Vanmorgen reed ik met mijn trein de opkomende zon tegemoet. Langzaam kleurde ze de horizon roze. Wolken dreven vredig in de lucht. Op zulke momenten voel je je gewoon… anders. Het is moeilijk te omschrijven, het gevoel van eenzaamheid die je deelt met een prachtige zonsopgang. Je weet dat er muziek bij hoort, je wordt lyrisch. Je voelt je speciaal op een manier alsof jij de enigste bent die de wereld aan kan. Voor je het weet begin je jezelf af te vragen: waarom zijn we hier om dit prachtigs te aanschouwen? Waarom kan niet iedereen zien dat de zon er is voor iedereen? Op het moment dat je deze vraagstukken wilt oplossen, doemt er een bestelauto voor je op. Hij rijdt door de gesloten slagbomen door. Je mist hem op een haar. De bestuurder trekt zich echter niets aan van mijn noodrem en getoeter en gaat gewoon zijn eigen gang. Weg zijn alle mooie vragen, weg zijn de prachtige kleuren. Mijn hart raast door mijn keel. Het angstzweet breekt me uit. Mijn treinbegeleidster komt me vragen wat er is. Ik haal diep adem en vertel haar over de bestelauto. Ik probeer mijn bonkend hart onder controle te krijgen. Zo vertrek ik weer.

Afgezien daarvan, heb ik de rest overleefd. Je moet zulke dingen snel van je kunnen afzetten, anders ga je eraan kapot.

29-04-2009 om 17:31 geschreven door Wibboo Jozefs