He, he, het is achter de rug. Op vrijdag moest ik om 8u in het AZ Monica in Deurne zijn maar werd pas om 14u30 gehaald voor de operatie. Ik moest nog eerst een pilletje nemen om te kalmeren maar da's ni simpel zo alleen mat speeksel dat er eigenlijk al niet meer is. Even later werd ik de voorbereidingskamer ingereden en kreeg ik een infuus geprikt. Een stagiaire dieetleer mocht van de dokter mijn operatie volgen en zij hield me dan ook aan de praat tijdens het wachten. Dat viel goed mee tot ze over Thomas en Hannelore begon. Toen hield ik het niet meer en ben onbedaarlijk beginnen wenen. Het kind ging er ocharme van lopen. Gelukkig kwamen toen de chirurgen (jaja een heel team) eraan en die hebben me gerust gesteld, al moet ik eerlijk toegeven dat ik wenend in slaap gevallen ben. Van de recovery herinner ik me bitter weinig behalve dat ik altijd gezegd heb dat ik pijn had. Rond 19u30 werd ik op mijn kamer gebracht en ik weet nog dat Sven zei, ik ga naar huis dan hè, tot morgen. Meer weet ik niet meer van die dag. Later zag ik op mijn gsm dat ik enorm emotionele smsjes gestuurd heb naar heel belangrijke mensen in mijn leven. Maar goed, ze waren misschien wel wat onder invloed van de verdoving gestuurd, ze waren wel gemeend. Op zaterdag was ik al heel wat lucider en kreeg ik bezoek van mijn schoonmama en van mijn vrienden Debby en Bjorn. Ik had nog behoorlijk wat pijn maar kreeg op tijd en stond pijnstillers via een baxter in mijn hals, een centrale lijn zoals ze dat noemen (op TV ;-)). Op zondag moest ik al redelijk vroeg richting RX want er ging een slikfoto genomen worden. Hierbij moest ik een goor drankje drinken en dan werden er foto's gemaakt om te zien of er geen lek was. Als dat allemaal ok was mocht ik beginnen water drinken. Dat was ook zo en een slokje water had nog nooit zo lekker geproefd. Het was wel niet makkelijk zo met een maagsonde maar moeilijk gaat ook. Sven kwam gans de dag op visite en ook onze andere vrienden Bianca en Paul kwamen langs. Later op de dag kwamen ook nog mama en tante Francine langs, samen met Tibo. Alles leek goed te lopen maar zaterdagnacht had ik al lichtjes koorts, op zondag was het nog veel erger, 39° en toch een beetje paniek in de keet. Het kwam duidelijk niet van de maag maar heel zeker waren de dokters er niet van. Ik zei nog tegen de verpleegster, kan het geen blaasontsteking zijn want ik heb dat vorige week ook gehad. Maar volgens de dokter ging het hoogstwaarschijnlijk om koorst veroorzaakt door het grote bloedverlies tijdens de operatie. Ik had gehoopt op maandag naar huis te mogen maar door de koorts was daar geen sprake van en dat maakte me toch behoorlijk triest want ondertussen had ik mijn lieve bengeltjes al 4 dagen niet meer gezien en het begon wat veel te worden. Op maandagavond was de koorst weg dus ik hoopte op een thuiskomst op dinsdag. Maar nee ook dinsdag mocht ik niet naar huis, toen ben ik weer beginnen wenen. Ik heb sowieso al veel heimwee en als ik dan langer moet blijven dan waarop ik me had ingesteld dan wordt het allemaal een beetje veel. Gelukkig mochten dinsdag alle buisjes en zakjes en wat weet ik nog allemaal verwijderd worden dus dat was al een pak van mijn hart. Op woensdag mocht ik dan toch naar huis en wat was ik daar blij mee zeg. Ik ben huilend van geluk binnen gelopen bij ons mama om mijn stomverbaasde kinderen te omhelzen. De weegschaal staat ondertussen op -7,5kg dus we zijn mooi op weg.
He, he, het is achter de rug. Op vrijdag moest ik om 8u in het AZ Monica in Deurne zijn maar werd pas om 14u30 gehaald voor de operatie. Ik moest nog eerst een pilletje nemen om te kalmeren maar da's ni simpel zo alleen mat speeksel dat er eigenlijk al niet meer is. Even later werd ik de voorbereidingskamer ingereden en kreeg ik een infuus geprikt. Een stagiaire dieetleer mocht van de dokter mijn operatie volgen en zij hield me dan ook aan de praat tijdens het wachten. Dat viel goed mee tot ze over Thomas en Hannelore begon. Toen hield ik het niet meer en ben onbedaarlijk beginnen wenen. Het kind ging er ocharme van lopen. 
