Verslag van een vijfweekse reis in Midden Amerika .
29-07-2012
Corn Islands.(7).
Volgens The soul of the world is the Corn Islands één van de acht hoekpunten van de wereld . Kijk maar op deze link . Er staat hier een pyramide om dat te gedenken .
Wij wandelden vandaag rond Corn Island ( er zijn er trouwens twee , wij zitten op Big Corn Island , er bestaat ook nog Little Corn Island , zonder auto's en wegen ). Meestal zonnig af en toe een stevige bui ( regenseizoen ) en hop , terug zon . Temparatuur : was droog in twee uur . Het standbeeld is voor de bevrijding van de slavernij ( mocht ik dat op school nog eens meemaken ...) , de jonge gast ving een zeeslang(etje) en den aap , lag vast .
Rondon is het plaatselijke gerecht hier dat alle lokaal aanwezige lekkere smaken samenbrengt : bananen ( eet en kook) , broodfruit , een wortel en raapachtige vrucht , en natuurlijk de vis , scampi en kreeft overgoten met een kokossaus . Heel lekker . En we eten dat dus bij iemand thuis op haar terras , met zicht op ... En de vruchten heten plumcoco , de marshmallow van het fruit . En het verkeersbord toont aan dat hier andere beesten over straat lopen , en die kan je 's avonds echt zien " crossen". De laatste foto bewijst dat niet iedereen hier stromend water heeft . Trouwens , vanavond eten we er terug voor haar sopa marinera .... de vissoep .
DeCorn Islands zijn heel erg gekleurd , net zoals Bluefields . Het behoort tot Nicaragua maar het is meer dan de Spaans-Indiaanse-mix-types die we tot nog toe meestal zagen . En ze willen graag op de foto , in welke toestand ze ook maar zijn . En baseball is de sport ...
Big Corn Island is 5 km lang en 4 km breed . Het heeft een hoog Bounty-gevoel en het water is badkamerwarm . De start- en landingsbaan van de luchthaven gaat van kust tot kust en wordt multi-functioneel gebruikt .Twee keer per dag wordt er gevlogen , dan bewaken de militairen de baan , al de rest er tussen is voor de bevolking en hun dieren .
Goed aangekomen op de Corn Islands ( de maïs eilandjes) . Oorsponkelijk waren deze eilanden bewoond door de Sumu en Kukra Indianen . De Spanjaarden lieten die met rust omdat ze vonden dat er hier te weinig te rapen viel . Later was het ook de "thuisbasis" van vele Franse en Engelse piraten die zo hun aanval op de Spaanse vloot beraamden ( ondermeer Herry Morgan , zijn naam siert hier nu een hotelgevel ) . Wij logeren Cabanas Vientos Del Norte , voor de vrienden Ike's Place , een soort Morgan Freemanachtig type . Hij heeft zelfs een website : www.bigcornisland.com/vientosdelnorte . Hij adviseerde ons al een typisch restaurant , Maris , met garnaal en kreeft , en daar hadden we geen spijt van . Meer zelfs , het deed me denken aan restaurant Den Beer , Anita . We hebben er nu rondon besteld voor vrijdag , haar kreeftenspecialiteit : foto's zullen volgen . Dit eiland werd zelfs ooit verhuurd aan Amerika , maar de huur werd stopgezet . De mensen leven van vissen en toeristen .
Aangekomen in Bleufield . Onze move naar de Atlantische Oceaan werd een race van bussen en boot . In een prachtig decor, al rijdende of varende , werd onze blik enkel afgeleid door tegen de arm of schouder schurkende konten van de alleverkopende mama's in de busstations of haltes of wriemelende poepjes van de meereizende laatstejaarsstudenten of naast-U-zittende borstgevende moeders... In elk geval was de zeer heuvelachtige en soms diepingesneden decor zowel binnen als buiten de bus te bewonderen . En formule 1 voor boten , dat bestaat hier nog wel , ten bewijze foto 1 en volgende . Bleufield is even gekleurd als Antwerpen . Vele rustige zwarte medemensen leven hier in dit afgesloten deel van Nicaragua , en dat willen ze zo houden . Een weg naar deze stad is er amper ( 7 uur "rijden") , je komt er enkel met die hotsende en botsende raceboot ( 2 uur knotsen ) . Of vliegen , maar dat doen wij straks naar de CORN Islands , vijf dagen rust in de Caraïben , al is het regenseizoen wel even prompt aanwezig .
