen.
Hij loopt terug naar de andere kant van de koepel.
Als hij daar roept horen we dat heel luid maar ook als hij fluistert.
Hij begint te zingen en dat weergalmt mooi onder de koepel.
Na een tijdje zegt hij dat we moeten terugkeren; er zijn mensen op komst en het hekje moet terug dicht.
We bedanken de man en geven hem wat geld.
Wat ons nu te wachten staat, dat weten we.
Draaien en draaien tot we beneden zijn. We komen terug uit bij de kassa.

Daar wijst een pijl naar een andere gang.
Er staat iets op in het Hongaars.
We staan ons af te vragen wat er te zien is als de kassierster ons roept en teken doet dat we verder moeten gaan; daarbij doet ze een beweging alsof ze een klok aan het luiden is en zegt daarbij: bim, bam, bim, bam. Dat verstaat wel iedereen.
We gaan naar een klokkentoren.
Terug een draaitrap omhoog. De klok is immens groot.
Hoe hebben ze die hier gekregen ?
Als ze die nu maar niet beginnen te luiden, want dat moet oorverdovend zijn.
We gaan terug naar beneden.
Als we op het plein voor de kerk zijn kijken we nog eens naar boven.
Dat we zo hoog helemaal rond de koepel gelopen hebben, maar het geheim zat van binnen...

De volgende morgen gaan we terug op zoek naar de calvarieberg.
In het dorp vinden we wegwijzers.
Natuurlijk is het weer een heel stuk omhoog.
Het is vroeg en nog niet te warm.
Boven aangekomen is de uitkijktoren op slot.
We gaan tot bij het kappelletje en de 3 kruizen, maar van hieruit kunnen we het meer niet zien.
Nu, we hebben onze calvarie wel gehad.
Om hem een derde keer te doen opdat dan de toren zou open zijn vind ik een beetje van het goede te veel.
Voorzichtig rijden we terug naar beneden...

’s Middags rijden we naar Dobógokö.
Dit dorpje dat slechts uit enkele hotels bestaat ligt op 700 m hoogte.
Vele toeristenbussen komen hier naartoe omdat je van hier een prachtig uitzicht hebt op de Donau en de bosrijke omgeving.
Dobógokö is ook het vertrekpunt van vele wandelingen.
Sommige zijn in lusvorm, andere niet.
We doen een kleine wandeling van 3,5 km.
Het valt op dat de paden goed zijn onderhouden en uitstekend staan aangeduid.
’s Avonds rijden we naar Esztergom waar we op een camping staan met zicht op de grootste kathedraal van Hongarije.