Verslag van een vijfweekse reis in Midden Amerika .
19-08-2012
Managua , tot slot .
De kerk in Managua is speciaal , nieuw , Sacramentsgebouw voor de Merksemenaren . Wie een zeer goed geheugen heeft weet dat de mooie oude kerk hier verwoest werd door een aardbeving . Daaronder die brieven die ik het meest in mijn hand had : de Cordobas . De mooiste vind ik die van 200 , met de nationale vogel op . En ik geef de foto's van de koopjesdag nog eens terug , want die lukten blijkbaar niet .
Vandaag is het onze laatste dag in Nicaragua . We rijden nog van Masaya naar Managua ( half uurtje) en we wandelen nog even , eten die lekkere vissoep , ietske drinken . Morgen vroeg uit de veren voor de vlucht naar Atlanta , daar moeten we 5 uur wachten ( tijd om een nieuw speeltje te kopen aan Amerikaanse prijzen , denk ik ) en vliegen dan naar Schiphol waar we maandagochtend iets na acht moeten zijn . En ons fijne weer krijgt een verlenging , lees ik , mooi meegenomen . Ik gooi er nog wat foto's tegenaan die ik hopelijk nog niet toonde ...
Morgenvroeg nog even dit zicht , nog even zo'n ontbijt ( de meneer met de koffie is Timothy , een Aalstenaar en eigenaar van dit hotel ) , nog even plonzen ( al is dat bij mij primitief ) en gaan shoppen in Masaya . Trouwens , het was een pijlstaartrog , pijn is reeds lang weg , wat blijft is een voet met Werner-allures .
En juist hier op deze zalige plaats , hebben we dan toch een verhaaltje , een gebeurtenis . De baai tegenover El Jardin leek zo rustig en eenzaam dat we nog eens gingen plonzen . Ik kreeg zelfs het Witte van Zichem-gevoel . De zwembeurt duurde welgeteld 1 minuut toen ik duidelijk iets boven mijn enkel ( al chance daar ) voelde bijten . Spurtje uit het water , duidelijk steekwonde , bloed voldoende . Al pikkelend verder en de eerste verzorging . Terug naar de hoofdweg gesukkeld waar al snel een taxi verscheen . De chauffeur herkende duidelijk de wonde en zei : laraya , laraya . Hij voerde ons naar de rode kruis post waar een zeer vriendelijke doktor zei : laraya , laraya . Een inspuiting , de wonde ontsmet en genaaid en dat allemaal gratis en voor niks . Medische zorgen zijn hier gratis , enkel een gracias wordt verwacht . Ondertussen werd ons stilaan duidelijk wat laraya is : een rog . Blijkbaar had ik dat beest op zijn zenuwen gewerkt of betrapt . Met wat pijnstillers pikkel ik nu rond , en ik versta nu duidelijk de term : ROG-ge-VERDOEME ! En mijn voetje ziet er nu zo uit . De laatste foto is niet den dader , een soortgenoot , en de eerste foto die ik van het internet plukte . De wonde wordt verwekt door zijn staart .
Deze ochtend een wandeling van 3km gemaakt om ons volgend paradijsje te gaan verkennen : El Jardin : een toplocatie , gerund door een Belg en een Franse . Mooie wandeling en prachtig hotel , wat duurder , maar dat mag op het einde ...
Dit was ooit een klein vissershaventje en dito dorpje , gelegen in een mooie baai , versierd door palmbomen en bootjes in the Pacific Ocean , omringd door heuvels en vulkanen , vlakbij de grens met Costa Rica . Nu is het een mix van toeristen ( surfers ) en Nicaraguanen . Hier zijn de mooiste hotels van Nica , wij hebben een kamer van het Irsh House .
Hebben wij iets met boten , of wat ? Den eerste is een rustige ferry , Che Guevarra . Dan kwam onzen boot ... met een tientonner aan boord met Amerikaanse trekker . Bij het afladen zakte de trekker weg als de achterwielen grond hadden geroken . En de oprijplaat steeg . Alles moest terug de boot op . Maar de vrachtwagen duwde het bootje gewoonweg ... weg . Na veel overleg , geroep , gefluit en gesukkel , de vrachtwagen terug aan boord ... en dan recht zachtjes maar onder luid applaus ... den boot af . En wij erop , ietske later .
Wat plaatjes van de hoofdplaats ... nogmaals ... het leven zoals het is ... U ziet in volgorde : mijne lievelingsvogel , de kerk , de plaatselijke manneke pis , de waterdragers ,ons leeggoed het paard dat de haver verdiende ,mijn pizzake ,het paard dat de nieuwe vlieghaven verkent , de wasplaats op zondag , de reiger , ...
Taxi genomen naar de hoofdplaats van het eiland , mooie en unieke plaats van Carlos verlaten , een overgangsdagje , geld afhalen , dicht bij de ferry logeren en morgen naar onze laatste bestemming voor de terugweg : San Juan del Sur aan de Pacific Ocean . En , Isla de Ometepe is toch het mooiste van Nicaragua . Den baas van de plaatselijke bar El Descanso ( Fernando ° waar we dagelijks vertoefden gaf ons bij afscheid een stevige handdruk, den baas ( de Carlos) van ons hotel stond er met een stick voor mijn foto's . Beleefd als wij daar zijn hebben we ze beiden gegeven , vereerd als wij daar waren . Isla Ometepe maakte indruk op ons , omgekeerd dus blijkbaar ook wel een beetje.