Bij ons ritje met de paarden hoorde ook een jungle om in te wandelen . We hoorden veel beesten , we zagen er sommige , we droomden er enkele den boom in . Zoek het vogeltje , of de brulbeer-achtige-tweetenige-luiaard .De pad was groter dan een mensenhand en de wonbat-achtige liep te snel wag . Succes .
Weg verder gezet naar deze stad . Dit was onze eerste regendag , niet slecht om te reizen in een land waar het regenseizoen lopende is . Foto's van deze stad volgen ( wegens regen ) we tonen nog wat Boaca . Of de bussen waar we hier mee rijden . Of een tank die herinnert aan de oorlog . Of het zicht van ons terrasje , nu we eens ééntje hebben , of het terrasje zelf . Of fantaseer maar wat .
Onthou de naam van deze stad niet echt , hier waren nog weinig toeristen , wij zagen er geen . The locals hadden dan ook veel pret als ze tussen de dozen en zakken pataten en rijst , onze reistassen van het dak van de bus moesten gooien . " Dolares , dolares " riepen ze . Een stadje , vijf dagen in feest en prachtig gelegen in de bergen . En ... zeer vriendelijke mensen . Ooit bijna uitgemoord door een naburige Indianenstam , later onder handen genomen door een Poolse priester , die er een standbeeld voor kreeg in het park .
Meestal is er gewoon WIFI in het hotel , en als dat niet is , in een bar of restaurant , zoals nu in Monkeys Bar . Onze bar dus . En ideaal om Nicaraguanen te fotograferen . Een zeer mooi volk , zeker de meisjes . En hier is het steeds warm , Cecilia , zelfs nu in de bergen .
Vanuit Matagalpa reden we even terug naar Selva Negra ( voor de kenners van het SPAANS : het Zwarte Woud ) . Een knap reservaat , ideaal om paard te rijden , al reed dat beestje wel met ons en naar waar het wou ...
Onze move bracht ons in Matagalpa , een stadje genoemd naar een Indianenstam die in 1500 door de Spanjaarden werd ontdekt . Later kwamen Duitsers hier ook nog aan te pas . 34 km van onze vorige slaapplaats Jinotega , anderhalf uur rijden over een prachtige pas , de weg was knap , the American Schoolbus reed geluukig traag . Dit is HET Nicarguaanse hoogland . En de kathedraal is de derde grootste van het land , en wel mooi vind ik ...
We zijn begonnen aan onze move , van west naar oost , door de bergen . Nog maar eens een feestdag van de Sandinisten , geen bussen , we namen een taxi van Esteli naar Jinotega , ook een bolwerk tijdens de revulutie van de Sandinistische-strijders . Die hadden vandaag alle bussen nodig om in Managua hun geliefkoosde president Daniel Ortega te zien . Jinotega ligt op 1078 meter hoogte en is ook poep-katholiek . We rijden dagelijks een kleine twee uurtjes en gaan zo naar de Atlantische Oceaan . Stadje doen , bergske beklimmen , pintje drinken , het leven is weer draaglijk ...
Drie gidsen en meer hebben ons begeleid , alle waardevol materiaal dreef in een waterdichte zak , en zels tubing ( in nen band hangen) was erbij . Zalig .
Nicaragua is NOT a vacation ! It is a life changing destination that will redefine you . Dit staat in de plaatselijke brochure , maar vandaag kon ik er volledig inkomen . De canyon is maar eerst gevonden na de Hurricane Mitch in 2004 . De plaatselijke bevolking kende de plaats wel , maar twee toeristen herinnerde iedereen nog eens aan de schoonheid van deze plek . En hier , op een kleine afstand van Honduras , probeert men nu ook dit op toeristisch Nicaragua te plaatsen . Onze zegen krijgt het zeker .
