Vrijdag was het dan zover. Om 7u30 zat ik aan te schuiven aan de inschrijfbalie van het Heilig Hartziekenhuis in Lier. Om 8u30 was ik al geïnstalleerd op mijn kamer. Om de stress weg te werken las ik een boek maar lang hoefde ik dat niet te doen want om 9u kwam er al een verpleegster om me klaar te maken en nog tal van vragen te stellen. Het werd dan toch nog wachten tot 10u30 vooraleer ze met mij richting OK reden. Daar sloeg de grote twijfel pas echt toe. Terugkrabbelen zou ik niet meer doen maar doodsbang zijn, ja dat wel. Was het dit wel allemaal waard? Wil ik nu per se een platte buik? Ga ik ook echt een platte buik hebben? Veel tijd werd er niet meer verspilt, nog voor 11u lag ik op de ijskoude operatietafel en bijna onmiddellijk werd ik in slaap gebracht. Even later, zo leek het toch, werd ik terug wakker op de verkoeverkamer. Alles deed pijn en wakker worden bleek moeilijker dan de vorige keer. Rond 14u30 werd ik terug in mijn kamer gereden maar echt wakker worden zou pas voor de volgende dag zijn. Op zaterdag werd er al 1 'redonneke' verwijderd, dat aan mijn nieuwe navel. Hoewel alles nog gevoelloos was, deed de gedachte alleen al me duizelen. De gedachte dat er een buisje uit mijn buik getrokken werd maakte me zo misselijk als wat maar ik hield me sterk. Rond 16u op zaterdag mocht ook het infuus weg en meteen liet ik ook de blaassonde verwijderen. Dan was ik wel verlost van nog een buisje maar nu moest ik wel uit bed om te gaan plassen natuurlijk. Dat deed ik dan ook voor de eerste keer rond 18u. Ik voelde me net 80 jaar. Rechtstaan was er niet bij want alles, werkelijk alles leek te trekken en tegen te werken. Pompaf van 3 meter te stappen viel ik even later terug op mijn ziekbed. Dat procédé herhaalde zich nog 2 keer en telkens ging eht beter en beter. Op zondag waagde ik het om zelf mijn haar te wassen (twas nodig). Omdat het allemaal goed meeviel mocht ik zondagmiddag, vandaag dus naar huis. De foto's volgen later...
